[OS] My little boy (Semi-AU) #ผิงเสีย

[Snake_Blind]

[One-Shot] My little boy
Pairing : ผิงเสีย
*คำเตือน* ฟิคนี้เป็นกึ่ง AU นะคะ จะมีแค่บางส่วนที่อ้างอิงจากต้นฉบับ แต่เนื้อหาความสัมพันธ์ส่วนใหญ่ถูกเขียนใหม่หมด
จึงมีจุดที่ OOC (Out of character) อยู่เยอะ หากไม่ถูกใจต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:

"เสี่ยวหลิง มานี่ซิ"

เสียงเรียกทุ้มกังวาลดังลอดบานประตูเข้ามา เด็กชายผมดำจึงละมือจากหนังสือตรงหน้า แล้วเดินทะลุทางเดินเข้าสู่ส่วนของห้องรับแขก
ร่างเล็กเอ่ยเสียงขออนุญาตก่อนเปิดประตูเข้าไปในห้องรับแขกประจำบ้านตระกูลจาง ที่โต๊ะกลมใกล้หน้าต่างบานใหญ่ มีร่างของผู้นำตระกูล
จางฉี่ซาน นั่งอยู่พร้อมกับแขกผู้แสนคุ้นหน้าคุ้นตา

"สวัสดีครับท่านปู่อู๋"

ร่างเล็กๆคำนับคำความเคารพอย่างนอบน้อม ก่อนเดินมาหยุดที่ข้างโต๊ะ สายตาปะทะกับก้อนผ้าที่ อู๋เหลาโก่ว ประคองไว้อย่างทะนุถนอม
ทำให้เด็กชายคิดถึงเหล่าของจากกรวยมากมายที่เจ้าบ้านหมาห้าชอบเอามาอวดปู่ของเขา แต่ไม่เคยมีอะไรที่อู๋เหลาโก่วจะแสดงท่าที
ทะนุถนอมและห่วงใยได้เท่าสิ่งนี้ ในหัวเด็กน้อยบังเกิดความสงสัยปนความอยากรู้อยากเห็น แต่มารยาทอันดีที่ปู่สอนทำให้จางฉี่หลิงนิ่งเงียบ
ไม่เอ่ยละลาบละล้วงในสิ่งที่ผู้ใหญ่คุยกัน

"สวัสดีเสี่ยวหลิง ไม่เจอกันพักเดียว โตขึ้นไม่น้อยเลยนะ"

อู๋เหลาโก่วยิ้มให้อย่างเอ็นดู รอยยิ้มใสกระจ่างเหมือนเช่นทุกครั้งที่ตนได้พบคนๆนี้ ร่าเริงยิ่งกว่าเด็กอย่างตนเสียอีก
บางทีฉี่หลิงก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมท่านปู่อู๋ที่ร่าเริงสดใสเหมือนดวงอาทิตย์ ถึงสนิทกับท่านปู่ใหญ่ที่เงียบขรึมดั่งทะเลสาบในฤดูหนาว
คน 2 ขั้วที่ดูต่างกัน แต่กลับเข้ากันได้ดีจนน่าแปลกใจ แต่ก็เป็นดั่งเช่นทุกครั้งที่เด็กชายมักจะเก็บความสงสัยที่ไร้สาระของตนไว้เงียบๆ

"ท่านปู่เรียกผมทำไมหรือครับ"

"วันนี้เหลาอู่พาคนมาให้เจ้ารู้จักน่ะ"

คำบอกเล่าจากปู่ ทำให้ฉี่หลิงเผลอกวาดสายตามองหาคนที่ว่านั้น จนเรียกเสียงหัวเราะอย่างขบขันจากผู้ที่เป็นแขก อู๋เหลาโก่วกวักมือให้
เด็กน้อยเดินเข้าไปใกล้ตนมากขึ้น โดยที่เด็กน้อยก็ทำตามอย่างว่าง่าย

"เสี่ยวหลิง นี่หลานปู่ 'เสี่ยวเสีย' นะ ตั้งแต่วันนี้เสี่ยวเสียจะมาเป็นน้องชายของเสี่ยวหลิงนะครับ"

ปู่อู๋ขยับก้อนผ้าในอ้อมแขนให้ฉี่หลิงดูชัดๆ ก้อนผ้าเดิมที่เด็กน้อยคิดว่าคงเป็นของจากกรวย กลับกลายเป็นเด็กทารกตัวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม
ที่กำลังหลับไหลอย่างสงบ จี่หลิงที่ไม่เคยเห็นเด็กเล็กๆมาก่อน ขยับเข้าไปดูอย่างสนใจ จังหวะนั้นเองอู๋เสียในอ้อมแขนเถ้าแก่หมาห้า
กลับขยับตัวเล็กน้อยก่อนกระพริบลืมตา ดวงตากลมโตสีน้ำตลใสเหมือนลูกแก้วปะทะเข้ากับดวงตาสีดำราบเรียบทำเอาฉี่หลิงชะงักนิ่ง
ไม่กล้าขยับตัวเข้าหามากกว่าเดิม แต่ก็ไม่กล้าถอยห่างออกไป

"แอ๊ะ~"

อู๋เสียงส่งเสียงอ้อแอ้ไม่เป็นคำ มือเล็กๆที่ตอนแรกกำแนบอก ยื่นออกมาหาเด็กชายผมดำที่ดูท่าจะติดสตั๊นท์มากกว่าเดิม
ฉี่หลิงผู้ไม่เคยเจอเด็กทารกมาก่อนในชีวิต ไม่รู้จทำอะไรกับมือเล็กๆที่เอื้อมมาไขว้คว้าตนดี กลัวว่าถ้าแตะต้องแรงไป มือที่ถูกฝึกวิชามาของตน
อาจจะทำร้ายสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่แสนเปราะบางตรงหน้าได้

"ดูท่าเสี่ยวเสียจะชอบเจ้านะเสี่ยวหลิง"

ปู่จางเอ่ยขึ้นมาในที่สุด ฉี่หลิงหันกลับไปมองปู่ตนสลับกับร่างเล็กๆ 2-3 ครั้ง ยังคงตัดสินใจไม่ได้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป

"แอ๊...แอ๊ะ ฮึก ฮึก"

เด็กน้อยที่หัวเราะอย่างสดใสเมื่อกี้ อยู่ดีๆกลับร้องไห้ขึ้นมาเสียเฉยๆ ทั้งฉี่หลิงทั้งอู๋เหลาโก่วสะดุ้งโหยง ท่าทีลนลานของเด็กและคนที่เหมือนเด็ก
ทำเอาจางฉี่ซานหลุดขำออกมาเบาๆอย่างช่วยไม่ได้ พลางเอ่ยแนะนำด้วยโทนเสียงที่ปรับให้ราบเรียบเหมือนเดิม

"เสี่ยวเสียอยากไปหาพี่หรือเปล่า เจ้าลองให้เสี่ยวหลิงอุ้มเสี่ยวเสียซิเหลาอู่"

"...อย่าดีกว่าครับ ผมไม่รู้ว่าจะอุ้มยังไง"

ฉี่หลิงถอยหลังเล็กน้อยพร้อมกล่าวปฏิเสธ ร่างเล็กๆแสนบอบบางนี้ทำให้เด็กน้อยหวาดกลัวว่าจะทำตรงไหนบุบสลายไป
แต่อนิจา คำของเด็กน้อยกลับไม่มีน้ำหนักเท่าพ่อพระใหญ่ อู๋เหลาโก่วยิ้มกว้าง พร้อมขยับยื่นเด็กน้อยในอ้อมกอดมาให้ฉี่หลิง

"ไม่ต้องคิดมากหรอก เดี๋ยวข้าจะสอนเจ้าเอง เอาล่ะเจ้าเอาแขนมารองตรงนี้นะ แล้วก็เอามือพยุงคอเสี่ยวเสียไว้"

แม้จะตกใจ แต่เด็กน้อยก็ยังคงสีหน้าราบเรียบของตนไว้ แล้วรีบทำตามคำผู้ใหญ่อย่างเสียมิได้ ด้วยเกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาท
ไม่นานนักเด็กทารกตัวน้อยในอ้อมกอดของอู๋เหลาโก่วก็มาอยู่ในแขนเล็กๆของฉี่หลิง เด็กน้อยก้มหน้ามองคนที่กำลังกระจองอแงในอ้อมแขนเงียบๆ

"เสี่ยวเสีย เจ้าขี้แยแบบนี้ เสี่ยวหลิงไม่ชอบนะรู้หรือเปล่า"

อู๋เหลาโก่วพูดดุแบบทีเล่นทีจริง แต่เหมือนว่าอู๋เสียเข้าใจ เด็กทารกที่เบะปากร้องไห้อยู่เมื่อกี้ กลับค่อยๆเงียบเสียงลง กลายเป็นเสียงสะอื้น
เพียงแผ่วเบา ดวงตากลมโตจับจ้องมาเด็กชายผู้เงียบขรึมไม่วางตา สร้างความประหลาดใจให้คนทั้ง 3 ที่อยู่ในเหตุการณ์อย่างยิ่ง

"ท่านดูซิพ่อพระ เสี่ยวเสียเงียบทันทีเลย ขนาดตอนอยู่บ้าน ทั้งพ่อทั้งแม่มันโอ๋กันจะเป็นจะตาย กว่าเจ้าเด็กดื้อนี่จะเงียบได้ก็นานโข
แบบนี้ข้าต้องขอยืมตัวเสี่ยวหลิงไปเลี้ยงน้องที่บ้านสกุลอู๋เสียแล้ว"

อู๋เหลาโก่วเอ่ยด้วยความประหลาดใจ แล้วหัวเราะเสียงดังกังวาล บทสนทนาต่อจากนั้นไม่ได้เข้าหัวของฉี่หลิงเลยแม้แต่น้อย
ความสนใจโดนดึงไปที่เด็กน้อยในอ้อมแขน ฉี่หลิงยกนิ้วยาวๆของตนแตะเช็ดน้ำตาบนพวงแก้มใส ก่อนถูกเด็กทารกคว้าไปจับด้วยความสนอกสนใจ
แต่ถึงกระนั้นเจ้าของนิ้วก็ไม่ได้มีท่าทีรังเกียจ ปล่อยให้จับตามใจชอบ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะเสี่ยวเสีย..."

เสียงเอ่ยแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่หาได้ยากจากเด็กชายผู้เงียบขรึม ทุกการกระทำไม่พ้นสายตาของพ่อพระใหญ่แห่งเก้าสกุลแม้แต่น้อย
จางฉี่ซานรู้สึกดีใจที่ขอให้อู๋เหลาโก่วพาหลานตัวน้อยมาในการพบปะของพวกตน อาจจะด้วยการเลี้ยงดูที่เข้มงวดของตน บวกกับการที่เด็กชาย
เสียพ่อและแม่ไปตั้งแต่เล็กแต่น้อย ทำให้จางฉี่หลิงแห่งตระกูลจาง เป็นเด็กที่เงียบขรึมและโตเกินวัย หลายครั้งที่จางฉี่ซานนึกอยากให้
หลานของตนงอแงเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆบ้าง แต่ก็ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น พาลทำให้เขานึกกังวลว่าจะโตมาเป็นเด็กไร้หัวใจหรือเปล่า
ความกลัดกลุ้มนี้เขาได้เอาไปปรึกษากับหมาห้าแห่งตระกูลอู๋ ประจวบเหมาะกับที่อู๋เสีย หลานชายคนแรกของตระกูลมีอายุครบเดือนพอดี
อู๋เหลาโก่วจึงเสนอว่าจะพามาให้ฉี่หลิงรู้จัก การเล่นกับเด็กเล็กๆหรือสัตว์เลี้ยงอาจจะช่วยให้ทำให้มีจิตใจอ่อนโยนขึ้นบ้างก็ได้

.
.
.
.
.

6 ปีผ่านไป จางฉี่ซานนั่งมองหลานชายคนเดียวที่กำลังอ่านหนังสือตามคำสั่งของตนอย่างตั้งใจ จางฉี่หลิงในวัย 18 ปี กลายเป็นเด็กหนุ่มที่สง่างาม
แม้ภายนอกยังดูเป็นคนที่เงียบเฉยและเย็นชาเหมือนเดิม แต่พ่อพระใหญ่ที่คอยสังเกตมาตลอด มองเห้นความอ่อนโยนที่เด็กหนุ่มซ่อนอยู่ภายใน
และมักจะแสดงออกทุกครั้งยามที่ได้อยู่ใกล้ชิดเด็กอีกคน

"ฉี่หลิงเกอเกอ~~~"

เสียงแหลมของเด็กตัวน้อยดังขึ้นพร้อมเสียงวิ่งตึงตัง จางฉี่หลิงที่ถูกเรียกรีบผินหน้าไปทางเสียงเรียก ใจอยากลุกไปหาแทบตาย
แต่ปู่เขาสั่งให้ตั้งใจอ่านหนังสือบทนี้ให้จบ ฉี่หลิงจึงหันหน้ากลับมาที่หน้าหนังสือตามเดิม แต่ไม่วายเหลือบสายตาไปทางประตูเป็นระยะๆ
จางฉี่ซานผู้เข้มงวด นึกขำกับท่าทางของหลานชายที่นานๆจะหลุดพฤติกรรมแบบนี้ออกมา

ก่อนที่จะได้พูดอะไรออกไป บานประตูห้องหนังสือก็เปิดออก ร่างเล็กๆของเด็กชายวัย 6 ขวบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ตามด้วยร่างสูงสมส่วนของ
อู๋ซันเสิ่งที่วิ่งตามมาติดๆ พลางส่งเสียงดุหลานตัวน้อยไปด้วย

"เจ้าเด็กดื้อ ข้าบอกให้นั่งรอเงียบๆจนกว่าท่านจางฉี่ซานจะออกมาไม่ใช่เหรอ!!! วิ่งเข้ามาเองแบบนี้มันเสียมารยาทนะรู้มั๊ย รีบขอโทษท่านจางฉี่ซานเดี่ยวนี้"

อาสามเอ่ยดุเด็กน้อยที่ตอนนี้ปีนขึ้นไปนั่งบนตักของเด็กหนุ่มตระกูลจางเรียบร้อย ฝ่ายคนถูกยึดเป็นเก้าอี้ก็ไม่มีท่าทีอิดออด ในเมื่อเด็กหนุ่มเองก็
เป้นผู้ที่หันมาอ้าแขนรับร่างเล็กๆขึ้นมานั่งบนตักตั้งแต่แรก อู๋เสียหดคอรับเสียงดุ ก่อนจะหันหน้าไปทางพ่อพระใหญ่ด้วยท่าทางหงอยๆ

"ขอโทษฮะปู่จาง"

ดวงหน้าใสซบอยู่กับไหล่ของคนเป็นพี่ มีเพียงดวงตากลมโตที่โผล่มาช้อนขึ้นมองคุณปู่หน้านิ่งที่เขารู้ว่าใจดีมากกว่าที่คิด เสียงขอโทษอ้อมแอ้ม
แผ่วเบาด้วยความสำนึกผิด มือเล็กๆกำเสื้อของคนที่คนนั่งทับอยู่เพราะความกลัวที่จะถูกดุมากกว่าเดิม

"ช่างเถอะ นี่ก็ถึงเวลาที่ข้านัดกับเหลาอู่พอดี พวกเจ้าไปเล่นกันเถอะไป"

ลูบหัวอู๋เสียเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยมีอู๋ซันเสิ่งที่หันมาดุเจ้าตัวเล็กทิ้งท้ายก่อนเดินตามท่านเจ้าบ้านไปเพื่อคุยงานกับพ่อของตน

เมื่อเหลือกันเพียง 2 คนในห้อง เด็กหนุ่มที่เงียบขรึมก็มีท่าทางผ่อนคลายออกมาอย่างเห้นได้ชัด มือใหญ่ลูบหลังปลอบใจเด็กน้อยที่ถูกดุอย่างแผ่วเบา
อู๋เสียที่เมื่อได้อยู่กับพี่ชายคนโปรดอีกครั้งก็ลืมเรื่องเมื่อครู่ไปจนหมด ส่งเสียงเจื้อแจ้วสดใส

"ฉี่หลิงเกอเกอ~ เสี่ยวเสียคิดถึงฉี่หลิงเกอเกอมากเลย"

พูดพลางหันมานั่งคร่อมตักคนตัวโตกว่าเพื่อจะได้หันหน้ามองพี่ชายคนโปรดชัดๆ อู๋เสียกอดคอพี่ชายตัวโตพลางเอาแก้มแนบแก้มอย่างออดอ้อน
จุดรอยยิ้มอ่อนโยนที่มุมปากของฉี่หลิง 6 ปีที่ผ่านมาผู้นำตระกูลอู๋ดูจะมาเยี่ยมเยียนบ้านของเขาบ่อยครั้งกว่าที่ผ่านมา แถมมาทุกครั้งก็จะ
หนีบหลานชายสุดที่รักมาด้วย อู๋เสียที่ติดสอยห้อยตามมาก็มักจะมาอยู่กับเขาเสมอ
จากที่ตอนแรกเขาเองไม่คุ้นเคยกับการต้องดูแลเด็กเล็กๆ และอู๋เสียดูจะเบื่อหน่ายที่ต้องอู่กับพี่ชายที่แสนเงียบงันแบบเขา แต่เพราะเหตุการณ์นึง
ทำให้ทั้ง 2 ได้มีโอกาสสนิทกันมากกว่าเดิม ทำให้ความห่างเหินกลับกลายเป็นความเคยชินที่จะได้เจอกับเด็กน้อยบ่อยๆจนขาดไม่ได้
หลายครั้งที่อู๋เหลาโก่วไม่มาเยี่ยมเป้นเวลาหลายเดือน ฉี่หลิงก็อยากจะเอ่ยปากขอเดินทางไปเยี่ยมอู๋เสียที่บ้านตระกูลอู๋แทน แต่ด้วยความไม่คุ้นชิน
ที่จะเอ่ยปากแสดงความเอาแต่ใจกับปู่ของเขา เด็กหนุ่มจึงต้องเป็นฝ่ายนั่งรอคอยให้อีกคนเดินทางมาเยี่ยมเยียนเหมือนปกติไป

บ่ายวันนั้นฉี่หลิงใช้เวลาไปกับการพาเจ้าตัวน้อยเดินเล่นในทุ่งกว้างหลังบ้านของตน พลางฟังเสียงเล็กๆเล่าถึงเหตุการณ์ที่ตนเจอมาในช่วงที่
ไม่ได้มาหา เด็กหนุ่มที่ปกติมักจะชอบอยู่คนเดียวเงียบๆ แต่พอเป็นเสียงของเด็กคนนี้ กลับฟังไม่รู้เบื่อ

ฉี่หลิงลืมตาขึ้นอีกครั้งก็เป็นเวลาเย็นย่ำ ตะวันคล้อยต่ำใกล้ลับฟ้า มองไปรอบตัวก็พึ่งรู้สึกว่าตนเองนั้นเผลอหลับไปขณะที่กำลังนั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่
เด็กหนุ่มยืดตัวที่เมื่อยล้า เมื่อหันไปหามองข้างกายตนเลือดในกายกลับเย็นเฉียบเมื่อบัดนี้เด็กน้อยที่ควรจะอยู่ตรงนี้กลับหายตัวไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว

จางฉี่หลิงลุกพรวด กวาดสายตามองไปรอบทิศอย่างกระวนกระวาย เขาคงจะหลับลึกจริงๆถึงไม่รู้สึกตัวว่าเด็กน้อยหายตัวไปตอนไหน
สังเกตพื้นรอบตัวก็เห้นรอยเท้าเล็กๆ ย้ำไปตามพื้นหญ้าที่ขึ้นสูงระดับข้อเท้าจนเป็นหลุมรูปเท้าเล็กๆ ฉี่หลิงร้อนใจรีบเดินตามรอยเท้านั้นไป
เสียงกึ่งทุ้มแบบเด็กวัยกำลังแตกเนื้อหนุ่มตะโกนเรียกอู๋เสียเสียงดัง สลับกับเงี่ยหูฟังเสียงตอบรับที่อาจจะลอยมาตามสายลม

ยิ่งเดินลึกเท่าไหร่ ฉี่หลิงก็คิดถึงเหตุการณ์คล้ายกันซึ่งเกิดขึ้นเมื่ออู๋เสียอายุได้เพียง 2 ขวบปี วันนั้นเขาพาเด็กน้อยออกมาเดินเล่นตามคำสั่งของปู่
แต่ด้วยความที่ยังไม่ชินกับเด็ก ทำให้เด็กหนุ่มเผลอเดินตามความเคยชินของตน เมื่อหันกลับมาอีกทีก็พบว่าเด็กน้อยที่เดินตามตนมานั้นได้หายตัวไป
ฉี่หลิงใช้เวลาตามหาตัวอยู่นาน สุดท้ายเจออู๋เสียอยู่ในโพรงใต้ต้นไม้เล็กๆ ท่าทางคงจะกลิ้งตกลงไปแล้วขึ้นมาเองไม่ได้
ทันทีที่อู๋เสียเห้นหน้าของเขา ก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างสุดกลั้น น้ำตาของเด็กคนนี้ทำให้ใจของฉี่หลิงเจ็บแปร๊บ มือแข็งแรงดึงเด็กน้อยขึ้นมาจากโพรง
แล้วอุ้มให้หน้าซบลงมาบนไหล่ตน อ้อมแขนแข็งแรงโอบกระชับ มือใหญ่ลูบหลังปลอบพลางเอ่ยกระซิบคำขอโทษอย่างแผ่วเบา

'ขอโทษนะที่ดูแลไม่ดี จะไม่ปล่อยให้ห่างไปไหนอีกแล้ว..'

คำสัญญาที่เคยให้ไว้ดังวนอยู่ในหัว เมื่อบัดนี้เด็กน้อยหายตัวไปอีกครั้งโดยที่ตนไม่ทันระวังอีกแล้ว นึกโทษตัวเองสารพัด ในขณะที่ฉี่หลิงกำลังคิดจะ
กลับไปที่บ้านเพื่อขอให้คนออกมาช่วยตามหาอีกแรง ก็มีเสียงเล็กๆดังเรียกตน

"ฉี่หลิงเกอเกอ"

เด็กน้อยโผล่มาในสภาพมอมแมม เนื้อตัวเปรอะไปด้วยขี้ดิน ในมือหอบดอกไม้เต็ม 2 มือ ดวงตากลมโตมองพี่ชายตัวโตด้วยความตกใจระคนสงสัย
เด็กหนุ่มเมื่อเห้นก็รีบพุ่งตัวไปจับอู๋เสียพลิกซ้ายขวา มองหาบาดแผลตามตัว เมื่อเห็นว่าไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ก่อนส่งสายตาดุไปหาเจ้าตัวแสบที่หายตัวไปดื้อๆ

"ไปไหนมา..."

น้ำเสียงห้วนที่ต่างจากปกติทำเอาอู๋เสียสะดุ้งสุดตัว ไม่บ่อยนักที่ฉี่หลิงจะใช้น้ำเสียงแบบนี้กับตน ปกติแล้วถึงพี่ชายตัวโตจะไม่ช่างพูด
แต่ทุกคำพูดที่พูดกับเขามักแฝงไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนชวนอบอุ่นใจ อู๋เสียน้อยเมื่อรู้ตัวว่าทำให้พี่ชายคนโปรดโกรธเสียแล้ว ก็ก้มหน้าสำนึกผิดแบบหงอยๆ

"ผมเดินไปเก็บดอกไม้ที่ทุ่งดอกไม้ที่เกอเกอเคยพาไป กะว่าจะเอามาเป็นของขวัญที่เกอเกอมาเล่นด้วยจนเหนื่อย แต่ว่าไม่ได้มานานแล้ว
ก็เลยหลงทางฮะ ขอโทษฮะฉี่หลิงเกอเกอ อย่าโกรธผมเลยนะฮะ ตอนนี้ผมจำทางได้แล้ว ครั้งหน้าจะไม่หลงแน่นอนฮะ"

เมื่อเห้นท่าทางสำนึกผิดบวกกับเหตุผลของเด็กน้อย ฉี่หลิงก็ทำใจดุไม่ลง ถอนหายใจออกมาอีกครั้งพร้อมคว้าร่างเล็กมาอุ้มแล้วยืดตัวยืนเต็มความสูง

"พี่ไม่ได้โกรธที่เสี่ยวเสียหลงทาง แต่พี่เป็นห่วงที่เสี่ยวเสียหายตัวไปโดยไม่บอกพี่ แถวนี้ถึงจะเป้นระแวกบ้านพี่ แต่ก็ไม่ได้ปลอดภัยขนาดนั้น
หากจะไปไหน ก็ควรบอกพี่ก่อน ถ้าเสี่ยวเสียอยากไปเก็บดอกไม้ พี่ก็จะพาไป"

สายตามั่นคงบวกกับน้ำเสียงอ่อนโยนที่ส่งมาให้ ทำให้อู๋เสียพยักหน้าตอบรับ แขนเล็กๆโอบรอบลำคอของเด็กหนุ่ม พลางซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง

"ขอโทษฮะเกอเกอที่ทำให้เป็นห่วง เสี่ยวเสียจะไม่ไปไหนโดยไม่บอกเกอเกออีกแล้วฮะ"

เสียงเล็กๆออดอ้อนพร้อมแรงกอดรัดที่ลำคอ แม้จะน่าอึดอัดแต่เด็กหนุ่มกลับรับมันด้วยความเต็มใจ

ทั้ง 2 อยู่ในท่านั้นสักพัก ซึบซับความอบอุ่นของกันและกันก่อนที่เด็กหนุ่มจะเห็นว่าเริ่มเย็นมากแล้ว หากไม่รีบกลับจะมืดค่ำเสียก่อน
จึงเริ่มออกเดินทั้งๆที่ยังอุ้มเด็กน้อยอยู่ ฝ่ายอู๋เสียก็ไม่ได้อิดออด ออกจะชอบเสียด้วยซ้ำ เพราะเมื่อตนถูกอุ้ม ใบหน้าก้จะอยู่ระดับเดียวกัน
ทำให้รู้สึกเหมือนได้ใกล้ชิดพี่ชายคนโปรดมากขึ้น ได้มองจากมุมมองเดียวกันกับที่เด็กหน่มร่างสูงมองเห็น อู๋เสียน้อยยิ้มแย้มอย่างดีใจ
พลางกอดกระชับอ้อมแขนที่โอบลำคอพี่ชายคนโตมากกว่าเดิม

กว่าฉี่หลิงจะเดินถึงบ้านสกุลจาง เด็กน้อยในอ้อมกอดก็หลับสนิทไปเสียแล้ว เด็กหนุ่มจึงส่งร่างที่หลับไหลให้อู๋ซันเสิ่ง แม้จะเสียดายที่ต้องจากกัน
แถมยังไม่ได้ร่ำลา แต่เด็กหนุ่มก็ไม่อาจรั้งเอาไว้ได้ จึงได้แต่ยืนส่งด้วยความเงียบงัน แล้วคนบ้านตระกูลอู๋ก็กลับไป

ในอีก 2 วันถัดมากมีจดหมายฉบับน้อยส่งมาถึงจางฉี่หลิง เด็กหนุ่มแกะออกดูก็เจอกับลายมือโยเยที่แม้ไม่สวยมาก แต่ก็ตั้งใจเขียนอย่าง
สุดความสามารถของผู้ส่ง

ถึงฉี่หลิงเกอเกอ

ทำไมไม่ปลุกผมล่ะ!!
กลับมาทั้งๆที่ยังไม่ได้บอกลากันเลย ทั้งๆที่ผมอยากจะอยู่กับเกอเกอต่ออีกนิดแท้ๆ
ครั้งนี้เจอกันแค่แป๊ปเดียวเอง ระหว่างวันเกอเกอก็หลับ พอตอนจะลากันผมก็ดันหลับอีก กว่าจะได้เจอกันอีกก็เมื่อไหร่ไม่รู้

ครั้งหน้าเจอกันเกอเกอห้ามหลับนะฮะ!! ผมก็จะพยายามไม่หลับด้วย จะได้เล่นกันเยอะๆ

คิดถึงเกอเกอนะฮะ

จากเสี่ยวเสีย

อ่านจดหมายจบ เด็กหนุ่มก็ยกมือปิดปากของตัวเอง เมื่อบัดนี้มีรอยยิ้มกว้างประดับอยู่บนหน้าของจางฉี่หลิง ไอ้หนุ่มยิ้มยาก
เด็กหนุ่มรู้สึกความสุขที่ได้รู้ว่า ไม่ใช่ตนฝ่ายเดียวที่ตั้งตารอคอยวันที่ได้พบกัน ไม่ใช่ตนฝ่ายเดียวที่อยากจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานๆ

มือใหญ่พับจดหมายเก็บลงซองอย่างทะนุถนอม ก่อนจะคิดในใจว่าตนคงจะได้แสดงความเอาแต่ใจเป็นครั้งแรกในรอบ18ปีเสียแล้ว

:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:

สวัสดีค่ะ ด้วงปงเองค่ะ

วันนี้มาเป็นฟิคสั้นๆแนวอบอุ่นหัวใจ(หรือเปล่า(?)) เนื่องจากวันนี้ด้วงปงเครียดมาก อยากได้รับการเยียวยา ฮือ~
ด้วงปงเป็นลูกสาวคนโตค่ะ ในชีวิตนี้เคยฝันอยากมีพี่ชายใจดีๆสักคนอยู่เหมือนกัน ความรู้สึกที่ได้รับการเอาใจและปกป้องมันต้องดีมากๆแน่เลย แง

ถ้าเป็นไปได้ My little boy นี้จะพยายามเขียนเป็นมินิซีรี่ย์ โดยอาจจะเป็นตอนสั้นๆ ตามแต่จะนึกหัวข้อออกนะคะ

วันนี้ขอทอล์คสั้นๆ เพราะต้องไปนอนแย้ววว OLร่ำไห้ ไม่อยากให้ถึงวันจันทร์~~
เจอกันใหม่ฟิคถัดไปค่า~~~

ปล. พึ่งสังเกตว่าชื่อ เสี่ยวหลิง มันไปซ้ำกับตัวละครออริของคุณ sinnerdarker ทั้งนี้หากทำให้ขุ่นเคืองใจ ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

[Malangporyim]

ฉี่หลิงเกอเกอ /////7/////

น่ารักมากเลยค่ะ เป็น AU เซ็ตติ้งที่กิ๊บก๊าวอีกแล้ว แง ชอบที่เขียนออกมาได้ดึงความเป็นหนุ่มวัยรุ่นออกมา กรุบๆ กรอบๆ มากเลยค่ะ (หืม!) ตอนพูดถึงเสียงแตกเนื้อหนุ่มนี่เราแบบ โอ๊ย *ทุบโต๊ะปึ้กๆๆๆ* ถือว่ามองโลกได้ละเอียดมากเลยค่ะ ใส่รายละเอียดเล็กๆ มารายทาง แล้วทำให้รู้สึกโมเอะได้ ฮือออออ

สองคนนี้ก็นะ เป็นพี่ชายน้องชายกัน แอ๊ น่ารักกกก อ่านไปแล้วก็คิด ถ้าเสี่ยวเกอในออริจินัลมีครอบครัวแบบนี้บ้างก็คงโตมาเป็นพี่ชายที่อบอุ่นของเสี่ยวเสียได้แน่นอนเลยค่ะ (เสียดายคุณหนานไพ่แก่ใจร้าย ; w ; ฮึก)

ตอนอ่านถึงเปิดจดหมาย นี่แบบ ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ *ยิ้มหน้าบานตามเกอเกอไป* โอ๊ย โชตะ แง จะเซ็ตติ้งไหนจางฉี่หลิงก็กินเด็ก แง แว้ แอ๊ ชอบตอนที่บอกว่าตอนอยู่ด้วยกันเกอเกอหลับ ตอนจะลากันผมดันหลับ แง สมเป็นเสี่ยวเสียนะคะ ในออริจินัลก็ชอบหลับตอนเวลาสำคัญทุกที *แซะนายน้อยทำไม 555*

ปล. อันนี้ทักไว้เฉยๆ อู๋ซันเสิ่งนี่ไม่แน่ใจว่าตั้งใจสะกดด้วยซ.โซ่อยู่แล้วหรือเปล่า แต่ในฉบับนิยายใช้ ส.เสือ ตรงซันเสิ่งค่ะ ถ้าไม่ได้เป็นความผิดพลาดก็ขอโทษด้วยค่ะ m(_ _)m

[meanato]

ฉี่หลิงเกอเกอ///อรั๊กกกกกก โดนดาเมจแรงค่ะ
เสี่ยวเสียทำไมนายน่ารักอย่างนี้เนี่ยลูก โชตะ~~~~~~

[Snake_Blind]

ปล. อันนี้ทักไว้เฉยๆ อู๋ซันเสิ่งนี่ไม่แน่ใจว่าตั้งใจสะกดด้วยซ.โซ่อยู่แล้วหรือเปล่า แต่ในฉบับนิยายใช้ ส.เสือ ตรงซันเสิ่งค่ะ ถ้าไม่ได้เป็นความผิดพลาดก็ขอโทษด้วยค่ะ m(_ _)m

อุ๊ อันนี้ไม่ได้ตั้งใจค่ะ พิมพ์ผิดเอง ไม่ได้ตรวจเช็คให้ดี ขอบคุณที่ชี้แนะนะคะ

[faliona01]

วี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ว่าจะเม้นตั้งกะมะคืน แต่เม้นไม่ออก หลับสะก่อน

เสี่ยวเสียเสี่ยวจางของป้า!!!!! ขอน้วยแก้มที
(X3) ชีวิตนี้มอบให้เธอว์ 2 คน

ทำไมโมเอะน่ายักเยี่ยงนี้!!! คิ้วววววววววววววว!!!
โรเเมนติกเนอะ ตกหลุมเเล้วพระเอกมาเจอ (เขี่ยจอคอม) น่ารักอะ

[Duke_of_Florence]

น่ารักจังเลยค่ะ ชอบตรงที่เปลี่ยนบทให้ฉี่หลิงเป็นหลานของปู่จางด้วย

ทั้งฉี่หลิงเกอเกอทั้งเสี่ยวเสียตัวน้อยช่างน่ารักน่าเอ็นดู ขอทั้งสองคนเลยได้มั้ย โชตะนี่มันก๊าวจริงๆ

อยากบอกว่าไรท์เตอร์แต่งดีอ่ะ อ่านแล้วลื่นไหล ภาษาที่ใช้ก็ดี ขอเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นหนึ่งในเรื่องโปรด

ไรท์เตอร์อยากมีพี่ชาย เราอยากมีน้องชาย สลับกันนะ แต่อ่านเรื่องนี้ได้ทั้งพี่ชายน้องชาย คอมโบ X 2 เลยค่ะ ถูกใจ

[kame_kazuha]

ปุ้งงงงงงง
เอาแต่ใจเลยเสี่ยวหลิน จัดไปปปป

น่ารักไปแล้ว น่ารักไปแล้วว

[sinnerdarker]

//ตายคา AU นี้ค่ะ// แม่จ๋าาาา ฉี่หลิงเกอเกอ กรีีดดดดดดดดด คำเรียกมันน่ารักกิ๊บก๊าวมากเลยค่ะแงงง

อ่านแล้วชุ่มชื้นหัวใจชอบกลค่ะ เห็นท่านจางฉี่ซานแล้วน้ำตาเหมือนจะไหล ;;v;; #ไม่เกี่ยวกับฟิคนี้แต่ชอบค่ะฮือ //นังซินผู้ขึ้นเรือจางอู๋

ปล. พึ่งสังเกตว่าชื่อ เสี่ยวหลิง มันไปซ้ำกับตัวละครออริของคุณ sinnerdarker ทั้งนี้หากทำให้ขุ่นเคืองใจ ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

กรี๊ดดด ไม่ข้องใจค่ะ ทางนี้เองต่างหากดันใช้เสี่ยวหลิงจากจางฉี่หลิง U///U ฟิคน่ารักมากค่ะ มันไม่พอค่ะ ขอตอนต่อค่ะ!!! จะเอาตอนต่อค่ะกรี๊ดดดดดด

/โดนคุณงูตบดิ้นนะคะ

[Black_forest15]

ฉี่หลิงเกอเกอฟหกด่าไสวฟหกด่าสไวแงงงงงงงงงงงน่ารักกกกก

ฟิคน่ารักมากๆๆๆๆๆค่ะ ด้วงตายในบัดดล///7///

[Rozenkreuz]

ฉี่หลิงเกอเกออออออออออออออ //แพ้คำนี้งื้ออออ
น่ารักจริงๆเลยน้า