[OS] #dmbjdaily (สัมผัส) Warm Touch [อ้วนเสีย]

[sinnerdarker]

[277 Days Left] [OS] #dmbjdaily (สัมผัส) Warm Touch [อ้วนเสีย]

ไทม์ไลน์ต่อจาก

[OS] Will You be My Girl? [นายอ้วน x อู๋เสีย]

และ

[SF] First Date that MELT Your Heart! [นายอ้วน x อู๋เสีย]

++++++++++++++++++++

เข้าฤดูหนาวแล้ว

อากาศในหังโจวหนาวมาก แม้จะไม่มีหิมะตกก็ยังมีหมอกลงเบาบาง ผู้คนเริ่มใส่เสื้อผ้าหนาชิ้นขึ้น ผมเองก็เช่นกัน

ตอนที่ตื่นขึ้นมาเจออากาศหนาวๆ ผมก็สั่นไปหมด อากาศเช่นนี้ชวนเชิญให้ซุกอยู่บนเตียงต่อมาก แต่ผมต้องไปทำงาน อย่างไรก็ต้องลุกขึ้นจากเตียง

ผมอาบน้ำแต่งตัวออกจากบ้าน ยอมรับว่าใช้เวลานานมากกว่าจะยอมกลั้นใจถอดเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำ ทั้งเมื่อเปิดประตูออกมาเผชิญกับลมหนาว ก็ทำเอาผมอยากจะปิดประตูแล้วกลับเข้าไปก่อเตาอิงไฟ จำศีลเป็นหมีไปจนสิ้นฤดูหนาว

แต่เนื่องจากผมเองเป็นมนุษย์ และมีความรับผิดชอบ มีงานมีการทำ จึงต้องพับความต้องการดังกล่าวไปโดยปริยาย

ผมเดินทางไม่นานนักก็มาถึงร้าน ภายในค่อนข้างอบอุ่นเพราะหวังเหมิงเปิดเครื่องปรับอากาศเอาไว้แล้ว เห็นเช่นนั้นผมจึงคลายผ้าพันคอของตนออกนิดหน่อย พรูลมหายใจด้วยความโล่งอก

“อากาศหนาวชะมัด”ผมบ่นพึมพำ ในขณะที่เจ้าลูกน้องตัวดีของผมเงยขึ้น เอ่ยทักอย่างกระฉับกระเฉง “สวัสดีครับเจ้านาย”

“อืม”ผมพึมพำรับคำของเขา ก่อนจะไปประจำที่เก้าอี้ของตน

วันนี้อากาศหนาว ลูกค้าค่อนข้างน้อย หลายคนเป็นลูกค้าที่สั่งของไว้แล้วแต่แวะมารับ ส่วนลูกค้าขาจรหรือลุกค้ารายใหม่มีไม่โผล่หน้ามาซักคนเดียว ส่วนหนึ่งเพราะอากาศหนาวๆ นี้ อีกส่วนหนึ่งก็เพราะแต่เดิมท่าเปิ่นไม่ใช่ของที่จะขายออกได้ง่ายๆ มาแต่แรกแล้ว

“โลว์ซีซั่นสินะเจ้านาย”

หวังเหมิงทักขึ้น ท้าวคางหาวอยู่ที่โต๊ะ ส่วนผมกรอกตามองนิดหน่อย นึกในใจว่าแต่ไหนแต่ไรก็ไม่ได้ขายออกง่ายมาแต่แรกแล้ว

ผมนั่งอยู่ในร้านจนย่ำเย็น เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

“ฮัลโหล?” ผมกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงที่ดังขึ้น พร้อมประโยคที่ดังตามมา

ได้ยินแค่นั้น ผมก็ลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะ หยิบเสื้อหนวกับผ้าพันคอของตน และหันไปสั่งหวังเหมิงเสียงดัง “ช่วงเย็นฉันไม่อยู่ ฝากดูร้านด้วย”

“อีกแล้วเหรอครับ! ทำแบบนี้เจ้านายยกร้านให้ผมเลยเหอะ!” หวังเหมิงโอดครวญใส่ผม ก่อนออกจากร้านผมเลยเขวี้ยงหนังสือพิมพ์ใส่หัวหมอนั่นอันนึง นึกในใจว่าถ้าได้ยินคำนี้อีกรอบ คราวหน้าจะตัดเงินเดือนเสียให้เข็ด!

ผมรีบเดินออกไปนอกร้าน ถือมือถือไว้ข้างหู ก่อนจะกลั้นยิ้มเมื่อเห็นคนที่พิงประตูอยู่หน้าร้าน

“จะมาก็หัดบอกกันก่อนสิวะ ไม่ใช่จู่ๆ จะมาก็มา นายอ้วน!”

นายอ้วนหันมามองผม ยิ้มเผล่ให้ เก็บมือถือเข้ากระเป๋าแล้วเดินอารมณ์ดีมาหา “ขืนบอกก่อนล่วงหน้าเทียนเจินก็ไม่เซอร์ไพรส์ดิ เป็นไงบ้าง อากาศหนาวชิบ เสี่ยอ้วนจะแข็งตายแล้ว”

“แค่นี้ก็จะแข็งตายแล้ว? มีชั้นไขมันซะเปล่า” ผมว่าพลางยื่นมือไปบีบพุงนิ่มๆ ของเขา เจ้าตัวเลยร้องเฮ้ยแล้วถดหนีทันที

“นี่มันไม่ใช่ไขมัน กล้ามเนื้อเน้นๆทั้งนั้น!”

“ช่างกล้าพูดนะนายอ้วน”ผมว่าพลางยื่นมือจะไปจิกพุงเขาอีก แต่อีกฝ่ายก็ยกมือห้ามทัพ ผมเห็นว่าเล่นต่อมีแต่จะไร้สาระ เลยหัวเราะเบาๆ “แล้วว่าไง มากี่วัน ค้างกับฉันไหม?”

“ต้องไปค้างกับเทียนเจินอยู่แล้วล่ะ แต่คงกลับเช้าพรุ่งนี้ ความจริงก็ไม่ได้ว่างอะไรอ่ะ นี่คิดถึงเลยมาหา”

พอได้ยินคำพูดตรงๆแบบนั้น ผมก็เกิดอาการอยากตวัดขาเตะแก้เขิน แต่แน่นอนว่าทำไม่ได้ และจะว่าไปตอนนี้หน้าผมคงเริ่มแดงฉ่าขึ้นมาแล้ว ขอบคุณที่อากาศหนาวทำให้ใบหน้าผมแดงเรื่ออยู่แต่แรก ไม่งั้นคงต้องเขินกันต่ออีกยาว

ผมคบกับนายอ้วนแบบคนรักมาได้ครึ่งปีแล้ว

เรายังคงไม่ได้ขยับความสัมพันธ์ไปไหน ออกจะเรียกว่าย่ำอยู่กับที่ แต่ผมก็ค่อนข้างสบายใจกับสถานะที่เราเป็นอยู่ อย่างน้อยก็..อืม..ได้จูบกันบ้าง

แต่ถึงบอกว่าจะได้จูบกันบ้าง หรือกอดกันบ้าง เราก็ไม่ได้สัมผัสกันมากมายเหมือนคนรักทั่วไป ส่วนหนึ่งเพราะผมและเขาต่างเป็นผู้ชาย การทำเรื่องแบบนั้นในที่สาธารณะเป็นเรื่องลำบาก หรือถึงแม้อยู่สองต่อสอง ก็ยากที่เราจะเข้ามู้ดหวานแหวว อีกอย่างเป็นตัวผมเองที่เขินทุกครั้งเวลาอยู่กับเขา สุดท้ายเราเลยไม่ได้ไปไหนกันซักที

ผมเองน่ะไม่ได้คิดอะไร แต่ก็กลัวบ้างเหมือนกันว่านายอ้วนจะรำคาญ อยากให้เราก้าวหน้าไปมากกว่านี้

แต่ทุกวันนี้ หมอนี่ไม่พูดอะไร ผมเองก็ไม่กล้าถาม เลยได้แต่ปล่อยไป

“เออ แล้วเอาไง คืนนี้จะกินอะไรที่ไหน ไปร้านเดิมไหม?” ผมเอ่ยถามเขาเรื่องมื้อเย็นของเรา นายอ้วนทำหน้าครุ่นคิดนิดหน่อย ก่อนจะบอกเสียงฉะฉาน

“ไปกินที่บ้านนายดีกว่า เสี่ยอ้วนไม่ได้กินอาหารฝีมือนายนานแล้ว คิดถึง”

....ช่วยพูดคำว่าคิดถึงให้มันน้อยๆ หน่อยได้ไหม!

ผมด่าหมอนั่นในใจ แต่ภายนอกก็ผงกหัวหงึกๆ รับคำ

“โอเค งั้นก็ไปเถอะ ตลาดวายจะไม่มีของให้ซื้อเอา” ผมว่าพลางออกเดินก่อน ตามด้วยเขาที่เดินมาข้าง ผมกับนายอ้วนพูดคุยสัพเพเหระกันไป ก้าวเดินไปบนถนนร้างคน

พอเห็นว่าร้างคน ผมก็อดมองมือนายอ้วนไม่ได้

..อยากจูงแฮะ

ผมเผลอคิดขึ้นมา ไม่รู้ทำไมถึงอยากจะทำอะไรอย่างที่คนรักทำกัน ผมมองซ้ายมองขวา ค่อยๆ ขยับตัวไปใกล้ให้มือเราแตะกัน แต่พอจะคว้ามาจับไว้ นายอ้วนก็หันมาทักผมจนสะดุ้งเฮือก

“เทียนเจินเป็นไร เดินมาซะใกล้เชียว” นายอ้วนทักผม ก่อนยิ้มเผล่ “ฮั่นแน่ หรือว่าจะอ้อน มามะมาให้เสี่ยปลอบเร้ว”

“อ้อนบ้านนายดิ!” ผมรีบบอก ยกสองมือขึ้นแล้วยันนาย้วนออกไป หมอนั่นหัวเราะใส่ผมนิดหน่อยแล้วเปลี่ยนไปคุยเล่นเหมือนเดิม ส่วนผมนึกเสียดายครามครันที่ไม่ทำใจกล้าจูงมือเขา เลยได้แต่มองระยะห่างของเราอย่างนึกเสียดาย

++++++++++++++++++++

เราซื้อของกันไม่นานนัก ก็ได้ของที่ต้องการมาครบถ้วน เพราะอากาศหนาวมาก เราเลยตกลงว่าจะค่อยๆ เดินกลับบ้านผมกัน ตัวผมเองไม่มีปัญหาอะไร จึงทำตามที่เขาบอก

ผมถูมือไปมา เป่าลมใส่มือตัวเองให้หายชา ฉับพลันก็รู้สึกถึงอะไรเย็นๆที่แก้มตนจนถึงกับสะดุ้ง

“เทียนเจิน แก้มนายแม่งโคตรเย็น” นายอ้วนทักขึ้น หลังมือของเขาแตะอยู่ที่แก้มผม ผมขมวดคิ้วนิดหน่อย หลังมือเขาเย็นมาก แตะแก้มผมแล้วเยนเจี๊ยบอย่างกับน้ำแข็ง

“มือนายก็เย็น อย่าเสือกเอามาแปะแก้มคนอื่นเขาสิ” ผมดึงมือเขาออก รู้สึกว่ามือเขาเย็นไม่ต่างกัน พอถึงตรงนี้ผมเลยเพิ่งนึกได้ พวกเราสองคนไม่มีใครพกถุงมือมาแม้แต่คนเดียว

อากาศหนาวขนาดนี้ลืมได้ไงหนอ..

ผมยกมือเขาขึ้นมาบีบให้เลือดลมไหวเลียน อย่างน้อยก็จะได้อบอุ่นขึ้นบ้าง จากนั้นก็ดึงมือมาเป่าไปพร้อมๆ กับมือตัวเอง กะว่าจะให้อุ่นขึ้นพร้อมกัน

ปรากฏว่าพอผมเงยหน้ามองเขา ก็เห็นนายอ้วนหน้าแดงแปร๊ด ยืนแข็งท่อใส่ผมซะแล้ว

ผมกระพริบตาปริบมองเขา ไม่รู้ทำไม จู่ๆ ก็รู้สึกเขินตามอีกฝ่ายขึ้นมา เลยขึ้นเสียงด่าแก้เก้อไป

“นายหน้าแดงหาพระแสงอะไรฮะนายอ้วน!”

“ก็นายเสือกมาเป่าลมใส่มือฉันทำไมล่ะ มันหวิวนะเฟ้ย!”

“วะ...หวิวบ้านพ่อบ้านแม่นายสิ! ฉันแค่อยากให้นายอุ่นขึ้นเฉยๆ เว้ย!” ผมว่าพลางรีบปล่อยมือเขา ยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง รู้สึกว่ารางกายชักจะอบอุ่นขึ้นเพราะเลือดลมที่ไหลเวียนเพราะความอาย

นายอ้วนยังคงน้าแดงอยู่ ก่อนที่เขาจะเกาหลังคอตัวเองแกรกๆ แล้วคว้ามือของผมไปกุมกระชับ

ผมหันขวับไปมองเขา กะพริบตาปริบๆ

“เอ้า อย่างน้อยข้างนี้จะได้ไม่หนาวแล้วไง ทั้งฉันทั้งนาย”  นายอ้วนแก้ตัว หน้ายังแดงๆ อยู่ ส่วนผมรู้สึกตงิดแปลกๆ เลยเลอแซวไป

“อยากจับมือฉันก็บอกมาเถอะ”

“ใช่แล้วทำไม”

ได้ยินแบบนั้นผมก็นิ่งอึ้ง รู้สึกว่าหน้าร้อนขึ้นมา และเพราะเช่นนั้นหรือเปล่าไม่ทราบ นายอ้วนเลยหน้าร้อนตามผม สุดท้ายเราเลยเขินใส่กันจนต้องหันหน้าไปคนละทาง

ทว่ามือที่เกาะกุมสัมผัสกันนั้นยังไม่คลายไป

ผมเหลือบมองมือของเรา รู้สึกถึงความอบอุ่น ดังนั้นจึงยิ้มนิดหน่อย เขยิบไปให้ใกล้นายอ้วนมากกว่านี้ จนไหล่ของเราแนบชิดกัน

“เฮ้ย เทียนเจิน”

“เออ จะได้ไม่หนาว” ผมบอกแก้เขิน ส่วนนายอ้วนก็ไม่ได้พูดอะไร ขืนพูดแซวออกมาสิผมจะถีบให้

ผมนึกถึงใบหน้าแดงๆ ของนายอ้วนเมื่อครู่ หรือที่ความสัมพันธ์ของเราไม่คืบหน้าจะไม่ใช่เพราะผมเขินคนเดียว แต่เขาเองก็เขินเช่นกัน

คิดแบบนั้นแล้ว..ก็พลันรู้สึกว่านายอ้วนน่ารักขึ้นมา

สมองผมต้องมีปัญหาแน่ๆ

ผมมองมือของเราที่กุมกันไว้ ก่อนจะยิ้ม

ฤดูหนาวก็มีข้อดีอย่างนี้นี่เอง

END

[karnzaya]

อ้วนเสียน่ารักไปแล้วววววว
โอย ฟีลสองคนนี้มันมุ้งมิ้งกันจริง ๆ นะ
แบบทำอะไรน่ารักให้กัน แล้วก็ด่ากันแก้เขิน
แง น่ารักมากค่าาา

[faliona01]

ขอหยิกพุงกลมๆนี้ทีนึงเถอะค๊า!!!!!!!!!!!!
(บิดพุงตาอ้วน!!!)
กิ๊วววววววววววว!! น่ารักเกินไปแล้วคะ
กอดเสี่ยอ้วนหน้าหนาวก็อุ่นเลย หุๆ

[kaew_nya]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
(ขออนุญาตตามไปเก็บสติที่หล่นหายก่อนเม้นค่ะ)
ทำไมน่ารักมุ้งมิ้งได้แบบนี้ค่ะเสี่ยอ้วนนายน้อย
เขินกันไปเขินมาท่ามกลางความหนาว อรั่ยๆๆๆๆ

[SilverCloud]

กรีดร้อง เสี่ยอ้วนช่างเป็นผู้ชายที่อบอุ่นอะไรแบบนี้ค้าาา (นายน้อย: แน่นอน ก็ไขมันทั้งนั้นจะไม่อุ่นได้ไง // นายอ้วน: เทียนเจิน! บอกแล้วไงว่านี่มันกล้ามเนื้อ!)
ในเรื่องถ้านายน้อยหันมาให้ความสนใจเสี่ยอ้วนได้ซักครึ่งที่มีให้เสี่ยวเกอ แพลำนี้คงจะแข็งแรงกว่านี้ไม่น้อย (เผลอๆ อาจจะใหญ่เป็นรองเรือหลัก) ก็เสี่ยดูแลนายน้อยดีซะขนาดนั้นนี่นา ฟฟฟฟ

[Narakas]

โอยยยย คู่นี้น่าร้ากกกก

ขอเป็นลูกเรือช่วยต่อเรืออ้วนเสียด้วยค่าาาา ถถถถถถถ

[tear]

โอ๊ยกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดทำไมน่ารักกกแบบนี้!!!

นายน้อยค่ะอยากจับมือก็บอกสิเสี่ยใจดียอมให้จับอยู่แล้ว

เสี่ยอ้วนเขินวี๊ดดดดดดด เวลาเสี่ยเขินเนี่ยน่ารักเป็นบ้าเลยยยย

[Feran.FS]

//กระอักความมุ๊งมิ๊งตาย
อร๊ายยยยยยยยยยยยย

[janejana]

สองคนนี้น่ารักมากกกกเลยค่าาา
มุ้งมิ้งจับมือกัน แต่ไหนๆก็หน้าหนาวทั้งทีกอดกันให้ไออุ่นก็ไม่เสียหายนะคะ >//<

[meirong2810]

โอยตายยยย น่ารักเกิ๊นนนนน
อยากน้วยพุงเสี่ยยยยยยย