[OS] #dmbjdaily 'กิเลน' [จางฉี่หลิงxอู๋เสีย (ผิงเสีย)]

[velvetronica]

[OS] 'กิเลน' [จางฉี่หลิงxอู๋เสีย (ผิงเสีย)]
*สปอยล์เล่ม10ค่ะ*

อากาศภายนอกของเอ้อเต้าไป๋เหอเย็นจัด ต่อให้ไม่มีหิมะตกลงมาให้เห็นชัดเจนแต่ลมที่พัดผ่านช่องลมเข้ามาก็ทำเอาฮีตเตอร์แก่ๆ ในห้องพักหมดสภาพได้ไม่ยาก
อู๋เสียนอนขดตัวอยู่บนเตียงแข็ง ชายหนุ่มนอนคิดสะระตะถึงสิ่งที่กำลังทำอยู่ ...ถ่อมาถึงนี่โดยที่ไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยมันเท่ากับฆ่าตัวตายชัดๆ เขารู้ว่าไอ้บรรดาของที่ไปกว้านซื้อมาวันนี้คงช่วยบรรเทาอุณหภูมิเยือกแข็งบนฉางไป๋ซานไม่ได้ดีเท่าไร แต่เขาก็ไม่อาจเสียเวลามากกว่านี้ได้แล้ว
วิ่งตามอย่างไร้สติมาจากหังโจว อู๋เสียยอมรับว่าตัวเองไม่ได้คิดอะไรเลยนอกจากจะไม่ยอมปล่อยให้คนที่เดินมาบอกง่ายๆ ว่ามาลา หายหัวไปเฉยๆ ...หลังจากนี้คงโดนเซี่ยอวี้ฮัวคิดค่าตอบแทนเป็นการจิกกัดอีกหลายคำ แต่นั่นก็คงต้องเอาไว้ก่อนเพราะเรื่องตรงหน้าสำคัญกว่า

เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นพร้อมกับร่างของอีกฝ่ายที่เดินออกมา จางฉี่หลิงไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียวตามสไตล์ เพราะห้องนั้นปิดไฟสนิทเขาจึงเห็นเพียงเงาลางๆ ว่านักหายตัวมืออาชีพคนนี้ล้มตัวนอนลงบนอีกเตียงหนึ่ง

บรรยากาศยามค่ำคืนกับเสียงลมหวีดหวิวชวนให้รู้สึกฟุ้งซ่าน อู๋เสียเลิกผ้าห่มออกมาชะโงกดูเป็นรอบที่สามว่าอีกฝ่ายยังอยู่หรือเปล่าแล้วจึงพลิกตัวนอนขดไปอีกทาง

แต่เขาก็ทนได้ครู่เดียว...สุดท้ายก็ลุกขึ้นมานั่งจ้องเพ่งฝ่าความมืด กลุ่มผมสีดำบนหมอนทำให้รู้สึกโล่งใจได้เพียงชั่วครู่ความคิดใหม่ก็แล่นเข้ามาในหัว...ถ้าหากจางฉี่หลิงหนีไปตอนที่เขาหลับจะทำอย่างไร
นายน้อยแห่งบ้านสกุลอู๋นึกอยากทึ้งหัวตัวเองขึ้นมาฉับพลัน จะนั่งเฝ้าทั้งคืนก็เกรงว่าพรุ่งนี้คงจะมึนจนเดินตามอีกฝ่ายไม่ทัน จะล่ามเอาไว้ก็จะมีพันธนาการใดรั้งไว้ได้...

อู๋เสียตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินดุ่มเข้าไปหา ชายหนุ่มเอื้อมมือเข้าไปใกล้หมายจะดึงผ้าห่มของอีกฝ่ายออก แต่แล้วมือแข็งแกร่งก็คว้าหมับกระชากคนที่เหมือนจะตัวหนากว่าแต่อ่อนแอกว่าเห็นๆ ลงไปกดกับเตียง
ไม่มีคำพูดอะไรจากคนที่นอนคร่อมยึดข้อมือของเขาไว้จนแน่น แต่สายตาที่เห็นจากระยะนี้ก็พอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังสงสัยในการกระทำของเขา

"ฉันแค่กลัวนายหนีไปตอนที่ฉันนอน"

จางฉี่หลิงถอนหายใจแผ่วเบาแล้วตอบเสียงนิ่ง

"สุดท้ายฉันก็ต้องไปอยู่ดี"
"บอกแล้วว่าจะไปด้วย...ฉันควรจะใช้อะไรมัดนายไว้ดี" ประโยคหลังเขาตั้งใจพึมพำกับตัวเองจึงไม่ได้คาดหวังคำตอบ แต่อีกฝ่ายกลับว่าเสียงจริงจัง
"...ฉันเคยบอกแล้วไง"
"หืม..."

ด้วยระยะที่ใกล้แค่นี้อู๋เสียสัมผัสได้แม้แต่ลมหายใจอุ่นที่เป่ารดแก้ม สายตาของจางฉี่หลิงมักจะว่างเปล่าเสมอแต่ครั้งนี้มันเหมือนมีประกายบางอย่างที่เขาไม่อยากเห็น
...ความเจ็บปวด...

"นายไง..." คนที่เคยพูดเหมือนปล่อยวางทุกอย่างตอบ "สิ่งที่เชื่อมโยงฉันไว้กับโลกใบนี้มีแต่นาย ถ้าจะพันธนาการฉันเอาไว้ได้...ก็มีแต่นายคนเดียว"

อู๋เสียมองใบหน้านั้น สองแขนที่เต็มไปด้วยแนวกล้ามเนื้อสวยสอดเข้ามารัดรอบตัว อ้อมกอดของจางฉี่หลิงอุ่นอย่างยิ่ง
ชายหนุ่มรู้สึกตัวสั่นเหมือนจะร้องไห้ เขาไม่เข้าใจอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว...ไม่เข้าใจเลย

"ร้องไห้ทำไม"
"ก็...ถ้าอย่างนั้นนายจะไปทำไม"

คำถามนั้นไร้ซึ่งคำตอบ...มีเพียงแรงกอดรัดที่เพิ่มมากขึ้นเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายฟังอยู่

จางฉี่หลิงไม่พูดหรืออธิบายอะไรอีกแม้สักคำ ทำให้อู๋เสียยอมแพ้แล้วหลับตาซบใบหน้าลงกับซอกคอ คนที่คร่อมอยู่ทั้งตัวจึงค่อยๆ ขยับให้ทั้งคู่อยู่ในท่าที่สบายโดยไม่คลายอ้อมกอดจากกันและกัน
อู๋เสียสังเกตเห็นขึ้นมาว่าริ้วลายสักกิเลนกำลังค่อยๆ ปรากฎขึ้นจางๆ เขาคิดเอาเองว่าคงเพราะอีกฝ่ายเพิ่งอาบน้ำร้อนมา จึงเบียดตัวเข้าไปหาอย่างคนขี้หนาว

อุณหภูมิอุ่นจนร้อนจากร่างกายของจางฉี่หลิงกำลังปลอบใจเขาท่ามกลางอากาศที่หนาวจนโหดร้าย
...อย่างน้อยวินาทีนี้เราก็ยังอยู่ด้วยกัน




::talk::

เกี่ยวอะไรกับกิเลน... อ้อ แถค่ะ //โดนตรบ //มั่ยชรั่ย
คือเราคิดว่าจังหวะนั้นของเล่มสิบเป็นตอนที่ทั้งคู่ลำบากใจมากถึงมากที่สุดค่ะ คือจางฉี่หลิงก็เจ็บปวดที่ต้องไปเหมือนกัน แต่เพราะโลกของเขามีแค่อู๋เสีย คนที่ต้องเข้าไปจึงต้องเป็นเขาเอง เราว่ากิเลนในความหมายของเรื่องนี้มันเหมือนผู้ปกป้องอ่ะค่ะ กิเลนที่ปรากฎตัวขึ้นมาตอนที่เด็กมีไข้ ก็เหมือนกิเลน(จางฉี่หลิง)ที่จะไม่ยอมให้อู๋เสียเข้าไปหลังประตู

//เขียนเองเจ็บปวดเอง //พรากแปปค่ะ //เราเมนผิงเสียจริงๆนะคะ นี่อินมาก

อ้อ แล้วก็ความเทียนเจินของนายน้อยค่ะ เราว่านายน้อยคงเทียนเจินประมาณนี้แหละ ฮาาาาาาาา

หวังว่าจะถูกใจกันนะคะ ขอบคุณค่าาาา

[sinnerdarker]

//ตีเวล แงงงงงงง

ทำไงดี มันสับสนระหว่างความน่ารักกับความดราม่า ฮืออ คือฟินแต่ก็เจ็บ อ๊ากกกก

ชอบที่นายน้อยขยับเข้าไปหาตาเมินค่ะ อบอุ่นเหลือเกิน

คือฟิคนี้ไม่รู้ทำไม แททนี่จะอ่านแล้วเจ็บ กลับรู้สึกดี เหมือนกับเราได้สัมผัสความอ่อนโยนของตาเมินซะอย่างนั้น

[MinMin]

"สิ่งที่เชื่อมโยงฉันไว้กับโลกใบนี้มีแต่นาย...ถ้าจะพันธนาการฉันเอาไว้ได้ก็มีแต่นายคนเดียว"

ขอกรี๊ดดังๆให้กับประโยคนี้ค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด

นายน้อยวิ่งตามมาแบบไม่คิด เตรียมตัวก็ไม่ได้เตรียม ขอเพียงแค่ตามให้ทันก่อน แล้วค่อยคิดทีหลัง แต่พอตามทัน ก็ระแวงว่าอีกฝ่ายจะหนีไปตอนตัวเองหลับอีก ฟิลมันใช่มากๆเลยค่ะ

คำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบ...อันนี้เจ็บปวดที่สุดแล้วค่ะ แงงงงงงงงง

[justpn04]

นายน้อยน่ารัก น่าหยิกแก้มมากเลย เทียนเจินจริง ๆ ตามเค้าดุ๊ก ๆ ไม่คิด ไม่ไตร่ตรองอะไรเล้ย 5555555555
ฟีลลิ่งหวานปนขมแบบนี้ อ่านไปแล้วกลมกล่อมมากเลยค่ะ จะว่าฟินก็ฟิน แต่ก็ยังได้อารมณ์เศร้า ๆ โหวงเหวงอยู่ TwT

[kuramajoy]

วรั้ยนายน้อยน่ารักคะ กิเลนก็นะ เอาใจนายน้อยหน่อยสิ

[kame_kazuha]

สิ่งที่เชื่อมโยงฉันไว้กับโลกใบนี้มีแต่นาย...ถ้าจะพันธนาการฉันเอาไว้ได้ก็มีแต่นายคนเดียว"

ชอบประโยคนี้ ฮืออ

นายน้อย สติละสติ แหมะ วิ่งตามอย่างเดียวเลยยย วันหลังแก้แค้นให้เสี่ยวเกอวิ่งตามนายน้อยบ้างดีกว่า

[Shiaeri]

เลือกไม่ถูกจะฟินหรือจะเศร้าใจดี

คืออ ฮืออออ มันอบอุ่นแต่มันก็เศร้าๆเหงาๆจังเลยค่ะ T____T

[zerin]

ทั้งฟินทั้งหน่วงเลยค่ะ นายน้อยกลัวเสี่ยวเกอหนีมากจริงๆแหล่ะค่ะ ขนาดในเล่มยังวิ่งหากันประหนึ่งซีรี่ย์เกาหลี TwT ชอบตรงทอล์คมากค่ะ เราแอบเห็นด้วยที่ว่าเสี่ยวเกอเองก็คงเจ็บปวดไม่แพ้กัน แต่ก็ต้องไปเพราะต้องการปกป้องนายน้อย ฮืออ

[Fenrir]

ปกติลายกิเลนขึ้นทีไรจะนึกถึงเรื่องหื่น แต่วันนี้...ยกให้เป็นกิเลนแห่งการปกป้องแล้วกันค่ะ

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆอบอุ่น(และเสียดแทง)หัวใจด้วงตัวนี้นะคะ ;w;

[efforip]

แง ตอนนี้แอบสงสารนายน้อยนิดๆ เสี่ยวเกอก็ใจเเข็งเหลือเกิ๊นนนน -0-"

[Feran.FS]

"สิ่งที่เชื่อมโยงฉันไว้กับโลกใบนี้มีแต่นาย ถ้าจะพันธนาการฉันเอาไว้ได้...ก็มีแต่นายคนเดียว"

อ่านเจอประโยคนี้...ไปไม่เป็นเลยค่าาาาาาาาา เสื่อเก๊อออออออออออ แง้งงงงงงงงงงงง//ร่ำร้องตามนายน้อยไปย์