[Fic:AU] ดอกไม้ กับ ควันปืน 3 [เฮยฮัวorฮัวเฮย]

[asra]

ดอกไม้กับควันปืน 3

คนของสกุลเซี่ยวิ่งขึ้นล่องปักกิ่งหางโจวกันขาขวิดตามคำบัญชาของนายเหนือหัวของพวกตน ข่าวสารมากมายถูกส่งต่อให้กับคุณชายเก้าผู้เป็นเจ้าบ้าน จากข้อมูลที่ได้เขาพอคาดเดาเรื่องราวทั้งหมดได้หลายส่วน รวมถึงนายทุนที่ยอมจ่ายเงินมากมายหนุนหลังศัตรูของเขา  แต่ก่อนที่จะจัดการอะไรต่อไปเขาควรกำจัดงูตัวหนึ่งเสียก่อนเพื่อความคล่องตัว เขาใจดีปล่อยให้งูตัวนั้นเข้ามาลูบคมหนามของเขานานเกินไปและมันควรจะจบเสียที และตอนนี้เขาคิดวิธีจัดการงูตัวนั้นได้วิธีหนึ่ง


***************


เฮยเสียจื่อค่อยๆ ลืมตาขึ้นในความมืด เขาคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวที่ระเบียงทางเดินเพราะเสียงฝีเท้าแบบนั้นไม่ใช่จังหวะการเดินของคนปกติทั่วไป ดูเหมือนคุณชายคนสวยของเขาจะเป็นฝ่ายมาหาเขาแทนแล้ว

เขาหยิบแว่นดำที่ใช้ประจำขึ้นมาสวม คว้าเอาปืนคู่มือซ่อนไว้ในแจ็คเก็ตหนัง  เคลื่อนไหวตัวเองเงียบกริบไปยังหน้าต่าง เปิดล็อคอย่างเบามือที่สุด แต่ดูเหมือนยังเบาไม่พอ เขาได้ยินเสียงคนวิ่งและประตูห้องพักราคาถูกก็โดนถีบเปิดผลัวะ เวลาเดียวกับที่เขาเหวี่ยงตัวเองไปตามบันไดหนีไฟลงมายังตรอกด้านหลังอพาร์ทเมนท์ที่ไร้ผู้คน

ยังไม่ทันที่จะลงเขาจะลงสู่พื้นดี ชายแว่นดำก็ต้องเบนหลบเงาสีเงินที่ฟาดเข้าใส่ตัวเขา มีดเล่มเล็กที่เหน็บไว้ที่เอวถูกเขวี้ยงสวนกลับไปตามสัญชาตญาณ

ร่างสมส่วนแข็งแรงเจ้าของเงาสีเงินก้มตัวหลบคมมีดที่ถูกเขวี้ยงเข้าใส่รวดเร็วราวงูฉกอย่างฉิวเฉียด วาดพลองคู่มือเข้าใส่เป้าหมายข้อพับเข่าของงูร้ายอย่างเขา แต่เขากระโดดหลบได้อย่างทันท่วงทีเช่นกัน

มือปืนอันดับหนึ่งยิ้มร่า ส่งเสียงทักทายยียวน

“แหม คุณชายคิดถึงมากจนมาหาเองเลยหรือครับ”

“แกเอาอู๋เสียไปไว้ไหน?” คุณชายเก้าคำรามถามเขา

“คุณชายใจร้าย กล่าวหากันลอยๆ แบบนี้ไม่ดีนะครับ”

“ถ้าไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใคร ในโลกใต้ดินไม่มีคำว่าบังเอิญ!”

ยังไม่ทันจบประโยคดีเซี่ยอวี่ฮัวก็เป็นฝ่ายเปิดฉากเข้าโจมตีต่อ  

วิชาพลองของคุณชายเก้ายังคงร้ายกาจแม้จะอยู่ในทางแคบ แต่มือปืนอสรพิษอย่างเขาใช่ว่าจะต่อสู้ระยะประชิดแบบนี้ไม่เป็น นอกจากปืนแล้วยังมีอาวุธอีกชนิดหนึ่งที่ติดตัวเขาตลอดเวลา

เขาดึงมีดที่ซ่อนไว้ที่รองเท้าบูทของตนออกมาถือไว้ในมือทั้งสองข้างและเข้าปะทะกับเป้าหมายของเขา การต่อสู้ในระยะประชิดของทั้งสองคนทั้งรวดเร็วรุนแรง  โดยมีคุณชายเซี่ยเป็นฝ่ายไล่ต้อนจากตรอกแคบมืดมิดออกสู่ลานโล่งเล็กๆ ของย่านชุมชนเสื่อมโทรม ขณะเขาหลบหลีกรอจังหวะสวนพร้อมเสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่คุณชายคงคิดว่ากวนประสาทที่สุด

ชั่วจังหวะหนึ่งที่พลองยาวสีเงินหวดโครมลงมาใส่ เฮยเสียจื่อหลบไม่ทันแต่ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นรับพลองที่ฟาดลงมาโดยแรง ถ้าไม่ติดมีดที่เหน็บซ่อนไว้แขนเขาคงหัก ร่างสูงของงูร้ายพลิกตัวเข้าประชิดจมูกโด่งได้รูปกดวูบลงบนแก้มอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วฉาบฉวย แลกกับการถูกปลายพลองกระทุ้งเข้าที่ท้อง

“ห้อมหอม คุณชายตัวหอ..….. เชี่ย!!!...#@!!U#%$#%!!”  

แสงสปอร์ตไลท์หลายดวงสว่างวาบราวกลางวัน เฮยเสียจื่อหลุดสบถหยาบคายหลายคำ ดีดตัวว่องไวพาตัวเองไปหลบอยู่ในซอกแคบๆ ระหว่างตึกอีกด้านหนึ่ง คราวนี้คุณชายฮัวเล่นแรง ถ้าเขาไม่ได้ใส่แว่นกันแสงแบบเลนส์พิเศษแล้วละก็ เขาบอกลาอาชีพมือปืนไปได้เลยตลอดชีวิต

“จะตีงู มันก็ต้องเปิดไฟสว่างๆ”

เสียงหวานนุ่มยามขับร้องบนเวทีของเซี่ยอวี่ฮัว บัดนี้เยียบเย็นเอาจริง เขาล่องูออกมาสู่กลางเวทีที่เขาเตรียมไว้สำเร็จ

“ทีนี้จะตอบได้รึยังว่า เอาอู๋เสียไปไว้ที่ไหน”

“นายน้อยบ้านอู๋นี่มีดีตรงไหนกันน้าา คุณชายเก้าถึงห่วงนักห่วงหนา”

“นั่นมันเรื่องของฉัน”

“ถ้าผมว่าตอนนี้นายน้อยอู๋เสียอยู่ในที่ที่ปลอดภัยที่สุดไม่ว่าใครก็ทำร้ายไม่ได้จะเชื่อไหมล่ะครับ”

“แล้วทำไมฉันต้องเชื่องูเจ้าปัญหาที่ตั้งใจจะฆ่าฉันด้วย”

เฮยเสียจื่อพยายามมองหาทางหนีจากซอกแคบทางตันนี้ แต่แสงสว่างจากสปอร์ตไลท์หลายดวงทำให้เขาไม่สามารถมองอะไรได้ชัดเจนนัก ลำพังแค่หลบแสงเขาก็แย่แล้ว

“คุณชายเปิดไฟสว่างขนาดนี้ไม่กลัวชาวบ้านชาวช่องแตกตื่นรึครับ”

“ก็แค่ทีมงานถ่ายหนังเรื่องหนึ่ง ในฉากพระเอกกับผู้ร้ายต่อสู้กันอย่างสมจริง น่าสนุกออกไม่ใช่หรือไง”

คำตอบที่ได้รับทำเอามือปืนอย่างเขาอึ้ง คุณชายเก้าคงเตรียมทุกอย่างมาพร้อมแล้ว แต่งูร้ายอย่างเขาใช่ว่าจะยอมโดนจับง่ายๆ เขาพูดสวนกลับไปขณะแหงนมองขึ้นไปยังด้านบนซอกที่ตนเองแอบอยู่

“อ้าว~~ นึกว่าฉากนางเอกกำลังงอนไล่ตีพระเอกซะอีก”  

“.......”

จากเงาที่ทอดยาวบนพื้นมือปืนอสรพิษรู้ว่าคุณชายเก้ากำลังก้าวยาวๆ ขยับพลองในมือมาใกล้เขา ในจังหวะที่เฮยเสียจื่อกำลังจะปีนซอกตึกเพื่อหาทางหนีนั้นเอง เงาของคุณชายเก้าที่ทอดยาวก็เปลี่ยนรูปร่างและวูบหายไปพร้อมๆ กับเสียงดังเพล้ง พร้อมกับแสงสว่างที่ลดลงไป ตามมาติดๆ ด้วยเสียงคนของคุณชายโวยวาย และเสียงหัวกระสุนที่แล่นผ่านอากาศกระทบพื้น ไฟปอร์ตไลท์ที่เหลือถูกดับลงทำให้ลานเล็กตกอยู่ในความมืดมิดและความเงียบ ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นภายในเวลาไม่กี่วินาทีเท่านั้น

ในสถานการณ์แบบนี้ประสาทสัมผัสของงูอย่างเขาตื่นตัวพร้อม เขารู้สึกร้อนใจอย่างบอกไม่ถูก ฟังจากเสียงเขารู้ได้ว่ามีการยิงจากระยะไกลเกิดขึ้น และไม่ใช่จากปืนกระบอกเดียว

เขาตัดสินใจทดลองโยนมีดเล่มหนึ่งออกไป กระสุนลึกลับพุ่งกระทบใบมีดก่อนจะแฉลบพุ่งเข้าใส่กำแพงตึก ตามด้วยกระสุนอีกสองสามนัดที่ยิงสุ่มมาตรงมุมที่เขาแอบอยู่

เฮยเสียจื่อพอจะคาดเดาอะไรได้บางอย่าง เขาเริ่มส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจตามนิสัย ดวงตาดุจอสรพิษร้ายใต้แว่นตาดำวาวโรจน์

‘มีไอ้บ้าบางตัวคิดแย่งเหยื่อเขา’


“โอ๊ะโอ  มีผู้ร้ายมาขัดจังหวะฉากพ่อแง่แม่งอนซะแล้วนะคร้าบคุณชาย” เขาส่งเสียงถามหยั่งเชิง

ไม่มีเสียงตอบจากคุณชายเก้าทุกอย่างยังคงเงียบสนิท แต่เขายังคงได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวอยู่บ้าง มือปืนอันดับหนึ่งชั่งใจอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะทำในสิ่งที่เขาตั้งใจแต่แรก เขาเงยมองหน้าต่างแคบๆ บานหนึ่งบนหัวเขาที่หมายตาไว้เพื่อหาทางหนีจากสถานการณ์นี้ เขาคิดแล้วว่าควรจะห่วงตัวเองก่อนเพราะมั่นใจว่าฝีมือระดับคุณชายเก้าไม่น่าจะเป็นอะไร หลังจากนี้เขาค่อยคิดบัญชีทบต้นทบดอก

...
...
...
...

หลังจากเอาตัวออกมาจากสถาการณ์คับขันได้สำเร็จ เฮยเสียจื่อยืนพิงอยู่ในตู้โทรศัพท์สาธารณะแห่งหนึ่ง เขากดเบอร์ของผู้ว่าจ้างกรอกเสียงเรียบเย็นไปทันทีที่ปลายทางรับสาย

“พวกนายจ้างงานซ้อน”

แต่เสียงปลายสายกลับเอ็ดตะโรใส่เขาไม่ยั้งตามด้วยตัดสายทิ้ง

งูร้ายสูดลมหายใจลึกพยายามระงับอารมณ์โกรธเกรี้ยว พวกมันเห็นเขาเป็นใคร เป็นที่รู้กันในวงการว่ามือปืนอันดับหนึ่งอย่างเขารับประกันผลงาน เป้าหมายทุกคนจากการว่าจ้างล้วนพบจุดจบ เขามีวิธีเล่นสนุกกับงานในแบบของเขา ผู้ว่าจ้างห้ามสอดมือเข้ามายุ่ง และถ้ามีการจ้างงานซ้อนทับเขาเมื่อไหร่ล่ะก็งานนี้มีเฮ

เขาเดินออกมาจากตู้โทรศัพท์สาธารณะหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากดเบอร์เบอร์หนึ่ง

“ตามที่ตกลงกันไว้ ตอนนี้ฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วย”



***********


เซี่ยอวี่ฮัวพยายามเพ่งมองไปยังจุดที่เจ้างูร้ายแอบอยู่เมื่อครู่ ขณะนี้เขาหลบอยู่ในตรอกแคบที่เขาไล่ต้อนเจ้างูออกมา ชั่วขณะที่เขาละความสนใจจากมันเพราะมีเหตุการณ์อื่นเข้ามาแทรก เจ้างูบ้าก็ถือโอกาสนี้หนีหายไปเสียแล้ว  แต่นั่นไม่ใช่ต้นเหตุที่ทำให้เขากำลังโมโห แผนการเคลื่อนไหวของเขาทั้งหมดมีคนล่วงรู้ จะว่าเป็นแผนสำรองของเจ้างูบ้านั่นก็ไม่น่าใช่  เพราะจากประวัติมันชอบทำงานคนเดียว และเท่าที่ดูจากวิถีกระสุนแล้วน่าจะต้องการเก็บทั้งเขาและเจ้างูไปพร้อมๆ กัน

คุณชายเก้าใช้เวลาตัดสินใจเพียงไม่ถึงนาทีกลืนตัวเองหายไปในตรอกมืด ปล่อยให้ลูกน้องข้างนอกจัดการเรื่องตรงหน้า ลูกน้องที่รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่มีจำนวนไม่กี่คน ส่วนหนึ่งอยู่กับเขาที่หางโจวซึ่งล้วนเป็นคนที่เขาไว้ใจและมั่นใจได้ว่าไม่มีวันหักหลัง และ อีกส่วนหนึ่งอยู่กับตัวตนของเขาที่ปักกิ่ง….

ศึกในต้องจัดการให้เรียบร้อยก่อนศึกนอก เขาอยากรู้นักว่าใครหน้าไหนกล้าขายข่าวเขา ทั้งๆที่รู้ว่าสิ่งที่เจ้าบ้านสกุลเซี่ยอย่างเขาเกลียดที่สุดคือ…. ‘คนทรยศ’

เขากลับปักกิ่งในคืนนั้นทันทีเพียงลำพัง แม้จะยังคาใจเรื่องของอู๋เสีย แต่ถ้าต้องเลือกเขาย่อมเลือกตระกูลเซี่ยก่อนเป็นอันดับแรก เซี่ยอวี่ฮัวสืบหาหนอนบ่อนไส้ในสกุลด้วยตนเอง เขาใช้เวลาไม่นานนักไม่ทันถึงรุ่งสางของวันที่สองที่เขาเหยียบปักกิ่งเขาก็ลากคอคนทรยศทั้งหมดเข้าสู่หลักประหารได้สำเร็จ

ณ ตอนนี้เขากำลังทิ้งตัวลงบนเก้าอี้นวมในบ้านพักส่วนตัวอย่างเหนื่อยอ่อน เขาต้องการเวลานอกเพื่อพักผ่อนสักค่อนวันก่อนจะลุยทุบปัญหาที่เหลือให้จบก่อนปีใหม่ เซี่ยอวี่ฮัวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหลังจากไม่ได้เปิดมันเลยในช่วงที่แฝงตัวเพื่อสืบข่าว พบว่ามีสายที่ไม่ได้รับเป็นสิบสายซึ่งล้วนมาจากเบอร์ๆ เดียว มันเป็นเบอร์ส่วนตัวของจางฉี่หลิง เจ้าพ่อมาเฟีย บอสใหญ่ของกลุ่มมาเฟียกิเลนดำ ที่ร้อยวันพันปีถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญหรือจำเป็นจริงๆ พวกเขาจะไม่โทรหากัน

‘เรื่องสำคัญ? บางทีอาจเป็นเรื่องเดียวกับที่เขาสืบมาได้’

เขาคิดพลางกดโทรออก และประโยคแรกที่เขาได้ยินจากมาเฟียใบ้คือ

“...นึกว่าลงหลุมไปแล้ว”

“.......” เขาแทบกดวางสายถ้าอีกฝ่ายไม่ชิงพูดต่อ

“ฉันโทรหานายเรื่องฉิวเต๋อเข่า…”

อย่างที่เขาคิด กิเลนดำตัวนั้นโทรมาเรื่องนี้จริงๆ พวกเขาคุยกันอยู่ครู่ใหญ่ และก็มีเสียงๆ หนึ่งดังโวยวายแทรกเข้ามาจากปลายสาย มันเป็นเสียงที่เขารู้สึกคุ้นหู

เขาได้ยินเสียงจางฉี่หลิงถอนใจเฮือก ก่อนจะบอกเขาว่าธุระของเขาเสร็จแล้ว และมีคนอยากคุยด้วย

..
..
..
..
..

15 นาทีหลังจากนั้น เซี่ยอวี่ฮัวยังคงมองโทรศัพท์สีชมพูเครื่องโปรดที่ยังถือคาอยู่ในมือ สภาพของเขาตอนนี้ทั้งมึนทั้งเบลอเหมือนคอมพิวเตอร์ที่ทำงานหนักใกล้ระเบิด

เขาเพิ่งวางสายจากอู๋เสีย….  อู๋เสียคนนั้น นายน้อยบ้านอู๋ เพื่อนสมัยเด็กของเขาที่ถูกลักพาตัวไป

โดยคนร้ายที่ลักพาตัวอู๋เสียไปจริงๆ แล้วคือจางฉี่หลิง...



-TBC-


---------------

สองหนุ่มเจอกันแล้ว~~ TwT
ตอนนี้ออกช้ามาก ยังไงก็ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามกันนะคะ
สารภาพว่าแก้แล้วแก้อีกอยู่หลายรอบเพื่อจับขมวดปมและพยายามไม่ให้หลุดคาแรกเตอร์
คือคาแรกเตอร์คุณชายคูลมาก โอกาสทำอะไรพลาดเพื่อให้แว่นโชว์เมพมั่งเนี่ยมันคิดยากจริงๆ 555+

[sha]

กรี๊ดดด มาต่อแล้วววว นี่มันฮัวเฮย #ที่ดี จริมจริมมมมมมม
ดีใจจังเลยค่ะ จะถือเป็นของขวัญปีใหม่นะคะ ๕๕

เขียนยากไหมคะกับฉากต่อสู้ ที่ก็แคบแต่คุณชายก็เอาพลองมาใส่แว่นเอา ซัดเอาซัดเอา แว่นคลุงก็เก่งในการต่อสู้ระยะประชิดซะจนแม่ยกชื่นใจ หนูเก่งมากเลยลูก (ซับน้ำตา) ปริ่มอะ ๕๕ ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้ว ครั้งต่อไปก็ต้องมีอีกแน่ ๆ คงได้มาคุยกันในหัวข้อที่ยุ่งเหยิงแน่เบย

ปล. นายน้อยปลอดภัยจน ดิฉันรู้สึกได้เลยค่ะว่ายังไงเฮยก็ไม่โกหกคุณชาย แล้วก็จริงด้วย ๕๕

[SilverCloud]

มาแล้วๆๆ สุดท้ายคุณชายก็ปิ๋วกับการจับงูอีกแล้ว ใครมันบังอาจมาแทรกฉากเลิฟซีน(?)ของสองคนนี้กัน แบบนี้ต้องยิงให้ดิ้น
ส่วนนายน้อย ถูกจับไปจริงๆ รึที่จริงแล้วเดินตามพ่อกิเลนหนุ่มไปกันแน่คะ ถถถถ //โดนยิงดับ

[karnalone]

ใครสอดมือเข้ามาล่ะนั่น ไม่กลัวตายเลยจริงๆ หรือคิดว่าไงๆ ก็รอดแน่ๆ

คุณชายกับเฮยเสียจื่อเทพมาก เท่มาก อ่านแล้วอยากกรี๊ดมาก

ค่าหอมแก้มคุณชายแพงนะ ๕๕๕ ตามเก็บมันให้ได้นะแว่นนะ

จางฉี่หลิงโคกับเสี่ยวฮัว แต่จางฉี่หลิงจะลักพาตัวอู๋เสียไปทำไม เหตุผลทางธุรกิจหรือว่าหัวใจคะนั่น ๕๕๕๕

ลุ้นตลอดเลย รอตอนต่อไปค่ะ

[kuramajoy]

คือคุณชายโครตหวงอะ
มาไล่ตีงูนี่หลุดขำพรืดเลยคะ
เฮยจ๋า หวิดหัวเบะไปหลายทีนะลูก ฮ่าๆ
แต่ถ้านายเมินเอาไป คุณชายก็อย่าตามต่อเลยคะ ตามไปอาจได้เจอฉากเรท...

[meanato]

แหม...ทำไมกันนะเราถึงได้ไม่แปลกใจว่าคนร้ายเป็นเสี่ยวเกอ

[fay_13]

กรี๊ดดดดดดดดด ตอนสามมาแล้ววววว

อ่านแล้วฟินมาก ว่าแล้วเชียวนายน้อยต้องเดินตาม แค่กๆ โดนพ่อกิเลนอุ้มไปแหงๆ

คุณชายก็ยังจับงูไม่ได้อีกตามเคยสินะ พยายามเข้านะคะ ฟาดมันให้ตายยยยยย / สาบานว่าแกแม่ยกแว่น

[dojiejode]

โอยยยยย เค้าเจอกันแล้วววววววว พอเจอกันก็ไม่พูดกันดีๆ ใส่กันไม่ยั้ง ซัดกันไม่หยุด
คุณชายต้องใจเย็นหน่อยนะ5555555555

จะว่าไปแล้ว....นายน้อยโดนเสี่ยวเกอลักพาตัว? ไม่น่าใช่นะ555555555555 ดูทรงละนายน้อยน่าจะหนีตามผู้ช---------------- เอ้อออ นั่นแหละ55555555555555

หรือตามจริงแว่นกับเกอร่วมมือกันกำจัดคุณชาย? แบบคนจ้างคือเสี่ยวเกอนี่แหละ เพราะหมั่นไส้ไรงี้