[SF] ความทรงจำของหิมะ [ผิงเสีย/เฮยฮัว] [1/3]

[faliona01]

Title: ความทรงจำของหิมะ 1/3
Fandom : Daomu Biji , บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing : [ผิงเสีย/เฮยฮัว]
Rate : Ra/te (แหกเรทออกมา เพราะไม่รู้จะให้เรทอะไรดี)

หมายเหตุ : ใคร!!! ใครบอกจะอ่านอู๋เสียกับเมินโหยวผิง วิ่งข้ามเขาหิมะบอกรักกันมีประตูสำริดสอดส่อง ไม่มี๊!!! นี้ไม่ใช่หนังอินเดียไม่ต้องวิ่งข้ามเขา
แต่เรามาวิ่งเข้าหอนางโลมกันดีกว่า (โดนตบ)
ใครหวังจะอ่านอะไรเกี่ยวกับนวลนางหอนางโลมก็ขอให้ซึมเศร้าไปนิดๆ เรื่องนี้เพนตากล้องไปที่การใช้ชีวิตของอู๋เสีย
3 ช่วงวัยแห่ง ฤดูหนาวคะ (ตบมือแปะๆ)
ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านคะ กราบ.........

=======================================================

หนาวที่ 1

เมืองหลวงย่านราตรีมีสถานที่อโคจรมากมาย สถานที่นี้ก็เป็นจุดเริ่มต้นอย่างหนึ่ง ไม่ว่าจะดีเลว งดงามหรือต่ำช้า สถานที่นี้ก็เหมือนเป็นฉากส่วนหนึ่งของเมืองทั่วๆไป นี้! คุณอยากฟังไหม? ผมจะเล่านิทานเรื่องสั้นให้คุณฟังเรื่องหนึ่ง ไม่รู้ว่าคุณจะชอบไหม แต่ผมคิดว่ามันสนุกดีและผมก็พอใจในเรื่องนี้ไม่เลวเหมือนกัน ถ้าชอบละก็ พอฟังจบแล้ว คุณลองบอกผมหน่อยสิว่า ในนิทานเรื่องนี้คุณคิดว่ามันเป็นอย่างไร…

วันนั้นเป็นหิมะตกคืนแรกของปี อากาศหนาวจนควันลอยล่องตามการหายใจ เด็กน้อยคนหนึ่งในชุดสีชมพูกระโปรงบาน อายุประมาณ 8 ปี ชายเสื้อยาวลากพื้นเหมือนเพิ่งกลับมาจากการฝึกรำจากสถานที่สักแห่ง ที่เอวน้อยๆห้อยพวกหยกขาวรูปบุปผาของหอนางโลมแห่งหนึ่ง สลักอักษรขึ้นชื่อถึงหอเริงรมย์ที่ใหญ่ที่สุดในเมือง

เด็กสาวตัวน้อยยิ้มด้วยสีหน้าแปลกประหลาดยามมองเห็นเด็กชายคนหนึ่งยืนเฝ้าอยู่ตรงประตูท่ามกลางหิมะตกหนักโดยไม่มีร่มกางกั้นเพื่อไม่ให้หิมะทับถมบนศีรษะ มือคู่โตกำลังยกขึ้นแนบริมฝีปากเป่าลมหายใจใส่และถูมือไปมาท่ามกลางอากาศหนาวเย็น เอนกายแนบกำแพงคล้ายรอใครอยู่ ตาคู่โตมองดูแข็งกร้าวไม่ยอมใคร ร่างกำยำไม่น้อยของเด็กชายสั่นเทาก่อนจะลิงโลดเมื่อเห็นเด็กสาวในชุดชมพูเดินมาถึง

“เสี่ยวฮัว!! ทำไมพึ่งกลับมา แม่ใหญ่โกรธมากที่นายหายไปตอนส่งคนไปรับ ว่าแต่… นายหอบอะไรมาด้วย” เด็กชายอายุ 12 ปี ใบหน้ามีรอยแผลเป็นที่ข้างแก้มยืนเป่าปากมองดูเด็กสาวตัวเล็กที่กางร่มกระดาษ เดินมาด้วยท่าทางเอนเอียง คล้ายกับกลัวของในมือหล่นตกพื้นแตกหักเสียหาย

เด็กชายรีบเข้ามาถือร่มให้ ก้มหน้ามองดูของในอ้อมแขนของเด็กสาวที่ถูกห่อไว้ด้วยผ้านวมสีขาวผืนโตแน่นหนา มือค่อยๆยกมาเขี่ยๆผ้าออก ก่อนจะพบดวงหน้าขาวนวลอีกหน้าหนึ่งในอ้อมแขนเด็กสาว กำลังหลับสนิทไม่ร้องไห้โวยวายก็แหกปากลั่น

“ชิบหาย! เสี่ยวฮัว นายเก็บเด็กมาทำไม!!! รีบเอาไปวางไว้ที่เดิมเลย แม่ใหญ่เจอเข้า นางเอานายตายแน่!”

เด็กสาวมองคนตรงหน้าที่สูงกว่าตนไม่น้อยกำลังทำหน้าตื่นตระหนกก็ไม่พูดอะไร สีหน้านิ่งเรียบแต่กล่าวตอบอย่างยิ้มแย้มว่า

“พานจื่อ นายช่วยตามพี่สาวแซ่อู๋ให้ที ข้ามีเรื่องรบกวนนางแล้ว”

ยามค่ำคืนของย่านเริงรมย์เป็นเวลาทำงานของเหล่าผู้ใช้ชีวิตในกลางคืน หอบุปผาฮัวม่านโหลวจัดเป็นหนึ่งในสถานเริงรมย์ที่ขึ้นอยู่เกือบใจกลางเมือง นอกจากจะใหญ่ที่สุดแล้ว ยังเต็มไปด้วยสาวงามหลากหลายที่หากบุรุษใดย่างเท้าเข้ามายังแดนบุบผาแห่งนี้แล้วต้องอดใจไม่ไหวหวนกลับมาอีกรอบ

วันนั้นหิมะตกหนักที่สุดในรอบปี เด็กน้อยทารกตัวขาวเหมือนก้อนแป้งถูกนำเข้ามายังที่แห่งนี้ท่ามกลางความวุ่นวายของเหล่าหญิงสาวที่พากันลุมล้อมจ้องมองพูดคุยปรึกษากันไม่หยุด เจ้าตัวน้อยนอนหลับสนิทในอ้อมแขนของหญิงสาวนางหนึ่งอายุประมาณ 20 ปี โดยไม่มีท่าทีจะตื่นขึ้นมาร้องไห้ท่ามกลางความเสียงดังของสถานที่

เสียงขับกล่อมโห่เอ่ดังประโลม ดรุณีน้อยในชุดฟ้ากอดเจ้าก้อนแป้งในมือยิ้มบางเบาและอ่อนโยนถอดสายตาอบอุ่นมองลงมา มือเรียวดั่งลำเทียนสวมใส่แหวนหยกและเครื่องประดับมากมายกำลังตบมือโยกตัวเบาๆกล่อมเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขนให้หลับอย่างสุขสงบ ห้องสีแดงตกแต่งเครื่องเรือนทองคำภายในนี้อากาศอุ่นกว่าข้างนอกมากนัก

“เสี่ยวฮัว! นายบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าไปเอาเด็กทารกนี้มาจากไหน”

เหล่าหญิงสาวในชุดเสื้อผ้าหลากสีสันลุมล้อมเด็กสาวตัวน้อยในชุดชมพูซึ่งกำลังกัดขนมไหว้พระจันทร์บนโต๊ะกลางห้องอย่างเอาเรื่อง มีสตรีบางคนตั้งท่าจะเดินเข้าไปหยอกล้อเจ้าก้อนแป้งขาว แต่ถูกสตรีสาวเสื้อฟ้าขมวดคิ้วมอง หันกายหนีส่ายหน้ายิ้มๆเป็นการปฎิเสธ

“ข้าเก็บมา” เด็กสาวกลืนลงไปอีกคำ “จากรังหมาข้างบ้านคนขายเต้าหู้ ข้าตั้งใจจะเดินกลับเพราะรำคาญยัยแกที่คอยตามจิกเหลือเกิน เห็นเจ้าเด็กนี้ร้องอ้อแอ้อยู่กับไอ้ดำตัวโตก็เลยสงสาร อุ้มกลับมาด้วย”

พอจบคำเด็กสาวตัวน้อยก็โดนก่นด่าด้วยคำพรุสวาทมากมาย รวมถึงการให้นำเด็กกลับไปคืนใส่ในรังหมาเหมือนเดิม

ไม่ทันที่จะวุ่นวายมากกว่านี้ ประตูห้องแดงก็ถูกเปิดออก เด็กชายในชุดดำชุนชายขอบเสื้อด้วยขนจิ้งจอกก็ก้าวเข้ามา วัยอายุประมาณ 11 ปี ดวงตาร่าเริงสดใสหากแต่แก้วตานั้นกลับมีสีเทาขาว คล้ายมืดบอด

“เพ้ย! เสียวฮัวคนสวย ได้ข่าวนายคลอดลูกมาคนนึงหรอ” เด็กชายวิ่งเข้าห้องมาพร้อมซาลาเปาในมือส่งควันหอมฉุย ก่อนจะถูกจับตัวขึ้นอุ้มโดยเหล่าหญิงสาวในห้องที่ส่งเสียงหัวเราะโวยวายหลังฟังคำกล่าว

“แม่เจ้าสิคลอด! เจ้าบอดเฮยเสียจื่อ!! ข้าเป็นผู้ชายจะไปคลอดได้ยังไงกัน!!” เด็กสาวตวาดใส่ ใบหน้าฉุนเฉียว ต่างจากเจ้าเด็กน้อยผมดำตัดสอยที่ยิ้มระรื่น แสร้งทำท่าเสียใจ

“หวา…!! พี่สาว เสี่ยวฮัวตวาดข้า” เด็กน้อยหดตัวแต่ทำหน้าทะเล้นคล้ายพอใจที่ได้แกล้ง ยกมือปิดตาแต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากเจ้าตัว “ตาข้าไม่ได้บอดเสียหน่อย แค่มองไม่ชัดแค่นั้นเอง”

เฮยเสียจื่อเป็นคุณชายอายุเยาว์ผู้หนึ่ง แต่เนื่องด้วยเกิดมามีดวงตาคล้ายมืดบอด คนในตระกูลจึงทอดทิ้งมีชีวิตเหมือนตาย แต่กลับไม่ยอมแพ้ชะตาก้าวเข้ามายังสถานที่อโคจรแห่งนี้ แอบรับจ้างเช็ดเครื่องเรือนและซื้อของเล็กๆน้อยๆให้หญิงสาวในหอแห่งนี้แลกกับเงินทองไม่กี่ตำลึง

ก่อนที่ทุกอย่างจะวุ่นวายไปมากกว่านี้ หญิงสาววัยกลางคนผู้หนึ่งก็ก้าวเข้ามา เหล่าสตรีเมื่อเห็นนางเข้ามาก็ถอยกายหลบไปยืนห่างๆ เสี่ยวฮัวที่เห็นคนตรงหน้าก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ปัดมือไล่เศษขนมยิ้มแผล่ ต่างจากหญิงสาวที่หน้าบึ้ง พัดในมือหุบเข้าหุบออกท่าทางไม่พอใจ

“บอกข้ามาสิว่าเกิดอะไร สารภาพมาสิ” หญิงสาวเอ่ยราบเรียบแต่แฝงแววกดดัน มองเสี่ยวฮัวที่คล้ายทำตัวไม่ทุกข์ร้อนอะไร

“ก็แค่เด็กคนหนึ่ง”

“แล้วเจ้ากล้าดียังไงถึงได้เอาเด็กมาโดยไม่ขออนุญาตจากข้า!!” หญิงสาวตวาดเกรี้ยวกราด วาดมือจับแขนขาวๆของเสี่ยวฮัวและฟาดฝ่ามืออีกข้างตบหน้าเสี่ยวฮัวจนขึ้นรอยแดง 5 นิ้วมือ เสียงดังลั่นห้อง

“หรือท่านจะปล่อยให้เจ้าหนูนี้นอนตายอยู่ข้างถนนกัน!!” เด็กชายในชุดหญิงสาวตะโกนลั่นไม่ยอมแพ้จึงถูกตบหน้าไปอีกรอบ ก่อนที่เสียงกราดเกรี้ยวของสตรีวัยกลางคนจะเอ่ยบอกให้หน้าชากว่าเก่า

“แล้วเจ้าที่เอาเขามาเลี้ยงโดยไม่มีหลักประกันอะไรเลย พาเขามายังสถานที่แห่งนี้ บอกข้าสิเสี่ยวฮัว ว่าชีวิตของเจ้าเด็กนี้ต่อไปในอนาคตไม่เท่ากับตายทั้งเป็นเหมือนกัน”

ความเงียบปกคลุมไปชั่วอึดใจ หญิงสาวมากมายฟังจบก็ก้มหน้าเศร้าสลดไม่พูดจา เฮยเสี่ยจื่อถูกหญิงนางหนึ่งอุ้มพาออกไปนอกห้องท่ามกลางเจ้าตัวที่โวยวายดิ้นรนจะไปหาเสี่ยวฮัวที่ยืนกุมแก้มพูดไม่ออก

ทั้งห้องนิ่งเงียบ น้ำตาค่อยๆหยดลงบนพื้นที่ละหยด ก่อนเสียงร้องไห้จะตามมา พูดเสียงเครือ

“เราเลี้ยงเขาไว้ไม่ได้จริงๆหรือแม่ใหญ่……”

หญิงสาวมองเด็กน้อยที่ก้มหน้าร้องไห้เช็ดน้ำตาก็ถอนหายใจ นางโบกมือเรียกชายร่างกำยำเข้ามาคนหนึ่งสั่งให้พาเด็กกลับไปวางที่เดิม ในรังหมาข้างถนน ข้างร้านคนขายเต้าหู้

เจ้าก้อนแป้งเหมือนจะถูกเสียงดังและบรรยากาศแปลกๆลุมล้อมก็ทนไม่ไหวร้องไห้จ้าออกมาฟังบาดหูเหลือเกิน เสี่ยวฮัววิ่งไปกำชายเสื้อชายร่างยักษ์กรีดร้องทั้งน้ำตาว่าอย่าเอาไปแต่กลับไม่ได้รับการเหลียวแลแม้แต่นิด

เด็กน้อยถูกกึ่งกระชากกึ่งอุ้มออกจากอ้อมอกของหญิงสาวเสื้อฟ้าที่หน้าซีดทำอะไรไม่ถูกค่อยๆมองเจ้าก้อนแป้งในมือนางถูกพรากไปท่ามกลางเสียงร้องไห้ของเด็กทารก และเสียงกรีดร้องคร่ำครวญของเสี่ยวฮัวที่ร้องไห้อ้อนวอนอยู่ในอ้อมกอดของหญิงสาวนางโลม

ขณะที่ชายร่างสูงกำลังเดินไปถึงประตูห้องใกล้จะจากไป คล้ายนางตัดสินใจได้ ลุกขึ้นยืนตวาดเสียงดัง

“ส่งเด็กคืนมาให้ข้า!!!”

เหล่าหญิงสาวอ้าปากตะลึงงันมองอย่างตกใจ ขณะที่สตรีเสื้อฟ้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปอุ้มเด็กน้อยที่ร้องไห้เสียงแสบหูมาไว้ในอ้อมกอด ขับกล่อมโอ้เห่บอกว่าไม่เป็นไรๆซ้ำไปมา คล้ายว่าเจ้าก้อนแป้งจะรู้ว่าใครอุ้มมัน เสียงร้องไห้งอแงจึงหยุดลง หญิงสาวยิ้มบางเบาเดินมายืนถึงกลางห้อง จ้องหน้ากับแม่เล้าแห่งหอฮัวม่านโหลว

“แม่นางอู๋ เจ้าจะทำอย่างนี้ไม่ได้ เชื่อข้าเถอะปล่อยเด็กไป” นางเริ่มโอ้โลมบอกกล่าว มองหญิงสาวชุดฟ้าที่ไม่สนใจไยดี ตบหลังทารกน้อยให้หลับลึกกว่าเดิม

“พี่สาวเห็นแก่ข้าได้ไหม หอบุปผาของเรามั่งมีพอแล้ว ไยจะเลี้ยงเด็กสักคนหนึ่งไม่ได้”

“แม่นางอู๋… ไม่ใช่ว่าข้าใจดำ แต่เจ้าทำแบบนี้ไม่ควรอย่างยิ่ง”

“งั้นท่านลองบอกข้าทีว่าอันใดที่ไม่ควร เงินทองหรือชื่อเสียง”

หญิงวัยกลางคนทำหน้าเหนื่อยหน่ายเริ่มเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก จ้องมองสตรีชุดฟ้าแซ่อู๋ สตรีตรงหน้าเป็นนางโลมอันดับ 1 ของหอฮัวม่านโหลว กับนางที่เป็นแม่เล้าของหอ หากกระทบกระเทียบกันก็คงค้าขายกันไม่ขึ้น

นัยน์ตาหงส์ตวัดวาบใบหน้าคล้ายเทพเซียนสตรีมองอย่างคาดคั้น เงินทองเฉพาะของนางเองก็มีพอไถ่ตัวไม่รู้ว่าเท่าใดแล้ว กับแค่เด็กคนหนึ่งมันคงไม่กระเทือนเท่าใด

“หากว่าท่านเห็นแก่ข้า พี่สาว… เจ้าหนูนี้ให้เลี้ยงเอาไว้เถอะ อย่างน้อยมันโตขึ้นก็ยังพอใช้งานได้ หากมันโตมาสูงใหญ่กำยำก็ยังนับว่าเป็นมือเป็นเท้าให้หอเรา คุ้มกันพวกเรา แต่หากมันโตมางดงามเช่นเสี่ยวฮัวก็ให้มันไปฝึกดีดพิณร้องเพลงและร่ายรำเหมือนพวกหญิงสาวในหอเราแบบนี้ก็นับว่าไม่เสียอะไรแม้แต่นิด หรือท่านว่าไม่จริง?”

อ้อมแขนกอดกระชับเหมือนนางได้ตัดสินใจแล้ว เสี่ยวฮัวที่ได้ฟังนางกล่าวก็ยิ้มหน้าบานกล่าวประสมโรงลงไป สตรีในห้องทั้งหลายคล้ายกลั้นมโนธรรมไม่ไหวกล่าวช่วยอีกแรง

“ให้พวกเราผลัดกันเลี้ยงก็ได้แม่ใหญ่ เขาตัวนิดเดียวคงไม่เป็นปัญหา”

“เจ้าหนูนี้เลี้ยงง่ายไม่งอแง แม่ใหญ่ได้โปรดเถอะเห็นแก่เด็กคนหนึ่ง ปีนี้หนาวหนัก ท่านจะทำใจดำ ทอดทิ้งเขาได้หลงเชียวหรือ?”

คล้ายกับโชคชะตาได้ขีดเส้นกำหนดเอาไว้แล้ว แม่เล้าที่มองเหล่าสตรีโวยวายอ้อนวอนก็กุมหัวโบกมือลง กล่าวเสียงฮึดฮัด ใจจริงนางเองก็ไม่อยากทำเหมือนกันยามมองเจ้าตัวน้อยในหอผ้า แต่กลัวว่าจะทำให้คนทั้งหอเดือดร้อน เอาเถอะ! ตามเวรตามกรรมก็แล้วกัน

“เอ้า! เลี้ยงก็เลี้ยง! แต่อย่าให้ไปรบกวนถึงหูแขกเข้าละ ไม่งั้นอย่าหาว่าข้าใจดำ!! แม่นางอู๋ ทีนี้ก็ตามใจเจ้า ตั้งชื่อเขามาสักชื่อเลี้ยงเอาไว้ ข้ายอมแล้ว ข้ายอมแล้ว เห้อ!”

หญิงสาวกุมหน้าโบกพัดคล้ายเหนื่อยหน่ายใจท่ามกลางเสียงยินดีของเหล่านางโลมในห้องแดง และคำขอบคุณแผ่วเบาของหญิงสาวเสื้อฟ้า

ค่ำนั้นเด็กน้อย ‘อู๋เสีย’ ได้ถูกตั้งชื่อและผลัดกันเลี้ยงดูเรื่อยมาท่ามกลางความรักของเหล่านางโลมที่ทุ่มเทให้ เหมือนปลอบโยนจิตใจอันอ้างว้างกลางสถานที่แห่งนี้


หลายปีผ่านไปเด็กน้อยโตขึ้นมาก สตรีแซ่อู๋ถูกมันให้การคำนับเป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งอาจารย์และเป็นทั้งแม่ของตัวเอง เด็กน้อยโตมาด้วยใบหน้าละม้ายคล้ายหญิงสาวที่เลี้ยงดูมากนักเพียงแต่ว่าคนละเพศกันเท่านั้น

อู๋เสียถูกเลี้ยงดูมาด้วยความรักจากทุกคน ความสามารถเริ่มฉายชัดเพียงอายุได้ 6 ปี ก็สามารถดีดกู่เจิงและเล่นดนตรีได้มากมายหลากหลาย ด้วยวัยเพียง 6 ขวบเท่านั้น

ดนตรีและการอ่านหนังสือได้แม่นางอันดับ 1 แห่งหอฮัวม่านโหลวเป็นผู้สอน การร่ายรำและขับร้องได้เซี่ยอวี้ฮัวนักขับร้องและนักแสดงอันดับ 1 ของเมืองมาดูแล บอกได้เพียงว่าคงไม่มีใครจะตามทัน

ยิ่งได้เฮยเสียจื่อที่กลายเป็นขุนนางฝ่ายบุ๋นช่วยสอนเรื่องต่างๆแล้วคงพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า ยามใดโตขึ้นมาคงไม่มีใครเทียมทันมันอีกต่อไป

หลังจากนั้นพอมันอายุได้ 16 ปี ชื่อเสียงของมันก็คงไม่ต้องพูดถึง แค่นับเงินค่าตัวการแสดงของมันคืนหนึ่งก็แทบจะชดใช้เงินในการเลี้ยงดูตั้งแต่ทารกได้จนสิ้นในทีเดียว

“อู๋เสีย ดีดเพลงให้ข้าฟังหน่อยสิ” เสียงเบื่อหน่ายเอ่ยขึ้นมา พบเพียงชายคนหนึ่งในชุดสีชมพูที่เจ้าตัวชมชอบใส่หนักหนากำลังนอนหมอบกลิ้งไปมาคล้ายวิญญาณหลุดออกจากร่างด้วยความเบื่อหน่ายและร้อนเร้ากลางบรรยากาศฤดูร้อนนี้

“เดี๋ยวเถอะ เสี่ยวฮัว ใครใช้ให้นายลงไปนอนกลิ้งกับพื้นแบบนั้น ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย” ชายหนุ่มในชุดสีฟ้าเดินเข้ามากึ่งดึงกึ่งกระชากหากแต่คนที่นอนอยู่คล้ายได้ใจ ทิ้งน้ำหนักลงไปกว่าเดิม ดึงขึ้นมาลำบากมาก

คล้ายพี่น้องต่างวัยกำลังเล่นกันเสียงหัวเราะดังยาวไปทั่วทางเดิน เสี่ยวฮัวกระชากอู๋เสียลงมากอดและกลิ้งไปด้วยกันบนพื้นร้องโวยวายกันอย่างสนุกสนาน ก่อนประตูห้องจะถูกเปิดและหญิงสาวในชุดสีฟ้าที่ยามนี้ยังคงสดสวยงดงามเหมือนกาลก่อน บัดนี้ไถ่ถอนตัวเองออกจากการเป็นนางโลมกลายมาเป็นอาจารย์สอนศิลปะต่างๆให้กับเหล่าหญิงสาวที่ถูกโชคชะตาเล่นตลกกลายมาเป็นนางโลมในหอแห่งนี้

“เอ้า! 2 คนนี้ ลงไปเล่นอะไรกันบนพื้น เปื้อนฝุ่นหมดแล้ว ลุก ลุก!”

“แม่!/พี่สาว!”

ยิ่งกว่าดีใจ อู๋เสียและเสี่ยวฮัวนับเป็นลูกศิษย์ที่ถูกเลี้ยงมาโดยมือคู่นั้น ยามเห็นคนตรงหน้ายิ่งให้การเคารพมากกว่าเทพเจ้า พุ่งไปคำนับและสวมกอดประจบเอาใจ

“ท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน นี้ยังไม่ใช่เวลาที่นัดกันไว้เลย” อู๋เสียกอดแน่นกล่าวอย่างยิ้มแย้มต่างจากเสี่ยวฮัวที่ยกมือเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเอง

“แม่จะมาหาลูกชายตัวเองมันต้องมากันเฉพาะตอนเรียนหรือยังไง” มือหยกคู่นั้นยกขึ้นหยิกแก้มลูกชายตัวดีของนางอย่างหมันเขี้ยว ผ้าเช็ดหน้าถูกยกขึ้นมาลูบหน้าลูบตาเจ้าตัวที่ได้แต่อ้อนอย่างอารมณ์ดี “ไหน เช็ดหน้าเช็ดตาหน่อยสิ เดี๋ยวใครมาเห็นว่าสุดยอดนักแสดงของหอเราหน้าเปื้อนฝุ่นเพราะไปกลิ้งกับพื้น เขาจะหาว่าที่นี้ไม่ได้ปัดกวาดเช็ดถูกันพอดี”

“พี่สาววันนี้อากาศร้อน แท่นที่จะมาฟังอู๋เสียเล่นดนตรี สู้ออกไปเดินดูของให้หายเหนื่อยไม่ดีกว่าหรอ” เสี่ยวฮัวว่า ต่างจากอู๋เสียที่ขมวดคิ้วเหมือนนึกขึ้นได้

“ว่าแต่วันนี้เฮยเสียจื่อมีแข่งร่างแผนสงครามไม่ใช่หรอ นายไม่ไปเชียร์จะดีหรือไง เดี๋ยวเจ้าตัวก็บ่นว่าถูกนายเมินอีกหรอ”

“ไม่ต้องไปก็รู้ผลอยู่แล้ว ไอ้คนที่สอบเข้าตำแหน่งบุ๋นเพื่อก้าวไปตำแหน่งบู้โดยที่ไม่อยากผ่านการร่วมสงครามเพื่อเป็นแม่ทัพแบบนั้น คนเจ้าเล่ห์พรรณนั้นเสียเวลาไปดูเปล่าๆ”

“ไม่ใช่ว่าทำของกินฝากพวกหน้าประตูไปส่งให้แล้วหรือไง เสี่ยวฮัว” หญิงสาวแอบหยอกถึงเรื่องที่นางรู้มา

เสี่ยวฮัวหน้าตึงเล็กน้อย ความจริงอู๋เสียรู้มาตั้งนานแล้วว่าเสี่ยวฮัวถูกเฮยเสียจื่อบังคับไถ่ตัวออกมาจากหอนานแล้ว เพียงแต่ที่เจ้าตัวยังทำตัวติดแหงกไม่ยอมไปไหนก็คงเป็นเพราะเขาที่ถูกจองจำอยู่ในหอนี้ เพียงเพราะคำว่า บุญคุณที่เลี้ยงดูมา ไม่ใช่ว่ากลัวเขาเหงา แต่เป็นห่วงว่าเขาจะถูกแขกลากเข้าห้องต่างหาก

อันที่จริง พี่พานจื่อ สอนเขาในด้านการต่อสู้มากมายรวมทั้งวรยุทธต่างๆ ส่วนไอ้เรื่องแขกลากเขาเข้าห้องก็ใช่ว่าจะไม่เคยมี แต่แขกคนนั้นถูกเขาใช้วรยุทธที่เรียนมาจากพานจื่อซัดกระเด็นตกชั้น 2 ตกลงมาเกือบตายต่างหาก นับแต่นั้นก็ไม่มีใครกล้าล้วงเกินเขาอีกเลย

“ไปเชียร์ด้วยตัวเองกับไปเอาของไปส่งให้แต่ไม่เห็นหน้า แบบนั้นไม่เรียกว่าเชียร์หรอกนะ” ท่านแม่พูดหยอกเย้า เขาเลยร่วมผสมโรง

“น่าสงสารเฮยเสี่ยจื่อ แค่ตอนนี้ถูกที่บ้านกดดันเพราะเห็นว่าทำประโยชน์ได้ก็ลำบากแล้ว ยิ่งไม่มีใครให้กำลังใจยิ่งน่าสงสารใหญ่” ผมว่าเอ่ยเปรยๆ ต่างกับท่านแม่ที่เล่นท่าทางคล้ายร่ำไห่ บอกว่าเสียจื่อน่าสงสารเหลือเกิน เสียจื่อช่างน่าสงสารจริงๆ

“แล้วทำไมเหมือนฉันผิดอยู่คนเดียว” เสียงโอดครวญของเสี่ยวฮัวดังเบาๆ

สุดท้ายเรา 3 คนก็พร้อมใจกันโดดร่มหนีการซ้อมมุ่งเข้าวังไปหาเฮยเสียจื่อแทน

[Duke_of_Florence]

รอตอนต่อไป คุณพระเอกยังไม่โผล่

อยากอ่าน au บันทึกจอมโจรฯ เวอร์ชั่นหอนางโลมมานานแล้ว ขอบคุณมากค่า

[Fenrir]

นายน้อยน่ารักน่าหม่ำแต่เด็ก เปรียบว่าเจ้าก้อนแป้งนี่อยากหยิกๆจิ้มๆขึ้นมากะทันหันเลยล่ะค่ะ XDDDD

งานนี้รอดูเสี่ยวเกอค่ะ จะโผล่มาแบบไหนกันหนอ....แล้วเฮยเสีอจื่อจะทำอะไรเสื่อมๆให้เราเห็นกันรึเปล่านะ แต่คงไม่หรอกมั้ง.....มั้ง..........มั้ง............? (ไม่มั่นใจสุดชีวิต)

[linpingz]

โอ๊ยยยยยยยยยยยย มาต่อไวๆนะคะ >A <

[SilverCloud]

พากันโดดซ้อมหนีเข้าวังแบบนี้ รึตอนต่อไปจะได้เห็นฉากแรกพบของพระนางกันหนอ ว่าแต่ใครช่างใจร้ายเอาอู๋เสียน้อยมาทิ้งไว้ได้ลงคอ

[Rozenkreuz]

เง้ออออ AUววววววววววววว
มาต่อเถ้ออออ หายากมากมายนะคร้าบบบบบ อยากอ่านๆๆ *ดิ้นๆๆๆ*