[OS] #dmbjdaily (Tissue) Can you remember me?

[sup-pak]

ฟิคสั้นก่อนหน้านี้


Short Fic :


- ที่รัก

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (1)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (2)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (3)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (4)

- ความโชคร้ายของนายอ้วนหวัง



#dmbjdaily


หัวข้อ Ride : The Bittersweet Moment
หัวข้อ Sexy : The  Most Sexiest Person
หัวข้อ แป้ง : Happy Birthday
หัวข้อ Help : สิ่งที่อยากให้ช่วย
หัวข้อ Free : My Time

………………………………..………………………………..




[OS] #dmbjdaily (Tissue) Can you remember me?

By: ซุปผัก



ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ เตรียมใจแล้วกดโทรออกเบอร์ที่ผมจำได้จนขึ้นใจนั้น




ไม่รับในตอนแรก ผมกดโทรครั้งที่สอง ในที่สุดปลายสายก็รับ




“ ฮัลโหล” เขาพูด ไม่รู้ทำไมผมถึงคิดถึงเสียงนี้มากมาย




“ ฮัลโหล ไง จำเสียงฉันได้ไหม” ผมหัวเราะ




อีกฝั่งเงียบไปพักหนึ่ง




“ นายเป็นใคร” อู๋เสียถามกลับ นั่นทำผมจุก




“ ลองทายสิ” ผมให้โอกาส




“ ฉันไม่ดีมีเวลาว่างขนาดนั้น ถ้าไม่มีธุระจะวางแล้วนะ”





“ ไอ้ร้านเล็กๆ ของนายมันมีลูกค้าที่ไหนล่ะ นายว่างจะตาย”




“ ทำไมนายถึงรู้ได้ล่ะ!?”




นี่ขนาดนี้ยังนึกไม่ออกอีกเหรอ! ช่วยไม่ได้จะใบ้ให้หน่อยละกัน




“ เพราะฉันเป็นเพื่อนนายไงล่ะ”





“ นายอ้วนเหรอ ทำไมเสียงแปลกๆ ไป ไม่สบายเหรอวะ”




นายอ้วนไหนวะ!




“ ไม่ใช่ ฉันผอมจะตาย เอาใหม่”




“ เสี่ยวฮัว ? ”




ใครอีกล่ะว่ะ!





“ ไม่ใช่” จะใบ้เพิ่มให้อีกนิด “ ฉันเป็นคนที่นายจะคิดถึงเป็นคนแรกๆ ไง”





ได้ยินเสียงพึมพำไกลๆ ว่าเสี่ยวเกออะไรสักอย่าง ตามด้วยไม่ใช่แน่นอน เสี่ยวเกอไม่ใช้โทรศัพท์ ที่สำคัญไม่อยู่ที่นี่






“ ฉันขี้เกียจจะคุยกับคนไม่รู้จักแล้ว รีบบอกมาว่านายเป็นใครไม่งั้นฉันวาง” อู๋เสียรำคาญแล้ว





“ ก็ได้ๆ ฉันเอง…เซี่ยจื่อหยาง”




“ ไม่รู้จัก นายโทรผิดแล้วล่ะ”




…



อู๋เสียวางสายไปแล้ว




ผมเห็นกล่องกระดาษทิชชูวางอยู่ใกล้ๆ ไม่คิดเลยว่าจะต้องใช้มันซับน้ำตาตัวเอง




แต่…




ก่อนที่ผมจะได้หยิบมันมาใช้ มีใครบางคนโทรหาผม




อู๋เสีย




เบอร์บนหน้าจอคือเบอร์ของเขา




ผมรีบกดรับอย่างรวดเร็ว หวังว่าเขาจะไม่ได้โทรมาด่าผมหรือบอกว่าอย่าโทรมากวนอีกนะ และสิ่งที่เขาพูดกับผมก็คือ…




“ แม่ง! ทีหลังจะโทรมาก็เรียกเหล่าอู๋ หรือบอกมาว่านี่เหลาหย่างเลยสิวะ เล่นอะไรอยู่ได้ แล้วนี่สบายดีใช่ไหม โทรมาเนี่ยแสดงว่ายังจำเรื่องฉันได้สินะ...แล้วแม่นายสบายดีไหม…ถ้าว่างก็มาหากันได้นะ ฉันจะพาเที่ยวชมที่นี่…เฮ้! ฟังอยู่หรือเปล่า ”




สุดท้ายผมก็หยิบกระดาษทิชชูมาใช้จริงๆ แต่อย่างน้อยก็ใช้มันซับน้ำตาจากการดีใจล่ะนะ




117 day(s) left




Talk : ขอพื้นที่ให้เดลี่ก่อนละกัน (ไว้คราวหน้าเป็นผิงเสียตอนห้านะคะ) ตอนนี้ได้แนวคิดมาจากแฮชแท็กเหลาหย่างร้องไห้ทำไม กับคำว่ายื่นทิชชูให้ซับน้ำตาค่ะ แล้วก็ได้แรงจิ้นจากโดจินน่ารักๆ ของคุณ R.TRAN และอีกหลายเรื่องด้วย ขอบคุณมากค่ะ




ตอนแรกว่าจะจบแค่วางสายแต่เกิดสงสารน่ะ แล้วเล่มสองก็เป็นเล่มที่ชอบที่สุดด้วยเลยเมตตาปรานี ทำเพื่อนายได้มากสุดแค่นี้แหละเหลาหย่าง เรือนายมันล่มเร็วเกินไป ขอโทษนะ = =

[_execute_]

เจ็บปวด แต่ทำไมไม่รู้สึกสงสารเหลาหย่างเลย... ฮือออออออออ

คุณซุปผักล่มข่อนสำริสเลาาาา //ร้องไห้หนักมาก

หัวข้อนี้หนีไม่พ้นเหลาหย่างจริงๆค่ะ ฮ่าๆๆๆ ด้วงจะยกทิชชู่ให้สักม้วนนะ...

ไม่รู้จะเม้นท์ไร เม้นท์ออก ขำอย่างเดียว แงงงงงงงงงงงงงงง ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ

[Malangporyim]

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

คุณซุปผักเขียนฟิคแพสำริดดดดดดดดดดดดดดดดดด เหลาหย่างเป็นผู้ชายบทน้อย แต่มีแท็กเยอะนะคะ เหมือนในทวีตจะเรียกชื่อเล่นเรือหย่างเสียว่าแพสำริด (แต่ดูเหมือนค้นคำนี้ลงไปแล้วทวิตเตอร์ไม่ค่อยขึ้นให้ T w T ฮือ เมื่อก่อนขึ้นเยอะจริงๆ นะคะ ช่วงที่แซะกันสนุกสนานนี่นั่งฮาตลอด)

ฟิคน่ารักมากเลยค่ะ นานๆ จะเจอฟิคคู่นี้ที่จบแบบน่าชื่นใจ ฮุยๆๆๆๆ T////T

อยากอ่านเรือนี้ต่ออีกอะค่ะ U////U *กระแซะตัวอ้อน*