[OS] #dmbjdaily (Blue) Blue Hood [ผิงเสีย]

[sup-pak]

ฟิคสั้นก่อนหน้านี้


Short Fic :


- ที่รัก

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (1)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (2)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (3)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (4)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (5)

- ความโชคร้ายของนายอ้วนหวัง





#dmbjdaily


หัวข้อ Ride : The Bittersweet Moment
หัวข้อ Sexy : The  Most Sexiest Person
หัวข้อ แป้ง : Happy Birthday
หัวข้อ Help : สิ่งที่อยากให้ช่วย
หัวข้อ Free : My Time
หัวข้อ Tissue : Can you remember me?
หัวข้อ Pink : Story About Pink
หัวข้อ Pink : Story About Pink (Again)








[OS] #dmbjdaily (Blue) Blue Hood [ผิงเสีย]



By: ซุปผัก





ผมเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง รู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่เสี่ยวฮัวส่งเสียงเรียก





“ นายทำแบบนี้อีกแล้ว”




ผมเลิกคิ้ว ก่อนจะระลึกได้ด้วยตัวเองว่าทำอะไรลงไป มันคงจะกลายเป็นหนึ่งในนิสัยเสียติดตัวผมซะแล้วกับการที่เหม่อใจลอยไปถึงเมินโหยวผิง





ใกล้จะปีใหม่  นั่นแปลว่าผ่านปีที่สามมาไม่นาน  ยังเหลือเวลาอีกหลายปีกว่าที่ผมจะได้พบเขาอีก ทำไมสิบปีมันถึงได้นานขนาดนี้นะ




“ นี่” เสี่ยวฮัวเรียกผมอีกครั้ง





“ขอโทษที” ผมบอก ฝืนยิ้มให้เขาทีหนึ่ง “ ขอบใจที่มาส่งนะ ฉันว่าจะกลับแล้วล่ะ” ผมพึ่งกลับจากปักกิ่ง ก่อนหน้านี้เสี่ยวฮัวชวนผมไปดูเขาแสดงงิ้ว ตอนแรกผมปฏิเสธแต่เขาเล่นมาชวนถึงที่บ้านจึงต้องยอม (อันที่จริงเขาแอบขู่ว่าถ้าไม่ไปจะมัดผมแล้วแบกขึ้นเครื่องบิน)





เสี่ยวฮัวไม่ขัดขวาง เขามาส่งผมที่บ้านด้วย ทว่า…





“ ฉันว่าจะค้างที่นี่สักคืน” เสี่ยวฮัวบอก “ ไหนๆ ก็สิ้นปีเดี๋ยวฉันจะลดตัวไปช่วยอาเฮียเก็บกวาดบ้านละกัน”




ได้ยินแบบนี้ผมก็นึกฉุนนิดๆ




“ เป็นเกียรติจริงๆ ที่คุณชายเซี่ยยอมลดตัวมาช่วย” จากคำปฏิเสธเลยเปลี่ยนเป็นตอบรับ ผมจะใช้งานเขาให้หนักเลยคอยดู




ผมบอกเขาว่าวันนี้ค่ำแล้วให้อาบน้ำแล้วพักก่อนถ้าจะเริ่มค่อยเริ่มกันพรุ่งนี้ เสี่ยวฮัวตกลงง่ายๆ แต่ผมนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่มีชุด




“ ฉันใส่ชุดนายก็ได้” เสี่ยวฮัวบอก ผมเลิกคิ้ว




“ ฉันไม่มีชุดสีชมพูหรอกนะ” แอบกัดเขา





เสี่ยวฮัวยกยิ้ม ไม่รับมุกผมเลย





“ เข้าไปอาบเลย เดี๋ยวฉันเอาเสื้อมาให้” ผมบอกแล้วเดินไปที่ห้องนอน เปิดตู้เสื้อผ้าออก ความจริงจะให้สวมเสื้อยืดของผมก็ได้แต่เกรงว่าผมจะอ้วนเกินจนเสี่ยวฮัวใส่ไม่ได้ ไหนๆ พรุ่งนี้ก็ต้องรื้อจัดใหม่ผมเลยค้นตามใจ กระจัดกระจาย เผื่อว่าจะมีเสื้อดีๆ สมัยที่ผมตัวผอมกว่านี้หน่อย






แต่สิ่งที่ผมเจอกลับเป็นเสื้อฮู้ดสีน้ำเงิน





แน่นอนว่าไม่ใช่ของผม






มันเป็นของเมินโหยวผิง แม้ไม่แน่ใจว่ามันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงก็ตาม





ผมใช้มือลูบเสื้อในมือ เกิดความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย เหมือนบางอย่างมันตื้อๆ ในลำคอ จากนั้นผมก็หยิบมันขึ้นมา ซบหน้าลงไป ถ้าหากเสี่ยวฮัวมาเห็นเขาจะหาว่าผมโรคจิตไหมนะ บางทีเขาอาจจะว่าผมเป็นบ้าก็ได้ ถ้าได้เห็นผมร้องไห้คร่ำครวญกับเสื้อตัวหนึ่งแบบนี้ แต่ผมทนไม่ไหว สิบปีมันยาวนานเกินไป




112 day(s) left



Talk : มาสั้นๆ แบบไม่มีหัวไม่มีหาง แต่มีเสี่ยวฮัว ฉะนั้นไม่ต้องทายเลย มีภาคมุมมองของคุณชายแน่นอนค่ะ จงร้าวรานยิ่งกว่านี้ 555 (โดนฟาด!)

[Cathareen]

;;w;; เอื้อะะะะะ นายน้อยยยยยยยยยยยย
คุณชายก็พระรองเหลือเกิน ฮือออออออออออออออ
ร้าวมากค่ะ O<--<

[hnee]

เศร้ามากกับการซบหน้าร้องไห้กับเสื้อเสี่ยวเกอเนี่ย เฮ่อๆๆ อาเสียจ๋า~~~~