[OS] #DMBJdaily (อนุบาล): พี่ชายคนนั้น... [ผิงเสีย]

[Koume]

[OS] #DMBJdaily (อนุบาล): พี่ชายคนนั้น... [ผิงเสีย]

หนูจะไม่ทนกับหัวข้อต้อย แฮ่กๆๆ ...เอ๊ะ คุณตำรวจเคาะเรียกทำไม (´･_･`)

Main Character: อู๋อีฉยง


-------------


ช่วงนี้เสี่ยวเสียดูแปลกๆไป

ผมค่อนข้างกลุ้มใจพอสมควร แม้ว่าเจ้ารองกับเจ้าสามจะบอกว่าผมคิดมากไปแล้ว เด็กอนุบาลแบบนั้นจะมีอะไรให้น่าเป็นห่วงกัน แต่พวกเขาไม่เคยมีลูกมาก่อน ย่อมไม่เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อว่าสามารถเป็นห่วงได้ทุกสิบนาที ผมได้แต่คิดฟุ้งซ่านไปคนเดียว ถึงกระนั้นเมื่อตอนที่ผมนำเรื่องกลุ้มไปบ่นให้คุณพ่อฟัง หวังจะหาคนเข้าใจได้บ้าง ท่านกลับเอาแต่ลูบหัวซันซุ่นติงแล้วส่ายหน้าเอือมระอา ...ลืมไปเสียสนิทเลยว่าคุณพ่อเป็นประเภทห่วงหมามากกว่าลูกหลาน

เสี่ยวเสียเพิ่งอายุได้ห้าขวบ เป็นวัยกำลังซุกซน โดยปกติแล้วผมจะเป็นคนไปรับส่งเขาที่โรงเรียนใกล้บ้านด้วยตัวเอง เพียงแต่ช่วงระยะหลังมานี่เสี่ยวเสียขอเดินกลับบ้านเอง เห็นว่าอยากอยู่เล่นกับสาวน้อยน่ารักที่ชื่อเสี่ยวฮัวก่อน ตอนแรกผมยอมรับว่าตกใจ แม้ระยะจากบ้านไปโรงเรียนจะไม่นับว่าไกลเกินไปนัก แถมระหว่างทางยังมีลูกน้องของทั้งน้องชายทั้งสองคนคอยเฝ้าให้อยู่ ผมไม่ได้จะเลี้ยงลูกชายเป็นแบบคุณหนูที่ไม่เคยเจอโลกกว้าง แต่ทำยังไงก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี สุดท้ายเจ้าสามเลยต้องสัญญาว่าจะเพิ่มคำสั่งลูกน้องให้คอยดูให้

ประมาณสี่โมงครึ่ง เสี่ยวเสียจะเดินกลับมาถึง จากนั้นจะวิ่งมาไล่กอดหอมทุกคนในบ้าน บอกกล่าวว่าตนกลับมาแล้ว คอยพูดเจื้อยแจ้วเรื่องที่เจอในตอนกลางวัน อาหารเที่ยงบ้าง เพื่อนๆบ้าง ทำแบบนี้จนเป็นกิจวัตรประจำวัน แต่สองวันมานี้เสี่ยวเสียไม่ได้ทำแบบนั้นอีก...

เจ้าตัวเล็กของผมกลับบ้านช้ากว่าปกติ(ที่เจ้าสามบอกว่าแค่สิบห้านาที—ตั้งสิบห้านาทีต่างหาก!) แถมมาถึงบ้านแทนที่จะมาให้ผมกอดให้ชื่นใจเหมือนเคย เขากลับมองตื่นๆแอบย่องหนีขึ้นห้องไปเสียอย่างนั้น ผมรู้สึกผิดปกติอย่างมากจนต้องมานั่งพูดกับน้องชายทั้งสองคน

สมัยนี้อันตรายมีเยอะ ผมเห็นข่าวออกทั้งพวกทำมิดีมิร้ายเด็กตัวเล็กๆ หรือแม้กระทั่งเพื่อนร่วมห้องกลั่นแกล้งกันเองก็ยังมี ผมไม่ได้มีนิสัยขี้กังวล แต่อดห่วงไม่ได้จริงๆ
“ไอ้หลานชายแค่ปวดขี้หรือเปล่า” เจ้าสามยักไหล่ตอบแบบขอไปที โดนเจ้ารองบิดหูเข้าให้

ผมส่ายหน้าเอือมระอาใส่น้องคนเล็ก เมื่อถามหาความคิดเห็นจากเจ้ารองที่น่าจะพึ่งพาได้มากกว่า เขาหยุดคิดไปสักหน่อย ขยับแว่นให้เข้าที่แล้วตอบว่า

“พี่ใหญ่คิดหรือเปล่าว่าเสี่ยวเสียได้นิสัยเจ้าสามมาไม่น้อยเลยทีเดียว”

ผมขมวดคิ้วงุนงง ส่วนเจ้าสามร้องหา “เจ้ารอง พูดอะไรของแก”

“เรียกพี่รองสิ” เจ้ารองดีดหน้าผากน้องเสียงดังเพี๊ยะ เห็นเป็นรอยแดงจางๆบนหน้าผาก ผมจำต้องรีบพูดห้ามศึกระหว่างน้องสองคน ตั้งแต่เล็กจนโตก็ยังกัดกันไม่เลิก ในฐานะพี่ใหญ่แล้วรู้สึกปวดหัวมาก แต่ถ้าปล่อยให้ตีกันเองต่อไป วันนี้คงคุยไม่ถึงไหนสักที

เจ้าสามเห็นผมเข้ามาแทรกกลางแล้วได้แต่พ่นลมหายใจฟึดฟัด หงุดหงิดเพราะทำอะไรต่อไม่ได้

“พี่ใหญ่ เวลาเด็กมีความลับ พยายามปิดแต่ไม่แนบเนียนนี่ก็ตลกดีนะ...” เจ้ารองหัวเราะเบาๆ ประโยคที่เขาพูดมาทำให้ผมเริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมากลายๆ นึกถึงคราวก่อนที่เสี่ยวเสียเผลอทำเสื้อเจ้ารองเปื้อน เจ้าตัวเล็กรีบแอบเอาไปซักแล้วพยายามทำสีหน้าไม่รู้เรื่องตอนโดนถามเพราะกลัวโดนเจ้ารองดุ ทั้งๆที่ซักคราบเสื้อออกไม่หมดแท้ๆ ผมเองก็เลี้ยงน้องชายมาทั้งคู่ นิสัยตรงจุดนี้ของเสี่ยวเสียเหมือนน้องชายคนเล็กผมไม่มีผิด พวกชอบแอบซ่อนความผิดตัวเองไว้แล้วทำเนียนกลบเกลื่อน สมแล้วที่เขาเป็นอาหลานกัน

เสี่ยวซันที่โดนพาดพิงเริ่มทำหน้าบึ้งตึง เขากอดอกตัวเองถามว่า “แกรู้ได้ยังไงเจ้ารอง”

เจ้ารองยักไหล่หน่อยๆ “ระหว่างทางมีทั้งลูกน้องแกกับลูกน้องฉันอยู่ตามทาง เสี่ยวเสียคงไม่โดนอะไรหรอก นอกเสียจากเจ้าตัวไปทำอะไรผิดมา พอถึงบ้านเลยต้องมาวิ่งหลบๆซ่อนๆ” ผมฟังแล้วยังอดคิดมากไม่ได้ ถามเขาว่า

“แล้วถ้าเสี่ยวเสียถูกเพื่อนรังแกล่ะ...”

น้องชายทั้งสองคนมองหน้าผม เป็นครั้งแรกที่เขาพร้อมใจกันพูด “พี่ใหญ่ นั่นเด็กอนุบาลเองนะ”




สามวันมาแล้วที่เสี่ยวเสียยังมีท่าทีผิดจากปกติ

เขากลับมาถึงเกือบห้าโมง ในตอนแรกผมคิดจะลองถามเขาให้รู้แล้วรู้รอดกันไป แต่เห็นสีหน้าตื่นๆของลูกชายแล้วก็รู้สึกสงสาร เขาเพิ่งอายุห้าขวบเอง ผมไม่อยากทำตัวเป็นพ่อใจร้าย ส่งเสียงดุด่าลูกชายให้เขามีแผลในใจ เดี๋ยวโตขึ้นไปจะเหมือนเจ้าสาม นั่นไม่ดีแน่นอน

ผมนั่งยองๆ ให้สายตาตัวเองตรงกับเจ้าตัวเล็ก ถามเขาว่า “เสี่ยวเสีย วันนี้ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง”

“..ก็ ก็ดีครับ”

เขาตอบแค่นั้น ตากลมๆเหลือบมองไปทางอื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่แค่เห็นผมก็รู้เลยว่าเขามีเรื่องปิดอยู่แน่ๆ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามฉีกยิ้มให้

“เสี่ยวเสีย ไม่มีอะไรจะบอกพ่อเหรอครับ?”

เสี่ยวเสียสะดุ้งโหยง หน้าเริ่มซีด ตัวเล็กจิ๋วสั่นเทาเหมือนลูกกระรอกที่กำลังตื่นตูม เขารีบตอบคำถามด้วยเสียงที่ดังกว่าที่ควร “ไม่มี!” เพียงแค่นั้นแล้วเจ้าตัวก็โกยอ้าว กอดกระเป๋าตัวเองแน่น วิ่งหนีขึ้นห้องไปทันที

“เดี๋ยว เสี่ยวเสีย!”




เหตุการณ์ข้างต้นวนลูปมาเกือบสัปดาห์ ผมเริ่มเอาแต่นั่งคอพับติดอยู่บนโต๊ะ เจ้าสามเห็นแล้วหงุดหงิดมาก

“พี่ใหญ่ก็คิดมากไป ขนาดอาเจ๊ยังไม่ว่าอะไรเลยด้วยซ้ำ” เจ้าสามสูบบุหรี่เฮือกใหญ่ พูดถึงภรรยาของผมที่ดูจะไม่มีผลกระทบต่อการเปลี่ยนแปลงนี้เพียงคนเดียว อันที่จริงเสี่ยวเสียดูเหมือนจะทำแค่หลบหน้าผม เจ้ารองกับเจ้าสามเท่านั้น กับภรรยาผมแล้วเขายังวิ่งไปออดอ้อนอยู่เลย สุดจะช้ำใจ

ผมแอบทำหน้าบึ้งตึงใส่เจ้าสามเล็กน้อย เขาพูดออกมาได้อย่างง่ายดาย ไม่เห็นใจคนแบบพ่อที่โดนลูกชายเมินเลยสักนิด ผมไม่ได้ทั้งกอดทั้งบอกฝันดีเจ้าตัวเล็กมาหลายวันแล้ว ชีวิตตอนนี้ห่อเหี่ยวเอามากๆ

เจ้าสามเห็นสีหน้าผมแล้วสะดุ้งเฮือก ยิ้มแหยๆใส่หนึ่งที

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วทำไมต้องคอยหลบหน้าฉันล่ะ” ผมร้องโอดครวญ เริ่มน้อยอกน้อยใจขึ้นมาเรื่อยๆ หรือบางทีเสี่ยวเสียอาจจะกำลังเกลียดผมกันนะ..

น้องชายผมเกาหัวแกรกๆ เขากัดก้นบุหรี่แล้วตอบว่า “บางทีเสี่ยวเสียอาจจะแอบมีแฟนมั้ง”

ปกติแล้วเจ้าสามชอบพูดส่งๆแบบขอไปที ผมไม่ค่อยได้เก็บเอามาใส่ใจเท่าไรนัก แต่คราวนี้ผมรู้สึกว่ามันมีเหตุผลเอามากๆ ไม่อย่างนั้นเสี่ยวเสียจะหลบหน้าผมไปทำไม คิดได้แล้วรีบผุดลุกขึ้นยืนทันที

“ไม่ได้นะ เสี่ยวเสียยังเด็กอยู่ ฉันไม่อนุญาต!”

เจ้าสามสำลักน้ำลายตัวเอง ไอแค่กรัวๆ “ดะ เดี๋ยว! พี่ใหญ่ ผมแค่พูดเล่น!!”

ผมส่ายหน้า เริ่มมีสีหน้าดื้อดึง “ไม่เลย เจ้าสาม งวดนี้นายพูดมีเหตุผลมาก” ผมขมวดคิ้วมุ่น ไม่อยากเสียเวลาอีก จัดการดึงคอเสื้อเจ้าสามให้ลุกขึ้น ดันหลังน้องชายกลับห้องนอน

“รีบไปนอนซะแล้วพรุ่งนี้ตอนบ่ายไปดูเสี่ยวเสียที่โรงเรียนกับฉัน”

“พี่หย่ายยยยย...”




ตอนบ่ายนี้อากาศกำลังดี แม้จะร้อนอบอ้าวไปสักนิดก็ตาม เจ้าสามที่โดนผมโทรจิกโทรเรียกให้มาเป็นเพื่อนยืนทำหน้าบึ้งใส่ผม เขากำลังทำท่าเคืองๆ แต่ผมไม่ได้สนใจเท่าไร รู้ดีว่าเจ้าสามก็แกล้งทำไปอย่างนั้นแหละ ถ้าเขาปฏิเสธผมจะทำอะไรเขาได้ ช่วงนี้ทั้งเจ้ารองเจ้าสามก็ได้ผลกระทบจากการโดนหลานเมินทั้งคู่ จะไปเล่นด้วยก็โดนหลานวิ่งหนี พอได้โอกาสมีหรือจะทิ้งไป ยอมตามมาอย่างว่าง่าย

ผมกำลังพยายามกวาดสายตามองหาลูกชายตัวเองก็เห็นคุณครูประจำชั้นของเสี่ยวเสียที่คุ้นหน้ากันดีเดินออกมาข้างนอกซะก่อน ผมรีบยิ้มกว้าง เดินเข้าไปทักทาย ถามเรื่องลูกชายของผมในช่วงนี้

ในช่วงแรกที่คุณครูเล่าก็ยังเป็นปกติ บอกว่าเสี่ยวเสียยังคงร่าเริงดี เล่นกับเพื่อนๆตามปกติ แต่แล้วเธอก็บอกว่า

“แต่วันนี้โรงเรียนเราเลิกตั้งแต่สิบเอ็ดโมงแล้วนะคะ เสี่ยวเสียแกเดินกลับบ้านไปตั้งนานแล้ว”

ทั้งผมกับเจ้าสามมองตาค้าง เพราะจนถึงตอนเที่ยงครึ่งนี้เราสองคนยังอยู่ที่บ้านอยู่เลย ถ้าเสี่ยวเสียเดินกลับตั้งแต่สิบเอ็ดโมงแล้วล่ะก็ ประมาณสิบเอ็ดโมงกว่าก็ควรถึงบ้านได้แล้ว ไม่น่าจะเดินสวนทางกัน ...ยกเว้นแต่จะเกิดอะไรระหว่างทางซะก่อน ผมรีบโทรหาภรรยาก่อนทันที แต่เธอก็บอกว่าเสี่ยวเสียยังไม่ถึงบ้าน เมื่อมองนาฬิกาก็เวลาบ่ายสองแล้ว นี่ลูกชายผมหายไปเกือบสามชั่วโมงแล้วอย่างนั้นเหรอ

พวกผมเดินออกจากโรงเรียนอนุบาล รีบก้าวเท้ายาวๆเดินหาในระยะใกล้เคียง เผื่อจะเห็นเจ้าตัวเล็กกำลังเดินอยู่สักที่ เจ้าสามโทรกระหน่ำหาลูกน้องใส่สังกัดรัวๆ สถบด่าว่าพวกเขาดูเส้นทางกันยังไง ปล่อยให้หลานชายตัวเล็กๆของเขาถึงหายไปได้ ผมได้ยินเสียงเจ้าสามประกาศกร้าวว่าถ้าภายในสิบนาทียังไม่มีใครหาร่องรอยหลานเขาเจอ ได้เจอเรื่องสนุกกันแน่ ผมรู้ว่าเรื่องสนุกของเจ้าสามคงไม่ใช่เรื่องน่ายินดีสำหรับลูกน้องเขาหรอก แต่ถึงกระนั้นก็ขี้เกียจไปใส่ใจ ตอนนี้ผมกำลังเป็นห่วงลูกชายมากกว่า

สมองคนเราก็น่าแปลก ในเวลาแบบนี้กลับคิดเรื่องราวในแง่ร้ายให้กลุ้มใจไม่หยุดหย่อน ผมไม่น่าอนุญาตให้เสี่ยวเสียเดินกลับบ้านเองเลย เขาเพิ่งจะห้าขวบเองแท้ๆ ยังอยู่ในวัยซุกซนไม่รู้ประสีประสาด้วยซ้ำ ในใจภาวนาให้เสี่ยวเสียเพียงแค่แอบเถลไถลไปนั่งเล่น ไม่ได้เกิดอุบัติเหตุหรือถูกใครพาตัวไป

เพียงสองนาทีหลังจากนั้นแต่เหมือนนานไปสิบปีในความคิด เจ้ารองโทรหาเจ้าสามพอดี ลูกน้องเจ้ารองเหมือนจะเห็นเสี่ยวเสียเดินไปแถวสวนสาธารณะเมื่อสองชั่วโมงก่อน ผมโล่งอกไปนิดหนึ่ง อย่างน้อยเขาก็น่าจะยังไม่เกิดเรื่อง แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเสี่ยวเสียจะไปสวนสาธารณะทำไมคนดียว

เราสองคนเดินมาถึงสวนที่ลูกน้องเจ้ารองว่า ผมกวาดตามองหาลูกชาย แล้วก็เห็นเด็กคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ใกล้ๆไม่ไกลนัก ผมฉีกยิ้มโล่งอก แม้จะเห็นแค่ข้างหลังก็ยังรู้ได้ว่าเป็นลูกชายผมเอง ดูท่าทียิ้มกว้างสดใส คงไม่มีอะไรน่าเป็นกังวล แต่พอผมกำลังจะเดินไปหา เจ้าสามกลับดึงไหล่ผมไว้ ส่ายหน้าเบาๆ

ผมมองเขาด้วยสายตาสงสัย เจ้าสามใช้นิ้วชี้แตะปากตัวเอง กระซิบเบาๆว่า

“พี่ใหญ่ มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่กับเสี่ยวเสีย”

เมื่อลองดูดีๆแล้วก็เห็นผู้ชายคนนั้นจริงๆด้วย เพียงแต่เขายืนพิงต้นไม้ ผมอยู่ในมุมอับสายตาพอดีจึงไม่ทันได้สังเกตุเห็น เขาสวมเสื้อฮู้ดสีน้ำเงินเข้ม กำลังยืนฟังลูกชายตัวเล็กของผมอยู่

เจ้าสามมีสีหน้าบึ้งตึงขึ้นเรื่อยๆ แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ไม่ค่อยชอบให้คนแปลกหน้ามายุ่งกับหลานชาย แต่ครั้งนี้นอกจากเสี่ยวเสียจะเมินเขาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วยังมานั่งเล่นกับใครที่ไหนก็ไม่รู้อีก

“พี่ใหญ่ ผมขอโทรบอกให้ต้าขุยเอาปืนกับพลั่วมาก่อน”

ผมหันขวับไปมองเขา ก็รู้อยู่ว่าเจ้าสามเป็นพวกโจรขุดสุสานเหมือนคุณพ่อ แต่ตอนนี้ไม่ต้องก็ได้กระมัง

“เอามาทำไม?”

เจ้าสามแสยะยิ้มเหี้ยม ชี้นิ้วไปทางผู้ชายคนนั้น “ผมจะจัดการเก็บให้หมดในทีเดียวน่ะสิ”

ผมฟังแล้วรู้สึกปวดสมองมาก ส่ายหน้าให้เขาหยุดความคิดบ้าๆนั่นซะแล้วเขยิบเข้าไปใกล้ขึ้นอีกนิด พยายามดักฟังว่าลูกชายผมกำลังคุยอะไรกับผู้ชายคนนั้น

บทสนทนาสองคนนั้นไปเป็นแค่ฝ่ายเดียว มีแต่ลูกชายผมที่ไปนั่งพูดเจี้ยวแจ้วกับอีกฝ่าย ถึงสีหน้าของผู้ชายคนนั้นจะดูนิ่งเฉย คล้ายไม่สนใจไยดีเรื่องที่เด็กน้อยคนหนึ่งพูด แต่ไม่รู้ทำไมผมกลับรู้สึกว่าเขากำลังฟังอยู่

...ไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไร

เอาล่ะ ผมจะยอมรับว่าผมหวงลูกชายก็ได้ ยิ่งเจ้าตัวเล็กกำลังนั่งคุยอย่างสนิทสนม หัวเราะยิ้มกว้างจนแก้มกลมๆขึ้นสีชมพูระเรื่อน่าบีบ นั่นเป็นสิ่งที่ผมเก็บไว้คนเดียวมาตลอดแท้ๆ..

ได้ยินเสียงกร๊อบแกรบอยู่ใกล้ๆหู หันไปทางต้นเสียงแล้วก็เจอเจ้าสามกำลังขูดต้นไม้เป็นรอยยาว สีหน้าทะมึนน่ากลัวมาก ผมมองแล้วเผลอผงะถอยหลังไป พยายามปลอบให้เขาใจเย็นๆก่อน

“แล้วพี่ชายจะไปไหนต่อเหรอ”

ผมได้ยินเสียงเสี่ยวเสียพูดถาม จึงหันความสนใจไปทางนั้นแทน พี่ชายของเสี่ยวเสียคนนั้นส่ายหน้า

“ฉันไม่รู้” ผมฟังแล้วแอบหงุดหงิด ตอบสั้นชะมัด ลูกชายผมอุตส่าห์นั่งคุยด้วยตั้งนานเชียวนะ

เสียวเสี่ยมองหน้าเขา ร่างเล็กๆปีนลงจากเก้าอี้ เดินไปหาเขาแล้วพูดว่า

“ถ้าอย่างนั้นโตขึ้นเสี่ยวเสียจะไปกับพี่ชายเองนะ” เสี่ยวเสียยิ้มกว้าง กอดเอวอีกฝ่ายไว้อย่างออดอ้อน ผมฟังแล้วอ้าปากค้าง ลูกชายของผมจะหนีตามผู้ชาย!

“เสี่ยวเสีย!! กลับบ้าน!”

ผมคิดไม่ทันไร เจ้าสามก็ตะโกนลั่น รีบวิ่งไปดึงเสี่ยวเสียกับผู้ชายคนนั้นออกจากกัน

“อะ อาสาม!!” เสี่ยวเสียร้องไห้ลั่น พยายามดิ้นหนีเจ้าสามแต่ก็ไม่หลุด เพื่อเป็นการตัดปัญหา เจ้าสามเลยตัดสินใจอุ้มหลานชายขึ้นมา ดูหวงเสียยิ่งกว่าคนเป็นพ่ออย่างผมซะอีก เขาหันไปมองผู้ชายคนนั้นตาขวาง ประกาศเสียงกร้าวว่า “หลานชายฉัน ไม่ยกให้นายง่ายๆหรอกโว้ย!”

ผมมองเจ้าสามเดินอุ้มลูกชายตัวเองหนีไป รู้สึกปวดหัวมาก

แต่เมื่อหมุนตัวกลับไป ผู้ชายคนนั้นที่เดิมมีสีหน้าเรียบเฉยกลับปรากฏรอยยิ้มบางๆ

“...ฝากตัวด้วยนะครับ”

เหมือนเส้นประสาทในสมองขาดผึง ผมไม่ยกให้! จะเป็นใครผมก็ไม่ยกให้!!




end...

--------

เลทอ่ะ! กรี๊ดดดดดดดดด ... /ล้มตึง/
ว่าจะแต่งฉากแยกที่เสี่ยวเสียหนีไปหาพี่ชายคนนั้น(?)ซะหน่อย แต่ไม่ทันแล้ว ; __ ;

ต้อยมู่นี่น่ากลัวจริงๆค่ะ

[Duke_of_Florence]

คุณเตี่ยเตรียมตัวไว้เลยค่ะ ได้เสี่ยวเกอมาเป็นลูกเขยแน่ เค้าอุตส่าห์ฝากเนื้อฝากตัวแล้ว
อาสามน่ารัก หวงหลานใหญ่เลย ทำใจนะอานะ ไม่รอดหรอก

[yakusoku]

อนาคตลูกเขยเลยนะคะ คุณพ่อตาทั้ง 2 คน อิอิ

[zerin]

คุณเตี่ยน่าร้ากก โอ้ย รักตระกูลนี้จังค่ะ555 แต่งสนุกมากเลย

[Ak_Zokyo]

ลูกเขยเขาฝากตัวแต่อ้อนแต่ออกให้เวลาทำใจเป็นสิบๆปีเลยนะเตี่ยคะ อาคะ (ว่าแต่นั่นเพื่อนอาไม่ใช่เหร--）

[ennewiis]

เสี่ยวเสีย นี่หนูเสนอตัวเองเลยเหรอลูก! 555555555555
การต้อยเด็กนี่มันดีจริงๆเลยนะคะ ขนาดเสี่ยวเกอยังต้องยอมให้ แถมฝากเนื้อฝากตัวซะเต็มที่ด้วย

[meanato]

แหมๆๆๆๆ จองตัวกันตั้งแต่เด็กๆเลยน้าาาาาาาาาาาา

[gaaraclub]

อร้ายยยยยย น่ารักมากกกกกกกก
อ่านไปนี่คือหยุดยิ้มไม่ได้เลยค่ะ แงงงงง
เตี่ยกับอาสามนี่ฮามาก หนูเสี่ยวเสียลูก เป็นเด็กเป็นเล็กหนีตามผู้ชายซะแล้ว เสี่ยวเกออดทนไว้นะ อย่าพรากผู้เยา----
-//////-

[Tang_An-An]

เออะ...เตี่ยสุดยอดเลยค่ะ5555
ส่วนอาสาม อารอง นึกว่ายากูซ่าที่มีลูกน้องคุมซอย5555
อู๋เสีย...เป็นเด็กเป็นเล็ก แหม่...อยู่บ้านนั่งนิ่ง ๆ ให้เขามาสู่ขอดีกว่าหน่า
//ตำรวจมาเคาะประตูบ้านหนูทำไม

[Yuwadee Wana]

55555 สงสารเตี่ยอ่ะ

"ลูกชายผมกำลังจะหนีตามผู้ชาย" กร๊ากกก

อาสามสุดยอด หวงยิ่งกว่าพ่อแท้ๆ อีก มีการขูดต้นไม้ด้วย

เสี่ยวเกอฝากตัวเร็วไปไหมคะ รึกลัวว่าตัวเองจะความจำเสื่อมอีก เลยรีบจองไว้แต่เนิ่น ๆ

แหม่ ไอ้เราก็นึกลุ้น นึกว่าเสี่ยวเสียจะตกหลุมเสี่ยวฮัวซะก่อน ที่ไหนได้ พี่เมินตัดหน้าจองตัวแต่เนิ่น ๆ

[Feran.FS]

โอ๊ย เตี่ยยยย นั่ลล๊ากกกกกกก เตี่ยมโนมากอ่ะ เตี่ยม่างงงงง เตี่ยเทียนเจินนนน ฟฟฟฟ

เสี่ยวเกอคะ ต้อยเด็กคุกนะคุก...

[earlyboy]

ตระกูลอู๋หวงเสี่ยวเสียน่าร้ากกกกกกกก
เตี่ยก็ใจดีกับเสี่ยวเกอหน่อยนะคะ เดี๋ยวก็ได้เกี่ยวดองกันแล้ว
ถ้าจะทำใจยังมีเวลาอีกหลายปีค่ะ ถถถถถถถถ

[faliona01]

เปิดศึก ตระกูลอู๋ปะทะตระกูลจาง
ลูกสาว เอ๊ย! ลูกชายจะโดนเคลมแล้ว ต้องป้องกันไว้ก่อน

เมินโหยวผิง นายมันร้ายกาจ!!
จองกันตั้งแต่ยังตัวแค่นี้เลยหรอ!!

[kaew_nya]

อาสามนี่ยิ่งกว่าเตี่ยอีกค่ะ
หิ้วหลานชายออกไปเลย
แต่สุดท้ายเตี่ยก็ปรี๊ดดด
เล่นมาฝากตัวกันงี้เลยเหรอนายเมิน
เตี่ยจะไม่ยกให้สินะคะ
อู๋เสีย...หนูจะหนีตามผู้ชายไม่ได้นะคะลูก

[sinnerdarker]

ฟืดดดดด ถ้าจะฝากตัวขนาดนี้ก็หมั้นไว้เลยสิคะ อย่ารีรออออ กรี๊ดดดดด 55

เตี่ยขาทำใจนะคะ ท่าทางลูกเตี่ยคงต้องแต่งเจ้าบ่าวเข้าบ้านน่ะค่ะ 555

[Nepenthes]

ยกไม้ยก นายน้อยของเตียยก็จองไปแล้วอ่ะ ////

[Rozenkreuz]

เด็กอนุบาลลลลลลลลลลลลลล เสี่ยวเกอ!! อนุบาลลลลลลล
คุกอยู่ใกล้ๆนี่เอง ฮรืออออออ

คุณเตี่ยขี้กังวล น่ารักอ๊าาาา
ตระกูลอู๋อุดมไปด้วยหนุ่มนิสัยน่ากิน แค่กๆ

[MildLove]

นายน้อยมีแต่คนรักอะ น่ารัก ><