[OS] ความเหมือนในความต่าง[ผิงเสีย]

[sup-pak]

ฟิคสั้นก่อนหน้านี้


Short Fic :


- ที่รัก

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (1)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (2)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (3)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (4)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (5)

- ความโชคร้ายของนายอ้วนหวัง (1)

- ความโชคร้ายของนายอ้วนหวัง (2)

- ความหนักใจของนายอ้วน

- ความหนักใจของนายอ้วน (อีกแล้ว)

- อีกด้านที่ปาหน่าย




FIC

-ครอบครัวของผม The Series (1)





#dmbjdaily


หัวข้อ Ride : The Bittersweet Moment
หัวข้อ Sexy : The  Most Sexiest Person
หัวข้อ แป้ง : Happy Birthday
หัวข้อ Help : สิ่งที่อยากให้ช่วย
หัวข้อ Free : My Time
หัวข้อ Tissue : Can you remember me?
หัวข้อ Pink : Story About Pink
หัวข้อ Pink : Story About Pink (Again)
หัวข้อ Blue : Blue Hood
หัวข้อ Blue : When I'm Feeling Blue
หัวข้อ Red : ด้ายแดง





[OS] ความเหมือนในความต่าง[ผิงเสีย]



By: ซุปผัก





ถ้าเสี่ยอ้วนบอกว่าเทียนเจินกับเสี่ยวเกอเหมือนกันจะเชื่อไหม ฟังดูไม่น่าเชื่อใช่ม้า ก็คนหนึ่งเล่นใสซื่อจนบื้อ น่ารำคาญเป็นบางที (หรืออาจจะหลายทีและบ่อยๆ ) เป็นคนมีความคิด ค่อนไปทางฉลาด (แจ่จะดีกว่านี้ถ้าไม่ซื่อเกิน) ขณะที่อีกคนเงียบ นิ่ง ไม่พูดมาก ลึกลับ สกิลการใช้ชีวิต (ปกติ) ต่ำสุดขีด แต่จริงๆ แล้วทั้งคู่มีอะไรที่เหมือนกันมากนะ





อย่างแรกทั้งคู่เป็นคนดี อันนี้เสี่ยอ้วนไม่เถียงถึงจะชอบขัดลาภเสี่ยซะมากก็ตาม





อย่างที่สองทั้งสองเป็นเพื่อนของเสี่ยอ้วน เป็นเพื่อนที่ดีมาก อันนี้ก็ไม่ปฏิเสธ พวกนี้เป็นเรื่องที่ทุกคนรู้ๆ กันอยู่เพราะฉะนั้นเสี่ยจะไม่เล่าอีก แต่เรื่องต่อจากนี้ไม่รู้ว่ามีกี่คนที่จะสังเกตเห็น






เรื่องที่สามที่ทั้งคู่เหมือนกันคือการทำให้เสี่ยอ้วนรำคาญ  ยังไง? เดี๋ยวเสี่ยจะยกตัวอย่างให้ฟัง เริ่มจากเทียนเจินก่อนละกัน





เช่นตอนที่อยู่ที่อาณาจักรของเจ้าแม่ซีหวังหมู่ เมื่อเห็นเสี่ยวเกอพุ่งตามร่างลึกลับที่คาดว่าจะเป็นคนรักของไอ้พี่สามไปคุยกันดิบดีว่าจะทิ้งของจำเป็นบางส่วนไว้แล้วไปก่อน แต่พอเดินได้ไม่นานอู๋เสียก็เริ่มกังวล เอาแต่มองไปทิศทางที่น้องเสี่ยวเกอหายไป





“ เขาจะไม่เป็นไรจริงๆ ใช่ไหม” ได้ยินพึมพำ





“น้องเสี่ยวเกอเก่งกว่าพวกเราเขาไม่เป็นไรหรอกครับนายน้อย” เฮียพานพูดถูก เสี่ยก็เห็นด้วย ถ้าจะห่วง ห่วงตัวนายเถอะเทียนเจิน นายน่ะอ่อนแอที่สุดเลยนะ แต่เสี่ยจะพูดออกไปก็ได้ เดี๋ยวหาว่าทำร้ายจิตใจ นอกจากจะต้องมีเรื่องกับไอ้หมาบ้าที่ตามตูดพี่สามต้อยๆ แล้วยังกลัวว่าคนถูกแทงใจดำจะหมดกำลังใจไปต่อ





ตอนเหตุการณ์ใต้ลูกอุกกาบาตไม่น่าไว้ใจนั่น อู๋เสียก็ดื้อด้านไม่ยอมไปไหนถ้าน้องเสี่ยวเกอกับเจ๊ใหญ่ไม่กลับออกมา พอออกมาเสี่ยวเกอก็ติ๊งต๊องไปแล้ว ลำบากมาฝากไว้กับเสี่ยอีก เดือดร้อนเสี่ยตลอดล่ะพวกนี้






“ เขาเป็นไงบ้าง”





“ เขาไม่เป็นไรใช่ไหม”





“เสี่ยวเกอพูดอะไรไหม จำอะไรได้บ้างหรือเปล่า”





“ นายดูแลเขาดีใช่ไหมนายอ้วน”





“ ดูแลเขาดีๆ นะ”




“ นายอยู่ไหนวะ!…เล่นไพ่นกกระจอกกับเพื่อน…ทำไมไม่ดูแลเสี่ยวเกอ! ทำไมนายแม่งเป็นคนแบบนี้วะ!” โว๊ย! อะไรนักหนา! ถ้าจะโทรเช็คขนาดนี้ทำไมไม่เอาน้องเขาไปดูแลเองเลยล่ะ!





ตอนที่อยู่ปาหน่ายก็ใช่





“ เสี่ยวเกอแม่งรนหาที่ตาย! พุ่งเข้าไปในไฟแบบนั้นได้ไงวะ!”






น้องเขาพุ่งเข้าไปในไฟน่ะพออธิบายได้ว่าอยากจะหาเข้าไปคว้าอะไรที่เป็นเบาะแสแต่ไม่เข้าใจว่าเทียนเจินมาระบายลงที่เสี่ยทำไม!





“ เพราะนายนั่นแหละถ้านายไม่ห้ามฉันเบาะแสของเสี่ยวเกอก็คงไม่ถูกเผาไป”





อ้าวห่านี่!





หลังจากนั้นเสี่ยก็สวนกลับซะอู๋เสียได้แต่ฟึดฟัดคนเดียว





ยังไม่จบนะ ยังมีตอนอยู่ในหอบ้านสกุลจางพอหมอนี่เห็นสภาพเสี่ยวเกอเท่านั้นก็เหมือนหมดแรง ไม่ได้สังเกตดีๆ เลยว่าน้องเขายังไม่ตายน่ะ แล้วก็สนใจคนอื่นบ้างสิ คนอื่นเขาก็มีพ่อมีแม่นะ อะไรๆ ก็เสี่ยวเกอ แต่อีกคนก็พอกัน เทียนเจินอาจจะไม่รู้แต่เสี่ยอ้วนน่ะอยู่ตรงกลางเลยรู้ดี




ย้อนกลับไปที่วังงูนรกนั่น ตอนที่เราสามคนกำลังวิ่งไล่ตามเจ๊ใหญ่ตามแผนของเสี่ยวเกอ อู๋เสียก็ดันหายไปซะอย่างนั้น





“ นายไปหาเขาซะ” เสี่ยวเกอที่อยู่ด้านหน้าตะโกนบอก





“อะไรนะ”





“ไปหาอู๋เสีย” ย้ำชัดอีกรอบ สีหน้าก็แสดงชัดเจนว่าเป็นห่วงเพราะไม่เห็นเงาอีกคน เสี่ยเองก็ชักกังวล น้องเสี่ยวเกอมีความสามารถคงจะไม่เป็นไร แต่ใครจะคิดล่ะว่าพอย้อนกลับไปจะโดนงูเวรนั่นฉกเข้าให้





กลับมาจากที่นั่นแทนที่จะได้พักอย่างสบายกลับโดนฝากเสี่ยวเกอไว้ ช่วงสามวันแรกก็คอยตามดูแลอย่างดี แต่พอวันที่สี่เสี่ยก็เบื่อเป็นนะเลยออกไปเล่นไพ่นกกระจอกกับเพื่อนเก่าไม่นึกว่าเทียนเจินจะโทรเช็คตลอด พอบ่นเสร็จก็ยังโทรตามจิกจนกว่าเสี่ยจะกลับบ้านไปดูเสี่ยวเกอ





“ เออๆ กลับแล้วนี่ไง” เสี่ยบ่น





“ขอคุยกับเสี่ยวเกอ” ยื่นให้อีกคนที่นั่งนิ่ง ไม่รู้คุยอะไรแต่เสี่ยวเกอเพียงตอบรับอือๆ อาๆ มีมองเสี่ยเป็นพักๆ พออู๋เสียวางสายก็ต้องถามสักหน่อยว่าหมอนั่นนินทาไรเสี่ย
“ เขาบอกว่าให้นายดูแลฉันดีๆ ถ้าไม่ดีให้โทรมาบอก“





มากไปละ ทำยังกับเสี่ยวเกอเป็นลูกตัวน้อยฝากให้พ่อเลี้ยงขณะที่แม่ไปทำงานไม่อยู่แน่ะ! ความจริงเทียนเจินต้องทำหน้าที่นี้ไม่ใช่เหรอ!





“เขา…”




“อะไรนะ เสี่ยวเกอว่าอะไรนะ”





“ เขา…อู๋เสียน่ะ เป็นอย่างนี้ตลอดเหรอ” ตอนนั้นกำลังอารมณ์เสียเลยเผลอระบายให้ฟัง แอบใส่สีตีไข่ด้วยเล็กๆ  เสี่ยวเกอฟังจบก็พยักหน้ารับหนึ่งครั้งแล้วถามว่า
“เพื่อนกันเขาต้องดูแลกับห่วงกันขนาดนี้เลยเหรอ”





เป็นคำถามที่จะว่าเด็กน้อยก็ไม่เชิงผู้ใหญ่ก็ไม่ใช่





เสี่ยถอนหายใจ “ สำหรับเสี่ยนะ เพราะเป็นเพื่อนเสี่ยเลยต้องดูแลเสี่ยวเกอแบบนี้ไง แต่สำหรับอู๋เสียแล้วเสี่ยวเกอเป็นมากกว่านั้น ดังนั้นความห่วงความกังวลอะไรมันเลยมากกว่า”





“แล้วฉันกับเขาเป็นอะไรกัน ถ้าไม่ใช่เพื่อน”





“ อุว๊ะ! เรื่องแบบนี้เสี่ยวเกอต้องหาคำตอบเองสิ แต่ถ้าให้เสี่ยใบ้ล่ะก็ มันคงคล้ายๆ กับ ไม่ใช่เพื่อนแต่มากกว่าแฟนมั้ง”





เห็นสีหน้างงของเสี่ยวเกอแล้วเสี่ยก็หัวเราะออก





เวลาที่แยกกันทำงาน เทียนเจินไปที่เสฉวนส่วนเสี่ยกับเสี่ยวเกอมาที่ปาหน่าย เสี่ยดีใจที่สุดที่ได้เห็นหยุนไฉ่ เธอยังสวยน่ารักเหมือนเดิม ไม่สิ ยิ่งสวยน่ารักขึ้นทุกวันเลยต่างหาก จนเสี่ยอยากจะรีบสู่ขอกับอากุ้ย






“ เขาเป็นอะไรหรือเปล่า” หยุนไฉ่มองไปทางเสี่ยวเกอที่นั่งมองท้องฟ้า





“ ไม่มีอะไรหรอก” เสี่ยบอก แอบกลัวว่าเด็กของเขาจะชอบเสี่ยวเกอแล้วจะยุ่ง “ เขาแค่มองฟ้าแล้วนึกถึงหน้าคนรักที่อยู่ห่างกัน”





นี่ถือว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว ขอบคุณเสี่ยซะเทียนเจินที่กันไม่ให้เด็กสาวที่น่ารักกว่านายเป็นพันเท่าไปยุ่งกับเสี่ยวเกอน่ะ





“ ฝั่งนั้นไม่มีเรื่องอะไรใช่ไหม” นานๆ คนเงียบเป็นใบ้สมฉายาอย่างเสี่ยวเกอจะพูดกับคนอื่น





“ ได้ยินว่าแผลที่คุณชายเซี่ยได้รับก่อนหน้านี้ใกล้จะหายแล้ว นอกจากนี้ก็มีเรื่องที่นายน้อยสามบาดเจ็…” เสี่ยสังเกตเห็นสีหน้าของเสี่ยวเกอเปลี่ยนไป แต่ก็หายไปเมื่อได้ยินคนรายงานต่อว่าอาการไม่รุนแรง เพียงได้แผล





สีหน้าท่าทางบางครั้งก็ซื่อตรงกว่าคำพูดมาก





ตอนที่บุกเพื่อจะหาที่ตั้งหอบ้านสกุลจาง พลันเกิดเรื่องขึ้น หลายคนเริ่มออกอาการไม่ไว้ใจเสี่ยวเกอ เสี่ยรู้ดีว่างานนี้จบไม่สวยแน่ ตอนนั้นเองที่เสี่ยวเกอขยับมาใกล้และกระซิบบอกบางอย่าง เขานึกว่าจะเป็นเรื่องสลักสำคัญหรือนึกกลไกอะไรออก แต่ความจริงเสี่ยวเกอพูดว่า






“ ฝากบอกเขาว่าฉันขอโทษ”






ไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย เขาที่ว่าไม่มีทางเป็นคนอื่นได้หรอก





“ นายพูดเหมือนเสี่ยจะได้รอดไปคนเดียวงั้นแหละ สถานการณ์ตอนนี้เราตกที่นั่งลำบากเดียวกันชัดๆ ”





เสี่ยวเกอยิ้มบางๆ





“นายเป็นคนดวงแข็ง”




เขาพูดเท่านี้





เสี่ยส่งเสียงเหอะ “ เสี่ยอ้วนไม่ใช่เครื่องรับฝากข้อความ ไว้ออกไปบอกเทียนเจินเองเถอะ หมอนั่นต้องอยากฟังจากปากเสี่ยวเกอมากกว่าเสี่ยแน่นอน”





เสี่ยวเกอมอง





“ อีกอย่างเสี่ยไม่อยากหูชาฟังหมอนั่นร้องห่มร้องไห้หรือบ่นอะไรหรอกนะ ยกหน้าที่นี้ให้นายเลย”





เขายิ้มนิดๆ แววตาเหมือนจะดีขึ้น





เท่านี้คงพอจะเป็นตัวอย่างให้เห็นได้แล้วสินะว่าพวกนี้น่ารำคาญแค่ไหน ถ้าให้นับครั้งที่เรียกชื่อหรือพูดถึงอีกฝ่ายละก็เสี่ยบอกได้เลยว่ามีเป็นพันนิ้วก็นับไม่หมด เสี่ยสงสัยจริงๆ ว่าทำไมพวกนายทั้งคู่ไม่แต่งงานกันไปซะเลยให้รู้แล้วรู้รอด  



นอกจากนี้แล้วทั้งคู่ยังเหมือนกันที่ความลำเอียง



แม่ง! มีอย่างที่ไหน อะไรก็เสี่ยวเกอ อะไรก็อู๋เสีย ทั้งคู่ทำเหมือนเสี่ยกับคนรอบข้างเป็นตัวประกอบงั้นแหละ นี่เสี่ยยังมีตัวตนอยู่นะ ลำเอียงฉิบหาย!
ว่าไปแล้วก็ขอนินทานายน้อยสามสักหน่อย เป็นเพื่อนกันมานานเสี่ยเลยได้รู้เรื่องของเพื่อนเก่าที่ชื่ออะไรสักอย่างเนี่ยแหละ จำได้แค่ตอนไปผจญภัยขุดต้นสำริด หมอนั่นเป็นเพื่อนแต่เด็ก ใช้กางเกงแบ่งกัน แต่เทียนเจินกลับจำชื่อไม่ได้ ขณะที่เสี่ยวเกอพึ่งโผล่มา มีตั้งกี่ชื่อแม่งจำได้หมด อย่างนี้ไม่เรียกลำเอียงจะเรียกอะไร  



บ่นซะเยอะ พอๆ เสี่ยว่าเทียนเจินมาแล้ว เดี๋ยวจะเดินทางไปเยี่ยมหลุมศพเฮียพานแล้วก็ไปรับอีกคนที่ฉางไป๋ชาน ถ้าว่างเสี่ยจะมาบ่นเรื่องความเหมือนของทั้งคู่ให้ฟังอีกละกัน

[Mayao]

โฮะๆๆๆๆๆๆๆ เสี่ยอ้วนขราาาาา หนูก้หมั่นไส้ความลำเอียงของสองคนนั้นเหมือนกันคร่าา อิอิอิอิ ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆนะคะคุณซุปผัก

[Cathareen]

สงสารนายอ้วนจัง 55555555555
เพื่อนกันเขาต้องดูแลกับห่วงกันขนาดนี้เลยเหรอ ฮิ้ววววววววววว
ชอบค่ะๆ
ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ

[Dreamy]

ฮรืออออออ สงสารเสี่ยอ้วนจริงค่ะ อยู่คั่นกลางระหว่างคู่รัก ฟฟฟฟฟ
แต่ที่พีคสุดคือความลำเอียงของนายน้อยค่ะ 55555 คือลืมเพื่อนที่คบกันเป็นสิบปีแต่จำเสี่ยวเกอได้เป็นสิบปี แงงงงงงง นายคนลำเอียง ฟฟฟ

[The_Dark_Lady]

ตราบใดที่เสี่ยอ้วนอู่กับสองคนนี่ เสี่ยอ้วนก็ต้องเผชิญชะตากรรมแบบนี้ไปเรื่อยๆค่ะ
บ่นไปก็เท่านั้น...มีแต่จะทำให้ด้วงฟิน ถถถถ
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ มุมมองนายอ้วนน่ารักดี

[Zeth]

เป็นเสี่ยช่างลำบาก 555