[FIC] ครอบครัวของผม The Series (1) [Implied ผิงเสีย]

[sup-pak]

ฟิคสั้นก่อนหน้านี้


Short Fic :


- ที่รัก

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (1)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (2)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (3)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (4)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (5)

- ความโชคร้ายของนายอ้วนหวัง (1)

- ความโชคร้ายของนายอ้วนหวัง (2)

- ความหนักใจของนายอ้วน

- ความหนักใจของนายอ้วน (อีกแล้ว)

- อีกด้านที่ปาหน่าย




#dmbjdaily


หัวข้อ Ride : The Bittersweet Moment
หัวข้อ Sexy : The  Most Sexiest Person
หัวข้อ แป้ง : Happy Birthday
หัวข้อ Help : สิ่งที่อยากให้ช่วย
หัวข้อ Free : My Time
หัวข้อ Tissue : Can you remember me?
หัวข้อ Pink : Story About Pink
หัวข้อ Pink : Story About Pink (Again)
หัวข้อ Blue : Blue Hood
หัวข้อ Blue : When I'm Feeling Blue
หัวข้อ Red : ด้ายแดง





[FIC]  ครอบครัวของผม The Series (1) [Implied ผิงเสีย]

By: ซุปผัก





บุคคลปริศนา…




ผมรู้สึกเหมือนมีบางอย่างขยับอยู่ข้างเตียงจึงลืมตาขึ้นเล็กน้อย เห็นบางอย่างลางๆ อยู่จริงๆ ตอนแรกเห็นเป็นเงาดำแต่เมื่อกะพริบตาดูดีๆ จึงเห็นว่าเป็นร่างคน (น่าจะคนนะ)  ร่างนี้นั่งหันหลังให้ผม สวมเสื้อฮู้ดสีน้ำเงิน เท่านั้นผมก็ตื่นเต็มตาทันที




“เสี่ยวเกอ!”




ผมดึงเสื้อเขาตามสัญชาตญาณ ในหัวจึงเกิดความคิดตีกันยุ่งเหยิง ทำไมเขามาอยู่ที่นี่ได้ มันพึ่งจะสี่ปีนี่เขาออกมาจากประตูสำริดตั้งแต่เมื่อไร แล้วมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร



“ เสี่ยวเกอ?”




ผมลองเรียกอีกครั้งร่างตรงหน้ายังนิ่ง หรือว่านี่จะเป็นความฝัน แต่สัมผัสที่ได้รับเป็นความจริง ถ้าอย่างนั้นคำถามก็คือตรงหน้าเขาใช่เมินโหยวผิงจริงๆ หรือเปล่า ผมเริ่มขยับออกห่าง ชักไม่แน่ใจ





ร่างนั้นค่อยๆ หันหน้ามา ใบหน้าเหมือนเมินโหยวผิง ที่ผมว่าเหมือนเพราะทุกอย่างยกเว้นดวงตาที่ไม่ใช่ ดวงตาของเขาไม่ใช่สีดำแต่เป็นสีน้ำตาล ก่อนที่ผมจะถามออกไปว่าเขาเป็นใคร อีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาก่อนว่า…





“ มีอะไรให้กินไหม”





แม่!?...



แวบแรกผมนึกว่าเขาคือเมินโหยวผิง เวลาต่อมาเมื่อได้นั่งจ้องดูเขาที่กำลังยัดขนมปังแผ่นเข้าปากผมก็คิดว่าเป็นไปได้ไหมที่คนคนนี้จะเป็นญาติพี่น้องกับเมินโหยวผิง บางทีอาจจะถึงขั้นเป็นฝาแฝดก็ได้เพราะว่าเหมือนกันทุกอย่าง (ไม่นับดวงตา) เหมือนกันจนเกินไป



“อิ่มแล้วเหรอ” ผมเห็นเขานั่งนิ่ง ที่ไม่ไล่เขาหรือทำอะไรแถมยังเลี้ยงดูปูเสื่อก็เพราะสงสัยว่าจะเกี่ยวข้องกับเมินโหยวผิงนั่นแหละ



หมอนี่พยักหน้า





“ นายเป็นใคร” จริงๆ อยากถามว่าเกี่ยวข้องอะไรกับจางฉี่หลิงมากกว่า





เขานิ่ง





“ นายชื่ออะไร” เปลี่ยนคำถามใหม่




คราวนี้ส่ายหน้า หรือว่าเขาจะเป็นโรคความจำเสื่อมแบบเมินโหยวผิงแล้วจำชื่ออะไรไม่ได้ แบบนี้ก็น่าสงสารแย่ ผมรู้สึกเห็นใจเขา จนกระทั่งเขาเปิดปากพูดคำต่อมา




“ คุณสร้างฉันขึ้นก็ตั้งชื่อให้สิ”




ผมไม่เข้าใจ




เขามองหน้าผม




“ คุณเป็นแม่ของฉัน”




แม่มึงสิ!!!






เฉลย…



นี่เป็นความผิดของนายอ้วน!




ผมนึกออกแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น อาทิตย์ก่อนเขามาเยี่ยมผม จากนั้นก็ชวนผมคุยถึงเรื่องในอดีตยังกับคนแก่ พูดไปพูดมาก็พูดไปถึงเรื่องแต่งงานมีลูก




“ ฉันอยากมีลูกสาวน่ารักๆ นายลองคิดสิเวลาเธอโตขึ้น เริ่มพูดได้ เรียกฉันว่าเตี่ยๆ เตี่ยอ้วน มันต้องน่ารักสุดยอดเลย ถ้ายิ่งหน้าตาเหมือนหุนไฉ่ด้วยนะ ฉันจะไม่ปล่อยให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เลย”





ผมหัวเราะ





“ นายจะเอาลูกลงกรวยด้วยหรือไง”




“ ถ้าทำได้ก็จะทำ” เขาว่า ผมยิ่งหัวเราะ





“ ระวังเถอะ ในกลุ่มเรามีหนุ่มหน้าตาดีอยู่ด้วยนะ ระวังจะได้ลูกเขย” ผมหมายถึงใครคงไม่ต้องขยายเพิ่มนะ





“ ฉันไม่กลัวหรอก” นายอ้วนหัวเราะ “ ก็เสี่ยวเกอเขามีเมียอยู่แล้วนี่”




ผมที่กำลังยกน้ำชาขึ้นจิบเลยสำลัก




“ ใครเป็นเมียเสี่ยวเกอวะ!?”




นายอ้วนยิ้มน่าเกลียดมาก “ ที่ตกใจนี่เพราะเสี่ยจี้ใจดำหรือว่าเทียนเจินนึกว่าเสี่ยวเกอมีชู้”




ผมไม่ตอบคำถาม





“ ช่างเหอะ! เอาเป็นว่าฉันไม่กลัวเสี่ยวเกอจะจีบลูกสาวฉันหรอก”




“ถ้านายมีลูกจริงฉันว่าเธอจะจีบเสี่ยวเกอมากกว่านะ”





“ก็จริง…ไม่สิ! ลูกสาวฉันต้องเป็นกุลสตรีที่เพียบพร้อมทั้งกายและใจ” นายอ้วนยังไม่หยุดเพ้อเจ้อ “แต่ถ้าพวกนายมีลูกชายฉันอาจจะยอมยกให้ก็ได้นะ”





“ จะบ้าเหรอ! นี่นายเพี้ยนจริงๆ ใช่ไหม อยากให้ฉันพาไปหาหมอไหม” ชักจะไปกันใหญ่





“ก็แค่สมมติ อย่าจริงจังนักเลยเสี่ยวอู๋” นายอ้วนว่า “ อีกอย่างถ้าเกิดนายจะมีลูกจริง ภาวนาให้หน้าเหมือนเสี่ยวเกอนะ”





“หมายความว่าไง” ผมนึกฉุน ถึงผมจะรู้ตัวว่าไม่ได้หน้าตาดีแต่ก็ไม่เคยคิดว่าแย่ขนาดนั้นนะ แต่…โอเค ถ้าเทียบกับเมินโหยวผิงผมคงแพ้แบบไม่มีทางสู้





“ อย่าให้เสี่ยบอกเหตุผลเลย มันจะยาวมากจนนายทนฟังไม่ได้”





เชี่ยนี่!





“ แต่ถ้านิสัยแบบนาย…”



ผมคิดตามถ้ามีคนหน้าเหมือนเมินโหยวผิงทุกอย่าง แต่นิสัยเทียนเจินแบบผม… ผมขำพรูด มันจะเป็นอะไรที่ประหลาดมาก






นายอ้วนน่าจะคิดเหมือนผมจึงได้หัวเราะแห้งๆ “ สรุปว่าอย่าเหมือนนายดีที่สุด”




อ้าว!? ห่านี่!





“ ยังงั้นมันจะได้ชื่อว่าเป็นลูกฉันได้ไงเล่า ต้องมีบางส่วนที่เหมือนฉันด้วยสิ” หลวมตัวเล่นไปด้วยซะแล้ว “ หน้าตาเหมือนเสี่ยวเกอ แต่ตาเหมือนฉันดีไหม มีคนเคยบอกว่าตาฉันสวยดี”





“ ก็จริงถ้าเทียบกับทั้งหน้า”




“นี่นายมาชวนคุยหรือจะหาเรื่องฉันน่ะ”





นายอ้วนโบกมือ “ นิสัยเหมือนนายสักครึ่ง เสี่ยวเกอสักครึ่งก็ดีนะ เสี่ยว่าจะลงตัวมากเลย”




ผมหัวเราะ “ จินตนาการเป็นตุเป็นตะ ถ้ามีเด็กแบบนั้นจริงฉันจะลากเด็กนั่นไปเคาะประตูห้องนอนนายที่ปาหน่ายเลย”





หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรอีก  แต่เดาได้ว่าจากเรื่องที่ผมจินตนาการตอนนั้น เมื่อเจอกับพลังจากกิ่งสำริดที่หายหัวไปจนผมจำไม่ได้ มันก็เลยสร้างคนที่อยู่ตรงหน้าผมในเวลานี้ขึ้นมา เหมือนกับที่เหลาหย่างเคยเล่าว่ามันสร้างแม่ของเขาขึ้นมานั่นแหละ




“ จะไปไหน” คนที่เกิดจากพลังของผมถาม




“ ปาหน่าย” ผมตอบ






คิดในแง่ดี…


“ เสี่ยวเกอ!? …หรือว่าไม่ใช่?” นายอ้วนสายตาแหลมคมดีเช่นเคย ทันทีที่ผมพาเด็กที่ผมสร้างขึ้นมาหา เขาก็ทักแบบนี้แต่เขาคงจะสังเกตเห็นดวงตาสีน้ำตาลจึงได้ไม่แน่ใจ




ผมนั่งลงในห้องรับรอง เล่าเรื่องให้เขาฟัง ระหว่างนั้นอีกคนก็ไปนั่งที่มุมห้อง ทำตัวเหม่อลอยไม่ต่างจากเมินโหยวผิงตัวจริง




“ ไอ๊ย่ะ! พลังของกิ่งสำริดนี่น่ากลัวจริงๆ ไม่นึกเลยว่าจะสร้างเด็กคนหนึ่งออกมาได้” นายอ้วนปรายตามองเด็กที่ว่า  “ แล้วนายจะทำยังไงต่อ ทำให้เขาหายไปได้ไหม”
ผมอ้าปากค้าง





“ ทำไมนายใจร้ายแบบนี้ เขาก็มีชีวิตนะ แถมหน้าก็เหมือนเสี่ยวเกอจะให้ฉันฆ่าเขาได้ไง”




“ นายรู้ไหมว่านายพูดจาเหมือนแม่ที่ยืนยันจะไม่ทำแท้งหรือทิ้งลูกมากเลย” นายอ้วนว่า “ฉันว่าสัญชาตญาณความเป็นแม่ของนายได้รับการปลุกให้ตื่นแล้วล่ะ”





“ตื่นพ่อง!” ผมโวยวาย “แล้วทำไมฉันต้องเป็นแม่ด้วย”





นายอ้วนยักไหล่ พูดเปลี่ยนเรื่อง “ แล้วนายจะเลี้ยงเขาไว้เหรอ”





ผมพยักหน้า แน่นอนสิ





“ จะไม่มีอันตรายใช่ไหม”





“ไม่” จริงๆ ผมไม่แน่ใจ เหลาหย่างเองก็บอกว่ามันมีผลต่อความทรงจำ แต่ผมไม่กล้าบอกหรอก ขืนพูดไปเขาก็จะบอกให้ผมหาทางทำอะไรเด็กนี่น่ะสิ





นายอ้วนพยักหน้า “ แต่เล่นโตแล้วแบบนี้ก็คงไม่ต้องเลี้ยงอะไรมากแล้ว พาไปคว่ำกรวยด้วยเลยดีไหม เขาอาจจะมีความสามารถแบบน้องเสี่ยวเกอก็ได้”





ผมเองก็สงสัย ตอนที่นั่งรถมาที่นี่ผมแอบสังเกตนิ้วของเขาและพบว่ามันยาวเป็นพิเศษแบบเดียวกับเมินโหยวผิงซะด้วย






“ แต่ฉันไม่คิดจะพิสูจน์หรอกนะ ถ้าเกิดเขาไม่มีความสามารถแบบเสี่ยวเกอ ขืนลงไปในกรวยแล้วเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง” ผมเป็นกังวล





“ ไอ๊ย่ะคุณแม่!”




“ย่ะพ่อง!”




“ จะว่าไปแบบนี้ก็สะดวกดีนะ เท่านี้สกุลอู๋ก็ไม่จบสิ้นแล้ว เอ๊ะ? หรือว่าตระกูลจางไม่จบสิ้นดีล่ะ” ผมเองก็ไม่แน่ใจ “ นายตั้งชื่อลูกชายว่าอะไรเหรอเทียนเจิน”





ผมยิ้ม



“ยังไม่ได้ตั้ง”






ตั้งชื่อ…



ผมโดนนายอ้วนว่าที่เรื่องพื้นฐานแบบนี้กลับไม่ยอมทำ อยู่กันตั้งหลายวันแล้วยังเรียกแค่นายๆ ฉันๆ เด็กสมควรจะมีชื่อที่ถูกต้อง บลาๆๆ




“ ฉันคิดไว้แล้วน่า” ผมแอบคิดเตรียมไว้ตอนที่นั่งรถ





“ ชื่ออะไร” นายอ้วนตื่นเต้น




ลูกชายตัวโตของผมก็เขยิบเข้ามาฟังด้วย แสดงว่าเขาได้ยินบทสนทนาของผมกับนายอ้วนตั้งแต่แรกแล้วสินะ ผมเลยบอกชื่อที่คิดไว้ให้พวกเขาฟัง




“ อู๋ผิง”





รอยยิ้มของนายอ้วนหุบทันที สีหน้าของลูกชายก็เปลี่ยนไป ความจริงสีหน้าเขาเป็นสีหน้าที่ตลกและผมคงไม่มีทางที่จะเห็นได้จากเมินโหยวผิง แต่เนื่องจากมันฉายท่าทางผิดหวังและเซ็งอย่างเห็นได้ชัด (เกินไป) ผมจึงหัวเราะไม่ออก





“ เซนส์ตั้งชื่อนายมันห่วย” นายอ้วนปรามาสผม “ เสียแรงที่ร่ำเรียนมา ทำไมคิดได้แค่นี้”





กูไม่ได้เรียนเอกการตั้งชื่อลูกเว้ย!




“ทำไมเป็นแซ่อู๋” ลูกชายถาม “ มันต้องใช้ตามพ่อไม่ใช่เหรอ”



“ก็ฉันเนี่ยแหละพ่อแก” ผมบอก ไอ้สีหน้าท่าทางเหมือน ‘เรารู้กันอยู่แก่ใจ’ นั่นมันอะไร ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกเสียใจที่บอกจะเลี้ยงเขาซะแล้วสิ




Talk : รู้สึกเหมือนเมากาว และหลุดคาแรกเตอร์แน่นอน  555 ฟิคนี้เกิดแบบเมาๆ มึนๆ ตอนกำลังนึกผิงเสีย is real ตอนใหม่ค่ะ ปกติเห็นนายน้อยมีลูกแต่ลูกก็ยังเล็ก น่ารัก เลยคิดว่าจะเขียนแบบลูกโตแล้วบ้าง ดูสิว่าจะเป็นยังไง แน่นอนว่ามันต้องมีตอนรวมญาติด้วย(ชอบตระกูลอู๋มากมาย) และที่ขาดไม่ได้คือการพบพ่อบังเกิดเกล้าแซ่จาง แต่จะเมื่อไรนั้นยังไม่แน่ใจ (โดนตบ!)

[schneewittchen]

แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ! มีด้วงโดนดาเมจเมินตายไปหนึ่งตัวแล้วคร่า!!!!!!
อยากเห็นลูกสาวบ้างจัง เอาแบบหน้านายน้อยนะ55555+

[Mayao]

ว้ายยยยยยยยยย ลูกชายท่าทางจะหล่อน่าดู ถ้ามีลูกสาวหน้าเหมือนเสี่ยวเกอนี่ ก็ดีนะคะ เขาว่ากันว่าลูกสาวหน้าเหมือนพ่อจะไม่อาภัพ//โดนอู๋เสียเตะ

[Tang_An-An]

โอ้ว...นายน้อยมีลูกแล้วววววว ให้หน้าเหมือนเสี่ยวเกอดีแล้วล่ะ5555
อยากเห็นลูกสาวนายอ้วน555

[Eli-kun]

หน้าเหมือนเสี่ยวเกอแต่มีดวงตาเหมือนอู๋เสีย นึกภาพแป๊บ
นายน้อยมีสัญชาตญาณคุณแม่มากค่ะ สมแล้ว
ขำที่บอกว่าลูกสาวของนายอ้วนต้องตามจีบเสี่ยวเกอ จีบลูกชายเสี่ยวเกอแทนก็ได้ หล่อเหมือนกัน
รอตอนต่อนะคะ แล้วเมื่อไรคุณพ่อจะออกล่ะเนี่ย

[Rozenkreuz]

ไอ๊ย่ะ
ย่ะพ่องงงง 555555 ขำเว้ยยยยยย