[Fic] My Snowflake (3)

[schneewittchen]

อ้างอิงจากบทแปลของคุณเบียร์นะคะ

รุ่นปู่นี่มันดราม่าจริง....................



อ่านตอนก่อนหน้านี้ได้ที่นี่ค่ะ

-Part 1-

-Part 2-






ร่างเล็กในผ้าคลุมเดินลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอย ด้วยความที่ตัวเล็กจึงทำให้ยามลาดตระเวนไม่สามารถมองเห็นได้หากนั่งหลบอยู่ใต้เงา ความจริงไม่จำเป็นต้องหลบก็ได้เพราะทหารทุกนายในฉางซาล้วนรู้จักคุณหนูจางเป็นอย่างดี แต่ถึงอย่างนั้นการออกมานอกบ้านตอนตีหนึ่งก็ไม่สมควรอย่างยิ่งสำหรับเด็กผู้หญิงอายุสิบขวบ

เสวี่ยจิงเดินไปตามตรอกแคบๆที่คุ้นเคย เจอขอทานสองสามคนขวางบ้างแต่เมื่อเห็นดวงตาเขียวเรืองรองท่ามกลางความมืดก็ต้องเผ่นหนีอย่างไม่คิดชีวิต   ใครเล่าจะกล้าแตะต้องคุณหนูจาง บุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนของพ่อพระใหญ่จาง ต่อให้มีกี่ชีวิตก็ไม่พอหรอกหากจะเข้าไปยุ่งกับคนของเก้าสกุลใหญ่


โฮ่ง!


เสียงเห่าเล็กๆดังมาจากใต้พุ่มไม้ เสวี่ยจิงก้มลงก็เห็นเจ้าทิเบตันสปิเนียลตัวจ้อยที่คุ้นเคยมุดหน้าออกมาจากข้างใต้ ส่งเสียงเห่าทักทายอีกครั้งแล้วผลุบหายเข้าไป   เด็กหญิงมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวังก่อนที่จะคลานตามเข้าไป


ทางนี้เป็นอีกหนึ่งทางลับของหมาในบ้านอาเหล่าโก่ว


สัญชาตญาณพวกมันดีกว่ามนุษย์ ดมกลิ่นมองเพียงครั้งก็แยกแยะออกว่าใครดีใครร้าย หมาทุกตัวของอาเหล่าโก่วถูกฝึกมาอย่างดี ทุกตัวล้วนฉลาด   เจ้าตัวน้อยที่คลุกคลีกับมนุษย์มากที่สุดย่อรู้ดีว่าเจ้านายของมันต้องการอะไร

ปลายทางของอุโมงค์หมาลอดคือบ้านหลังหนึ่ง เสวี่ยจิงรู้จักที่นี่ดีพอๆกับบ้านตนเองเพราะทุกครั้งที่เตี่ยลงกรวยจะพาเธอมาฝากไว้ที่นี่เสมอ อีกทั้งอู๋เหล่าโก่วยังเอ็นดูเธอไม่น้อย เสวี่ยจิงจึงนับถือเขาดั่งบิดาคนหนึ่ง

เหล่าลูกรักของอาเหล่าโก่วกรูเข้ามารุมล้อม กระดิกหางใส่อย่างเป็นมิตร   เสวี่ยจิงลูบหัวพวกมันไปสองสามตัวก่อนสาวเท้ายาวๆตามซันชุ่นติงเข้าไปข้างในบ้าน

สภาพของอาเหล่าโก่วไม่ได้ดีไปกว่าเตี่ยเท่าไรนัก   เนื้อตัวมีแต่แผลทั้งเล็กใหญ่ ที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็คือแผลบริเวณหัวไหล่ซึ่งบาดลึกและเหวอะพอสมควร   ควรต้องเย็บสถานเดียวไม่อย่างนั้นบาดแผลอาจติดเชื้อได้


ถึงปู่เอ้อร์จะเคยสอนให้เย็บแผลก็เถอะ แต่เธอเคยเย็บเนื้อหมู เนื้อคนเคยเสียที่ไหน


เด็กหญิงวิ่งไปยังห้องครัว ตวงน้ำร้อนจากกามากะละมังหนึ่ง จากนั้นก็วิ่งควานหาผ้าสะอาดๆที่มีอยู่น้อยนิดภายในบ้าน คราวหลังต้องบอกเตี่ยอู๋แล้วว่าให้มีผ้า

แบบนี้ติดบ้านไว้บ้าง ได้แผลกลับมาจะได้จัดการง่ายๆ

เธอคลี่ห้อผ้าออก หยิบเครื่องมือที่ทำด้วยโลหะออกมาสองสามชิ้น จุ่มน้ำร้อนเพื่อฆ่าเชื้อ จากนั้นก็เอาผ้าผืนน้อยที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อออกมาให้คนตรงหน้าสูดดม เมื่อมั่นใจว่าอู๋เหล่าโก่วหลับไปแล้วจึงเริ่มลงมือ

“อือ.....” เสียงครางเบาๆจากคนที่หมดสติไปเพราะพิษบาดแผลทำให้เสวี่ยจิงมือสั่นขณะจรดปลายเข็มลงบนเนื้อที่ฉีกออกจากกัน  

ก้านธูปไหม้หมดไปแล้วไม่รู้กี่ดอก รู้เพียงว่ากว่าจะทำแผลเสร็จเหนื่อยสายตัวแทบขาด   จัดการเก็บห้องให้คนคนนี้เสร็จก็หลับคาพุงอุ่นๆของเหล่าสุนัขบ้านอู๋ทันที









เอ้อร์เยว่หงกลับมาถึงบ้านสกุลอู๋ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือจะหนาวๆร้อนๆดี


ก่อนมาถึงที่นี่เขาแวะไปที่บ้านสกุลจาง ได้ยินเสียงหวีดร้องเบาๆและความวุ่นวายในหมู่คนรับใช้ คาดเดาได้ว่าคงเกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้น และน่าจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับจางเสวี่ยจิง


และมันก็ใช่อย่างที่เดาไม่ผิด ยืนฟังอยู่นานสองนานได้ความว่าคุณหนูจางหายตัวไป


เมื่อหลายวันก่อนจางฉี่ซานไปลงกรวยกับหมาแก่อู๋ ดังนั้นที่ที่เด็กน้อยจะหนีออกไปตอนกลางค่ำกลางคืนมีอยู่แห่งเดียวเท่านั้น

ชายวัยกลางคนยิ้มจางขณะมองดูภาพเบื้องหน้า   หมาของเหล่าโก่วนับสิบตัวนอนอยู่รอบเตียง สองตัวในนั้นกลายเป็นหมอนและผ้าห่มให้เด็กหญิงตัวน้อยซุกคลายความหนาว   บนเตียงคืออู๋เหล่าโก่วที่ยังหลับไม่ได้สติ ท่อนบนเต็มไปด้วยผ้าพันแผล   เห็นได้ชัดว่ายายหนูจางมาที่นี่เพื่อช่วยเหล่าโก่ว


ดูจากจำนวนลูกรักที่เหลืออยู่ในห้องนี้...คาดว่าการลงกรวยคงพรากสุนัขของเขาไปหลายตัวทีเดียว


เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง หันไปเห็นจางฉี่ซานเดินเข้ามา คิ้วแทบขมวดเป็นปม ก่อนจะคลายลงเมื่อเห็นลูกสาวของเขานอนหลับสนิทอยู่ท่ามกลางดงมะหมาขนปุย ดูแล้วเหมือนคนที่หลับเป็นตายอยู่บนเตียงไม่มีผิด


ดวงตาดำขลับเหลือบมองเหลาอู่เล็กน้อย ก่อนจะช้อนร่างของเด็กหญิงขึ้นอุ้มและพาออกไปจากบ้านสกุลอู๋ทันที








เมื่อลืมตาตื่นมาอีกครั้ง เสวี่ยจิงก็กลับมาอยู่ในห้องนอนของตัวเองแล้ว


เสื้อผ้าถูกเปลี่ยน คงเป็นคนรับใช้ที่เตี่ยสั่งเอาไว้   นอกจากนั้นข้างเตียงยังมีชามข้าวต้นอุ่นๆตั้งเอาไว้


เธอซดข้าวจนหมดชามเพื่อบรรเทาท้องที่แสบเพราะหิวจัด จากนั้นจึงคว้าเสื้อคลุมใส่ลงไปหาคนที่คิดว่าตอนนี้คงอยู่ท่ามกลางกองเอกสาร

ไม่ผิดจริงๆ เตี่ยนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ด้านหน้าคือกองกระดาษที่ทำให้หัวคิ้วเขาแทบผูกเป็นโบว์ได้หลายตลบ

“เตี่ย” เสวี่ยจิงส่งเสียงเรียกเบาๆ ก่อนจะวิ่งอ้อมโต๊ะ ปีนขึ้นไปนั่งบนตักเขาอย่างที่เคยทำแบบตอนเด็กๆ ถึงแม้ตอนนี้เธอจะไม่ใช่เด็กแล้วก็ตาม

รู้แค่ว่าทำแบบนี้แล้วเตี่ยจะหายเครียด...ก็เท่านั้นเอง

เตี่ยมองเธอด้วยแววตาราบเรียบ ทว่าลึกลงไปนั้นกลับแสดงความเป็นห่วงชัด


“อย่าทำแบบนี้อีก”


เสวี่ยจิงนั่งนิ่ง ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ


พ่อพระใหญ่ถอนหายใจ นิสัยดื้อดึงเช่นนี้ได้มาจากใครหนอ?



------------------------------------------------------------------------------------

ใครน้อ...นิสัยดื้อๆแบบนี้

หลังๆมาชักดราม่าหนัก...บอกเลยค่ะ

[Cathareen]

/w/ เตี่ย นี่ไงคะได้แม่แล้--
ปู่จางนี่หวงได้หวงดีจริงๆ

[schneewittchen]

/w/ เตี่ย นี่ไงคะได้แม่แล้--
ปู่จางนี่หวงได้หวงดีจริงๆ

เดาถูกด้วยสินะคะ^^ เรื่องนี้อิง 15 เจ้าค่ะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!

[sup-pak]

/w/ เตี่ย นี่ไงคะได้แม่แล้--
ปู่จางนี่หวงได้หวงดีจริงๆ

เดาถูกด้วยสินะคะ^^ เรื่องนี้อิง 15 เจ้าค่ะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!

ปู่ๆ น่ารักจัง เห็นคำว่า 15 แล้วกระโดดเลยค่ะ!!!


ปล. ไม่ได้เมนต์เลย ขออภัยนะคะ

[schneewittchen]

/w/ เตี่ย นี่ไงคะได้แม่แล้--
ปู่จางนี่หวงได้หวงดีจริงๆ

เดาถูกด้วยสินะคะ^^ เรื่องนี้อิง 15 เจ้าค่ะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!

ปู่ๆ น่ารักจัง เห็นคำว่า 15 แล้วกระโดดเลยค่ะ!!!


ปล. ไม่ได้เมนต์เลย ขออภัยนะคะ

ไม่เป็นไรค่ะ แค่แวะเข้ามาก็สุขใจแล้ว^^ เค้าเองก็ชอบของคุณซุปผักเหมือนกันนะคะ^0^