[fic] สะใภ้ตระกูลอู๋ 2[ผิงเสีย/ฮัวเฮย]

by **kuramajoy** Sun 04 Jan 2015, 22:41

ตอนที่ 1 https://dmbjth.thai-forum.net/t763-topic?highlight=%E0%B8%AE%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B9%80%E0%B8%AE%E0%B8%A2

“ง่วงชะมัด” ผมขยี้ตาในยามที่สัมผัสได้ถึงแสงสว่างที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา ตัวพลิกลงบนฟูกนิ่มคิดว่าจะขอนอนอีกสักหน่อยแต่กลับไปชนเข้ากับของแข็ง จะว่าของแข็งก็ไม่ชิงมันเหมือนกล้ามเนื้อของคนออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอมากกว่า ของแบบนี้มีอยู่บนเตียงผมด้วย ? ความงงงวยพาให้ฝืนลืมตาขึ้นมาอย่างยากเย็น

ภาพแรกที่ได้พานพบคือนัยน์ตาเรียวสวยสีดำสนิท เรือนผมนุ่มนิ่มเงาแวววาวสีดำขลับ ใบหน้าสมบูรณ์แบบ ริมฝีปากสีชมพูน่าจุบ ขนตายามหลับงามงอนยาว แม้จะได้งดงามเยี่ยงอิสตรีแต่เขาก็จัดได้ว่าเป็นชายงามที่น่าหลงใหล ข้าชืนชมหนุ่มน้อยวัยเอาะรูปงามได้เพียงชั่วครู่ก่อนที่จะเด้งตัวขึ้นราวกับเจอผี

ชิบหาย! ผมมานอนเตียงกับผู้ชายได้อย่างไร

จริงสิ ข้าระลึกสติได้ทันทีเมื่อหันไปเห้นชุดเจ้าสาวสีแดงสด ...เมื่อคืนผมแต่งงานและเขาก็คือเจ้าสาวของผม ผู้ชายที่ถึงแม้จะงดงามแต่ก็เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ
แงงง เตี่ย ถ้าจะหาผู้ชายมาให้แต่งผมขออ้อนแอ้นอรชร สวยงามแบบเสี่ยวฮัวได้ไหม แต่ไมได้ว่าผมอยากได้เสี่ยวฮัวหรอกนะ แม้เขาจะดีทุกอย่างแต่ผมสัมผัสได้ว่านิสัยของเขามีปัญหาอย่างร้ายกาจ ท่าทางผมจะโดนแกล้งทุกวันแน่

“ตื่นแล้วหรือ” ใบหน้าสมบูรณ์แบบของเขาเอียงคอมองผมพาให้ผมรู้สึกเคลิบเคลิ้น นิ้วเรียวยาวคู่นั้นเกลี่ยลงพวงแก้มของผม ผมทันเห็นว่านิ้วของเขายาวผิดมนุษย์ปกติ นัยน์ตาราวกับสัตว์ป่าแสนสวยงามเหลือบมอง ผมมองในยามที่มันหรี่ลงขนตายาวงอนสะบัดไปมา ขนตายาวเสียจริว โดยที่ไม่ได้ทันระวังใบหน้าสวยงามนั้นเข้าชิดใกล้ก่อนที่จะ...

จุ๊บ...

ริมฝีปากนุ่มประทับลงมาไม่ได้จาบจ้วงตรงข้ามมันเหมือนแมลงปอแตะผิวน้ำ ให้ความรู้สึกสบายพร้อมกับดีไปพร้อมกัน

ผมนิ่งเงียบไปหลายชั่วยามก่อนที่ริมฝีปากนั้นจะแตะลงมาทาบทับรอบที่สองผมถึงได้รู้สึกตัสว

“เดี๋ยว!” ผมพลักอกแกร่งที่อยู่เบื้องหน้าออกเจ้าสาวหมาดเอียงคอท่าทีกำลังงุงง โธ่เว้ย แม้แต่ท่างงยังน่ารัก

“ทำไม” เขาเอ่ยถาม ผมจึงแยกเขี้ยวให้กับเขา

“นายจูบฉันไม่ได้ เราเป้นผู้ชายกันทั้งคู่” ผมมองยังชุดแต่งงานนึกย้อนยังเรื่องเมื่อคืนที่เกือบจะโดนพรากพรมจรรย์ไป

เจ้าสาวหมาดๆของผมดื่มสุราร่วมเรียงแล้วต้องการจะเคียงหมอน เขาบอกว่าสามีภรรยาต้องทำกัน หลังจากที่เขานั่งนิ่งรอให้ผมทำแต่ผมกลับช็อกเขาเลยรุกเสียเอง อุเหม่ควรดีใจไหมนี่เมียผมร้อนแรงชิบเป้ง

ไม่สิปัญหาไม่ใช่ตรงนั้น โชคดีที่ผมพยายามทำความเข้าใจรู้สึกตัวอีกทีก็ล่วงเลยเวลาไปมากเลยบอกเขาว่าเหนื่อยจะนอนเลยรอดพ้นมาได้

รอดได้คืนนี้แล้วคืนต่อไป นี่ถ้าแยกห้องตั้งแต่แต่งคืนแรกเลยได้ไหม

“ฉันทำหน้าที่ของภรรยาบกพร่องตรงไหน”

ผมเกือบสำลักน้ำลายกับถ้อยคำทีไ่ด้ยิน คุณลองคิดดูนะครับว่าหากมีชายหนุ่มที่หล่อเหลาสมบูรณ์ เรือนร่างราวกับสวรรค์สร้างมีซิดแพ็กให้น้ำลายหกคนหนึ่ง ทำท่าเอียงคอพร้อมพูดด้วยคำนี้แทนสาวน้อยน่ารัก คุณจะคิดยังไง

บ้า ..บ้าไปแล้ว เตี่ยนี่จะฆ่าผมทางอ้อมใช่ไหม ไม่ยกสมบัติให้ก็บอกสิ

“เอ่อ เราเป็นผู้ชาย ผู้ชายเป็นสามีภรรยากันไม่ได้” ผมบอกเขาก่อนที่จะลุกขึ้น เจ้าสาวคนใหม่ของผมดูท่าจะไม่เข้าใจ นั่นละไม่รู้ไปโดนเตี่ยเป่าหูอะไรยังไม่ทันทีเราจะได้คุยอะไรกันอีกเสียงโทรศัพย์ผมก็ดังขึ้น ผมคว้ามันขึ้นมาก่อนที่จะพบว่ามันเป็นข้อความจากเสี่ยวฮัว

‘เป็นยังไงบ้างเหนื่อยไหม ฉันเหนื่อยสุดๆเลยละกว่าจะปราบคนบ้าได้’

หือปราบใคร... ผมนิ่งคิดอยู่ไม่กี่นาทีก่อนที่จะหันตัวไปเจ้าสาวหมาดๆก็ไม่อยู่เสียแล้ว ไม่มีเขาอยู่ค่อยโล่งอกเสียหน่อยต่อไปนี้ผมต้องอยู่ห้องเดียวกับเขาทุกวันเลยหรือเปล่า ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อก่อนที่จะเดินลงมาข้างล่างมองยังโต๊ะอาหารที่มีประชากรเพิ่มขึ้นอย่างแปลกใจ

บนหัวโต๊ะคือเตี่ยตัวร้ายของผม เจ้าสาวมือใหม่ของผมอยู่ทางด้านขวา อารองและอาสามไม่อยู่ ส่วนมุมด้านซ้ายคือเสี่ยวฮัวเพื่อนสมัยเด็กของผม ท่าทางเข้าจะมาเยี่ยม และผู้ชายสวมแว่นดำที่ผมไม่รู้จักหนึ่งคน

“สวัสดีนายคือนายน้อยสามหรือ “ชายสวมแว่นกันแดดหนาทึบจนมองไม่เห็นนัยน์ตาคีล่ยยิ้มขี้เล่นมาให้ เขามีเรือนร่างสวมส่วนเมื่อสวมใส่เสื้อผ้าพอดีตัวจึงยิ่งทำให้ดูสูงเพรียว “น่ารักเหมือนที่คิดไว้เลย ฉันละอิจฉาจังเลย มีแต่ของสวยงามรอบตัว ฉันชื่อว่าเฮยเสียจื่อยินดีที่ได้รู้จัก”

ผมเผลอถอยหลังไปตามสัณชาติณานท่าทางเขาจะสติไม่ดี

“หยุดพูด “ เสี่ยวฮัวดุคนนั้น มือเรียวตีศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำไปหนึ่งยกพาให้อีกฝ่ายเบ้ปากประท้วง

“ยังรังแกฉันไม่พออีกหรอ คุณชายครับ คุณชายรังแกผมมาทั้งวันแล้ว ยังจะรังแกต่อไปอีก ไม่เป็นธรรมเลยอ๊ะ โหดร้ายไปแล้วนะ ถ้ายังใจร้ายอีกผมจะหนีไปอยู่กับนายน้อยสามนะ”

ร่างนั้นทำปากยื่นอย่างไม่สมวัย ทั้งที่มองแล้วเขาดูจะแก่กว่าผมหรือเสี่ยวฮัวเสียอีก

“ก็ดี ฉันจะได้ไม่หนวกหู” คำต่อว่าอย่างไร้เยื่อใยพาให้ชายผู้นั้นทำปากยื่น ร่างสูงใหญ่ของเขาวิ่งเข้าไปหาเตี่ยผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้กินข้าว เฮยเสียจื่อนั่งพับเพียบลงกับพื้น ราวกับนางเอกผู้โดนแม่เลี้ยงใจร้ายรังแก มือเกาะยังชายกางเกง ท่าทีราวกับลูกสะใภ้ที่แสนหวาน

“ฮือ ดูสิครับคุณท่าน ดูคุณชายฮัวสิครับ เขาได้ผมไปทั้งตัวและหัวใจแต่กลับไม่สนใจไยดีผมเอาเสียเลย ใช่ซี่ผมมันแค่ดอกไม้ริมทาง เป็นดอกหญ้าที่เขาจะเหยียบย่ำซ้ำเติม หรือเด็ดมากระทืบทิ้งสักกี่ทีก็ได้ นายท่านครับ ดูคนที่นายท่านเลือกให้ผมสิครับ ผมมันก็แค่คนไม่มีหัวนอนปลายตีน เป้นแค่ดอกหญ้าที่ไร้ค่าแต่ผมก้มีหัวใจนะครับ ฮือ”

เฮยเสียจื่อเขย่าชายเสื้อของพ่อผมไปบีบน้ำตาไป ท่าทีอเน็จอนาถจนเสี่ยวฮัวทนไม่ไหวหยิบเอาพลองสามท่อนมาประกอบแล้วฟาดลงไปยังนางเอกละครไทย
นายแว่นแลบลิ้นรีบเผ่นหนีไปรอบห้องแต่เสี่ยวฮัวก็ไล่ล่าเขาไม่ปล่อย...

พวกนายช่วยกลับไปตบตีกันที่บ้านตัวเองได้ไหม

ผมรู้สึกเหมือนเห็นสามีภรรยาตบตีกันต่อหน้า ...แต่เดี๋ยวนะ เมื่อวานผมแต่งงานแล้วเสี่ยวฮัวละ..

"เสี่ยวฮัว นายคงไม่เอ่อ แต่งงาน ?" ผมลองแย็บถามไปป๋าบังเกิดเกล้าสุดแสนจะแสบสันของผมใก็คลี่ยิ้มราวกับพ่อพระผู้มาโปรดก้มิปาน

"อ้อ ก็นายเลือกคนนี้ ฉันเลยยกอีกคนให้แต่งกับเสี่ยวฮัว ดีใช่ไหมละ พวสกเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันต้องแบ่งปันกัน"

แบ่งปันเจ้าสาว ? แบบนี้เรียกว่าแบ่งปันตรงไหน ที่สำคัญ ถ้ามีน้ำใจจริงสมควรเอาสาวน้อยอ่อนหวานน่ารักให้แต่งไม่ใช่ผู้ชายที่แมนเกินร้อยแถมยังยียวนกวนประสาท แต่เดี๋ยวนะ ป๋าบอกว่าให้ผมเลือกก่อน หรือว่าจะเป้นตอนนั้นที่ถามว่า ระหว่างเจ้าสาวที่เรียบร้อย เย็นชากับเจ้าสาวที่ร้อนแรงยั่วยวน

ผมหันไปมองเจ้าสาวคนใหม่ของผม ...ใบหน้าหล่อเหลาสมบูรณ์แบบนัยน์ตาคมดูลึกล้ำ ท่าทีนิ่งเฉยดูเย็นชา เรือนร่างสมส่วน ผิวขาวตัดกับเสื้อกล้ามสี กล้ามเนื้องดงามที่ดผล่พ้นออกมากับไหปลาร้าแกร่งมองยังไงก็หาใช่ สาวน้อยเรียบร้อยติดเย็นชาเลยสักนิด

ผมหันไปทางชายหนุ่มปริศนาที่หยอกล้อกับเสี่ยวฮัว เรือนร่างสูงโปร่งอยุ่ในอาภรร์สีดำสนิทตัดกับผิวขาวของเขา ใบหน้าได้รุปประดับด้วยแว่นสีดำ ริมฝีปากสวยเหยีดยรอยิย้มยียวน

ทุกสิ่งทุกอย่างพอจะทำให้เขาเป้นผู้ชายที่เซ็กซี่แต่ไม่ใช่สาวน้อยเร่าร้อนยั่วยวนอย่างแน่นอน

เตี่ย...ผมขอถามหน่อยเหอะตอนที่แม่ผมจากไปได้เอาสมองอีกครึ่งหนึ่งของเตี่ยไปด้วยใช่ไหมหรือเตี่ยคิดถึงแม่จนบ้าไปแล้วถึงได้มองสลับ 360 องศาขนาดนี้

"เตี่ยนายนะเลือกตัวยุ่งวุ่นวายสุดๆมาให้" เสี่ยวฮัวขมวดคิ้วยันใบหน้าของนายแว่นออกไปจนสุด

"งั้นจะเอามาคืนไหมละ ตำแหน่งเมียน้อยอู๋เสียยังว่าง" เตี่ยพ่นคำที่พาให้ผมอยากหาอะไรมาปาหัวบุพการีย์ เดี๋ยวนะ เมียหลวงก็เป็นผู้ชาย เมียน้อยก็เป้นผู้ชาย แล้วผมยังจะเหลืออะไรได้อีก เตี่ย ผมอยากมีเมียเป้นสาวน้อยน่ารักวัยขบเผาะ

"ยังไงก็ได้ ผมเป็นของของคุณนี่ จะทำอะไรก็ได้" นายแว่นขยับแว่นตาเลิกตบตีกับเสี่ยวฮัวยืนผิงผนังทำท่าทีราวกับคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เสี่ยวฮัวเหลือบมองเตี่ยผมสลับกับนายแว่นก่อนที่จะถอนหายใจ

"คุณน้าให้แล้วไม่มีสิทธิขอคืนนะครับ" เซี่ยอวี่ฮัวเดินเข้าไปหานายแว่นก่อนที่จะยกมือเขกมะเงกกองโตเสียจนมันร้องโอดโอย แต่ผมแอบเห็นว่าบนใบหน้าดูดีประดับด้วยรอยยิ้ม...

"งั้นก็ตกลงตามนี้นะ " เตี่ยของผมเชิญให้เสี่ยวฮัวลงนั่งลงกับดตีะแล้วมื้อเช้าอันน่าอึดอัดก็เริ่มต้นขึ้นเสียที ผมนั่งอยู่ฝั่งขวาของเตี่ยติดกับเจ้าสาวหมาดๆ เสี่ยวฮัวนั่งข้างซ้ายถัดไปเป็นนายแว่น

"นี่" ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเขารุ้ตัวอีกที กับก็ถูกคีบลงบนชามข้าวของเขา นายแว่นหัวเราะพลางหยอดเย้า

"โว้ๆ ไม่ทันไรก็ทำตัวสมเป็นภรรยาแสนน่ารักแล้ว"

ผมสะอึกรู้สึกข้าวฝืดคอเหลือเกิน เกือบสำลักจนอีกฝ่ายต้องยื่นน้ำชาให้

"เอาละ ไหนแล้วเรามาแนะนำตัวกันไหม หรือควรให้ไปแนะนำตัวในห้องดี" ปะป๋าสุดบังเกิดเกล้าจนน่าเอาเท้ายันเอ่ยขึ้น นายแว่นหัวเราะก่อนที่จะเลียริมฝีรปาก

"จางฉี่หลิง" คนข้างตัวผมเอ่ยขึ้นนัยน์ตาสีดำสนิทนั้นไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย ครั้นมองดวงตาลุ่มลึกคู่นั้นมันพาให้ใจของผมสั่นไหว

"หึ หึ หึ"นายแว่นเหยียดยิ้ม เลียริมฝีปาก "เฮยเสียจื่อครับ"

"พวกนายมีสิ่งต้องบอกมากกว่าชื่อไม่ใช่หรือไง อย่างเช่นมาจากไหน แล้วทำไมถึงมาทำเช่นนี้" เสี่ยวฮัวเหลือบนัยน์ตาคู่สวยตวัดมองยังคนข้างเคียง นายแว่นแลบลิ้นซุกซนก่อนที่จะหัวเราะ

"โถ คุณชายมาถามสายไปไหมครับ เมื่อวานเราโรมรันกันจนเกือบเช้า หึหึ"

ผัวะ! ฝ่าเท้างามแตะขาเก้าอี้คนข้างเคียง จนคนยั่วอารมร์ล้มลงไปกองกับพื้น เฮยเสียจื่อแกล้งบีบน้ำตาลงไปคลานเกาะขาเตี่ยสกุลอู๋ ท่าทีน่าหมั่นไส้เสียจนผมนึกอยากหยิบของให้เสี่ยวฮัวปาใส่

“เตี่ย ผมไม่รู้แล้วว่าเตี่ยคิดอะไรอยู่” ผมมองไปยังเตี่ยที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับพวกเราทั้งสอง ชายหนุ่มผุ้เป็นผุ้นำตระกูลอู๋เอียงคอ

“อย่ากังวลกันไปเลย ถึงจะบอกว่าแต่งงานพวกนายก็ไม่ได้จดทะเบียนกันสักหน่อย”

แหงละ ผู้ชายกับผู้ชายมันจดได้ที่ไหนกัน

ผมถลึงใส่พ่อบังเกิดเกล้าไปสองสามที เขาหัวเราะเอื้อมมือมาโอบไหล่ของจางฉี่หลิงท่าทีราวกับลุงแก่ๆกำลังเตาะเด็กก็มิปาน

“ลองแต่งกันเล่นๆกันสักสามเดือนไหม ถ้าสามเดือนพวกนายไม่ไหวจริงๆก็เอามาคืน” เตี่ยผมหันไปมองนายแว่นเขาพยักหน้าให้ก่อนที่จะหันมามองจางฉี่หลิง

“ก็ได้ หวังว่าหลังพ้นจากนี้คุณน้าจะบอกเรื่องราวทุกอย่างนะ” เซี่ยอวี้ฮัวหยิบมือถือขึ้นมากดเล่นไปพลางหันไปมองนายแว่นที่เหยีดยยิ้มพรายไปพลาง ผมหันไปมองจางฉี่หลิง หมอนั่นเองก็หันมามองผมครั้นได้สบเข้ากับนัยน์ตานิ่งเฉยลึกล้ำคู่นั้นก็พาให้หัวใจพลันเต้นแรง

รู้สึกตัวว่าในตอนนี้ไม่น่าพยักหน้าตอบตกลงกับเตี่ยไปเลย

สามเดือนของข้าวใหม่ปลามันสำหรับเราจึงได้เริ่มต้น และมันเป้นสามเดือนที่จะเปลี่ยนชะตากรรมของผมไปตลอดกาล

ตั้งแต่วันนี้ผมได้เริ่มชีวิตคู่ ….กับผู้ชายอกสามศอกที่หน้าอ่อนและหล่อเหลากว่าผม

TBC