Countdown
We've been
togerther for
ค้นหา
Latest topics
Most active topics
[AU FIC] Tame Me : สยบให้ได้ถ้านายแน่จริง (ผิงเสีย) Chapter1 (#dmbjdaily 54 Days Left)
+3
yakusoku
The_Dark_Lady
Xiamouren
7 posters
หน้า 1 จาก 1
[AU FIC] Tame Me : สยบให้ได้ถ้านายแน่จริง (ผิงเสีย) Chapter1 (#dmbjdaily 54 Days Left)
[AU FIC] Tame Me : สยบให้ได้ถ้านายแน่จริง (ผิงเสีย) Chapter1 (#dmbjdaily 54 Days Left >>Candy)
ด้วยอำนาจแห่งความกาว ขอเปิดการ์ดที่หมอบไว้! ส่งมันทั้งตอนต่อทั้งเดลี่เลยค่ะ !!
(ตอนก่อนหน้า เชิญที่ https://dmbjth.thai-forum.net/t1492-topic )
/////////////////////////////////////////////
เมินโหยวผิงกลับมาแล้ว...
จนบัดนี้ผมก็ยังไม่ได้คำตอบเรื่องที่ว่าทำไมหมอนั่นจู่ๆ ก็หายตัวไป แต่ในเมื่อหมอนั่นกลับมาแล้วอย่างปลอดภัยก็คงไม่เป็นไรกระมัง...? ตอนนี้หมอนั่นกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงกับรั้วโรงเรียนผมอยู่ ตาเหม่อมองนกที่มาทำรังบนกิ่งไม้ไม่ใกล้ไม่ไกลไปจากเขาเท่าไหร่นัก
ผมก้มลงมองข้อความในโปรแกรมแชทในมือถือของผมซึ่งเพิ่งมีสัญญาณเตือนถึงคำตอบบทสนทนาล่าสุดพอดี
โอ๊ยยย ผมอยากร้องไห้จริงๆ การบ้านภาษาอังกฤษมันคือนรกสำหรับอู๋เสีย เรื่องนี้คุณชายเซี่ยย่อมรู้ดี แต่ก็ยังปล่อยเขาไว้คนเดียวเนี่ยนะ!? กลับบ้านไปตอนนี้ต้องโดนอารองมองด้วยสายตาคาดหวังจะได้เห็นการบ้านของหลานชายคนเดียวแน่ๆ
อาสามก็คงไม่ช่วย หัวเราะก๊ากเป็นพื้นหลังแบบสาแก่ใจ เตี่ยนี่จะว่างงานมาเจอผมหรือเปล่าเลยยังไม่รู้...
แล้วแบบนี้เขาจะมีหน้ากลับไปเผชิญหน้าลาสต์บอสอหังการ์ท่านนั้นได้ยังไงกัน!!?
ผมหันไปมองคนที่ยังนั่งเอ๋ออยู่ที่อีกฟากของรั้ว สูดลมหายใจลึกๆ...
ท่าทางว่าผมคงต้องใช้ท่าไม้ตายเสียแล้ว...
และนั่นคือ...
“เสี่ยวเกอออ” ผมพยายามง้องแง้งเรียก มือตบเข้าหากันเป็นท่าโพสกราบไว้ ผมไหว้ล่ะช่วยหันมาสนใจกันหน่อย! ความเป็นความตายของผมตอนนี้ขึ้นอยู่กับเจ้าเรือพ่วงหน้ามึนนี่แล้วนะ แต่จะให้เรียกเมินโหยวผิงไปเลยก็กระไร... สุดท้ายก็เลย
จบที่ผมต้องไปขุดคลังศัพท์ในสมองสรรหาคำอื่นมาเรียก กลายเป็นเสี่ยวเกออย่างที่ทุกท่านเห็น “สนใจทางนี้หน่อยน่า!”
ได้ผล! ผมแอบกำหมัดร้องเยสอยู่ในใจเมื่อในที่สุดดวงตาสีดำนั่นก็หันมามองผมจนได้ ไม่ต้องรอให้สายตาสงสัยนั่นมองผมนาน ผมรีบนำสิ่งที่ผมหนีบเอาไว้กับรักแร้ขึ้นมาโชว์ แล้วกราบไหว้เขาไปอีกชุดใหญ่ๆ
“ฉันไม่เข้าใจการบ้านวันนี้เลย ภาษาอังกฤษน่ะ เสี่ยวฮัวก็หายไปไหนไม่รู้ ซิ่วซิ่วกับนายอ้วนก็ท่าทางจะไม่ไหว เหลือก็แต่นายแล้วที่เป็นความหวัง ขอร้องล่ะเสี่ยวเกอ ช่วยสอนฉันทีได้ไหม? นะ?... นะๆๆ”
...ครับ... ลูกตื๊อด้านๆ นี่แหละครับ...
“...” หมอนั่นดูจะเซ็งมากกว่าประหลาดใจ เป็นเรื่องที่ผมค้นพบมาเมื่อไม่นานนี้เองว่าหมอนี่เป็นเหมือนเซียนสวรรค์มาโปรด เก่งในวิชาที่ผมอ่อนง่อยด๋อยเปลี้ยที่สุดอย่างภาษาฝรั่งเมื่อวันหนึ่งที่ผมโดนอารองด่าแทบตายเพราะทำการบ้านที่เขาให้ผิดหมด ผมแอบมานั่งสลดอยู่ตรงนี้แล้วได้หมอนี่เหมือนจุติลงมาช่วยสอน ทำให้ผมรอดตายไปได้
น่านะเสี่ยวเกอ ไหนๆ นายก็มาเงียบให้ฉันเปลืองน้ำลายเป็นถังๆ เพื่อคุยกับนายฝ่ายเดียวตั้งนานทั้งที อย่างน้อยก็ช่วยฉันบ้างเถอะน่า
ผมหวังอย่างนั้น
และในช่วงที่ผมกำลังลุ้นนั้นเอง หมอนั่นก็ลุกขึ้น เดินออกไปห่างจากรั้ว
“เฮ้ย!” ผมเหวอหนักมาก ไอ้คุณท่านเสี่ยวเกอครับ ทิ้งกันอย่างนี้เลยเหรอคร้าบบบ!?
แต่เหมือนผมจะผิดคาด หมอนี่แค่เดินไปตั้งหลักเท่านั้น เพราะในวินาทีต่อมาหมอนั่นก็วิ่งเข้าใส่รั้ว
--และไต่รั้วกระโดดข้ามมาหาผม ไม่ใช้สลิง ไม่ใช้ตัวแสดงแทน และด้วยลีลาที่นักแสดงคิวบู๊ยังอาย !
เชี่ยแม่ง! ร้ายกาจ!!!
มารู้สึกตัวอีกทีหมอนั่นก็นั่งลงตรงหน้าผมแล้ว มือแบออกมาเหมือนต้องการสมุดการบ้านของผมไปดู ซึ่งผมก็ยื่นมันให้เขาไปอย่างไม่อิดออด ต้องมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง
ถ้าเป็นหมอนี่ล่ะก็ ผมรอดแล้ว!
“...ค่าจ้าง?” อยู่ดีๆ หมอนั่นก็หันมามองผมแล้วพูดคำนี้ครับ แม่ม ใครสอนหมอนี่ให้กลายเป็นเรือพ่วงขี้งกวะ! อย่าให้พ่อรู้นะ พ่อจะ... บ้าจริง เราจะไปทำอะไรเขาได้วะ! อู๋เสียนะอู๋เสีย เจ็บใจชะมัด
“ฉันมีแค่นี้แหละ พอหรือเปล่า? ถ้าไม่พอก็ไม่ไหวแล้วนะ” ผมล้วงบรรดาลูกกวาด อมยิ้มที่ซื้อมาตอนพักเที่ยงออกมาจากกระเป๋าเป้ ตอนแรกว่าจะกินไปเดินกลับบ้านไปสบายๆ แต่ท่าทางตอนนี้มันคงช่วยผมได้ไม่มากก็น้อยแล้วล่ะนะ?
เมินโหยวผิงมองบรรดาของชวนฟันผุในมือผม ก่อนที่จะหยิบไปหมดเลยด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนสักนิด
เอาจริงดิ... ผมไม่เคยคิดว่าหมอนี่จะชอบของหวานมาก่อนเลย
และในขณะที่ยังตามหมอนั่นไม่ทัน อมยิ้มไม้หนึ่งก็ถูกยื่นมาทางผม ในขณะที่ลูกกวาดเม็ดหนึ่งลอยเข้าปากนายเรือพ่วงหน้าตายตรงหน้า
ทุกอย่างเกิดขึ้นโดยที่สีหน้าหมอนี่ไม่เปลี่ยนสักนิด
“กินด้วยกัน...”
...เชี่ยแม่ม!!
จากนั้นคลาสเรียนภาษาอังกฤษนอกรอบกับนายเรือพ่วงก็เริ่มขึ้น แต่ขอประทานอภัย ตอนนี้อะไรก็ไม่เข้าหัวผมหรอกครับ ไอ้ฉากเมื่อกี้มันหลอกหลอนกันเกินไปแล้ว เสี่ยวเกอ วันนี้นาย... จะน่ารักไปแล้วว้อย!!
“อู๋เสีย” แว่วเสียงเรียกสติครั้งที่สิบสอง ผมต้องหลุดจากมโนภาพรีเพลย์ครั้งที่แปดสิบเก้ากลับมาสู่ความจริง พบนายเรือพ่วงนั่งปั้นหน้ายักษ์อยู่ตรงหน้า อดกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้
“ตกลงนายจะไม่เรียน?”
“เรียนครับเรียน เชิญท่านอาจารย์เสี่ยวเกอสอนต่อเลยครับ!!”
ผมรีบกลับมานั่งตัวตรง ดวงตาจ้องเป๋งที่หนังสือเยี่ยงนักเรียนดีเด่นทันที
“ไม่ตั้งใจเรียน...” ดวงตาคมกริบของหมอนั่นจ้องมองผมเหมือนจะตำหนิ ที่จริงผมก็อยากโวยวายกลับนะว่าแล้วมันความผิดใครล่ะฟะ! แต่ดูเหมือนมันไม่น่าจะเป็นความคิดที่ดีนัก
“ท่าทางค่าจ้างสำหรับเด็กดื้อคงต้องคิดเพิ่ม”
ผมเหวอไปเลยกับคำพูดนี้
“เดี๋ยวๆ เสี่ยวเกอ คือ ฉันไม่มีอะไรจะจ่ายแล้วนะ เงินก็หมดไปกับขนมแล้วด้วย...”
หมอนั่นไม่เสียเวลาคิดเลยครับกับคำตอบต่อมา
“มีสิ...”
แล้วก็เอนตัวร่วงลงตามแรงโน้มถ่วง 90 องศาทางตะวันตก
หัวของหมอนั่นวางซบลงบนตักของผมพอดี
แม่งเอ๊ย!! แม่งๆๆๆ!! เชี่ยแม่ง!!!
“อยู่อย่างนี้ไปจนกว่าจะเรียนเสร็จแล้วกัน... ถ้ายังไม่ฟังจะเพิ่มโทษ”
ผมแทบทำอมยิ้มหลุดจากปากเลยครับ...
//////
แถม
สวัสดีครับ หวังเหมิงครับ นักเรียนปีสองจากเทคนิคมี่ลั่วถัวสุดหล่อ(?) เพื่อนร่วมห้องและผู้รับใช้ใกล้ชิดนายน้อยสามของที่นี่
วันนี้ผมเหมือนจะเห็นเจ้านายกระฟัดกระเฟียดกับอะไรสักอย่างมาตั้งแต่เที่ยงแล้ว จะว่าไปวันนี้ก็มีคาบภาษาอังกฤษไม้เบื่อไม้เมาของพวกผมด้วยนี่เนอะ ไม่แปลกเลยที่เจ้านายจะอารมณ์บูด แต่ผมเองซึ่งผลการเรียนอุบาทว์จนขนาดเจ้านายยังเบือนหน้าหนีคงช่วยอะไรเจ้านายไม่ได้อยู่ดี... นอกจากทำตาปริบๆ พยายามทำตัวให้น่ารักเหมือนตุ๊กตา(?) ที่สุดให้เจ้านายสบายใจเท่านั้นเอง
แม้ว่าสุดท้ายผมมักจะได้รางวัลเป็นรองเท้าข้างหนึ่งของเจ้านายที่บินมาหาก็ตาม เจ้านายครับ หวังเหมิงทำอะไรผิด...
#เสี่ยวเหมิงติดสถานะร้องไห้หนักมาก
อะแฮ่ม...! วันนี้ผมไม่คิดจะรับรองเท้าก้าวร้าวของเจ้านายหรอกครับ หลังจากเลิกเรียนผมเลยไปต่อคิวแย่งซื้อขนมลดราคากับพวกนักเรียนไส้แห้งไม่ก็หิวโซคนอื่นๆ จนได้ลูกกวาดมาหนึ่งกำมือเต็ม
เขาว่ากันว่าทานของหวานช่วยให้อารมณ์ดี วันนี้แหละหวังเหมิงจะสร้างความดีความชอบ ทำให้เจ้านายอารมณ์ดีขึ้นเอง เจ้านายจะต้องชอบแล้วเพิ่มค่าขนมหวังเหมิงแน่ๆ !
ผมกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ แล้วย่องที่สวนหลังโรงเรียน ที่ที่ผมรู้ว่าเจ้านายชอบแอบโดดไปนั่งเล่นบ่อยๆ
แล้วผมก็เจอดีเข้าเต็มตาเลยครับ มีไอ้หนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้มานอนตักเจ้านายผมเฉยเลย
ไอ้บรรยากาศสีชมพูฟรุ้งฟริ้งนี่มันอะไรกัน!!
ผมมองอมยิ้มในปากเจ้านาย มองเจ้าคนผมดำนั่นตีแขนเจ้านายที่นั่งเหม่อแล้วพูดอะไรสักอย่าง และจากนั้นเจ้านายก็หยิบลูกกวาดมาแกะห่อ ป้อนไอ้หมอนั่น... ผมตาฝาดหรือเปล่าที่เห็นหมอนั่นแอบจุ๊บมือเจ้านาย!!
แต่ความรู้สึกไม่ควรเข้าไปขัดจังหวะนี่มันคืออะไรกัน...
ใครก็ได้บอกผมที... หวังเหมิงยังจำเป็นอยู่ไหม...
#เสี่ยวเหมิงติดสถานะสตั๊นท์
…สรุปคือ... ผมต้องยืนขาแข็งมองใครก็ไม่รู้สวีทกับเจ้านายยันค่ำเลยครับ...
/////////////////////////////////////////////
มโนคือชนะ!!!!!
ข้าส่งเดลี่วันนี้ทันแล้ว!!!
#ด้วงเซี่ยติดสถานะคลั่งกาว 555555555
โอ๊ยยยยย มโนแรง กาวแรง เมาแรงมากค่ะ //กราบขอโทษท่านที่โดนเราเมาใส่ในทวิตอีกครั้ง ผิดไปแล้วจริงๆ ค่า!!
ตอนหน้ายังไม่รับปากค่ะว่าจะมาเมื่อไหร่ แต่คงเป็นคู่อื่นแล้ว เปลี่ยนบ้าง ผิงเสียสองตอนแล้วเนอะ!
แล้วก็... น่ากลัวจะต้องเปลี่ยน SF เป็น FIC ในเร็ววันแล้วจริงๆ นั่นแหละค่ะ... //ปิดหน้านะ
พบกันครั้งหน้าเมื่อพลังกาวอำนวยค่ะ !
ด้วยอำนาจแห่งความกาว ขอเปิดการ์ดที่หมอบไว้! ส่งมันทั้งตอนต่อทั้งเดลี่เลยค่ะ !!
(ตอนก่อนหน้า เชิญที่ https://dmbjth.thai-forum.net/t1492-topic )
/////////////////////////////////////////////
เมินโหยวผิงกลับมาแล้ว...
จนบัดนี้ผมก็ยังไม่ได้คำตอบเรื่องที่ว่าทำไมหมอนั่นจู่ๆ ก็หายตัวไป แต่ในเมื่อหมอนั่นกลับมาแล้วอย่างปลอดภัยก็คงไม่เป็นไรกระมัง...? ตอนนี้หมอนั่นกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงกับรั้วโรงเรียนผมอยู่ ตาเหม่อมองนกที่มาทำรังบนกิ่งไม้ไม่ใกล้ไม่ไกลไปจากเขาเท่าไหร่นัก
ผมก้มลงมองข้อความในโปรแกรมแชทในมือถือของผมซึ่งเพิ่งมีสัญญาณเตือนถึงคำตอบบทสนทนาล่าสุดพอดี
เสี่ยวเสียพ่อทุกสถาบัน says (15:24): เสี่ยวฮัว! การบ้านภาษาอังกฤษวันนี้ช่วยติวฉันทีเถอะนะ!
เซี่ยอวี่ฮัว says (15:26): ขอโทษนะอาเฮีย วันนี้เหมือนฉันจะไม่ว่างไปหานายแล้วล่ะ
เสี่ยวเสียพ่อทุกสถาบัน says (15:27): อ้าว!! ทำไมล่ะ!?
เสี่ยวเสียพ่อทุกสถาบัน ส่งสติ๊กเกอร์ (15:27): *สติ๊กเกอร์ร้องไห้หนักมาก*
เซี่ยอวี่ฮัว says (15:48): ...
เซี่ยอวี่ฮัว says (15:48): เอ่อ... คือ...
เซี่ยอวี่ฮัว says (15:49): อาเฮียไม่รู้นั่นแหละดีแล้ว ^^;;
เซี่ยอวี่ฮัว says (15:50): หายหัวก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกัน บาย! >o<)/
...
เสี่ยวฮั๊ววววววววว!!! กลับมาก๊อนนนนนน!!!
เซี่ยอวี่ฮัว says (15:26): ขอโทษนะอาเฮีย วันนี้เหมือนฉันจะไม่ว่างไปหานายแล้วล่ะ
เสี่ยวเสียพ่อทุกสถาบัน says (15:27): อ้าว!! ทำไมล่ะ!?
เสี่ยวเสียพ่อทุกสถาบัน ส่งสติ๊กเกอร์ (15:27): *สติ๊กเกอร์ร้องไห้หนักมาก*
เซี่ยอวี่ฮัว says (15:48): ...
เซี่ยอวี่ฮัว says (15:48): เอ่อ... คือ...
เซี่ยอวี่ฮัว says (15:49): อาเฮียไม่รู้นั่นแหละดีแล้ว ^^;;
เซี่ยอวี่ฮัว says (15:50): หายหัวก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกัน บาย! >o<)/
...
เสี่ยวฮั๊ววววววววว!!! กลับมาก๊อนนนนนน!!!
โอ๊ยยย ผมอยากร้องไห้จริงๆ การบ้านภาษาอังกฤษมันคือนรกสำหรับอู๋เสีย เรื่องนี้คุณชายเซี่ยย่อมรู้ดี แต่ก็ยังปล่อยเขาไว้คนเดียวเนี่ยนะ!? กลับบ้านไปตอนนี้ต้องโดนอารองมองด้วยสายตาคาดหวังจะได้เห็นการบ้านของหลานชายคนเดียวแน่ๆ
อาสามก็คงไม่ช่วย หัวเราะก๊ากเป็นพื้นหลังแบบสาแก่ใจ เตี่ยนี่จะว่างงานมาเจอผมหรือเปล่าเลยยังไม่รู้...
แล้วแบบนี้เขาจะมีหน้ากลับไปเผชิญหน้าลาสต์บอสอหังการ์ท่านนั้นได้ยังไงกัน!!?
ผมหันไปมองคนที่ยังนั่งเอ๋ออยู่ที่อีกฟากของรั้ว สูดลมหายใจลึกๆ...
ท่าทางว่าผมคงต้องใช้ท่าไม้ตายเสียแล้ว...
และนั่นคือ...
“เสี่ยวเกอออ” ผมพยายามง้องแง้งเรียก มือตบเข้าหากันเป็นท่าโพสกราบไว้ ผมไหว้ล่ะช่วยหันมาสนใจกันหน่อย! ความเป็นความตายของผมตอนนี้ขึ้นอยู่กับเจ้าเรือพ่วงหน้ามึนนี่แล้วนะ แต่จะให้เรียกเมินโหยวผิงไปเลยก็กระไร... สุดท้ายก็เลย
จบที่ผมต้องไปขุดคลังศัพท์ในสมองสรรหาคำอื่นมาเรียก กลายเป็นเสี่ยวเกออย่างที่ทุกท่านเห็น “สนใจทางนี้หน่อยน่า!”
ได้ผล! ผมแอบกำหมัดร้องเยสอยู่ในใจเมื่อในที่สุดดวงตาสีดำนั่นก็หันมามองผมจนได้ ไม่ต้องรอให้สายตาสงสัยนั่นมองผมนาน ผมรีบนำสิ่งที่ผมหนีบเอาไว้กับรักแร้ขึ้นมาโชว์ แล้วกราบไหว้เขาไปอีกชุดใหญ่ๆ
“ฉันไม่เข้าใจการบ้านวันนี้เลย ภาษาอังกฤษน่ะ เสี่ยวฮัวก็หายไปไหนไม่รู้ ซิ่วซิ่วกับนายอ้วนก็ท่าทางจะไม่ไหว เหลือก็แต่นายแล้วที่เป็นความหวัง ขอร้องล่ะเสี่ยวเกอ ช่วยสอนฉันทีได้ไหม? นะ?... นะๆๆ”
...ครับ... ลูกตื๊อด้านๆ นี่แหละครับ...
“...” หมอนั่นดูจะเซ็งมากกว่าประหลาดใจ เป็นเรื่องที่ผมค้นพบมาเมื่อไม่นานนี้เองว่าหมอนี่เป็นเหมือนเซียนสวรรค์มาโปรด เก่งในวิชาที่ผมอ่อนง่อยด๋อยเปลี้ยที่สุดอย่างภาษาฝรั่งเมื่อวันหนึ่งที่ผมโดนอารองด่าแทบตายเพราะทำการบ้านที่เขาให้ผิดหมด ผมแอบมานั่งสลดอยู่ตรงนี้แล้วได้หมอนี่เหมือนจุติลงมาช่วยสอน ทำให้ผมรอดตายไปได้
น่านะเสี่ยวเกอ ไหนๆ นายก็มาเงียบให้ฉันเปลืองน้ำลายเป็นถังๆ เพื่อคุยกับนายฝ่ายเดียวตั้งนานทั้งที อย่างน้อยก็ช่วยฉันบ้างเถอะน่า
ผมหวังอย่างนั้น
และในช่วงที่ผมกำลังลุ้นนั้นเอง หมอนั่นก็ลุกขึ้น เดินออกไปห่างจากรั้ว
“เฮ้ย!” ผมเหวอหนักมาก ไอ้คุณท่านเสี่ยวเกอครับ ทิ้งกันอย่างนี้เลยเหรอคร้าบบบ!?
แต่เหมือนผมจะผิดคาด หมอนี่แค่เดินไปตั้งหลักเท่านั้น เพราะในวินาทีต่อมาหมอนั่นก็วิ่งเข้าใส่รั้ว
--และไต่รั้วกระโดดข้ามมาหาผม ไม่ใช้สลิง ไม่ใช้ตัวแสดงแทน และด้วยลีลาที่นักแสดงคิวบู๊ยังอาย !
เชี่ยแม่ง! ร้ายกาจ!!!
มารู้สึกตัวอีกทีหมอนั่นก็นั่งลงตรงหน้าผมแล้ว มือแบออกมาเหมือนต้องการสมุดการบ้านของผมไปดู ซึ่งผมก็ยื่นมันให้เขาไปอย่างไม่อิดออด ต้องมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง
ถ้าเป็นหมอนี่ล่ะก็ ผมรอดแล้ว!
“...ค่าจ้าง?” อยู่ดีๆ หมอนั่นก็หันมามองผมแล้วพูดคำนี้ครับ แม่ม ใครสอนหมอนี่ให้กลายเป็นเรือพ่วงขี้งกวะ! อย่าให้พ่อรู้นะ พ่อจะ... บ้าจริง เราจะไปทำอะไรเขาได้วะ! อู๋เสียนะอู๋เสีย เจ็บใจชะมัด
“ฉันมีแค่นี้แหละ พอหรือเปล่า? ถ้าไม่พอก็ไม่ไหวแล้วนะ” ผมล้วงบรรดาลูกกวาด อมยิ้มที่ซื้อมาตอนพักเที่ยงออกมาจากกระเป๋าเป้ ตอนแรกว่าจะกินไปเดินกลับบ้านไปสบายๆ แต่ท่าทางตอนนี้มันคงช่วยผมได้ไม่มากก็น้อยแล้วล่ะนะ?
เมินโหยวผิงมองบรรดาของชวนฟันผุในมือผม ก่อนที่จะหยิบไปหมดเลยด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนสักนิด
เอาจริงดิ... ผมไม่เคยคิดว่าหมอนี่จะชอบของหวานมาก่อนเลย
และในขณะที่ยังตามหมอนั่นไม่ทัน อมยิ้มไม้หนึ่งก็ถูกยื่นมาทางผม ในขณะที่ลูกกวาดเม็ดหนึ่งลอยเข้าปากนายเรือพ่วงหน้าตายตรงหน้า
ทุกอย่างเกิดขึ้นโดยที่สีหน้าหมอนี่ไม่เปลี่ยนสักนิด
“กินด้วยกัน...”
...เชี่ยแม่ม!!
จากนั้นคลาสเรียนภาษาอังกฤษนอกรอบกับนายเรือพ่วงก็เริ่มขึ้น แต่ขอประทานอภัย ตอนนี้อะไรก็ไม่เข้าหัวผมหรอกครับ ไอ้ฉากเมื่อกี้มันหลอกหลอนกันเกินไปแล้ว เสี่ยวเกอ วันนี้นาย... จะน่ารักไปแล้วว้อย!!
“อู๋เสีย” แว่วเสียงเรียกสติครั้งที่สิบสอง ผมต้องหลุดจากมโนภาพรีเพลย์ครั้งที่แปดสิบเก้ากลับมาสู่ความจริง พบนายเรือพ่วงนั่งปั้นหน้ายักษ์อยู่ตรงหน้า อดกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้
“ตกลงนายจะไม่เรียน?”
“เรียนครับเรียน เชิญท่านอาจารย์เสี่ยวเกอสอนต่อเลยครับ!!”
ผมรีบกลับมานั่งตัวตรง ดวงตาจ้องเป๋งที่หนังสือเยี่ยงนักเรียนดีเด่นทันที
“ไม่ตั้งใจเรียน...” ดวงตาคมกริบของหมอนั่นจ้องมองผมเหมือนจะตำหนิ ที่จริงผมก็อยากโวยวายกลับนะว่าแล้วมันความผิดใครล่ะฟะ! แต่ดูเหมือนมันไม่น่าจะเป็นความคิดที่ดีนัก
“ท่าทางค่าจ้างสำหรับเด็กดื้อคงต้องคิดเพิ่ม”
ผมเหวอไปเลยกับคำพูดนี้
“เดี๋ยวๆ เสี่ยวเกอ คือ ฉันไม่มีอะไรจะจ่ายแล้วนะ เงินก็หมดไปกับขนมแล้วด้วย...”
หมอนั่นไม่เสียเวลาคิดเลยครับกับคำตอบต่อมา
“มีสิ...”
แล้วก็เอนตัวร่วงลงตามแรงโน้มถ่วง 90 องศาทางตะวันตก
หัวของหมอนั่นวางซบลงบนตักของผมพอดี
แม่งเอ๊ย!! แม่งๆๆๆ!! เชี่ยแม่ง!!!
“อยู่อย่างนี้ไปจนกว่าจะเรียนเสร็จแล้วกัน... ถ้ายังไม่ฟังจะเพิ่มโทษ”
ผมแทบทำอมยิ้มหลุดจากปากเลยครับ...
//////
แถม
สวัสดีครับ หวังเหมิงครับ นักเรียนปีสองจากเทคนิคมี่ลั่วถัวสุดหล่อ(?) เพื่อนร่วมห้องและผู้รับใช้ใกล้ชิดนายน้อยสามของที่นี่
วันนี้ผมเหมือนจะเห็นเจ้านายกระฟัดกระเฟียดกับอะไรสักอย่างมาตั้งแต่เที่ยงแล้ว จะว่าไปวันนี้ก็มีคาบภาษาอังกฤษไม้เบื่อไม้เมาของพวกผมด้วยนี่เนอะ ไม่แปลกเลยที่เจ้านายจะอารมณ์บูด แต่ผมเองซึ่งผลการเรียนอุบาทว์จนขนาดเจ้านายยังเบือนหน้าหนีคงช่วยอะไรเจ้านายไม่ได้อยู่ดี... นอกจากทำตาปริบๆ พยายามทำตัวให้น่ารักเหมือนตุ๊กตา(?) ที่สุดให้เจ้านายสบายใจเท่านั้นเอง
แม้ว่าสุดท้ายผมมักจะได้รางวัลเป็นรองเท้าข้างหนึ่งของเจ้านายที่บินมาหาก็ตาม เจ้านายครับ หวังเหมิงทำอะไรผิด...
#เสี่ยวเหมิงติดสถานะร้องไห้หนักมาก
อะแฮ่ม...! วันนี้ผมไม่คิดจะรับรองเท้าก้าวร้าวของเจ้านายหรอกครับ หลังจากเลิกเรียนผมเลยไปต่อคิวแย่งซื้อขนมลดราคากับพวกนักเรียนไส้แห้งไม่ก็หิวโซคนอื่นๆ จนได้ลูกกวาดมาหนึ่งกำมือเต็ม
เขาว่ากันว่าทานของหวานช่วยให้อารมณ์ดี วันนี้แหละหวังเหมิงจะสร้างความดีความชอบ ทำให้เจ้านายอารมณ์ดีขึ้นเอง เจ้านายจะต้องชอบแล้วเพิ่มค่าขนมหวังเหมิงแน่ๆ !
ผมกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ แล้วย่องที่สวนหลังโรงเรียน ที่ที่ผมรู้ว่าเจ้านายชอบแอบโดดไปนั่งเล่นบ่อยๆ
แล้วผมก็เจอดีเข้าเต็มตาเลยครับ มีไอ้หนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้มานอนตักเจ้านายผมเฉยเลย
ไอ้บรรยากาศสีชมพูฟรุ้งฟริ้งนี่มันอะไรกัน!!
ผมมองอมยิ้มในปากเจ้านาย มองเจ้าคนผมดำนั่นตีแขนเจ้านายที่นั่งเหม่อแล้วพูดอะไรสักอย่าง และจากนั้นเจ้านายก็หยิบลูกกวาดมาแกะห่อ ป้อนไอ้หมอนั่น... ผมตาฝาดหรือเปล่าที่เห็นหมอนั่นแอบจุ๊บมือเจ้านาย!!
แต่ความรู้สึกไม่ควรเข้าไปขัดจังหวะนี่มันคืออะไรกัน...
ใครก็ได้บอกผมที... หวังเหมิงยังจำเป็นอยู่ไหม...
#เสี่ยวเหมิงติดสถานะสตั๊นท์
…สรุปคือ... ผมต้องยืนขาแข็งมองใครก็ไม่รู้สวีทกับเจ้านายยันค่ำเลยครับ...
/////////////////////////////////////////////
มโนคือชนะ!!!!!
ข้าส่งเดลี่วันนี้ทันแล้ว!!!
#ด้วงเซี่ยติดสถานะคลั่งกาว 555555555
โอ๊ยยยยย มโนแรง กาวแรง เมาแรงมากค่ะ //กราบขอโทษท่านที่โดนเราเมาใส่ในทวิตอีกครั้ง ผิดไปแล้วจริงๆ ค่า!!
ตอนหน้ายังไม่รับปากค่ะว่าจะมาเมื่อไหร่ แต่คงเป็นคู่อื่นแล้ว เปลี่ยนบ้าง ผิงเสียสองตอนแล้วเนอะ!
แล้วก็... น่ากลัวจะต้องเปลี่ยน SF เป็น FIC ในเร็ววันแล้วจริงๆ นั่นแหละค่ะ... //ปิดหน้านะ
พบกันครั้งหน้าเมื่อพลังกาวอำนวยค่ะ !
แก้ไขล่าสุดโดย Xiamouren เมื่อ Sat 04 Jul 2015, 17:18, ทั้งหมด 1 ครั้ง (Reason for editing : แก้จั่วหัวเป็น AU FIC จากแต่เดิมเป็น Short Fic)
Xiamouren- ด้วง
- จำนวนข้อความ : 30
Points : 3574
Join date : 28/01/2015
Age : 31
ที่อยู่ : แถวๆ ประตูสำริด ตำหนักหลู่หวังเจ็ดดารา
Re: [AU FIC] Tame Me : สยบให้ได้ถ้านายแน่จริง (ผิงเสีย) Chapter1 (#dmbjdaily 54 Days Left)
ระวังนะคะ
3...2...1...
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!@#$%^&*()_+_)(*&^
ไม่ไหวแล้ว จางฉี่หลิง นายมันร้ายกาจ ตอนแรกเราก็คิดว่านายจะมักน้อยเอาแค่ลูกกวาด แต่นี่กวาดเอาเจ้าของด้วย
จากที่จะชมนี่ขอเปลี่ยน เปลี่ยนเป็นกรี้ดอัดหน้ามึนๆนั่นแทน
ฮรือออออออออออออ มีแอบจูบมือ นายมันร้าย สกุลจางช่างร้ายกาจนัก //โดนปู่จางมองแรง
ถถถถถถ หวังเหมิงผู้น่าสงสาร ดันมาเจอเจ้านายอยู่กับหนุ่ม ไม่รู้จะแทรกกลางตรงไหนเลยทีเดียว 555
PS. สกุลจางบุกมาขนาดนี้ สกุลอู่และเทคนิคมี่ลั่วถัวไม่ระแคะระคายเลยฤๅ
3...2...1...
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!@#$%^&*()_+_)(*&^
ไม่ไหวแล้ว จางฉี่หลิง นายมันร้ายกาจ ตอนแรกเราก็คิดว่านายจะมักน้อยเอาแค่ลูกกวาด แต่นี่กวาดเอาเจ้าของด้วย
จากที่จะชมนี่ขอเปลี่ยน เปลี่ยนเป็นกรี้ดอัดหน้ามึนๆนั่นแทน
ฮรือออออออออออออ มีแอบจูบมือ นายมันร้าย สกุลจางช่างร้ายกาจนัก //โดนปู่จางมองแรง
ถถถถถถ หวังเหมิงผู้น่าสงสาร ดันมาเจอเจ้านายอยู่กับหนุ่ม ไม่รู้จะแทรกกลางตรงไหนเลยทีเดียว 555
PS. สกุลจางบุกมาขนาดนี้ สกุลอู่และเทคนิคมี่ลั่วถัวไม่ระแคะระคายเลยฤๅ
The_Dark_Lady- ด้วงตำหนักทิพย์พิมานเมฆ
- จำนวนข้อความ : 301
Points : 3781
Join date : 21/06/2015
Age : 29
ที่อยู่ : On the Land, Below the sky
Re: [AU FIC] Tame Me : สยบให้ได้ถ้านายแน่จริง (ผิงเสีย) Chapter1 (#dmbjdaily 54 Days Left)
The_Dark_Lady พิมพ์ว่า:PS. สกุลจางบุกมาขนาดนี้ สกุลอู่และเทคนิคมี่ลั่วถัวไม่ระแคะระคายเลยฤๅ
ถ้าจะขอตอบว่าตอนต่อไปปริศนาส่วนนี้จะได้คำตอบ อย่าโกรธกันเลยนะคะ TvT //มอง Chapter2 ที่ยังไม่รู้จะมีปัญญาพิมพ์ลงเมื่อไหร่ งี๊ดดดด
Xiamouren- ด้วง
- จำนวนข้อความ : 30
Points : 3574
Join date : 28/01/2015
Age : 31
ที่อยู่ : แถวๆ ประตูสำริด ตำหนักหลู่หวังเจ็ดดารา
Re: [AU FIC] Tame Me : สยบให้ได้ถ้านายแน่จริง (ผิงเสีย) Chapter1 (#dmbjdaily 54 Days Left)
Xiamouren พิมพ์ว่า:ถ้าจะขอตอบว่าตอนต่อไปปริศนาส่วนนี้จะได้คำตอบ อย่าโกรธกันเลยนะคะ TvT
ไม่โกรธค่ะ เราเข้าใจ เราจะรออยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน...//ยิ้ม ^_^
The_Dark_Lady- ด้วงตำหนักทิพย์พิมานเมฆ
- จำนวนข้อความ : 301
Points : 3781
Join date : 21/06/2015
Age : 29
ที่อยู่ : On the Land, Below the sky
Re: [AU FIC] Tame Me : สยบให้ได้ถ้านายแน่จริง (ผิงเสีย) Chapter1 (#dmbjdaily 54 Days Left)
เสี่ยวเกอเจ้าเล่ห์มากกกก สงสารหวังเหมิงไงก็ไม่รู้//เหมือนเห็นหมาหงอยเลย
yakusoku- ด้วงตำหนักทิพย์พิมานเมฆ
- จำนวนข้อความ : 369
Points : 3977
Join date : 05/11/2014
ที่อยู่ : โลงในสุสานโบราณ
Re: [AU FIC] Tame Me : สยบให้ได้ถ้านายแน่จริง (ผิงเสีย) Chapter1 (#dmbjdaily 54 Days Left)
กร้ะีสทกะกฟแ่ัพพรคตจาสกฟ่้หัี่กดิอปกันย่้ พูดไม่เป็นภาษาเลยทีเดียว55555 ดีมากค่ะๆ แล้วเราจะส่งสาวชุดขาวในถ้ำไปจูจุ๊บนะคะ วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
Re: [AU FIC] Tame Me : สยบให้ได้ถ้านายแน่จริง (ผิงเสีย) Chapter1 (#dmbjdaily 54 Days Left)
เหมิงเหมิงน้อยติดสตั๊นกันเลยทีเดียว 5555
พวกนายสองคนนี่ก็ช่างประเจิดประเจ้อ...
ปล. นายน้อยคะ เปลืองตัวนิดเปลืองตัวหน่อยแต่สอบอิ้งค์ผ่าน ก็ทำๆไปเถอะค่ะ
หรืออยากให้ค่าจ้างมากกว่านี้ไม่ว่ากัน (ด้วงรอถ่ายคลิปอยู่) //ดาบดำปักหัว...
พวกนายสองคนนี่ก็ช่างประเจิดประเจ้อ...
ปล. นายน้อยคะ เปลืองตัวนิดเปลืองตัวหน่อยแต่สอบอิ้งค์ผ่าน ก็ทำๆไปเถอะค่ะ
หรืออยากให้ค่าจ้างมากกว่านี้ไม่ว่ากัน (ด้วงรอถ่ายคลิปอยู่) //ดาบดำปักหัว...
natsume- ด้วงตำหนักหลู่หวังเจ็ดดารา
- จำนวนข้อความ : 97
Points : 3667
Join date : 08/01/2015
ที่อยู่ : บนหลังกิเลน
Re: [AU FIC] Tame Me : สยบให้ได้ถ้านายแน่จริง (ผิงเสีย) Chapter1 (#dmbjdaily 54 Days Left)
โอม พลังมโนจงสิงสถิตติดหนึบไม่ยอมปล่อย ถถถถ
เสี่ยงเหมิงน้อย.. ทำหน้าที่เบ๊ที่ดีอัดคลิปไว้สิเว้ย! //ผิด
เสี่ยงเหมิงน้อย.. ทำหน้าที่เบ๊ที่ดีอัดคลิปไว้สิเว้ย! //ผิด
Rozenkreuz- ด้วงอาณาจักรเจ้าแม่ซีหวังหมู่
- จำนวนข้อความ : 625
Points : 3995
Join date : 01/07/2015
Age : 31
ที่อยู่ : กองทัพผีเก็บเห็ดแห่งประตูสำริด
Re: [AU FIC] Tame Me : สยบให้ได้ถ้านายแน่จริง (ผิงเสีย) Chapter1 (#dmbjdaily 54 Days Left)
เสี่ยวเสียพ่อทุกสถาบัน says .........น่าร้ากกก
ด้วงผิงเสีย- ด้วง
- จำนวนข้อความ : 29
Points : 2832
Join date : 18/01/2017
Age : 36
Similar topics
» [Drabble] #dmbjdaily 55 days left (Tame) How to treat...[ด้วงเสีย] [ผิงเสีย]
» [OS] #dmbjdaily 25 days left : Notes [ผิงเสีย]
» [AU FIC] Tame Me : สยบให้ได้ถ้านายแน่จริง (เฮยฮัว) Chapter2 (#dmbjdaily 44 Days Left >>Yukata)
» [OS] #dmbjdaily 59 days left (Left) ตำแหน่งสำคัญ [ผิงเสีย]
» [OS] #dmbjdaily 155 days left : (sorry) อู๋เสียผิดเองที่หล่อมากไป (ผิงเสีย)
» [OS] #dmbjdaily 25 days left : Notes [ผิงเสีย]
» [AU FIC] Tame Me : สยบให้ได้ถ้านายแน่จริง (เฮยฮัว) Chapter2 (#dmbjdaily 44 Days Left >>Yukata)
» [OS] #dmbjdaily 59 days left (Left) ตำแหน่งสำคัญ [ผิงเสีย]
» [OS] #dmbjdaily 155 days left : (sorry) อู๋เสียผิดเองที่หล่อมากไป (ผิงเสีย)
หน้า 1 จาก 1
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ
|
|
Fri 24 Jul 2020, 01:39 by gustoon
» [คู่มือด้วง] Keyword จีนสำหรับการขุด(แฟนดอม)สุสาน
Thu 21 Jun 2018, 00:29 by miskizfullmoon
» มังฮวาและภาคทิเบต
Thu 21 Jun 2018, 00:23 by miskizfullmoon
» [OS] Father is the best (ผิงเสีย)
Thu 03 Aug 2017, 16:12 by schneewittchen
» [Fic] สิ่งเล็กๆที่เชื่อมโลก5 [เมินโหยวผิง+อู่เสีย+เสี่ยอ้วน]+OC
Tue 01 Aug 2017, 12:30 by natsume
» [OS] #dmbjdaily (จูปาจุ๊บ) Bittersweet [ผิงเสีย AU]
Thu 06 Apr 2017, 15:58 by Zeth
» [OS] #dmbjdaily "โทรศัพท์มือถือ" - no Pairing [All]
Tue 04 Apr 2017, 22:27 by Zeth
» [OS] #DMBJDaily (แว่น): ระยะที่มองไม่เห็น [ฮัวเสีย]
Sat 01 Apr 2017, 16:55 by Zeth
» [OS] #DMBJdaily (5.20) ท่านยอดฝีมือ [หวังเหมิง (+เหมิงเสีย)(+ผิงเสีย)]
Thu 30 Mar 2017, 17:24 by Zeth