[OS] ไม่มีครั้งที่สอง (ผิงเสีย)

[Fenrir]

:: Previous กาวs ::



[OS] โลก (ผิงเสีย) : https://dmbjth.thai-forum.net/t125-topic

[OS] เรียนรู้ (ผิงเสีย) : https://dmbjth.thai-forum.net/t1259-topic

[OS] สิ่งที่ทิ้งไว้ (ผิงเสีย) : https://dmbjth.thai-forum.net/t1275-topic



-------------------------------------------------------------------------











[OS] ไม่มีครั้งที่สอง (ผิงเสีย)







By Fenrir















เมื่อได้ข่าวว่าห้างเล็กๆใกล้บ้านในหังโจวกำลังจัดSaleกระหน่ำก่อนปิดกิจการ ผมก็เลยถือโอกาสนี้ลากเสี่ยวเกอออกไปช้อปปิ้งด้วยกันซะเลย

ไอ้ผมน่ะก็ไม่ได้อะไรหรอก แต่แค่เห็นว่าเสื้อผ้าของคนๆนี้น่ะมีน้อยจนใช้มือเดียวนับได้ แถมแบบก็เหมือนๆกันไปซะหมดเหมือนกับไปซื้อยกแพ๊คมา! ความจริงเสี่ยวเกอก็อาจไม่ได้สนเรื่องอะไรแบบนี้อยู่แล้ว มีอะไรใส่ได้ก็ใส่ไป ใส่แล้วก็ซักๆเวียนๆไป พอนานวันเข้ามันก็เก่า สีก็ซีด ถ้าไม่ขาดคนนี้ก็ถือว่ามันยังใช้ได้อยู่ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแฟชั่นหรือเอาความดูดีเข้าว่า

เอาวะ ไหนๆก็เลี้ยงเพื่อนมาซะขนาดนี้ มีข้าวมีน้ำให้กิน มีบ้านให้นอนสบาย จะมางกไม่เข้าเรื่องกับเสื้อผ้าก็ยังไงอยู่ ผมก็เลยเดินไปหาเจ้าตัวที่นั่งเหม่อมองนอกหน้าต่างที่ทำเลเดิม พูดกับเขาว่า”เสี่ยวเกอ ไปซื้อของกัน”แล้วก็จับมือลากเขาออกมาจากร้านเลย ถ้านายไม่ว่าอะไรฉันถือว่านายโอเค! (ลองเขาดื้อแพ่งกับผมสิ...ต่อให้อ้อนวอนหรือฉุดกระชากลากถูให้ตายเขาก็ไม่ลุกหรอก)

เมินโหยวผิงไม่ได้พูดอะไรเลย เขาได้แต่เดินตามหลังผมอยู่ใกล้ๆ ผมพาเขาเข้าห้างตรงมายังแผนกเสื้อผ้า ป้ายSaleมหึมาสีแดงเด่นหราด้วยตัวเลข80%ดึงดูดทั้งสาวเล็กสาวใหญ่มากหน้าหลายตาให้เข้ามาทั้งคุ้ยทั้งรุมทึ้งกองเสื้อผ้าสูงเป็นหย่อมๆราวกับสงคราม ผมได้แต่เหงื่อตกไม่คิดจะเอาตัวไปเสี่ยงตายในสมรภูมิโดยเด็ดขาด จึงนำเขาไปยังแผนกเสื้อผ้าบุรุษที่ติดป้ายSaleอยู่ใกล้ๆ มีทั้งชุดแบบลำลองและชุดแบบทางการกองอยู่รวมๆกัน ผมหยิบๆจับๆเสื้อสองสามตัวขึ้นมาดูแล้วทาบเข้ากับตัวของเมินโหยวผิง

“ถ้านายชอบตัวไหนก็เอาไปลองได้เลยนะ เรื่องเงินไม่ต้องห่วง”

ผมบอกเขา โยนเสื้อตัวแรกทิ้งกลับเข้ากอง แล้วคว้าอีกตัวขึ้นมาทาบกับตัวของเขาแทน มันเป็นเสื้อยืดสีเทาคอวีแขนยาว แค่ทาบก็รู้สึกว่าเสี่ยวเกอแม่งดูดีชะมัด! ตัวนี้ผ่าน! ผมหย่อนเสื้อที่ว่าลงในตะกร้าของผม มาช้อปปิ้งงานนี้ทั้งเขาทั้งผมไม่ได้กลับบ้านไปมือเปล่าแน่ๆ แต่ระหว่างที่ผมกำลังขุดๆคุ้ยๆเสื้อผ้าในกองอยู่นั้น ผมก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่สัมผัสแผ่นหลังของผมอยู่ พอผมเอี้ยวตัวหันไปมองก็พบกับ........สีแดง?

สีแดงกับลายจุดสีเหลือง?

เมินโหยวผิงยังคงสีหน้าราบเรียบราวกับรูปแกะสลักหินไว้ไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าสิ่งที่อยู่ในมือจะโครตพ่อโครตแม่แบ๊วขัดกับหน้าตาคนถือโดยสิ้นเชิง! นี่มันเสื้อฮู้ดสตรอว์เบอร์รี่ชัดๆ! แถมยอดฮู้ดยังมีใบไม้สีเขียวอีก! สองมือของเขาจับเสื้อฮู้ดสีแดงสดแต้มลายจุดสีเหลืองประปรายทาบกับหลังของผมค้างไว้แล้วบอก

“ชอบ”

ยังไม่หายตกใจกับของคิกขุอาโนเนะในมือก็ต้องมาช็อคกับรสนิยมของคนตรงหน้าแล้วรู้สึกเหมือนโดนทรยศ ผมกลอกตามองหน้าเสี่ยวเกอสลับกับของในมือ แม่ง ผมคาดไม่ถึงเลยว่าคนใบ้จาง จางฉี่หลิง อาคุน เมินโหยวผิง เสี่ยวเกอ หรือจะเรียกอะไรก็แล้วแต่ กลับมาชอบอะไรที่มันคัลเลอร์ฟูลแบบสาวน้อยนี่!!! นายอ้วนฉันขอโทษ! ฉัมไม่น่าด่านายเลยตอนที่รู้ว่านายซื้อกางเกงในลายลูกเจี๊ยบมาให้เสี่ยวเกอเลยถ้ารู้ว่าเขาชอบแนวนี้ นายแม่งสายตาแหลมคม! ต่อจากนี้นายจะซื้ออะไรมาให้เสี่ยวเกอฉันจะไม่ว่าอีกแล้ว!

น้ำตาที่หลั่งในใจเพราะอยู่ด้วยกันมานานแต่เพิ่งจะมารู้ความชอบของอีกฝ่ายยังไม่แห้งดี ผมถามย้ำอีกครั้งให้มั่นใจ “นายชอบตัวนี้จริงๆน่ะเหรอ?”

เขาพยักหน้า

“จริงนะ?” พยักหน้าซ้ำ .....ตกลงนายชอบอะไรแบบนี้จริงๆสินะ “ถ้านายชอบ ก็ทิ้งใส่ตะกร้านี่เลย”

ผมผละไปดูเสื้อผ้าต่อ จากหางตาก็ยังไม่เห็นวี่แววของสีจี๊ดบาดใจในตะกร้าข้างตัวเสียที

ผมหันไปมอง เมินโหยวผิงยังยืนนิ่ง ไม่ใส่เสื้อตัวนั้นลงมาในตะกร้าเสียที “เสี่ยวเกอ?”

“...”

เขาขยับปากหากผมไม่อาจได้ยิน จึงขยับเข้าไปใกล้ “ว่าอะไรนะ?”



“นาย....ไม่ลอง?”



ผมขมวดคิ้ว “ลอง? อ๋อ ห้องลองอยู่ทางโน้นน่ะ” ผมชี้ไป

เขาส่ายหน้า เฮ้ ถ้านายไม่รีบไป เดี๊ยวสาวๆก็แย่งห้องลองหมดหรอก

เราประสานสายตากันชั่วครู ในที่สุดเขาก็เอ่ยปาก

“นายบอกว่าถ้าชอบตัวไหน ก็ให้ลอง”

ผมยังไม่เข้าใจ “อ่าฮะ แล้ว?”

เมินโหยวผิงส่ายหน้า พ่นลม ไอ้ท่าทางที่ทำเหมือนผมกลายเป็นเด็กที่พูดอะไรด้วยไม่รู้เรื่องนี่มันอะไรกันวะ!

เจ้าตัวทาบเสื้อฮู้ดลงบนหน้าอกของผมอีกครั้ง แล้วยิ้ม

เดี๊ยวก่อนนะ....



“มันเหมาะกับนาย ฉันชอบ” ขยับตัวเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นเป่ารดบนแก้มและจมูก ย้ำอีกครั้ง “ชอบมาก”



...รู้สึกเหมือนทุกอย่างในหัวระเบิดบรึ้ม หน้าร้อนผ่าวเหมือนเอาถุงน้ำร้อนมาแนบหน้าทั้งซ้ายขวาจนแทบสุก สติสตางค์กระเจิดกระเจิงเหมือนฝูงด้วงในสุสานแตกฮือ นี่มันกลางห้าง! กลางหังโจวเลยนะเฮ้ย! ผมสาบานได้ว่าหน้าผมตอนนี้ต้องแดงแปร๊ดแซงฮู้ดสตรอวเบอร์รี่ในมือไอ้บ้าเมินโหยวผิงแน่ๆ อย่าบอกนะว่าที่หมอนี่บอกว่าชอบก็เพราะอยากจะให้ผมใส่!

"นายล้อเล่น?" หลุดปากถามโง่ๆออกไปแล้วแทบกลืนน้ำลายไม่ลง เสี่ยวเกอน่ะเหรอล้อเล่นเป็น แถมด้วยแววตาแบบนี้... แต่นี่มันแปลกเกินไปแล้ว!

“เสี่ยวเกอ เรามาที่นี่ก็เพื่อซื้อเสื้อผ้าให้นายนะ ไม่ใช่ให้ฉัน ถ้านายชอบตัวไหนนายก็ลองเอง ใส่เอง” ผมกล่อม

“ฉันรู้ แต่นี่เหมาะกับนายมาก” เวรล่ะ คนดื้อนี่แม่งดื้อจริงๆ ผมจะไม่อธิบายให้หมอนี่ฟังหรอกนะว่าเสื้อฮู้ดสุดน่ารักในมือเขามันไม่ใช่ปัญหา

“ฉันไม่ใส่ นายชอบก็ใส่เองสิเสี่ยวเกอ”

“แต่มันเหมาะกับนายมากกว่า”

ปัญหาน่ะมันอยู่ที่ไอ้คนดื้อเงียบข้างหน้านี่แหละ!

“ฉันไม่เอา” ผมมองสีแดงแปร๊ดแล้วขนลุกทั้งตัวด้วยเหตุผลบางอย่าง

“ฉันจะเอา” มีเถียง! จู่ๆก็หายใบ้เอาง่ายๆเลยเรอะ!

“ถ้าอยากได้ก็ควักเงินซื้อเองสิ!”

“นายบอกว่าเรื่องเงินไม่ต้องห่วง” โอ๊ย! ทีแบบนี้พ่อคุณดันงกแถมจำได้แม่นอีก นายเอาสมองไปจำเรื่องที่ควรจะจำดีกว่าไหม?

“งั้นฉันไม่ซื้อให้!” ปกติเสี่ยวเกอไม่ได้พกเงินติดตัวเอาไว้ถ้าไม่มีเหตุต้องใช้ แล้วนี่ผมถือวิสาสะลากเขาออกมากะทันหันก็คงไม่มีเวลาหยิบเงินออกมาด้วย

โดนไม้นี้ไป เขานิ่งเงียบเหมือนไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ เขาไม่ใช่คนพูดเรื่อยเปื่อยผมรู้ การที่เขาย้ำจริงๆจังๆขนาดนี้ต้องนับว่าเป็นพัฒนาการอีกขั้นของมนุษย์ที่คิดว่าตัวเองตัดขาดจากโลกไปแล้วว่าอย่างน้อยเขาก็มีเรื่องอื่นให้คิดให้สนใจ แต่ทำไมต้องเป็นเรื่องนี้วะเสี่ยวเกอ?


“....นายอยากให้ฉันใส่ไอ้นี่จริงๆเหรอ?”

พยักหน้า

“นายชอบชุดนี้เพราะมันเหมาะกับฉันเนี่ยนะ?”

พยักหน้าซ้ำ หนอย ทีแบบนี้ล่ะพยักหน้ารับอย่างเดียว

“เสียใจด้วยนะเสี่ยวเกอ ฉันไม่ซื้อเสื้อผ้าที่ฉันไม่ได้ลองในร้านหรอกนะ” ผมยื่นประกาศิต ชักแม่น้ำมาทุกสายเท่าที่ทำได้ ความจริงผมมั่วไปทั้งเพ! เรื่องเสื้อผ้านี่ขอแค่ผมชอบและทาบๆดูคิดว่าผมใส่ได้ก็เอา ไม่ได้ต้องวัดตรงนั้นตรงนี้หรือลองอะไรในห้องให้วุ่นวายนักเหมือนเสี่ยวฮัวที่พิถีพิถันเรื่องการแต่งกาย และเพราะที่นี่เป็นห้างเล็กๆ ห้องลองชุดจึงมีน้อย ประจวบเหมาะกับตอนนี้ที่พวกเรามาช้อปปิ้งในเวลาเดียวกับพวกสาวๆพอดีทำให้พวกหล่อนใช้กันจนเต็มแถมยังยืนออกันรอยื้อแย่งอยู่เป็นพรวน ไม่เหลือวี่แววว่าจะมีโอกาสให้สองบุรุษได้ใช้เลยแม้แต่น้อย แต่ขืนเขาไม่พูดอะไรสักอย่าง ไอ้สัญชาตญาณที่ร้องบอกถึงอันตรายที่จากรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อๆเมื่อกี้มันต้องมีความหมายอะไรแน่ๆ!!

“อย่างที่ฉันบอกไป ถ้านายชอบตัวไหน นายก็ต้องเป็นคนลองเอง ถ้านายจะซื้อเจ้านี่ฉันไม่ว่า แต่ไม่ใช่ด้วยเงินของนายน้อยสามคนนี้แน่นอน”

เอ้า ลองพ่อพูดขนาดนี้แล้วผมไม่ยอมง่ายๆแน่ บุรุษดาบดำจอมเทพเวลาลงกรวยอย่างจางฉี่หลิงคงจะไม่ได้ติดใจอะไรจริงจังกับของอะไรแบบนี้นักหนาหรอก...ใช่ไหม? ถ้าเป็นนายอ้วนหวังค่อยว่าไปอย่าง---



“ถ้างั้น...”





บังเกิดความเงียบฉับพลันกลางแผนกเสื้อผ้าSale ก่อนเสียงกรี๊ดปรอทแตกจะดังแผดลั่นจนกระดูกโกลนแทบลุกออกมาเต้นนอกหู เมินโหยวผิงกำลังถอดเสื้อฮู้ดของตัวเองออก! ผมตาเบิกกว้าง พูดไม่ออกไปชั่วขณะ จวบจนเสื้อตัวเก่งที่อยู่บนร่างอีกฝ่ายถูกรูดจนพ้นศีรษะ แล้วเจ้าตัวก็สะบัดมันลงไปกองกับพื้นใกล้ๆด้วยท่วงท่าประหนึ่งนายแบบโฆษณาชุดซัมเมอร์คอเลคชั่นกลางชายหาด! มือที่มีสองนิ้วเรียวยาวเป็นพิเศษจับที่ชายเสื้อกล้ามสีขาวแนบไปกับลำตัว หมายจะดึงรั้งปราการด่านสุดท้ายบนท่อนบนออก

หมับ!

ผมได้สติแล้วคว้ามือที่ดึงชายเสื้อค้างไว้เหนือขอบกางเกงไม่เท่าไหร่หมับ จ้องตาเขม็ง ให้ตายนี่นายทำบ้าอะไรของนายวะเมินโหยวผิง!!! ผมก้มลงไปหยิบเสื้อฮูดสีน้ำเงินของเขามาสวมให้ ....แล้วนายมาเสือกขี้ร้อนอะไรตอนนี้วะ!! ผมรีบๆดึงเสื้อให้ลงมาปกปิดรอยสักกิเลนที่เริ่มปรากฏจางๆบริเวณต้นคอและบ่าที่โผล่พ้นขอบเสื้อกล้าม ไม่ซงไม่ซื้อแม่งแล้ววันนี้! เสร็จแล้วจูงเขาออกมานอกแผนกเสื้อผ้าทันที ได้ยินเสียงร้องโอดบ่นเสียดายจากสาวน้อยสาวแก่แม่หม้ายรอบๆแถมพนักงานหญิงทั้งหลายก็หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ถ่ายหาพ่อง พวกอีห่านี่สมควรโดนไล่ออกให้หมด!




















“เสี่ยวเกอ” ผมกลั้นหายใจ “...นายบอกฉันทีว่านี่มันอะไร”

“ฉันซื้อมาเอง” เออดีๆ เดี๊ยวนี้รู้จักหัดออกไปไหนมาไหนเองเหมือนมนุษย์มนาเขาแล้ว เดี๊ยว นั่นไม่ใช่ประเด็น

ที่ฉันอยากจะถามคือ นายซื้อไอ้ชุดบ้านี่มาทำไม!

ตอนที่ผมนั่งนั่งหนังสือชิลๆอยู่ในร้าน เสี่ยวเกอก็เดินเข้ามา บอกว่ามีอะไรจะให้ดูในห้อง พอตามขึ้นมาก็เห็นไอ้ชุดสีแดงเจ้าปัญหาวางแผ่หราตัดกับผ้าปูเตียง ผ่านมาตั้งสามวันแล้วนายยังติดใจอะไรนักหนากับไอ้ชุดสตรอว์เบอร์รี่นี่วะ ไอ้หมอนี่แม่งพอผมไม่ซื้อให้ถึงกับยอมแคะกระปุกหมูเอาเงินที่ได้จากลงกรวยไปซื้อมาเองตัวคนเดียว ความมุ่งมั่นของนายนี่โครตน่าประทับใจเลยถ้าไม่ใช่เรื่องนี้!

ขณะที่ผมกำลังสบถงึมงัมด้วยถ้อยคำสรรเสริญบรรพบุรุษสกุลจางจนนอนสะดุ้งเฮือกๆในโลงตราบจนภพหน้า ก็ไม่ทันได้สังเกตว่าอีกฝ่ายเดินไปปิดประตูห้อง กว่าจะหันไปมองก็ตอนที่เมินโหยวผิงล็อคกลอนประตูดังกริ๊ก

“...ล็อคประตูทำไม” ผมก้าวถอยหลัง คนตรงหน้าทำแค่มองผมนิ่งๆ แต่ไอ้รังสีคุกคามที่แผ่ออกมานี่แม่งไม่คิดจะปิดบังเลยสักนิด!

“นายต้องลองชุด”

“ก็แค่ฮู้ด สวมทับธรรมดาๆก็ได้”

“เสื้อมันหนา เดี๊ยวนายจะอึดอัด”

กิเลนที่อกนายนั่นแหละโว้ยที่ทำให้ฉันอึดอัด!

“งะ งั้นนายออกไปก่อน เดี๊ยวฉันจะใส่เอง”

ขยับไปจนสองขาติดผนังห้อง ผมหลบสายตาที่มองมา



“อู๋เสีย”



“อะไร”



ผมก้มหน้ามองพื้น จากมุมนี้ผมเห็นปลายเท้าของเสี่ยวเกอที่ก้าวมาอยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน



“ฉันเป็นคนซื้อ”



มือขวาที่ใช้ปลดกลไกสุสานมานักต่อนัก มือที่ช่วยชีวิตผมมานับครั้งไม่ถ้วน มือที่ทำให้เขาได้ชื่อว่าเป็นเทพผู้ไร้เทียมทานยามบุกสุสาน



เป็นมือข้างเดียวกันที่เริ่มเขี่ยกระดุมจากรังของมัน ทีละเม็ด จากบนลงล่าง








“ก็ต้องเป็นคนสวม”








...ถ้ามีคราวหน้าที่ผมพาเสี่ยวเกอออกมาซื้อเสื้อผ้าอีก ขอสาบานต่อหน้าฟ้าดินเลยว่าผมจะไม่ยอมปล่อยให้เขาเลือกคนเดียวอีกเป็นครั้งที่สอง!










------------------------------------------------


:: Talk ::


เป็นฟิคที่ร้าวรานใจที่สุดเท่าที่เคยเขียนเลยค่ะ ไม่ใช่เพราะเรื่องแต่เป็นเรื่องทางเทคนิค เพราะบราวเซอร์ดับค่ะ! //ตึง

ปกติจะพิมพ์สดใส่Twitlongerไว้เลย ปกติเวลาเราปิดมันจะเซฟให้ชั่วคราวใช่มั้ยคะ แต่คราวนี้มันไม่เซฟไว้ให้ค่ะ น้ำตาแทบไหลพรากเพราะเหลือแค่พิมพ์Talkก็จะกดส่งแล้ว กลายเป็นว่าแทนที่ฟิคนี้ควรจะเสร็จตั้งแต่ก่อน1ทุ่ม ก็ดันมาเสร็จเอาหลังเที่ยงคืน ล่วงเข้าเช้าวันใหม่ไปแล้วเรียบร้อย #ร้องไห้หนักมาก

แต่พอมาเขียนครั้งที่สองก็ต้องกู้ความจำออกมาให้ได้มากที่สุดค่ะ มีหลายท่อนเหมือนกันที่ลืมว่าเราเขียนอะไรไป ใช้สำนวนแบบไหนไป บางอันเลยต้องคิดใหม่ แต่บางจุดก็เติมเพิ่มให้สมบูรณ์ขึ้น กำลังพยายามคิดซะว่าเหมือนได้โอกาสรีไรท์ใหม่(แบบไม่ได้ตั้งใจ) TwT

สำหรับที่มาของเรื่องขอยกให้คุณปอยิ้มค่ะที่ทวิตคลิปทำน้องเจี๊ยบใส่ฮู้ดสุดน่ารักจากผลไม้ มันจะเป็นแค่คลิปทำของน่ารักกุ๊กกิ๊กธรรมดาถ้าไม่ใช่เพราะว่าคุณปอยิ้มพูดว่ามันเป็นเจี๊ยบเสี่ยวเกอสวมฮู้ดสตรอวเบอร์รี่! ในขณะที่คนอื่นมุ้งมิ้งไป เราก็กาวออก! สารภาพว่าวันนี้ป่วยเลยนอนเผละอยู่บ้าน สุดท้ายกู้พลังชีวิตมานั่งพิมพ์ในคอมเพราะทนไม่ไหวค่ะ (อีนี้บ้ากาว)

[Malangporyim]

ไม่ไหวแล้วค่าาาา ขำจนพุงจะแตกกกกกกกกกกกกกก ทำไมมันตลกขนาดนี้ โฮ จิร้องไห้ /ตบโต๊ะๆๆๆ

ขำนายเมิน โม่ยหน้าตายมากค่ะ 555 มุ่งมั่นมาก ติดใจมาก พยายามมาก พี่เป็นอะไรกับฮู้ดมากมั้ยคะ แงงงงง

ฮือ ฉันกำลังอ่านอัลไร นี่ผิงเสียจริงๆ ใช่มั้ย ตลกเกินไปแล้วววว แงงงงงงงงง คิโม่ยยยยยยยยยยยยยย บ้าบอ ชอบบบบบ ชอบความติดอกติดใจของนายเมิน

ชอบบบบบบบบบบบบ แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

ฮือ มีถอดเสื้อด้วยอะ แงงงงงงงงงงงง อยากเห็นนายเมินใส่เหมือนกัน ฮือ จับเขาใส่แล้วต้องไม่อายที่จะใส่เป็นเพื่อนแฟนนะคะะะะะะ

[casey]

แง 5555555555555555555555555 เสี่ยวเกอคนโม่ย

ตอนเสี่ยวเกอตื้อให้ใส่เสื้อสตรอว์เบอรรี่ก็ขำแล้วนะคะ
พอเจอนายน้อยด่าสาวกราดนี่ฮาก๊ากเลยค่ะ แย่ นายน้อยคุณมันแย่

[Cathareen]

กรี๊สสสสสสสสสสสสส นายเมินคนร้ายกาจ! แงงง 55555555555555
หัวเราะหนักมากค่ะ ทุบโต๊ะคอมไปด้วยรัวๆ 55555555555
นายถอดเสื้อผ้าต่อหน้าสาวๆอย่างนั้นไม่ได้นะ เดี๋ยวสาวน้อยสาวใหญ่จะเลือดไหลตายคาที่กันหมด--

ไหนๆนายน้อยก็เลี้ยงสา-ีมาซะขนาดนี้แล้วนะค---
ชอบมากค่ะ 555555

[Eli-kun]

โอย ขำแรงมาก 55555555555555555555
เสี่ยวเกอจ๋า เค้าเลือดกำเดาจะไหลหมดตัวแล้วจ้า

ถ่ายหาพ่อง พวกอีห่านี่สมควรโดนไล่ออกให้หมด!

แต่ว่านายน้อย คุณนี่ปากจัดเหลือเกิน ด่าได้สะใจดีจริงๆ ชอบนะชอบมาก หลุดขำออกมาเลย
ถ้าเค้าไปอยู่ร่วมในเหตุการณ์ด้วย สงสัยไม่พ้นต้องโดนคุณด่าเละแน่ๆ *ว่าแล้วก็ลดมือที่ถือกล้องลงอย่างเงียบๆ*

[Rozenkreuz]

ถ่ายหาพ่อง พวกอีห่านี่สมควรโดนไล่ออกให้หมด!

ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
นายน้อยปากคอเราะร้ายขึ้นทุกวัน

[poypoy]

จางฉี่หลิงงงงงงงง เสี่ยวเกอออออออออออ คนใบ้จางงงงงงงงงงงงงง โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
นายอยากเห็นแฟนอยู่ในชุดสดใสใช่ไหมล่ะ 555 แหม มีติดใจเก็บเงินไปซื้อเองอีกต่างหาก!
ส่วนนายน้อยก็นะ แฟนรุ่นอากงซื้อให้ทั้งที ก็ใส่ๆ มันไปเถอะ เพื่อความสุขของคนสูงวัยนะเคอะ 555