Drabble : หน้ากากที่ไม่อาจถอดออกไปไ้ด้ (อู๋เอ้อร์ไป๋xเซี่ยเหลียนหวน) PG

[yuhankung]

Drabble : หน้ากากที่ไม่อาจถอดออกไปได้

Pairing: อู๋เอ้อร์ไป๋ x เซี่ยเหลียนหวน

Rate: PG

Category: Drama





“หน้ากากบางใบสวมไว้นานเกินไปจะแกะไม่ออกแล้ว”



แกะไม่ออกหรือว่าจริงๆแล้วเธอไม่คิดจะแกะมันออกกันแน่

เหลียนหวน….











ใบหน้าสุขุมของประมุขรองแห่งสกุลอู๋ยังคงสงบราบเรียบเฉกเช่นเคยยามที่รับฟังข่าวร้ายจากปลายสายของหลานชายสุดรักที่รายงานให้รับทราบถึงการหายสาบสูญไปของจอมอิทธิพลใหญ่แห่งฉางซาอย่างอู๋ซันเสิ่ง แม้ว่าเนื้อความที่บอกกล่าวจะให้ความหวังหากแต่มีหรือที่เขาซึ่งคร่ำหวอดอยู่บนโลกนี้มานับหลายสิบปีจะฟังน้ำเสียงเศร้าสร้อยและอ่อนล้าของหลานชายสุดที่รักไม่ออก



อู๋เอ้อร์ไป๋รู้ดีว่าอู๋เสียเองค่อนข้างจะมั่นใจแล้วว่าอาสามของเขาท่าจะประสบกับโชคร้ายมากกว่าดีแต่ที่พูดแบบนั้นออกมาก็เพื่อรักษาความรู้สึกของคนอื่นๆ …



อย่างน้อยๆหากว่ายังไม่มีศพปรากฏออกมาให้เห็นจะๆก็ยังจะพอนับว่ายังมีหวังได้อยู่



“เข้าใจแล้ว…แกปลอดภัยก็ดี…แล้ว………….ฉันมีธุระแค่นี้ก่อนนะ”



เขารีบตัดบทเพราะรู้ดีว่าตัวเองคงจะทนอยู่ได้อีกไม่นาน เถ้าแก่รองเฉกแช่นเขานั้นอ่านทุกเกมขาดเสมอจนในบางครั้งเขาถึงกับนึกอย่างจะให้อ่านพลาดไปสักครั้ง



หรืออย่างน้อยๆก็ในครั้งนี้



โทรศัพท์เครื่องบางถูกเก็บเข้ากระเป๋าอย่างไม่รีบร้อน ก่อนที่ร่างสมส่วนของนักปราชญ์แห่งโรงน้ำชาจะขอตัวจากบทเรียนการชี้แนะกลหมากด้วยติดธุระบางอย่างจนต้องกลับเร็วกว่ากำหนด ใบหน้าได้รูปยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มที่ดูดีจวบจนกระทั่งก้าวขาขึ้นไปยังรถยนต์ส่วนตัวคันหรูที่ติดฟิล์มสีดำสนิทราวกับว่าต้องการกั้นตนเองออกจากโลกภายนอก



“กลับบ้านใหญ่”



ชายหนุ่มสั่งเรียบๆกับคนขับรถประจำตัวที่รับคำสั่งอย่างกระฉับกระเฉงก่อนที่ภายในรถจะตกลงสู่ความเงียบงันอีกครั้งและร่องรอยของความอิดโรยก็เปิดเผยออกมาให้เห็น



ก็คิดไว้อยู่แล้วว่าอาจจะไม่ทัน..



เปลือกตาบางปรือปิดลงก่อนที่น้ำใสๆจะทันได้ไหลออกมาด้วยอารมณ์ที่กำลังพุ่งดิ่งลงอย่างรวดเร็ว.. บางครั้งอู๋เอ้อร์ไป๋ก็เกลียดตัวเองที่มองทุกอย่างได้อย่างทะลุปรุโปร่ง เกลียดตัวเองที่สามารถจะสงบได้อยู่เสมอแม้ในยามที่ควรจะร้องไห้คร่ำครวญกับการจากไปของคนรัก..



ใช่แล้ว…คนที่จากไปในครั้งนี้ไม่ใช่อู๋ซันเสิ่ง…

หากแต่เป็นเพียงเบี้ยหมากในกระดานที่ถูกจับมาแสดงตัวเป็นน้องชายของเขาในเวลาที่เจ้าตัวไปเคลื่อนไหวอยู่ในเบื้องหลัง



เพียงแค่…คนที่….เขาเลือกมาเป็นหุ่นเชิดเพื่อรั้งอีกฝ่ายเอาไว้ใกล้ตัว

แค่ลูกพี่ลูกน้องสกุลเซี่ยที่เดือดร้อนเรื่องเงินอย่างหนักจนต้องมาขอให้เขาช่วย



แค่คนธรรมดาที่ทำเอาเขาแทบอยากจะร้องไห้ตอนที่ได้ข่าวว่าอีกฝ่ายจากไป



ถึงกระนั้นก็กลับไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียวทีเขาจะปล่อยให้มันไหลออกมาอย่างไร้ค่าด้วยเหตุผลเพียงแค่อาลัยรักในตัวของคนที่จากไป เขาทำเต็มที่แล้วตลอดหลายสิบปีมานี้ทั้งใส่ใจดูแลความเป็นอยู่และคอยประคับประคองธุรกิจบ้านอีกฝ่ายตามที่รับปาก แม้กระทั่งตอนที่ได้ข่าวคราวของเฉินเหวินจิ่นเขาก็พยามรั้งห้ามเอาไว้



แต่อู๋เอ้อไป๋เองก็รู้ดีว่าเขาไม่อาจห้ามอีกฝ่ายเอาไว้ได้ นกน้อยที่เขาจับขังไว้ในกรงมันถึงที่สุดแล้ว แววตาของเซี่ยเหลียนหวนยามที่มองกลับมาที่เขาค่อยๆสูญเสียประกายของชีวิตมากขึ้นไปเรื่อยๆจนกระทั่งสุดท้ายก็แทบจะกลายเป็นตุ๊กตาโดยสมบูรณ์



ซึ่งมันก็เป็นเรื่องดีของสกุลอู๋และเจ้าสามที่จะมีตัวตายตัวแทนที่ว่านอนสอนง่าย



หากไม่รู้ว่าทำไมบางแห่งภายในจิตใจส่วนลึกของเขาถึงได้รู้สึกทรมานมากเหลือเกิน….และแม้จะทรมานมากมายขนาดนั้นแต่การแสดงออกทุกอย่างของเขาก็ยังคงเป็นไปตามแบบแผนของเถ้าแก่รอง…





เหลียนหวน…บางทีอาจไม่ใช่แค่แกที่ถอดหน้ากากของพี่สามไม่ออก







ฉันเอง…ก็คงจะไม่สามารถถอดหน้ากากของเถ้าแก่รองที่ต้องทำทุกอย่างเพื่อสกุลอู๋ออกไปได้เหมือนกัน



THE END

TALKS : ได้รีเควสคู่นี้มาจากเพื่อนในทวิต(@iwish2_iwish)ค่ะ ก็มาลองๆคิดดูน่ะน้าว่าถ้าเป็นคู่นี้มันจะเป็นฟีลแบบไหนแต่ก็ติดใจเรื่องหน้ากากมากๆเลย เราคิดว่าคนที่พูดประโยคหน้ากากที่ถอดออกไม่ได้กับอู๋เสียเนี่ยน่าจะเป็นตัวอาเซี่ยมากกว่าอาสามนะ พอคิดถึงอารองด้วยคีย์เวิร์ดเดียวกันแล้วก็น่าจะเป็นหน้ากากที่ตัวเองแบกรับภาระของตระกูลอยู่ เหมือนกับว่าจริงๆสองคนนี้รักกันแต่ต่างก็ทำเพื่อตระกูลทำให้ยิ่งนานไปยิ่งไม่เข้าใจกันน่ะนะ

เป็นติ่งเรื่องนี้มานายแต่แทบไม่เคยเขียนฟิคเลยละอายใจยิ่งนัก ฝากตัวด้วยนะคะ

[darknessdearm]

กรี๊ดดดดดดดดดดด เอ้อร์เหลียน//ชูป้ายไฟ เอาอีก/โดนตบ

[Rozenkreuz]

ง่า คงมีแต่เทียนเจินตอนยังเป็นเทียนเจินล่ะมั้งที่ไม่ได้สวมหน้ากากไว้กับตัว แต่รู้ทั้งรู้ก็ถอดมันออกไม่ได้เนอะ
ติ่งอารองเล็กๆ ผมแพ้คนนิสัยแบบอารอง แหะๆๆๆ