[OS] #dmbjdaily (ฝัน) ฝัน ลวง หลอก -Liar Dream- [ผิงเสีย]

[sinnerdarker]

[263 Days Left][OS] #dmbjdaily (ฝัน) ฝัน ลวง หลอก -Liar Dream- [ผิงเสีย]

++++++++++++++++++++++++++

ฝันเห็นอะไรบางอย่างที่เลวร้าย

ฝันเห็นนายที่เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงสิ่งเชื่อมโยงอันเปราะบาง

ฝันว่าฉันต้องเดียวดายนับสิบปี

ในโลกที่ไม่มีนายอยู่

.

.


.

“อู๋เสีย…”

เสียงทุ้มต่ำราบเรียบดังขึ้นจากข้างบน สัมผัสอบอุ่นแตะลงบนแก้ม ตอนนั้นถึงรู้สึกได้ว่าน้ำตาไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว

“…เสี่ยวเกอ”ผมพึมพำ ลืมตาขึ้นมองเขาที่นั่งอยู่ข้างกาย ยื่นมือมาปาดน้ำตาของผมให้อย่างนุ่มนวล ใบหน้าเฉยเมยที่จ้องมองมาดูคล้ายมีร่องรอยของความห่วงใย

เขาคงเห็นผมร้องไห้ทั้งที่หลับอยู่ จึงลุกขึ้นนั่งด้วยความเป็นห่วง

ผมหรี่ตางเล็กน้อยพลิกตัวไปทางเมินโหยวผิง นอนจดจ้องใบหน้านั้นนิ่งนาน ในขณะที่เขายังคงเกลี่ยแก้มผม ปาดหยาดน้ำตาเปียกชื้นจนเหือดแห้ง

“ทำไมถึงร้องไห้” เขากล่าวถามผม ฝ่ามือที่เกลี่ยบางเบาเปลี่ยนเป็นสัมผัสแนบกับใบหน้าของผม นิ้วโป้งเกลี่ยปาดใต้นัยน์ตาอย่างแผ่วเบา

ผมยังไม่ได้ตอบเขาไปในทันที เพียงขยับมือขึ้นทาบมือของเมินโหยวผิงที่แตะอยู่บนแก้มตนไว้ ก่อนจะหลับตาลง ซึบซับความอบอุ่นของฝ่ามือหยาบกร้านนี้

ให้รู้ว่าเป็นความจริง

“แค่ฝันร้ายน่ะ” ผมตอบเขาไปในที่สุด  ดึงแขนอีกฝ่ายให้ลงมานอนด้วยกันต่อ แล้วขยับซุกเข้าไปอิงแอบในอ้อมแขนของเมินโหยวผิง

เขานอนลงตามผมอย่างว่าง่าย ขยับแขนวางให้ผมอาศัยหนุนต่างหมอน ผมขยับตัวซุกแผ่นอกเขาโดยไม่เกรงใจหรือเขินอาย และยกมือทั้งสองโอบกอดเขาไว้แนบแน่น

เมินโหยวผิงชะงักเล็กน้อย แต่ก็ขยับแขนโอบกอดผม มือหนึ่งของเขาแทรกโอบเอวผมไว้ อีกมือหนึ่งที่ผมนอนหนุนขยับเกลี่ยเส้นผมของผม ดูคล้ายกับปลอบโยน หรือไม่ก็เพียงลูบเล่น

แต่อย่างไรก็ดี บัดนี้ผมต้องการเพียงให้รู้สึกถึงกลิ่นอายของเขา ความอบอุ่นของเขา ตัวตนของเขา

เพื่อล้างความฝันอันเลวร้ายนั้นให้หมดไป

++++++++++++++++

ผมฝันเห็นความฝันที่เลวร้าย

ในความฝันนั้น เขามาลาผมเพื่อจากไปยังที่อันแสนไกล เป็นครั้งแรกที่มาลาทั้งที่เสมอมาไม่เคยใส่ใจ บอกว่าผมคือสิ่งเชื่อมโยงเพียงหนึ่งเดียวบนโลกใบนี้ และนั่นเป็ฯเหตุผลแห่งความอาวรณ์ที่ทำให้เขาต้องมาร่ำลา

ในความฝันนั้น ..ผมติดตามเขาไปด้วยความกังวล ลางสังหรณ์เลวร้ายอันทรมาน ดั้นด้นไปจนถึงภูเขาสูงที่เต็มไปด้วยหิมะ

ในความฝันนั้น ผมอ้อนวอนเขา ขออย่าให้ไป ทว่าสุดท้าย ก็ดูเหมือนต้องร้างรากัน

และกำหนดเวลาที่จะได้พบกันอีกครั้งคือสิบปี

.

.

ผมรู้สึกแปลกใจว่าทำไมถึงฝันอะไรแบบนั้น ในเมื่อความจริงเราใช้ชีวิตร่วมกันอย่างสุขสบาย วันนั้นเมินโหยวผิงไม่ได้มาเพื่อลาผมเสียหน่อย เขาเพียงกลับมาหาผมเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นลง อยู่ในสภาพเงียบสงบและว่างเปล่าไร้ที่ไป และเพราะแบบนั้นผมจึงขอให้เขาอยู่ด้วย ผู้ชายคนเดียวจะกินเปลืองใช้เปลืองซักเท่าไหร่กันเชียว

เมินโหยวผิงไม่ได้ปฏิเสธผม เขายอมอยู่กับผม จากนั้นกำแพงบางอย่างเริ่มถอยร่นลง พร้อมกับความสัมพันธ์ที่เริ่มก่อตัว

แล้วเราก็กลายเป็นครอบครัวเดียวกัน

ตอนนี้ผมมีความสุขมาก ดีใจที่ได้อยู่ข้างๆ เขา ความเจ็บปวดมากมายที่ผ่านเลยมาไม่อาจทำอะไรผมได้ตราบเท่าที่เขายืนอยู่ตรงนี้

ตราบที่ยังคงเห็นใบหน้าของเขาอยู่ในสายตา ได้สัมผัส ได้ซุกลงในอ้อมแขนนั้น ได้รับจุมพิตที่อบอุ่นและอ่อนโยน ได้ตกอยู่ในดวงตาที่แผดเผาด้วยความรักและความโหยหา

ได้อยู่กับเจ้าของรอยสักกิเลนที่เป็นของผมเพียงคนเดียว

.

.

.

.

ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเขา ผมยอมรับว่าคุ้มค่าและแสนสุข ราวกับหาที่อยู่ของตัวเองเจอ ราวกับค้นพบโลกทั้งใบที่ผมจะยินยอมอยู่ไปจนตาย พวกเรากินข้าวด้วยกัน นอนบนเตียงเดียวกัน ออกไปซื้อข้าวกินด้วยกัน ..ใช้ชีวิตร่วมกัน

บางครั้งยามฟ้าเปิด ผมก็ลากเขาไปนอนดูท้องฟ้าที่ริมระเบียง น่าแปลกที่เขารู้จักชื่อดาวทุกดวงบนฟ้า ทำเอาผมเจ็บใจที่ตัวเองเป็นฝ่ายแพ้

เสี่ยวเกอไม่ถนัดเรื่องเทคโนโลยี ผมแทบให้เขาแตะคอมพิวเตอร์หรือเครื่องใช้ไม่ได้ แต่ระยะหลังเมื่อผมพยายามอดทนสอนเขา ก็ดูเหมือนเมินโหยวผิงจะเข้ากับเครื่องอิเลคทรอนิกส์ได้ดีขึ้น

..เราเข้าใกล้กันมากขึ้น


ผมมีความสุขเหลือเกิน จนราวกับจะสำลักความสุขตายได้ แต่ยามนึกถึงความฝันที่ตนเห็นเมื่อครั้งนั้น ห็ทำให้หวาดกลัวเช่นกัน

ผมจะสูญเสียเขาไปหรือเปล่า?

หากเขาหายไปจากข้างกาย...ผมจะยังมีชีวิตอยู่ได้หรือเปล่า

นั่นเป็นคำถามที่ไร้คำตอบ

.

.

.



“นี่เสี่ยวเกอ อยากรู้ไหม ว่าวันนั้นฉันฝันร้ายเรื่องอะไร” ผมกล่าวในขณะที่เรากำลังเดินเล่นในงานเทศกาล วันนี้ที่หังโจวมีงานใหญ่ ร้านรวงออกแผงขายของเต็มถนนหนทาง โคมสีแดงสวยแขวนประดับตลอดทางยาว ส่องแสงสว่างวิบวับให้ยามค่ำคืน ผมเห็นว่าน่าสนใจเลยชวนเขาออกมาเดิน ชี้โน่นนี่ให้เขามอง แล้วเล่าให้ฟังว่าคืออะไร

ผมชอบออกมาเดินเล่นกับเขาเช่นนี้เสมอ เมินโหยวผิงมักจะไม่รู้อะไรที่สามัญธรรมดา ความจริงก็ถือเป็นเรื่องน่าหนักใจ แต่ผมชอบเวลาที่เขาได้เรียนรู้สิ่งเหล่านั้

ทำให้รู้สึกเหมือนเรากำลังค่อยๆ ถอยร่นเข้าหากัน

“เรื่องอะไร?”เขาเอ่ยถามผม ในมือเต็มไปด้วยถุงของกินที่ผมเป็นผู้ซื้อ แต่ขอให้เขาเป็นผู้ถือ

“…ฝันว่านายหายตัวไป”  ผมพึมพำตอบเขาเสียงเบา ใจหนึ่งเพราะรู้สึกว่าไร้สาระเกินจะเล่า ผมคงกลัวที่จะสูญเสียเขามากเกินไป “ฝันว่านายจากฉันไป มาบอกลา แล้วก็ไม่กลับมาอีก…”

ผมเงียบไปครู่หนึ่ง หัวเราะขมในคอ ก่อนจะหันไปย้มแห้งๆ ให้เมินโหยวผิงที่เดินตามมาแล้วกล่าวติดตลก “งี่เง่าดีเนาะ”

ทว่าเมื่อหันไปมอง กลับเห็นเขายืนนิ่งไป ไม่ได้ก้าวตามผมมา

มองด้วยใบหน้าที่แสนเศร้า

“…เสี่ยวเกอ?”

ลางสังหรณ์พลันตีร้องบอก ความไม่สบายใจพุ่งพรวดขึ้นมาจากส่วนลึกของจิตใจ

รู้สึกราวกับสรรพเสียงเริ่มเลือนหาย ผู้คนเคลื่อนคลาย และโลกก็ใกล้พังทลายลงมา

“ไม่หรอก”

เปรี๊ยะ

ได้ยินเสียงปริแตกของกระจก

ผมจดจ้องใบหน้าของเมินโหยวผิง เขาหลับตาลง สีหน้าคล้ายกับความอดทนที่สิ้นสุดลงในที่สุด คล้ายกับในที่สุดก็เข้าใจอะไรบางอย่าง

ยอมรับในอะไรบางอย่าง

ผมจดจ้องเขา ความหวาดกลัวพุ่งแหลนขึ้นมาจนร่างชาไปทั้งตัว

เขาเปิดเปลือกตาขึ้น พลันริมฝีปากก็เอื้อนเอ่ยบอกกล่าวด้วยเสียงชัดเจน

“เพราะโลกทางนี้ต่างหากที่เป็นความฝัน”

เคร้ง!

ฉับพลัน โลกทั้งใบก็แตกสลายไป กลายเป็นเศษกระจกเงา ร่วงหล่นลงไปเบื้องล่าง

เหลือเพียงความมืดที่ไร้พื้นที่หยัดยืน

ผมกับเขา เราต่างยืนนิ่งท่ามกลางความว่างเปล่าอันมืดมิด

“….นี่คือความฝันหรือ?” ผมกล่าวถามเสียงสั่นเครือ

เมินโหยวผิงไม่พูดสิ่งใด หากแต่เพียงผงกหัว ยืนยันว่าสิ่งนั้นคือความจริง

“...ทั้งหมดคือเรื่องหลอกลวง?”

ทั้งเรื่องที่ผมรับรู้ว่าเขามาหาผม เรื่องที่เราได้อยู่ด้วยกัน ผูกพันกัน เป็นเรื่องหลอกลวง และกลับกลายเป็นว่าความฝันอันเลวร้ายนั่นต่างหากหรือคือความจริง

เมินโหยวผิงไม่ตอบคำถามของผม เขาก้มหน้าลงมองพื้น แล้วระหว่างเราก็มีความเงียบถมทับลงมา

ผมปวดร้าวในอก กระบอกตาร้อนผ่าวจนคล้ายน้ำตาจะไหลรินออกมา ทว่าในชั่ววูบที่กะพริบตาเพื่อทำให้มันไหลมันออกไป โลกอันมืดมิดกับตัวตนของเขาก็คล้ายรางเลือนลง

“..ฉันต้องไปแล้ว” เขากล่าวบอกผม ร่างที่ชัดเจนเริ่มจางหายไป

ผมตระหนก รีบก้าวไปกอดเขาไว้ หวังจะยึดเหนี่ยวไม่ให้จากไป แต่แม้จะกอดไว้แน่น แทบจะกอดก่ายเหนี่ยวรั้ง ก็ดูเหมือนจะไม่อาจหยุดเขาให้จากผมไปได้

เหมือนกับในความฝันอันเลวร้าย ที่เมินโหยวผิงจากผมไปโดยไม่ยอมรั้งรอ ไม่ยอมฟังคำวอนขอ

ผมกอดเขาแน่น ซุกหน้าลงในหน้าอกของเขา แม้อยู่ในความฝันก็สัมผัสถึงความอบอุ่น สัมผัสถึงกลิ่นอายอันโหยหาและไม่อาจขาดได้

นี่เป็นภาพหลอนของความฝันหรือ? หรือเราสองคนต่างเชื่อมโยงกันผ่านความฝัน ผ่านความปรารถนาของผม

ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใด ผมก็ไม่พร้อมจะจากเขาไปตอนนี้

“ไม่ไปไม่ได้หรือ…อยู่ด้วยกันต่ออีกซักนิดก็ยังดี” ผมอ้อนวอนเขา แม้รู้ว่าไม่มีซักครั้งที่จะสมดังใจ “นายหายไปคราวนี้ จากความฝันอันนี้ เมื่อไหร่เราถึงจะได้พบกันอีกครั้ง เมื่อไหร่..เสี่ยวเกอ เมื่อไหร่ถึงจะได้เจอนายอีกครั้ง ฉันคิดถึงนาย..คิดถึงนาย..ไม่อยากห่างจากนายแม้แต่วินาทีเดียว”

ผมพร่ำรำพันอย่างลืมอาย วินาทีนี้มีเพียงความรู้สึกที่ไม่อยากให้เขาจากไป

ทว่าเขาก็ยังคงไม่พูดอะไร กระนั้น ก็คล้ายได้ยินเสียงกัดฟัน และอ้อมแขนที่โอบเข้ามาอย่างแนบแน่นสั่นสะท้าน

ราวกับไม่ปรารถนาจะจากจรเช่นกัน

ผมรู้สึกคล้ายก้อนสะอื้นเลื่อนจุกลำคอ จึงพยายามกลั้นเอาไว้ ทว่าน้ำตาก็ไหลรินลงมา

ตอนนั้นจึงรู้สึกถึงปลายนิ้วที่เกลี่ยลงบนใบหน้า

ผมเงยหน้าขึ้น มองเขาที่ก้มมองลงมา ใบหน้านั้นเจ็บปวดทรมานไม่ต่างกับผม

เราต่างไม่อยากพรากจากกัน

ผมสบถแผ่วในคอ ดึงคอเขาลงมาจูบ ส่งผ่านความเจ็บปวดทั้งหมดผ่านรอยจูบนั้น เมินโหยวผิงเองก็จูบตอบผม จูบที่สัมผัสได้ถึงความหนักหน่วง รุนแรง และโหยหา

เราจูบกับ กอดกันไว้แน่นด้วยความไม่ต้องการพรากจาก กระทั่งโลกสีดำสนิทนั้นเลือนหายไปในความว่างเปล่า

.

.

.

ตอนที่ตื่นขึ้นมา บนแก้มก็มีรอยเปียกชื้นของน้ำตาที่หลั่งริน

แต่ไม่มีใครนั่งอยู่ข้างๆ ปาดเช็ดให้ผมอีกแล้ว



END

[Fenrir]

ตอนแรกอ่านก็ว่าแฮปปี้ดีนะคะ แต่มันสะกิดใจตะหงิดๆตั้งแต่ชื่อเรื่องแล้ว....แล้วก็ โป๊ะเช๊ะ! หักหน้านายน้อยและด้วงอย่างเจ็บปวดที่สุด!!!!!! ;w;

แค่นึกภาพนายน้อยที่ถวิลหาอีกฝ่ายจนเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะกระทั่งคิดว่าฝันเป็นความจริงนี่มันน่าเศร้านะคะ อีกสิบปี.....เปิดประตูสำริดเมื่อไหร่นายน้อยต้องเกาะเสี่ยวเกอยิ่งกว่าเห็บแน่นอนค่ะ อารมณืคงประมาณว่า"ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้นายหายไปจากฉันอีกแล้ว ไม่มีวัน!"

[Duke_of_Florence]

เห็นชื่อฟิคก็รู้แล้วว่าดราม่าแหงๆ
อ่านครึ่งแรกก็หลอกตัวเองว่ามันอาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้ แต่ตอนหลังก็คาดไว้ไม่ผิด
หากเป็นแค่ฝันจริงๆ ก็อยากจะจมอยู่ในความฝันแสนหวานนั้นตลอดไป ไม่อยากตื่นขึ้นอีกตลอดกาล
ในฝันที่มีคนคนนั้นอยู่เคียงข้างไม่ห่าง ได้เป็นที่รัก เวลาที่เจ็บปวดหรือร้องไห้ ก็ยังมีมือคู่นั้นคอยโอบประคอง
แต่แล้วกลับต้องตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ตามลำพัง อู๋เสียร้องไห้ เราก็ร้องไห้ ความจริงช่างโหดร้าย T__T

[zerin]

คุณซินทำเราร้องไหหหหหห้ ฮือออออออ TT [ ] TT

[kame_kazuha]

ฝันอันแสนร้ายกาจจจ

ฝันให้มีความสุข ทั้งที่จริงแล้ว ความจริงมันทรมาณแสนสาหัส

ฮือออ

[Yuwadee Wana]

TT_TT

น้ำาตาไหลเบย

[karnzaya]

แงงงงงง คุณซินใจร้ายอะ ; - ;
อ่านทีแรกนึกว่าเป็นความจริง สุดท้ายเป็นความฝัน
แม้แต่ในฝันเสี่ยวเกอยังอ่อนโยนขนาดนี้...
เกือบร้องไห้ออกมาแล้วค่ะ น้ำตาซึมแล้ว ; - ;

[Naitear]

พออ่านถึง'เคร้ง' 'เปรี๊ยะ' แล้วใจสะท้านเลยค่ะ ความฝันที่แสนจะมีความสุข เมื่อตื่นขึ้นมา กลับกลายเป็นความจริงที่โหดร้ายที่สุด

แต่สัมผัสได้แต่เริ่มเรื่องถึงบรรยากาศดราม่าแล้วค่ะ ; q ;] #ฮรือ ผิงเสียมันเจ็บปวดตรงนี้เนอะ คนจะต้องไปก็ไม่อยากไป คนจะต้องจากก็ไม่อยากจาก สิบปีที่รอคอยมันยาวนาน เจ็บปวดจนต้องสร้างความฝันขึ้นมา อยู่ร่วมกันให้นานกว่านี้สักนิดก็ยังดี

แต่เราเชื่อค่ะ ว่าในการรอคอยอันโหดร้ายยาวนาน จะต้องมีผลตอบแทนความสุขที่คุ้มค่าแน่นอน

คุณซินทำเราดราม่าแต่เช้าาา ;; x ;;] โหดร้ายค่ะโหดร้าย #แต่ให้อภัยเพราะฮัวเสียทำเราบอบช้ำยิ่งกว่----- โดนดึงไปเรือหลักครู่นึงเลยค่ะ แฮ่

[meanato]

ร้ายกาจ คุณซินใจร้าย ไม่มีคนปาดน้ำตาให้นายน้อยแบบนี้เมื่อไหร่จะหยุดร้อง

[darkgreen]

มาม่าเต็มไปหมดเลยยยยยยยย ฮือออออออT[]T

[Shiaeri]

ใจร้ายมากค่ะ ฮึก ฮือ ใจร้ายมาก !!!!
คือเดาได้อะว่าจะเกิดอะไรขึ้น
แต่พอเกิดขึ้นจริงๆก็ทำใจยอมรับไม่ได้

ไม่เป็นไรนะคะนายน้อย เดี๋ยวด้วงตัวนี้จะไปเช็ดน้ำตาให้นายน้อยเอง ;___;

[Feran.FS]

ฮึก ฮึก ตอนแรกนึกว่าจะเป็นAuคู่ขนาน...

เจอ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เข้าไปนี่คือ ใจด้วงสลายพร้อมฝันนายน้อยเลยค่ะ แงงงงง

[velvetronica]

แงงงงงงงงงงง พุ่งน้ำตาใส่ซิน

โอยยยย เห็นชื่อเรื่องก็เดาพอได้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ แต่มันก็...แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

ฮือ ชอบตรงที่บอกว่าเราเข้าใกล้กันมากขึ้น กับเสี่ยวเกอยังไงมันก็มีข่องว่างยิ่งใหญ่...สิบปีนะนายน้อย สิบปีแล้วจะได้เริ่มใหม่กัน แงงงงงงงงงงง

//กอดซิน ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ

[gustoon]

เเงงงงงงงงง อู๋เสียอย่าร้อง#ปลอบตัวเอง
ทำได้แต่ฝันว่าเขากัลบมาได้แต่รอ
10ปีสู้เขาแล้วจะได้มาอยู่ด้วยกันอีก

[kuramajoy]

จริงๆเราเป็นสายชอบดราม่ามากนะ
ตอนที่บอกว่า ที่เจอเสี่ยวเกอต่างหาดคือความฝันเราลั่นเลยคะ
คือแบบอารมณ์ตอนนั้น อินไปกะนายน้อย
โถนายน้อยรออีกสิบปีนะ
ไปอัพเกรดราชินีตามหาผัวหก่อนนะ

[Rozenkreuz]

ฮือออออออออออออ
เศร้าระดับจักรวาล
ยิ่งอ่านพาร์ทเสี่ยวเกอยิ่งปวดหัวใจ ร้าววววววววว