[OS] รูปถ่าย [ผิงเสีย]

[sup-pak]

ฟิคสั้นก่อนหน้านี้



Short Fic :


- ที่รัก


- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (1)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (2)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (3)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (4)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (5)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (6)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (7)


- ความโชคร้ายของนายอ้วนหวัง (1)

- ความโชคร้ายของนายอ้วนหวัง (2)


- ความหนักใจของนายอ้วน

- ความหนักใจของนายอ้วน (อีกแล้ว)


- อีกด้านที่ปาหน่าย

- ความเหมือนในความต่าง

- วันหนึ่งของอู๋เสีย

- Truth or Dare




FIC

-ครอบครัวของผม The Series (1)



#dmbjdaily


หัวข้อ Ride : The Bittersweet Moment
หัวข้อ Sexy : The  Most Sexiest Person
หัวข้อ แป้ง : Happy Birthday
หัวข้อ Help : สิ่งที่อยากให้ช่วย
หัวข้อ Free : My Time
หัวข้อ Tissue : Can you remember me?
หัวข้อ Pink : Story About Pink
หัวข้อ Pink : Story About Pink (Again)
หัวข้อ Blue : Blue Hood
หัวข้อ Blue : When I'm Feeling Blue
หัวข้อ Red : ด้ายแดง
หัวข้อ สลับเพศ : ความคิดไร้สาระ
หัวข้อ Sleeping beauty : How to Help Menyouping?
หัวข้อ Kiss Day : ว่าด้วยเรื่องจูบ
หัวข้อ Luck : Good Luck or Bad Luck?
หัวข้อ Scent : https://dmbjth.thai-forum.net/t1677-topic#12628




[OS] รูปถ่าย [ผิงเสีย]

By: ซุปผัก


*เป็นตอนต่อของอีกด้านที่ปาหน่ายกับวันหนึ่งของอู๋เสียค่ะ*



มันเป็นวันหยุดวันหนึ่ง



ผมนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียง นานๆ ทีจะได้มีวันหยุด ไม่ใช่หยุดธรรมดา แต่หยุดจากเรื่องวุ่นวายน่ารำคาญที่พวกลูกน้องชอบไปก่อเอาไว้ เฮ้อ ไม่อยากยอมรับเท่าไรแต่ก็ต้องบอกว่าอายุผมก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วจะให้ไปลงมือทำอะไรหนักๆ มากก็ไม่ได้ ดังนั้นวันนี้จึงเป็นวันที่ผมโหยหามานาน



“เทียนเจิน!”



ห่าเอ๊ย! วันหยุดพักผ่อนกำลังจะโดนทำลายอีกแล้ว ผมเลยแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน



“เทียนเจินเสี่ยอ้วนรู้นะว่านายอยู่ อย่าแกล้งทำเป็นหลับตาพริ้ม สูบบุหรี่ แล้วคิดว่าเสี่ยไม่มีตัวตนเป็นภาพลวงตา”



ทำไมนายอ้วนถึงได้น่ากลัวอย่างนี้นะ เดี๋ยวนี้ได้รับพลังหยั่งรู้จากการไปคว่ำกรวยหรือไงกัน



“รีบมาเปิดได้แล้วไม่งั้นฉันพังเข้าไปนะ” นายอ้วนยังไม่หยุดตะโกน



“เออๆ ” สุดท้ายก็ต้องลุก ผมไม่อยากให้ประตูบ้านเป็นอะไรซะก่อน เพิ่งจะสั่งช่างมาทำใหม่ด้วย



นายอ้วนที่อยู่หน้าประตูยิ้มแฉ่งยังกับคนบ้า ในมือมีของฝากจำนวนมาก เขาเดินเข้ามาในบ้านแบบไม่ต้องขออนุญาตอีกแล้ว



“ความจริงนายน่าจะปั๊มกุญแจบ้านให้ฉันเลยนะ จะได้ไม่ต้องลำบากมาเปิด” แขกผู้มาเยือนกะทันหันวางถุงของฝากลงบนโต๊ะ



“จะดีกว่าไหมถ้านายไม่ลำบากมาซะเลย”



“ห่า”



ผมหัวเราะ


“เทียนเจินไม่สำนึกบุญคุณซะเลย ตอนเสี่ยวเกอไม่อยู่ใครกันที่คอยปลอบน่ะ”



ทำไมมีอีกชื่อโผล่ขึ้นมาได้นะ



“ฉันไม่ให้นายหรอกเกิดเข้ามาขโมยของในบ้านฉันไปขายกับฆ่าฉันทิ้งจะทำยังไง”



นายอ้วนเบ้ปาก “เป็นเพื่อนกันมานานแค่หยิบของนิดๆ หน่อยๆ ต้องถือสาด้วย”



ถือสิ แต่ความจริงเขาจะเอาไปผมก็ไม่ว่าหรอกแค่บอกกันก่อน



“แล้วก็ฉันฆ่านายเนี่ยนะ เสี่ยอ้วนคงโดนบอดี้การ์ดเถ้าแก่สามจับหักคอก่อนน่ะสิ” ผมหัวเราะเสียงดัง “ว่าแต่บอดี้การ์ดไปไหนซะล่ะ”



“คว่ำกรวย” ผมตอบ “แต่จะกลับมาคืนนี้แหละ นายมาได้ถูกจังหวะพอดี”



“พูดถึงจังหวะ เสี่ยคิดว่าดีแล้วล่ะที่ไม่มีกุญแจสำรองเกิดเข้ามาแล้วเห็นคุณและคุณนายจางทำอะไรกันอยู่คงจะไม่งาม”



“เชี่ยอ้วน! ใครคุณนายจางวะ” ผมไม่รู้ตัวหรอกว่าหน้ากำลังแดง



คนแซวหัวเราะชอบใจ บอกว่าแก่ปูนนี้แล้วยังจะอายอีก ทำตัวเป็นเทียนเจินไม่เปลี่ยนแปลง ก็ได้ ถึงทางพฤตินัยผมจะมีสภาพเป็นคุณนายจาง (ยอมรับก็ได้) แต่ถ้าใครบังอาจล้อเลียนล่ะก็รับรองได้ว่าคนคนนั้นจะหายไปจากตรงหน้าผมถาวรแน่ เห็นแก่ความเป็นเพื่อนยาวนานและที่เขาคอยช่วยผม จะยอมปล่อยไปละกัน



“มาๆ เสี่ยอ้วนจะรอคุณจางเป็นเพื่อนคุณนายจางนะ”



ชักเสียใจที่จะละเว้นเขาแล้วสิ






“ฉันว่าจะถามนานแล้ว ทำไมในบ้านนายถึงไม่มีรูปเสี่ยวเกอเลย” นายอ้วนจิบชาพลางมองไปรอบบ้าน



“เขายอมถ่ายรูปที่ไหนล่ะ ฉันเคยชวนครั้งหนึ่งแล้วก็ปฏิเสธฉันด้วยการทำเป็นไม่ได้ยิน” จำได้ว่าตอนนั้นโมโหมากเลยไม่สนใจไปครึ่งวัน แต่หลังจากที่เมินโหยวผิงเข้ามาคุย (เรื่องอื่น) ด้วยก็ลืมตัวคุยกับเขาไป จากนั้นก็ไม่ได้พูดเรื่องรูปถ่ายอีก



“อย่าว่าฉันยังงั้นยังงี้เลยนะแต่พอดูแบบนี้แล้ว…เหมือนเสี่ยวเกอไม่ได้อยู่ในบ้านนายเลย”


ผมกำลังยกกาน้ำชาเพื่อเติมชะงัก


“เหมือนเขาไม่มีตัวตน”



ผมมองหน้านายอ้วน “ฉันเองก็คิดเหมือนนาย” จะว่าไปเรื่องนี้ก็เคยกวนใจผมไม่น้อย แต่ทุกกครั้งที่เขาอยู่ใกล้ผมก็เลยไม่รู้สึกอีกแต่ตอนนี้เขาไม่อยู่บ้านนี้ผมเลยรู้สึกตัวว่าหลักฐานว่าเขาอยู่ในบ้านหลังนี้ช่างน้อยนัก



ข้าวของของเมินโหยวผิงมีแทบนับชิ้นและเมื่อเขาลงกรวยครั้งหนึ่งของเหล่านั้นก็มักจะถูกเอาไปด้วย ทำให้แทบไม่เหลือสิ่งใดที่เป็นหลักฐานอย่างนายอ้วนว่า
“ เฮ้ๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้นายรู้สึกแย่…”



ผมรีบขัดเขาว่าผมไม่เป็นอะไร



“ฉันก็คิดเหมือนนาย” ผมยืนยัน จากนั้นผมก็นึกบางอย่างออก รีบวิ่งไปอีกห้อง จำได้ว่าเคยมีของอย่างนั้นอยู่นะ ผมเมินเสียงถามของนายอ้วน คุ้ยหาของในตู้เสื้อผ้า ลิ้นชักต่างๆ ในที่สุดผมก็เจอจนได้ เป็นสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง นี่คือสมุดของเมินโหยวผิง เขาทิ้งเอาไว้ก่อนที่จะจากไปอยู่หลังประตูสำริด ผมเปิดออก รูปถ่ายหนึ่งใบในนั้นยังอยู่แม้จะสีซีดไปตามกาลเวลาบ้าง



รูปที่เมินโหยวผิงถ่ายที่ปาหน่ายเมื่อสิบปีก่อน



“ โอ้ รูปนี้มันรูปเมื่อตอนนั้นนี่” นายอ้วนยืดคอ (ที่มีน้อยนิด) เพื่อดูรูปในมือผม “เสี่ยวเกอแม่งหน้าอ่อนไม่เปลี่ยนแปลง อิจฉาจริงๆ ”



“นั่นไม่ใช่ประเด็น” ผมตัดบท เดินกลับไปที่ห้องรับรอง หยิบกรอบรูปอันหนึ่งบนชั้นวาง แกะแล้วเอารูปของเมินโหยวผิงยัดเข้าไปแทน “นายว่าไง”



“คนก็หล่อ วิวก็สวย ดูแล้วยังกับรูปถ่ายของนิตยสารแฟชั่นราคาแพง” นายอ้วนวิจารณ์



“ใช่ที่ไหนเล่า” ไม่ปฏิเสธเรื่องที่นายอ้วนบอกแต่ไม่ใช่สิ่งที่ให้อยากดู



“ อืมมม ก็ดีนะ แต่…เหมือนบรรยากาศของรูปไม่เข้ากับที่แห่งนี้” ไม่เข้ากับบ้านหลังนี้ “ เสี่ยวเกอดูโดดเดี่ยว”



ผมไม่เถียง เห็นด้วยกับเขาทุกถ้อยคำ นิ่งคิดหลายนาทีผมก็ตัดสินใจ



“ไปกันเถอะ”


“ไปไหน” นายอ้วนตกใจ



“ร้านถ่ายรูป” ผมตอบ






ผมคิดว่าผมเข้าใจความประหลาดใจบนสีหน้าของเมินโหยวผิงได้นะ


“พวกนายทำอะไรกัน” เขาถามพวกผม



“นายเห็นว่าอะไรล่ะ ก็ถ่ายรูปน่ะสิ” ผมตอบ เบื้องหน้ามีกล้องกับขาตั้ง ส่วนนายอ้วนยืนด้านหลังเขาโคตรบ้าที่ต้องไปเช่าสูทมมาเพื่อถ่ายรูปนี้



“ขอผ่าน” เมินโหยวผิงว่าเสียงเรียบ เดินผ่านพวกผมเข้าบ้านไป



“คุณนายจางตามเคลียร์เร็ว”



“ห่าอ้วน”



ไม่ต้องให้บอกหรอก



“นายเป็นอะไรไป” ผมตามเขาขึ้นมาที่ห้องนอนของเรา เห็นเมินโหยวผิงวางกระเป๋าใบโตนั่นบนพื้น ทำท่าจะรื้อของออกมา ผมรอให้เขาพูด



“ฉันไม่ชอบถ่ายรูป” เขาว่า น่าเสียดายแทนนิตยสารแฟชั่น ถ้าเขาชอบถ่ายรูปขึ้นมาเชื่อว่าแมวมองจำนวนมากต้องรีบมาติดต่อผม



“ทำไม”



“…”



ผมพยายามคิดหาวิธีโน้มน้าวเขา “ฉันอยากถ่ายรูปกับนาย แค่รูปเดียวเท่านั้น ทำเพื่อฉันได้ไหม”



คราวนี้เขามีสีหน้าลำบากใจ ดูตลกแต่ผมไม่กล้าหัวเราะ ลึกๆ แอบอยากยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปนี้ไว้ด้วย จะมีใครสังเกตไหมนะว่าเดี๋ยวนี้เขาดูจะห่วงเรื่องผมมากขึ้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนน่ะเหรอ พอบอกว่าไม่คำเดียวก็เข้าสู่โหมดแข็งทื่อเป็นหินไม่ฟังใครอีกแล้ว อืมๆ มีการพัฒนาขึ้นบ้าง



“งั้นให้เหตุผลฉันก็ได้ ขอเหตุผลสักข้อที่ทำให้ฉันไม่อารมณ์เสียจากการเสียเงินซื้อกล้องกับขาตั้งมาเพื่อตั้งใจจะถ่ายรูปกับนายหน่อย” ผมเองก็ไม่ได้เทียนเจินแล้วนะ รู้ว่าวิธีการพูดแบบไหนจะใช้ได้ผลกับคนอย่างเมินโหยวผิง (ในเวลานี้)



“ฉัน…ไม่ชอบถ่ายรูป เหตุผลเดียวกับเรื่องส่องกระจกนั่นแหละ” เขาตอบจนได้



ผมเลิกคิ้ว เหตุผลส่องกระจกอะไร ก่อนที่ผมจะนึกออก เขาไม่ชอบส่องกระจกเพราะเรื่องที่เขาไม่รู้ว่าภาพที่สะท้อนกลับมาเป็นตัวเขาแน่หรือเปล่า



เมินโหยวผิงมองผมทิ้งตัวนั่งข้างเขา




“รูปถ่ายไม่ได้ทำให้นายสงสัยว่าตัวนายเป็นใคร เป็นนายจริงหรือเปล่า มันใช้ยืนยันว่านายมีตัวตนบนโลกนี้และบอกนายได้ว่านายทำอะไรมาบ้าง” ผมว่า “นายเคยถ่ายรูปกับพวกอาเหวิ่นจิน ทำให้ฉันรู้ว่านายเคยอยู่ในสมัยนั้น”



อีกฝ่ายยังนิ่ง



“แล้วยังยืนยันว่าพวกฉันมีตัวตนจริงๆ ”



เมินโหยวผิงขมวดคิ้วนิดๆ



“ถ้าวันหนึ่งโรคของนายกำเริบแล้วลืมฉัน ลืมนายอ้วน นายก็ยังมีรูปถ่ายที่ยืนยันว่าครั้งหนึ่งพวกฉันเคยมีตัวตนและเราเคยทำอะไรด้วยกันบ้าง”



เขายังเงียบ



“ว่าไง” ถ้ายังไม่ยอมผมจะใช้กำลังบังคับแล้วนะ (แต่ไม่แน่ใจว่าจะได้ผลเพราะผมอ่อนแอกว่าเขามาก)



“ก็ได้”



ผมแทบจะกระโดดลุกเต้นตรงนั้นแต่ต้องเก็บท่าทีไว้






นายอ้วนนั่งดูโทรทัศน์รออยู่ด้านหลัง บ่นพึมพำว่าพวกผมช้าแถมไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดหล่อๆ แบบเขาอีก ผมด่าเขาไปชุดก่อนจะตั้งกล้อง วิ่งกลับมายืนด้านหน้า เมินโหยวผิงยืนข้างๆ ให้นายอ้วนยืนด้านหลังพวกผม



“เอานะ หนึ่ง สอง…” ผมนับให้ เกือบร้องเมื่อสัมผัสได้ว่ามือโดนจับเอาไว้ นึกว่าผีแม่ย่าหรือบ๊ะจ่าง ก่อนจะคิดได้ว่ามีเมินโหยวผิงคงไม่ต้องกลัวหรอก และคนที่จับมือผมก็ไม่ใช่ใคร เขานั่นแหละ งานนี้ผมต้องโดนนายอ้วนแซวหลังจากนี้แน่นอน



แต่…



ผมบีบมือกลับ จับมือเขาให้แน่นและมั่นคงกว่าเดิม ยืนยันกับตัวเองว่าเขามีตัวตนและยืนข้างผมในเวลานี้แล้ว







รูปถ่ายที่ล้างออกมาดูตลกมาก ไหนจะนายอ้วนในชุดสูทที่ดูหรูไม่เข้ากับหน้าและบรรยากาศ ผมที่แต่งชุดธรรมดาแทบไม่ต่างจากชุดนอน เมินโหยวผิงในสภาพเพิ่งกลับจากการลงสุสาน ดูมอมแมมและโทรม ถึงอย่างนั้นผมก็พอใจในรูปที่ออกมา


ขณะที่ผมกำลังจะเอารูปใหม่นี้ใส่กรอบ ผมก็เห็นรูปถ่ายของเมินโหยวผิงที่ปาหน่ายเลยถือโอกาสถามเขาซะเลยว่าความหมายของตัวอักษรที่อยู่ด้านหลังคืออะไร


“อ๊ะ”


เขาร้อง หลังจากอ่านตัวอักษร เงียบไปหลายนาที


“นี่นายไม่ได้ด่าฉันใช่ไหม”


เขาส่ายหน้า


ผมถามซ้ำว่ามันแปลว่าอะไร


เมินโหยวผิงตอบผมว่า “นายทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันมีตัวตน อู๋เสีย”


ผมกะพริบตาสองสามครั้ง แล้วหัวเราะ “นึกว่าอะไร”



“แล้วนายคิดว่าฉันจะเขียนอะไรล่ะ” เมินโหวผิงถามกลับ



ผมยังไม่หยุดหัวเราะ “ ฉันจำไม่ได้” จำได้ว่าคิดไว้หลายแบบ ทั้งในแง่ร้ายและแง่ดีแบบสุดขีด หลายอันตลกจนไม่สามารถเล่าให้อีกฝ่ายฟังได้


“อู๋เสีย” เขาเรียกชื่อผม


“ส่งกางเกงในลายลูกเจี๊ยบให้ฉันที่ปาหน่ายด้วยมั้ง” ผมแกล้งหยอด


เมินโหยวผิงทำหน้านิ่งเช่นเดิม ไม่มีอาการเขินหรืออาย กำลังคิดว่าจะพูดอะไรต่อดี เขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ สัมผัสถึงความอุ่นตรงริมฝีปาก เขาจูบผม



“นายทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันมีตัวตนจริงๆ ขอบคุณ”


ผมไม่ได้พูดอะไร แค่ทำแบบที่เขาทำเมื่อครู่อีกครั้ง







ลงสักตอนจะได้ไม่ลืมกันซะก่อน เวลานี้งานท่วมตัวจนไม่สามารถทำรวมเล่มได้อย่างที่ตั้งใจเลยต้องขออภัยด้วยนะคะ ไว้รอภาคอื่นออกละกัน ตอนนี้เลยขอแบ่งเวลามาลงไถ่โทษไปก่อนอย่างน้อยก็เฉลยละนะว่าภาษาอังกฤษนั้นคืออะไร ตอนนี้ภาษาอาจจะแปลกๆ ไปนะคะเพราะเว้นการเขียนไปนานเลย รายละเอียดก็อาจมีคลาดเคลื่อนบ้าง



ถามว่าตอนนี้เล่นทวิตไหม ไม่ได้เล่นหรอกค่ะเล่นไม่เป็น 555 แต่ก็พอจะตามเรื่องนี้จนเห็นสครีมของหลายท่าน 555 (บอกกันขนาดนี้อย่าลบหรือบล็อกกันเค้าเห็นนะ =w=) ถ้าสครีมในทวิตอาจจะรับรู้ช้าเป็นเดือน ไปสครีมหรือโวยวายตามหาฟิคหรืออยากให้เขียนฟิคอะไรที่เพจเราก็ได้นะคะ (จะเนียนๆ ถือโอกาสโฆษณานิยายกับฟิคเรื่องอื่นด้วย 555 )


เพจซุปผักเอง



ขอบคุณค่ะ



ซุปผัก

[Rozenkreuz]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ผิงเสีย is real~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
สุดยอดดดดดดด อบอุ่นมากเลยคร้าบบบ ชอบฟิคคุณซุปผัก รู้สึกเหมือนได้รับการเยียวยา ฮ่าห์