[OS] #dmbjdaily (จาง) ร้านขายยาในหมอกฝัน [ผิงเสีย]

[sinnerdarker]

[253 Days Left][OS] #dmbjdaily (จาง) ร้านขายยาในหมอกฝัน [ผิงเสีย]

+++++++++++++++++++++++++

ผมลืมตาตื่นขึ้นในโลกที่เลือนรางเหมือนเงาฝัน เต็มไปด้วยหมอกอันหลอกตา

รอบข้างตัวผมว่างเปล่า มีเพียงหมอกสีขาวขุ่นที่ลอยอ้อยอิ่งรอบกาย บดบังทุกสิ่งสรรค์

ไกลออกไป ปรากฏสิ่งก่อสร้างอันโดดเดี่ยว บ้านหลังเล็กสีน้ำตาลไหม้ แขวนประดับด้วยเครื่องเรือนมากมายจนดูรกตา

ทั้งอย่างนั้นกลับดูงดงาม น่าหลงใหล และดึงดูด

รู้สึกตัวอีกที ผมก็ก้าวขาออกไป เหยียบลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยเมฆหมอก ตรงไปยังบ้านแห่งนั้น กระทั่งมายืนอยู่ที่หน้าประตู

ผมแตะมือลงบนที่จับประตู ดันมันเข้าไป พลันเสียงกระดิ่งก็ดังขึ้น บอกเจ้าของบ้านว่ามีผู้มาเยี่ยมเยือน

ภายในบ้านหลังนั้นเงียบสงบ มืดหม่น ไร้สรรพเสียง ทว่าเต็มไปด้วยสิ่งของมากมาย วางระเกะระกะขึ้นไปจนถึงเพดาน

ยามเมื่อเห็นเช่นนี้ ก็คล้ายจะเข้าใจ นี่ไม่ใช่บ้านพักอาศัย ทว่าเป็นร้านขายของ

“ยินดีต้อนรับสู่ร้านขายยา”

เสียงอันอ่อนโยนอ่อนหวานดังมาจากข้างใน ยามมองลึกเข้าไป ก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งผูกผ้าไว้ที่ดวงตา นั่งหลังตรงอย่างสุขุมหลังโต๊ะไม้สลักลาย

ผมกะพริบตามองเธอ หันไปยังทิศทางที่หล่อนนั่ง ก่อนจะอ้าปากขึ้น“ผม..”

“มาที่นี่ได้เช่นไรไม่สำคัญ การที่คุณมายังที่แห่งนี้ได้ แสดงว่าเป็นโชคชะตา”หล่อนแตะนิ้วที่ริมฝีปากเป็นสัญลักษณ์ให้เงียบ อย่าได้ไถ่ถาม “ที่นี่ขายของหลายชิ้น คุณมาที่นี่แสดงว่ามีความปรารถนา ต้องการอะไรหรือ?”

“ผม…..” ผมพึมพำแผ่วเบา ค่อยๆ ย่างก้าวลึกเข้าไปภายใน น่าแปลก ทั้งที่สิ่งของวางระเกะระกะไปทั่ว ทว่ากลับมีระเบียบพอให้ผมเดินตรงไปหาหล่อนโดยไม่สะดุดสิ่งใด

เสียงฝีเท้าดังก้องในความเงียบ เป็นจังหวะแช่มช้าสม่ำเสมอ กระทั่งผมหยุดยืนอยู่ต่อหน้าหล่อน

ผมจดจ้องเธอ คาดเดาว่าบางทีเจ้าของร้านอาจตาบอด หญิงสาวผูกผ้าสีเขียวอ่อนไว้ที่ดวงตา ทว่ากลับยังเงยหน้าขึ้นมาหาคล้ายกลับจ้องมอง

…มองทะลุถึงสิ่งที่อยู่ลึกภายใน

ฉับพลัน โดยที่ไม่ได้คาดคิด คำพูดก็พร่างพรูออกมา

“ผมต้องการลืมคนคนหนึ่ง” ผมกล่าวบอกเธอ “…ต้องการให้คนคนหนึ่งจางหายไปจากความคิด..จากหัวใจ..”

“..เข้าใจแล้วค่ะ” หล่อนกล่าวรับความปรารถนาของผม กวาดมือบนโต๊ะ พลันขวดแก้วสีแดงสดก็ปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่าราวกับเล่นกล “ดื่มเข้าไป ยามตื่นขึ้นอีกครั้ง คุณจะได้ในสิ่งที่ปรารถนา”

ผมดื่มมันเข้าไปราวกับต้องมนต์ รสชาติของมันหวานหอม รสเลิศ ทำให้มึนเมา

หลังจากนั้นโลกของผมก็หมุนเคว้ง รู้สึกคล้ายภาพทั้งหมดเบลอและล่องลอย

.

.

.

รู้สึกตัวอีกที ผมก็ตื่นขึ้นบนเตียงนอนของตน พร้อมความฝันที่จางหายไปในเวลาต่อมา

.

.

.

.

ผมรู้สึกคล้ายลืมอะไรบางอย่างไป

ไม่แน่ใจว่าเหตุใดจึงรู้สึกเช่นนี้ มีความรู้สึกตกตะกอนขุ่นมัวภายใน เป็นความร้อนรนอันแปลกประหลาด ท่ามกลางความรู้สึกผ่อนคลายในหัวใจ

ความจริงแล้ว คนภายนอกมองว่าผมสงบลง คล้ายกับปล่อยวางบางสิ่งได้ ทว่าผมจดจำไม่ได้ ผมได้ปล่อยวางอะไรไป และสิ่งใดที่ทำให้ผมเต็มไปด้วยความทุกข์อยู่ก่อนหน้านี้

ผมยอมรับ ผมมักเขวี้ยงและปล่อยสิ่งที่ทำให้เจ็บปวดทิ้งไป ปรับตัวได้โดยง่าย ลืมทุกสิ่งและสลัดมันทิ้ง คราวนี้เองก็เช่นกัน บางทีคงลืมอะไรบางอย่างไปเพื่อรักษาหัวใจตัวเอง

..แต่มันคืออะไร? และทำไมผมถึงรู้สึกว่าตนไม่ควรลืมมันไป

ผมไม่กล้าโทรหานายอ้วน ความรู้สึกนี้แปลกประหลาดเกินไป อธิบายเป็นคำพูดไม่ใคร่ถูก ผมคงไม่สามารถโทรไปหาเขา เอ่ยปากถามว่า ‘เฮ้ ฉันรู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง นายบอกทีว่าฉันลืมอะไรไป’ ได้ ขืนทำแบบนั้นนายอ้วนอาจด่าผมกลับมาเป็นชุดแล้ววางโทรศัพท์ใส่

จึงได้แต่เก็บงำความสงสัยนี้ไว้กับตัว

แต่ยิ่งนานวันผ่านไป ผมยิ่งรู้สึกวูบโหวง ราวกับตัวเองไม่สมบูรณ์ และถูกฉีกกระชากบางสิ่งไป

ไม่เป็นตัวของตัวเอง

ผมพลันรู้สึกตัว เหมือนจะจำได้แต่ก็จำไม่ได้ ก่อนหน้านี้คล้ายกับโอบอุ้มบางสิ่งไว้ ประคองความรู้สึก..ความทรงจำบางอย่างไว้ กอดรัดแน่นหนาทั้งที่เจ็บปวด ทั้งที่เหมือนจะแหลกสลาย แต่ก็ยังไม่อยากปล่อยไป ยึดติดอย่างประหลาด

แต่ว่าอะไรล่ะ สิ่งนั้นคืออะไร ผมกอดเกี่ยวอะไรไว้…

‘สิบปี’

คำคำนี้ปรากฏในหัวผมซ้ำซาก สิบปีอะไร? ทำไมมันถึงสำคัญนัก?

นอกจากคำคำนั้น ผมเจอตัวเลขนับถอยหลังบนปฏิทินที่ผมเขียนเอง และผมพบสิ่งของชิ้นหนึ่ง มันคือลัญจกรผี…แต่ผมได้มันมาตอนไหน และเหตุใดจึงเก็บเอาไว้ในช่องลับของลิ้นชักข้างเตียง ทะนุถนอมห่อเก็บราวกับเป็นของสำคัญ

จริงอยู่ มันเป็นของล้ำค่า ย่อมไม่แปลกที่ผมจะถือว่ามันสำคัญ แต่..ผมรู้สึกราวกับมันมีความหมายมากกว่านั้น

แต่ว่ามันคืออะไร?

ตะกอนในหัวใจยิ่งทียิ่งฟุ้งกระจาย สุดท้ายความผ่อนคลายในหัวใจก็คล้ายเป็นรื่องหลอกลวง และความร้อนรนในอีกรูปแบบก็หวนย้อนคืนมา

ผมลืมอะไรไป?

.

.

.

และในค่ำคืนนั้น ผมก็ร่วงหล่นสู่ความฝันอันแปลกประหลาดอีกครา
.

.

.

.

ผมลืมตาตื่นขึ้นในโลกที่เลือนรางเหมือนเงาฝัน เต็มไปด้วยหมอกอันหลอกตา

รอบข้างตัวผมว่างเปล่า มีเพียงหมอกสีขาวขุ่นที่ลอยอ้อยอิ่งรอบกาย บดบังทุกสิ่งสรรค์

ไกลออกไป ปรากฏสิ่งก่อสร้างอันโดดเดี่ยว บ้านหลังเล็กสีน้ำตาลไหม้ แขวนประดับด้วยเครื่องเรือนมากมายจนดูรกตา

ผมก้าวขาออกไป เหยียบลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยเมฆหมอก ตรงไปยังบ้านแห่งนั้น กระทั่งมายืนอยู่ที่หน้าประตู

ผมแตะมือลงบนที่จับประตู ดันมันเข้าไป พลันเสียงกระดิ่งก็ดังขึ้น บอกเจ้าของบ้านว่ามีผู้มาเยี่ยมเยือน

ภายในบ้านหลังนั้นเงียบสงบ มืดหม่น ไร้สรรพเสียง เต็มไปด้วยสิ่งของมากมาย วางระเกะระกะขึ้นไปจนถึงเพดาน

ยามเมื่อเห็นเช่นนี้ ก็คล้ายจะเข้าใจ นี่ไม่ใช่บ้านพักอาศัย ทว่าเป็นร้านขายของ

“ยินดีต้อนรับสู่ร้านขายยา”

เสียงอ่อนอ่อนหวานดังมาจากภายใน ปรากฏร่างของหญิงสาวในชุดจีนย้อนยุค นั่งอยู่ลึกเข้าไปหลังโต๊ะไม้แกะสลัก ผูกดวงตาไว้ด้วยผืนผ้าสีแดงสด

“..ผม”

“คุณไม่ได้เพิ่งมาที่นี่ครั้งแรก แต่บางทีคงจำไม่ได้” เสียงนั้นกล่าวบอกด้วยรอยยิ้ม ทว่าเมื่อได้ฟังก็พลันสับสน ผมเคยมาที่นี่หรือ?

“ผมไม่รู้ว่า….”

“มาที่นี่ได้เช่นไรไม่สำคัญ การที่คุณมายังที่แห่งนี้ได้ แสดงว่าเป็นโชคชะตา”หล่อนแตะนิ้วที่ริมฝีปากเป็นสัญลักษณ์ให้เงียบ อย่าได้ไถ่ถาม “ที่นี่ขายของหลายชิ้น คุณมาที่นี่แสดงว่ามีความปรารถนา ต้องการอะไรหรือ?”

“ผม..รู้สึกเหมือนลืมอะไรไป” คำพูดพร่างพรูจากริมฝีปากก่อนความคิด  “อะไรบางอย่างที่สำคัญมาก อะไรบางอย่างที่ผมไม่ควรลืม ควรจดจำไว้ แต่ทุกคนบอกผมไม่ได้….ผม..ไม่รู้ว่าลืมอะไรไป…รู้แค่ว่าลืม...”

…รู้แค่ว่าลืม และแท้จริงไม่ควรลืม

และปรารถนาจะจดจำมัน

“..ก่อนอื่น ฉันอาจให้คุณดื่มสิ่งนี้” หญิงสาวกล่าว ยื่นขวดแก้วสีแดงสดขวดหนึ่งให้

ผมรับมันมา มองขวดแก้วราวกับคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็น ก่อนจะเปิดฝาออก รินมันเข้าไปในริมฝีปาก

พลันความรู้สึกบางอย่างก็จู่โจม คล้ายกับความผ่อนคลายคลืบคลานเข้าหา คล้ายจะลืม..ความรู้สึกว่าลืมบางสิ่งที่สำคัญไป

ฉับพลัน สิ่งที่ก่นตะกอนขุ่นในใจก็หายลับไป และความสงสัยผุดพรวดขึ้นมาแทน

..ผมมาที่นี่ทำไม...

“ขอถามอีกครั้ง ความปรารถนาของคุณคืออะไร”

ความปรารถนา…คืออะไร…

ผมต้องการอะไร…ผมไม่มีความปรารถนา..หากปรารถนาก็คือให้ใช้ชีวิตสุขสบายไปเรื่อยๆ ซึ่งจะว่าไปแล้วค่อนข้างพิลึก

“…ไม่มี….” ผมตอบไปอย่างเลื่อนลอย และหญิงสาวแย้มรอยยิ้มเบาบางให้ ผายมือไปทางประตูร้าน

“เช่นนั้น คุณคงไม่ต้องการอะไรจากร้านเรา กลับไปเถอะค่ะ”

ผมผงกหัวให้เธออย่างงุนงง แต่เมื่อคิดจะก้าวเดินจากไป ผมก็พลันรู้สึกถึงรอยเปียกชื้นบนใบหน้า

…อะไร?

ผมปาดมือบนใบหน้าของตน มองของเหลวที่เปื้อนอยู่บนนั้น ฉับพลันก็คล้ายดวงตาร้อนผ่าวขึ้นมา หยาดของเหลวพร่างพรูเอ่อ้ลน ไหลรินลงมาตามร่องแก้ม

ไหลรินไม่ขาดสาย

ผมจับที่หัวใจ ปวดร้าวคล้ายถูกบีบรัด จากนั้นทั้งร่างก็อ่อนแรงร่วงหล่นลงกับพื้น

โครม!

ร่างของผมทรุดลงกับพื้น กระแทกจนเจ็บปวด ทว่าไม่เท่าความทรมานที่หน้าอกข้างซ้าย

ผมร้องไห้โดยไม่รู้สาเหตุ ความเศร้าพวยพุ่งจากช่องอก บีบรัดจนเจ็บปวดทรมาน  บีบรัดจนผมต้องยกมือขึ้นกุมมันไว้ ..มันไม่มีความหมาย ไม่มีที่มา แต่ผมก็ยังร้องไห้..ร้องไห้ทั้งที่ไม่เข้าใจ

...ร้องไห้กระทั่งน้ำตากลายเป็นสีแดงสดของโลหิต แปดเปื้อนใบหน้า พื้นหินอ่อนงดงาม และเสื้อผ้าของผม

ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ทั้งที่ไม่รู้อะไรเลย แล้วความเจ็บปวดที่บีบรัดจนหายใจไม่ออก น้ำตาที่หลั่งรินจนเป็นสายเลือดนี้คืออะไร….

ผมไม่เข้าใจ

“โอ…ประสิทธิภาพของยาที่ร้านเราทำคงไม่มากพอ”

หล่อนกล่าวขึ้น ลุกจากเก้าอี้เดินตรงมาที่ผม ใช้แขนเสื้อยาวระบายซับน้ำตาเลือดผมไว้ ใบหน้าดูเป็นกังวล

“ขอโทษด้วยจริงๆ ฉันไม่นึกว่าความอาลัยจะหยั่งรากลึกถึงปานนั้น แม้ลบไป ก็ยังเหลือทิ้งเศษเสี้ยวเจือจางไว้ในใจ ทั้งแม้ดื่มยาซ้ำก็คงไม่สัมฤทธิ์ผล …กลายกลับเป็นคุณที่ต่อต้านมัน”

ผมกะพริบตาปริบ มองหญิงสาวผ่านม่านสีแดงพร่าเลือน ไม่เข้าใจสิ่งที่หล่อนบอก “...หมายความ..ว่า..ก่อนหน้านี้..ผมดื่มยาบางอย่างไป?”

“เป็นความปรารถนาของคุณ เพื่อให้ลืมคนผู้หนึ่ง” หล่อนกล่าวเสียงนุ่มนวล แขนเสื้อยังคงซับลงบนใบหน้าเปรอะเลือดของผม “น่าเสียดายนัก แม้ทำร้านขายยามาถึงขนาดนี้ ก็ยังไม่อาจลบคนผู้หนึ่งจากใจของใครซักคนโดยง่าย…ทั้งดูเหมือนคุณเองก็มิได้ปรารถนาอย่างแท้จริงแต่แรก ฉันพลาดไป ต้องขอโทษคุณลูกค้าด้วยจริงๆ”

“ความปรารถนาของผม?” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ จำอะไรไม่ได้ ผมอยากลืมใครไปหรือ? และคนคนนั้นสำคัญเพียงใด จึงทำให้ผมปวดร้าวได้ถึงเพียงนี้แม้จะจดจำไม่ได้

....สำคัญเพียงใดกัน?

“...ตอนนี้คุณจำมันไม่ได้ ทว่าจะจดจำได้ อย่าได้กังวล” หล่อนแย้มรอยยิ้มใช้ฝ่ามือลูบใบหน้าของผมอย่างอ่อนโยน และจุมพิตหน้าผากผมเบาๆ ราวกับจะปลอบโยน “เราจะรับยาคืน และแก้ฤทธิ์ให้คุณ …ขอให้โชคดี คุณลูกค้า”

เธอกล่าวบอก แล้มภาพทั้งหมดก็รางเลือนหมุนวน กระทั่งสติของผมดับหายไป






.

.

.

.

หลังจากนั้น ผมตื่นขึ้น พร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

ผมจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็รู้สึกราวกับตนได้รับการเติมเต็มอีกครั้ง คล้ายกับหลายวันที่ผ่านมาลืมอะไรบางอย่างไป และบัดนี้หวนจดจำได้

ผมลุกขึ้นจากเตียง เดินไปฉีกปฏิทินแบบรายวันออก บนนั้นมีเลขนับถอยหลัง..ดูเหมือนจะเป็นเลข 253 ซึ่งผมเป็นผู้เขียนไว้เอง และแน่นอน ผมย่อมทราบความหมายของมัน

ดวงตาของผมหรี่ลงเล็กน้อย ลูบไล้ตัวเลข ก่อนจะเดินไปที่ลิ้นชักข้างเตียงนอน หยิบสิ่งที่ซ่อนอยู่ในช่องลับออกมา

ผมลูบไล้สัมผัสมัน..ลัญจกรผีซึ่งมีความหมายมากกว่าแค่มูลค่าราคา

อีก 253 วัน….

ผมหลับตาลง สูดลมหายใจลึก พาร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลและหัวใจที่เป็นก้อนหินเดินละออกมา

อีก 253 วัน แล้วผมจะลากคอเขากลับมา

ชายผู้ไม่เคยจางหายไปจากใจผม

จางฉี่หลิง

END

พอดีว่าผุดขึ้นมาในหัว รู้สึกว่าต้องปล่อยออก

ใจหนึ่งปรารถนาจะลืม ใจหนึ่งปรารถนาจะจำ

มิอาจลืมเลือน จึงบังคับให้ลืม

ทว่ายามลืม กับปรารถนาจะจำ ลักลั่นย้อนแย้ง

แต่เป็นความรู้สึกอันจำใจต้องยอมรับ

เพราะหัวใจไม่เคยเป็นสิ่งที่บังคับได้

ขอบคุณที่อ่านค่ะ

[faliona01]

จะแก้ยาทำไม!!!

เงิน! ทอง! เงิน! ทอง!!

ขายยาเข้าๆออกๆไปเลย อยากแกล้งอู๋เสียเล่น!!!
ให้ยาลืมเเล้วก็ให้ยาจำแล้วก็ให้ยาลืมอีก รวยเละ! (โดนตบออกนอกกระทู้)

[Shiaeri]

น้ำตาพรากเลยค่ะ ฮือออ T--------------T
ใจนึงอยากลืมเพราะเจ็บปวด แต่พอลืมจริงๆก็พยายามนึกให้ออกว่าลืมอะไรไป
สิ่งสำคัญที่ทำให้เจ็บปวด แต่ไม่เคยเลือนลางไปจากหัวใจ

ชายผู้ไม่เคยจางหายไปจากใจผม

จางฉี่หลิง


ตายค่ะ ตาย O<--<

[Duke_of_Florence]

โฮ อ่านแล้วสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของอู๋เสียเลยค่ะ

นายน้อยคงทรมานมากจนทนไม่ได้ ลืมไปดีกว่ามั้ย แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นตัวนายน้อยเองที่ลืมไม่ได้ ลึกๆลงไปในใจคงปฏิเสธที่จะลืม ต่อให้เจ็บปวดแค่ไหนแต่ก็ลืมไม่ได้ เอาออกไปจากใจไม่ได้ บางทีอู๋เสียคงจะยึดติดกับสิ่งนั้นมากไปจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของตัวเองไปแล้ว เวลาที่ลืมไปถึงรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไปจากชีวิต แบบนี้ยิ่งทรมานเข้าไปใหญ่เลยค่ะ สงสารนายน้อยรัวๆ

อ่านฟิคแนวนี้แล้วอยากให้ถึงสิบปีเร็วๆจัง แต่ละคนจะได้หลุดพ้นจากความทรมานซักที เฮ้อออ

[Snake_Blind]

โฮร้ววววว อ่านแล้วเศร้า เศร้าทั้งนายน้อยที่ทนทุกข์ นายน้อยที่พยายามจะลืม แต่สุดท้าย ก็เป้นนายน้อยเอง ที่โศกเศร้าเพราะไม่อาจลืม T T

อ่านแล้วคิดถึงประโยค "ฉันไม่ได้จำเธอด้วยสมอง แต่จดจำเธอด้วยหัวใจ" ไม่รู้ได้ยินจากไหน แต่คงแทนความรู้สึกของนายน้อยได้ดี ฮือออออออออออ

ขอบคุณที่เขียนให้อ่านนะคะ

[SilverCloud]

แม้ยาฤทธิ์แรงก็ไม่อาจลบล้างความรู้สึกที่นายน้อยมีให้แก่เสี่ยวเกอสินะคะ ถึงจะทรมานมากแค่ไหน ถึงจะปรารถนาที่จะลืมมากแค่ไหน แต่สุดท้ายลึกลงไปในใจก็อยากที่จะจดจำเอาไว้อยู่ดีสินะ TT

[kame_kazuha]

บางครั้งการลืมใครไปก็ทำให้เราทรมาณพอๆกับจำได้

เลือกไม่ถูกเหมือนกันว่าอยากลืมหรืออยากจำ

เจ็บอ่ะ

แต่สุดท้าย เพราะตัวเองไม่อยากลืมจึงต้องเจ็บต่อไปและรอคอยติไป จนถึงวันที่สัญญา

[pungjungza]

โอ่ยๆๆๆๆๆๆๆ เศร้ามาก เจ็บมาก
แต่ชอบค่ะคุณซิน เพราะเค้าสายดราม่าฮาร์ดคอร์ 5555
มีเพลงนึงที่ชอบฟังแล้วทำให้คิดถึงฟิคเรื่องนี้เลยค่ะ

'หากฉันใช้สมองจดจำเรื่องราวก็ยังพอจะลืมเธอได้ แต่ฉันใช้หัวใจ เก็บความทรงจำเรื่องของเรา'

/ร้องเพลงให้คุณซินฟัง 5555

[Tang_An-An]

เศร้าเจ้าค่ะT^T ความยึดติดของนายน้อยนั้นมีมากซะจนยาก็ไม่สามารถลบเลือนไปจากใจได้...
เฮ้อ...เสี่ยวเกอจะให้นายน้อยรอปถึงเมื่อไรกัน

[Fenrir]

วินาทีที่ดื่มยาซ้ำจนลืมแม้กระทั่งว่ามาที่ร้านครั้งที่สองด้วยความปรารถนาอะไร และวินาทีที่ร้องไห้จนน้ำตาเป็นเลือดนี่แทบร้องตาม...

มันคงเป็นความรู้สึกที่บีบอัดในใจมาก ไม่ได้อยากลืมแต่ก็ไม่ได้อยากเจ็บปวดกับการจากลาและการรอคอย สุดท้ายแม้ลืมก็ลืมได้แค่ผิวเผิน แต่เสี้ยวความรู้สึกมันยังรัดนายน้อยไว้อยู่แบบนั้น...

[Yuwadee Wana]

บางครั้งตัวเราเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองปรารถนาอะไรกันแน่
อยากลืม แต่พอลืม กลับเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม T-T

[gustoon]

ทำไมถึงอยากลืมมม เข้าใจน่ะว่าเจ็บปวดที่ต้องทนรอถึง10ปีทั้งๆที่ไม่เห็นความหวัง
แต่เสี่ยงเกอสำคัญเกินไปรักมากเดินไปลืมไม่ได้หรอก5555หากใจยังยึดติดด้วย

[Starsong]

เพราะจำได้ จึงเป็นปวดจนอยากลืม แต่ถึงสมองจะลืมแต่ความอาลัยในใจกลับไม่สามารถลบเลือนไปได้ สุดท้ายก็ยิ่งทรมานกว่าเดิม กอดนายน้อยยย T^T

ปล. แอบอยากรู้ว่าตอนที่นายน้อยกินยาให้ลืมครั้งแรกเนี่ย ต้องจ่ายอะไรเป็นค่าตอบแทนรึเปล่า (นึกถึงคุณยูโกะจากโฮลิคแล้วกลัวแทนว่านายน้อยจะต้องเสียสิ่งสำคัญเป็นค่าตอบแทนการลืมสิ่งสำคัญที่ตัวเองไม่ได้ต้องการจะลืมจริงๆไปรึเปล่า?) แต่คุณคนขายยาก็ใจดีจัง ยอมคืนสินค้าแต่โดยดีด้วย ไม่งั้นขายยาคืนความทรงจำอีกต่อร้านน่าจะได้กำไรกว่าเนอะ! //นี่มันความคิดชั่วร้าย!!!