[OS] #DMBJdaily (ฝัน): หวน

[Koume]

[OS] #DMBJdaily (ฝัน): หวน

＿ﾉ乙(､ﾝ､)_
มันมาอีกแล้ว... ขอย้ำอีกครั้งว่าปู่รอง ไม่ใช่ปู่เอ้อร์
พี่น้องสกุลอู๋น่ะ! ใครไม่รู้จักปู่รองก็...ก็ลองอ่านเล่ม1 บทนำดูนะคะ...O>--<

หรือลองจิ้มอ่านhttps://dmbjth.thai-forum.net/t515-topicก่อนได้ค่ะ แฮ่ๆ #โฆษณา.......

Main character: อู๋เหลาโก่ว
Note: เนื่องจากเป็นคาร์แรคเตอร์ที่ไม่มีบทแน่ชัด จึงเป็นเพียงจินตนาการส่วนบุคคล มโนนั่นแหละ



--------------



นานมาแล้ว ตั้งแต่สมัยตอนยังเป็นเด็ก ข้ามีความฝันอยู่หนึ่งอย่าง

ข้าอยากเลี้ยงสุนัข

อาจเพราะหลงใหลนิทานจากผู้เฒ่าผู้แก่ที่เคยเล่าให้ฟัง หรือเพราะชื่นชมสัญชาตญาณและประสาทฉับไวยิ่งกว่ามนุษย์ นับถือความจงรักภักดีที่มีให้นายเพียงคนเดียวของพวกมัน แม้เป็นเพียงเดรัจฉาน หากแต่ไม่เคยได้ยินเรื่องที่มันหักหลังผู้เป็นเจ้าของ ไม่เหมือนกับสังคมมนุษย์ที่พร้อมเหยียบย่ำกันตลอดเวลา หรือบางที..อาจมีแค่เหตุผลง่ายๆเพียงเหตุผลเดียว

“พ่อ เจ้าหมาตัวนี้เหมือนพี่รองเลย”

ชี้ไปทางเจ้าหมาตัวหนึ่งที่นอนหมอบอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ไม่ไกลไม่ใกล้จากนี้นัก มันเป็นสุนัขตัวใหญ่สีดำสนิท ข้ารู้จากมาจากแม่เฒ่าที่อยู่แถวนี้ว่าเจ้าหมานั่นค่อนข้างดุร้าย นอกจากเด็กๆที่เอาขนมไปให้แล้วมันก็ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ ตั้งท่าข่มขู่จะกัดอย่างเดียว แม้จะค่อนข้างน่ากลัวไปสักนิด แต่มันก็ไม่เคยพุ่งไปกัดใครก่อน ดังนั้นพวกชาวบ้านเลยปล่อยให้มันนอนของมันต่อไป

พ่อหันไปมองหมาตัวนั้นแล้วหัวเราะก๊าก ยกมืออวบหนาลูบหนวดเฟิ้มของตัวเอง

“จะว่าไปมันก็คล้ายอยู่หรอก”

เจ้าหมาสีดำตัวโต สีหน้าดุดันและตาบอดไปข้างหนึ่ง

ข้าเอาแต่จ้องมันตลอดระหว่างที่รอพ่อซื้อของทำธุระ จนกระทั่งถูกเรียกให้กลับบ้านก็ยังเอาแต่คิดเรื่องเจ้าหมาตัวนั้นไม่หยุด เมื่อตอนที่รอพ่ออยู่ ข้าลองไปถามเรื่องมันจากชาวบ้านคนอื่นเพิ่มเติม มันไม่ได้ถูกทอดทิ้ง แต่เพิ่งร่อนเร่มาถึงหมู่บ้านนี้ราวๆสามเดือนก่อน เพราะนิสัยดุของมัน เลยไม่มีสุนัขตัวไหนเข้าใกล้ ตัวไหนท้าสู้ก็โดนกัดเป็นแผลเหวอะแหวะหมด กลายเป็นว่ามันกำลังจะเป็นเจ้าถิ่นตัวใหม่แทนเสียแล้ว

สุนัขตัวนั้นดูดุร้าย แต่ข้ากลับรู้สึกถึงความเหงาบางอย่างของมัน

เมื่อถึงที่บ้าน ข้ารีบวิ่งไปกอดท่านแม่ ร่ำร้องขอท่านว่าข้าอยากเลี้ยงสุนัขสักตัว สัญญากับท่านว่าข้าจะเป็นคนดูแลมันเอง ไม่ให้เดือดร้อนผู้ใดหรอก ข้าจะฝึกให้บ้านอื่นอิจฉาเลยก็ยังได้ สุนัขเพียงหนึ่งตัวไม่ได้ใช้จ่ายอะไรเปลืองมากมาย แถมบริเวณบ้านเราก็ยังพอมีที่ให้มันอยู่ไม่ใช่หรือ

ถึงกระนั้นท่านแม่ก็ยังส่ายหน้าไม่อนุญาต นางพูดปัดคำขอข้าแทบจะในทันที

“ข้า ...ข้าจะจับมันอาบน้ำทุกอาทิตย์เลยก็ได้!”

ข้าพยายามขอร้องเกือบครึ่งชั่วโมง ขุดวิธีออดอ้อนมาครบทุกวิธี นางก็ยังไม่ใจอ่อนยินยอมให้ข้าเลี้ยงสุนัขสักที ข้าเลยต้องเดินคอตกไปหาท่านปู่กับท่านพ่อ ไม่ทันจะเริ่มขอร้องใดๆ พวกเขาเองก็ส่ายหน้าเช่นเดียวกัน ท่านปู่เคาะกล้องยาสูบบนศรีษะข้าเบาๆหนึ่งที บอกว่าเรื่องดูแลภายในบ้านนั้นยกให้แม่ข้าจัดการ ในเมื่อนางไม่อนุญาต ข้าก็หมดสิทธิพูดเรื่องนี้ต่อไปได้เลย

ลองขอเช่นไรก็ไร้ผล ข้าเลยรู้สึกผิดหวังพอสมควร ยามทานข้าวก็ไม่อร่อยเท่าใดนัก เอาแต่นั่งใช้ตะเกียบเขี่ยผักบนจานไปมา ข้าอยากเลี้ยงสุนัขตัวนั้นนี่นา มันดูแข็งแรงพอที่จะฝึกฝนอะไรหลายๆอย่างเลยทีเดียว

บนโต๊ะอาหารบรรยากาศเริ่มกร่อย เขี่ยไปมาอยู่นาน สุดท้ายข้าก็ทานข้าวไม่หมด เลยวางตะเกียบ บอกกล่าวว่าข้าอิ่มแล้ว หลังจากนั้นจึงเดินออกมานั่งเงียบๆอยู่คนเดียวริมหน้าต่าง เหม่อลอยไปเรื่อยๆ

เวลาผ่านไปเท่าไรไม่ทราบ ข้าได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคนเดินมาทางด้านหลัง เมื่อหันไปดูก็เห็นพี่ชายคนรองกำลังยืนกอดอกจ้องตาเขม็ง หน้าบูดบึ้งคิ้วขมวดน่ากลัวมาก เมื่อไรก็ตามที่เขามีสีหน้าแบบนี้แสดงว่ากำลังเจอเรื่องไม่สบอารมณ์ ใกล้จะระเบิดตู้มออกมา ข้ารีบลุกขึ้นจะหนีไปหาท่านแม่ แต่ก็โดนเขาจับต้นแขนข้างหนึ่งเอาไว้ เขาบีบจนข้าเริ่มเจ็บแขน พี่รองเป็นผู้ชายตัวสูง แรงเยอะพอควร ถ้าแขนข้าช้ำข้าจะฟ้องท่านแม่ พี่รองใช้ความรุนแรงอีกแล้ว

พี่รองทำสีหน้าหงุดหงิดปนหน่ายใจ เขาถามข้าว่า

“ไอ้หนู ตกลงเอ็งงอแงเรื่องอะไรอีก”

...ทำไมจึงมีคำว่าอีกซ่อนอยู่ท้ายประโยค ข้าไม่ใช่พวกเอาแต่งอแงเสียหน่อย ตาแก่นี่ใส่ร้ายข้าอีกแล้ว

ข้านิ่งเงียบ ไม่ยอมตอบคำถามเขา สุดท้ายโดนเขาข่มขู่ว่าจะตอบคำถามดีๆหรือจะต้องโดนตบให้เลือดออกปากสักรอบจึงจะตอบคำถาม ท่านแม่! พี่รองใช้ความรุนแรงกับข้า!! เอาเจ้าคนป่าเถื่อนนี่ไปห่างๆเลยนะ!

เพราะพี่รองกำลังกลับมาถึงบ้านเมื่อสักครู่ เขาจึงไม่รู้ว่าข้าเพิ่งขอร้องอยากเลี้ยงสุนัขไป รู้เพียงบรรยากาศในบ้านมันเงียบผิดปกติเท่านั้น พอทุกคนชี้เป้ามาทางข้า ก็เลยซวยไป

“ข้า..อยากเลี้ยงหมา” ข้าตอบอ้ำๆอึ้งๆเล็กน้อย

พี่รองยืนนิ่งไป คลายมือที่จับรั้งแขนข้าไว้...จากนั้นจึงง้างกำปั้นเคาะลงบนศรีษะข้าแรงๆ

“โอ้ย! มันเจ็บนะ!!” ข้าร้องลั่น ยกมือลูบหัวตนเองตรงจุดที่เขาทำร้ายปอยๆ อดโมโหไม่ได้

พี่ชายคนรองส่ายหน้าเอือมระอา ยกมือมาดีดหน้าผากข้าซ้ำอีกรอบ ก่อนจะพูดถาม

“จะอยากเลี้ยงไปทำไมวะ เอ็งก็รู้ว่าบ้านเราอาชีพไหน จะเก็บอะไรมาเลี้ยงพร่ำเพรื่อได้ยังไงกัน”

ข้าทำหน้าย่นใส่เหตุผลของเขา ก็รู้อยู่แก่ใจว่าพวกเราเป็นนักขุดสุสาน แบกรับความเสี่ยงหลายๆอย่างเอาไว้ตลอดเวลา การจะเพิ่มสัตว์เลี้ยงเข้ามาอีกตัวย่อมหมายถึงการเพิ่มปัจจัยความเสี่ยงที่เราควบคุมไม่ได้ การพนันเยี่ยงนี้ไม่มีโจรตักทรายที่ใดเขาทำกัน เพราะเหตุนี้ท่านแม่จึงไม่อนุญาตให้ข้าเลี้ยงสุนัข แม้ข้าจะรับรู้ถึงความหมายนี้ดี แต่ในใจข้ายังไม่อยากยอมรับ สุนัขเป็นสัตว์แสนรู้ จะฝึกฝนมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เชียวหรือ

แล้วอีกอย่างนะ...

มันมีอีกเหตุผลหลักที่ทำให้ข้าอยากเลี้ยงมันมากๆ

เพียงแต่เหตุผลข้อนี้ข้าไม่ควรพูด ไม่งั้นอาจโดนพี่รองเตะไส้ไหลได้ แม้พี่รองจะเป็นพวกอารมณ์ร้ายกาจ หุนหันพลันแล่นพอสมควร แต่เขาก็มิใช่คนโง่เขลา คงเดาได้อยู่แล้วว่าเหตุผลข้ารู้ดี ทว่ายังดึงดันจะตามใจตน แสดงว่ามีเหตุผลอีกข้อที่ไม่ได้บอกเขา ดังนั้นจึงเอาแต่ยืนจ้องข้าด้วยสายตาดุดันน่าขนลุก

ข้า...ไม่อยากตอบเท่าไร แต่จะให้โดนจ้องอย่างกินเลือดกินเนื้อตลอดเวลาก็ไม่ได้เหมือนกัน เมื่อสงบสติทำใจไปนิดหน่อย ข้าพูดกับเขาด้วยสีหน้าอึดอัดเล็กน้อย ตอบเขาเสียงอ้ำๆอึ้งๆว่า

“....เจ้าหมาตัวนั่นตาบอดเหมือนพี่รองข้างหนึ่งเลยนะ!”

“.......”





จนกระทั่งเวลาผ่านไปหลายปี ข้าย้ายเข้าไปอยู่ในตัวเมืองฉางซา จะพูดว่าข้าทำตามที่เคยฝันได้ก็คงไม่ผิดเท่าไรนัก ในบ้านข้ามีสุนัขหลายตัวอยู่เต็มไปหมด เมื่อมีเพื่อนตัวน้อยอยู่ร่วมอาศัยมากเข้า ปัญหาหลายอย่างย่อมตามมามากมาย ทั้งการทำความสะอาด ทั้งค่าอาหาร ถึงกระนั้นข้าก็มีความสุขดี ยินดีที่ได้รัก ยินดีที่จะรับความรักจากพวกพ้องทั้งหลาย ยินยอมแบกรับความเสี่ยงทั้งหมดไว้ด้วยความเต็มใจ เพราะทุกตัวเป็นสมาชิกในบ้านที่แสนสำคัญยิ่ง

แม้ว่าจะเป็นสมาชิกใหม่ที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจทดแทนครอบครัวเดิมได้

คงเพราะข้านั่งเหม่อลอยนานเกินไป จึงถูกเจ้าพวกตัวน้อยหลายตัวเข้ามาคลอเคลีย แลบลิ้นเลียให้สนใจพวกมันเสียบ้าง บอกแล้วอย่างไรเล่าว่าสุนัขเป็นสัตว์มีสัญชาตญาณสูง พวกมันคงรู้ว่าข้ากำลังคิดอะไรอยู่ พากันดึงข้ามาสู่ช่วงเวลาปัจจุบัน

ที่เนินเขาเปี่ยวจื๋อหลิง ข้าสูญเสียครอบครัวไปเกือบทั้งหมดที่ตรงนั้น

มารดาผู้หัวใจสลาย สิ้นสามีและลูกชายไปอีกหนึ่งเริ่มสุขภาพทรุดโทรมลงเรื่อยๆ จากนั้นจึงหลับพักอยู่ใต้พื้นดินตลอดกาล ทุกคนล้วนจากไป ทอดทิ้งข้าไว้บนโลกใบนี้เพียงผู้เดียว

ข้าไม่รู้ว่าตนผ่านช่วงเวลานั้นมาได้อย่างไร หากแต่เมื่อพ้นเลยไป ข้าก็ค้นพบอะไรบางอย่าง

ทุกอย่างเป็นเพียงความฝันหนึ่งเท่านั้นเอง

หนึ่งความฝันนั้นข้ามีพร้อมสิ้นทุกอย่าง แม้จะไม่ได้อยู่ในบ้านหลังใหญ่โต เงินทองกองท่วมฟ้า หากแต่มีเพียงบ้านหลังเก่าๆหนึ่งหลัง กลิ่นยาสูบของท่านปู่จะลอยโชยมาตามลม เสียงผ่าฟืนหรือเสียงทะเลาะเป็นประจำของท่านพ่อกับพี่ชาย แล้วก็เงาร่างของท่านแม่ที่เดินทำความสะอาดรอบบ้านด้วยความตั้งใจ

เหตุการณ์หนึ่งทำให้ข้าสูญเสียการรับรู้เรื่องกลิ่น หากแต่จดจำได้ดียิ่ง

ข้าเหลือบไปมองสุนัขตัวหนึ่งที่นอนหมอบอยู่ข้างเก้าอี้ สุนัขสีดำสนิทตัวสูงใหญ่ ตาบอดหนึ่งข้าง... มันหันมามองข้า เมื่อเห็นว่าข้ายังมีสีหน้าเช่นเดิมก็แยกเขี้ยวทำท่าจะกัดเจ้าของ ข้ามองมันแล้วหัวเราะ นิสัยมันช่างคล้ายกับใครบางคนเสียจริงๆ

“ได้ ข้าจะไม่คิดอะไรอีกแล้ว”

เจ้าสุนัขตัวนั้นพ่นลมหายใจเบื่อหน่าย มันเองก็แก่แล้ว ข้ารู้ดีว่าอีกไม่กี่ปีมันก็จะจากข้าไป

เวลาพ้นผ่าน หลายสิ่งเข้ามาพานพบแล้วตายจาก

ทอดทิ้งความฝันอันยาวนานไว้ที่อดีตเบื้องหลัง ทุกสิ่งไม่อาจหวนคืน





(END).



-----------


อยากเขียนถึงปู่รอง แต่ไม่รู้ทำไมถึงมามุมนี้หนอ...
ส่วนตัวคิดว่าปู่อู๋ต้องเข้มแข็งมากแน่ๆค่ะ Q _ O ผ่านอะไรมาหลายอย่างกว่าจะมีครอบครัวแสนอบอุ่นได้
ว่าแต่ทำไมนายน้อยฉันกากจัง ไยปู่ไม่ถ่ายทอดอะไรมาให้บ้าง... หนูเห็นแต่ความบาปที่สกุลอู๋ทำกับสกุลจาง สกุลเซี่ย /อุ๊บ/...


"เขียนฟิคจบเพิ่งนึกออก... มีปู่อู๋มีพี่รอง...แล้วพี่ใหญ่ล่ะ"
"...."


หวังว่าทุกคนจะชอบฟิคนี้นะคะ / v \ ,, *วิ่งไปตามหาปู่ใหญ่ที่ฉางซา*

[demidream]

พี่ใหญ่ฮีไปดีแล้ว...../ดราม่า /แม่งน่าสงสารกว่าเหลาหย่างอีกฮืออออ555555

บ้าเอ๊ย แงงงงงงงง โอ๊ย ดราม่าาาาาาา ปู่ขาาาแงงงงงงง
หมาาาา แงงงง ปู่ววววว หมาาาาา ปู่ววววว /ทูมัชฟีล

ว่าแต่ปู่อู๋หัวแตกไหมคะ ตอนสารภาพฟามจริง(?)กับปู่รอง แง้55555555555 แม่ง55555 /ร้องห้ายยยย

โอยแงงงง น้ำตาจิท่วมมม ใจมันรับบ่ไหวววว เจ็บปวด555555/กุม

/โป้งเจ้า(?)

[mage]

ฮืออออ ร้าวจังค่ะ รู้สึกว่าพอเป็นปู่รองทีไรต้องรู้สึกแบบนี้ทุกที
เพราะ "ทอดทิ้งความฝันอันยาวนานไว้ที่อดีตเบื้องหลัง ทุกสิ่งไม่อาจหวนคืน
" สินะคะ ;-;

[ennewiis]

โฮฮฮฮฮฮ ตอนแรกมันมุ้งมิ้งชวนอมยิ้มมากเลยค่ะ พี่รองเอะอะใช้กำลัง ฝ่ายน้องก็เอะอะฟ้องแม่ ช่างเข้ากั๊นเข้ากัน 5555555

มะหมาตัวนั้นในที่สุดก็ได้เลี้ยงแล้วนะปู่อู๋ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เลี้ยงด้วยกันกัลพี่รองก็เถอะ *พูดแล้วช้ำใจ* แต่ก็เหมือนมีพี่รองอยู่ใกล้ๆ นะ เหมือนกัยเชียวทั้งหน้าตาและนิสัย ฟฟฟฟฟฟ

ยังคงชอบฟิคคู่นี้แม้จะเฮิร์ทก็ตามค่ะ มันหวนจริงๆ *น้ำตา*

[Feran.FS]

ฮึกฮืออออ หมาาาาา หมาาาา หมาาา

ตอนปู่อู๋ร้องขอเลี้ยงหมาคือนึกถึงตอนตัวเองเด็กๆเลย แงงงง


หมาน่ารักจริงๆนะ ฮืออออ #พูดถึงแต่หมา_พี่รองล่ะ!

[Ak_Zokyo]

ปู่รอง แงงงงงงง ทำไมเป็นพี่ชายที่ทั้งแซ่บทั้งน่ารักงี้คะ โฮฮฮฮฮฮฮ ;; 7 ;;

ปู่อู๋สมัยยังเอ๊าะเอะเอะก็จะฟ้องแม่ จะเลี้ยงหมา หือพี่ไม่ขึ้นนี่มันน่ารัก เทียบเจินฉบับออริจินอล

ว่าแล้วว่าต้องจบดราม่า orz /ตายใส่ ตายยกบ้านในกรวยเดียวเป็นอะไรที่ช้ำ หลังจากนี้ชีวิตปู่ก็มีแต่หมา ยึดติดกะหมา

ว่าแต่ นั่นสินะ พี่ใหญ่ไปไหนคะ (.....)