[OS] เป็นห่วง [ผิงเสีย]

[KORN_13]

สวัสดีค่ะ ( ' v ' )/ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
อนึ่ง แม้ว่าจะเพิ่งสมัครสมาชิกเข้ามาในบอร์ดนี้ แต่ว่าก็ส่องบอร์ดนี้มานานแล้วล่ะค่ะ 5555+ ไหนๆก็ไหนๆ เลยถือโอกาศมาลงฟิคบ้าง




Fic Daomu Biji (ผิงเสีย) เป็นห่วง
ประเภท: พ.พรั่น







             


              'ถ้านายหายไปอย่างน้อยฉันจะรู้' โอเค ผมยอมรับว่าเคยพูดประโยคนี้จริงๆ แต่นั่นมันเมื่อตอนเดินทางไปถามู่ถัว ไปยังเมืองที่สาปสูญของเจ้าแม่ซีหวังหมู่ งูหงอนไก่อะไรนั่น ไม่ใช่ตอนนี้... ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาหายไป...




              "เฮ้อ.."

              นายอ้วนเคยบอกว่าถอนหายใจจะอายุสั้น ถ้างั้นป่านนี้ผมไม่อายุสั้นลงเหลือแค่50แล้วเราะ

              เรื่องของเรื่องที่ต้องมานั่งถอนหายใจก็ไม่ใช่อะไร เพราะนายเมินโหยวผิง..


              เมื่อเช้าจู่ๆนายอ้วนก็โทรฯมา เสียงดูตื่นตระหนกตกใจ ผมถามเชิงแหย่เล่นกับเขาไปว่าไปแหย่รังต่อมาหรอ ก็ได้คำตอบมาอย่างชัดแจนว่า



              'บิดานายสิเทียนเจินอู๋เสีย น้องเสี่ยวเกอหายตัวไปอีกแล้ว'


              หาย? ใช่ นายเมินโหยวผิงหายไปเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรนี่ ตอนแรกผมก็คิดแบบนั้นนะ แต่พอฟังจากที่นายอ้วนเล่าต่อแล้วก็แทบวิ่งไปปักกิ่งทันที
              เขาไม่ได้หายตัวไปเฉยๆ แต่มีรอยเลือดเปื้อนที่นอน ประตู และอ่างล้างหน้าในห้องที่นายอ้วนจัดไว้ให้อยู่ก่อนหายตัวไปอีกด้วย
คุณพระช่วย! ผีแม่ย่าหรือบ๊ะจ่างตัวไหนคงไม่หน้ามืดปีนเข้าห้องไปตีหัวเขาแล้วจับยัดกระสอบพาหนีไปอยู่ด้วยกันในกรวยหรอกนะ






              "เทียนเจินหนอเทียนเจิน..."

              นายอ้วนส่ายหน้าไปมาเหมือนกับว่าผมมันไม่ได้เรื่อง ไอที่ไม่ได้น่ะมันเขาต่างหากล่ะ ผมอุส่าห์บินด่วนมาปักกิ่ง ไหงกลายเป็นมานั่งก๊งเหล้าเคล้าน้ำตาเรื่องสเปคสาวได้ล่ะ

              "พอเลย เรามาเรียงลำดับความเป็นไปได้ดีกว่า สาเหตุที่เมินโหยวผิงหายตัวไป"

              นายอ้วนหยิบปากกามาเขียนทันทีที่ผมพูดจบ



              1.เขาออกไปหาความทรงจำ
              2.โดนลักพาตัว
             3.


              กำลังจะเขียนข้อ3แต่ผมคว้าปากกามาแล้วเขียนลงไปว่าผีแม่ย่าผู้หลงไหลในหน้าตาเยี่ยงอปป้าดาราเกาหลีของจางฉี่หลิง นายอ้วนตบหัวผมแรงๆหนึ่งทีจนมีเสียงวิ้งดังขึ้นในหัวก่อนจะสรรเสริญบรรพบุรุษผมหนึ่งที
เรานั่งคุยกันสักพัก นายอ้วนก็ขอตัวเนื่องจากมีโทรศัพท์เข้ามาว่าจะมีการเจรจาทางธุรกิจเร่งด่วน ผมละอิจฉาเขาจริงๆ ทีร้านผมล่ะเงียบกริบ ถ้าหวังเหมิงฝุ่นจับได้ ขี้ฝุ่นบนตัวเขาคงหนาเตอะพอๆกับของในร้าน

              ผมเดินทางกลับบ้าน แน่นอนไม่ใช่บ้านผม แต่เป็นบ้านของนายอ้วนที่เขาบอกให้ผมไปนั่งรอ นอนรอ ยืนรอ รอด้วยท่าไหนก็ได้ เผื่อเสี่ยวเกอกลับมาในตอนที่เขาไปเจรจาทางธุรกิจ





              ผมนั่งดูทีวีไปก็คิดวิตกไป นายเมินโหยวผิงจะเป็นอะไรรึเปล่าหนอ มองดูนาฬิกาเป็นเวลา2ทุ่มแล้วแต่ก็ยังไร้วี่แววของทั้งคู่ ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ผมเผลอหลับไป ตื่นมาอีกที มองดูรอบๆก็อยู่ในห้องนอนเสียแล้ว ทีแรกผมนึกว่าห้องนายอ้วน แต่พอดูดีๆเห็นดาบโบราณเล่มนั้นก็ถึงบางอ้อ

              ผมอยู่ในห้องเมินโหยวผิง...และ...
              เขาก็นั่งอยู่ที่ปลายเตียง... มีผ้าพันแผลพันรอบหัว



              "นาย..."
              เขาหันมามองผมช้าๆก่อนจะหันกลับไป ความเงียบคือคำตอบเช่นเคย สุดท้ายแล้วคนที่พูดมันก็มีแต่ผมเหมือนเดิม

              "หัวนายไปโดนอะไรมาน่ะ"

              "ตกบันได หัวฟาดพื้นแตก.."

              ผมปล่อยตัวขำจนท้องขดท้องแข็ง เจ้าประคุณเอ้ย บุญตา บุญหูนัก เกิดมาชาตินี้ไม่เสียดาย ได้รู้แล้วแล้วว่านายเมินโหยวผิงก็ประสบอุบัติเหตุแบบคนธรรมดาๆกับเขาเป็นด้วย


              "แล้วรอยเลือดในห้องนั่นล่ะ"

              "เลือดที่อ่างคือฉันล้างหน้า ที่ประตูคือฉันเอามือปาดเลือดแล้วเดินเข้าห้อง"

              "แต่นายอ้วนบอกนายหายตัวไป"

              "ฉันแค่ออกไปซื้อผ้าก๊อตพันแผล แต่ดันไปเจอฮั่วซิ่วซิ่วโดยบังเอิญ เด็กคนนั้นเลยบังคับฉันให้ไปคลีนิคให้ได้"



              อู๋เสียน้ำตาจะไหล... ปลาบปลื้มยิ่งนัก เมินโหยวผิงพูดนับคำได้ แต่ประโยคเมื่อกี้นั้นยาวจับใจเสียจริง



              "อ๋อ อย่างนี้นี่เอง"


              ผมลุกขึ้นขยับตัวเข้าไปหาเขา ยกมือขึ้นแตะๆบริเวรผ้าพันแผลที่หัวพลางถามเขาว่าตรงไหนที่แตก

              ไม่รู้ว่าเหตุบังเอิญอะไร แต่มือของผมที่แตะอยู่ที่ขมับเพราะเดาว่าน่าจะเป็นตรงนี้ก็ถูกสัมผัสโดยมือของนายเมินโหยวผิง มือเราแตะกันอยู่อย่างนั้น ไม่นาน เขาก็หันกลับมา ใช้วิทธยายุทธร้อยแปดเอื้อมือมาจับแขนผมแล้วดึงตัวเข้าไปกอด หน้าผมแนบชิดกับอกของเขาได้ยินเสียงหัวใจเต้นดังตุบๆ


              "ถ้านายหายไป อย่างน้อยฉันจะรู้ นายเป็นคนพูด..."


              ตัดพ้อใช่ไหมห๊ะเสี่ยวเกอ นี่นายกำลังตัดพ้อน้อยใจอู๋เสียคนนี้อยู่ใช่ไหม


              "ถึงครั้งนี้ไม่รู้ แต่ก็ใช่ว่าฉันไม่เป็นห่วงนายนะ.. ไม่งั้นจะถ่อมาถึงปักกิ่งทำไมกัน"


              เขามองหน้าผม และผมก็มองหน้าเขา เรากำลังกอดกัน.. อยู่บนเตียง


              "นายเรือพ่วง เมินโหยวผิง เสี่ยวเกอ จางฉี่หลิง ฉันเป็นห่วงนายมากนะ.."
              "อืม"


              เขาตอบแค่อืม แต่เมื่อผมและเขาขยับตัวเพื่อกระทำการขั้นต่อไปที่จะไม่ขอบันทึกไว้ ผมก็เห็นรอยสักกิเลนตัวเดิมตัวนั้นบนตัวของเขา...








จบเถอะ

[fufasleepy]

ต...ตกบันไดหัวฟาดพื้นแตก (แอบไว้อาลัยให้พื้นที่แตก #ผิด)
เสี่ยวเกออออ ทำไมซุ่มซ่ามแบบนี้!

[faliona01]

เสี่ยวเกอสุ่มซ่าม!!!!

โมเอะเกินไปแล้ว!! (ไม่ใช่!!!) นายน้อยตะลึงเลยหรือคะ
5555555555

อะไรคือจับเข่าคุยกันคะ ว่าเสี่ยวเกอหายไปไหน
ว่าแต่นายน้อยคะ ไม่ต้องเสียใจไปนะคะที่ไม่รูู้ คนโลกไหนก็ไม่รู้ทั้งนั้นเเหละคะ
แหม๋............ ตกกะไดหัวแตก ใครเขาจะไปคิดถึงกัน

ซิ่วซิ่ว เจ้าบังคับได้ดีมาก!!!