[OS] #dmbjdaily (น้ำตา) I will made your tear fade away [ผิงเสีย]

[sinnerdarker]

ยังคงอยู่ในเซ็ทฮันนีมูนซีรี่ยส์ค่ะ 5555555

++++++++++++++

จางฉี่หลิงไวกับน้ำตาของผมมาก

ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น รู้สึกตัวอีกที เขาก็มักปรากฏตัวทุกครั้งที่ผมร้องไห้ซะแล้ว

จะว่าไปผมก็ค่อนข้างประหลาดใจ เพราะทุกครั้งที่น้ำตาไหลลงมา เขาจะปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่มีที่มาที่ไปเสมอ ประคองใบหน้าผมไว้ด้วยสองมือ และใช้ปลายนิ้วโป้งปาดมันออกไปอย่างนุ่มนวล

ครั้งนี้เองก็เช่นกัน

“นายเป็นอะไร อู๋เสีย” เขาเอ่ยถามผมราบเรียบ ทว่ากระแสเสียงคล้ายแฝงความห่วงใย ปลายนิ้วเกลี่ยปาดน้ำตาบนพวงแก้มขอผมออกไป

ผมกะพริบตามองเขา ยกมือจับแขนทั้งสองของจางฉี่หลิง ก่อนจะถอนหายใจเฮือก

“…ฉันแค่หั่นหัวหอมแล้วมันเข้าตา ไม่ต้องปาดหรอก แต่ให้ฉันล้างตาทีได้ไหม” ผมบอกเขาเสียงเรียบไม่ต่างกัน เคยชินกับการกระทำของจางฉี่หลิงซะจนไม่รู้สึกแปลกใจแล้ว ดวงตาที่แสบเพราะละองหัวหอมยังคงแดงก่ำและเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

จางฉี่หลิงมองผม ถ้าเดาไม่ผิดก็เหมือนเขาโหวงไปครู่ใหญ่ ก่อนที่จะเดินหลีกไปให้ผมล้างตาเอาความแสบออกไป ผมรีบเปิดก๊อก วักน้ำขึ้นมาล้างดวงตา กะพริบตาครู่หนึ่งถึงจะรู้สึกว่าความแสบหายไป

“..ไม่ร้องไห้แล้วใช่ไหม?”

เขาเอ่ยถามผมหลังจากที่ล้างตาเสร็จ ผมจึงผงกหัวให้เขาเงียบๆ แล้วจากนั้นเราก็ก็จดจ้องกันครู่หนึ่ง พอเห็นว่าผมไม่เป็นอะไรแล้ว จางฉี่หลิงก็เดินออกไปจากห้องครัว บางทีคงกลับไปที่ห้องนั่งเล่นซึ่งเขามักจะนั่งเหม่ออยู่ริมหน้าต่าง

ผมมองตามแผ่นหลังเขา แม้จะคุ้นชิน ก็ยังรู้สึกสงสับ

..จางฉี่หลิงไวกับน้ำตาของผมมากจริงๆ ต่อให้อยู่ห่างกัน ถ้าผมเผลอสะอื้นหรือน้ำตารื้นขึ้นมา เขาก็จะปรากฏตัวต่อหน้า ปาดน้ำตาให้ผม บางครั้งก็ดึงเข้าไปกอดไว้โดยไม่ได้พูดอะไร

บางครั้งก็ผมก็เขินจนอยากจะโวยวาย แต่ส่วนใหญ่จะทั้งล้าทั้งเศร้าจนโวยวายไม่ไหว เลยซุกหน้ากับไหล่เขาแล้วร้องไห้ต่อ กอดเขาเอาไว้จนรู้สึกดีขึ้น

จางฉี่หลิงไม่ได้ปลอบผม..เขาปลอบใครไม่เป็น ได้แต่เพียงกอดผมไว้ แต่ถึงอย่างนั้น เพียงได้ซบใบหน้าลงกับไหล่ของเขา อยู่ในอ้อมแขนอบอุ่นที่คอยปกปักผมเสมอมา ..ผมก็รู้สึกคล้ายกับความเศร้าโศกถูกพัดลอยหายไปไกลแสนไกล

แรกๆ ก็ยังรู้สึกเขิน ผมไม่เคยชินกับการร้องไห้ต่อหน้าใคร แต่ไหนแต่ไร..ไม่เคยปิดบังแต่ก็ใช่จะร้องไห้กับอกใคร แต่พอเวลาผ่านไปกลับรู้สึกขึ้นมาว่า..การร้องไห้โดยมีใครซักคนคอยปลอบโยนก็อาจไม่เลวเช่นกัน

..แต่ผมก็ยังอดสงสัยไม่ได้อยู่ดี วันหนึ่งระหว่างที่นั่งเล่นกันอยู่ในสวนหลังบ้านเล็กๆ ของเรา ก็เลยถามขึ้นมา

“ฉันสงสัยมานานแล้ว ทำไมนายต้องไวกับน้ำตาฉันขนาดนั้นด้วย”

ผมว่าขึ้นและหันไปมองเขา จางฉี่หลิงหันมามองผมเช่นกัน เขานิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปทางเดิม หลุบตาลง และเริ่มพึมพำขึ้น

“..หลังประตูนั่น ฝันเห็นนายร้องไห้ ไม่รู้กี่ครั้ง”

ผมเบิกตาขึ้นเล็กน้อย ขยับตัวขึ้นจากเก้าอี้ ฟังเขาเอ่ยต่อด้วยเสียงราบเรียบ

“ไม่รู้ว่าเป็นฝันหรือภาพหลอน แต่เห็นนายร้องไห้ตลอดเวลา พอจะเดินเข้าไปหา ก็แตะต้องไม่ได้ แล้วก็เลือนหายไป จากนั้นก็เห็นนายร้องไห้อีก แต่ก็แตะต้องไม่ได้

….เห็นซ้ำไปซ้ำมา”

เขาพูดไปแล้วหยุดลงเล็กน้อย คล้ายรำลึกถึงช่วงเวลาในตอนนั้น ก่อนจะลืมตาขึ้น หันมามองผม ขยับตัวโน้มมาหา และยื่นมือมาเกลี่ยนิ้วลงบนใบหน้าที่ไร้คราบน้ำตาของผม “..ตอนที่เจอกันอีกครั้งก็เลยคิดไว้ว่า ไม่อยากเห็นนายร้องไห้แล้ว”

จางฉี่หลิงกล่าวพร้อมเกลี่ยปลายนิ้วลงมาที่ริมฝีปากของผม ไม่รู้เหตุใด ความเขินจึงเริ่มก่อตัวหมุนวนขึ้น

“…แล้วถ้าฉันร้องไห้?” ผมเผลอถามเขาไป

“ก็จะทำให้มันหายไป” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง คราวนี้ผมเลยเขินวูบขึ้นมาทันที จางฉี่หลิงหน้านิ่งคนนั้นกลายเป็นผู้ชายโรแมนติกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!?

“นี่นายเป็นคนเดียวกับจางฉี่หลิงที่ฉันรู้จักเมื่อสิบปีก่อนหรือเปล่า?” ผมอดถามเขาไปไม่ได้ ทราบดีว่าบัดนี้ใบหน้าคงแดงก่ำไปถึงคอ

“ไม่ใช่แล้ว”

หัวใจผมหล่นวูบทันที “…ตกลงตัวปลอม?”

“ก่อนหน้านี้เป็นจางฉี่หลิงที่แบกรับหน้าที่ของตระกูลจาง แต่ตอนนี้เป็นจางฉี่หลิงของนาย” เขาเกลี่ยปลายนิ้วผ่านริมฝีปากของผม แล้วละออก แย้มรอยยิ้มเบาบาง “เป็นกิเลนของนาย”

พอได้ยินแบบนั้น ผมก็ค้างแข็งทื่อ หัวใจเต้นรัวเร็วจนแทบหลุดออกจากหน้าอก ความรู้สึกเขินที่แต่เดิมก็ขึ้นมาจนเต็มไปหน้า ยามนี้รู้สึกคล้ายกับจะระเบิดออกมาได้

“…ฉี่หลิง นายแม่ง!!” ผมสบถลั่น ก้มหน้าลงไปซุกกับมือแก้เขิน ไม่รู้ทำไมถึงคล้ายได้ยินเสียงหัวเราะของเขา จางฉี่หลิง จางฉี่หลิง..ทำไมนับวันถึงร้ายขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้!

พอเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ ผมก็เงยหน้ามองอีกฝ่าย ใบหน้านิ่งๆ นั่นชวนต่อยอย่างบอกไม่ถูก

แต่แน่นอนว่าผมไม่ได้เดินไปต่อยเขาแต่ประการใด

ผมเพียงแค่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปยืนเท้าแขนกับพนักของเขา แล้วขยับเข้าไปใกล้

จุมพิตกิเลนผู้แสนน่ารักของผม

END

[zerin]

จางฉี่หลิงของฉันไม่โรแมนติกขนาดนี้หรอกกกกก อุกร๊๊ด ข่นบ้าาาา////// //ตูเขินแทนอู๋เสียทำไม

[MinMin]

...เป็นจางฉี่หลิงของนาย เป็นจางฉี่หลิงของนาย เป็นจางฉี่หลิงของนาย!!! (ขอเอคโค่ดังๆอีกหลายทีค่ะ!!!).

หวานเกินไปแล้ววววววววววว ชอบจังเลยยยยยยยยยยย

เพราะในความฝันไม่อาจหยุดยั้งน้ำตาของอู๋เสียได้ พอเจอตัวจริงเลยต้องรีบมาหยุดน้ำตาเลยสินะคะ น่ารักจังเลย พ่อกิเลนคะ ในประตูสำริดนี่มีคอร์สฝึกการเป็นแฟนที่ดีเหรอคะ ออกมาเล่นซะหวานเชียว แบบนี้อู๋เสียจะไปไหนรอด~

ชอบตอนที่เมินโหยวผิงกอดอู๋เสียมากๆเลยค่ะ ถึงจะไม่มีคำพูด แต่มันเป็นการปลอบที่เป็นเมินโหยวผิงมากจริงๆค่ะ

[Duke_of_Florence]

นานๆทีขอแบบหวานๆไม่ดราม่าบ้างก็ดีค่ะ

แอบกรี๊ดกับคำเรียก ‘ฉี่หลิง’ ของอู๋เสีย เจอมาหลายฟิคละ แต่เห็นทีไรก็กรี๊ดทุกที จะไม่ทน สองคนนี้ให้ฟีลคนรักกันสุดๆ

จางฉี่หลิงปลอบโยนใครไม่เป็น แต่รู้มั้ยแค่กอดนิ่งๆก็เป็นการปลอบโยนแล้ว ก็อ้อมกอดของคนรักนี่นะ สำหรับอู๋เสียแค่ฉี่หลิงอยู่ตรงนั้น ไม่หายไปไหนอีก คอยรับฟัง รับรู้ความทุกข์ใจของเขา ก็คงจะเพียงพอแล้วจริงๆ

ขอบคุณสำหรับฟิคเช่นเคยค่ะ เรื่องนี้เสี่ยวเกออบอุ่น อ่อนโยนดีจัง อยากจะเข้าไปเนียนซบเสี่ยวเกอบ้าง (โดนเตะออกมา) หลังจากกลับมาจากประตูสำริด เสี่ยวเกอดูอ่อนไหวกับเรื่องของอู๋เสียขึ้นมากเลยค่ะ หวานกันอีกเยอะๆ ไม่ต้องเกรงใจนะ เราชอบ

[Fenrir]

ของนาย ของนาย ของนาย....อ้ากกกกกกกกกกก!!!!!

ไปอยู่หลังประตู10ปีนี่ทำให้นายเป็นคนโรแมนติกได้ขนาดนี้เลยเรอะเสี่ยวเกอ!!!!! ด้วงใจสั่นแทนนายน้อยเลย!!!

[Yuwadee Wana]

“..หลังประตูนั่น ฝันเห็นนายร้องไห้ ไม่รู้กี่ครั้ง”

ผมเบิกตาขึ้นเล็กน้อย ขยับตัวขึ้นจากเก้าอี้ ฟังเขาเอ่ยต่อด้วยเสียงราบเรียบ

“ไม่รู้ว่าเป็นฝันหรือภาพหลอน แต่เห็นนายร้องไห้ตลอดเวลา พอจะเดินเข้าไปหา ก็แตะต้องไม่ได้ แล้วก็เลือนหายไป จากนั้นก็เห็นนายร้องไห้อีก แต่ก็แตะต้องไม่ได้

….เห็นซ้ำไปซ้ำมา”

สงสารเสี่ยวเกอ นายเองก็เสียใจ และ เศร้ามากสินะ



แต่ฟิคนี้หวานมากกกค่ะ อ่านไปอมยิ่้มไป กิเลนตัวนี้ในที่สุดก็รู้จักโรแมนติกกับเค้าสักทีนะ อิอิ

[Dreamy]

แงงงงงงงงงงงงงงงงงง โดนดาเมจเสี่ยวเกอ ㅠ///ㅠ
นายเมินของนายน้อยโรแมนติคขนาดนี้แล้วววววว เขินแทนนายน้อย
ชอบในจุดที่บอกว่าเสี่ยวเกอมักจะรู้สึกไวต่อน้ำตาของนายน้อยมากเลยค่ะ ให้ความรู้สึกว่าใส่ใจนายน้อยมาก
ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆค่ะ

[Shiaeri]

โอ้ยยย น่ารักกกก ;///////////////////;
ชอบบบบบบบบบบบบ เขินนน โอ้ย ไม่ไหวแล้วค่ะ ฮืออ ฟฟฟ
สงสารเสี่ยวเกอที่เห็นนายน้อยร้องไห้ทุกวัน โอ้ย เป็นนี่คงสติแตกพังประตูออกมาละ

[susuwatari]

เอคโค่ประโยคที่ว่าเป็นกิเลนของนาย อร๊ายยย ที่หลังประตูมีห้องสมุดรวมคำหวานเหรอคะเสี่ยวเกอออ

[snowdollce]

ขอโฟกัสไปที่ การหั่นหัวหอม กับความโหวงหลังได้ยินของเสี่ยวเกอ
คิดภาพตามแล้วฮา!!

[patri_perry]

"เป็นกิเลนของนาย"

แออออ น่ารักกกก ด้วงกระอักเลือดดด ดาเมจรุนแรงมากค่ะ ฟหดกหฟกหฟ __(:3 / Z)

[SilverCloud]

โอ๊ยยยยย พ่อคนหน้านิ่ง ใครสั่งใครสอนให้พูดแบบนั้นค้า ด้วงจิระเบิดตัวตาย นายน้อยคงไปไหนไม่รอดแล้วล่ะค่ะ เมื่อก่อนนิ่งๆก็ว่าหลงแล้ว พอมีสกิลโรแมนซ์เพิ่มเข้ามานายน้อยไม่ยิ่งหัวปักหัวปำรึคะ

[Ak_Zokyo]

อา ซีรี่ย์ฮันนีมูนนี่มันเยียวยาจริงๆค่ะ - -),,

“…แล้วถ้าฉันร้องไห้?” ผมเผลอถามเขาไป

“ก็จะทำให้มันหายไป”

เขินตามแพร่บ แอ ฉี่หลิงคนบ้า กิเลนของนายอะไรกันนนนนนน /ฉีดยาไล่มดรอบคอม ชอบจริงๆ จะหวานหน้าตายจะโม่ยหน้าตายก็ชอบ น่าต่อยจริงอะไรจริง แต่มันก๊าว ชอบเวลานายน้อยสบถแก้เขินด้วย แอ๊ะ /////// ขอบคุณสำหรับน้ำตาลพลังงานชีวิตช้อนพูนๆค่ะ

[gustoon]

จางฉี่หลิงนายมัน....ทำให้ด้วงหัวใจวายและเลือหมดตัววว
กรี๊ดแตกกก ทำเขิลอ่ะะะ

[Snake_Blind]

ความหวานมันผสมกับความช้ำจนด้วงจะตายแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาา

สงสารเสี่ยวเกอที่เห็นภาพนายน้อยร้องไห้ แอบมโนว่าจริงๆแล้วนายน้อยก็คงร้องไห้จริงๆตอนที่จากกัน แงงงง

แต่ตอนนี้ได้มาอยู่ด้วยกันแล้วนะะะะะะะ //พราก//

[velvetronica]

โอ่ยยยยยย โอ่ยยยยยยยย โอ่ยยยยยยยยยยยยยย

//ตายแปป

อะไร จางฉี่หลิงของนาย อะไรรรรรรรร จางฉี่หลิงของนายนยยยย //สติแตกโดนคำนี้เอคโค่ในหัว

เสี่ยวเกอ...เป็นจางฉี่หลิงไม่ต้องโรแมนติกขนาดนี้ก็ได้!! บ้าจริง แงงงงงงงงงงงง ; - ;

โง้ยยยย ชอบมากอ่ะซิน โดยเฉพาะตอนที่เสี่ยวเกอพูดถึงหลังประตูที่ฝันถึงนายน้อย เสี่ยวเกอเองในสิบปียี้ก็ไม่ได้มีความสุข ต้องทุกข์ทรมานไม่ต่างจากนายน้อย แล้วก็รู้สึกผิดอยู่ตลอดจนเป็นแบบนี้ ฮือ จางฉี่หลิง นายไม่ต้องพระเอกขนาดนี้ก็ได้ //สาดน้ำตาใส่เสี่ยวเกอ

ชอบมากกกกก ย้ำอีกรอบ คือน่ารักมากกกกกก กอดซินแน่น โฮรวววว

[natsume]

อยากกรีดร้องดังๆ... //แบบหลบมุม...

กิเลนอัพเลเวลแล้วววววววววววววววววววววววว

//ร้องไห้ดีใจเหมือนเสี่ยอ้วน 5555

[Rozenkreuz]

ย๊าาาาาาาาาาาาาาาา
ร้ายยย มันร้ายยย เสี่ยวเกอแม่มร้ายยยยยยยย

[Nlm1122]

“ก่อนหน้านี้เป็นจางฉี่หลิงที่แบกรับหน้าที่ของตระกูลจาง แต่ตอนนี้เป็นจางฉี่หลิงของนาย” เขาเกลี่ยปลายนิ้วผ่านริมฝีปากของผม แล้วละออก แย้มรอยยิ้มเบาบาง  “เป็นกิเลนของนาย”

ระเบิดบรึ้มเป็นโกโก้ครั้นช์เลยทีเดียว >_<