[Trans] ราชานักตก (钓王) #ตอนพิเศษตรุษจีน2016 - Chapter 06

[souless_angel]

ราชานักตก 6

ที่ไว้กระดูก 留骨地


"เอ็งคิดดู แม่น้ำใต้พิภพกระแสน้ำไหลเชี่ยว แต่มันก็ไหลเชี่ยวได้เพียงทิศทางเดียว หาก ระหว่างบึงสองบึง มีกระแสน้ำไหลเชี่ยวสวนทางการสองสายคอยผลักดันกันอยู่
แสดงว่าต้องไม่ใช่แม่น้ำใต้ดิน แต่ต้องเป็นทะเลสาบขนาดใหญ่ยักษ์ ก้นทะเลสาบมีกระแสน้ำไหลเวียนแบบวงแหวน เหมือนกับการกวนน้ำซุป
ดังนั้น ข้าจึงทำหลุมตาน้ำเอาไว้ บนบึงที่ห่างกันสามสิบกิโลเมตรนี่"

เราเห็นมองดูตาแก่หยิบปากกามาร์กเกอร์แท่งหนึ่งขึ้นมาจากใต้โต๊ะชา แล้วก็เริ่มลงมือทำเครื่องหมายลงบนผนังอย่างบ้าคลั่ง
ช่างคล้ายกับสมัยที่ผมคิดคำนวณทุกสิ่งเมื่อคราวนั้น ให้ความรู้สึกหมดทางเยียวยา

"ข้าตีวงกลมที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางสามสิบกิโลเมตรขึ้น ในรัศมีสามสิบกิโลเมตรนี้ บึงลึกทุกบึงนั้นข้านึกภาพได้หมด แต่ตรงกลางๆ มีอยู่สองบึง
ระยะห่างจากกันเพียงสองสามกิโลเมตรเท่านั้น แต่ไม่ว่าจะโยนอะไรลงไป ก็ต้องเว้นช่วงหลายเดือนจึงจะไปปรากฏอยู่ก้นบึงอีกบึง"

ตาแก่เอาปากกาเคาะบนเครื่องหมายปากบึงสองจุดที่อยู่ใกล้กันมาก "ข้าคิดตั้งนานก็คิดไม่ตก ว่ามันเป็นเพราะอะไร"

"แล้วมันเป็นเพราะอะไร" นายอ้วนถาม

"ข้าคิดถึงความเป็นไปได้นับไม่ถ้วน แต่มันอัศจรรย์จริงๆ ความเป็นไปได้ที่ง่ายที่สุด ข้ากลับคิดไม่ถึง ข้าคิดอยู่นานหลายปีมาก
ทิศทางการไหลของกระแสน้ำเอย เส้นทางน้ำข้างใต้เหมือนเครือข่ายใยแมงมุมเอย ตั้งสมมติฐานมากมาย แต่ที่ไม่เคยคิดถึงเลย พวกเอ็งก็ไม่มีทางคิดถึงเลย นั่นเป็นเพราะ---"

"เพราะข้างใต้มีกำแพง" เมินโหยวผิงพูดแทรกขึ้นเรียบๆ

ตาแก่สะอึกทีหนึ่ง เมินโหยวผิงรับปากกามาจากมือเขา แล้ววาดเส้นโค้งเส้นหนึ่ง คั่นกลางระหว่างบึงสองบึง

ในรัศมีวงกลมสามสิบกิโลเมตร ตรงกลางมีเส้นโค้งหนึ่งเส้น แบ่งบึงสองบึงไว้สองฝั่ง

"คุณพระปู่ย่าตาทวด" นายอ้วนกล่าวอย่างประหลาดใจ "มันคือแผนภูมิไทเก๊ก"

ตาแก่มองเมินโหยวผิง "เห็นหรือยัง ข้าบอกแล้วว่าทะเลสาบข้างใต้เกิดจากคนทำ"

"บึงที่มีคนตายคือบึงไหน" เมินโหยวผิงถาม

ตาแก่ชี้ไปยังหนึ่งในจุดดวงตาไทเก๊ก บอกว่าตรงนี้

"ตอนนั้นเป็นวันอะไร"

ตาแก่งุนงง นิ่งอึ้งอยู่นาน ก่อนจะบอกวันที่ออกมา มันอยู่ในปี 1995 เมินโหยวผิงมองผม ผมรู้ว่าเขาต้องการอะไร คำนวณในใจเล็กน้อย
"ปีอี่ไห้ (乙亥 ปีกุนธาตุไม้ เป็นชื่อปีนักษัตริย์ตามหลักปฏิทินจีน) ผมหยิบมือถือขึ้นมาค้นข้อมูล เมื่อค้นดูก็กระจ่าง

"ปีอี่ไห้มณฑลฝูเจี้ยนมีมวลอากาศร้อนอย่างพบเห็นได้ยาก ไอน้ำสะสมรวมตัว ระดับน้ำใต้ดินลดต่ำ บีบให้ปลาตัวนั้น ต้องว่ายขึ้นมาจากก้นบึง"

เมินโหยวผิงพูดว่า "หลังอากาศร้อนในภูเขาย่อมเกิดพายุฝน เมื่อระดับกลับมาสูงขึ้นเหมือนเดิม มันก็กลับไปแล้ว หากไม่มีอากาศร้อนเหมือนในตอนนั้น คุณไม่มีวันตกปลาตัวนี้ได้อีก"

ตาแก่จ้องมองเมินโหยวผิงด้วยดวงตาเป็นประกาย "เสี่ยวเกอ (พี่ชายน้อย) ท่านนี้ ที่ท่านพูดมาข้าก็รู้ ดังนั้น ข้าจะลงไปตกมันข้างใต้ ข้าอยากให้---" เขาชี้ไปที่เส้นแบ่งกั้นเส้นนั้น

"ในเมื่อปลาถูกกำแพงนี่กั้นไว้ได้ แสดงว่ากำแพงนี้อยู่พ้นจากระดับน้ำ ข้าจะลงไปตกมันบนกำแพง ข้าอยากให้พวกเอ็ง ส่งข้าลงไป
บึงไทเก๊กข้างล่างนี้ไม่รู้ใครเป็นคนสร้าง แต่ย่อมมีความวิเศษ ความวิเศษใดๆ ของมัน พวกเอ็งเอาไปทั้งหมด ส่วนข้าต้องการลงไปตกปลาเท่านั้น" พูดจบตาแก่ก็มองพวกเราอีก

"ตกลงไหม ท่านทั้งหลาย"

เมินโหยวผิงมองผมแวบหนึ่ง ผมถามตาแก่เรียบๆ "ถ้าเป็นจริงอย่างที่ท่านว่า ท่านอายุปูนนี้แล้ว โดยทฤษฎี มันคือมีไปไม่มีกลับ ท่านรู้ตัวหรือเปล่า"

"อายุอย่างข้า ไม่ใช่เวลามาคิดว่าตัวเองจะกลับไปไหนแล้ว สิ่งที่ข้าจะคิด คือข้าจะสถิตย์อยู่ที่ไหน" ตาแก่มองภาพวาดบนผนัง เหมือนกับกำลังมองดูที่สถิตย์ในบั้นปลายของตนเอง

"พวกเอ็งก็เหมือนกัน สักวันหนึ่ง พวกเอ็งก็จะคิดว่าตนเองอยากสถิตย์อยู่ที่ไหน!"

ผมมองนายอ้วน มองเมินโหยวผิง นึกในใจว่าไม่เสมอไป มีคนหนึ่งที่ไม่ต้องคิดเช่นนั้น

ผมดีดนิ้วเรียกพวกเขามาหา เดินออกไปด้านนอก "ท่านใจเย็นก่อน เราจะไปลงคะแนนเสียงกันก่อน"

เราสามคนออกจากบ้าน ผมคลึงใบหน้าแล้วถามพวกเขา "พวกนายว่าไง"

นายอ้วนกล่าว ป๊าม้านายกับต้าฮัวรถติดอยู่บนทางด่วน เห็นว่ามีรถชนกันสิบแปดคันรวด เรายังพอมีเวลานิดหน่อย
แต่ถ้าคิดจะส่งตาแก่นี่ลงไปก่อนป๊าม้านายมาถึง คงจะยากไปนิด เราไม่มีอุปกรณ์ดำน้ำ"

"สิ่งสำคัญที่สุดคือ" นายอ้วนกล่าว "พวกคนที่สร้างกำแพงไว้ในทะเลสาบใต้พิภพ ต้องไม่ใช่คนธรรมดา ทรัพย์สมบัติอาจไม่ได้มีเสมอไป
แต่อันตรายเต็มไปหมดแน่ เทศกาลตรุษจีนแบบนี้ ไม่คุ้มกัน"

ผมพยักหน้ากับนายอ้วน "นายก้าวหน้าแล้วนี่ ความหมายของนายคือ เราปฏิเสธนะ"

นายอ้วนส่ายหน้า "ฉันหมายความว่า พวกนายอย่าไป ไม่คุ้ม ฉันไปเป็นเพื่อนเขาเอง ไหนๆ ฉันก็ไม่เหมือนนายที่ยังมีครอบครัวใหญ่
ผู้เฒ่าสูงวัยอยากหาที่ตายวันตรุษจีน สปิริตอันยิ่งใหญ่แบบนี้มันต้องส่งเสริม ถ้าเกิดโชคดีได้ตักตวงอะไรติดไม้ติดมือ เราสร้างห้องซาวน์น่าสักแห่งไว้ที่หมู่บ้าน สุขกายสบายใจ"

ผมมองนายอ้วน รู้ว่าเขาปากกับใจไม่ตรงกัน ชะตาของนายอ้วนคือรนหาที่ตาย ย่อมคันไม้คันมือ แต่สิ่งสำคัญคือ นายอ้วนทนเห็นตาแก่ตายอยู่ที่นี่เฉยๆ ไม่ได้
ผมก็เหมือนกัน ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ยังสามารถโกยแน่บไม่รู้ไม่ชี้ แต่บัดนี้เห็นตาแก่นี่คลุ้มคลั่งขนาดนี้ ทิ้งไปไม่ได้แล้วจริงๆ ถ้าเกิดวันตรุษจีน
เขาโดดลงบ่อลงบึง พวกเราก็ปัดความรับผิดชอบไปไม่พ้น

นายอ้วนเห็นสีหน้าผมไม่ดีก็พูดปลอบ "นายวางใจเถอะ ฉันจะพาเขาไปที่ที่เขาอยากไป แต่ไม่มีข้าวของเครื่องใช้ เขาลงไปไม่ได้
สองสามวันก็หยุดคิดได้เอง ถ้าพวกเราไม่ตั้งใจช่วย เขาจะลงไปเองได้ยังไงจริงไหม ส่วนนายก็กลับไปฉลองตรุษจีนซะ

คนอย่างเหลยเปิ่นชาง การเกลี้ยกล่อมนั้นไร้ประโยชน์ จิตมารเข้าสิงร่าง ดูอย่างเฉินผีอาซื่อ อายุเก้าสิบกว่าแล้ว ก็ยังเหมือนเดิม
แต่ตัวผมขณะนี้ ผุดความรู้สึกไม่เหมาะสมขึ้นในใจ กลับจากฉางไป๋ ไม่ได้เกิดความรู้สึกเช่นนี้มานานแล้ว เมื่อกี๊ไม่น่าลงจากรถเลย ติดอยู่ในรถเฉยๆ ก็ไม่เจอเรื่องเลอะเทอะอย่างนี้แล้ว

ขณะกำลังไตร่ตรอง เมินโหยวผิงก็พูดขึ้น "มีเส้นทางบก ไม่อย่างนั้นสร้างกำแพงไม่ได้"

นายอ้วนมองเมินโหยวผิงอย่างแปลกใจ ไม่นึกว่าเขาจะยืนข้างตน ผมพูดว่า "ลูกพี่ทั้งสอง วันนี้ตรุษจีนนะ พวกนายจะสงสารตาแก่ ก็ขอให้สงสารฉันด้วยจะได้ไหม"

เมินโหยวผิงไม่ตอบผม ผมสูดหายใจลึกๆ นายอ้วนส่งบุหรี่ให้ตัวนึง "อู๋เสีย พวกเราก็ต้องแก่เหมือนกัน เมื่อถึงตอนนั้น ถ้าเราอยากสถิตย์อยู่ที่ไหน เสี่ยวเกอก็ย่อมไปเป็นเพื่อนพวกเราเหมือนกัน"

---

หนานไพ่ฯ Talk:
จะออกเดินทางแล้ว เขียนจบของวันนี้ก่อน
หลังจบตอนราชานักตก อู๋เสียจะพบวิธีแก้ปัญหาชีวิตตัวเอง ไม่เพียงแค่อยู่อย่างสงบเสงี่ยมเท่านั้น แต่ยังมีส่วนเคลื่อนไหวอย่างกระตือรือร้นด้วย ชีวิตเป็นวงจรหมุนวน ทุกครั้งดูเหมือนกลับมาที่จุดเริ่มต้น แต่กลับไม่รู้ว่าสิ่งที่เดินอยู่คือขั้นบันได อยู่ในสภาพเดียวกัน แต่ความจริงแล้วระดับความสูงไม่เหมือนเดิม น่าเสียดายเพียงแค่ ขั้นบันไดของชีวิตวกไปวนมา สิ่งเดียวที่คุณเปลี่ยนแปลงได้ มีเพียงระดับความสูงของตัวเอง

คนแปล Talk:
กลับมาแล้วคร้าบ ข่าวว่าหนานไพ่ฯ อัพถึงตอน 8 แล้ว ต้องรีบตามรัวๆ
ระหว่างนี้ ขอฝากลิงค์โปรเจ็กต์ส่วนตัวไว้พิจารณาด้วยนะครับ ไว้จบภาคนี้แล้วค่อยมาว่ากันยาวๆ
http://www.dreamaker.co.th/…/proj…/souls-embracing-1st-print
ป.ล.
ตอน 7-8 สนุกมาก