[OS] #dmbjdaily (ทวินเทล) สาเหตุที่ยอมลงให้ [บันทึกของเสี่ยวหลิง/ผิงเสีย] *สปอยเล่มสิบ / 10 Years Laters* [อัพเดท : FA by Zerin]

[sinnerdarker]

*เสี่ยวหลิงเป็นตัวละครออริของซิน เป็นลูกของอู๋เสียนะคะ ถ้าอยากรู้จักเสี่ยวหลิงมากกว่านี้ เชิญลิงค์ด้านล่างได้เลยค่ะ *

ในตอนนี้จะเป้ฯไทม์ไลน์หลังเสี่ยวเกอกลับมาแล้วนะคะ


สารบัญ

ผิงเสีย - ที่มาของเสี่ยวหลิง

ตอนแรก : The Last Moment *R18* *สปอยเล่มสิบ* [ผิงเสีย]

ตอนสอง :  "ของยึดเหนี่ยวอันไม่จีรัง"  *สปอยเล่มสิบ* [เมนอู๋เสีย มีโมเมนต์ผิงเสีย]

-ซีรี่ยส์บันทึกของเสี่ยวหลิง-

บันทึกของเสี่ยวหลิง (1) *สปอยเล่มสิบ*

บันทึกของเสี่ยวหลิง (2) *สปอยเล่มสิบ*

บันทึกของเสี่ยวหลิง (3) 50% *สปอยเล่มสิบ*

ตอนพิเศษ

[OS] พี่ชายที่ไม่ยอมบอกชื่อ ~บันทึกของเสี่ยวหลิง Special~

[OS] #dmbjdaily (บุหรี่) เลิกได้ไหม? [อู๋เสีย+เสี่ยวหลิง]~บันทึกของเสี่ยวหลิง Special~

[OS] #dmbjdaily (ป่วย) ความลับเวลาไม่สบาย [อู๋เสีย+เสี่ยวหลิง]~บันทึกของเสี่ยวหลิง Special~

[OS] เรื่องของปู่ทวด [บันทึกของเสี่ยวหลิง]


[Drabble]~ครอบครัวสุขสันต์หลังเราพบกันที่ฉางไป๋ซาน~[บันทึกของเสี่ยวหลิง/ผิงเสีย/เฮยฮัว]


[Drabble] #dmbjdaily (สำริด) ตลกหลายฉากของสองหนุ่มแห่งต้นสำริด [บันทึกของเสี่ยวหลิง+เหล่าหยาง]

[OS] #dmbjdaily (ประถม) แปดชั่วโมงที่ห่างกัน [อู๋เสีย+เสี่ยวหลิง]~บันทึกของเสี่ยวหลิง Special~

+++++++++++++++++++++++++++

เมื่อคืนพวกเราทะเลาะกัน

ความจริงก็คือ ผมกับเตี่ยอู๋ทะเลาะกับเตี่ยจาง ผมจำไม่ได้แล้วว่าเราทะเลาะเรื่องอะไรกัน ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ขยายใหญ่โตจนจำต้นเรื่องไม่ได้ อีกอย่างผมก็ไม่รู้ว่าควรเรียกว่าการทะเลาะไหม เพราะเตี่ยจางเอาแต่เงียบใส่ท่าเดียว ไม่พูดอะไรตอบโต้เตี่ยอู๋กลับมาแม้แต่น้อย และผมรู้สึกว่านั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เตี่ยอู๋ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่

ผมจำได้เลือนรางว่าพยายามห้ามทั้งสองคน แต่ห้ามไปห้ามมาผมกลับผสมโรงยืนข้างเตี่ยอู๋แล้วร่วมทะเลาะด้วยไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ รู้แต่ว่ายามตื่นขึ้นมาในรุ่งเช้า ก็ยังเหลือความขุ่นเคืองอยู่เจือจาง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเตี่ยอู๋ เขาไม่คุยกับเตี่ยจางเลยแม้แต่คำเดียว

เช้าวันนั้นเราทานข้าวกันสามคนด้วยบรรยากาศมาคุ ปกติเตี่ยจางก็เงียบอยู่แล้ว พอไร้คนชวนคุยก็ยิ่งเงียบกว่าเก่า ส่วนผมเองก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ได้แต่ตักข้าวเข้าปากมองเตี่ยทั้งสองเงียบใส่กัน

วันนั้นทั้งวันเตี่ยจางกับเตี่ยอู๋ไม่พูดอะไรกันเลย เตี่ยอู๋ออกจากบ้านไปที่ร้านตามปกติ เตี่ยจางเองก็ตามไปดูแลตามปกติเช่นกัน แต่วันนั้นทั้งสองคนไม่พูดอะไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเตี่ยอู๋ที่มักชอบชวนเตี่ยจางคุยกลับทำราวกับอีกฝ่ายเป็นอากาศธาตุ ผมมองแล้วเริ่มไม่สบายใจขึ้นทุกที

อาหวังเหมิงเห็นความผิดปกติ เลยมากระซิบถามผมว่าเ คุณหนูซานหลิง เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ทำไมทั้งสองคนจึงปั้นปึ่งกัน ผมเลยบอกไปว่าเมื่อคืนทั้งสองคนทะเลาะกัน ตอนนี้ก็ยังไม่หายโกรธ

ความจริงคือ...ผมรู้สึกว่าเตี่ยอู๋โกรธเตี่ยจางอยู่ฝ่ายเดียว เพราะเตี่ยจางเป็นมนุษย์ความรู้สึกตายด้าน โกรธใครไม่เป็นซักเท่าไหร่ ยิ่งโดยเฉพาะกับเตี่ยอู๋ ผมคิดว่าต่อให้โดนแทงเตี่ยจางก็คงไม่โกรธเตี่ยอู๋อยู่ดี

ที่สำคัญ ถึงจะเหลือความโกรธอยู่เจือจาง แต่พอเห็นเขาโดนเตี่ยอู๋เงียบใส่แบบนี้ผมก็เริ่มสงสารเตี่ยจางขึ้นมา ครั้นจะช่วยไกล่เกลี่ยให้ ผมก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี เลยได้แต่มองเตี่ยจางที่มองตามเตี่ยอู๋ด้วยสายตาเรียบเฉยอย่างสงสารจับใจ

ผมคิดพลางเปิดนิตยสารในมือที่อาหวังเหมิงซื้อมาทิ้งไว้ พลันก็เห็นภาพภาพหนึ่งในนั้น

ผมกะพริบตาเล็กน้อย เงยมองเตี่ยจางที มองภาพในหนังที

ผมอาจจะบอกช้าไปเสียหน่อย แต่หลังจากที่เตี่ยจางกลับมาอยู่กับเรา เตี่ยจางยังไม่ได้ตัดเส้นผมยาวยวงนั้นออกแม้แต่เซ็นต์เดียว

พอได้ความคิด ผมก็อดยิ้มไม่ได้ เลยรีบโดดลงจากเก้าอี้ วิ่งไปดึงเสื้อเตี่ยอู๋ที่กำลังง่วนกับการจัดระเบียบท่าเปิ่น “เตี่ย”

“? ว่าไงเสี่ยวหลิง” เตี่ยอู๋ก้มลงมามองผม ผมเลยดึงหูเขามาแล้วกระซิบอะไรนิดหน่อย พอเตี่ยได้ยินเขาก็ฮาพรืด รีบเอามือตะครุบปาก ยกนิ้วโป้งให้ผมทันที

“ความคิดดีเยี่ยมมากเสี่ยวหลิง!”

เตี่ยยกมือขึ้น ตบกับมือของผม แผนการของเราเริ่มขึ้นโดยมีเตี่ยจางเป็นเหยื่อ

+++++++++++++++

วันนั้นกลับบ้านไป เตี่ยจางดูหงอยเหงาเล็กน้อย เขานั่งลงบนเก้าอี้ หลับตานิ่งและพรูลมหายใจอย่างโดดเดี่ยว

ผมกับเตี่ยแอบดูอยู่ห่างๆ ในมือของเรามีอุปกรณ์พร้อม พวกเราหันมามองหน้ากัน ก่อนจะก้าวออกไปหาเตี่ยจาง

“เตี่ยจาง”

“เสี่ยวเกอ”

ผมกับเตี่ยอู๋เรียกเตี่ยจางพร้อมกัน เขาลืมตาขึ้น หันมามองพวกเราที่กำลังยิ้มกรุ่มกริ่มซ่อนแผนร้ายไว้

“ขอมัดผมหน่อยน้า!”

เตี่ยจางสะดุดกึกไป มองหวีในมือผมกับยางรัดผมสีชมพูสดใสที่มัดอยู่ที่ข้อมือเตี่ยอู๋ ผมว่าบางทีเขาคงรู้สึกถึงอันตรายถึงได้ลุกขึ้น

“เตี่ยจาง ขอมัดผมหน่อย นะฮะ”ผมรีบกอดเอวเขาไม่ให้ลุกหนี นานๆ ครั้งจึงจะออดอ้อนเช่นนี้ เตี่ยจางจึงชะงักไม่ขยับไปไหนเพราะไม่ชิน ส่วนเตี่ยอู๋กดไหล่เตี่ยจางให้นั่งลง พร้อมกับกำชับหนักแน่น “ถือว่าลงโทษที่นายทำกับฉันเมื่อคืน ยอมรับโทษโดยดุษดีเหอะเสี่ยวเกอ”

“…”เตี่ยจางไม่ได้พูดอะไร เขาถอนลมหายใจเฮือก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นนั่งนิ่งเหมือนยอมให้เราเล่นผมเขาแต่โดยดี

ผมกับเตี่ยอู๋มองหน้ากัน ยิ้มนิดหน่อยเพราะความตื่นเต้น แล้วเริ่มปฏิบัติการแกล้งเตี่ยจางของพวกเรา

+++++++++++++++++++++++++++

“…..”

“สวัสดีฮะลุงอ้วน”

“สวัสดีเสี่ยวหลิง ลุงอ้วนว่าลุงอ้วนเห็นภาพหลอนว่ะ” ลุงอ้วนว่าพลางขยี้ตาตัวเอง เขาเดินออกไปนอกบ้านอีกรอบ ผมรู้เพราะได้ยินเสียงประตูเปิด ก่อนจะเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง ขยี้ตารอบสอง “นี่มันอะไรวะเนี่ย! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!”

ลุงอ้วนปล่อยเสียงหัวเราะลั่นออกมาโดยไม่มีกั๊ก นิ้วชี้มาทางเตี่ยจางที่บัดนี้ถูกมัดผมแกละทั้งสองข้าง มียางรัดผมสีชมพูมัดเอาไว้ ดูทั้งน่ารักทั้งน่าหัวเราะ อีกอย่างทั้งที่ข้างหนึ่งมัดไว้เสียเรียบสวย อีกข้างกลับตะปุ่มตะป่ำเละเทะ ทั้งยังไม่เท่ากับอีกข้างที่รัดไว้

ช่วยไม่ได้นี่นา ผมเองก็เป็นแค่เด็กอายุสิบกว่าขวบ จะมัดให้สวยได้ยังไง

“ฮ่าฮ่าฮ่า..เฮือก แล้วตกลง สองแม่ลูกทำอะไรพ่อวะนั่น?”

“พ่อลูกโว้ยนายอ้วน”

“แม่ลูกอ่ะถูกแล้ว เทียนเจินเป็นแม่ไม่ใช่เรอะ”

ได้ยินแบบนั้นเตี่ยอู๋ก็เหมือนจะแวดใส่ลุงอ้วน ใบหน้าพลันแดงเรื่อขึ้นมา ผมว่าบางทีเตี่ยคงยังไม่คุ้นกับการรับบทเป็นแม่ ถึงจะเคยบอกให้ผมเรียกเตี่ยว่าม๊าแทน แต่ผมชินกับการเรียกเตี่ยอู๋ว่าเตี่ยมาตลอด เลยเรียกแยกชื่อกันแทน และเตี่ยก็ดูโล่งอกที่ผมไม่ได้เรียกเตี่ยว่าแม่

“แล้วตกลงไปไงมาไง” ลุงอ้วนกอดอกตามเตี่ยอู๋ ยังสั่นกึกๆ เพราะกลั้นขำ

“เมื่อวานทะเลาะกัน วันนี้เลยหาเรื่องลงโทษ”

“วืธีลงโทษแจ่มเวอร์ว่ะ เสี่ยอ้วนชอบ ถ่ายรูปเก็บไว้แซววันหน้าได้ไหมวะ”

“ถ้านายไม่กลัวเสี่ยวเกอตามไปหักคอทีหลังอ่ะนะ”

ทั้งสองคนพูดคุยกันครื้นเครง ในขณะที่ผมพยายามแก้ผมแกละข้างที่ผมเป็นคนทำอย่างขมักเขม้น  เตี่ยจางเหม่อมองสองคนนั้นด้วยสายตาราบเรียบเอือมระอา ผมเลยกระตุกหางผมข้างที่กำลังจะแก้ แล้วเตี่ยจางก็หันมามองด้วยสายตาที่ถามว่ามีอะไร

“เตี่ยจาง ผมว่าเตี่ยอู๋หายโกรธแล้วล่ะ” ผมเอ่ย พยายามยิ้มให้เตี่ยจาง แต่ผมก็ยังเป็นคนยิ้มไม่เก่ง เวลายกมุมริมฝีปากขึ้นมาเลยเหมือนรู้สึกหน้าจะเห่อร้อนเพราะความเขินขึ้นมาทุกที

เตี่ยจางไม่ได้พูดอะไร เขาผงกหัว แล้วเอียงศีรษะให้ผมแก้แกละที่มัดไว้ ผมแปลกใจที่เตี่ยจางยอมให้ผมทำ แต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไร

ตอนที่กำลังดึงยางออก ใช้หวีรวบใหม่อย่างทุลักทุเล ผมก็อดถามเตี่ยไม่ได้

“ทำไมเตี่ยจางถึงยอมเตี่ยอู๋ล่ะครับ”

พอถามไปแบบนั้น เขาก็ปรายตามองผมเล็กน้อย

ผมรู้ว่าเตี่ยอู๋น่ะ เอาเข้าจริงก็สู้กับเตี่ยจางไม่ได้หรอก ถ้าเตี่ยจางไม่อยากโดนมัดผมเป็นสาวน้อยน่ารักแบบนี้ เตี่ยจางก็หาทางเผ่นพริ้วหนีไปได้ แต่เตี่ยจางไม่ได้ทำ และยอมนั่งเฉยๆ เป็นตุ๊กตาให้ผมกับเตี่ยอู่เล่นผม

“….จะได้หายโกรธเสียที” เตี่ยจางพึมพำ “ทั้งนาย ทั้งอู๋เสีย”

“..เตี่ยจางยอมเพราะแบบนี้เหรอ”

เขาผงกหัว ก่อนจะชะงักไป “..ความจริงถึงไม่โกรธ ก็คิดว่า คงปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี”

พอได้ยินแบบนั้น ผมก็กะพริบตาปริบ รู้สึกเขินขึ้นมาอย่างไรชอบกล เขินแทนเตี่ยอู๋ แล้วก็เขินตัวผมเอง

เตี่ยจางไม่ได้ไร้ความรู้สึกเสียหน่อย เขาแค่รักพวกเรามาก ให้ความสำคัญมากจนทำอย่างไรก็โกรธไม่ลง ได้แต่ยอมให้พวกเราท่าเดียว

พวกเราทะเลาะอะไรไร้สาระแบบนี้กันหนอ.. แต่ความจริงถ้าเตี่ยจางขอโทษแต่แรกเรื่องคงจบแล้ว ..ไม่สิ ความจริงเขาคง ‘ยอม’ มาตั้งแต่แรกแล้ว ยอมรับผิดแต่แรก ลงให้พวกเราสองพ่อลูกมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่เตี่ยจางพูดไม่เก่ง แม้จะผ่านชีวิตมามาก บางสิ่งที่สามัญธรรมดาก็ขาดหายไป คำขอโทษง่ายๆ บางทีก็ไม่ได้กล่าวออกไป และทำให้เรื่องราวบานปลายอย่างที่เขาคุมไม่อยู่

ผมรีบมัดผมแกละของเตี่ยจาง หอมแก้มไปหนึ่งที แล้วเอื้อมมือไปกอดคอเขาไว้แน่นๆ

“รักเตี่ยจางนะ”

เขาไม่ได้ตอบอะไรผม แค่ยกมือขึ้นลูบศีรษะอย่างไม่คุ้นชิน ผมเลยถือโอกาสกระซิบบอกบางอย่างกับเขา ก่อนจะวิ่งออกไปหาลุงอ้วน

“ลุงอ้วนครับ ไปกับเสี่ยวหลิงหน่อย” ผมกระตุกมือลุงอ้วน ลากให้มาด้วยกัน แอบมองเตี่ยจาง หวังว่าเขาจะทำตามคำแนะนำของผม

“หืม? เสี่ยวหลิงมีอะไรหรือ” ลุงอ้วนที่กำลังคุยกับคุยกับเตี่ยอู๋อย่างเมามันทำหน้างงใส่ผม ผมเลยแอบเหล่สองคนนั้น และดูเหมือนลุงอ้วนจะเข้าใจ

ผมหายโกรธเตี่ยจางแล้ว คราวนี้เตี่ยอู๋ควรหายโกรธเตี่ยจางเสียที

+++++++++++++++++++

ผมมองตามเสี่ยวหลิงกับนายอ้วนเดินหายออกไปจากห้อง พลันบรรยากาศน่าอึดอัดก็โรยราลงมา ยามที่เหลือเพียงผมกับเมินโหยวผิง

แต่แน่นอนมันหายไปในทันทีเมื่อเห็นผมแกละทวินเทลสองข้างของเมินโหยวผิง

ผมหลุดหัวเราะพรืด เดินไปยกปลายทั้งสองข้างของผมหางม้ายาวยวงขึ้นมาเล่น อารมณืดีขึ้นมาในพริบตา “เหมาะกับนายสุดๆเลยเสี่ยวเกอ”

ผมแซวเขาเล่น กะว่าจะลงโทษให้อยู่ในสภาพนี้ไปทั้งวัน ฉับพลัน เขาก็รวบเอวของผมเข้าไป ซุกใบหน้าลงซบหน้าท้องผมไว้

พอโดนทำแบบนั้น ผมก็กะพริบตาปริบ ใบหน้าพลันเห่อร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ไม่ทันโวยวายดันเขาออก ก็คล้ายได้ยินเสียงกระซิบดังขึ้นแผ่วเบา

“หายโกรธได้หรือยัง?” เขากล่าวเสียงเบา “…ขอโทษ”

…คำขอโทษคำเดียว แล้วผมก็อ่อนยวบไปถึงไส้ใน

เมื่อคืนเราทะเลาะกัน พูดถึงช่วงเวลาสิบปีที่ผมอยู่อย่างเดียวดาย มีเพียงเสี่วหลิงเป็นที่พึ่ง พูดถึงเรื่องเมื่อสิบปีก่อนที่เขาทิ้งผมไป ผมยินดีที่ตอนนี้ได้เมินโหยวผิงกลับมา และเมื่อวานนี้เขากลับกล่าวคล้ายว่าตนไม่สำคัญ เหมือนกับพร้อมจะจากไปหากผมไม่ต้องการ ผมฟังแล้วโกรธมาก..ช่วงเวลาสิบปีที่ผ่านมาบอกอะไรเขาไม่ได้เลยหรือ

ผมไม่ลืมเขา จดจำเขา ดั้นด้นฝ่าฟัน ใช้ชีวิตทั้งหมดของตนฝ่าฟันไปถึงที่นั่นเพื่อรับเขากลับมา

ทั้งหมดก็เพราะผมรักเขา…อยากให้อยู่ข้างกันตลอดไป

แต่เขากลับทำเหมือนตัวเองไม่มีความสำคัญ และนั่นทำให้ผมโกรธ

“…นายมันงี่เง่า” ผมพึมพำ ย่อตัวลงกอดเขาไว้ รู้สึกถึงความอบอุ่น “ฉันเป็นสิ่งเชื่อมโยงหนึ่งเดียวของนายบนโลกนี้ นายจะช่วยฉุดรั้งไว้ให้มากหน่อยไม่ได้หรือ แสดงความเป็นเจ้าของ อยากครอบครอง อะไรแบบนั้น”

ผมปรารถนาจะครอบครองเขา และปรารถนาจะถูกเขาครอบครอง

ปรารถนาจะเป็นที่รัก

เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เพียงโอบรัดร่างผมไว้แน่นขึ้น พวกเรากอดกันเนิ่นนาน กระทั่งเขากล่าวขึ้นราบเรียบ “นายไม่ใช่สิ่งเชื่อมโยงหนึ่งเดียวของฉันอีกแล้ว”

ได้ยินแบบนั้น ร่างกายผมพลันชาวาบ เกือบจะปล่อยแขนแล้วด่าเขาหากไม่ได้ฟังอีกประโยคที่ตามมา

“ตอนนี้มีสองสิ่งที่เชื่อมโยงฉันไว้กับโลกนี้ คือนาย กับซานหลิง”

ฟังจนจบประโยคปุ๊บ ผมก็หลุดหัวเราะออกมา ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านในหัวใจ โคลงศีรษะเล็กน้อยอย่างระอา

ฟังดูเป็นครอบครัวดี…

“ตกลงว่าหายโกรธแล้ว?” เมินโหยวผิงถามผม ผมปรายตามองเขา พึมพำเสียงห้วน

“หายโกรธก็ได้”

ผมถอนหายใจเฮือก เปลี่ยนจากก้มกอดเขาจนเมื่อยเอวมานั่งลงบนตัก ..ตอนนี้เสี่ยวหลิงไม่อยู่ ผมจะขออ้อน ‘สามี’ ของผมเสียหน่อยแล้วกัน

ช่วงเวลาสิบปีที่หายไปทดแทนอย่างไรก็ไม่พอเสียที

END

FA จากคุณ Zerinค่ะ แอออออ o]=[ #ตายรัวๆ ขอบคุณนะค๊าาา แงงงง

[susuwatari]

เราอยากได้ฉากอ้อนนะคะ แอร๊ยยยยย
เสี่ยวเกอน่ารักมากก ยอมมะม๊- เอ๊ย เตี่ยอู๋ทุกเรื่องเลย ซานหลิงช่างรู้ใจอะไรแบบเน้ /อย่าลืมไปฝึกเรียกมะม๊าให้ชินนะคะ แอร๊ยยย

[faliona01]

เดี๋ยวนะ!!! (ยกมือปาดเหงื่อ)
หนูหลิงๆคนเก่ง.... ไหงหนูไปร่วมวงผสมชงกาแฟกับเขาด้วยละลูก....
(แม่ยกเหงื่อตก)

กำลังนึกถึงบรรยากาศมาคุที่มีคนใบ้เป็นศูนย์กลางและถูกแม่ลูกหมางเมิน
ตามจริง.... ก็แอบลำบากใจชิมิละ VvV เจอตีขนาบคู่แบบนี้

จางอากง.... ท่านมุดหัวอยู่ในประตูปล่อยอู๋เสียเลี้ยงลูกคนเดียว ท่านจะมาพูดอะไรแย่ๆไม่ได้นะคะ
รู้ไหมทั้ง 2 ลำบากแค่ไหน...
ยิ่งเสี่ยวหลิงจะโดนเสี่ยวฮวาเคลมในอนาคต (แค๊กๆ)

เอาเป็นท่านต้องรักอู๋เสียให้เยอะๆนะคะ!
เห็นแก่ตอนท้ายที่ยอมพูดขอโทษให้แม่ยกดีดดิ้น
เรายกโทษให้คะ (ปาดน้ำหมาก)

[GhostInGrave]

มีลูกก็ลำบากงี้แหละ อ้อนไม่ค่อยสะดวก เวลาลูกไม่อยู่ต้องรับช่วงชิง//วิธีการลงโทษของอู๋เสียนี่มันแจ่มแมวจริงๆค่ะ

[Fenrir]

สิบปีที่ไม่ได้อยู่พร้อมหน้า คราวนี้จะขออ้อน 'สามี' เท่าไหร่ก็ไม่พอสินะคะ XD

[nesthuka]

โธ่เตี่ยอู๋กับเสี่ยวหลิงแกล้งเตี่ยจาง งันได้ไง ต้องถ่ายรูปเก็บไว้ดูด้วยสิ อิอิ เตี่ยอู๋อ้อนเตี่ยจางยังไงน้าาา อยากรู้จัง//ทำหน้าใส่ซื่อ

[Naitear]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ///////////// #สครีมอัดคุณซิน #โดนตี

โฮร้ยยย ;/////// ชอบบรรยากาศครอบครัวแบบนี้มากเลยค่ะ ได้เนต้ามาแล้วว่าเสี่ยวเกอผมยาว ฮี่ฮี่ฮี่(?) ส่วนตัวรู้สึกว่าเสี่ยวเกอผมยาวแล้วสวยค่ะ อย่างนี้คุณป๊าจะสวยกว่าคุณม๊ารึเปล่าน้า ///////// #เสียผิ-----

ซานหลิงรู้งานดีนะคะะะ ฟฟฟฟฟฟฟ ยังไงก็ขอเน้นอีกทีว่าชอบความสัมพันธ์พ่อลูกที่แค่มองตาก็รู้ใจจริงๆค่ะ #ฮา เข้าใจกันรักกันเนอะ รู้สึกว่าเสี่ยอ้วนกับเสี่ยวหลิงกอดคอกันเป็นก๊วนเชียร์ป๊าม๊าให้หวานกันจริงเชียว แฮ่

ชอบฉากป๊าม๊าตอนสุดท้ายจริงๆค่ะฟฟฟฟฟฟ ///////// ป๊าอ้อนม๊าทีด้วงตายเป็นแถบๆ ยังไงถ้าอยากเอาคืนก็จัดการมัดผมม๊าคืนบนเตียงละกันนะค--- #แค่ก

[Yuwadee Wana]

>\\\\\\<

เขิลลลลล ฟินจิกหมอน ผ้าห่มขาดกระจายยเป็นชิ้น ๆ

[SilverCloud]

เสี่ยวหลิงความคิดดีมากลูก เสี่ยอ้วนถ้าได้ถ่ายไว้อย่าลืมเอามาปล่อยให้ด้ว--- #โดนบี้ // เสี่ยวเกอ ตอนนี้นายมีลูกมีเมียแล้วนะ จะมาพูดแบบนั้นไม่ได้สิ ภรรยากับลูกน้อยใจแย่เลย

[hnee]

โอ้วววว เรารึก็อยากรู้อยู่ตั้งนานอาเสียโกรธอะไรเสี่ยวเกอ ที่แท้เพราะเสี่ยวเกอไม่เห็นความสำคัญของตัวเองนี่เอง หุหุๆๆ แต่ว่าสมกับเป็นลูกชายของอาเสียกับเสี่ยวเกอเลยเสี่ยวหลิง รู้ใจพ่อแม่ปล่อยให้ได้ "อ้อน" กันตามลำพัง น่ารักจริงๆเล๊ยยยยยยย จุ๊บๆๆๆ

[kame_kazuha]

หึยยย น่ารักกกกกก อ้อนได้น่ารักมากเสี่ยวเกออ

ครอบครัวสุขสันต์

[meanato]

น่าร้ากกกกกกกก ///กรี๊ดดดดดดดดด///

[ri0bik]

555555555555555555555555น่ารักอ่ะ

[zerin]

แอร๊ยยยย น่ารักเว่ออออร์ น่าร้ากกกกกกกกกกกก

[Feran.FS]

//ระเบิดหัวเราะขำก๊ากตามเสี่ยอ้วนไป 5555555

โอ๊ยยยย ทำไมคือนึกภาพออกกกก 5555555 เตี่ยจางเอ๋ยเตี่ยจาง อ้อนแบบนิ่งๆ คือด้วงตายยยยยยยย

น่ารักอ่าาา ชอบฟีลลิ่งครอบครัวจังงงงง

ชอบตอนที่อู๋เสียบอก(?) อยากถูกครอบครองจั----#แค่กๆ

[Ak_Zokyo]

..ตอนนี้เสี่ยวหลิงไม่อยู่ ผมจะขออ้อน ‘สามี’ ของผมเสียหน่อยแล้วกัน

พรืดดดดดดด นายนร้อยยยยยย ใครสั่งใครสอนให้คิดอะไรแบบนี้คะ //////// ด้วงเขิน แงงง

พ่อแม่ลูกน่าร๊ากกกกกก อาหลิงงงง ไอเดียดีแถมรู้งาน เปิดโอกาสให้เตี่ยทั้งสองหวานกันไปอีกกกก มารับรางวัลจากเจเจ้นี่มา /ตบตักปุๆก่อนจะโดนพ่อกิเลนใช้สองนิ้วคีบไปทิ้ง

[kuramajoy]

เห้นแล้วัล่นเลยคะ
เสี่ยวเกอ เอาน่า ทำใจหน่อยนะ

[iced_mocca]

กรี๊สสสสส นี่คือความเลอค่าที่สุด อยู่กันสามคนพ่อแม่ลูก เตี่ยทั้งสองและลูกคนเก่ง โอ๊ย มันมีบรรยากาศความรักอบอวลมากๆ

[Rozenkreuz]

ถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
เห็นลูกเมียมีความสุข เสี่ยวเกอก็ดีใจ
คือหน้าตายด้านมากจนมโนไม่ออกจริงๆ  ถถถถถถ

[Luckey.B]

กำลังเขิลแทนอู่เสี่ย เจอรูปเข้าไป แทบกรี๊ด ขำลั่นมากเลย ฮาๆๆๆๆๆ

[Zeth]

เสี่ยวเกอน่ารัก