[OS] โลก [้ผิงเสีย]

[Fenrir]

[OS] โลก [้ผิงเสีย]

ฺัBy Fenrir


[สปอยล์เล่ม 10]















บนโลกใบนี้



ที่ไร้ความเชื่อมโยงใดๆ



กาลเวลาอาจไหลผ่านไปนับพันๆปี



เหมือนนทีที่ไม่มีวันย้อนทิศกลับ...



เหมือนชีวิตที่ลาแล้วอาจลับ ไม่หวนมา...








เบื้องหลังบานประตูสำริดโบราณที่ตั้งตระหง่านใต้ภูผา ซ่อนเร้นไว้ซึ่งชายหนุ่มผู้หนึ่ง


เขานั่งเอนกายพิงบานทวารยักษ์ ดวงตาสีดำแลดูเหม่อลอย นิ่งงันเสียจนหากจะมีคนมาพบเข้าคงอุปทานไปได้ง่ายดายว่าอีกฝ่ายสิ้นใจไปแล้ว



เขาเป็นใคร




นัยน์ตาของเขามิได้จับจ้องสิ่งใด หากใจกลับไม่ค่อยจะอยู่สุขนัก นึกย้อนไปแล้วก็มุ่นคิ้ว งุนงงว่าทำไมเมื่อลืมตาตื่น จึงพบว่าตัวเองนั่งอยู่ท่ามกลางความเงียบงันอันว่างเปล่า



'แล้วนี่คือ.....อะไร?'



แรกลืมตายังพบว่าอ้อมแขนตนตระคองกอดห่อผ้ายาวนั่นไว้ไม่ห่าง สีขาวของผ้าผืนนั้นขมุกขมัวด้วยฝุ่นและเศษหินดินทรายจนย้อมกลายเป็นสีเทามอมๆ


ชั่วอึดใจหนึ่งเขาก้มลงมองสิ่งที่อยู่ในวงแขนของเขาในท่าเอนบนตัก มือข้างขวาที่มีนิ้วเรียวยาวผิดธรรมชาติดึงเลิกผ้าบางส่วนขึ้น สีขาวจึงปรากฏแก่สายตา




'...สีขาว...?'




ที่ไม่ใช่สีของหิมะ





'สี...ของ...'













สองเท้าที่ย่ำหิมะมุ่งหน้าสู่ที่หมายด้วยความมุ่งมั่นในหน้าที่พลันชะงักเมื่อเสียงร้องลั่นดังขึ้น



ก่อนทั้งร่างจะเปลี่ยนทิศ วิ่งย้อนกลับไปหาคนที่ตนคิดตีจาก ตัดสายสัมพันธ์ที่รั้งและเชื่อมต่อตัวเขากับโลกใบนี้ไว้



โลกทั้งใบ



โลกของเขา



โลกที่ชื่อว่า 'อู๋เสีย'



อู๋เสีย



อู๋เสีย



อู๋เสีย



...



...





...อู๋เสีย?










โดยไม่รู้ตัว ร่างกายพลันตอบสนองต่อสิ่งที่ตาเห็นอัตโนมัติด้วยการกระชับอ้อมแขนรั้งสิ่งนั้นเข้าหาตัว โน้มใบหน้าเกยคางลงบนตำแหน่งที่ทั้งอบอุ่น ทว่าชวนให้ใจร้องหวนไห้อย่างประหลาด



'ทำไมกัน?'



นิ้วชี้ที่ยาวเด่นเอื้อมไปสัมผัส....อ้อยอิง...เชื่องช้า...บนผิวของกระโหลกศีรษะที่บ่งชี้ชัดว่าเป็นของมนุษย์










แขนที่หักไม่ส่งผลอะไรมาถึงสีหน้าของชายหน้านิ่งที่ใครคนหนึ่งเคยปรามาสไว้ว่า'น่าเบื่อ'แม้แต่น้อย หากมือทั้งสองข้างกลับสั่นระริกราวต้องของมีพิษยามดึงร่างๆหนึ่งขึ้นมาจากกองหิมะที่ทับถม


"อู๋เสีย"



ปลายเสียงแผ่วเบาลง นิ้วที่คลำชีพจรค้างเหมือนเจ้าของปลดเปลื้องไปแล้วซึ่งวิญญาณในร่างกาย


'โลกทั้งใบ'พลันจางหายไปกับอากาศธาตุและความเวิ้งว่างของฉางไป๋ซาน











".........เสีย..."



ชายหนุ่มผู้เดียวดายได้แต่คิดว่าตั้งแต่ตื่นมาก็เจอแต่เรื่องที่เขาไม่เข้าใจ


ถ้อยคำอันใดกันที่เหมือนติดเพียงปลายลิ้น หากนึกออกมาไม่ได้


และเขาก็จนปัญญาเกินกว่าจะหาคำตอบ


ว่าเหตุใดเมื่อโอบกอดผ้าห่อโครงกระดูกนี่


อกซ้ายของเขาจึงรู้สึกหนักหน่วง



และกลวงเปล่าเหลือเกิน...









-------------------------------------------------------------------



Talk


ไม่ได้เขียนฟิคมานานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฉะนั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกในรอบหลายปีเลยค่ะ แล้วก็เป็นเรื่องแรกของเต้ามู่ด้วย <3

เราชอบนั่งคิดบ่อยๆนะคะว่ามีอะไรอยู่หลังประตูสำริด และถ้าตอนที่นายน้อยตามนายเมินไปแล้วเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน มันจะส่งผลอะไรบ้าง เลยเกิดเป็นฟิคสั้นๆนี้ขึ้นมาเพื่อสนองความเพ้อนั้นค่ะ คือ...ในขณะที่คนอื่นชอบเขียนฉากเข้าหอกันก่อนนายเมินหายไปหลังประตูสำริด(เขียนมาเถอะ เราชอบอ่าน 55555+) ในหัวเรามันชอบนึกแต่ว่าถ้าต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหายไปจริงๆแบบไม่คาดฝันอย่างในฟิคนี้ล่ะก็...............เหอๆๆๆ //โดนด้วงรุมกัดตาย

สิ่งที่เราคิดในหัวก็คือ นายน้อยตามนายเมินมาเหมือนในเล่ม10 แต่นายน้อยตอนขากลับที่ไหลลงเนินไปจนเสี่ยวเกอต้องกลับมาช่วยเนี่ย เสี่ยวเกอกลับมาช่วยช้าไป กลายเป็นว่านายน้อย.....ไปแล้ว สุดท้ายเลยได้มาอยู่ด้วยกันหลังประตูสำริด แต่การมาอยู่ด้วยกันดันอยู่แบบนี้ซะนี่ แถมถ้าเกิดว่าเวลาข้างนอกผ่านไปนานมากๆ และเสี่ยวเกอจะความจำเสื่อมเมื่อเวลาผ่านไปช่วงหนึ่งอีก..........ความรู้สึกของคนที่ลืมตามาท่ามกลางความสับสนมันจะเป็นยังไง?

ยอมรับว่าเราเป็นคนเขียนฟิคสายปวดตับ งานทรมานคนอ่านคืองานของเรา มีคติว่ายิ่งเรารักตัวละครตัวไหน ต้องทรมานให้ถึงที่สุด อย่าว่าแต่ทนมานคนอ่านเลย คนเขียนก็ต้องทรมานก่อนด้วยจึงจะได้ฟีล สารภาพว่าตอนเขียนนี่พยายามบิ้วท์ตัวเองด้วยภาพในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนแทบกระอักเลือดตาย แต่ตอนนี้ก็ได้แค่อย่างที่เห็นล่ะค่ะ...ตอนนี้จะใช้คำจะบรรยายอะไรก็ดูจะติดๆขัดๆไปหมดเลยนั่งงมไปเรื่อย เขียนรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ก็หวังว่าทุกท่านจะเข้าใจนะคะว่าเราเขียนอะไรลงไป.........ใช่มะ???? ;w;

ฝากตัวด้วยนะคะทุกคน!

[SayWindy]

อ่านจบแล้วอ๊ากเลย โฮกกกกกกกกกกกกกกก เจ็บปวดดดดดด
อ่านแล้วเข้าใจดีค่ะ ;w;b+
//หลงสปอยเข้ามาอีกแล้ว

[sinnerdarker]

อา..อ่านแล้วชอบมากค่ะ /สายปวดตับเหมือนกัน

ชอบฟิคที่ให้ความรู้สึกแบบนี้นะคะ มันหน่วงดี ;v; ทรมานใจ ชอบแต่งด้วย แต่ไม่กล้าแต่งด้วยอะไรหลายๆอย่าง

อ่านแล้วซินคิดต่อนะ ฟีลที่ประมาณว่า ตื่นมาเจอกับศพนายน้อย ความไม่เข้าใจวนเวียน สุดท้ายก็จำได้ รับความจริงไม่ได้ แล้วก็หลับไปอีกครั้ง ตื่นมาเจอศพนายน้อย อะไรบางอย่างกระตุ้นให้จดจำ แล้วก็ลืมไปอีก วนเวียนไม่สิ้นสุด ไม่ต้องหาใครมาอยู่ที่นี่อีกสิบปีแล้วล่ะค่ะ จางฉี่หลิงคงพร้อมตายอยู่หลังประตูแล้ว สิ่งเดียวที่เชื่อมเขาไว้อยู่ที่นี่ สิ้นสุดลง ขาดสะบั้น ไม่อาจหวนกลับ ไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องกลับออกไปที่ดลกภายนอกอีกแล้ว

#แม่จ๋าหนูเป็นสายดราม่า บ้าจริงงงงงง

ความจริงมีพล็อตปวดตับเหมือนกันค่ะ แต่ไม่หนักมากขนาดมีฝ่ายไหนตาย ที่ไม่แต่งเพราะเรากะไว้ว่าอาจจะเขียนลงบันทึกของเสี่ยวหลิง.... อุฮิ <3 #ในอนาคต

[Malangporyim]

โฮฮฮ ในที่สุดก็มีฟิคไทยรูทตายให้อ่านซะที *สะบัดน้ำตาใส่* ปกติเราไม่นิยมดราม่าค่ะ แต่เว้นให้คู่ผิงเสียคู่นี้คู่เดียวเลย ที่มาม่ามากี่ชามก็ยินดีซดหมด มาเลยมา *ถูมือ*

รูทตายนี่เห็นในโดคนจีนบ่อยแล้วค่ะ มีทั้งผิงตายบ้าง เสียตายบ้าง แม้กระทั่งผิงที่เฝ้ารอตลอดไปเพราะนายน้อยตาย มาไม่ถึงก็มี... พออ่านเรื่องนี้ถึงกอดกองผ้าเลยเริ่มทำใจไว้แล้ว แง ใช่แน่ ใช่แน่ พออ่านจบก็ ฮึกกกกก โอยยยยยย แง เสี่ยวเกอ แง... ; v ;

แล้วคือยิ่งนายน้อยตายเพราะตามนายมาอ่ะ แง แล้วนายก็ไปช่วยเขาไม่ทันอะ แง พอคิดแบบนี้ก็เจ็บจี๊ดๆ เลย คอมโบ้กับอ่านแล้วนึกถึงคำพูดในเรื่อง ที่เสี่ยวเกอจะใช้วิธีฟาดให้สลบ แต่ต่อด้วยการบอกว่า "จะไม่เป็นไร" คือแบบ ต่อให้คิดจะฟาด ก็จะใช้วิธีที่ถนอมนายน้อยที่สุดอยู่ดีสินะ ถ้าทั้งๆ ที่พูดไปแบบนี้แล้ว แต่ตัวเองดันพลาดช่วยไม่ทันนี่แบบ โอยยยยยยยยย พังงงงงงงงงงงงง TT___TT พังที่สุดดดด โฮ

ยิ่งอ่านเม้นต์บนที่บอกว่า

อ่านแล้วซินคิดต่อนะ ฟีลที่ประมาณว่า ตื่นมาเจอกับศพนายน้อย ความไม่เข้าใจวนเวียน สุดท้ายก็จำได้ รับความจริงไม่ได้ แล้วก็หลับไปอีกครั้ง ตื่นมาเจอศพนายน้อย อะไรบางอย่างกระตุ้นให้จดจำ แล้วก็ลืมไปอีก วนเวียนไม่สิ้นสุด ไม่ต้องหาใครมาอยู่ที่นี่อีกสิบปีแล้วล่ะค่ะ จางฉี่หลิงคงพร้อมตายอยู่หลังประตูแล้ว

แล้วแบบ อ่ากกกกกก ดราม่ายิ่งกว่าเดิม อ่ากกกกก รับไม่ได้เลยลืม ตื่นมาก็พบศพตรงหน้า แล้วก็ลืมอีก ฮือ นี่มันลูปชัดๆ โฮ ดราม่าาาาาห์ ชอบ

แง ฟูมฟายใส่เม้นต์น่าดูเลย แต่ก็ย้ำอีกครั้ง ดีใจนะคะได้อ่านฟิครูทตายของคนไทยแล้ว ฮูเร้ยยยย์ ← ดีใจออกนอกหน้าไปมั้ย ฟิคเขาเศร้านะ ฟิคเศร้านะะะะ ;; w ;;

[Feran.FS]

ยิ่งอ่านเม้นต์บนที่บอกว่า

อ่านแล้วซินคิดต่อนะ ฟีลที่ประมาณว่า ตื่นมาเจอกับศพนายน้อย ความไม่เข้าใจวนเวียน สุดท้ายก็จำได้ รับความจริงไม่ได้ แล้วก็หลับไปอีกครั้ง ตื่นมาเจอศพนายน้อย อะไรบางอย่างกระตุ้นให้จดจำ แล้วก็ลืมไปอีก วนเวียนไม่สิ้นสุด ไม่ต้องหาใครมาอยู่ที่นี่อีกสิบปีแล้วล่ะค่ะ จางฉี่หลิงคงพร้อมตายอยู่หลังประตูแล้ว

แล้วแบบ อ่ากกกกกก ดราม่ายิ่งกว่าเดิม อ่ากกกกก รับไม่ได้เลยลืม ตื่นมาก็พบศพตรงหน้า แล้วก็ลืมอีก ฮือ นี่มันลูปชัดๆ โฮ ดราม่าาาาาห์ ชอบ

คือโฮฮฮฮฮฮฮฮ แพ้ดราม่า แพ้วนลูป อ่านเนื้อเรื่องว่าจะร้องแล้ว เจอคอมเมนท์นี่แบบ ขอปี๊บหน่อยยยยยย //ด้วงกรีดร้อง

[SilverCloud]

เสี่ยวเกอคงรู้สึกพังทลายสินะคะ สิ่งสำคัญเพียงหนึ่งเดียวในโลกนี้กลับมาหายไป ถึงจะไม่ใช่โดยตรงแต่ตัวเองก็มีส่วนทำให้อีกฝ่ายต้องมาตายจาก ถึงจะจำไม่ได้แต่ความรู้สึกส่วนลึกก็ยังเจ็บอยู่ดี TT

[Duke_of_Florence]

อึก เล่นเอาจุกกันไปเลยทีเดียว ส่วนตัวไม่ค่อยชอบดราม่าเท่าไร
แต่แอบอยากอ่านฟิคที่อู๋เสียตายเหมือนกัน สาเหตุเดียวคืออยากรู้ว่าเสี่ยวเกอจะมีปฏิกิริยายังไง เพราะเคยเห็นบอกว่าเสี่ยวเกอค่อนข้างจะชินชากับความตาย เลยอยากรู้ว่าถ้าเป็นความตายของอู๋เสียล่ะ หึหึ อยากเห็นเสี่ยวเกอสติหลุดบ้างไรบ้าง

[Narakas]

อุ่ก......พูดอะไรไม่ออกค่ะ

ถึงจะดราม่าแต่เค้าก็ชอบนะ

[natsume]

อ่านแล้วแอบหน่วงเบาๆ...
ปกติก็อ่านสายดราม่าปวดตับมาเยอะนะ แต่ก็ยังแอบหน่วงเบาๆ...

ถ้าคิดตามปกติอาจจะจบดีก็ได้ ได้อยู่ด้วยกัน(แต่ไม่ใช่ในสภาพมีชีวิต<<โดนตบ)

ยังไงในเนื้อเรื่องหลักก็ขอให้นายเมินไม่ลืมนายน้อยละกันค่ะ 555

[Rozenkreuz]

ตั้งแต่อ่านฟิคเรื่องแรก แมวเลี้ยง (หรือเปล่าหว่า) ที่เจอของท่าน กระผมก็รู้ทันทีว่าเป็นสายแต่งแบบปวดตับ คือไม่ถึงขั้นดราม่านะ แต่แม่งงง อ่านแล้วปวดเครื่องใน 55555 (อารมณ์ไม่ถึงกับร้องไห้ แต่ร้าวใจมาก)

[nuu_baitoey]

ปกติไม่ชอบอะไรดราม่า แต่แต่งดีมากเลยค่ะ TvT