[Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง | บทคั่น : Black Space - II *สปอยเล่มสิบ* *ออริคาแรกเตอร์*

by **sinnerdarker** Wed 05 Aug 2015, 23:16

+++++++++++++++++++++++

บทคั่น - Black Space II

พอตื่นขึ้นมา ก็อยู่ในที่มืดๆ เสียแล้ว

ผมมองไปรอบตัว สถานที่แห่งนี้ ไม่มีอะไรนอกจากความมืด พอลองคลำมือไปข้างหน้า ก็ยังไม่เจออะไร

มีเพียงความว่างเปล่า

ผมลองก้าวขาไปด้านหน้าอย่างระมัดระวัง เงี่ยหูฟังสรรพเสียงในความเงียบ ทว่าที่ดังจนได้ยิน ก็มีเพียงเสียงลมหายใจของตัวเอง

ผมยังเดินต่อไป จากนั้น ก็เหมือนจะรู้ตัวขึ้นมา

ผมมาอยู่ ‘ที่นั่น’ อีกแล้ว

ผมยังคงจำได้ว่าครั้งหนึ่ง เคยฝันถึงที่มืดๆ ที่ที่กว้างขวางว่างเปล่าไม่มีอะไร และไม่รู้ว่าทำไม ผมก็คิดว่านี่เป็นความฝันเดียวกัน

เมื่อคิดว่าแบบนั้น ผมก็นึกถึงคุณอาคนนั้นขึ้นมา ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน จะอยู่ในความฝันของผมเหมือนกับเมื่อครั้งก่อนหรือเปล่า แต่ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากพบเขา

เพราะจำได้ว่าผมไล่มือไปตามกำแพง แล้วพบกับเขา ดังนั้นจึงยื่นมือออกไปข้างหน้า คลำหากำแพงที่ควรจะปรากฏต่อหน้าตน

ผมค่อยๆ เดินไปในความมืด ยื่นมือคลำหากำแพงโดยมองไม่เห็นอะไร ถึงจะรู้ตัวว่าเป็นความฝัน หลงทางก็ยังตื่นขึ้นมาได้ ก็ยังรู้สึกกลัว เพราะอากาศเย็นๆ และความเงียบสงัดนี้เหมือนจริงเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะผมจำได้แม่นว่าตนหลับไปบนเตียงกับเสี่ยไป๋ ก็คงคิดว่านี่เป็นความจริง

เดินหน้าไปซักพัก ก็เจอเข้ากับกำแพง ผมถอนหายใจโล่งอก จากนั้น ก็มองไปในความมืด กลืนน้ำลายเสียงดัง

ถ้าผมเรียกคุณอา คุณอาจะตอบรับเสียงของผมหรือเปล่า?

“..คุณอา” ผมลองเอ่ยเรียกออกไป เสียงของผมสะท้อนก้องอยู่ในความมืด

แต่ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา

ผมเม้มริมฝีปาก ลากมือบนกำแพงหนา จากนั้น ก็ค่อยๆ ก้าวขาออกเดิน

ไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงหยดน้ำและเสียงลมหายใจ เหมือนกับครั้งนั้น

ผมรู้สึกใจชื้นขึ้น รีบเร่งฝีเท้าจนได้ยินเสียง ถ้าคิดไม่ผิด ผมก็ได้ยินเสียงลมหายใจชะงัก พร้อมเสียงผ้าเสียดสีกันราวกับอีกฝ่ายเคลื่อนไหว

คนคนนั้นขยับตัวอย่างระแวดระวัง ทำให้ผมชะงัก ไม่กล้าเดินต่อ

ระหว่างเรามีเสียงความเงียบงันและเสียงลมหายใจ

เวลาผ่านไป เขาก็เอ่ยขึ้นเสียงเบา

..เป็นน้ำเสียงที่ผมจำได้

“..อู๋ซานหลิง?”

พอได้ยินเสียงนั้น ผมก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมา รีบเร่งก้าวขาไปหา พอรู้สึกว่าใกล้กับตัวคุณอาแล้ว ก็นั่งลง กอดเข่าแล้วพิงกับกำแพงเย็นเฉียบ

คุณอาเหมือนกับร้ว่าตอนนี้ผมอยู่ข้างๆ เขาจึงนั่งลงบ้าง ระหว่างเราร มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่โรยราลงมา เหลือเพียงเสียงหยดน้ำและเสียงลมหายใจ

ผ่านไปได้ซักพัก คุณอาก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น

“..นายกับอู๋เสียเป็นยังไงบ้าง”

พอได้ยินเขาพูดแบบนั้น ผมก็ยิ่งกอดเข่าแน่นเข้า เม้มริมฝีปาก พูดออกไปเสียงเบา “..ผมไม่อยากเล่า”

“..ทำไม?”

“..ไม่มีอะไรจะเล่านี่ฮะ”

“เพราะอะไร?”

ผมเงียบไป เม้มริมฝีปากแน่นกว่าเก่า ก่อนจะพึมพำไปเสียงเบา“..เตี่ยไม่อยู่”

“ไม่อยู่?”

ผมไม่ได้ตอบอะไรเขา

“..อู๋เสียไปไหน”

เขาถามขึ้น น้ำเสียงฟังดูสนใจ ผมเงียบไปครู่หนึ่งซักพัก ก็เริ่มเอ่ยขึ้น

“…เตี่ยไปทิเบต ทิ้งผมไว้”

หลังจากนั้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คำพูดของผมก็พร่างพรูออกไป

เรื่องที่เตี่ยไปเนปาลโดยไม่บอกผม ไปเพื่อตามหาร่องรอยของคนคนหนึ่ง เรื่องที่เตี่ยผิดสัญญากับผมที่ว่าจะรีบกลับมา เรื่องที่เตี่ยโทรให้ลุงอ้วนไปหา แต่กลับไม่ยอมให้ผมไปด้วย เรื่องที่ผมโกรธเตี่ยจนไม่ยอมรับโทรศัพท์ เรื่องที่โกรธจนไม่ยอมอ่านจดหมายที่เตี่ยส่งมา เรื่องที่ปวดใจตอนที่เหมือนจะได้คุยโทรศัพท์กับเตี่ย แต่ก็กลับไม่ได้คุย เรื่องที่ไม่อยากได้ยินเสียงเตี่ย เรื่องที่ไม่เข้าใจตัวเอง

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเก็บเอาไว้ในใจไม่ยอมบอกใคร ถูกเปล่งออกมาผ่านริมฝีปากของผมจนหมดสิ้น

ระหว่างนั้น คุณอาฟังสิ่งที่ผมพูดเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร

ผมรู้สึกแปลกใจตัวเอง ปกติแล้วผมไม่เคยเล่าอะไรแบบนี้ให้ใครฟัง แต่แล้วตอนนี้ กลับกำลังเล่าระบายความคิดของตนออกไป

แต่เมื่อได้พูดออกไป ได้สื่อสารสิ่งที่ตนรู้สึกออกไป ผมก็เห็นเค้าโครงความคิดของตนชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ

..ผมไม่ได้งอนเตี่ย

หรือถึงงอน ความรู้สึกนั้นก็จางหายไปแล้ว ตอนที่เตี่ยบอกว่ายังกลับมาไม่ได้ ผมเสียใจมากจริงๆ ผมเสียใจ ผิดหวัง โกรธที่เตี่ยผิดสัญญา ดังนั้นจึงไม่อยากคุยกับเตี่ย ไม่อยากอ่านจดหมายที่เตี่ยส่งมา ผมงอนเขา จึงไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับเตี่ยแม้แต่นิดเดียว

และตอนที่ผมหายโกรธเตี่ย…ก็เป็นตอนที่เตี่ยติดต่อมาทางโทรศัพท์ไม่ได้แล้ว

มีเพียงจดหมายเท่านั้นที่ส่งมาหา

และผมไม่กล้าอ่านมัน

ยิ่งกว่าความโกรธ ยิ่งกว่าความเสียใจ ผมกลัว

เตี่ยบอกว่ารักผมมาตลอด หวงผมมาตลอด แต่พอจะจากไป เตี่ยกลับจากไปง่ายๆ เหมือนกับว่าผมไม่มีค่าอะไร ถ้าอย่างนั้นจริงๆ แล้ว เตี่ยรักผมจริงอย่างที่เตี่ยว่าจริงหรือ?

ผมกลัว..ไม่กล้าบอกเตี่ย ไม่กล้าเอาแต่ใจ

ผมกลัว..ว่าถ้าคุยกับเตี่ย จะเผลอร้องเอาแต่ใจให้เตี่ยกลับมา จะเผลอโกรธขึ้นมาอีกครั้งถ้าเตี่ยไม่ยอมฟังที่ผมขอ

ผมกลัว..ว่าถ้าอ่านจดหมาย ผมจะยิ่งคิดถึงเตี่ย แล้วพอคิดถึงก็จะร้องไห้

แต่ถึงร้องไห้ไป เตี่ยก็ยังไม่กลับมา

ผมไม่อยากทำให้เตี่ยลำบากใจ..ก็เลยไม่ยอมคุยโทรศัพท์ด้วย ไม่อ่านจดหมาย ไม่ตอบจดหมาย ผมรู้ว่าการทำแบบนี้ทำให้เตี่ยลำบากใจไม่ต่างกัน

ความจริงแล้ว ลึกๆ ผมคิดอะไรง่ายๆ ถ้าผมไม่ตอบจดหมาย ถ้าผมไม่คุยด้วย ถ้าโกรธอยู่อย่างนี้ เตี่ยจะร้อนใจจนรีบกลับมาไหม

แต่เตี่ยก็ไม่ได้กลับมา

ทั้งที่รู้ว่าผมงอน ทั้งที่รู้ว่าผมโกรธจนไม่คุยด้วย เตี่ยก็ยังไม่กลับมา

นั่นทำให้ผมใจหาย..กลัวว่าเตี่ยจะไม่สนใจตัวเองแล้วจริงๆ ต่อให้เตี่ยโทรศัพท์มา ต่อให้ส่งจดหมายมาหา ผมก็ยังรุ้วึกกังวล ยังรู้สึกกลัว

..กลัวว่าในจดหมาย เตี่ยจะไม่ได้พูดถึงผมเลย กลัวว่าเตี่ยจะพูดถึงแต่สิ่งที่ตนพบ และไม่พูดถึงเรื่องของผม เหมือนกับลืมไปว่าผมยังอยู่ที่นี่ ยังอยู่ตรงนี้

เพราะฉะนั้น เลยไม่กล้าอ่านจดหมายที่เตี่ยส่งมา ไม่กล้าคุยกับเตี่ย กลัวว่าสิ่งที่ตนคิด จะกลายเป็นความจริงขึ้นมา

เรื่องที่ว่าจริงๆ แล้ว ผมก็ไม่ได้สำคัญกับเตี่ยเลย

นอกจากนี้ ความคิดของผมก็เริ่มเตลิดเปิดเปิง ถ้าไม่มีผม เตี่ยอาจจะมีอิสระกว่านี้ อาจจะมีความสุขกว่านี้ อาจจะไปไหนต่อไหนโดยที่ไม่ต้องสนใจใคร

เหตุผลส่วนหนึ่งที่ไม่อยากคุยกับเตี่ย ก็เพราะกลัวว่าจะเผลอทำเรื่องพวกนี้ไป กลัวว่าเตี่ยจะลังเลที่จะตอบ และสิ่งที่ผมกลัวจะเป็นจริง

เรื่องที่ว่าผมเป็นภาระของเตี่ย

..ถ้าไม่มีผม อาจจะดีก็ได้

ความคิดนั้น ค่อยๆ หยั่งรากลึกในใจผมอย่างเงียบงัน

เมื่อได้ลองคิดทบทวนสิ่งที่ตนคิด ผมก็ยิ่งกลัวมากขึ้น กังวลมากขึ้นเรื่อยๆ และความกังวลเหล่านี้เอง ที่ห้ามผมไม่ให้คุยกับเตี่ย ห้ามผมไม่ให้อ่านจดหมายที่เขาส่งมา

ช่างงี่เง่าจริงๆ

“กังวลอะไรอยู่”

น้ำเสียงของเขากล่าวขึ้นราบเรียบ เหมือนกับมีฝ่ามือวางลงบนศีรษะของตน ลูบไปมาเบาๆ

ความอบอุ่นนั้นแผ่ซ่านไปถึงหัวใจของผม คล้ายกับน้ำตารื้นขึ้นมา

ผมบอกความกังวลให้เขาฟัง พูดออกไปจนหมดสิ้น อย่างที่ไม่เคยพูดให้ใครฟัง

ผมรู้สึกว่าแปลกดี ปกตืผมไม่เคยพูดอะไรแบบนี้ออกไปหใครฟัง ตราบเท่าที่ไม่ถึงที่สุดจนผมระเบิดกออกมา แต่กับคุรอาแล้ว ผมกลับสามารถเล่าให้ฟังได้อย่างง่ายดาย

เป็นเพราะผมไม่เห็นเขา หรือว่าเป็นเพราะนี่เป็นความฝันกันนะ

พอเล่าจบ ผมก็หันไปหาคุณอา ในความมืด มองไม่เห็นอะไร แต่ผมก็คล้ายจะเห็นเค้าโครงของคุณอาอย่างเลือนราง

“อู๋เสียไม่ใช่คนแบบนั้น”

คุณอาพูดออกมาแค่นั้น

ผมเงยหน้าขึ้น ถามเขากลับไปว่ามั่นใจได้ยังไง

“อย่าคิดไปเองคนเดียว” เขาเอ่ยบอกผม น้ำเสียงราบเรียบ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ผมก็คิดว่ามันฟังดูอ่อนโยน “อย่าเอาแต่เงียบ”

คุณอาพูดแค่นั้นแล้วเงียบไป ความจริง ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเท่าไหร่

แต่อาจจะเพราะว่าได้ระบายสิ่งที่คิดออกไป อาจจะเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้พูดความกังวลออกไป ไม่รุ้ทำไม ก็รู้สึกสบายใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

เพราะว่าไม่มีอะไรจะเล่า ผมจึงนั่งเงียบอยู่อย่างนั้น แล้วคุณอาก็ลูบหัวไปอย่างนั้น

รู้สึกตัวอีกที ผมก็ตื่นขึ้นมาในห้องของตัวเอง มีเสวี่ยไป๋หาวหวอดนอนขดอย่ข้างตนเสียแล้ว

ไม่รู้ว่าทำไม ก็รู้สึกปลอดโปร่งอย่างประหลาด

รู้สึกดีที่สุดในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา

by **The_Dark_Lady** Wed 05 Aug 2015, 23:27

คืออ่านไปแล้วเราควรรู้สึกยังไงคะ...ควรจะเห็นใจกับน้องเสี่ยวหลิงไหม
คือรู้สึกบาป อ่านไปกลั้นขำไป...//เสี่ยวหลิงอย่ามองพี่แบบนั้น
เหมือนน้องมานั่งปรับทุกข์กับเตี่ยอีกคน ~~มาฟ้องเตี่ยจาง ถถถถ~~ ถึงน้องจะไม่รู้ตัวก็ตาม
พอความรู้สึกน้องหลั่งไหลออกมาแล้วก็แบบ...เด็กน้อยเอ้ยยยยย
สายเลือดเดียวกันมันมีอะไรบางอย่างอยู่สินะ--แค่ก-- เสี่ยวหลิงถึงยอมเปิดใจหมดเปลือกขนาดนี้
ขำคำปลอบของคนหลังประตูเหลือเกินทั้ง “อู๋เสียไม่ใช่คนแบบนั้น” “อย่าคิดไปเองคนเดียว” แล้วก็ “อย่าเอาแต่เงียบ”
เบสออนประสบการณ์ตรงใช่ไหมคะ เตี่ยจาง 5555 ประโยคหลังนี่สอนลูกนี่ไม่รู้สึกกระเทือนตัวเองบ้างหรืออย่างไร
PS.เอานิสัยดีๆมาทั้งนั้น คิดไปเองคนเดียวของอู๋เสียกับความเงียบของจฉล. เห็นฤทธิ์คอมบิเนชั่นในตัวเสี่ยวหลิงนี่แอบสยองเบาๆ

by **Yuwadee Wana** Wed 05 Aug 2015, 23:54

โถลูก เสี่ยวหลิงเอ๋ยยย เด็กน้อยมานี่มา กอดดดดดดดด
กลัวไปสารพัดสินะ ยิ่งคิดยิ่งกลัว ยิ่งกลัวยิ่งคิดฟุ้งซ่าน
ตอนแรกแค่งอนเลยไม่อ่านจม. ตอนหลังฟุ้งซ่านจนกลัวไปสารพัด
ฮรืออออ เลยมาหาเตี่ยจางปรับทุกข์ใช่มั่ยลูก

by **yakusoku** Thu 06 Aug 2015, 00:05

เสี่ยวหลิงเอ๊ยย พี่ไม่รู้จะปลอบยังไงขอลูบหัวละกัน//ลูบๆ

by **Rozenkreuz** Thu 06 Aug 2015, 02:10

เอิ่ม มโนได้กว้างไกล ตัวอักษรพุ่งไปทิเบตได้คงปักอกนายน้อยตายมันตรงนั้นแหละ //ปาดเหงื่อ
แรงมโนขั้นสูงนี่รับสืบทอดมาจากเตี้ยอู๋สินะลูก ส่วนนิสัยฟุ้งซ่านแต่ก็ดั๊นไม่พูดนี่รับมาจากเตี่ยจาง ...... //0o0\\ *ทำหน้าสะพรึง*
เป็นส่วนผสมที่น่าสะพรึงมาก //นั่งสุมหัวตบบ่ามายด์เลดี้ปุๆ
เห็นด้วยว่าเตี่ยจางนี่สั่งสอนจากประสบการณ์ตรง ถถถถถถ

by **Luckey.B** Thu 06 Aug 2015, 03:27

เอิ่มม อารมณ์เหมือนลูกงอนแม่แล้วมาปรับทุกข์กับพ่อเลยนะเสี่ยวหลิงลูก
หลิงน้อยหนูเอามาแต่ส่วนสุดโต้งเต็มเลยนะลูก คิดมากของเตี่ยอู๋ ความเงี่ยบของเตี่ยจาง ฮาๆๆๆ
ได้ระบายให้เตี่ยอีกคนฟังคงดีขึ้นแล้วเนอะ
ยังไงก็ยังแอบขำพ่อลูกคู่เงียบนี่จริงๆเลย น่ารักจริง

by **falenda** Thu 06 Aug 2015, 09:36

เสี่ยวหลิง ลูก อาว่าหนูได้นิสัยซึนจากเตี่ยจางมาเรียบร้อยแล้วล่ะ
ปล่อยเตี่ยอู๋ไปก่อนแล้วกัน
หนูมานั่งคุยกับเตี่ยจางให้หายเหงาแทนนะ #ลูบหัว
แต่นิสัยเงียบทั้งพ่อทั้งลูก มันจะยิ่งมาคุกว่าเดิมไหมเนี่ย =_="

by **poypoy** Fri 07 Aug 2015, 04:49

เตี่ยจางงงงงงงง //แงงงงงงง้ กอดเตี่ยจาง
เสี่ยวหลิง ให้อภัยเตี่ยอู๋เถอะ รายนั้นผู้ชายมาอันดับหนึ่ง //แอร๊ย ที่เขี่ยบุหรี่ปลิว

[Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง | บทคั่น : Black Space - II สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

[Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง | บทคั่น : Black Space - II สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

Re: [Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง | บทคั่น : Black Space - II สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

Re: [Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง | บทคั่น : Black Space - II สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

Re: [Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง | บทคั่น : Black Space - II สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

Re: [Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง | บทคั่น : Black Space - II สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

Re: [Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง | บทคั่น : Black Space - II สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

Re: [Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง | บทคั่น : Black Space - II สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

Re: [Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง | บทคั่น : Black Space - II สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์