[OS] #dmbjdaily (แป้ง) Happy Birthday

[sup-pak]

[ฟิคสั้นก่อนหน้านี้]

Short Fic :

- ที่รัก

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (1)

- สาเหตุที่ผิงเสีย is real (2)





หัวข้อ Sexy : The  Most Sexiest Person



หัวข้อ Ride : The Bittersweet Moment



………………………………..







[OS] #dmbjdaily (แป้ง) Happy Birthday

By: ซุปผัก





ผมทำจมูกฟุดฟิด กลิ่นไหม้นั้นลอยออกมาจากเตาอบของผมอย่างไม่ต้องสงสัย ผมเอื้อมไปเปิดเจ้าเตาอบรุ่นโบราณที่ให้หวังเหมิงไปซื้อเมื่อวาน สิ่งที่อยู่บนถาดแม้จะพอมองออกว่าเป็นก้อนเค้กแต่ก็ไหม้เละไปเกินครึ่ง ดูยังไงก็ไม่น่าเอาไปให้ใครได้




ผมหยิบถาดร้อนๆ นั่นวางลงบนโต๊ะใกล้ๆ ก่อนจะถอดถุงมือสำหรับจับ คว้าโทรศัพท์ กดเบอร์แรก รอไม่ถึงนาทีอีกฝั่งก็รับสาย



“ ไอ้ห่าอ้วน!” สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือสบถด่าญาติของปลายสาย




“ อะไรของนายเนี่ย!” ปลายสายดูไม่พอใจ แน่ล่ะ พึ่งรับสาย จู่ๆ ก็โดนด่าถึงบรรพบุรุษ




“ ไอ้แผนของนายนี่มันล้มเหลวบัดซบ” ผมเริ่มบ่น



“ นายเป็นคนเริ่มไม่ใช่เหรอ” นายอ้วนตวาดกลับ



“ ฉันบอกให้จัดงานวันเกิดให้เสี่ยวเกอไม่ใช่ให้ฉันทำเค้กเอง!”



ประมาณสามวันที่แล้วผมได้มีโอกาสไปร่วมงานวันเกิดของผู้ใหญ่คนหนึ่งซึ่งมีธุรกิจร่วมกับกิจการของผม เมื่อผมกลับมาผมก็เกิดความคิดแปลกๆ ว่าอยากจะจัดงานวันเกิดให้กับเมินโหยวผิง พอผมเล่าเรื่องนี้ให้นายอ้วนฟังเขาก็เห็นดีด้วย พวกเราเลยแอบวางแผนจะจัดงานแต่ไม่ได้เชิญใคร เพราะผมคิดว่าพวกนั้นก็หวังมากินโต๊ะจีนน่ะสิ ไม่ได้มีส่วนร่วมยินดีอะไรหรอก  เอาแค่พวกเราสามคนก็พอแล้ว




ดังนั้นแผนแรกที่ผมวางก็คือซื้อเค้ก ส่วนอาหารก็สั่งจากภัตตาคาร ของขวัญก็ไปเลือกเดินที่ห้างเอา แต่ไปๆ มาๆ นายอ้วนกลับพูดว่า



“ แหมมมม จะจัดงานเพื่อเสี่ยวเกอทั้งทีพวกเราเป็นเพื่อนกันก็ควรจะทำอาหารกับเค้กเองสิ จะได้แสดงความพยายามให้เสี่ยวเกอเห็น แบบนั้นเขาจะได้ร้องไห้ซาบซึ้งใจ”
ผมจินตนาการภาพเมินโหยวผิงร้องไห้ซาบซึ้งไม่ออก



หลังนายอ้วนเกลี้ยกล่อมผมอยู่นานผมก็เผลอตอบตกลงไป แต่ผมไม่คิดว่าเขาจะแบ่งหน้าที่ให้ผมทำเค้กส่วนเขาทำอาหาร



“ เรื่องอาหารน่ะต้องยกให้เสี่ยอ้วน เดี๋ยวจะทำซุปปลาแบบที่เคยไปคว่ำกรวย ถือซะว่าย้อนความหลัง” เขาอ้างแบบนี้แล้วจะให้ผมพูดอะไรได้



แต่ผมไม่เคยทำเค้กมาก่อน จะให้ไปขอให้ลูกน้องผู้หญิงที่ทำเป็นมาสอนก็คงไม่ได้ เสียหน้าเสียภาพพจน์เถ้าแก่อู๋พอดี เลยได้แต่เปิดคอมพิวเตอร์ค้นหาวิธีการทำ เรียกลูกจ้างจอมขี้เกียจให้ไปหาซื้อเตาอบมา หลังจากลองทำได้สองครั้ง ผมก็พบว่าการปฏิบัตินั้นยากกว่าทฤษฎีมาก



“ ทำๆ ไปเถอะน่า แค่เถ้าแก่สามลงมาทำให้เสี่ยวเกอก็ดีใจมากแล้ว อย่าคิดโกงโดยไปซื้อเค้กที่ร้านล่ะ ” นายอ้วนดักผมอย่างรู้ทัน



“ แล้วนายจะกลับมาที่นี่เมื่อไร เดี๋ยวก็ไม่ทันเสี่ยวเกอหรอก” สามวันก่อนนายอ้วนบอกว่าเขามีของต้องไปเอาที่ปาหน่าย จนตอนนี้ก็ยังไม่กลับ



“ฉันกำลังรีบกลับนี่ไง ไม่ต้องห่วงน่า เสี่ยวเกอไปคว่ำกรวยกว่าจะกลับก็อีกสองสามวัน”



ผมพยักหน้า คุยกับเขาอีกสองสามประโยคก็วางสาย จากนั้นย้อนมามองกองปัญหาบนโต๊ะอีกครั้ง  เอาวะ! ลองอีกที ยังมีเวลาอีกเยอะให้ลองทำ



ผมเทแป้งเค้กใส่ชามขนาดใหญ่ ใส่ส่วนผสมทั้งหมดที่ผมพยายามจะชั่งตวงวัดให้ได้ปริมาณเท่าในวิธีทำที่หามาเป๊ะๆ



สองชั่วโมงถัดมาผมก็ยัดถาดที่มีขนมวางเข้าเตาอบ หวังว่าคราวนี้จะรอดเป็นเค้ก (สมบูรณ์) นะ ระหว่างนี้ผมก็เดินออกไปด้านนอกเพื่อจะสูบบุหรี่สักหน่อย สูบได้ไม่ถึงครึ่งมวนผมก็สังเกตเห็นเงาคนอยู่หน้าบ้าน



หรือว่าจะเป็นคนของที่ร้าน…ผมคิด จะให้พวกมันมาเห็นว่าเถ้าแก่อู๋กำลังทำเค้กไม่ได้ เลยตะโกนให้รอข้างนอกเดี๋ยวออกไป ทว่า…



เชี่ย!!!



คนที่อยู่หน้าบ้านผมไม่ใช่คนที่ร้านแต่เป็นเมินโหยวผิง!!!



“ สะ เสี่ยวเกอ” ผมเผลอหลุดปากเรียก เขามองผมแวบหนึ่ง จะเดินเข้าไปในบ้าน ผมรีบเอาตัวเองบังตามสัญชาตญาณ



เมินโหยวผิงเลิกคิ้วเล็กน้อย จ้องผม



“ไหนบอกว่าอีกสามวันถึงกลับ” ผมแกล้งชวนเขาคุย



“ งานเสร็จไวกว่าที่คิด” เขาตอบสั้นๆ สายตามองข้ามไหล่ผมไปด้านหลัง เขาคงรู้ว่าในบ้านมีบางอย่างจึงจะเดินเข้าไป



“ ดะ เดี๋ยว อย่าพึ่งเข้าไป” ผมดันหน้าอกเขา



“ทำไม” คนที่พึ่งกลับมาย้อนถาม



“ ฉันกำลังคุยธุระสำคัญอยู่ นายออกไปเดินข้างนอกก่อนไป” ผมโกหก



เมินโหยวผิงเอียงคอเล็กน้อย มองเข้าไปในบ้าน ผมเขยิบมาบัง แต่คงทำได้ไม่หมด



“ ในบ้านเงียบเกินไป ไม่มีใคร”



เชี่ย!



“ ยังไงก็เข้าไม่ได้ นี่บ้านฉัน ฉันสั่งไม่ให้นายเข้าจนกว่าฉันจะอนุญาต” ผมเลยใช้วิธีสุดท้าย เขาฟังผมนะ แต่…



“อู๋เสีย”



“อะไร”



“ กลิ่น…”



กลิ่น?




ผมไม่ได้จมูกดีหรือไวเท่าเขา แทบยังคาบบุหรี่เอาไว้กลิ่นของมันจึงกลบกลิ่นอื่นได้ ผมหยิบบุหรี่ที่คาบอยู่ออก ลองดมกลิ่นในอากาศ ตัวผมชาวาบ นี่มันกลิ่นไหม้!



ลืมไปเลยว่าเค้กอยู่ในเตาอบ ผมรีบวิ่งเข้าไป รีบร้อนจนลืมใส่ถุงมือ แตะโดนขอบเตาก็นิ้วพอง เมินโหยวผิงที่ตามเข้ามาดึงผมไปที่อ่างล้างจาน เปิดน้ำแรงๆ จับมือผมข้างที่พองไปไว้ใต้น้ำ



“ เตา…” ผมมอง เขาเข้าใจทันที มองหาอะไรที่พอจับได้ พอเห็นถุงมือของผมก็ใช้มันจับที่หูเตา ดึงให้เปิด ก่อนหยิบถาดข้างในออกมา ผมถอนหายใจเฮือกเมื่อเห็นว่าเจ้าเค้กด้านในไหม้ดำจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม



“ นี่คือ…” เมินโหยวผิงมองเจ้าผลงานล้มเหลวของผม





“เค้ก” ผมหลุดปากเพราะกำลังเสียดาย



“ แล้วนายทำเค้กทำไม”



ก็ทำให้นายน่ะสิ!



แต่บอกไม่ได้ ต้องหาข้ออ้าง “ ทำให้นายอ้วน”



“ทำทำไม”



“นายอ้วนอยากกิน”



เขาขมวดคิ้วเหมือนไม่เชื่อ




“ทำไมไม่ซื้อ” แล้วถามต่อ




วะ! นายเปลี่ยนฉายาเป็นเจ้าหนูจำไมแทนดีไหม



“ ก็ถ้าเพื่อนทำให้ก็จะดูมี…เอ่อ…คุณค่า ราคา น่าประทับใจกว่า  ดีใจมากกว่าประมาณนั้น”



ผมเห็นเมินโหยวผิงนิ่งไป ไม่แน่ใจว่าเขาเข้าใจไหม




“ เอ้า เดี๋ยวฉันต้องทำเค้กก้อนใหม่ นายพึ่งกลับมาเหนื่อยๆ ก็ไปนอนพักซะ” ผมพยายามกันเขาออกจากเขตห้องครัว เดี๋ยวผมต้องโทรบอกนายอ้วนให้เปลี่ยนแผนด้วย บางทีอาจจะต้องให้เขาซื้อเค้กเข้ามา แล้วผมโทรไปสั่งอาหาร ส่วนของขวัญไว้ไปเดินหาวันอื่น




“ ฉันจะช่วย”




อะไรนะ!? นี่ผมไม่ได้แก่จนหูมีปัญหาใช่ไหม เมินโหยวผิง…จางฉี่หลิงคนนั้นจะทำเค้ก!




ผมรีบบอกเขาว่าไม่ต้อง ให้เขาไปพัก หรือจะไปนั่งเหม่อหรือทำอะไรที่เขาอยากทำดีกว่า



“ ฉันอยากช่วยนายทำเค้ก”




เล่นพูดขนาดนี้ผมจะไล่อะไรได้ล่ะ ผมบอกให้เขาอยู่นิ่งๆ อย่าพึ่งแตะต้องอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวผมมา แล้วรีบแวบออกมาโทรศัพท์หาผู้ร่วมแผนการอีกคน




“ ฉิบหาย! เสี่ยวเกอกลับมาแล้วเหรอ” นายอ้วนตกใจไม่แพ้ผม



“ เออสิ แถมยังจะช่วยฉันทำเค้กด้วย” มีที่ไหนวะ เจ้าของวันเกิดต้องมาทำเค้กด้วยตัวเอง ที่ตลกกว่านี่คือเมินโหยวผิง ผู้เก่งกาจในสุสานแต่ใช้ชีวิตธรรมดาได้ติดลบ




“ ไหนๆ ก็เป็นแบบนี้แล้ว ให้ลองทำก็ไม่เสียหาย เผื่อน้องเสี่ยวเกอมีพรสวรรค์ด้านนี้นอกจากคว่ำกรวย”



“ ไม่บอกให้ฉันไปซื้อผ้ากันเปื้อนลายลูกเจี๊ยบมาเป็ของขวัญให้เขาล่วงหน้าเลยล่ะ”




“ ความคิดไม่เลว เอาไว้ปีหน้า”



“ห่า” ผมพลันสะดุดกับคำว่าปีหน้า เลยถามว่าแล้วปีนี้ล่ะ




“ นายคิดว่าเสี่ยอ้วนลงทุนเดินทางกลับมาถึงปาหน่ายเพื่ออะไร ไม่ได้มาเที่ยวกินลมเฉยๆ นะ” นายอ้วนว่า แต่ไม่ยอมบอกว่าของขวัญที่ว่าคืออะไร เขาบอกว่าเป็นเซอร์ไพรส์ ทำเล่นตัวไปได้



“ แล้วเรื่องอาหารล่ะ”




“ ไม่เป็นไร ฉันเตรียมซื้อวัตถุดิบระหว่างทางแล้ว มีแต่ของดีๆ จะถึงเย็นๆ นายกับเสี่ยวเกอกางท้องรอเลย”



ผมขำพรืด ระหว่างที่รอนายอ้วนก็ต้องจัดการเรื่องเมินโหยวผิงไปพลางๆ เมื่อผมเดินกลับเข้าไป เขายังนิ่งเหมือนรูปสลัก เป็นการเชื่อฟังแบบสุดๆ



“ ต้องทำอะไรบ้าง” เขาถาม



“ เอ่อ ล้างมือให้สะอาดก่อนมั้ง” เขาเดินไปล้างมือ ผมเห็นเขามองที่มือผม



“ ไม่เป็นไรมากหรอก เพราะนายนั่นแหละมันเลยไม่พองมาก ขอบใจนะ” ผมว่า ชูมือให้เห็นว่าไม่เป็นไรจริงๆ เขาพยักหน้า



จากนั้นก็ต้องร่อนแป้งกับผงฟูเข้าด้วยกัน เมินโหยวผิงไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน ยิ่งกว่านั้นผมคิดว่าเขาค่อนข้างถนัดกับงานที่ต้องใช้แรง ผงสีขาวเริ่มลอยฟุ้ง จนผมจามออกมา รีบคว้าข้อมือเขาให้หยุดก่อน บอกว่าเดี๋ยวผมจะทำส่วนนี้เอง ให้เขาดู




เมินโหยวผิงตั้งใจดูซะจนน่าขำ ผมเลยถามเขาว่าทำไมถึงได้อยากทำขนาดนี้ เขาตอบผมว่า



“นายบอกว่าจะทำให้เขาดีใจ”



ผมไม่เข้าใจในแวบแรก แต่แล้วผมก็คิดได้ สาเหตุที่เขาอยากทำเค้กให้นายอ้วน (ตามที่ผมโกหก) กับสาเหตุที่นายอ้วนและผมอยากทำเค้กให้เขามันเป็นเหตุผลเดียวกัน
ผมไม่ขัดเขาอีกไม่ว่าเขาจะทำแป้งฟุ้งเต็มห้อง ทำไข่แตกกระจาย ทำครีมหกเลอะเทอะหรืออะไรก็ตาม ก็ท่าทางเมินโหยวผิงกำลังสนุกและถ้าผมมองไม่ผิดผมคิดว่าเขาดูมีความสุข อย่างนี้ควรจะปล่อยไปไม่ใช่เหรอ



ตอนเย็นนายอ้วนก็โผล่มาจริงๆ เขามาพร้อมหอบข้าวของพะรุงพะรัง พวกมันล้วนเป็นวัตถุดิบที่นายอ้วนภาคภูมิใจ เขาบอกให้พวกผมรอแปบหนึ่ง จากนั้นเขาก็กลายร่างเป็นพ่อครัว ลงมือทำอาหาร  ผมเคยคิดนะว่าถ้าเขาไม่ได้หากินกับสุสานก็ควรจะไปเปิดร้านอาหารซะ ผมว่าจะต้องประสบความสำเร็จแน่นอน



ในที่สุดทุกอย่างก็พร้อม อาหารหลายอย่างวางเรียงบนโต๊ะ พวกผมเริ่มทานกัน เมื่อทานจนหมดเรียบร้อย ผมก็แวบหายเข้าไปในครัว ก่อนกลับมาพร้อมเค้กรูปทรงประหลาด




“ นี่นายทำได้แค่นี้เหรอ” นายอ้วนสบประมาท



“ นายกำลังว่าเสี่ยวเกอด้วยนะ” เค้กที่ผมกับเจ้าของงานวันเกิดทำนั้นแม้จะไม่เรียกว่าน่ากินแต่ก็ไม่ได้ดูแย่ ผมยังแปลกใจอยู่เลยว่าที่มันออกได้ระดับนี้เป็นเพราะมีผู้ช่วยหรือเปล่า บางทีอาจจริงอย่างที่นายอ้วนว่าเมินโหยวผิงอาจมีพรสวรรค์ด้านนี้




ผมหยิบเทียนวันเกิดเล่มเล็กๆ ที่เตรียมไว้มาปักลงไป ไม่แน่ใจว่าจริงๆ เขาอายุเท่าไรแน่ก็เลยปักไปมั่วๆ ไว้แปดอัน เป็นเลขมงคลดี




“ อันนี้เล่มละสิบปีหรือเปล่าเนี่ย” นายอ้วนล้อเลียน



ผมบอกว่าแล้วแต่จะคิดเลย




เมินโหยวผิงทำหน้านิ่ง ผมไม่แน่ใจว่าเขาเข้าใจที่พวกผมกำลังจะทำให้หรือเปล่า เมื่อเขาไม่ยอมเปิดปากสักที ผมกับนายอ้วนเลยเฉลย



“ สุขสันต์วันเกิดนะเสี่ยวเกอ” พวกผมพูดพร้อมกัน



แววตาของเมินโหยวผิงแสดงความงุนงงแวบหนึ่ง




“ ฉันกับนายอ้วนไม่รู้ว่าวันไหนเป็นวันเกิดของนาย ก็เลยถือวิสาสะจัดงานวันนี้ ไหนๆ ก็เป็นวันครบรอบหนึ่งเดือนที่นายกลับมาจากประตูด้วย” ผมบอกเขา



สีหน้าของเมินโหยวผิงยังเรียบเฉย นายอ้วนไม่สนใจ เขาหยิบบางอย่างออกจากกระเป๋าผมนึกว่าจะเป็นของขวัญที่เขาเตรียมเอาไว้แต่ที่ไหนได้เป็นหมวกทรงโคน หมวกปาร์ตี้นั่นเอง เขาสวมมันบนหัวของเมินโหยวผิงโดยไม่บอกก่อน ผมหลุดหัวเราะ แต่แล้วหมวกอีกใบก็สวมลงบนหัวผม บ้าง ผมโวยวาย นายอ้วนยักไหล่ พอผมถามว่าของเขาล่ะ ก็ได้คำตอบว่าเสี่ยอ้วนไม่เล่นอะไรเด็กๆ แบบนี้หรอก แล้วผมอายุน้อยหรือไง!




หลังด่าเขาเสร็จผมก็คิดจะถอดหมวกออกแต่บังเอิญเห็นคนน่าเบื่อกำลังยิ้มน้อยๆ ผมเลยต้องปล่อยให้มันอยู่ที่เดิมแบบนั้น



“ เอ้า เสี่ยวเกออธิษฐานแล้วเป่าเทียนเลย เสี่ยอ้วนจะได้ชิมของหวาน”



“ เฮ้ นี่มันเค้กของเสี่ยวเกอนะเห้ยเจ้าอ้วน” ผมดัก รอให้เมินโหยวผิงเป่าเทียน ถ้าผมจำไม่ผิดผมเคยคิดว่าการเห็นภาพนั้นน่าจะน่ากลัวพอๆ กับผีเป่าเทียนดับ แต่ก่อนที่ผมจะได้พิสูจน์ว่าเป็นอย่างนั้นจริงหรือไม่ เจ้าของงานก็พูดบางอย่างออกมา



“ ขอให้พวกนายสองคนอยู่ตรงนี้”



เขาอธิษฐานออกเสียง  ยิ้มกว้างขึ้นอีกหน่อย แล้วเป่าเทียน ผมพบว่ามันไม่น่ากลัวอย่างที่จินตนาการ  ส่วนเรื่องคำขอนั้นผมจะขอเดาเองละกันว่าเขาหมายถึงให้ผมกับนายอ้วนอยู่ตรงนี้…ข้างเขา



“ เอาล่ะ ทีนี้ก่อนจะชิมเค้กเสี่ยอ้วนกับเสี่ยวอู๋มีอะไรจะให้เสี่ยวเกอล่ะ” เขาหยิบกล่องหนึ่งออกจากกระเป๋า



“ไม่ใช่พลุฉลองใช่ไหมเนี่ย”



นายอ้วนส่ายหน้า เขาส่งให้เมินโหยวผิง บอกว่าเขาต้องเปิดดูเอง ผมเองก็สนใจว่าเขาจะเลือกอะไรมาให้จึงเขยิบไปยืนด้านหลังของเมินโหยวผิง เท้าแขนด้านหนึ่งกับไหล่เขา หวังว่าข้างในจะไม่ใช่กางเกงในลายลูกเจี๊ยบหรือตุ๊กตาลูกเจี๊ยบหรอกนะ



และสิ่งที่อยู่ข้างในคือ…มีดสั้นโลหะดำ



ผมจำไม่ได้ในทันที เพียงรู้สึกคุ้น แล้วผมก็นึกออก






‘ นายนี่มันยังไงกันนะ อุตส่าห์ได้ของนิดๆ หน่อยๆ มาอย่างยากเย็น  ก็ยังจะเลือกมากอีก เก็บเอาไว้  เอาออกไปทำด้ามใหม่ ไว้เป็นของขวัญวันเกิดให้เสี่ยวเกอก็ได้ ’




‘นายรู้เหรอว่าเขาเกิดวันไหน’



‘ฉันว่าเขาน่ะแม้แต่วันเกิดคืออะไรก็ยังไม่รู้ สุ่มๆ เลือกวันที่อากาศสดใสสักวัน บอกว่า เฮ้ วันนี้วันเกิดนายนะ เป็นใช้ได้’






เรื่องที่พูดคุยกันเล่นๆ เกินสิบปีที่แล้ว ไม่คิดเลยว่านายอ้วนยังจำได้ ขอบตาผมเกิดร้อนขึ้นมาเลย



“ …ขอบใจ” แล้วเมินโหยวผิงยังหันมายิ้มให้พวกผมอีกด้วย แววตา สีหน้า น้ำเสียง ทุกอย่างบ่งบอกว่าเขากำลังมีความสุข



แย่ล่ะสิ…



“ หวา เถ้าแก่อู๋กลับไปเป็นเทียนเจินอู๋เสียอีกแล้วสิ ไม่ต้องร้องนะ โอ๋ๆ ” นายอ้วนล้อผม เมินโหยวผิงขำเบาๆ ในลำคอ ใช้นิ้วที่ยาวเป็นพิเศษนั่นปาดน้ำตาจากหางตาของผม




“ หนวกหู ถ้านายเอาเรื่องนี้ไปบอกพวกลูกน้องล่ะก็เตรียมตัวตายได้เลย เค้กน่ะจะกินไหม ห๊ะ!” ผมว่า กลบเกลื่อนอาการอายของตัวเอง





เค้กที่พวกผมทำนั้นรสชาติไม่ได้เรื่องเลย สงสัยผมจะหยิบขวดน้ำตาลสลับกับเกลือ แต่ไม่รู้ว่าทำไมพวกเราสามคนถึงได้ไม่มีใครบ่นเรื่องนี้ แล้วรอยยิ้มก็ไม่ได้จางหายไปด้วย









Talk : ผิงเสีย is real หลบไปก่อน ขอแทรกด้วย daily วันนี้ก่อน หัวข้อแป้ง แวบแรกก็นึกถึงเค้กเลย ยิ่งอ่านทวนเล่มเก้าเล่มสิบเจอประโยคที่ว่าจะจัดงานวันเกิดก็เลยบังเกิดเป็นฟิคนี้ขึ้นมาค่ะ ความจริงอยากเขียนให้ซึ้งกว่านี้ แต่ภาษาเรามันไม่อำนวยเท่าไรเลย วู้ = =  ถามว่าตอนนี้มีผิงเสียไหม ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะเมนหลักคือสามเหลี่ยมเหล็ก ยิ่งกว่าผิงเสียคือสามเหลี่ยม เราชอบสามคนนี้จริงๆ T T

[Malangporyim]

“ ฉันจะช่วย”

*กรี๊ดแรงมาก* แงงงงงง หน้านิ่งๆ ที่จริงแล้วมุ้งมิ้ง แงงง ชอบอะค่ะ ชอบความป่วงของตอนนี้ มีทำค้งทำเค้ก ช่วยทำดั้ว แงงง

“ ความคิดไม่เลว เอาไว้ปีหน้า”

5555555555555555555555555555555 เสี่ยอ้วนนนนนนน ชอบบบบ กวนมากค่ะ กวนๆ แมนๆ แงงงงง ชอบๆๆๆๆ

เรื่องที่พูดคุยกันเล่นๆ เกินสิบปีที่แล้ว ไม่คิดเลยว่านายอ้วนยังจำได้ ขอบตาผมเกิดร้อนขึ้นมาเลย

ฮือ คนอ่านก็ขอบตาร้อนเหมือนกันค่ะ ประโยคนี้โดนมากๆ ค่ะ ซึ้งแล้วค่ะ ซึ้งแล้ว แง ;; A ;; ไม่ได้ภาษาไม่อำนวยตรงไหนเลยนะคะ อ่านแล้วซึ้งตามจริงๆ ค่ะ ความรักของเสี่ยอ้วนที่มีต่อเสี่ยวเกอนั้นซึ้งมากจริงๆ ....หา อะไรนะ พิมพ์อะไรผิดไปเหรอคะ อุ๊ย!? *วิ่งหนีไป*

ชอบโมเมนต์สามเหลี่ยมเหล็กเหมือนกันค่ะ อยากเห็นฟิคของสามหนุ่มนี่เยอะๆ (เพราะเขียนเองไม่ได้ 5555 วันๆ เมาแต่กาวผิงเสียที่ไม่มีเสี่ยอ้วน แง ;; 3 ;

ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆ นะคะ แฮ่

[Cathareen]

กรี๊ดดดดดดดดด T///w///T น่ารักมากเลยค่ะ าฟหีักเอฟาส่ีกัเสฟหากฟเา

ขอให้พวกนายสองคนอยู่ตรงนี้

แงดดดดดดด โฮกกกกกกกกกก เสี่ยวเกอ แงงงงงง ซึ้งงงง
ฮือ เป็นสามเหลี่ยมเหล็กที่ดีมากค่ะ ฮือออออออออออ
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ ฮือออ แงงงงงงงงง /ซาบซึ้ง

[Eli-kun]

ซึ้ง อ่านแล้วจะร้องไห้ นี่เป็นฟิคแรกเลยใช่ไหมที่จัดงานวันเกิดให้เสี่ยวเกอ หรือเคยมีมาก่อนแล้วแต่เราพลาดไป

เราก็รักสามเหลี่ยมเหล็กมากๆ ยิ่งตอนช่วงอ่านเล่ม 10 จบใหม่ๆ เวลาที่เห็นภาพของสามคนนี้อยู่ด้วยกันทีไร ขอบตามันจะร้อนขึ้นมาทันที ถึงตอนนี้จะดีขึ้นเยอะแล้วก็เถอะ

“ ขอให้พวกนายสองคนอยู่ตรงนี้”

ฟิคนี้เสี่ยวเกอยิ้มบ่อยมาก แล้วก็เป็นยิ้มที่มาจากใจด้วย ไม่ค่อยได้เห็นเสี่ยวเกอมีความสุขเลย ขอบคุณที่แต่งฟิคนี้นะคะ เวลาที่เสี่ยวเกอมีความสุข คนอ่านก็ดีใจไปด้วย เสี่ยวเกอสมควรได้รับสิ่งนี้ค่ะ อยากเห็นเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นในเรื่องจริงๆเหมือนกันนะเนี่ย *ยิ้มกว้าง*

[casey]

อบอุ่น งือ เป็นฟิคที่ดีงาม

เราชอบตอนที่อยู่ด้วยกันครบสามคนมากๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้ามีพวกนายยังไงก็ไม่เป็นไรแน่นอน