[Drabble] #dmbjdaily (กระดิ่ง) กระสุนนัดนั้น [อู๋เสีย + พานจื่อ *สปอยเล่มสิบสาหัสมาก* *No Pairing*]

[sinnerdarker]

[Drabble] กระสุนนัดนั้น [อู๋เสีย + พานจื่อ *สปอยเล่มสิบสาหัสมา* *No Pairing*]


สปอยเล่มสิบหนักมากๆ แนะนำว่าคนที่ยังไม่ได้อ่าน ไม่ควรอ่านฟิคนี้นะคะ

+++++++++++++++++++++++

        เทศกาลคริสต์มาสใกล้เข้ามาแล้ว แม้แต่ในหังโจวก็ประดับประดาด้วยเครื่องประดับสีแดงและสีเขียว ติดป้ายอวยพรคริสต์มาสที่ควบไปกับการฉลองปีใหม่ มีตุ๊กตาซานตาครอสวางอยู่หน้าร้านตัวอ้วนจ่ำม่ำ ร้ายขายของก็เริ่มประดับไฟส่งแสงวิบวับ เสียงเพลงเทศกาลดังเรื่อยตามแหล่งพลุกพล่านของผู้คน


        อากาศในหังโจวหนาวจัด ดีแต่ว่าหิมะยังไม่ตก แต่ผมคล้ายได้ยินคนบ่นเหมือนกัน ถ้าหิมะตกคงเข้าบรรยากาศมากกว่านี้ ตามถนนหนทางเต็มไปด้วยผู้คนที่เดินผ่านไปมา บรรยากาศค่อนข้างมืดและเย็นชื้น แต่ก็สดใสเพราะความกระตือรือร้นของผู้คน


        ผมกำบุหรี่ยี่ห้อหวงเฮอโหลวในเสื้อโค้ทหนาของตน ยามนี้แม้อยากหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดก็ไม่กล้านักเพราะอยู่ท่ามกลางผู้คนมหาศาล ผมปลีกตัวออกมาจากร้านเพราะรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย กะว่าจะเดินเล่นจนรู้สึกปลอดโปร่ง แต่ปรากฏว่าให้ผลตรงกันข้าม เพราะผู้คนจำนวนมากเริ่มทำให้ผมตาลายเสียแล้ว


        คิดได้เช่นนั้น จึงพรูลมหายใจยาว คิดว่าควรจะกลับไปที่ร้านก่อนลูกจ้างตัวดีจะโทรมาโหยหวนโวยวาย พลันสายตาก็หันไปเห็นกระดิ่งที่ประดับร้านขายของอยู่แถวนั้น หรี่ตาลงนิดหน่อยแล้วหลบสายตาไป


        ระยะหลังผมค่อนข้างกลัวกระดิ่ง


        จะว่ากลัวก็คงไม่ถูก กระนั้นหากทำได้ผมมักหลีกเลี่ยงที่จะเห็นมันในสายตา ผมมีความทรงจำกับมันมากเกินไป เมื่อใดที่เห็นก็คล้ายจะหวนนึกถึงอย่างเสียไม่ได้ ผมทราบดี กระดิ่งที่ผมกลัวไม่ใช่กระดิ่งสีเหลืองทองที่ทำจากเงินหรือโลหะชนิดใดใด หากแต่เป็นกระดิ่งสำริดที่ปรากฏขึ้นทั้งในจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดในการเดินทางอันบ้าคลั่งครั้งหนึ่งในชีวิตผม


        กระดิ่งนั่นปรากฏครั้งแรกในตัวของด้วงศพที่ซานตง จุดเริ่มต้นการเดินทางของผม ปรากฏอีกครั้งเมื่อพบกับสหายเก่าแก่ของผมที่ใช้มันเป็นต่างหู ปรากฏขึ้นอีกหลายครั้งในการเดินทางอันโง่เขลาและว่างเปล่า กระทั่งปรากฏขึ้นเป็นขวากหนามในจุดสิ้นสุดของเรื่องราวทั้งปวง


        ตลอดมากระดิ่งไม่เคยทำให้ผมหวาดกลัวหรือหวนคิดถึงเหตุการณ์ใด กระทั่งครั้งสุดท้ายที่รอดพ้นจากมันด้วยความช่วยเหลือของบุคคลที่ชั่วชีวิตนี้ไม่อาจลืม


        ใช่แล้ว ชั่วชีวิตนี้ไม่อาจลืม แต่ผมก็มักจะทำเป็นลืม เพื่อไม่ให้ตนแหลกสลาย หลอกตัวเองว่าความทรงจำตอนนั้นเป็นเพียงความฝัน ไม่ยอมรับว่าเป็นความจริง


        แม้กระนั้น ยามเห็นกระดิ่งก็มักทำให้นึกถึงเสียงปืนนัดนั้นเสมอ ดังกังวานราวกับเทปที่เล่นซ้ำ จดจำได้แม้กระทั่งเสียงกระดิ่งที่กลายเป็นผุยผง เสียงที่เรียกสติให้ผมเดินต่อไป เสียงหัวเราะผ่อนคลายที่ทำราวกับความหวาดกลัวไม่สำคัญอะไร พร้อมเสียงร้องเพลงทุ้มต่ำที่ยามนี้ก็คล้ายจำขึ้นใจ หากว่าได้เปล่งเสียงออกจากปาก ก็ราวกับจะสามารถร้องตามท่วงทำนองและถ้อยคำในความทรงจำได้


        ผมคิดว่าบางที คงแทบจำน้ำตาหยดที่ไหลเปื้อนบนใบหน้าตัวเองได้ จำกระสุนนัดแล้วนัดเล่าที่ยิงกระดิ่งจนแหลกเป็นผง และแน่นอนว่าย่อมจำเสียงปืนระเบิดในตอนนั้นได้ จำได้แม้กระทั่งความรู้สึกจมดิ่งยามที่เสียงร้องเพลงนั้นหยุดลง


        ระหว่างที่คิดเช่นนั้น หยดน้ำตาหยดหนึ่งก็ไหลลงมา ผมปาดมันอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะสูดลมหายใจลึก คิดว่าควรกลับร้านเสียที  และก้าวเท้าย่างกลับ พรูลมหายใจออกมาเล็กน้อย กระทบไอหนาวเป็นควันขาวขุ่น


        ช่วงเวลาเมื่อปีก่อนผมสูญเสียหลายสิ่งไป ญาติที่รัก พี่ชายที่พึ่งพาได้ สหายที่บัดนี้หัวใจยากจะฟื้นฟู ..และบุคคลที่หายไปในฉางไป๋ซาน พร้อมคำสัญญาอีกสิบปีที่ไม่มีความหมายอะไร


        แต่ในบรรดาสิ่งเหล่านั้น สิ่งที่ผมรับไม่ได้ที่สุด ปรารถนาจะลืมแต่ก็ปรารถนาจะยอมรับมากที่สุด ก็ยังคงเป็นเรื่องราวของกระดิ่งและกระสุนนัดนั้น


        ..กระสุนนัดนั้นที่ทำให้ผมรอดชีวิตมายืนอยู่ที่นี้ กระสุนนัดนั้นจากฝีมือของบุคคลที่พร้อมช่วยเหลือผมอย่างไร้เงื่อนไข กระสุนอีกนับไม่ถ้วนที่ระเบิดจากรังกระสุนเพื่อให้ผมได้มีชีวิตอยู่ต่อไป ความกรุณาจากชายที่น่านับถือและซื่อสัตย์ที่สุดในโลก ลูกผู้ชายที่ใช้ชีวิตเพื่อสิ่งที่ตนยึดถือเป็นวิถีทางตราบวินาทีสุดท้าย ชายผู้เชื่อถือได้และซื่อตรงซึ่งยากจะหาได้ในโลกที่เลวร้ายใบนี้


        ..จะไปหาคนแบบนี้ได้อีกที่ไหน?


        “พี่พาน ชั่วชีวิตนี้ ผมกับอาสามจะหาใครที่ไหนดีเท่าพี่ได้อีก” ผมรำพันกับตัวเอง หัวเราะออกมาขื่นๆ จากนั้นก็ฮัมเพลงออกมาเบาๆ เปล่งเสียงเคล้าคลอเสียงที่ดังในความทรงจำเมื่อครั้งนั้น







        “เส้นทางสู่เมืองฟ้า

เก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าก้าว

น้องนางเจ้าจงมุ่งหน้าไป กล้าหาญชาญชัยไม่เหลียวลา

นับแต่บัดนี้หนา เจ้าจงก่อขึ้นมาหอด้ายแดง

โยนลูกไหมพรมสีแดงเล่น

โยนมาให้โดนหัวของข้า แล้วดื่มกับข้าซักกา

เหล้าเกาเหลียงสีแดงๆ เหล้าเกาเหลียงสีแดงๆ”

END

พูดถึงกระดิ่ง ทุกคนพูดถึงเหลาหย่าง แต่ทำไม นังซินจึงคิดกระดิ่งลูกนั้นที่พี่พานยิงให้นายน้อย TvT (และอีกหลายๆลูก ) (ง่อยเกินไปแล้วนะคะนายน้อย)

รู้สึกเจ็บใจมากที่สื่อออกมาได้ไม่หมด รักพี่พานมาก มีชายคนไหนจะดีได้เท่าชายคนนี้ วาระสุดท้ายของชีวิตในตอนที่ใกล้ดับดิ้น ยังคงช่วยเหลือนายน้อยตราบวินาทีสุดท้าย พี่พานใจหล่อมาก ฮือออ

ในที่สุดก็ได้เขียนถึงพี่พานแล้ว!

ขอบคุณที่อ่านนะคะ ฟืดดด

[MinMin]

พูดถึงกระดิ่งแล้วคิดถึงฉากนี้เหมือนกันค่ะ โฮววววววววววว

ยังไงนายน้อยก็คงฝังใจเรื่องพี่พานแน่ๆ ถ้าตอนนั้นไม่มีพี่พาน นายน้อยก็คงไม่มีชีวิตรอดมาจนถึงวันนี้ พี่พานเป็นคนที่ยิ่งใหญ่มากๆจริงๆค่ะ ตอนอ่านจนจบฉากนี้ต้องปิดหนังสือไปนั่งสงบสติเลย แงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เราว่าฟิคนี้สื่อออกมาได้ดีนะคะ ลื่นไหลดีมากเลย กระสุนแต่ละนัดที่ต่อชีวิตให้นายน้อย ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงกระดิ่ง อาจทำให้นายน้อยกลัว แต่เมื่อกลัวก็จะนึกถึงพี่พาน นึกถึงคำพูดและเพลงของพี่พาน แล้วนายน้อยก็คงจะเข้มแข็งขึ้นค่ะ

[Naitear]

แงงงงงงง สารภาพว่าเพิ่งไปย้อนอ่านเล่มสิบตอนช่วงหัวข้อกระดิ่งพอดี แล้วก็นึกถึงเฮียพานเหมือนกันค่ะ T v T จะว่าไปช่วงหลังก็ไม่ค่อยเห็นเฮียพานในบอร์ดเลย... คิดถึงเหมือนกันน้า แล้วคุณซินก็เป็นผู้กอบกู้เฮียพานขึ้นมาในบอร์ดจนได้ค่ะ!! 555555555555 #คารวะ

นายน้อยเข้มแข็งขึ้นได้ก็เพราะเฮียพานจริงๆค่ะ ส่วนตัวคิดว่าการที่นายน้อยได้เจอและผ่านจุดๆนั้นมา ถึงแม้จะรวดร้าวแค่ไหน แต่ก็ทำให้นายน้อยลุกขึ้นยืนและสู้ต่อไปได้ ทั้งเพลงในตอนนั้นของเฮียพาน ทั้งคำพูดที่บอกว่า "มีพานจื่ออยู่ทั้งคน มีหรือจะทำให้นายน้อยลำบาก" เป็นอะไรที่จำไม่เคยลืมจริงๆค่ะ และก็คงจะฝังอยู่ในใจนายน้อยทุกครั้งที่เห็นกระดิ่งจริงๆ

สหายเก่าแก่ของผมที่ใช้มันเป็นต่างหู

/ขอโทษนะคะ เห็นคำพูดนี้ก็ทำให้นึกไปว่าหรือนายน้อยจะลืมยอดชายนายเซี่ยจื่อหยางเราไปอีกแล้ว พรากกกกกกกก

[Ak_Zokyo]

น้ำตาซึมแล้ว แว คุณซินนนนนน ;; 7 ;;

ไอ้กระดิ่งหกด้านที่เจอทีไรได้เรื่องตลอดแบบนี้ก็หลอกหลอนจะแย่แล้ว ช็อตสุดท้ายยังเป็นเรื่องนั้นอีก โฮฮฮ คิดถึงพี่พานนน พี่ชายที่แมนขนาดนี้ ทุ่มเทขนาดนี้ จริงใจขนาดนี้ จะไปหาได้อีกจากไหนคะ ไม่มีแล้ว หล่อมาก พี่ชายคนนี้ใจหล่อที่สุดเรื่องแล้วจริงๆ จะหาที่ไหนได้อีก เป็นควมเสียดายที่สุดจริงๆค่ะ ไม่แปลกที่นายน้อยจะจำรายละเอียดได้ขนาดนั้น มันสะเทือนมากจริงๆ ชีวิตที่ใช้อยู่ในตอนนี้แลกมากับความเสียสละของพี่ชายคนนึง มันเฮิร์ทมากจริงๆค่ะ T __ T เหล้าเกาเหลียงสีแดงๆ

ชอบฟีลของฟิคนี้ด้วยคนค่ะ ลื่นมาก รู้สึกเศร้าๆเหงาๆคิดถึงเฮียจริงๆเลย

[Dreamy]

ฮรืออออออออออออออออออออออออ พี่พานขาาาาาาาาา (T_T)/~~~
ตอนฟิคงี้นั่งน้ำตาซึมเลยค่ะ คิดถึงเฮียมากกก เป็นผู้ชายที่ดีถึงขนาดที่ว่าใช้เวลาทั้งชีวิตก็หาแบบนี้ยากมาก เป็นเหมือนพี่ชายของอู๋เสียที่ยอมเสียสละทำอะไรหลายๆอย่างแล้วก็เป็นลูกน้องที่จงรักภักดีกับอาสามสุดๆ ฮรือออออ
ฟิคสื่ออารมณ์ความฝังใจของนายน้อยได้ลื่นมากค่ะ รู้สึกเหมือนนายน้อยก็ผูกพันกับพี่ชายคนนี้มากเหมือนกัน เพราะถ้าไม่มีพี่พานตอนนั้นนายน้อยก็คงไม่รอดจนถึงตอนนี้ //ด้วงนั่งน้ำตาท่วม

[28016]

ฟิคนี้ทำให้เราร้องไห้ TT
ฉากเล่มสิบลอยมาในหัวเลยค่ะ ฮืออออออ เฮียพานนนน
ชั่วชีวิตนี้คงหาไม่ได้อีกแล้ว พี่ชายที่แสนดีและซื่อสัตย์มากขนาดนี้
รักเฮียพานมากนะคะ ;___;

[meanato]

คิดถึงเฮียพาน ฮรือออออ ///อ่านเล่ม10ไปรอบเดียวแล้วไม่แตะอีกเลย

[Yuwadee Wana]

ฮืออออออออออ คิดถึงเฮียพาน