[OS] #dmbjdaily (ชา) ช่วงเวลาที่รอคอย [?? x เสีย] -สปอยเล่มสิบ

[sinnerdarker]

[262 Days Left][OS] #dmbjdaily (ชา) ช่วงเวลาที่รอคอย [?? x เสีย] -สปอยเล่มสิบ-

++++++++++++++++++

ผมนั่งเป่าชาอยู่ที่เก้าอี้ริมระเบียง สายลมเย็นๆ ไหลผ่านเข้ามาภายในบ้าน อากาศในหังโจวเริ่มหนาวแล้ว ทำให้รู้สึกแห้งเบาสบาย ไม่เหนอะหนะตัวเหมือนฤดูร้อน แต่ก็ทำให้เย็นสะท้านถึงกระดูกได้เช่นกัน ถึงอย่างนั้นหากใส่เสื้อผ้าหนาเสียหน่อย อากาศเย็นๆ ก็จะทำให้รู้สึกสบายขึ้นในพริบตา


จากระเบียงบ้านของผม จะมองเห็นทะเลสาบซีหูอันเงียบสงบ ส่องประกายล้อแสงอาทิตย์ระยิบระยับ งดงามจนคล้ายได้ยินเสียงผู้คนจากที่ห่างไกลออกไป


เป็นความสงบที่ไม่ได้เผชิญด้วยมาแสนนาน


ผมหลับตาลง ซึมซับความเรียบง่ายนี้เอาไว้ ค่อยๆ ยกถ้วยชากระเบื้องขึ้นจิบ ให้รสร้อนขมไหลผ่านลงคอ กระทั่งเปลี่ยนแปรเป็นรสหวาน และแผ่ความอบอุ่นไปทั่วร่างกาย


สิบปีแล้ว


ผมรำพึงในใจ สิบปีที่จิตใจไม่เคยได้พักผ่อน สิบปีที่ความโหยหาแผดเผาให้ทุรนทุรายอยู่เสมอ สิบปีที่วิ่งวน หาสายโยงใยที่บอกตัวตนของสิ่งที่ทำหายไป สิบปีที่เปลี่ยนแปลงตัวเอง ทำสิ่งเลวร้ายอย่างบ้าคลั่ง แปรสภาพจากมนุษย์เป็นก้อนหิน เพื่อที่จะไม่พังทลาย


สิบปีอันเหนื่อยยากที่ไม่เคยได้หยุดพักหัวใจ


ยามนี้ เมื่อได้นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ข้างระเบียง ได้ยินเสียงสายลมและกระดิ่งดัวแผ่วปลาย เห็นทิวทัศน์สงบอันงดงาม กลับคืนเป็นเถ้าแก่อู๋ นายน้อยสามแห่งร้านขายท่าเปิ่น ก็คล้ายกับสิบปีที่ผ่านมาเป็นเพียงภาพฝัน


แต่ผมรู้ดี สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่ภาพฝัน ผมพาผู้คนไปตายจำนวนมาก ความจริง…ก็ไม่ได้กลับคืนสู่อดีต


เบื้องหลังเถ้าแก่อู๋แห่งร้านขายของเก่าในซอกถนน ผมคือเถ้าแก่อู๋เสียผู้ครองอำนาจแห่งวงการขุดสุสาน




สิ่งที่แปรเปลี่ยนไปแล้วย่อมไม่อาจกลับคืน




ผมแก่ไปมากเหลือเกิน หากแต่งงานตามวัยคงมีลูกชายอายุซักห้าหกขวบมาวิ่งวนเรียกเตี่ยจ๋าให้ชื่นหัวใจ ทว่าเวลาที่ผ่านมาผมอุทิศให้กับการตามหาเบาะแสของใครบางคน เฝ้ารอใครบางคน จนไม่อาจเหลือหัวใจและสายตาไว้มองใครอีกต่อไป


บางครั้งผมคิดว่าตนโง่เขลา เหตุใดจึงยึดติดกับคนที่ไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกไหม ตลอดมาผมปรับตัวเก่งเสมอ สาวน้อยที่ครั้งหนึ่งเคยรัก ยามเวลาผ่านเลยก็ชินชา แต่กับคนคนนี้ แม้เวลาผ่านไป แม้ตัวเองเปลี่ยนไป กลับยังรักไม่เปลี่ยนแปลง


ผมแปลกใจตัวเองเหลือเกิน เฝ้าถามว่าเพราะอะไร ถึงไม่เคยลืม ถึงไม่อาจเปลี่ยนใจ




ทว่าหัวใจเป็นสิ่งที่แปลกประหลาด



…เป็นสิ่งที่เราไม่อาจควบคุมได้


ผมสะบัดหัวเล็กน้อย ไล่ความคิดของตนออกไป จิบชาในถ้วยที่ชืดไปเล็กน้อย รู้สึกคล้ายความอ้างว้างคลี่คลุม


ฉับพลัน ก็รู้สึกถึงผ้าห่มที่คลุมไหล่ลงมา ให้ความอบอุ่นกับร่างกายที่ถูกพัดผ่านสายลมอันหยาวเย็น กับฝ่ามือทีกดลงบนไหล่ทั้งสอง


















.

.





“อากาศหนาว ลมเย็น นายไม่ควรนั่งอยู่ข้างนอก”



.

.






เมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคย ราบเรียบ ห้วนจัด ทว่าแฝงความห่วงใย ความอบอุ่นที่ซ่านอยู่ในร่างกายก็คล้ายจะวาบไปถึงหัวใจ


ผมหรี่ตาลงเล็กน้อย แย้มรอยยิ้ม ขยับแตะมือของเขาที่วางบนไหล่ทั้งสองข้างของผม


“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย สบายดีออก” ผมกล่าวบอกเขา “นายก็มานั่งด้วยสิ จิบชาอุ่นๆ ดูวิวสวยๆ สุนทรีย์จะตายไป”


“นายจะไม่สบาย” เจ้าของเสียงยังคงกล่าว น้ำเสียงห่วงใยดูคล้ายแฝงความหงุดหงิดพอสมควร ผมมองใบหน้าเขาและมองเครื่องแต่งกายของเขา อีกฝ่ายก็ใส่บางไม่ต่างกัน ทำไมถึงมาดุผมเอาเล่า หรือถือว่าตัวเองยังหน้าอ่อน ส่วนผมแก่แล้ว ต้องได้รับการดูแล


“นายก็เหมือนกันนั่นแหละ มาเอาผ้าห่มคลุมคนอื่นเขา ทำไมตัวเองใส่เสื้อบางๆ” ผมดุเขาไปอย่างไม่จริงจังนัก อีกฝ่ายขมวดคิ้ว ก่อนจะทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด


ขวับ!


“หวา!! ทำอะไรของนายน่ะ!” ผมตะโกนลั่น ยกแขนขึ้นโอบคอเขาไว้เมื่อถูกอุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าสาว โชคดีที่ระเบียงของผมอยู่ชั้นสอง หันออกไปทางป่าสวน จึงไม่มีใครเห็นสภาพน่าอายนี้ ไม่อย่างนั้นผมคงหมดหนทางแก้ตัว


เถ้าแก่อู๋ผู้น่าเกรงขามถูกอุ้มด้วยท่าเจ้าสาว รู้ถึงไหน อายถึงนั่น


ผมตวัดสายตาเงยมองเขากึ่งกล่าวโทษ ทว่าเจ้าตัวดูจะไม่เดือดร้อนกับความโกรธนี้ซักเท่าไหร่ อีกฝ่ายเพียงปรายตามองผมและนั่งลงบนเก้าอี้ พร้อมกับดึงผ้าห่มที่แต่เดิมคลุมร่างผมไว้ไปคลุมเอง


แต่ว่ากันตามตรงถึงไม่มีผ้าห่มก็คงไม่หนาวเท่าไหร่แล้ว …ในเมื่อผมตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาเช่นนี้ อุณหภูมิร่างกายของเขาร้อนมาก อบอุ่น มีเลือดเนื้อ


มีชีวิต


ผมหลับตาลง ขยับแขนโอบกอดเขาคืน รู้สึกถึงเสียงเต้นของหัวใจ รู้สึกถึงเลือดเนื้อที่มีอยู่จริง


เขาอยู่ตรงนี้จริงๆ.. ข้างๆ ผม


“…ชาชืดหมดแล้ว ฉันควรกลับเข้าไปเอาใหม่”ผมพึมพำขึ้น มองถ้วยชาที่ถูกวางชืดทิ้งไว้ ผมคิดจะดื่มชาให้ตัวเองผ่อนคลายแท้ๆ ทว่ายามนี้ กลับถูกความอบอุ่นของร่างตรงหน้าดึงดูดแทน


ผมซุกลงในอ้อมแขนของเขา ไม่มีความคิดที่จะลุกออกไปอุ่นชาในกาแม้แต่น้อย


“ในกายังอุ่นๆ อยู่” คนที่กอดผมไว้พึมพำ เอื้อมมือไปแตะผิวกระเบื้องเคลือบ ก่อนจะเทน้ำชาในถ้วยที่ชืดเย็นทิ้ง และเทน้ำสีเหลืองอำพันลงบนถ้วยชาใหม่


เสียงวางถ้วยกาน้ำชาดังเบาๆ ยามกระทบกับผิวกระจกของโต๊ะทรงกลม ก่อนที่เขาจะหยิบชาขึ้นมาจิบ สะดุ้งเล็กน้อยเพราะความร้อน


ดูท่าทางว่าถ้วยกาจะเก็บความร้อนได้ดีเกินไป ผิวข้างนอกไม่ร้อนมาก แต่ภายในยังร้อนอยู่


ผมหัวเราะเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาสำลัก ก่อนจะสัมผัสถ้วยชา เลยละไปถึงมือของเขา แล้วกระดกดื่มจากอีกทาง


ดวงตาราบเรียบคู่นั้นจับจ้องผม รอจนผมจิบชาจนพอใจ ก่อนจะขยับถ้วยชาไปทางตน ดื่มชาที่เหลืออยู่จนหมด


ผมพลันรู้สึกเขินขึ้นมาเล็กน้อย เพราะสิ่งนี้ให้ความรู้สึกราวกับเรากำลังทำพิธีสำคัญบางอย่าง ทั้งที่ความจริงก็แค่ดื่มชาจากถ้วยเดียวกัน


เขาวางถ้วยชาที่ไร้ของเหลวเติมเต็มลงบนโต๊ะ ดวงตาสีดำสนิทล้ำลึกจดจ้องผม บอกความปรารถนา ความรัก และความอ่อนโยนโดยปราศจากคำพูดใดใด


ฝ่ามือของเขาโอบประคองร่างผมอย่างทะนุถนอม อบอุ่น ด้วยความปรารถนาที่จะปกป้อง


ผมถามตัวเอง..เหตุใดไม่อาจลืม เหตุใดจึงต้องทุ่มเทถึงเพียงนั้น เหตุใดจึงเปลี่ยนตัวเองเป็นก้อนหิน เพียงเพื่อไม่ให้พังทลาย




เพื่อรอใครซักคน




คำถามที่เวียนว่ายวนอยู่นั่น…บัดนี้ได้คำตอบแล้ว


ผมทำทุกอย่างลงไปเพื่อให้ได้เขากลับคืนมา


และมันคุ้มค่า เมื่อบัดนี้เขาอยู่ตรงนี้ ที่นี่ เคียงข้างผม


ช่วงเวลาสิบปีที่ผมใช้มันไปอย่างบ้าคลั่ง..บัดนี้ยามย้อนหวนมอง กลับรู้สึกว่าคุ้มค่าเหลือเกิน


“จากนี้ไปจะหายไปไหนอีกไหม”ผมอดถามเขาไม่ได้ พลางยกสองมือขึ้นกุมใบหน้าของเขา “..จะบอกลา แล้วจากไปอีกไหม?”


“ไม่ไปไหนแล้ว” เขาเอ่ยบอก ขยับมือเลื่อนขึ้นทับลงบนหลังมือของผม ขยับมือผมออกเล็กน้อยและจุมพิตแผ่วเบาบนฝ่ามือ “หน้าที่ของฉันสิ้นสุดลงแล้ว ไม่เหลือสิ่งใดที่ต้องแบกรับ ตอนที่กำลังหลงทาง อยู่ในความเคว้งคว้าง นายก็ปรากฏตัวขึ้น กลายเป็นสิ่งที่ต้องแบกรับชิ้นใหม่…แต่ว่ายินดีแบกรับ

…จากนี้ไปจะอยู่ข้างนาย”


“ตลอดไป?”


“จนกว่าจะนายจะหมดลมหายใจ”


ความหมายนั้นไม่ต่างกันเท่าไหร่


แต่ ‘ตลอดไป’ เป็นคำที่ง่ายดายและเชื่อถือได้ยาก ยามได้ยินว่า ‘จนกว่าจะตาย’ ผมกลับรู้สึกว่ามันงดงามกว่า


ไม่ต้องอยู่ข้างกันตลอดไปหรอก..ขอเพียงในช่วงชีวิตนี้ที่ยังมีลมหายใจ แค่นั้นก็พอแล้ว


“ถ้านายลืมขึ้นมาฉันจะทำยังไง” ผมเอ่ยถาม จุมพิตหน้าผากของเขา


“ถึงแม้ลืมก็จะอยู่ข้างนาย” เขาเอ่ยตอบผม จุมพิตหน้าอกผ่านเนื้อผ้า..บริเวณของหัวใจ “รั้งฉันไว้ อย่าให้ไปไหน”


“นายมันรั้งยาก” ผมอดประชดไปไม่ได้ “สิบปีก่อนรั้งไว้ นายยังจากไป”


“ครั้งนี้ไม่ไปไหนแล้ว สิ่งสำคัญในชีวิต เหลือเพียงนาย”


ฟังแบบนั้นผมก็เริ่มรู้สึกเขินขึ้นมา ใบหน้าแดงเรื่อ รู้สึกว่าผู้ชายอายุเกือบสี่สิบหน้าแดงขึ้นมาไม่ใช่ของน่าดูซะเท่าไหร่ จึงเผลอซุกลงกับไหล่ของเขา และคล้ายได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาดังออกมา







ท่ามกลางสายลมหนาว แสงอาทิตย์เบาบาง เสียงกระดิ่งอ่อนหวานพริ้วไหว เราได้มอบคำสัตย์สาบานให้แก่กัน








จะอยู่ด้วยกัน..ตราบสิ้นลมหายใจ

END

สวัสดีค่า แงง ดีใจมาที่เขียนฟิคผิงเสียที่อบอุ่นอ่อนหวานแบบนี้ได้

ไปอ่านฟิคคุณด้วงโกะมาเลยอดไม่ได้ค่ะ บวกกับวันนี้เป็นหัวข้อชา จึงอดเขียนถึงบรรยากาศอ่อนหวานเงียบสงบเช่นนี้ไม่ได้

คนที่หลงเข้ามาอ่าน ขอบคุณจริงๆนะคะ เราอยากให้ทุกคนตื่นเต้นกับการเดาว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป เลยไม่ได้จ่าหัวค่ะ ได้แต่ส่งกระแสจิตขอให้เดาถูกว่านังซินจะเขียนอะไร แงงง

ขอบคุณที่อ่านอีกครั้งนะคะ!

[SilverCloud]

“จนกว่าจะนายจะหมดลมหายใจ” << ประโยคนี้ทั้งเศร้าทั้งซึ้งเลยค่ะ มันฟังดูเหมือนต่อจากนี้ทั้งคู่ก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดแล้วนะ แต่ในวันนึงนายน้อยก็คงจะจากไปก่อน
สำหรับเสี่ยวเกอแล้วนายน้อยก็ยังคงเป็นเทียนเจินอู๋เสียคนนั้นตลอดไปสินะคะ

[casey]

จากชาหลงจิ่งกลายเป็นชาโออิชิแบร๊วค่าาาาาา หวานมากอุ่นมาก (//´◔///ധ///◔｀//)
แต่แอบชะงักตรงจนกว่านายจะหมดลมหายใจ เหมือนบอกว่านายน้อยจะไปก่อนกลายๆ แง อากงคะ

[Duke_of_Florence]

ขอบคุณมากค่ะ ซึ้ง ปลื้มปริ่มน้ำตาไหล

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง สิบปีที่รอคอย วันที่ทั้งสองได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง

เป็นฟิคที่อบอุ่นเหลือเกิน ถ้าบอกว่าเมื่อวานอ่านฟิค ฝัน ลวง หลอก แล้วน้ำตาไหลเพราะความเหงา เศร้าล่ะก็ วันนี้ก็ต้องบอกว่าเราน้ำตาไหลอีกครั้ง ด้วยความเต็มตื้น อิ่มเอมหัวใจ

ชอบบรรยากาศของความรักที่ทุ่มเทของคู่นี้มากเลยค่ะ สิบปีมานี้นายน้อยของเราเปลี่ยนไปมาก เหนื่อยยากแสนสาหัสไม่เคยหยุดพัก ทำทุกอย่างเพื่อคนคนหนึ่ง ยึดติดอยู่กับคนคนนี้ได้เป็นสิบปีนี่เราว่ามันไม่ธรรมดาแล้วนะคะ

ในชั่วชีวิตของคนคนหนึ่ง ไม่มีอะไรจะมีความสุขมากไปกว่าการได้อยู่กับคนที่เรารักแล้วอีกแล้ว

ฟินตัวแตกไปเลยตรงคำสาบานของทั้งคู่ค่ะ อยู่ด้วยจนกว่านายจะหมดลมหายใจ เราเคยคิดนะว่าถ้าอู๋เสียตายไปก่อนแล้วเสี่ยวเกอไม่แก่หรือมีอายุยืนมากๆเนี่ย เสี่ยวเกอรออู๋เสียกลับชาติมาเกิดใหม่อีกครั้งได้เลย แล้วก็ได้พบกันอีก รักกันอีก โอ๊ย ฟินอีกแล้ว 555+

ขอขอบคุณอีกครั้งนะคะสำหรับฟิคตอนนี้ รับตอนจบของเรื่องเมื่อวานไม่ได้จริงๆ ความจริงเห็นชื่อเรื่องก็พอจะเดาได้แล้วว่าเป็นผิงเสีย อิอิ

ขอให้พวกนายทั้งคู่มีความสุข อยู่ด้วยกันตลอดไป ไม่ต้องพรากจากกันอีกแล้วนะ ^o^

[Yuwadee Wana]

รู้สึกดีมากกกกกกอ่ะ เหมือนเป็นหนังภาคต่อของ ฝัน ลวง หลอก ของเมื่อวานที่ทำเอาน้ำตาตก
หลังจากนายน้อยเผชิญความทุกข์มากมาย ก็ได้สมหวังอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป กับคนที่รอคอยมานานถึงสิบปี

บรรยากาศผ่อนคลายสบาย ๆ กับคนที่เรารัก
มันช่างละมุนละไมเสี่ยนี่กระไร
>\\\\\<

[karnalone]

หวาน...หวานมากจริงๆ นั่งจิบชาอยู่นี่ไม่ต้องใส่น้ำตาลเพิ่มแล้วค่ะ 

อู๋เสียนี่อ้อนมาก ฮรือออ ถึงจะเกือบสี่สิบแต่ฉันก็ยังมองว่านายน่ารักอยู่ดี นายเมินนั่นก็เหมือนกันแหละ

เสี่ยวเกอดูแลดีมาก กะจะชดเชยสิบปีที่เสียไปสินะ

เป็นฟิคที่อ่านแล้วหวานละมุนอุ่นหัวใจมากค่ะ  ไม่ต้องเคียงข้างกันตลอดไป แค่เพียงช่วงที่ยังมีลมหายใจก็พอ  //ระเบิดตัวตาย

น่ารัก ชอบบบบบบบบ

[patri_perry]

หวานมาก ////

จากนี้ไป ตราบที่นายน้อยยังมีชีวิต ก็จะมีเสี่ยวเกอคอยอยู่ด้วยไม่ไปไหน

เวลาสิบปีที่เสียไปแลกกับทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ก็ถือว่าคุ้มนะนายน้อย ;-;

[Fenrir]

ไม่มีอะไรดีไปกว่าการมีคนที่เรารักอยู่เคียงข้างจนวันสิ้นลมหรอกค่ะ

ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆของเรือหลักนะคะ อ่านตอนเช้าแล้วอบอุ่นหัวใจดีจริงๆ >w<

[FateKiRi]

เขินค่ะคุณซิน เสี่ยวเกอคนบร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ยิ้มตั้งแต่ต้นจนจบ แถมอ่านไปรู้สึกเขินขึ้นเรื่อยๆ บ้าจริมๆ
อุ้มท่าเจ้าสาว ดื่มชาถ้วยเดียวกัน คำพูดเหล่านั้นบางละ นี่มันคำสาบานรักคำสัญญาในพิธีแต่งงานชัดๆ
แอร๊ยยยยยยย ไม่ไหวแล้ว รู้สึกอบอุ่นใจ><

[Vi-o-let]

เป็นฟิคที่ละมุนมากค่ะ อ่านแล้วอบอุ่น อ่อนโยนมากเลย
ขอบคุณสำหรับฟิคค่า

[zerin]

เพิ่งมีเวลาได้อ่านฟิคนี้ของคุณซิน อาา อบอุ่นหัวใจเหลือเกินนน U////U

[karnzaya]

เป็นฟิคที่อบอุ่นมากค่ะะ แงงงงง
อ่านแล้วเขินเบา ๆ บทสนทนาของทั้งสองคนให้ฟีลเหมือนสาบานรักตอนแต่งงานเลย ชอบมากเลยค่ะ /// w ///

[Shiaeri]

ทั้งๆที่ฟิคออกจะหวานแต่อ่านแล้วแอบปวดใจเบาๆ
เพราะบรรยากาศมันดูสงบ เรียบง่าย และพอดีเกินไปมั้งคะ(ฮาา)

ดีที่จบแค่ตรงนี้ ถ้ามีต่อกลัวจะหักมุม(...) /โดนชก ขอโทษค่ะะะะะ ชอบคิดมากไป แอร๊ฟ O<--<

แต่ชอบคำว่าจนกว่าจะหมดลมหายใจมากเลยค่ะ ฟฟฟ อบอุ่นนนนนนนนนนน
รอการ์ดเชิญไปงานแต่งอยู่นะคะ (แค่ก)

[k_yame]

อ่าาาาา  รู้สึกดี ..... ชอบแบบนี้มากเลยค่ะ
แบบว่า...ความหวาน ความอบอุ่น เบาบางแต่ล่องลอยไปทั่วในอากาศมาก
อาจไม่ได้หวานเยิ้มจนกรี๊ด แต่หวานพอดีๆ กินได้นาน(อัลไลน่ะ) ฮ่าๆๆ
แบบว่า แบบว่า หวานอบอุ่นแบบผู้ใหญ่ที่มั่นคง ไม่ได้หวานแหววเหมือนความรักวัยรุ่นประมาณนี้
สรุป...พูดไปพูดมาก็งง วกวนเวียนไปเวียนมาอยู่ที่เดิม สมควรหยุดเถิดด
ขอบคุณที่แต่งฟิคน่ารักนุ่มนวลๆมาให้อ่านค่าาา

[Dreamy]

หวานซึ้งกลมกล่อมแล้วก็อบอุ่นมากเลยค่ะ สรุปคือชาอร่อยมากเลยค่ะ//ไม่ใช่ละ
เหมือนฉากแต่งงานกันในหนังจีนเลย รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของนายน้อยแล้วก็เสี่ยวเกอเลยค่ะ เหมือนได้ไปนั่งส่องกล้องแอบดูเองจากในป่า ฟฟฟฟ
ขอบคุณที่แต่งฟิคดีๆมาให้อ่านนะคะ ;w;

[Ak_Zokyo]

/กลิ้งมาตามเสต็ป พังด้วยฟิคคุณมินมินฟื้นด้วยฟิคคุณซิน /เบ่งกล้ามรับพลังหยาง #มรั่ย แง้ 55555555555

โอ๊ย มุ้งมิ้งงงงงงง จะบอกว่านอนอ่านรอบแรกบนเตียงแล้วซึ่งถึงคำว่าจิกหมอนเลยค่ะ /เอาหัวโขกผ้าปูเตียงรัวๆ หวานมาก ละมุนมาก ก๊าวมากกกกกก เขินมากกกกกก ฟินระดับเก้า ตอนนั้นที่บอกว่าซุ่มเหรอ จะบอกว่าซุ่มค่ะ อ่านวนหลายรอบแล้วด้วยค่ะ ก๊ากกกกก //////////

เขินตั้งแต่ผ้าคลุมไหล่ อุ้มท่าเจ้าสาว นั่งตัก แล้วโดนตอกฝาโลงด้วยฉากน้ำชาร่วมสาบาน นี่มันแต่งงานนนน นี่มันงานแต่งงานนนนนนน โอยยยยย เขินนนนนนนนนน

เกมนั่นด้วย อะไรกันคะ เขียนให้รู้ว่าเป็นเสี่ยวเกอโดยไม่บอกชื่อเสี่ยวเกอ ฮึ่ม ร้ายกาจ ร้ายกาจมาก แต่ทุกคนก็รู้ว่าเป็นเสี่ยวเกอด้วย แงงงง คือสุดยอด คือเก่งค่ะ คุณซินเชี่ยวชาญจนจับคาร์ทั้งนายน้อนทั้งเสี่ยวเกอแม่นแล้ว ไม่ระบุชื่อยังได้เลย ประสบการณ์50ฟิคนี่ต้องคารวะจริงๆ

ช็อตเสี่ยวเกอสำลักชาก็น่ารัก แล้วไม่ใช่ตลอดไปแต่จนหมดลมหายใจนี่มันยังไงกัน รู้สึกถึงรสชมๆนิดๆของชาในฟิคนี้แล้วล่ะค่ะ ฟฟฟฟฟฟฟ ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักๆอีกฟิคนะคะ /////////

[gustoon]

โอ้ยยยยยยยยย อิฉันปริ่มมมมมม
สองคนนี้แย่งกันจีบหยอดกันตลอดดดดดด
อยู่ด้วยกันจนหมดลมหายใจจจจ

[meanato]

อบอุ่นจังเลย...

[Feran.FS]

โอยยย อ่านแล้วมันฮาเลลูยา(?)มากๆเลยค่ะ แงงงงง

ฉากแต่งงานนี่มันอัลลัยยยยย

โอ๊ย เขินแทนเบาๆ

[Rozenkreuz]

อบอุ่นหัวใจมากเลยครับบบ
เสียแต่ประเทศนี้ไม่มีหน้าหนาว อ่านหน้าพัดลมรู้สึกว่าตัวเองร้อนผ่าวเลยทีเดียว ถถถถถ