[OS] #dmbjdaily (คุณหมอ) ไม่ใช่แค่..ท่านหมอ [AU] [ผิงเสีย]

[feyralin]

[OS] #dmbjdaily (คุณหมอ) ไม่ใช่แค่..ท่านหมอ [AU] [ผิงเสีย]


กะปั่นส่งเดลี่คุณหมอแต่ไม่ทัน ก็ดันมาเริ่มปั่นเอาตอนสี่ทุ่มฮึกๆ
ลงฟิคนี้เป็นเรื่องที่สองค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยเน้อ

ฟิคนี้ AU นะคะ ย้อนยุคไปสมัยไหนไม่รู้ ฮา

เรต..อะไรไม่รู้ค่ะ (เอ็งเคยรู้อะไรมั้ย) แงงงงงงงง //มุดหนีลงกรวย

---


"ขอบคุณมากท่านหมอ ไม่ได้หมอต้องแย่แน่ๆ อ่ะ เสี่ยวเกอ นายเองก็ขอบคุณท่านหมออู๋ด้วยสิ"

นายอ้วนหวังก้มหัวขอบคุณผมปะหลกๆ โดยไม่ลืมกดหัวคนไข้ตัวจริงที่นั่งหน้านิ่งตั้งแต่ต้นจนจบให้ก้มลงด้วย

นายเรือพ่วง..เมินโหยวผิง


ผม อู๋เสีย นายน้อยสามแห่งตระกูลอู๋ที่สืบทอดตำแหน่งแพทย์หลวงประจำราชสำนักมาตั้งแต่บรรพบุรุษ แน่นอนว่าผมเองก็ไม่พ้นชะตากรรมต้องเป็นหมอเหมือนกัน พูดแบบนี้เหมือนผมไม่เต็มใจ ตอนแรกมันก็ใช่อยู่ แต่ทำไปทำมาก็พบว่าอาชีพนี้ไม่ได้ขัดกับความต้องการของผมมากนักหรอก การได้ช่วยเหลือคนป่วยให้หายจากอาการป่วยไข้มันรู้สึกดีออกนี่นา เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ถ้อยคำขอบคุณที่ผมได้รับมา เป็นของขวัญอันล้ำค่าที่สุดเท่าที่ชีวิตนี้จะหาได้


สิ่งที่ผมไม่เคยได้รับจากเมินโหยวผิง


นายเรือพ่วงน่าเบื่อ..เจ้าของฉายาที่ผมตั้งให้ มีชื่อจริงๆว่าจางฉี่หลิง เป็นมือปราบประจำหมู่บ้านเช่นเดียวกับนายอ้วนหวัง จนวันนี้ผมก็ยังสงสัยว่าสองคนนี้มาคบกันท่าไหนได้เพราะแค่นิสัยก็ต่างขั้วกันสุดๆ นายอ้วนทั้งเสียงดัง ทั้งพูดมาก พูดทีสิบประโยคจะหาสาระได้ไม่เกินสองประโยค ส่วนอีกคนก็นิ่งเกินไป เงียบเกินไป นายอ้วนพูดไปสักค่อนวันแล้วถึงจะได้ยินเสียงนายใบ้จางนี่พูดสักคำนึงได้ แต่ที่ทำให้ผมสนใจหมอนี่ ไม่ใช่เพราะความนิ่งสงบสยบการเคลื่อนไหว เป็นเพราะแววตาของเขาต่างหาก

ตอนที่ผมมาถึงหมู่บ้านนี้ใหม่ๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เมินโหยวผิงมาทำแผลที่ร้านหมอเพียงลำพัง วินาทีที่ผมได้มองสบนัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมไม่มีวันลืม มันว่างเปล่า ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆแทรกอยู่ในนั้นเลย มนุษย์ปกติต่อให้เป็นบุคคลที่เลือดเย็นที่สุดก็ไม่มีใครเป็นแบบนั้นแน่ หมอนั่น..ต้องป่วยเป็นอะไรสักอย่างแน่ๆ ไม่ใช่ที่ร่างกาย แต่เป็นข้างใน..จิตใจ

จากวันนั้นมาพอรู้ตัวก็กลายเป็นว่าผมเอาแต่คอยสังเกตอาการของคนแซ่จาง ทุกครั้งที่เจอกัน ทุกครั้งที่หมอนั่นได้รับบาดเจ็บแล้วมาทำแผล ผมพยายามชวนหมอนั่นคุย มองหาความเปลี่ยนแปลงของร่องรอยอารมณ์แม้สักเล็กน้อย แต่ก็เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเลย



วันนี้ร้านหมอของผมปิดทำการไวกว่าปกติเล็กน้อย เนื่องจากสมุนไพรที่ใช้เป็นส่วนผสมของตัวยาสำคัญเกิดหมด ผมเก็บข้าวของ เช็คปริมาณสมุนไพรที่เหลือ ก่อนเตรียมตัวออกไปร้านขายสมุนไพรที่ใหญ่ที่สุดเพื่อรวบรวมของ ร้านนี้เป็นกิจการของตระกูลเซี่ย เถ้าแก่ร้านคนปัจจุบันคือเพื่อนสมัยเด็กของผม เซี่ยอวี่ฮัว ผมเลยเลือกที่จะไปใช้บริการที่ร้านนี้ประจำ

"เสี่ยวฮัววว" ร้านยาตระกูลเซี่ยยังลูกค้าหนาแน่นเช่นเคย ผมส่งเสียงร้องทักไปก่อนตัว คนถูกเรียกที่กำลังคร่ำเคร่งกับสมุดบัญชีเงยหน้าขึ้น พอเห็นว่าเป็นผมก็ส่งยิ้มเหมือนดอกไม้บานให้ อา..เพื่อนของผมงามอย่างไรก็ยังงามอย่างนั้น ดูสิสาวแก่แม่ม่ายข้างหลังนั่นตาเปลี่ยนเป็นรูปหัวใจกันหมดแล้ว

"เสี่ยวเสีย" คนงามเดินแหวกผู้คนออกมาหาผม "มีอะไร ยาขาดทำไมไม่ให้หวังเหมิงมาเอา ไม่เห็นต้องลำบากมาถึงนี่เลย กว่าจะปิดร้านยังอีกตั้งนานไม่ใช่เหรอ" เสี่ยวฮัวได้ทีก็ใส่ผมซะเป็นกลองรัว ผมยิ้มแห้งๆให้ ตอบไปว่าวันนี้ลูกจ้างประจำร้านขอลาหยุดพอดี

"เอาเถอะ นายจะเอาอะไร เดี๋ยวฉันให้เด็กไปเตรียมให้" เสี่ยวฮัวจูงมือผมพาไปหลังโต๊ะยาว ตำแหน่งที่เขานั่งอยู่เมื่อครู่ ผมกำลังจะอ้าปากบอก เสียงเอะอะโวยวายจากหน้าร้านก็ดึงความสนใจของพวกเราไปเสียก่อน

"เถ้าแก่ เถ้าแก่ เถ้าแก่เซี่ยอยู่รึเปล่า" นั่นมันเสียงนายอ้วน? เสี่ยวฮัวมองหน้าผมทีนึงก่อนจะบีบไหล่เบาๆ แล้วผละเดินออกไปหน้าร้าน ไม่ทันถึงผมก็เห็นร่างนายอ้วนผลุนผลันเข้ามาพร้อมกับเมินโหยวผิง ผมมองเหตุการณ์ข้างหน้า ยืนข่มกลั้นความสงสัยอยู่ที่เดิม เพราะเมื่อกี้เสี่ยวฮัวให้สัญญาณกับผมว่าให้อยู่นิ่งๆ การขัดใจคุณชายตระกูลเซี่ยไม่ใช่อะไรที่ควรลอง

เสี่ยวฮัวกับพวกนายอ้วนคุยกันโล้งเล้งหน้าร้านอยู่ครู่หนึ่ง พวกนั้นก็พลันหันพรึ่บมาทางผมอย่างพร้อมเพรียง สีหน้าเสี่ยวฮัวตอนนี้น่ากลัวมาก เขาหันไปพูดอะไรกับนายอ้วนสองสามประโยคก่อนพยักหน้าบอกให้ตามมา

"เสี่ยวเสีย นายหลบไปหลังร้าน พวกนายฝากด้วย" เสี่ยวฮัวสั่งเสร็จก็รวบไหล่ผมดันเข้าประตูด้านหลังไปโดยไม่ทันให้ผมปฏิเสธ พอผมจะร้องค้านก็โดนเมินโหยวผิงเอื้อมมือมาปิดปากไว้

"เอาไว้ก่อนนะท่านหมอ พวกนั้นมาแล้ว" คำบอกเล่าสั้นๆของนายอ้วนทำเอาผมชาวาบตั้งแต่หัวจรดเท้าทันที รู้แล้วว่าเรื่องร้ายที่เกิดขึ้นคืออะไร นายเมินเห็นผมเลิกโวยแล้วก็ปล่อยมือออก เปลี่ยนเป็นคว้าข้อมือผมพาลากลิ่วๆไปแทน



เดิมทีผมไม่ใช่หมอประจำหมู่บ้านเล็กๆนี้


อย่างที่เกริ่นเอาไว้ตอนแรก ตระกูลของผมสืบทอดตำแหน่งแพทย์หลวงประจำราชสำนักมาทุกยุคทุกสมัย จวบจนไม่นานมานี้ ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันได้สิ้นพระชนม์ลง ผลการสอบสวนลับๆพบว่าเกิดจากการวางยาพิษ ตัวผมเองเป็นผู้ค้นพบความลับนี้ ทั้งยังรู้อีกว่าคนร้ายในคดีนี้เป็นใคร ผมยังไม่ทันนำทูลความให้ความจริงกระจ่าง ฝ่ายนั้นก็ชิงลงมือเสียก่อน พวกนั้นสร้างหลักฐานเท็จ ปรักปรำว่าตระกูลอู๋สมคบคิดก่อการกบฏลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาท ท่านพ่อซึ่งเป็นหัวหน้าแพทย์หลวงในขณะนั้นถูกควบคุมตัวไว้ทันที อารองพาตัวผมหนีมา ส่วนอาสามย้อนกลับไปช่วยท่านพ่อ พวกเราหนีหัวซุกหัวซุนจนมาถึงหมู่บ้านเล็กๆที่อยู่ในความดูแลของตระกูลเซี่ยแห่งนี้ สองตระกูลมีความเกี่ยวพันกันช้านาน เซี่ยอวี่ฮัวผู้นำตระกูลคนปัจจุบันก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม ทางนี้จึงรับปากจะให้ผมลี้ภัยทันที พอเห็นว่าทางนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว อารองก็ย้อนกลับไปเมืองหลวงเพื่อช่วยท่านพ่อกับอาสาม

ช่วงแรกๆที่มาถึง ผมได้แต่อุดอู้อยู่ที่บ้านเสี่ยวฮัว มีชีวิตด้วยความหวาดระแวงว่าทหารหลวงจะตามไล่ล่ามาถึงวันใด แต่มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ปรับตัวง่ายเสมอ เสี่ยวฮัวเองก็ทนเห็นผมนั่งวิตกจริตอยู่ในบ้านไม่ได้ จัดการเนรมิตร้านหมอให้ผมเสร็จสรรพ ตั้งแต่วันนั้นผมเปิดรักษาอยู่ที่หมู่บ้านมาได้เกือบสองปีแล้ว รักษาคนเป็นบ้าเป็นหลัง ชดเชยความรู้สึกผิดที่ผมได้รับการคุ้มครองอย่างปลอดภัยอยู่คนเดียว ทุกๆวันเอาแต่เฝ้าภาวนาให้คนที่บ้านปลอดภัย

แต่ในเมื่อพวกนั้นตามรอยมาถึงนี่ได้แล้ว แสดงว่า..ผมกลั้นก้อนสะอื้นที่แล่นมาจุกที่คอ ท่านพ่อ อารอง อาสาม อู๋เสียอกตัญญูแล้ว บุญคุณชาตินี้คงต้องขอชดใช้ในชาติหน้า

พวกเราวิ่งมาจนเกือบสุดประตูหลังร้านแล้ว ตอนที่เสียงเอะอะทำลายข้าวของดังมาจากทางหน้าร้าน เมินโหยวผิงสบตากับนายอ้วนแว่บหนึ่ง

"เสี่ยวเกอ นายพาท่านหมอไปหลบก่อน เดี๋ยวเสี่ยอ้วนรับมือทางนี้เอง" นายอ้วนวิ่งย้อนกลับไปทางเดิม ทิ้งผมไว้กับท่านมือปราบจางฉี่หลิงที่เอาแต่ลากผมวิ่งลิ่วๆไม่พูดไม่จาตั้งแต่เมื่อกี้



"เฮ้ย! ทางนี้!!"


ตายโหง! ผมร้องตะโกนในใจ หลุดมาจากหลังร้านของเสี่ยวฮัวไม่ทันไรก็โผล่ไปเจอกับคนชุดดำกลุ่มใหญ่เข้าเสียแล้ว เมินโหยวผิงหยุดชะงักไปจังหวะหนึ่ง ไม่ใช่เพราะตกใจหรืออะไรนะ หมอนั่นหยุดเพื่อดึงเอาดาบยาวประจำตัวออกมาจากฝักต่างหาก เสียงคมมีดลากกับฝักดาบเป็นเสียงกรีดโหยชวนเขย่าขวัญ พวกชุดดำนั้นคล้ายจะโดนข่มขวัญด้วยกิริยานั้น เห็นดังนั้นเมินโหยวผิงกระชับมือผมแน่นก่อนจะเริ่มบุกตะลุยไปข้างหน้า

ผมวิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่ง พยายามไม่สัมผัสรับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่อวลไปทั่วบรรยากาศ ดาบดำของจางฉี่หลิงอาบเลือดเหล่าทหารชุดดำคนแล้วคนเล่า หมอนั่นตวัดฟันอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด ตัวผมเองด้วยอาชีพหมอถึงจะคุ้นเคยกับเลือดและบาดแผลมาไม่น้อย แต่มันต่างจากตอนนี้ ยามที่เลือดไหลหลั่งออกมาจากร่างที่ชีวิตกำลังจะละจากไป

เท่าไหร่กัน จะต้องมีคนบาดเจ็บล้มตายอีกมากเท่าไหร่มันถึงจะจบ..เพียงคิดผมก็ตัวสั่น รู้สึกผะอืดผะอมขึ้นมาทันที คนพวกนี้ถึงผมไม่ได้ลงมือฆ่าเองก็เหมือนฆ่า ทั้งที่จริงๆแล้วแค่ผมยอมแลกหนึ่งชีวิตนี้ไปก็พอแล้วแท้ๆ


"หยุดคิด" เสียงจากคนพูดน้อยดังขึ้น ปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์อันเลวร้าย เมินโหยวผิงเหมือนจะรับรู้ได้ว่าผมกำลังรู้สึกแย่ แหงล่ะ ตอนนี้ทั่วทั้งร่างของผมสั่นไม่หยุด หมอนั่นจับมือผมอยู่คงจะรู้สึกได้ เท่าที่วิ่งมาได้จนถึงตรงนี้โดยไม่ล้มพับไปก็นับว่าปาฏิหารย์สุดๆแล้ว

"จะ..จางฉี่หลิง พอเถอะ พอแล้ว" ผมเอ่ยพูดพลางหอบ พอเถอะ แค่ส่งตัวผมให้พวกนั้นไปก็จบแล้ว ถึงผมพูดไม่จบ แต่คิดว่าคนตรงหน้าคงเข้าใจ เพียงแต่..หมอนั่นไม่ฟังผมสักนิด

"ไม่.." สั้นๆคำเดียว แต่ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่าว่าในถ้อยคำนั้นเจือไปด้วยอารมณ์บางอย่าง เมินโหยวผิงกระชับมือผมแน่นขึ้นเหมือนกลัวผมหนี เดินนำผมเข้าไปในป่าลึกขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เบื้องหน้าพวกเราไม่มีทหารชุดดำอยู่แล้ว กระนั้นแล้วกลิ่นเลือดที่อบอวลอยู่ทั้งตัวทำให้ประสาทผมตึงเครียดไม่ยอมคลายลง



นอกจากในหมู่บ้านแล้วผมไม่ค่อยได้เข้ามาถึงในป่าเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนคนที่เดินนำผมจะรู้จักเส้นทางในป่านี้เป็นอย่างดี หมอนั่นพาผมลัดเลาะไปตามเส้นทางที่ยากแกะรอย กระทั่งได้ยินเสียงน้ำดังแว่วมาไกลๆ ไม่นานภาพน้ำตกสูงชันก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

เมินโหยวผิงปล่อยมือผม สะบัดดาบทีนึงไล่คราบเลือดออก เสร็จแล้วก็เก็บเข้าในฝัก ผมนึกสะดุ้งในใจ ดาบนั่นต้องคมกริบถึงขนาดไหนนะ ถึงขนาดฟันโดยแทบไม่ทิ้งรอยเปื้อนไว้บนใบดาบได้

รู้สึกตัวอีกทีก็มีมือยื่นมาตรงหน้า ปรากฏว่าผมเกิดเข่าอ่อนลงไปนั่งกับพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบได้ พอพยายามยันตัวเองลุกขึ้นก็ไม่รู้เรี่ยวแรงหายไปไหนหมด หมอนั่นยืนมองความพยายามอย่างไร้ผลของผมอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะก้มตัวลงใช้สองแขนช้อนตัวผมขึ้นมาอุ้มไว้


ห๊ะ?


ผมที่ถูกอุ้มตัวลอยรีบคว้าตัวหมอนั่นไว้แทนหลักยึด กำลังจะอ้าปากด่าเจ้าบ้าหน้าตายก็พาผมกระโดดดึ๋งๆไปจนถึงน้ำตก พอนึกว่าหมอนั่นจะหยุดให้ล้างคราบเลือด ที่ไหนได้เขาดันกระโจนวูบนึงผ่านมาด้านหลังน้ำตก!

ที่แท้ด้านในน้ำตกเป็นโพรงถ้ำ เมินโหยวผิงที่ยังคงอุ้มผมไว้เดินลึกเข้าไปจนถึงโพรงแยกที่มีบ่อน้ำพุร้อนผุดไอกรุ่นๆอยู่ ผมอดเหลือบมองเจ้าคนหน้านิ่งไม่ได้ ไม่นึกว่าเขาจะรู้จักที่หลบภัยดีๆแบบนี้ด้วย พอหมอนั่นวางผมลง ผมที่ตัวสั่นกึกๆอาบทั้งเลือดทั้งน้ำตกก็แทบจะกระโจนลงบ่อน้ำร้อนเสียให้รู้แล้วรู้รอด..ก็ได้แค่หวังเท่านั้นแหละ พอผมหันหลังให้ไม่ทันไร แขนแข็งแรงของเมินโหยวผิงก็พลันคว้าเอวผมไว้ รั้งร่างของผมเข้าไปกอดไว้แน่น


"ไม่เอา.." เสียงที่เค้นออกมานั้นฟังราวแก้วที่กำลังแตก เปราะบางเสียจนผมใจหาย อารามตกใจที่จู่ๆโดนหมอนั่นลากไปกอดลอยหายไปทันที ความห่วงใยแล่นออกมาแทนที่ ร้ายดียังไงผมก็เป็นหมอ ยิ่งคนไข้คนสำคัญที่ผมเฝ้าสังเกตอาการมาตลอดเกิดความเปลี่ยนแปลงขนาดนี้ ผมย่อมนอนใจลงไปแช่น้ำร้อนสบายใจเฉิบไม่ได้ ผมยื่นมือไปลูบแขนของหมอนั่นที่โอบรอบตัวผมเอาไว้ ไล้ไปมาซ้ำๆหมายจะปลอบให้สงบลง ที่ไหนได้ผมกลับทำเขาตัวสั่นกว่าเก่า


"ท่านหมอ..ไม่ให้ไป.."


อา..ผมพลันอยากหัวเราะออกมากระทันหัน จางฉี่หลิงหนอจางฉี่หลิง ที่แท้แล้วหมอนี่คิดมากกับคำพูดของผมมากกว่าที่คิด คงนึกว่าผมจะปล่อยตัวเองไปให้คนพวกนั้นฆ่าจริงๆ ผมคลายมือหมอนั่นออก หมายจะหมุนตัวกลับไปประจันหน้ากัน ที่ไหนได้หมอนั่นคงดันนึกว่าผมจะหนีอีก ลนลานคว้าผมไว้ไม่ยอมปล่อย ผมขืนตัวไว้กะจะทรงตัวให้ดีๆก่อนจะได้คุยกันซะที เจ้าบ้าจางนี่ก็ตัวดี เห็นผมยิ่งดิ้นก็ยิ่งรัด สุดท้ายเลยทำเอาล้มลงไปกองไม่เป็นท่ากันทั้งคู่

พอเห็นสภาพอิหลักอิเหลื่อนี่ ผมเลยหัวเราะออกมาจนได้ จนเมื่อเห็นหน้าของท่านมือปราบเข้าเท่านั้นแหละ ทำเอาเสียงหัวเราะของผมหยุดค้างกลางอากาศ


สีหน้าของเมินโหยวผิงตอนนี้ไม่ใช่สีหน้าของเจ้าเรือพ่วงน่าเบื่ออีกแล้ว มันเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกอันซับซ้อน ยากจะอธิบายออกมาด้วยถ้อยคำไม่กี่คำบนหน้ากระดาษ นัยน์ตาสีดำสนิทที่เคยนิ่งสงบตลอดกาล ยามนี้กลับวูบไหวเหมือนเรือที่ลอยคว้างบนคลื่นทะเลอันปั่นป่วน

"ท่านหมอ..ท่านหมอ.." จางฉี่หลิงยังคงเรียกผมไม่หยุด ราวกับว่าถ้าไม่ทำอย่างนั้นผมจะหายไปต่อหน้าต่อตา พอผมไม่ขานรับ ดวงตาคู่นั้นก็จะเงยหน้าขึ้นมาจ้องผมเป๋งเหมือนลูกหมาถูกทิ้ง ทำเอาผมต้องเออออตามไป

"น่าๆ เสี่ยวเกอ ฉันไม่หายไปไหนหรอก นายช่วยฉันไว้ได้แล้วไง" ผมลูบๆหลังปลอบเมินโหยวผิงที่ยังคงตัวสั่นกอดผมไว้แน่น ในใจค่อยๆอุ่นขึ้นอย่างประหลาด ที่ผ่านมาผมคิดผิดมาตลอด คิดว่าตัวเองไม่ได้มีความสำคัญอันใดเป็นพิเศษต่อเขา คิดว่าทั้งหมดทั้งมวลที่ผมทำเพื่อเขากลายเป็นเพียงหยดน้ำลงมหาสมุทรกว้างใหญ่


แต่มันไม่ใช่


ผมพอจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ใช่มั้ย ว่าที่เขาเป็นแบบนี้ เพราะว่าผม..สำคัญ


"ครับๆ ท่านหมอไม่ไปไหนแล้วครับ คุณคนไข้เลิกงอแงซะที ท่านหมอจะได้.."

"ไม่ใช่แค่ท่านหมอ" เจ้าคนพูดน้อยที่วันนี้พูดมากเป็นพิเศษ เอ่ยขัดผมก่อนจะเอ่ยต่อ "อู๋เสีย.."

ทีแรกผมนึกว่าหูฝาด พอจะอ้าปากถามหมอนั่นก็เปล่งเสียงเรียกอีกครั้ง


"อู๋เสีย.." เมินโหยวผิงเหมือนจะรู้ความคิดผม เลยเรียกแล้วเรียกอีก ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นบางๆ ให้ตาย..ไอ้สีหน้ายิ้มไปเรียกไปนั่นทำเอาความร้อนแล่นขึ้นมาจุกบนหน้าผม อะไรฟระ! ทำไมแค่หมอนั่นเรียกชื่อต้องทำเอาผมใจเต้นไม่เป็นส่ำด้วยล่ะ

"อู๋.." ผมยกมือปิดปากหมอนั่น ก่อนที่หัวใจจะทำงานหนักจนระเบิดตูมตามเอา

"หยุดเรียกได้แล้ว!" มันเขินโว๊ยยยยยยยย ประโยคหลังนี่ผมตะโกนในใจเอาอะนะ จะให้บอกออกไปโต้งๆได้ยังไง เสียชื่อท่านหมออู๋หมด

"ทำไม" เจ้าตัวต้นเหตุทำหน้าไม่เข้าใจได้อย่างใสซื่อหน้าถีบมาก ผมก็แค่พาลอ้างไปเรื่อยแหละ มันน่าหมั่นเขี้ยวสุดๆต่างหาก ว่าแล้วก็ลองดึงแก้มท่านมือปราบจางให้ยืดๆออกมาเล่นๆดู

"อำไอ" ดูสิ ขนาดโดนผมจับยืดซะขนาดนี้ยังไม่ละความพยายามอีก เวลาปกติถามอะไรไปไม่เคยจะตอบแท้ๆ ฮึ่ย!

"ไม่ทำไม แค่มันแปลกๆ" ผมตบไหล่หมอนั่นทีนึง แล้วดึงมือพาลุกขึ้น เอาล่ะ ในเมื่อคนพวกนั้นโดนจัดการไปเรียบแล้ว ผมก็สมควรกลับหมู่บ้านเสียที ระยะทางจากที่นี่ไปเมืองหลวงเองก็ไกลไม่น้อย ผมคงพอจะอยู่อย่างสงบสุขได้สักพักล่ะมั้ง ถึงจะใจหายหน่อยๆที่ต้องหาที่ซ่อนที่ใหม่อีกแล้วก็เถอะ

"อู๋.." พอลุกขึ้นมาได้เมินโหยวผิงก็ดันผ่าจะเรียกชื่อผมอีก ผมรีบเอื้อมมือไปปิดปากเขาแต่ไม่ทัน หัวใจของผมมันเต้นนำไปก่อนแล้วทั้งๆที่หมอนั่นยังเรียกไม่จบแท้ๆ

จุ๊บ..

พอเห็นผมมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก เมินโหยวผิงก็ดึงมือผมออกพร้อมแนบริมฝีปากลงไป มือข้างที่ปิดปากเขาเอาไว้นั่นแหละ พอเห็นผมไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบก็กุมมือผมไปแนบแก้ม..

นี่กลัวผมจะอายไม่พอใช่มั้ย!

"อู๋.."

พอเห็นว่าใช้มือปิดปากไม่ได้ผล ผมเลยใช้อย่างอื่นแทน ใครจะยอมอายคนเดียวให้บ้าล่ะ เป็นไงเป็นกัน

"..."

ได้ผล..คืนนั้นทั้งคืนไม่มีเสียงเรียกชื่อผมอีก แต่ว่ามัน..ฮึ้ย! อย่าให้ผมต้องพูดเลย ไม่รู้ว่าคิดผิดคิดถูกกันแน่ที่เลือกปิดปากหมอนี่ด้วยวิธีนี้ ผมนอนเซ็ง ลูบรอยสักกิเลนที่ผุดขึ้นบนผิวกายอีกฝ่ายเล่นแก้เบื่อ


เอาน่ะ อย่างน้อยตอนนี้คนไข้คนสำคัญของผมก็อาการดีขึ้นแล้ว ถือว่ากำไรก็แล้วกัน...


---

แถม

หลังร้านขายยาตระกูลเซี่ย เซี่ยอวี่ฮัวกำลังหัวเสียสุดๆ ทางเดียวที่ทำได้คือระบายอารมณ์กับร่างบนเก้าอี้ตรงหน้า เป็นชายหนุ่มผู้แต่งกายด้วยสีดำสนิท พันผ้าปิดปิดตาสีดำนั่งอยู่ หากไม่ได้นั่งแบบปกติ ชายหนุ่มถูกมัดเอาไว้ด้วยเชือก พันแน่นสนิทไว้กับเก้าอี้ โผล่ออกมาได้เพียงส่วนหัว

"โถๆคุณชาย ผมบอกแล้วว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน คดีความของตระกูลอู๋ถูกท่านอ๋องล้างหมดแล้ว พวกเราแค่จะมารับนายน้อยสามกลับไปเท่านั้นเอ--"

โครม!

คุณชายเก้าถีบลงที่เก้าอี้ทีนึงแทนคำตอบ ทำเอาคนที่พูดเจื้อยแจ้วเงียบเสียงพลางหัวเราะแหะๆ มาตอนนี้ท่านเถ้าแก่เซี่ยหยิบเอาพลองประจำตัวออกมาแล้ว

"หึ จะให้เชื่อคำพูดจากคนน้ำหน้าอย่างนายได้งั้นเหรอ ฉันมีเวลาอีกค่อนวันที่จะค่อยๆเค้นว่าอะไรจริงไม่จริง.."

---

END

---

เขียนอัลไลลลลลลลลลลลลลลงไปปปปปปปปปปปปฟฟฟฟฟ

ไม่รู้เดาถูกกันรึเปล่าว่าท่านหมออู๋ของเราปิดปากพ่อกิเลนหนุ่มด้วยวิธีไหน หึๆๆๆ
หมดกัน หมดกัน หมดกัน //แว่วเสียงโขกผนังสุสานอย่างบ้าคลั่ง

เจอกันอีกเมื่อองค์ลงนะคะ

211 days left

[Cathareen]

ว้ายยยยยยยยยยยยยยยย เขินจังข่าาาาา
อะฮริ้ง ปิดปากด้วยปากได้ผลชะงัดสุดค่ะ =/w/=
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[kame_kazuha]

อยากได้คู่หลังเย้อเยอะ

[feyralin]

อยากได้คู่หลังเย้อเยอะ

แงงงงง อินเนอร์คู่นี้ยังไม่มาค่ะ กำลังมาละกำลัง //_\\
แต่ถ้า ผิงเสีย allเสียนี่มาเต็ม //วิ่งหนีดาบดำจากฉางไป๋ซาน

[natsume]

โอย... แม่จ๋า ท่านหมอน่ารักไปแล้ว

//ดิ้นๆ //ตบหมอนพัง

[mimky]

คนไข้คะ อย่าพาท่านหมอไปตรวจภายในสิคะ แงงงงงงงงง
หมอน่ารักอ้า คนไข้ก็น่ารักไม่แพ้กัน

[polarzmw]

ตาเราโฟกัสที่คำว่า คนไข้คนสำคัญ 'ของผม'ค่ะ
ไปตั้งกล้องที่หลังน้ำตกได้ไหมคะ?

[Rozenkreuz]

ไปช่วยเพิ่มเสียงโขกสุสาน //เอาหัวด้วงๆกระแทก
อ๊ากกกกกกก โอ้ยยยยยย มันดี มันดีย์มากกกกกก
ท่านมือปราบฝีมือสูงส่งขนาดนี้ เหตุไฉนมาอยุ่หมูบ้านเล็กๆได้นิ รึว่าตามใครมาน้อ ฟฟฟฟฟฟ