[OS] #dmbjdaily (เข็มขัด) “หมาเฝ้าบ้าน” [พานสาม]

[Charmkao]

Title: หมาเฝ้าบ้าน
Paring: พานจื่อXอู๋ซันเสิ่ง
Genre: Romantic Drama(?)
Rate: PG15

อู๋ซันเสิ่งขยับไม่ได้

คนอย่างเขาอยู่ในอาการที่เรียกได้ว่าหมดสภาพ ช่างเป็นเรื่องขายขี้หน้าสำหรับ ”พี่สาม” ที่น่าเกรงขาม อู๋ซันเสิ่งไม่ได้ถูกพวกลูกน้องชั้นต่ำเล่นสกปรกลอบทำร้ายแต่อย่างใด เขาไม่ได้ไร้ฝีมือขนาดนั้น และโดยปกติคนที่จัดการงานเปื้อนเลือดพรรคนั้นแทนเขาก็คือพานจื่อด้วยซ้ำ

พานจื่อคือลูกน้องที่เขาไว้ใจที่สุด แม้จะไม่ได้ให้ความสำคัญขนาดที่จะบอกเล่าความลับทุกอย่าง แต่ก็เป็นคนสุดท้ายในโลกนี้ที่คิดจะทรยศเขา

ความมั่นใจนั้นกลับกลายเป็นหอกทำร้ายเขาเสียเอง

เวลานี้ร่างกายกลับไร้ซึ่งเรียวแรง ปากที่สบถด่ากลับถูกมัดด้วยเศษผ้าจนมีแต่เสียงพูดอู้อี้ ข้อเท้าทั้งสองข้างถูกพันธนาการด้วยเชือกเส้นหน้าที่รัดแน่นจนชา ข้อมือทั้งสองข้างถูกมัดติดกันด้วยเข้มขัดหนังเส้นที่เขาคุ้นเคยดีแม้ว่าจะไม่ใช่ของตน แต่ก็เป็นของที่เคยให้เป็นของขวัญแทนรางวัล ทว่าบัดนี้ ของชิ้นนี้ก็กลับมาสร้างความลำบากให้เขาแทน

ไอ้หมาบ้านั้น เกิดบ้าอะไรขึ้นมากก็ไม่รู้ เขาก็แค่กำลังจะออกไปคว่ำกรวยโดยไม่ได้บอกกล่าวไว้ก่อนเท่านั้นเอง(?)

หลายๆครั้งตอนดึกๆเขาก็เป็นฝ่ายดอดออกจากบ้านพักอาศัยอย่างไม่มีปัญหา พานจื่อไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน ไม่มีทางที่จะห้ามเขาได้

แต่ครั้งนี้เหมือนมันจะรู้สึกได้ ถึงกับบากหน้ามาขอนอนที่บ้านเขา อ้างว่ามีคนจ้องจะทำร้ายอู๋ซันเสิ่ง พานจื่อขอมาเฝ้าไว้ให้สบายใจเผื่อจะได้ปกป้องพี่สามหากเกิดอะไรขึ้น

เขารู้ดีว่าพานจื่อโมโหแทบเป็นบ้าทุกครั้งที่เขาหายตัวไป เขาไม่ได้ใส่ใจอะไรนักนอกจากอาการของพานจื่อจะรบกวนการทำงานของเขา อาการดื้อดึงไม่ฟังคำสั่งที่ลูกน้องคนสนิทอื่นๆชอบหยอกเย้าว่าเหมือนสามีงอนภรรยาสาว(?) จะบ้าเหรอวะ แต่แผนการเดินทางของเขาเลื่อนไม่ได้ จึงต้องออกไปอยู่ดี

เขากำลังย่องเบาออกจากบ้านตัวเอง ฝีมือระดับอู๋ซันเสิ่งไม่มีทางที่จะทำปลุกหมาเฝ้าประตู(?)ให้ตื่นได้
แต่เขาประเมิณความอดทนของพานจื่อต่ำเกินไป ใครจะไปคิดว่าเจ้าหมาบ้านั่นถืงขั้นอดนอนรอดักอยู่ตรงประตูทั้งคืนเพื่อแน่ใจว่าเขาจะไม่หนีไปไหนได้

ความขายหน้ามันจบลงที่ตอนนี้อู๋ซันเสิ่งถูกจับมัดขังอยู่ในห้องนอนตัวเองพร้อมเครื่องพันธนาตัวกับหมานั่งเฝ้าหนึ่งตัว

หมาตัวนั้นกำลังขมวดคิ้วเครียด จ้องหน้าเขาอย่างไม่ลดละ แต่กระนั้นก็ยังติดนิสัยที่จะนั่งต่ำกว่าเขา พานจื่ออยู่บนพื้น อู๋ซันเสิ่งอยู่บนเตียง

เขาวางท่าแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวไม่ใส่ใจสภาพตัวเองแม้จะดูน่าอดสูแค่ไหน วางท่าแบบพี่สามที่ไม่เคยใส่ใจเหลือบไรไร้ค่า (แต่ในใจมันไม่เย็นโว้ยยยย ไอ้บ้านี่มาขวางสมบัติกรวยกุวววว)

“พี่สามคิดจะออกไปคว่ำกรวยโดยไม่บอกกันอีกแล้วหรือ” ถามซะเสียงเข้ม

เขาขมวดคิ้วพลางถลืงตามองไอ้บ้าไร้หัวคิดนั่นว่า ถูกมัดปากไว้แบบนี้จะพูดได้ยังไง พานจื่อถึงได้ลุกมาคล้ายผ้าเน่าๆบนหน้าเขาออก

“ฉันก็ไปของฉันปกติ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับแก หน้าที่ของตัวเองที่มีก็ทำไป ไม่ต้องมายุ่ง”

“พี่พูดเหมือนพี่ไม่ได้ชอบหายไปนานๆ ทิ้งปัญหาเดือดร้อนไว้ให้คนของพี่ต้องยุ่งยาก” พานจื่อไม่ได้หมายถึงตัวเอง เขาหมายถึงคนอื่นๆ ตัวเขาไม่เคยลำบากใจที่ต้องทำงานให้พี่สามแม้เป็นเรื่องอันตรายเท่าไหร่ก็ตาม

“แล้วแกจัดการไม่ได้?”

“ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้น”
อะไรของมันวะ

“แล้วนี่ตั้งใจจะไม่ปล่อยฉัน?”

“ก็ถ้าปล่อย พี่สามก็หนีไปอีก” แน่นอนสิวะ ได้แหล่งกรวยใหม่มา ไม่มีเหตุผลนี่จะไม่ไป

“แกกำลังไม่เชื่อฟังฉัน ฉันเป็นใคร แล้วแกเป็นใคร”

สายตาพานจื่อจริงจัง




“เป็นคนที่ไม่อยากรอพี่อย่างสิ้นหวังอีกแล้ว”

กี่ครั้งที่คนตรงหน้าหายไป กี่ครั้งที่เขาต้องรอคอยว่าพี่สามจะกลับมาไหม กี่ครั้งที่ต้องสิ้นหวังเพราะคนตรงหน้าหายไปนานจนนึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว

พี่สามไม่เคยรับรู้ถึงความเป็นห่วง ความกังวลของคนรอบข้าง เขาใช้ชีวิตอิสระและตามใจตัวเองมากเกินไป
เขาไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก พานจื่อเลือกที่จะทรยศความไว้ใจคนที่เขาเคารพรักด้วยการกักขังอู๋ซันเสิ่งไว้ เขากลัวที่จะต้องสูญเสียคนตรงหน้าไป เป็นความเห็นแก่ตัวที่ไม่อยากให้คนตรงหน้าเสี่ยงอันตรายใดๆอีกแล้ว

“แกกล้าห้ามฉันเหรอ”

เสียงคนตรงหน้าถาม พานจื่อแทบจะเอาหัวโขกพื้น

“ผมทำขนาดนี้ผมไม่ปล่อยให้พี่ไปได้หรอกน่า”

อู๋ซันเสิ่งยังไม่สนใจ พูดสั่งต่อไป “แก้มัดพวกนี้ซะ โดนเฉพาะไอ้เข็มขัดนี่ รสนิยมแกเป็นแบบนี้เหรอวะ”
พี่สามคิดว่าเขาจะทำตามที่สั่งหรือไง บ้าหรือเปล่า แล้วไอ้เข็มขัดนั่นก็แค่เชือกมันมีไม่พอแล้วแถวนั้น มองๆไปก็แต่เข็มขัดที่เขาใส่อยู่เท่านั้น

ความคิดพิเรนทร์ดันผุดขึ้นมาในหัว แล้วไม่รู้ด้วยส่วนอารมณ์ไหนที่ผลักดัน พานจื่อเกิดความคิดที่อยากจะให้คนตรงหน้ารู้สึกบ้างว่าอยู่ในสถานะแบบไหน

“ถ้าผมบอกว่าใช่ละ...”

อู๋ซันเสิ่งตาเบิกโต

“แกจะบ้าระ….” เสียงนั้นขาดหายไปในลำคอ พี่สามตกใจจนลืมที่จะวางท่า ตาที่เบิกโตจนหน้าตลกทำให้พานจื่ออดแอบขำในใจไม่ได้ เขาแค่จะแกล้งเล่นนิดหน่อยเท่านั้นล่ะ

อู๋ซันเสิ่งไม่ทันคาดคิดว่าจู่ๆพานจื่อจะลุกพรวดขึ้นมา แถมยังกระชากเข็มขัดที่มัดมือเขาอยู่กดเขาลงกับเตียงแบบไม่ได้ตั้งตัว

ใบหน้าเข้มกร้านโน้มต่ำลงมาจนเขาสังเกตุเห็นรอยแผลเป็นต่างๆได้อย่างชัดเจน

ลมหายใจพลันขาดห้วง อู๋ซันเสิ่งเตรียมใจไว้แล้วว่าอาจจะโดนหมัดหนักๆต่อยเข้าสักทีสองทีจึงหลับตาลงเตรียมรับความเจ็บปวด ทว่าแต่ลมหายใจที่เป่ารดใบหน้าในขณะนี้ไม่ได้อยู่ในตัวเลือกที่เขาคาดคิดไว้เลย

ในตอนนั้นเองที่เขาลืมตาขึ้น ใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่ในระยะที่หากขยับแม้เพียงนิด ริมฝีปากก็จะชนกันอยู่แล้ว

พานจื่อเองก็ตกใจกับการกระทำของตน เข้าไม่ได้ตั้งใจจะเลยเถิดอะไรแบบนี้ คิดเพียงแค่จะอำเล่น แต่บัดนี้ใบหน้าตรงนี้กลับทำให้เขาขยับเข้าใกล้อย่างไร้สติ

เวลาผ่านไปเพียงสั้นๆหากแต่ราวกับยาวนาน ไม่มีใครขยับคล้ายกับถูกตรึงเอาไว้ด้วยสายตาของอีกฝ่าย

ริมฝีปากขยับเข้าใกล้เรื่อยๆ จวนเจียนจะแตะกัน…...

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

ร่างทั้งสองกระผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว อู๋ซันเสิ่งผลักร่างที่ใหญ่กว่าสุดแรง พานจื่อเองก็ไม่ได้ขืนตัวไว้ ผละห่างออกมาอย่างร้อนรน

เมื่อกี้มันอะไร เขาเกือบจะทำอะไรบ้าๆลงไป เขาลืมตัว เป็นความเผลอไผลที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น พานจื่อจะมีหน้ามองพี่สามได้อย่างไรต่อจากนี้

ฝั่งอู๋ซันเสิ่งเองที่ยังช็อกไม่หาย เจ้าหมาบ้าคิดจะทำอะไร แล้วทำไมความรู้สึกรังเกียจที่ควรจะมีกลับไม่อยู่ในอกตอนนี้เลย

หัวใจกลับเต้นแรง ใบหน้าร้อนผ่าว ทั่งสองกลับคิดว่ามันเกิดจากความอับอายไม่ได้คิดเป็นอื่นใด

เสียงโทรศัพท์ยังคงดังต่อเนื่อง ไม่น่าใช่เวลาที่ใครจะโทรมาคุยเล่นจึงต้องเป็นเรื่องสำคัญ พานจื่อใช้เป็นข้ออ้างออกจากห้องไป ทิ้งพี่สามของเขาให้นั่งอึ่งอยู่คนเดียว แม้กระทั่งพานจื่อมาลาไปจัดการธุระแล้ว สติของอู๋ซันเสิ่งก็ยังไม่กลับมาเต็มร้อย ได้แต่พยักหน้าส่งๆไป ความคิดจะไปคว่ำกรวยไม่มีเหลือ

ทั้งสองไม่ได้เจอหน้ากันเกือบอาทิตย์ ถามคนอื่นก็ได้ความว่าพานจื่อต้องเดินทางไปต่างเมืองเพื่อสะสางปัญหา ซึ่งก็ดี เพราะไม่รู้จะมองหน้าอีกฝ่ายได้อย่างไร รู้แต่ว่ามันสร้างความลำบากใจให้เขามากมาย
พบกันอีกครั้งอู๋ซันเสิ่งวางท่าได้เป็นปรกติ เขาปั้นหน้าราวกับไม่เดือดร้อนอีกครั้ง ความกังวลของพานจื่อจึงคลายไปได้

เหตุการณ์นั่นราวกับถูกลืมเลือน ทั้งสองกลับมาอยู่ในฐานะพี่สามกับลูกน้องอีกครั้ง

สิ่งที่ต่างออกไปคราวนี้ก็มีเพียง

ความรู้สึกเล็กๆที่ก่อเกิดขึ้นในใจ...

……………………………………………………………………………………………..
TALK:

เราเขียนอะไรลงไปยาวมาก ฟฟฟฟฟ มีแต่เพ้อล้วนๆ

เข็มขัดอยู่ตรงไหนแล้วนะ??55 เป็นอุปกรณ์มัดนักโทษคะ

ทำไมหาพานสามอ่านไม่ได้เลยแงงงงงงง เราเขียนเองก้ได้แงงง



ขอถามไว้ตรงนี้ มีใครลอยแพ”สามเสีย”หรือ”เสียสาม”อยู่บ้างไหม555
เหมือนจะยังไม่เคยเห็นเลย สงสัยเกาะขอนไม้อยู่คนเดียวหรือเปล่า55

256 days left

[mage]

่าวงฃงา้กฟหกดเ่สวดกห่าย /ดิ้นปัดๆอยู่บนเตียง

ชอบบบบบบ ชอบมากเลยค่ะ
แงงง ไม่รู้จะเม้นต์อะไร คือเป็นพานสามที่ดี ;///;
ภาษาก็ลื่น หลังๆพานสามหายากจริงๆค่ะไม่ค่อยเห็นเลย

ชอบประโยคนี้ >> "พี่สามไม่เคยรับรู้ถึงความเป็นห่วง ความกังวลของคนรอบข้าง เขาใช้ชีวิตอิสระและตามใจตัวเองมากเกินไป"
รู้สึกมันบอกความเป็นอาสามได้ดีค่ะ > <

ความรู้สึกเล็กๆเกิดแล้วต้องสานต่อนะคะ สานต่อออออออออ
ส่วนสามเสีย เสียสาม ยังไม่เคยชิพแต่ก็ไม่ลังเลถ้ามีคนเอาสะพานมาวางให้ข้ามลงนะคะ * q *

[zerin]

พานสามที่รอมาเนิ่นนานน//แม่ยกพานสามโบกป้ายรัวๆ ชอบเวลาอาสามด่าพี่พานจังค่ะ(?) เร้าใจแปลกๆ555 พี่สามคนบ้าา คนเค้าเปนห่วงรู้บ้างมั้ย!

[Fenrir]

อ้าว ไหงต่างฝ่ายต่างทำเป็นลืมซะงั้น ความจริงลืมไม่ได้แต่แกล้งทำเป็นลืมใช่มั้ยล่ะ ไม่งั้นไม่มีเสี้ยวของสิ่งเล็กๆอะไรบางอย่างเหลืออยู่ในใจหรอก!

[Naitear]

โฮกกกกกกกกกก ///////////// ฟฟดดหฟฟกหฟฟฟหฟฟ #แม่ยกพานสามวิ่งเข้ามาโบกป้าย อ่านแล้วเขินตามเลยค่ะ ฉากหน้าใกล้นั่นฟกหฟหหฟฟฟฟ โดกิโดกิโดกิโดกิโดกิ #สติแตกแล้วค่ะ ฟกดฟฟกฟฟฟหฟฟ

ชอบที่เอาประเด็นอาสามหายตัวบ่อยๆมาเขียนค่ะ รู้สึกว่าพานจื่อก็ต้องเป็นห่วงพี่สามเขาจริงๆถึงได้พูดถึงแทบจะทุกลมหายใจแบบนั้น (ส่วนตัวแอบคิดว่าที่พูดชื่อพี่สามบ่อยๆเพราะมีความรู้สึกอะไรแฝงอยู่รึเปล่านะกิกิกิกิ/////) แต่แหม ถึงขั้นมัดอาสามซะกลมแบบนั้นคงไม่ใช่แค่จะขวางไม่ให้ไปแล้วมั้งคะ ^ q ^ แบบว่า.. เอสเอ็---- #แค่กแค่กแค่ก

เสริมตรงสุดท้ายนิดนึงค่ะ แอบรู้สึกว่าสองคนนี้อยู่ใกล้กันมากๆ ความผูกพันธ์ก็ทำให้เปลี่ยนเป็นความรักได้เหมือนกันเนอะ โดยเฉพาะยิ่งมีเหตุการณ์โดกิแบบนั้นยิ่งทำให้เปลี่ยนได้ง่ายเลย โฮกกกก ชอบจริงๆค่ะ อ่านแล้วเขินมาก ขอบคุณสำหรับฟิคพานสามน่ารักๆนะคะ /////////

[Tang_An-An]

อร้ายยยยยยยยย เฮียพาน ที่แท้รสนิยมเฮียเป็นแบบนี้นี่เอง//ผัวะ
เขินสุด ๆ อ่าห์...

[aiwendil]

ฮะแหนะ มาให้อยากแล้วก็จากไป
ทำไมไม่จูบไปเลย!!! จูบไปเล้ยยย!!
ให้รู้ว่าซะบ้างในบ้านใครใหญ่ #ผลัวะ!!