[OS] ใต้ผ้าพันแผล [จางฉี่ซาน&อู๋เหลาโก่ว]

[MinMin]

ใต้ผ้าพันแผล
(ต่อจากฟิค“เข็มขัดและปลอกคอ” → https://dmbjth.thai-forum.net/t755-topic#7210 )





"เมื่อวานเจ้าไปคว่ำกรวยหรือ"

อู๋เหลาโก่วเงยหน้ามองคนถามที่กำลังนั่งพิจารณาคอของเขาราวกับกำลังตีราคาวัตถุโบราณ

"เปล่า" เขาตอบ มือจับคอของตัวเองที่มีผ้าพันแผลพันไว้ คลำจนแน่ใจว่ามันยังอยู่ดีไม่มีหลุดจึงยอมปล่อย

เซี่ยจิ่วเย๋หรี่ตาลง "แล้วเจ้าพันไว้ทำไม"

"เมื่อคืนข้าจับหมาอาบน้ำ เลยโดนพวกมันรุมต่อต้านจนได้แผล" เขาบอก แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายเอื้อมมือมาแตะตรงผ้าพันแผล

"หมาของเจ้าทำให้เจ้าได้แผลที่คอ..." นิ้วของเซี่ยจิ่วเย๋ไล้ไปตามแนวผ้าพันแผล สัมผัสบางเบาที่ลำคอทำให้เขาคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน...ไม่ เขาจะไม่นึกถึงมันอีก!!!

"เจ้าโกหกว่าถูกแมลงกัดยังน่าเชื่อมากกว่า ข้ารู้จักเจ้าและหมาของเจ้าดี" นิ้วยาวเคลื่อนไปจนถึงจุดหนึ่ง และโดยไม่ทันตั้งตัว ผ้าพันแผลที่คอก็ถูกปลดออก

อู๋เหลาโก่วรีบยกมือขึ้นจับคอของตัวเอง ทว่ายังช้ากว่าอีกคน มือของเขาถูกเซี่ยจิ่วเย๋คว้าไว้ เขาบิดข้อมือ พยายามดิ้นให้หลุดจากการจับยึดของอีกฝ่าย การตะลุมบอนชุลมุนปลุกปล้ำดำเนินไปพักใหญ่ ก่อนจะจบลงด้วยการที่เขาถูกกดให้นอนอยู่กับพื้น เซี่ยจิ่วเย๋นั่งคร่อมอยู่บนตัวของเขา มือสองข้างถูกจับยึดไว้เหนือศีรษะ

"ซันชุ่นติง!"

อู๋เหลาโก่วร้องเรียกตัวช่วย เจ้าหมาตัวจิ๋วกระโจนออกมาจากมุมห้อง พุ่งใส่คนที่กำลังจะทำร้ายเจ้านายของมัน

เซี่ยจิ่วเย๋ยิ้มไร้อารมณ์ หยิบสมุดบัญชีใกล้มือขึ้นมาถือไว้ คำนวณระยะที่หมาจะพุ่งตรงมา...จากนั้นก็แค่ถือรอ

"เจ้า..."

อู๋เหลาโก่วพูดได้แค่นั้น ภาพหมาตัวโปรดพุ่งชนสมุดบัญชีเล่มหนาจนกระเด็นเด้งกลับไปก็ทำให้เขาสบถด่าตระกูลเซี่ยทั้งโคตรเหง้า

"ข้าแค่ถือสมุดบัญชี มันพุ่งเข้ามาเอง" คนที่บรรพบุรุษโดนด่าตอบหน้าตายแบบไม่รู้สึกผิด

"ไอ้เจ้าก้อนหินในห้องส้วม!!!"

เซี่ยจิ่วเย๋ไม่สน เขามีวิธีหยุดคนที่นอนอยู่ข้างล่างหลายวิธี เขารู้จักอู๋เหลาโก่วดี...รู้จักดีจนเกินไป เพราะฉะนั้นเวลาที่เห็นอะไรผิดปกติ เขาจึงยอมไม่ได้

...คนคนนี้เป็นของเขา...คนที่จะทำให้คนคนนี้หัวเราะ ร้องไห้ หรือเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมต้องมีเพียงเขาเท่านั้น

แต่ดันมีไอ้บ้าบางคนชอบมาเกาะแกะอยู่เสมอ แถมเจ้านี่ก็ซื่อบื้อเกินไป ใจดีไปทั่ว

เขาไม่ได้ไม่พอใจ แค่รู้สึกเหมือนเวลาที่สมุดบัญชีที่ตัวเองบันทึกต่อเนื่องมาโดยตลอดถูกคนอื่นเอาไปเขียนแก้โดยพลการ...มันไม่ถูกต้อง

เซี่ยจิ่วเย๋แกะผ้าพันแผลออกจากคอของคนข้างล่างที่กำลังดิ้นรนอย่างไร้ควาหมาย ทันทีที่แถบผ้าสีขาวหลุดไป รอยสีแดงรอบคอบนผิวเนื้อก็ปรากฏให้เห็น ชั่วขณะนั้นเขารู้สึกเหมือนสูญเสียความเป็นตัวเองไป คลื่นอารมณ์ภายในที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้จักกำลังทำให้เขารู้สึกอยากทำอะไรสักอย่างกับรอยแดงที่ปรากฏอยู่รอบคอจนดูคล้ายสร้อยคอ

"ถ้าเจ้ายังไม่ลุกออกไป อย่าหาว่าข้าไม่เตือน"

เสียงของอู๋เหลาโก่วเรียกสติของเขาให้กลับมา พบว่าตอนนี้รอบตัวเขามีหมามากกว่าสิบตัวรุมล้อมอยู่...ยังไงที่นี่ก็คือบ้านของราชาสุนัข...

เซี่ยจิ่วเย๋หรี่ตาลง "เจ้าก็รู้จักข้าดี คิดว่าข้าจะเดินเข้ามาในบ้านของเจ้าโดยไม่มีแผนรับมือกับหมาของเจ้าเลยหรือ"

"หมาของข้ากัดเจ้าตายได้"

"เจ้าอยากลองดูไหม" เขาขยับยิ้ม "ถ้าหมาของเจ้ากัดข้าไม่ได้ ข้ามีสิทธิ์ทำอะไรกับเจ้าก็ได้ทั้งนั้น" นิ้วเรียวลูบไปตามรอยแดงรอบคอ

อู๋เหลาโก่วเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะสั่งให้หมาทั้งหมดออกไปจากห้อง...ไม่ใช่เขาไม่เชื่อใจหมาของตัวเอง แต่เซี่ยจิ่วเย๋ในวันนี้ผิดปกติเกินไปจนเขาไม่อยากเอาหมาที่เขารักเข้ามาเสี่ยงด้วย

แต่เดิมเซี่ยจิ่วเย๋เป็นคนเข้าใจยากอยู่แล้ว การเป็นศัตรูกับคนคนนี้คือสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากให้เกิดขึ้น

"เจ้าลุกออกไปสักที ตัวเจ้าใช่ว่าจะเบา ที่ข้ายอมให้นั่งบนตัวได้มีแค่หมากับสาวๆสวยๆเท่านั้น"

"จริงหรือ ข้าว่าไม่ได้มีแค่นั้น"

"ถ้ามีนั่นก็คือคนที่ข้าไม่ยินยอม เหมือนอย่างเจ้าในตอนนี้!"

เซี่ยจิ่วเย๋มองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก อู๋เหลาโก่วไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ในที่สุดมือของเขาก็ถูกปล่อยเป็นอิสระ พร้อมกับน้ำหนักกดทับบนตัวที่หายไป

"รอยนั่นไม่ใช่หมาทำ ไม่ใช่แมลงทำ เช่นนั้นก็เหลือแต่คนทำ" เซี่ยจิ่วเย๋ว่า "และมีอยู่คนเดียวที่จะทำได้ รอยที่ข้อมือของเจ้าก็เช่นกัน คิดว่าข้าไม่เห็นหรือ"

"ถ้าเจ้าว่างขนาดมานั่งจับผิดข้าแบบนี้ กลับไปตรวจบัญชีของเจ้าเถอะ!"

เซี่ยจิ่วเย๋ไม่โต้ตอบ...เขายอมถอยกลับโดยดี

เขาไม่อยากวางแผน ไม่อยากควบคุมคนเหมือนควบคุมหมากในกระดาน แต่ถ้ามันเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้...เขาก็ไม่ปฏิเสธ

มีคนบอกว่าสำหรับเขา...ไม่มีรักหรือไม่รัก มีแค่ได้หรือไม่ได้

...เขาไม่ได้รักอู๋เหลาโก่ว...

เขาแค่คิดว่าอู๋เหลาโก่วเป็นสิ่งที่เขาต้องได้มา และเพื่อให้ได้มา เขาก็จะไม่เลือกวิธี

"ยื่นแขนของเจ้ามา"

เซี่ยจิ่วเย๋ออกจากความคิดของตัวเองกลับมามองคนตรงหน้าที่มีหมาคาบอุปกรณ์ปฐมพยาบาลมาให้ถึงที่

อู๋เหลาโก่วดึงแขนของเขาไป ตอนนั้นเองที่เขาเพิ่งสังเกตว่าแขนของตัวเองมีเลือดออก

"ตอนที่ตะลุมบอนกัน ข้าคงรุนแรงไปหน่อย" อู๋เหลาโก่วบอก พลางจัดการทำแผลให้เขา ทุกอย่างดำเนินไปด้วยบรรยากาศนิ่งสงบ อบอุ่นและเป็นมิตรจนไม่น่าเชื่อว่าเมื่อไม่กี่นาทีก่อนพวกเขายังจ้องจะทำร้ายกันอยู่

"เจ้าใจดีเกินไป" เซี่ยจิ่วเย๋ว่า มองดูผ้าพันแผลที่แขน แล้วเลื่อนไปมองคนที่กำลังเก็บอุปกรณ์ทำแผล "สักวันความใจดีนี้จะทำร้ายเจ้าเอง"

"เจ้าบอกข้ามาเป็นร้อยรอบแล้ว แต่ข้าก็ยังปกติสุขดี ไม่เห็นเป็นอะไรเลย"

เซี่ยจิ่วเย๋ส่ายหน้า ถอนหายใจยาว

"ข้ากลับแล้ว อย่าลืมเรื่องที่เจ้าจะเอาของมาปล่อยให้ข้าด้วย"

"เจ้ารอได้เลย คราวนี้ข้าจะหยิบของระดับกระดูกหลังมังกรมาให้เจ้าแน่นอน"

อู๋เหลาโก่วเดินไปส่งแขก ขบวนหมาตามเขาไปจนถึงหน้าบ้าน

ตลอดทางกลับ เซี่ยจิ่วเย๋มองดูแขนของตัวเอง

...เขารู้สึกว่ามีตัวตนที่เขาไม่รู้จัก หลบซ่อนอยู่ใต้ผ้าพันแผลนี้...

เขาส่ายหน้า

บางทีเขาอาจจะคิดมากเกินไป...เขาควรจะกลับบ้าน แล้วสงบสติทำสมาธิด้วยการตรวจบัญชีข้ามคืน

...ปล่อยให้ทุกอย่างในวันนี้อยู่ใต้ผ้าพันแผลต่อไป...

[Naitear]

ปู่อู๋ใจดีเกินไปจริงๆค่ะ ใจดีจนเผลอทำให้คนรอบข้างสับสนกันไปหมด เพราะใจดีอย่างนี้รึเปล่านะตระกูลเซี่ยกับตระกูลจางเลยเปิดศึกกัน.. #เดี๋ยว

โมเอะพ๊อยต์ตรงปู่เซี่ยอาศัยตอนปู่อู๋เผลอแล้วตะลุมบอนเปิดผ้าพันแผลนี่ล่ะค่ะ น่ารักดี //////// แงงงงง ชอบปู่อู๋ดิ้นรนแต่ก็ยังโดนเขาจับตรึงอยู่ดี พอจนมุมก็ตะโกนเรียกให้ซันชุ่นติงช่วย /โดนสมุดบัญชีเต็มหน้าอีก แงง 5555555555 บางทีน้องหมาก็ได้แต่ยืนมองตาปริบๆมองเจ้าของถูกกระทำนะคะ.. #เอ๊ะ

ทำไมกันก็ไม่รู้ รู้สึกว่าปู่เซี่ยอาจจะรักปู่อู๋โดยที่ไม่รู้ตัวก็ได้ ถ้าไม่รักคงไม่หึง(?)ขนาดนั้น แฮ่

ไปตามฟิคตอนต่อก่อนล่ะค่ะ ~

[Ak_Zokyo]

จะบอกว่าประทับใช้ช็อตสมุดบัญชีปราบซันชุ่นติงมากค่ะ แงงงง กระเด็นเลย น่ารักอ่ะ #เซี่ยสยบหมา

เขาแค่คิดว่าอู๋เหลาโก่วเป็นสิ่งที่เขาต้องได้มา และเพื่อให้ได้มา เขาก็จะไม่เลือกวิธี

อื้อหืออออออออ คนนึงก็ให้ปลอกคอไว้ คนนึงก็อ้างความเป็นเจ้าของในใจ ลำบากหน่อยนะคะอู๋เหล่าโกว ความใจดีและเทียนเจินเกิดไปเป็นบาปจริงๆแหละค่ะ U v U;; ศึกหนึ่ง-เก้า ชิงห้านี่ก๊าวตั้งแต่รุ่นปู่เลยน้า

[Tang_An-An]

สกุลอู๋ทุกรุ่นนี่มีปมกับสกุลจางและเซี่ยจริง ๆ ตั้งแต่รุ่นปู่ยันรุ่นหลาน55555
โอ้ย...ปู่เซี่ยออกยันนิด ๆ นะ><

[kame_kazuha]

เขาไม่ได้รักอู๋เหลาโก่ว...

อย่าหลอกตัวเองนะปู่เซี่ย

นี่มันรักสามเส้าจากรุ่นปู่เลยรึไงงง

[SilverCloud]

ปู่เซี่ยหึงสินะ สินะ คนบ้านอู๋นี่มีเสน่ห์แบบนี้กันทุกคนเลยสินะคะ เสน่ห์ที่ทำให้หนุ่มสกุลเซี่ย กับสกุลจางหลงหัวปักหัวปำ ถถถถ

[ryu77]

ปู่อู่ใจดีเกินไปจริงๆค่ะ ดึงดูดคนหลายคนเข้ามา นี่จะรักสามเศร้าแล้วนะคะเนี่ย
แล้วก็ปู่เซี่ย จะโกหกตัวเองทำไม๊!? รักก็บอกว่ารักสิคะ เห็นไหม ปู่อู๋โดนปาดหน้าเค้กไปเรียบร้อยโรงเรียนปู่จางแล้วค่ะ จะมาแสดงความเป็นเจ้าของอะไรตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว เพราะโดนปู่จางตีตราจองเรียบร้อยแล้วค่ะ

[FunnyLee]

อ่านมาทำไมไม่เห็นปู่จ้างมา มีแต่ปู่เซี่ยกะปู่อู่55556