[OS] My little boy : Merry Christmas To You #ผิงเสีย

[Snake_Blind]

[Mini-Series] My little boy (Semi-AU)
-Intro- https://dmbjth.thai-forum.net/t725-topic
Promise You https://dmbjth.thai-forum.net/t750-topic

Pairing : ผิงเสีย
*คำเตือน* ฟิคนี้เป็นกึ่ง AU นะคะ จะมีแค่บางส่วนที่อ้างอิงจากต้นฉบับ แต่เนื้อหาความสัมพันธ์ส่วนใหญ่ถูกเขียนใหม่หมด
จึงมีจุดที่ OOC (Out of character) อยู่เยอะ หากไม่ถูกใจต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:

ฮ้าาาาาา~~

เสียงเบาลมร้อนออกจากปากดังสอดประสานกับเสียงเสียดสีเล็กน้อยของเสื้อผ้า มือเรียวที่ขาวซีดตัดกับปลายนิ้วสีแดงยกขึ้นจรดริมฝีปากเพี่อรับไออุ่นๆ
ที่เป่าออกมาไปบรรเทาความหนาว แม้จะช่วยไม่ได้มากแต่ก็ดีที่สุดเท่าที่เด็กหนุ่มจะทำได้ เสี่ยวเสียในชุดนักเรียนมัธยมและเสื้อโค้ทสีน้ำเงินเข้มตัวโค่รง
ยืนขยับตัวยุกยิกๆ อยู่หน้าประตูอาคารรูปทรงทันสมัย หน้าอาคารมีตัวอักษรจีนสลักอย่างสละสลวยว่า “คณะโบราณคดี” มือเรียวถูกัน 2-3 ครั้งก่อนคว้า
อุปกรณ์สื่อสารเครื่องเล็กออกมาดู หน้าจอดิจิตอลปรากฏเวลา 19:07

ใบหน้าเยาว์วัยมุ้ยเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเลยเวลาคลาสเรียนสุดท้ายของวันแล้ว แต่ภายในกลุ่มคนที่เดินออกมาจากอาคาร กลับไม่มีชายหนุ่มร่างสูงผมดำ
ที่แสนคุ้นหน้าคุ้นตา

“อ้าวไอ้หนู!! ว่าไง มายืนตัวสั่นเป็นลูกเจี๊ยบอะไรอยู่แถวนี้!!”

เสียงตะโกนดังลั่นที่แสนคุ้นหูทำให้เสี่ยวเสียเบ้หน้าเล็กน้อย แต่ก่อนที่จะหลีกหนีไปไหนทัน มืออวบๆ ก็ตรงเข้ามาขยี้ผมที่เจ้าตัวตั้งใจเซตมาอย่างดีเสียกระจุย

“โอ๊ยยยยยย เฮียอ้วนนนนนน ทำอะไรวะเนี่ย หยุ๊ดดดดดดดดดดดดด”

“อะไร!!!! เป็นเด็กเป็นเล็กบังอาจใช้วาจาหยาบคายกับผู้ใหญ่เหรอ ยังงี้ต้องโดนสุดยอดเคล็ดวิชาฝ่ามือสกุลหวังเป็นการลงโทษ”

“ก๊ากกกกกกกกกกกกกก อย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”

ภาพนายอ้วนหัวโจกประจำคณะโบราณคดีกำลังทารุณกรรมเด็กมัธยมด้วยการจี้เอว สร้างเสียงขบขันและรอยยิ้มให้แก่นักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมา
ด้วยวีรกรรมความแสบของนายอ้วน จึงไม่มีใครในมหาลัยนี้ที่จะไม่รู้จัก ส่วนเด็กหนุ่มหน้าใส แม้จะไม่ได้ศึกษาอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย
แต่เนื่องจากมักจะมายืนรอพี่ชายที่มีดีกรีเป็นถึงเดือนคณะโบราณคดีอยู่บ่อยๆ ทำให้เป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตาของหนุ่มสาวในคณะเป็นอย่างดี

“โอ๊ย พะ พอก่อน ไม่ไหว ละ แล้ว”

เด็กหนุ่มจับข้อมืออวบอ้วนไว้ด้วยท่าทางอ่อนแรง ซึ่งนายอ้วนก็ยอมหยุดให้แต่โดนดีเมื่อเห็นว่าเสี่ยวเสียแทบจะหายใจไม่ทันอยู่แล้ว แก้มที่ก่อนหน้านี้ขาวซีด
ด้วยความหนาว กลับเปล่งปลั่งด้วยเลือดฝาดจากการออกแรง ผมเพ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้ายับย่น สภาพดูไม่ได้จนนายอ้วนต้องเปล่งเสียงหัวเราะออกมาดังๆ
เด็กหนุ่มหน้าตาง้ำงอ เตะเข้าที่ตูดใหญ่ๆของนายอ้วนโดยไม่สนว่าคนตรงหน้าอายุมากกว่าตนเท่าไหร่

“นิสัยไม่ดี!!!!!”

“ทำไมจ๊ะ เสี่ยวเสียน้อยจะไปฟ้องให้พี่ชายมาเตะตูดเสี่ยอ้วนเหรอ ว้าย เสี่ยอ้วนกลัวมากเลย”

เสี่ยวเสียเบ้หน้ารับท่าทางสะดีดสะอิ้งที่นายอ้วนประดิษฐ์ขึ้นมา ในใจอยากจะอ้วกรดหน้าให้มันรู้แล้วรู้รอด ด้านนายอ้วนที่เห็นท่าไม่ดี กลัวว่าหนุ่มน้อยจะงอน
จนหน้างอไปมากกว่านี้ เลยรีบตะล่อมเด็ก

“ล้อเล่นน่า อย่าทำหน้างอแบบนั้น แล้วนี่ไปไงมาไงถึงมายืนหนาวอยู่แถวนี้ล่ะหือ?”

นายอ้วนพูดพลางเอื้อมมือไปจัดผมเด็กหนุ่มให้เข้าที่เข้าทางด้วยท่าทางอ่อนโยน

“มารอเกอเกอน่ะซิ ไม่รู้ป่านนี้ไปอยู่ที่ไหน ยืนรอตั้งนานจนจะแข็งตายแล้วเนี่ย”

แต่น่าเสียดายที่ความอ่อนโยนนั้นไม่เคยแผ่ไปถึงใจของคนที่ได้รับ เมื่อใจดวงนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนของคนอีกคนไปเสียแล้ว นายอ้วนยิ้มรับท่าทาง
งอนแก้มป่องของอีกคน ก่อนจะวางมือแปะลงกลางหัวเบาๆ ไม่ได้ขยี้ให้เด็กหนุ่มอารมณ์เสียไปมากกว่าเดิม

“โว๊ะ เจ้าเด็กนี่ แล้วทำไมไม่หาที่นั่งดีๆ ร้านกาแฟข้างหน้านี้ก็ดีนะ ไปหรือเปล่า เดี๋ยวเสี่ยอ้วนเลี้ยงระหว่างรอเสี่ยวเกอออกมา”

“จริงเหรอ อ๊ะ!! เกอเกอ!! ไว้คราวหน้านะเฮีย บ๊ายบาย”

ดวงตาสีน้ำตาลเบิกโตเมื่อเห็นพี่ชายคนดีของตนเดินคู่มากับเจ้าแว่นดำที่ตนไม่ชอบหน้าที่สุด รีบพุ่งตัวจากหน้าอาคารโดยไม่สนใจคู่สนทนาที่ถอนหายใจสั้นๆ
พลางมองตามมา เด็กหนุ่มผลักประตูเข้าไปด้านใน ก่อนส่งเสียงเรียกเสียงดัง

“เกอเกอ!!”

ชายหนุ่มหันมาตามเสียงเรียก รวมถึงเพื่อนร่วมทางอีกคนด้วย เฮยเสียจื่อขยับยิ้ม ก่อนยกแขนขึ้นมาวางพาดบนไหล่กว้างของเพื่อนร่วมเอกอย่างจางฉี่หลิง
แม้จะเป็นแค่การวางแขนเฉยๆ ไม่ใช่การโอบ แต่แค่นี้ลูกแมวตัวน้อยของเทพบุตรหน้านิ่งก็แทบจะพองขนขู่ฟ่อๆ ตรงเข้ามาฉีกทึ้งหน้าเจ้าเล่ห์ใต้แว่นตา
แบรนด์เนมสีดำนั้นอยู่มะลอมมะล่อ

“มาได้ยังไง…”

คำพูดเรียบๆที่ดูห่างเหินเหมือนที่ชายหนุ่มชอบใช้บ่อยๆ แต่เมื่อสังเกตดีๆ ทั้งดวงตาสีนิลและน้ำเสียงกลับพบความอ่อนโยนที่ไม่เคยให้ใครเห็น

“ก็วันนี้นัดกันว่าจะไปเที่ยว แล้วก็ไปค้างหอเกอเกอนิฮะ อย่าบอกนะว่าลืม”

เด็กหนุ่มทำหน้ามุ่ย แก้มที่ยังมีสีแดงจางๆป่องออกเล็กน้อยด้วยอาการของเด็กโดนขัดใจ แต่ก่อนที่ฉี่หลิงจะได้ตอบอะไร คนที่ยืนอยู่เป็น กขคง ถึง ฮ.นกฮูก
กลับหัวเราะแทรกขึ้นมาซะอย่างงั้น เรียกให้ใบหน้าง้องุมหันไปเหวี่ยงใส่ทันที

“หัวเราะอะไรของนาย!!!”

“แหม ก็ดูนายน้อยสามทำหน้างอขนาดนี้ แต่ก็ยังน่าเอ็นดู อิจฉาเจ้าหลิงจังเลยน้า มีน้องน่ารักๆแบบนี้ ฉันก็อยากจะมีไว้สักคนเหมือนกันนะ”

“นายว่าใครน่ารัก??!! เอ๊ะ อย่ามาจับนะ!!”

เสียงโวยวายดังลั่นเมื่อมือสากๆของชายหนุ่มแว่นดำยื่นมาจับแก้มใสๆบิดไปมา เสี่ยวเสียยกมือขึ้นปัดพันละวัน

โอ๊ย ทำไมมาหาเกอเกอทีไรมีแต่คนแกล้งแบบนี้เนี่ย!!! เพื่อนเกอเกอนิสัยไม่ดี!!!!!!!

หมับ…..

การรุกรานหยุดลงเมื่อมือที่มีนิ้วชี้และกลางเรียวยาวกว่าปกติคว้าข้อมือของเฮยเสียจื่อเอาไว้ เสี่ยวเสียเงยหน้าขึ้นมองก็เห้นเพียงแผ่นหลังของพี่ชาย
ที่เอาตัวมาแทรกกลางตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เจ้าเฮยเสียจื่อที่ยืนจ้องหน้ากับฉี่หลิงสักพักก็ยิ่งฉีกยิ้มกว้างแล้วหดมือกลับไปชูทำท่ายอมแพ้

“ฉันไปก่อนนะนายน้อยสาม ถ้านายน้อยสามมีเพื่อนน่ารักๆอย่าลืมพามาให้ฉันรู้จักบ้างนะ”

พูดจบก็เดินหัวเราะหึหึหึจากไปโดยมีเสี่ยวเสียทำท่าแยกเขี้ยวตามหลัง คนแบบนี้นะควรจับขังลืม ไม่ต้องให้พบเจอแสงตะวันอีกจะเป็นประโยชน์
ต่อเด็กทั้งโลกมากกว่า!!!!

“อ๊ะ!!”

เสี่ยวเสียร้องเบาๆอย่างตกใจเมื่อมืออุ่นๆแตะลงที่ข้างแก้ม สมาธิถูกดึงกลับมาที่ชายหนุ่มผมดำอีกครั้ง เพียงมองดวงหน้าของร่างสูงความขุ่นเคืองก็
พลันสลาย เสี่ยวเสียยิ้มกว้างอย่างไร้เดียงสา ปล่อยให้คนตัวสูงกว่าไล้แก้มของตนไปเรื่อยๆ ความอุ่นจากฝ่ามือใหญ่ทำให้ร่างกายเย็นค่อยๆรู้สึกดีขึ้นทีละน้อย

“มารอนานแล้วเหรอ”

เสียงทุ้มถามเบาๆ ทั้งๆที่ตนเป้นคนตัวเย็นกว่าปกติ แต่ร่างเล็กตรงหน้ากลับมีผิวที่เย็นกว่า ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าคงจะยืนรอท่ามกลางอากาศหนาวอยู่นานแล้ว

“ทำไมไม่ไปรอที่หอล่ะ”

มือละจากผิวแก้มมาจับมือนุ่มนิ่มที่ดูไม่เคยผ่านความยากลำบากอะไรขึ้นมาบีบนวดให้เลือดลมไหลเวียนและแบ่งปันความอุ่นไปในคราวเดียวกัน
เมื่อเหลือกันเพียง 2 คน เสี่ยวเสียจึงปล่อยเสียงออดอ้อนโดยไม่รู้สึกเคอะเขินแม้ตนนั้นย่างเข้าวัยรุ่นแล้ว

“รอไม่นานหรอก เสี่ยวเสียอยากเจอเกอเกอเร็วๆ เลยมาหาดีกว่า เกอเกอหิวหรือยัง เสี่ยวเสียยังไม่ได้กินอะไรเลย ไปหาอะไรกินกันนะ”

พูดจบก็ฉีกยิ้มกว้างสดใส จนฉี่หลิงต้องยิ้มตามออกมาน้อยๆ เด็กชายตัวน้อยไม่ว่าผ่านไปกี่ปีก็ยังคงน่ารัก และติดเขาไม่เปลี่ยนแปลง มือใหญ่จัดผมให้
เด็กหนุ่มอีกนิดหน่อย ก่อนจะเดินนำออกจากสถาบันโดยมีอีกคนก้าวตามมาไม่ห่าง

.
.
.
.
.
.
.

1 ชั่วโมงต่อมา ใบหน้าที่เคยสดใสกลับมาง้ำงออีกครั้ง เสี่ยวเสียนอนกอดหมอนอยู่บนโซฟา สายตาจับจ้องไปที่ทีวีแต่เนื้อหาที่ฉายบนจอไม่ได้ซึมซับ
เข้าไปในหัวสักนิด เมื่อบัดนี้เด็กหนุ่มทั้งเซ็ง ทั้งงอน พี่ชายแสนดีของตน

ปกติจางฉี่หลิงไม่ได้เป็นคนที่ติดตามเรื่องแฟชั่นมากมายอะไร ติดจะสนใจแต่เรื่องของเก่าๆเสียมากกว่า แถมการใช้ชีวิตก็เรียบง่าย ไม่เคยไปเที่ยวเล่น
หรือปาร์ตี้อะไร ตรงจุดนี้ของคนตัวสูง แม้เสี่ยวเสียจะชอบมากๆ แต่วันนี้กลับทำให้เขาเซ็งอย่างที่สุด

เริ่มด้วย วันนี้เป็นวัน Christmas Eve ที่คนส่วนใหญ่จะออกมาเที่ยวกับคนที่รัก ไม่ว่าจะเป็นคู่รักหรือคนในครอบครัว เสี่ยวเสียที่ตั้งใจจะมาฉลองเทศกาล
แห่งความสุขสันต์กับพี่ชายที่ตนรักที่สุด กลับถูกร่างสูงเดินเข้าร้านบะหมี่ พอจะชวนไปอคาเรียม กลับโดนลากเข้าร้านหนังสือ แล้วพอจะชวนไปดูหนัง
กลับถูกปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ว่า ต้องกลับมาทำรายงาน และพาเข้าร้านเช่าแผ่นหนังแทนซะอย่างงั้น

นั่นทำให้นายน้อยสามแห่งตระกูลอู๋ ต้องมานอนกอดหมอนงอนพี่ชายในหอพักของพี่ชาย กับแผ่นหนังอนิเมชั่นเด็กน้อยที่พี่ชายเลือกให้ กับขนมขบเคี้ยว
ที่พี่ชายซื้อให้ และเสื้อกันหนาวตัวใหญ่แสนอุ่นของพี่ชายคนเดิม ส่วนตัวเจ้าของนั้น กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาเปิดหนังสือเรียนไปพลาง จดโน๊ตไปพลาง
ไม่ได้หันมาสนใจสักนิดว่าน้องน้อยหัวเสียขนาดไหน

จนอนิเมชั่นจบลง ฉี่หลิงก็ยังไม่มีท่าทีหันมาสนใจ นั้นทำให้เสี่ยวเสียถอนหายใจออกมาในที่สุด อยู่ด้วยกันมานานจนทำให้รู้ว่าตัวฉี่หลิงนั้น
ถ้าเงียบไปไม่สนใจก็คงมีเหตุผลอย่างเดียวคือ ‘ ไม่รู้ว่าเขางอนอยู่ ‘ ถอนหายใจหนักๆอีกหนึ่งทีให้กับแผนการงอนให้ง้อที่ล้มเหลวอีกครั้ง
(ตั้งแต่ตอนที่ผมเริ่มหัดงอนเป็น ก็ดูจะล้มเหลวมาแล้ว เอ่อ…..26...27….อืม...เรียกว่าทุกครั้งเลยดีกว่าครับ….)

เสี่ยวเสียเดินถือหมอนไปหาร่างสูงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือ มือเรียวดึงเก้าอี้ที่มีพี่ชายตัวโตนั่งอยู่ออกห่างจากโต๊ะเล็กน้อย เรียกสายตาสงสัยให้มองมาที่ตน
แต่ฉี่หลิงก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร พลางมองอย่างสนใจว่าน้องตัวดีจะทำอะไรต่อไป

เมื่อดึงเก้าอี้ออกมาได้ระยะแล้ว เสี่ยวเสียก็แทรกตัวเข้าไประหว่างฉี่หลิงกับโต๊ะ พลางหย่อนตัวนั่งบนตักของร่างสูง ด้วยส่วนสูงที่เริ่มไม่ค่อยต่างกันมากแล้ว
ทำให้เด็กหนุ่มต้องไถลตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยถึงจะวางศีรษะลงบนไหล่กว้างได้อย่างพอดิบพอดี ทำให้มือแกร่งต้องเลื่อนมาโอบเอวคนบนตักไว้หลวมๆ
เพราะกลัวจะไหลจนตกลงไป

ขยับตัวยุกยิกอีกนิดหน่อย เพื่อหาจุดที่ตนจะนั่งได้สบายที่สุด ก่อนจะเอาหมอนอิงใบเดิมขึ้นมานั่งกอด ไม่พูดไม่จา ทำให้ฉี่หลิงเริ่มจะรู้ตัวสักทีว่า
เจ้าน้องชายตัวดีกำลังงอนตนอยู่

“เกอเกอรู้ป่าวว่าเสี่ยวเสียงอนอยู่….”

เด็กหนุ่มพูดออกมาในที่สุดเพราะความอดทนที่ต่ำเตี้ยบวกกับความอยากรู้ของตน ฉี่หลิงยกยิ้มมุมปากตอบรับ ก่อนจะกล่าวตอบ

“ก่อนหน้านี้ไม่รู้ แต่ตอนนี้รู้แล้ว”

“แล้วรู้ป่าวว่าเสี่ยวเสียงอนอะไร”

“เพราะพี่ปล่อยให้รอนาน?”

“ไม่ใช่”

“เพราะบะหมี่ปูของโปรดหมด?”

“ไม่ใช่”

“เพราะหนังเรื่องที่พี่เลือกให้ไม่สนุก?”

“ไม่ใช่”

“หรือขนมไม่พอ?”

“ไม่ใช่!!!”

เด็กหนุ่มเริ่มทนไม่ไหว ตั้งท่าจะลุกออกไป แต่ติดมือแกร่งที่รั้งเอวตนไว้กับที่ เสี่ยวเสียหน้างอ พยายามแกะมือนั้นออกจากกัน แต่ไม้จิ้มฟันหรือ
จะงัดท่อนเหล็กได้ ฉี่หลิงที่เห้นว่าน้องเริ่มงอแงไม่เข้าท่าแล้ว เลยเอาคางวางเกยไหล่คนตัวเล้กกว่า แล้วถามด้วยเสียงทุ้มๆแต่ทว่าอ่อนโยน

“แล้วสรุปว่าพี่ทำอะไรผิดครับคนดี….”

เสี่ยวเสียที่ถูกโจมตีข้างหูตะดุดกึก ดวงหน้าอ่อนเยาว์ขึ้นสีเล็กน้อย กัดริมฝีปากล่างทำหน้ายุ่งยากใจ ก่อนจะพูดออกมาในที่สุด

“เพราะเกอเกอ…..ไม่พาเสี่ยวเสียไปเที่ยววันคริสต์มาสอีฟ….”

พูดจบใบหน้าพลันเห่อร้อนขึ้นมา เมื่อคนเด็กกว่าพึ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองช่างงอนอะไรได้ไร้สาระเสียจริง ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆที่ข้างหูแล้วก็ยิ่งรู้สึกอาย
เด็กหนุ่มเลยดิ้นปัดๆ อยากจะออกจากอ้อมแขน แต่แขนแกร่งกลับยิ่งรัดแน่นไม่ยอมปล่อย

ทำไมยิ่งโตเกอเกอยิ่งชอบขัดใจเสี่ยวเสียซะจริง!!!!!!!!!!

เมื่อเห็นน้องน้อยกลับมางอแง ร่างสูงจึงรีบกอบกู้สถานการณ์

“พี่ก็พาไปแล้วไง”

“ไม่จริง!! เกอเกอไม่เห็นจะพาไปที่ไหนเป็นพิเศษเลย”

“ก็เพราะทุกที่ที่พี่พาไป เป็นที่พิเศษสำหรับพี่น่ะซิ”

เพียงประโยคเดียวทำเอาร่างของเด็กหนุ่มพลันหยุดกึก สมองน้อยๆค่อยๆนึกย้อนไป ยิ่งย้อนนานก็ยิ่งเพิ่มสีแดงบนแก้มและหูของเสี่ยวเสีย

ร้านบะหมี่เจ้าประจำที่เสี่ยวเสียชอบกิน

ร้านหนังสือที่เสี่ยวเสียมักจะเข้าไปดูการ์ตูนออกใหม่

ร้านเช่าหนังที่เสี่ยวเสียชอบพาเกอเกอไปเลือกแผ่นทุกครั้งที่มานอนค้างที่หอ

ทุกๆที่คือที่ๆเสี่ยวเสียชอบไป เพราะเสี่ยวเสียคือคนพิเศษ ทุกๆที่จึงเป็นที่ที่พิเศษของพี่ชายคนนี้เสมอ

“แต่ถ้ายังอยากไปเที่ยวที่อื่นก็ได้นะครับ ตอนนี้คงยังมีโรงหนังเปิดอยู่ เสี่ยวเสียอยากดูอะไรล่ะ”

“......แล้ว”

“หือ?”

เสียงตอบเบาบางดั่งเสียงกระซิบ แม้กระทั่งคนที่เอาคางเกยไหล่อยู่ยังจับใจความไม่ได้ ฉี่หลิงส่งเสียงในลำคอแทนความสงสัย แต่เด็กน้อยตรงหน้ากลับ
หันตัวมานั่งหันข้าง เอียงตัวโอบคออ้อนซะอย่างงั้น

“ไม่อยากไปแล้ว อยู่บ้านกับเกอเกอก็ได้”

“ไม่เบื่อเหรอ”

เสียงทุ้มเอ่ยถามคนที่ซุกหน้าอยู่กับคอตน เสี่ยวเสียส่ายหน้าพรืด ก่อนจะกระชับอ้อมแขนกอดคอพี่ชายเอาไว้ให้แน่นกว่าเดิม

“อยู่กับเกอเกอไม่เบื่อหรอก แค่นอนอยู่บ้านดูทีวีเฉยๆก็ได้”

ฉี่หลิงแย้มยิ้มน้อยๆ มือใหญ่ลูบหลังเอาใจคนที่ยังนั่งบนตักตน ทั้ง 2 นั่งอยุ่แบบนั้นสักพักจนนาฬิกาในห้องส่งเสียงบอกเวลาเที่ยงคืน เสี่ยวเสียจึงดันตัว
ออกมาเล็กน้อย ฉีกยิ้มกว่าก่อนจะพูดออกมาว่า

“สุขสันต์วันคริสต์มาสฮะเกอเกอ”

“.....สุขสันต์วันคริสต์มาสครับเสี่ยวเสีย”

คืนนั้นมีร่าง 2 ร่างที่หลับซบกันหน้าทีวีใหญ่ที่ยังคงฉายรายการเฉลิมฉลองเทศกาลแห่งความรื่นเริง มือแกร่งเกาะกุมมือเรียวอย่างทนุถนอม และ
รอมยิ้มแห่งความสุขที่ฉายบนใบหน้าที่กำลังหลับ บ่งบอกว่าทั้งสองคนมีช่วงเวลาดีๆในค่ำคืนนี้เหมือนกันทุกๆวันที่ผ่านมา
ถึงแม้จะเป็นวันอะไรก็ตาม แต่สิ่งที่ทำให้วันนี้เป้นวันพิเศษก็คือการที่มีอีกคนอยู่เคียงข้างกัน

~Merry Christmas To you~

:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:

กิ๊ซซซซซซซซซซซซ แต่งออกมาด้วยความคับแค้นใจของด้วงOL ที่ต้องทำงานทั้งวันคริสต์มาสอีฟและวันคริสต์มาสค่ะ ฮือออออออออออออออออออออ

เค้าอยากไปเดินเที่ยว กินบะหมี่ปูกะเกอเกอบ้างจังเลยอา แต่งอแงไปก็มะมีคนให้อ้อน เป้นพี่สาวคนโตมันช่างอาภัพพพพพพพพพพ 555555555

สุขสันต์วันแห่งคนรักและครอบครัวแด่ด้วงทุกๆคนค่า <3

[Duke_of_Florence]

“แล้วสรุปว่าพี่ทำอะไรผิดครับคนดี….”

ตายแล้ว ด้วงจะไม่ทน ฉี่หลิงเกอเกอข่นบร้า มาทำดาเมจอะไรใส่เราเนี่ย

ตอนที่แล้วกรี๊ดใส่น้องเสี่ยวเสีย คราวนี้ขอกรี๊ดใส่คุณพี่สุดหล่อบ้างนะคะ เสี่ยวเสียอย่างอนเค้าน้า คุณพี่คนดีของเสี่ยวเสียน่าร้ากกกที่สุดในโลกไปเลย  

แหม ดูแต่ละคนรอบตัวพี่ฉี่หลิงอยากจะเลี้ยงต้อยเสี่ยวเสียกันหมดเลย แอบสงสารเสี่ยอ้วนเบาๆ พี่แว่นดำเห็นตัวอย่างที่ดีแล้วอยากจะเลียนแบบฉี่หลิงเกอเกอใช่มะ ไว้เดี๋ยวให้เสี่ยวเสียแนะนำเสี่ยวฮัวให้รู้จัก ถถถ

อ่านฟิคเรื่องนี้แล้วเหมือนกำลังติดตามพัฒนาการเลี้ยงต้อยของฉี่หลิงเกอเกอเลยค่ะ เสี่ยวเสียค่อยๆโตขึ้นทีละนิด แต่ก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยน ยังคงติดพี่ชายรูปหล่อเหมือนเดิม ดูเผินๆเหมือนพี่ชายจะไม่ค่อยใส่ใจเสี่ยวเสีย แต่ความจริงแล้วพี่ชายเขาเอาอกเอาใจน้องมากนะ น้องงอนได้แป๊บเดียวก็หายงอนแล้ว ชอบตรงที่บอกว่าเสี่ยวเสียเป็นคนพิเศษสำหรับพี่เขา ทุกที่ที่เสี่ยวเสียชอบไปก็เลยกลายเป็นที่พิเศษของพี่เขาด้วย ไม่รู้ทำไมเราฟินตรงนี้ ทั้งสองคนต่างเป็นคนพิเศษของกันและกัน พอเสี่ยวเสียฟังพี่เขาอธิบายก็หายงอน น่ารักมากลูก อยู่ที่ไหนไม่สำคัญ ที่สำคัญคือเราอยู่กับใครต่างหาก ฉลองเทศกาลพิเศษกับคนพิเศษช่างเป็นอะไรที่มีความสุขที่สุดเลยค่ะ

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ อ่านแล้วยิ้มได้ตลอด อบอุ่นเหมาะกับบรรยากาศหนาวๆช่วงนี้มากเลยค่ะ งือ
Merry Christmas to พี่คนเขียนนะคร้า จุ๊บ จุ๊บ

[Black_forest15]

เสี่ยวเกอข่นบ้าาา///7///
ฟิคเรื่องนี้กร๊าวมากค่ะฟฟฟฟฟ

ปล.ฉี่หลิงเกอเกอเลี้ยงต้อยเสี่ยวเสียมากี่ปีแล้---

[Snake_Blind]

ปล.ฉี่หลิงเกอเกอเลี้ยงต้อยเสี่ยวเสียมากี่ปีแล้---

กร๊ากกกกกก ถ้าในฟิคนี้เสี่ยวเสียอายุประมาณ 16-17 ค่ะ ส่วนฉี่หลิงเกอเกอเรียนปริญญาโท อายุประมาณ 28-29

ในซีรี่ย์นี้ทั้ง2คนอายุห่างกันประมาณ 12 ปีค่ะ #ตายและพอพูดจำนวนปีปุ๊บพึ่งรู้สึกอย่างจริงจังว่าโครตเลี้ยงต้อย ก๊าก

[kame_kazuha]

กรีกร้องง ด้วงจะไม่ทน ถ้าสองพี่น้องจะน่ารักขนาดนี้

Merry christmas

[kame_kazuha]

กรีดร้องง ด้วงจะไม่ทน ถ้าสองพี่น้องจะน่ารักขนาดนี้

Merry christmas

[Rozenkreuz]

สะบัดจดหมายลาตายปักพื้นหิมะ พร้อมกับล้มตัวลง
ด้วงลาตายครับ ฮือออออออ เสียเลือดหมดตัว นึกถึงเสียงอ้อนๆของนายน้อย อ่อกกกกกก