[OS] #dmbjdaily (หวาน) The Reason He was All Alone [ผิงเสีย]

[sinnerdarker]

[225 Day Left][OS] #dmbjdaily (หวาน) The Reason He was All Alone [ผิงเสีย]



ไทม์ไลน์อยู่ในช่วงสิบปีนะคะ

++++++++++++++++++++++++

“เถ้าแก่อู๋ คุณมีแฟนหรือยัง?”



บางครั้ง ยามที่งานการใหญ่หลวงเสร็จสิ้นและเถ้าแก่อู๋พาลูกน้องของตนมาเลี้ยง จะมีคนถามแบบนั้นขึ้นมาเก้าในสิบ

ในเวลาแบบนี้ เถ้าแก่อู๋จะนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่พูดอะไร หยิบบุหรี่ที่ตนคาบอยู่ออกมาพ่นควัน และส่ายหัวตอบ “ไม่มี”

หลังจากนั้นจะมีเสียงโห่ขึ้นมาด้วยความเสียดาย

“อายุก็ปูนนี้แล้ว ไม่คิดจะมีแฟนบ้างหรือครับ” มีลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้นอย่างตื่นเต้น เถ้าแก่อู๋ไม่ได้หน้าตาดีหมดจด ทว่าใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เหร่ งานการก็มั่นคง ยิ่งพักหลังอายุมากขึ้นยิ่งดุดันน่าเกรงขาม มีอิทธิพลไม่แพ้ใครในฉางซา รูปทรัพย์พร้อมพรักถึงเพียงนี้จะมีหญิงมาติดบ้างย่อมเป็นเรื่องธรรมดา ทว่าชายหนุ่มกลับไม่เคยมีคนรักหรือมีสัญญาณว่าจะคบหากับใครมาตลอดหลายปีนี้ จนบางครั้งก็ลูกน้องหลายคนก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเพราะอะไร ต่างคนต่างถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เถ้าแก่ครับ เถ้าแก่ไม่ได้เป็นเกย์ใช่ไหม?”

“อยากได้คำตอบหรือว่าอยากได้โลง?”

“เถ้าแก่….หรือว่าเถ้าแก่ตายด้า—“

“ฉันไม่ได้ตายด้าน แล้วฉันจะมีแฟนหรือไม่เกี่ยวอะไรกับพวกแกวะ!?” โดนถามมากๆ นัก ชายหนุ่มก็ชักหัวเสีย ตบโต๊ะดังปังตวาดใส่ลูกน้องของตน แล้วจากนั้นทุกคนก็จะเงียบกริบไป

แต่สุดท้ายพอมีโอกาส ก็มีคนเอ่ยถามคำถามขึ้นมาใหม่อยู่ดี

“สมัยก่อนเถ้าแก่อู๋เคยหลงรักสาวคนไหน แต่สาวคนนั้นไม่ได้รักกลับ เลยอกหักแล้วปฏิญาณว่าจะไม่รักใครแล้วหรือเปล่า?” ในวงลูกน้องเคยมีตั้งทฤษฎีขึ้นมาแบบนั้น คุยเล่นระหว่างที่ทำงานกันเองในหมู่คณะ

“หรือว่าหล่อนตายไปแล้ว แต่เถ้าแก่อู๋ลืมไม่ลง ก็เลยไม่รักใครอีก” ลูกน้องอีกคนอดพูดออกมาไม่ได้

“หรือว่าเถ้าแก่อู๋มีคนรักลับๆ!?”

“ถ้ามีก็ต้องมีข่าวหลุดมาบ้างสิวะ นี่อย่าว่าแต่ข่าวหลุด ฉันไม่เห็นผู้หญิงคนไหนใกล้ชิดเถ้าแก่อู๋ด้วยซ้ำ”

หลังจากถกเถียงหันไปหลายทฤษฎี สุดท้ายเรื่องที่คุยกันจนมันส์ปากก็จบลงที่ความว่างเปล่า ไม่มีใครรู้ว่าเหตุใดเถ้าแก่อู๋เสียจึงไม่เคยมีแฟน รึแม้แต่มีผู้หญิงมาติดพัน

แต่ถึงอย่างนั้น บางครั้งลูกน้องที่สัมผัสไวจะรู้ เถ้าแก่อู๋ปิดตัวเอง เขาไม่ปล่อยให้ใครเข้ามาในหัวใจนานแล้ว หากมีผู้หญิงเข้ามาหา เถ้าแก่อู๋ก็อาจจะปรานีปราศรัยด้วย แต่ไม่เคยสานต่อความสัมพันธ์ ไม่เคยสนใจหรือยื่นไมตรีให้นอกจากความเป็นคนรู้จักกัน

บางครั้งก็มีคนมาเล่าให้ฟัง บอกว่าเถ้าแก่อู๋มักจะเหม่อมองฟ้าเศร้าๆ ดูเงียบเหงาเดียวดาย หรือมองปฏิทินด้วยสายสายตาแปลกประหลาด จากนั้นก็ละสายตาไป หรือบางครั้งหากโชคดีได้ไปดื่มเหล้ากับชายหนุ่มจนเถ้าแก่เมา ก็จะได้ยินประโยคอ้อแอ้ประมาณว่า “จะต้องรออีกนานเท่าไหร่”

ไม่มีใครรู้ความหมายของประโยคนั้น ไม่มีใครกล้าถาม แม้ว่าจะชอบคาดเดาและเซ้าซี้เจ้านายอยู่เสมอ สุดท้ายลึกลงไปทุกคนก็รู้สึกว่าเรื่องนีไม่ใช่สิ่งที่ควรถาม ไม่ใช่เรื่องที่ควรแตะต้อง

ความจริงก็คือ แม้จะแย้มรอยยิ้มอยู่เสมอ หรือทำสีหน้าขึงขังดุคนอื่น เถ้าแก่อู๋ก็มักจะมีความเศร้าเจือจางโอบล้อมอยู่รอบตัว เป็นทั้งเสน่ห์และกำแพงที่กันไม่ให้ใครเข้าหา แม้ว่าจะเป็นมิตรกับใครไปทั่ว สุดท้ายก็มีจุดที่ไม่ให้ใครเข้าไป

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่มีหญิงสาวมารักเถ้าแก่อู๋อย่างจริงจัง พยายามไม่ลดละทั้งที่ฝ่ายนั้นไม่ใส่ใจ ในตอนที่ประดาลูกน้องกำลังรอลุ้นว่าจะได้มีนายหญิงกับเขาแล้ว ก็ปรากฏว่าเธอคนนั้นได้หายไปจากชีวิตของเถ้าแก่อู๋

มีคนใจกล้าไปถามเถ้าแก่อู๋ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ก็ปรากฏว่าได้รับคำตอบที่ยากจะเข้าใจมา



“เพราะเธอทนไม่ไหวแล้วที่จะไล่ตามคนที่ไม่มีวันสนใจเธอ ไล่ตามก้อนหินที่ต่อให้มอบอะไรให้ก็ตอบแทนอะไรไม่ได้ และเมื่อทำร้ายเพราะความเศร้า ก็มีแต่จะเจ็บปวดเอง”



เถ้าแก่อู๋ตอบและแย้มรอยยิ้มเจือจาง ใบหน้าดูคล้ายมีอะไรในใจ แต่ไม่มีใครทราบความหมายเบื้องหลังของมัน





ก้อนหิน..บางทีอาจจะไม่ผิดไปจากคำพูดนั้นนัก

เถ้าแก่อู๋ในอดีตเป็นเช่นไร ลูกน้องที่อยู่ตรงนี้ไม่มีใครทราบ ทุกคนล้วนเข้าทำงานรับใช้ในโมงยามที่เถ้าแก่รับช่วงต่อจากพี่สาม เฮียหวังเหมิงที่ทำงานมาด้วยบอกว่าเมื่อก่อนเจ้านายดูบ้าบอกว่านี้ เป็นเด็กกว่านี้ ให้เขาพูดก็คือเจ้านายเพียงแค่เติบโตเป็นผู้ใหญ่เท่านั้น

แต่ไม่หรอก..หลายคนรู้ดี เถ้าแก่ได้แปรสภาพเป็นก้อนหินไปจริงๆ เขาอาจจะหัวเราะไปกับทุกคน โกรธเวลาที่ใครทำผิด ไล่ถีบลูกน้องเป็นว่าเล่น แต่เอาเข้าจริงแล้วหัวใจเขาด้านชา ไม่เข้าใจอะไรที่ลึกซึ้งมานานแล้ว ยิ่งเวลาผ่านไป ทุกคนก็ยิ่งเห็นถึงข้อนี้

ความเฉยชา ความโหดเหี้ยมที่ส่งใครซักคนไปตายโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

สิ่งเหล่านั้นทำให้ลูกน้องหลายคนสงสัย แท้จริงแล้วอะไรกันแน่คือตัวตนที่แท้จริงของคนผู้นี้..นายน้อยสามแห่งสกุลอู๋ รอยยิ้มเล่นหัวจริงใจ หรือความเหี้ยมโหด

ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครตอบได้

ไม่แม้แต่คนเดียว

++++++++++++++

หลายปีต่อมา เถ้าแก่อู๋รวบรวมผู้คน ชักจูงหลอกล่อ  ใช้เส้นสายทั้งหมดที่ตนมี ตั้งทีมขุดสุสานที่นับได้ว่าเป็นการคว่ำกวรยครั้งยิ่งใหญ่ในยุคสมัยนั้น ใช้ทุกสิ่งที่อย่างที่เขามี บุกไปถึงฉางไป๋ซาน เหตุการณ์มากมายเกิดขั้นในสถานที่แห่งนั้น แต่ไม่มีใครรู้รายละเอียดทั้งหมดนอกจากกลุ่มหลักของเถ้าแก่อู๋ที่บุกเข้าไปถึงใจกลางของภูเขาด้วยตัวเอง

หลังกลับมาจากการขุดสุสานครั้งนั้น ทุกคนต่างสะบักสะบอม หลายชีวิตตายจากสิ้นชีพไปในสุสาน  หลายชีวิตรอดตายกลับมาฉิวเฉียด ทว่าหากเทียบกับสมบัติล้ำค่าที่ได้มา ก็ไม่มีใครบ่นว่าอันตรายที่เข้าเผชิญ

แน่นอน แม้กลับจากการขุดสุสานครั้งนั้น หลายคนก็ยังทำงานกับเถ้าแก่อู๋ นายน้อยสามคนนี้เป็นคนยุติธรรม แม้จะเปี่ยมอำนาจก็ยังน่าทำงานด้วย มีไม่น้อยที่นับถือจงรักภักดีต่อเขาด้วยใจจริง ทำงานปรนนิบัติรับใช้โดยไม่คิดแปรผันเปลี่ยนใจ






แต่หลังจากนั้นเอง ที่ทุกคนเล็งเห็นความเปลี่ยนแปลง

สัญญาณแรก คือเถ้าแก่อู๋ไม่มีบรรยากาศมัวหมองรอบกายอีกแล้ว ไม่มีกลิ่นอายเศร้าลึกลับที่ล้อมรอบเขา ดูคล้ายกับกลายเป็นอีกคนที่พวกเขาไม่รู้จัก แต่ก็รู้จักในขณะเดียวกัน

เถ้าแก่อู๋ยังคงน่าเกรงขาม ดุว่าพวกเขาตามโอกาส แต่มีบางอย่างพังทลายลง ราวกับว่าเข้าถึงได้ง่ายขึ้น

ทุกคนไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงว่าก้อนหินของเถ้าแก่อู๋ ดูคล้ายกับละลายกลายเป็นหัวใจมนุษย์ดังเดิม

ด้วยเหตุนี้ ทุกคนจึงเริ่มตื่นเต้นกับความรักของเจ้านาย เช่นอาจจะพบรักใหม่ หรือกลับไปคืนดีกับหญิงสาวคนนั้น แต่ปรากฏว่าจนแล้วจนรอด เถ้าแก่อู๋ก็ยังครองตัวโสด ไม่มีคนรักกับเขาแม้แต่คนเดียว

“เถ้าแก่อู๋ คุณมีแฟนหรือยัง” ลูกน้องหน้าใหม่ถามขึ้นกลางวงเหล้า ทำให้ประดาหน้าเก่าที่ถามกันจบครบทุกคนแล้วเงียบกริบ หันขวับไปมองเถ้าแก่อู๋เสีย

เถ้าแก่อู๋เสียท้าวคางกับโต๊ะ เขาเลิกสูบบุหรี่ไปนานแล้วและไม่มีทีท่าจะกลับมาสูบอีก ชายหนุ่มเสหน้าไปมองทางอื่น เหมือนกับครุ่นคิดครู่หนึ่ง และหันมาตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่มี”

ทุกคนต่างผิดหวังกับคำตอบนั้น แต่ปรากฏว่าหลังจากนั้นไม่นาน ก็เริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง






วันหนึ่ง ระหว่างที่กลับมาดูงานที่ฉางซา ทุกคนก็เห็นเถ้าแก่อู๋รับโทรศัพท์

“ว่าไง” เถ้าแก่อู๋กรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์มือถือ คุยกันครู่หนึ่งจนรู้ว่าปลายสายเป็นใคร จากนั้นก็เดินเลี่ยงไปคุยในบริเวณที่ไม่มีคน แต่แม้จะไม่รู้ว่าคุยเรื่องอะไร คนที่สายตาดีหน่อยก็บอกว่าเห็นสีหน้าของเจ้านายแล้วแปลกใจ เพราะนายน้อยสามแย้มรอยยิ้มบางไร้เดียงสา ดูอิ่มเอิบเปี่ยมสุขกับโทรศัพท์สายนั้น

ทุกคนจ้องเจ้านายตนเขม็ง และหลบสายตาแทบไม่ทันยามที่เถ้าแก่อู๋วางสายแล้วเดินกลับมา มีคนใจกล้าถามไปว่าเขาโทรหาใคร เถ้าแก่อู๋ก็เพียงยิ้มนิดๆ บอกว่าคนที่บ้านโทรมาเพราะเขาไม่ได้บอกว่าจะออกจากบ้านมาเมื่อเช้า

ลูกน้องทุกคนรู้ดีว่า ‘คนที่บ้าน’ คือใคร ชายหนุ่มคนนั้นชื่อจางฉี่หลิง เป็นภาระที่เถ้าแก่อู๋ต้องดูแล เขาได้รับการช่วยเหลือมาจากสุสานในฉางไป๋ซาน ชายคนนี้เป็นใครจากไหน เหตุใดมาประสบภัยอยู่ในสุสานนี้ได้ไม่มีใครทราบ แต่เถ้าแก่อู๋ก็รับผิดชอบดูแลชีวิตของชายคนนั้น ให้สถานที่พักอาศัยและดูแลเรื่องอาหารการกิน บางครั้งหากต้องมีการขุดสุสานใกล้ๆ จางฉี่หลิงก็จะตามเถ้าแก่สามมา ชายคนนี้ฝีมือขุดสุสานเป็นเลิศ หากมีเขาอยู่ในคณะคว่ำกรวยแล้วแทบไม่ต้องกลัวอะไร ไม่มีกลไกใดในสุสานที่จะรอดฝีมือของคนผู้นี้ไปได้

ด้วยเหตุนั้นเอง แรกเริ่มเดิมทีทุกคนจึงต่างคิดว่าเถ้าแก่อู๋เลี้ยงคนคนนี้ไว้เพราะเป็นมือขุดสุสานชั้นดี ทว่าหลังจากที่เห็นรอยยิ้มยามคุยโทรศัพท์กับชายคนนั้น ก็ชักรู้สึกถึงอะไรเลือนราง

อันที่จริงคือหลังกลับมาจากฉางไป๋ซาน ก็เห็นได้ชัดว่าเถ้าแก่อู๋มีชีวิตชีวามากขึ้น มักจะยิ้มบ่อยๆ แทบไม่มีเวลาที่ชายหนุ่มนั่งหม่นหมอง ไม่มีเวลาที่เหม่อมองท้องฟ้าราวกับคิดถึงใคร กลับกัน ชายหนุ่มดูจะรับโทรศัพท์บ่อยขึ้น กลับบ้านเร็วขึ้น มีเวลาส่วนตัวมากขึ้น ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาทุ่มเทให้กับการงาน ทำทุกสิ่งจนเวลาส่วนตัวก็เหมือนเป็นสิ่งที่ไม่มีค่าไป

นอกจากนี้ ชายหนุ่มคนหนึ่งก็มักยืนอยู่ข้างกายเสมอ แน่นอนว่าย่อมคือจางฉี่หลิง ซึ่งแต่เดิมทุกคนคิดเพียงว่าเป็นคนคุ้มกัน แต่เมื่อเห็นสีหน้าเถ้าแก่อู๋เวลาที่พูดคุยกับชายคนนั้น หลายคนก็เริ่มคาดเดาไปในทิศทางเดียวกัน

จางฉี่หลิงดูอ่อนเยาว์กว่าเถ้าแก่อู๋อักโข เป็นคนไม่ค่อยแสดงออก ไม่ค่อยพูดค่อยจา เกือบจะเรียกได้ว่าคนที่ทำให้เขาเปิดปากพูดได้มีเพียงอู๋เสีย สองคนนี้ตัวติดกันเสมอแทบไม่เคยแยกจากกัน แต่ยามที่เถ้าแก่อู๋ต้องไปทำงานคนเดียว คนคนนี้ก็มักจะไม่พูดจาปราศรัยกับใคร ยืนนิ่งราวกับก้อนหินที่ไม่ตอบสนองผู้ใด




..จางฉี่หลิงกลายเป็นมนุษย์กับเถ้าแก่อู๋เพียงคนเดียว




นานๆ ครั้ง ก็มีคนเห็นจางฉี่หลิงกับเถ้าแก่อู๋เดินอยู่ด้วยกัน พูดคุยแย้มรอยยิ้ม ซึ่งบางครั้งเถ้าแก่ก็เหมือนเป็นฝ่ายพูดคนเดียว ทว่าดูเหมือนชายหนุ่มไม่เคยใส่ใจ และพอใจที่จะพูดอยู่เช่นนั้น ราวกับรู้ว่าแม้ไม่ตอบ คนข้างกายก็ตั้งใจฟัง

หรือแม้ไม่ฟัง ก็คล้ายกับไม่ใส่ใจอยู่นั่นเอง

อีกเรื่องคือจางฉี่หลิงห่วงใยเถ้าแก่อู๋มาก หากเถ้าแก่อู๋ทำท่าจะไม่สบาย เขาจะเป็นคนแรกที่รู้ ราวกับแม้จะเหม่อลอยเหมือนไม่สนใจสิ่งใด เขาก็ยังคงมองเถ้าแก่อู๋อยู่ตลอดเวลาไม่คลายสายตา

เพราะความสัมพันธ์ของคู่นี้ชักจะทะแม่งขึ้นทุกที วันหนึ่งทุกคนจึงลากเถ้าแก่อู๋ไปกินเลี้ยง กรอกเหล้าจนเจ้านายเมาหัวราน้ำ ก่อนเอ่ยถามคำถามซึ่งไม่รู้ว่ากล่าวขี้นเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วในช่วงเวลาที่เป็นนายบ่าวกันมาสิบกว่าปี




“เถ้าแก่อู๋ คุณมีแฟนแล้วใช่ไหม?!”

“หืม? คำถาม..อึก..วันนี้แปลกนะ” เถ้าแก่อู๋ที่คุ้นเคยกับคำถามที่ว่า ‘มีแฟนหรือยัง’ เลิกคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าแดงเรื่อเพราะฤทธิ์สุราที่ดื่มเข้าไป

“ก็คุณทำตัวอย่างกับคนเพิ่งได้แฟนหมาดๆ ดึ่มด่ำกับความรัก!” ใครบางคนทุบโต๊ะอย่างเหลืออด “คุณคบกับใครก็บอกมาเถอะ!?”

“ฉัน..เอิ่ก..ไม่ได้คบกับใคร…” ชายหนุ่มงึมงำตอบ ทำท่าจะหลับแหล่มิหลับแหล่ จนเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามาและเลือดร้อนพอวิ่งเข้าไปดึงคอแล้วเขย่าเจ้านาย เอ่ยถามอย่างอดความสงสัยไว้ไม่อยู่

“โธ่เจ้านายยย บอกมาเถอะ!! คุณทำตัวอย่างแบบนี้ใครใครเขาก็รู้ว่ามีความรัก แค่บอกชื่อมาก็จ---”

ไม่ทันจะพูดจะพุดจนจบ ร่างของเถ้าแก่อู่ก็ถูกกระชากไป พอเงยหน้าขึ้น ก็พบจางฉี่หลิงยืนตระหง่านอยู่ สวมเสื้อหนาวสีน้ำเงิน มองทุกคนด้วยสายตาว่างเปล่า นิ่งงัน

“..ฉันมาพาอู๋เสียกลับ” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเรียบ อุ้มเถ้าแก่อู๋ขึ้นอย่างทะนุถนอม ก่อนจะเดินออกจากภัตตาคารไป

‘ค่าเหล้าล่ะ’ ทุกคนอยากจะถามเรื่องนี้ แต่เมื่อเห็นสายตาของจางฉี่หลิง ก็ไม่มีใครคิดจะพูดออกมา

“ฉันเห็นแหวนหยกแบบเดียวกับเถ้าแก่อู๋บนนิ้วนางเขา”

ใครซักคนว่าขึ้น จากนั้นประดาลูกน้องเถ้าแก่อู่ก็มองหน้ากันและเริ่มฟันธงในใจ…ท่าทางแฟนของเจ้านายก็คงไม่พ้นคนใกล้ตัวนั่นแล

แต่เรื่องรสนิยมนั้น อย่าได้พูดถึงเป็นอันดี

คำถามที่ติดค้างในใจลูกน้องเถ้าแก่อู๋เสียมานานแสนนาน ได้รับคำตอบในวันนั้นนี่เอง

++++++++++++++++++++++

“กินไม่ไหวแล้ว..”อู่เสียร้องอ้อแอ้ ดิ้นอย่างอ่อนแรงในอ้อมแขนของจางฉี่หลิง ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งพาร่างเจ้าของบ้านเข้าไปในห้องนอน วางลงบนเตียง ถอดเสื้อกันหนาวของตนออก ก่อนจะรินน้ำที่วางอย่ตรงตะข้างเตียงลงแก้วแล้วยื่นให้อีกฝ่ายดื่ม “อู๋เสีย กินน้ำ”

“..ป้อนทีสิ” นายน้อยสามงึมงำ ลุกขึ้นนั่งโงนเงน

“กินเอง”

“แค่ป้อนเองน่า!” คนอายุสี่สิบกว่ากล่าวกระเง้ากระงอด ทำตัวราวเป็นเป็นวัยรุ่นน่ารัก

จางฉี่หลิงถอนหายใจ เป็นฝ่ายดื่มน้ำเข้าไปเสียเอง ก่อนจะจับต้นคอของอู๋เสียให้แหงนเงยขึ้น ประกบริมฝีปากลงไป ส่งน้ำให้รินไหลผ่านเข้าไปในโพรงปากของคนที่เมาไม่มีสติตรงหน้าตน

นายน้อยสามครางอือ ยกแขนขึ้นกอดคอของอีกฝ่ายไว้ ขยับริมฝีปากบดเบียบดให้แนบแน่นกว่าเก่า ก่อนจะเป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากอีกฝ่าย ปลุกเร้ายั่วเย้าอย่างขี้เล่น

นายใบ้จางนิ่วหน้าเล็กน้อย ทว่าตอบสนองจูบที่ได้รับมอบ มือหยาบกร้านวางแก้มน้ำลงบนโต๊ะ มือหนาขยับลูบไล้แผ่นหลังของร่างตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆ เอนร่างของคนเมาลงกับเตียง และผละจูบออกมา

เพราะว่าอีกฝ่ายเมาอยู่ ชายหนุ่มจึงไม่คิดจะทำอะไรไปมากกว่านี้ เขาสูดลมหายใจลึก พยายามจะผละตัวออกมา ทว่ามือของอีกฝ่ายกลับดึงรั้งไว้ ไม่ยอมให้ไปไหน

“อู๋เสีย ปล่อยมือ”

“ถ้าปล่อยมือ นายจะหายไปอีก ใช่ไหม” อู่เสียกล่าวในลำคอ “ถ้าเผลอหลับ นายก็จะจากไป แล้วก็ไม่กลับมาอีก”

ยามที่ได้ยินเช่นนั้น นัยน์ตาสีดำสนิทก็ทอแสงอ่อนลง เรื่องราวเมื่อสิบปีก่อนยังคงทิ้งบาดแผลในจิตใจของชายหนุ่มคนนี้ และยากที่ไถ่ถอนออก

“ฉันไม่ไปไหนอีกแล้ว ฉันสัญญาไว้ ไม่ใช่หรือ?” จางฉี่หลิงกล่าวกับร่างตรงหน้า ลูบเส้นผมที่ปรกอยู่บนหน้าผากอีกฝ่าย และก้มลงจูบเบาๆ “นายรู้ดีว่าฉันรักษาสัญญา”

“…ยังไงคืนนี้ นายก็ต้องมานอนกับฉันอยู่ดี” อู๋เสียบอก อ้าแขนดึงร่างตรงหน้าลงมากอด จางฉี่หลิงคิดจะขืนไว้ในทีแรก ทว่าสุดท้ายก็ดปลี่ยนใจ ทาบร่างตัวเองลงบนร่างของชายหนุ่ม ปล่อยให้อู๋เสียกอดเอาไว้จนพอใจ

เถ้าแก่อู่หัวเราะแผ่ว กอดเขาเอาไว้แน่น จางฉี่หลิงพลิกตัวลงไปนอนตะแคงข้างๆ ในขระที่คนขี้เมาก็นอนตะแคงตาม จ้องมองใบหน้าของเขาด้วยดวงตาฉ่ำเยิ่มเหม่อลอย

“..อู๋เสีย” จางฉี่หลิงพึมพำ “ทำไมนายถึงบอกพวกเขาไปว่าไม่มีแฟน”

“ก็ฉันไม่มีแฟนจริงๆ” อู๋เสียงึมงำบอก ไม่รู้ด้วยเหตุใด ก็คล้ายจางฉี่หลิงจะชะงักไป

“ฉันมีแต่คนที่จะอยู่ด้วยไปทั้งชีวิต”

คำกล่าวนั้นทำให้จางฉี่หลิงเบิกตาเล็กน้อย “หมายความว่าอะไร?”

“ฉันไม่ได้มีแฟน ฉันมีแต่ผู้ชายที่อยากอยู่ด้วยไปทั้งชีวิต คนที่อยากนอนด้วยตอนกลางคืน กินข้าวร่วมโต๊ะอาหารทั้งสามมื้อ อยู่ด้วยในเวลาที่เศร้า…อยู่ด้วยกันทุกเวลาที่อำนวย

ซึ่งก็คือ นาย ไม่ใช่หรือไง”

อู๋เสียยกนิ้วจิ้มจมูกของจางฉี่หลิงแล้วหัวเราะคิกคัก ฝ่ายคนถูกจิ้มก็ยิ้มบางๆ ขยับเข้าไปใช้จมูกดุนดันซุกไซร้เล่นกับจมูกร่างตรงหน้า เรียกเสียงหัวราะเบาๆ เพราะความจั๊กจี๋ของคนเมา ก่อนที่ริมฝีปากสองคู่จะสัมผัสกันอย่างซุกซนและผละออก

“อ้อ..แล้วก็ รู้ไหม” เถ้าแก่อู๋เสียว่าต่อ  “ฉันเคยมีสาวมาจีบ เธอจีบฉันหนักมากจนผวา แต่ฉันไม่สนใจ..ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่ารักนายไหม หรือว่าทำไมถึงไม่รู้สึอะไรกับเธอ ฉันแค่ไม่มีใจจะคิดถึงอะไรนอกจากเรื่องของนาย เธอจีบฉันนานมาก ไม่ลดละ

แต่สุดท้ายเธอก็เลิกไป”

อู๋เสียเงียบไป ไล้ฝ่ามือกับใบหน้าของจางฉี่หลิง “รู้ไหม เพราะอะไร”

คนตรงหน้าเขาส่ายหน้า

“เธอบอกว่า ไม่ไหวอีกแล้ว” เสียงพร่าเพราะฤทธิ์สุราพึมพำ “เธอบอกว่าฉันเป็นก้อนหิน ให้อะไรไปก็มีแต่จะเสียเปล่า ไร้ค่า และแม้อยากทำให้ฉันเจ็บ เธอก็รู้ว่าก้อนหินไม่รู้สึกอะไร มีแต่เธอที่เจ็บ จากนั้น เธอก็จากไป…นายรู้ไหม ฉันนึกถึงตัวเอง

ฉันดีใจที่ตัวเองไม่ได้ยอมแพ้ ติดตามนายไปไม่ลดละ ฉันดีใจที่รักนายโดยไม่สนใจว่านายจะรับมันไว้หรือเปล่า..ฉันแค่อยากให้ทุกอย่างที่ฉันมีกับนาย…”

เพราะว่าเขารู้ คนคนนี้ไม่ใช่ก้อนหิน ไม่มีใครเป็นก้อนหินไปได้ และเขายินดีจะให้อย่างไม่ลดละ ไม่สนใจว่าจะได้รับความรักกลับไหม เพียงอยากให้คนคนนี้มีชีวิต

“…และฉันดีใจที่นายรักฉันกลับ ฉี่หลิง”

อู๋เสียกล่าวแผ่วเบา แย้มรอยยิ้ม

“…ฉันก็ดีใจที่นายไม่เคยละความพยายาม” จางฉี่หลิงพึมพำบอกเขา ขยับแขนโอบกอดร่างของอู๋เสียไว้แนบอก “ดีใจที่นายไม่เคยคิดว่าฉันเป็นก้อนหิน ตามมาโดยไม่หวั่นไหว มอบทุกสิ่งให้โดยไม่สนใจว่าจะได้รับกลับไหม

ขอบคุณที่ไม่เคยยอมแพ้ อู๋เสีย”

“…อื้ม” อู๋เสียงึมงำตอบ ฤทธอ์สุราและอ้อมแขนอบอุ่นทำให้เขาเริ่มร่วงหล่นสู่การหลับใหล คล้ายกับได้ยินเสียงจากที่ห่างไกล…กล่าวบอกเขาเว่าราตรีสวัสดิ์

ค่ำคืนนั้น คนสองคนหลับใหลบนเตียงเดียวกันเช่นทุกวัน

แหวนหยกคู่กันส่องสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกาย

END

คิดว่าหลายๆคนคงเดาได้ตั้งแต่แหวนหยก ถูกต้องค่ะ มันคือเซ็ทฮันนีมูน กร๊าซซซซ พอดีขึ้นต้นด้วยเหตุการณ์ก่อนถึงวันแห่งคำสัญญา เลยไม่กล้าสปอยก่อนน่ะค่ะ 55

ฟิคนี้ยังคงคอนเซปต์สาวน้อยต่อไป (..)

พอดีอยากเขียนฟิคที่ให้คนอื่นมองความหวานคู่นี้จากภายนอกน่ะค่ะ ปกติมแงแต่สาวตาอู๋เสีย 555

สารบัญค่า

-ฮันนีมูนเซ็ท-



[OS] #dmbjdaily (กิเลน) 張麒麟 -จางฉี่หลิง- [ผิงเสีย]
https://dmbjth.thai-forum.net/t585-topic

[Drabble] #dmbjdaily (ผ้าพันแผล) Scar Inside [ผิงเสีย]
https://dmbjth.thai-forum.net/t603-topic

[OS] #dmbjdaily (โทรศัพท์มือถือ) Call my Name [ผิงเสีย]
https://dmbjth.thai-forum.net/t599-topic

[OS] #dmbjdaily (น้ำตา) I will made your tear fade away [ผิงเสีย]
https://dmbjth.thai-forum.net/t659-topic

[OS] จากนี้ชั่วนิรันดร์ [ผิงเสีย]
https://dmbjth.thai-forum.net/t729-topic

[OS] #dmbjdaily (under the Mistletoe) Good Enough [ผิงเสีย]
https://dmbjth.thai-forum.net/t803-topic

[OS] #dmbjdaily (Wish) Two Wishes may Stronger than One  [ผิงเสีย]
https://dmbjth.thai-forum.net/t853-topic

[MinMin]

หวานสมหัวข้อจริงๆค่ะ หวานมากกกกกกกกก
ไอ้ที่บอกว่าไม่มีแฟน...ด้วงไม่แปลกใจค่ะ เพราะนายน้อยน่ะรักเดียวใจเดียว ส่งหัวใจตามใครคนหนึ่งไปนานแล้ว 555+

ลูกน้องของนายน้อยแต่ละคนน่ารักมากค่ะ เรื่องของเจ้านายก็คือเรื่องของพวกผม อ่านไปก็แอบคิดไปว่าที่ลูกน้องซักไซ้ถามขนาดนี้...จริงๆแล้วอยากสมัครเป็นแฟนนายน้อยหรือเปล่าคะ ถ้างั้นก็เสียใจด้วยนะคะ นายน้อยมีตัวจริงรออยู่แล้ว~

ชอบบรรยากาศของเรื่องนี้มากเลยค่ะ นายน้อยที่เหมือนจะโตขึ้น พยายามทำตัวเป็นก้อนหินทั้งที่ความจริงไม่ใช่เลย นายน้อยยังคงมีความรู้สึก แต่ในบรรดาความรู้สึกทั้งหมดนั้น มีอยู่หนึ่งความรู้สึกที่มากล้นจนกลบความรู้สึกอื่นเสียหมด

ชอบตอนที่พูดถึงความพยายามของนายน้อยด้วย การรักก้อนหินไม่ใช่เรื่องง่ายเลย นายน้อยสามารถทำให้ก้อนหินสามารถสัมผัสถึงหัวใจได้ นั่นเป็นสิ่งที่ดีมากจริงๆค่ะ ขอให้มีความสุขกันนานๆนะคะ~

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ หวานนนนนนนนนนนนจริงๆ 5555+

[28016]

ต่อให้จะโหดแค่ไหนตอนอยู่กับลูกน้องแต่นายน้อยก็ยังเป็นเทียนเจินอู๋เสียเวลาอยู่กับเสี่ยวเกออยู่ดี ><
นายน้อยโหมดก้อนหินดูเท่ห์มาก แต่ก็ดูเหงามากด้วย..
นายน้อยตอนเมาน่ารักมากกก มึนๆเบลอๆอ้อนๆ น่าฟัดมาก //โดนเสี่ยวเกอเชือด
ขอบคุณสำหรับการเติมน้ำตาลสู่กระแสเลือดในฟิคนี้นะคะ

[tamahome]

หึหึหึ ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า โฮร้ยยยยยยยยยยย/ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
หวานบนรถตู้ นี่ยิ้มแก้มปริจนจะฉีกถึงใบหูแล้วค่ะ //อายคนขับมากบ่องตง =\\\\\\\\\=
(ต้องเม้นในนี้แล้วหละเพราะสครีมยาวและเวิ่นเว้อ 555555)
คือคุณลูกน้องของเถ้าแก่น่าร้ากกกกก สอบถามด้วยความเป็นห่วงตลอด แต่ในบรรดาลูกน้องไม่มีใครสักคนเป็นสาววายหรือหนุ่มวายบ้างหรือคะ!! เรดาห์ไม่ทำงานกันเลยเจ้าพวกนี้ 5555555
เถ้าแก่แฟนไม่มี มีแต่สามีที่หมั้นหมายกันไว้ย่ะ!!! กร๊ากกกกกก
รู้สึกเหมือนตอนที่นายน้อยพูดถึง"ผู้หญิงคนนั้น"ให้ลูกน้องฟังนี่แอบตัดพ้อใครบางคนด้วยรึเปล่านะ เพราะคนที่เหมือนก้อนหินคือทั้งสองคนเลย แต่เจ้าก้อนหินสองก้อนนี่แสบมาก เป็นมนุษย์เฉพาะต่อกันและกันเท่านั้น หรือเมื่ออยู่รวมกันจึงจะเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ทั้งคู่สินะ >\\\\<
เจ้าลูกน้องที่แรกๆแค่ถามถึงกับสนิทมากขึ้นจนกล้ามอมเหล้าเอาความจริงจากปากเจ้านายเชียวนะคะ ทำดีมาก!! (อ้าว!) นายน้อยยอมให้มอมจะได้อ้อนเสี่ยวเกอได้ง่ายๆทีหลังแบบนี้ชิม่าาา ฮิ้ววววววว
//รู้สึกอยากได้แหวนหยกมาเป็นของตัวเองบ้างเลยค่ะ ระดับเสี่ยวเกอหามาคงลิมิเตดอิดิชั่นเกินไป เอาในตลาดวงละสามสิบบาทไปก่อนละกันนะเรา ฮืออออ =\\\\=

[karnalone]

หวานจริงๆค่ะ หวานมาก
ตอนแรกอ่านไปนี่นึกสงสัยว่าจะหวานยังไงหว่า
แต่พออ่านมาเรื่อยๆ เถ้าแก่อู๋คะ คุณหวานมาก
ผู้หญิงคนนั้นเหมือนภาพสะท้อนของนายน้อยเลย เพียงแต่เธอไม่แข็งเท่านายน้อย
แต่ต่อให้อดทนให้ขนาดไหน ใจนายน้อยก็รักใครไม่ได้อีกนอกจากจางฉี่หลิง
ชอบแนวเรื่องแบบนี้จัง เป็นอารมณ์ผู้ใหญ่ดี นายน้อยโตขึ้นมากจริงๆ /ซับน้ำตา
เทียนเจินคนนั้นจะโผล่ออกมาเฉพาะในเพื่อนเก่ากับจางฉี่หลิงเท่านั้นใช่มั้ยคะ คิดๆ ไปแล้วก็เสียดาย แต่ยังไงเป็นราชีนีอย่างนี้แหละดีแล้วๆ 
นายน้อยนี่เหมือนส่วนผสมของอาสามกับอารอง โหดแบบอาสามแต่ใจเย็นแบบอารองยังไงไม่รู้ 

อ่า พอๆ ขอบคุณที่แต่งมานะคะ

[meanato]

หวานค่ะ หวานจนมดขึ้นไปทั้งตัวแล้ว...
ตอนนี้เหล่าลูกน้องทั้งหลายคงวางใจได้เรื่องแฟนของเถ้าแก่สาม
แต่ว่า... คงสงสัยเรื่องใครรุกใครรับแทน(มั้ง?)

[Yuwadee Wana]

หวานมากกกกกกก
อิ่มเอมอย่างที่สุด
ซาบซึ้งใจอย่างมากกกก
อ่านจบอยากมีใครสักคนที่รักเรา และเรารักเขาได้อย่างลึกซึ้งเหมือนนายน้อยกับเสี่ยวเกอ
รู้สึกอิจฉา รู้สึกเต็มตื้น รู้สึกเปียมไปด้วยความรัก
ฟินนนนนนนน

[Black_forest15]

โอ๊ยยยยยยยน่าร้ากกกกกกกกกกฟฟฟฟฟฟฟหกดเ่าสวงงฮอลลลลลลล-///-
ชอบนายน้อยตอนเป็นหินจัง เท่มากกกก ขอด้วงแทะหน่อยค่ะะ//โดนบิดคอ

ในสายตาคุณลูกน้องทั้งหลายคงคิดว่า นายน้อยเป็นตาแก่ตัณหากลับ เลี้ยงต้อ---//โดนบิดคอซ้ำ

[Shiaeri]

หวานแบบแปลกๆ ฟฟฟ นั่งอ่านแล้วยิ้มแบบเอ็นดู-----
แทนที่จะรู้สึกเคลิบเคลิ้มกับยินดีกับชีวิตคู่ของคนทั้งสอง ไม่ใช่แฟน แต่เป็นคนที่จะเคียงข้างกันไปตลอดชีวิต ไม่ว่าจะยามทุกข์หรือยาวสุข
งานแต่งต้องมาเลยค่ะ ฮาาา

ยังไงก็ชอบฟีลลิ่งกับภาษาฟิคพี่ซินจริงๆค่ะ QvQ)/////

[SilverCloud]

เถ้าแก่อู๋ไม่มีแฟน แต่มีผู้ชายคนนึงที่จะใช้ชีวิตด้วยไปจนตาย โอ๊ยยยยย อะไรจะหวานน้ำตาลท่วมปานนั้น นายน้อยคะ ด้วงไม่ไหวแล้ว ทำไมนายน้อยถึงได้น่ารักโมเอ้แบบนี้ (ลูกน้องบอก เถ้าแก่ผมไม่น่ารักขนาดนั้นหรอก ถถถ)

[Feran.FS]

ฆรี๊สสสสสสสสสสสสส หวานจิกหมอนอ่ะพี่! โอ๊ยยยย ตายยย ฮันนีมูนเซ็ตคือหวานมากอ่ะ อร๊ายยยย เขิลลลล

[natsume]

//ตบโต๊ะป๊าบๆ

ให้มันได้อย่างงี้สิคะเถ้าแก่...

[Rozenkreuz]

ผมกำลังนอนอยู่เฉยๆพร้อมกับอ่านฟิคไปด้วย มือนึงกอดหมอน อีกมือถือไอแพด
อ่านไปสักพักเริ่มจิกหมอน จนใกล้จะจบ "เถ้าแก่ มีแฟนแล้วใช่มั้ย!"
อร๊าาาาาาาาาาาาาากกกกกกกกกกกกกกกกกกก หน้านิ่งๆที่สั่งสมมาตั้งแต่เกิดนี่ปริเลย ยิ้มปริมากกกกก ส่งเสียงหัวเราะยังกับผู้ป่วยแผนกจิตเวชลืมกินยา คู้ตัวเหมือนด้วงกำลังหงายท้องแล้วดีดดิ้น
"งื้อออออออ ฉันเป็นด้วงงงงงงงงงงงงง ด้วงที่เพ้อจนเดินพุ่งใส่กำแพงแล้วก็กลิ้งแอ้งแม้งหงายท้อง ตีขาตีปีกเหมือนแมงสาบที่กลับตัวไม่ได้ ทำยังไงก็เมาเกินกว่าจะกลับมายืนเหมือนเดิม ได้แต่สะบัดตีนไปมา เป็นด้วงที่ตกหลุมทะลุอุโมงค์โจรไปถึงห้องสุสานหลักแล้วก็หาทางกลับออกมาไม่เจอ ปีนออกมาไม่ด้ายยยยยยยย"

ปล.โดนน้องยันโคตรตกโซฟา พร้อมกับคำด่าหนึ่งคำ 'เวิ่นว่ะ' งื้อออออ