[OS] สาเหตุที่ผิงเสีย is real (5) [ผิงเสีย]

[sup-pak]

ฟิคสั้นก่อนหน้านี้


Short Fic :


- ที่รัก

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (1)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (2)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (3)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (4)

- ความโชคร้ายของนายอ้วนหวัง



#dmbjdaily


หัวข้อ Ride : The Bittersweet Moment
หัวข้อ Sexy : The  Most Sexiest Person
หัวข้อ แป้ง : Happy Birthday
หัวข้อ Help : สิ่งที่อยากให้ช่วย
หัวข้อ Free : My Time
หัวข้อ Tissue : Can you remember me?






[OS] สาเหตุที่ผิงเสีย is real (5) [ผิงเสีย]


By: ซุปผัก




[มโนจากเล่ม 6 บทที่ 3(3)]





ผมตำหนิเขาซ้ำๆ เรื่องที่เขาพุ่งเข้าไปในบ้านที่ไฟไหม้โดยไม่สนใจตัวเอง ผมเข้าใจว่าเบาะแสในบ้านนั้นสำคัญมากแต่เขาก็ควรนึกถึงตัวเองก่อน



นายอ้วนคงจะรำคาญเลยบอกให้ผมหยุด ประเดี๋ยวคนอื่นได้ยินจะสงสัย ผมอึดอัดใจอย่างมาก แต่จำต้องเงียบ ผมมองที่มือข้างซ้ายของเมินโหยวผิง เขาไม่สนใจบาดแผลตัวเองเลย นั่งใจลอย นั่นยิ่งทำให้บรรยากาศอึมครึม โชคดีหน่อยที่หมอบอกว่าแผลของเมินโหยวผิงไม่หนักมาก



“ ไม่เป็นไรหรอก หมั่นเปลี่ยนยาบ่อยๆ ก็พอ แม้แต่แผลเป็นก็ไม่มี” หมอประจำหมู่บ้านบอก



ผมหลุดถอนหายใจด้วยความโล่งอก



นายอ้วนได้ทีก็กระแซะผม บอกว่าสบายใจแล้วสิ ผมด่ากลับ จะสบายใจได้ไงล่ะ ยังมีเรื่องเบาะแสที่ไหม้ไปแล้วอีก



“ อย่างน้อยเสี่ยวเกอก็ไม่เป็นอะไรน่า” นายอ้วนว่า



เออ แต่ผมยังโกรธไม่หาย ตอนที่เมินโหยวผิงหันมามอง ผมจงใจหันหน้าไปทางอื่น






เบาะแสต่อมาที่จะตามได้ก็คือเรื่องไกด์เฒ่า เรื่องนี้ราบรื่นกว่าที่คิด อากุ้ยบอกว่าจะพาพวกเขาไปพบพรุ่งนี้ คืนนี้พวกผมจึงไม่มีอะไรทำอีก รีบเข้านอนน่าจะดีที่สุด



นอนกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่หลายชั่วโมงในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นนั่ง มีเรื่องให้รบกวนจิตใจมากเกินไป แถมนายอ้วนกำลังนอนกรนคร่อกๆ ปกติผมก็คิดว่ามันน่ารำคาญแต่คืนนี้ยิ่งรู้สึกมากกว่าทุกครั้ง อดนับถือเมินโหยวผิงไม่ได้ที่เขาสามารถนิงหลับได้ทุกสถานการณ์ แม้แต่เสียงกรนนี้ก็ทำอะไรประสาทเขาไม่…



ผมหันไปมองที่เตียงซึ่งน่าจะมีอีกร่างอยู่ แต่ตรงนั้นไม่มีใคร เมินโหยวผิงหายไปแล้ว!




ผมรีบปลุกนายอ้วน กลัวว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้น เหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันทำให้ผมตระหนักได้ว่าที่หมู่บ้านนี้มีบางอย่างผิดปกติ แต่ไม่ว่าจะเขย่าจะเรียกจะด่ายังไงนายอ้วนก็ไม่ยอมตื่น ให้ตายเหอะ!




ใจเย็นสิอู๋เสีย ถึงจะความจำเสื่อมแต่เมินโหยวผิงก็ยังมีวิชาเอาตัวรอดแก่กล้าอยู่ดี ไม่มีทางโดนจับตัวหรือโดนฆ่าแน่ๆ



ถ้าอย่างนั้นเขาไปไหนล่ะ?




ผมวิเคราะห์แล้วลุกขึ้น เปิดประตูออกไปเดินหาเขา แอบหวั่นเหมือนกันว่าถ้าเกิดพวกคนที่เผาบ้านของเมินโหยวผิงโผล่มาจะทำยังไง ยังดีที่ความคิดมากของผมไม่เป็นจริง เขากำลังเดินกลับมา




“อู๋เสีย” เขาเรียกชื่อผม




“นายไปไหนมา” ผมรีบถาม “ มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม พวกชาวบ้านที่เห็นตอนกลางวันย้อนกลับมาเหรอ”




เมินโหยวผิงโบกมือเป็นเชิงให้ผมเงียบก่อน




“ฉันแค่มาเปลี่ยนผ้าพันแผล” เขาว่า




ผมมองมือข้างซ้ายของเขา ผ้าพันแผลเป็นอันใหม่ พันได้ไม่เรียบร้อยเท่าไร เห็นแล้วก็อดไม่ได้ผมเลยบอกเขาว่าจะพันให้ใหม่




“ไม่เป็นไร” เมินโหยวผิงปฏิเสธ




ผมรู้สึกเหมือนความดันขึ้น “ ไม่เป็นไรที่ไหนวะเห็นๆ อยู่ว่ามันไม่เรียบร้อย ฉันแค่อยากจะช่วยมันจะอะไรนักหนา”




เรื่องเมื่อตอนกลางวันพลันย้อนกลับมาในหัว “ เออ พวกฉันมันไม่เก่งเท่านายนี่นะ จะทำอะไรก็คงเกะกะน่ารำคาญ”




เมินโหยวนิ่งเงียบ นั่นทำให้ผมยิ่งหงุดหงิด จำไม่ได้ว่าหลังจากนั้นระบายอะไรใส่เขาบ้าง จำได้แค่ว่ายาวและทำบรรพบุรุษเขาหนาวๆ ร้อนๆ ได้ ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ตอบโต้ตามนิสัย ผมที่ว่าจนเหนื่อยต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้




“ …จะยังไงก็ตาม ถึงนายไม่เห็นหัวพวกฉัน ก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยสิวะ ถ้านายเป็นอะไรไปก่อนที่จะหาความทรงจำเจอก็แย่สิ แล้วก็…เห็นใจฉันกับนายอ้วนบ้าง พวกฉันเป็นห่วงนายนะ อยากให้นายพึ่งพาพวกฉันมากกว่านี้”




พูดแล้วผมก็เกิดละอาย ตัวผมที่ไม่มีฝีมืออะไรดีแต่เป็นตัวถ่วงกล้าบอกให้คนอย่างเขามาพึ่งพาด้วยเหรอ




“ เออช่างเหอะ ฉันจะไปนอนแล้ว นายก็รีบตามมาละกัน” ผมหมุนตัวเดินกลับทางเดิน ไม่หันกลับไปมองเขาอีก








ตอนที่ผมกำลังเคลิ้มๆ จะหลับมีบางอย่างแตะที่ไหล่ ผมสะดุ้งเกือบแหกปาก แต่มือข้างหนึ่งปิดปากผมเอาไว้ก่อน เจ้าของมือไม่ใช่ใคร ไอ้คนที่ผมด่าว่าไปเมื่อครู่นี้




“มีอะไร” ผมถามเสียงต่ำเมื่อเขาปล่อยมือ



เมินโหยวผิงไม่ยอมพูด ยื่นมือข้างซ้ายมาตรงหน้าผม




“ อะไร” ผมถามย้ำอีก




“ ทำให้หน่อย” เขาพูดเสียงเบา




หา?




“ แล้วทำไมไม่ทำเอง” ผมย้อน ทีก่อนหน้านี้ล่ะไม่ยอม…เดี๋ยวนะ! นี่เขากำลังง้อผมเหรอ!? ไม่จริงมั้ง นี่ต้องเป็นฝัน




เมินโหยวผิงทำหน้าแปลกใจที่เห็นผมหยิกแก้มตัวเองแล้วก็ร้องโอดโอยเอง




“ ช่วยหน่อย” เขาย้ำอีกครั้ง ผมลุกขึ้นตามเขา เมินโหยวผิงย้ายไปนั่งตรงริมหน้าต่างเมื่อผมนั่งลงตรงหน้า เขาก็ยื่นมือให้ ผมแกะผ้าพันแผลออกเพื่อจะพันใหม่สังเกตว่าแผลของเป็นสีดำ นึกในใจว่าชิบหายแผลเน่าหรือเปล่า แต่เมื่อดูดีๆ จึงรู้ว่าเป็นสีของยาสมานแผล




“ ขอโทษ”





ผมตาโต เงยหน้ามองเขาทันที




“ แล้วก็…ฉันไม่เคยคิดว่าพวกนายเกะกะ”




ผมยิ้ม หลังเจอเหตุการณ์แย่ๆ มาทั้งวัน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมยิ้มกว้าง ความขุ่นเคืองก่อนหน้านี้พลันหายไปทันที




Talk : คุณ Eli กับคุณ Cathareen ตอบน่ารักมากเลยค่ะ วันนี้เลยขอเลือกผิงเสีย is real มาลงให้นะคะ ^___^

แพสำริดของเหลาหย่างนี่มันต้องมีอีกแน่นอนค่ะคุณจืด คุณปอยิ้ม (ขอเรียกอย่างนี้เนาะ) แต่งานนี้อาจไม่มีความสงสารห้นายแล้วนะเหลาหย่าง (หัวเราะแบบชั่วร้าย) ให้เตรียมทิชชูไว้ให้นายสำริดคนนี้เยอะๆ เลยค่ะ

[Cathareen]

ตอนแรกอ่าน

แล้วสมองก็พาไปเรื่องอกุศลเป็นอย่างแรก--- #ตี๊ดดด #เบลอบรรทัดนี้ไปค่ะ
นายน้อยคนขี้ห่วงขี้กังวล เสี่ยวเกอมาง้อด้วยย น่ารักมากเลยค่ะะะะะะ

[Eli-kun]

คุณซุปผักยังเลือกช่วงเหตุการณ์มาเขียนได้โดนใจตลอด ตอนนี้ก็เป็นอีกตอนนึงในเรื่องที่ชอบมากๆ เสี่ยวเกอบางครั้งทำอะไรเหมือนไม่รักตัวเองเลย วิ่งบุกเข้าไปในบ้านไฟไหม้ได้ยังไง *นี่แน่ะ เดี๋ยวตีเลย* แต่นายน้อยเขาก็ห่วงนายมากๆนะ มีโกรธด้วย น่ารัก

อยากให้เสี่ยวเกอพึ่งพานายน้อยกับเสี่ยให้มากกว่านี้เหมือนกัน แต่นายน้อยไม่ต้องน้อยใจไปนะ นายน้อยไม่ใช่ตัวถ่วงสำหรับเสี่ยวเกอหรอก เสี่ยวเกอเองก็รักและเป็นห่วงนายน้อยมากนะ ช่วยทำแผลให้พี่ชายน้อยด้วยเถอะ เขาอุตส่าห์มาง้อตั้งขนาดนั้นแล้ว

ตอนอ่านเล่มจริงก็ยิ้ม อย่างที่บอกไปข้างต้น ชอบตอนนี้ นี่มันผิงเสีย เล็กๆแค่นี้เค้าก็จิ้นอะค่ะ

[The_Dark_Lady]

งุมมมม ชอบโมเม้นต์แบบนี้ ...ตาคนปากหนักกำลังง้ออ่ะ
แต่ที่พีคคือรู้ตัวด้วยนะว่าโดนงอนอยู่ ถถถ มีพัฒนาการนะ

[nightsza]

นี่คือการง้อของคนใบ้จางสินะ