[TRANS] 07 รอยแยก #817

[anurakbeer]

ตอน 07 รอยแยก

ไต่จากตีนเขาขึ้นถึงยอดเขาโดยตรง สำหรับคนธรรมดานับว่ายากมาก แต่สำหรับคนที่ปีนหน้าผาได้เหมือนติดปีกบินอย่างเสี่ยวฮัว เนินระดับนี้ เหมือนกับของเด็กเล่น

สิบนาทีต่อมา เสี่ยวฮัวปีนนำโด่งไปข้างหน้าไกลลิบก่อนแล้ว พวกเราที่เหลือ มองดูเขาปีนนำไปเหมือนเดินเล่น ต่างถอนอกถอนใจ

"คนหนุ่มนี่มันเอวดีจริงๆ" นายอ้วนหายใจหอบขุ่น พละกำลังของเขาสู้แต่ก่อนไม่ได้แล้ว "สมัยก่อนนะ ตอนที่ฉันคว่ำกรวยอยู่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภูเขาแบบนี้ หนึ่งวันขึ้นเจ็ดลงเจ็ด เหงื่อไม่มีซึม"

"ลูกพี่อ้วน พี่เคยหากินอยู่แถบตะวันออกเฉียงเหนือด้วยรึ" ข่านเจียนอยากช่วยนายอ้วนถือของ แต่นายอ้วนผลักออก ข่านเจียนจึงถาม "ท่านรู้ไหมว่า สี่สุขสบายแห่งตะวันออกเฉียงเหนือคืออะไร"

"ใครบ้างจะไม่รู้" นายอ้วนกล่าว "แม่งก็คือสวมรองเท้าใหญ่ ตดให้ดังๆ นั่งเกวียนวัว ดูงิ้วเล่น ไม่ใช่รึ ฉันจะบอกอะไรให้ เรื่องอื่นฉันไม่รู้ แต่ไอ้ตดให้ดังๆ เนี่ย ครั้งนึงเกือบเอาชีวิตกะเปี๊ยกของนายจ้างพวกแกไปทิ้งแล้ว แต่เสี่ยอ้วนก็ยังสืบสานธรรมเนียมนักปฏิวัตินี่ไว้อย่างมิเสื่อมคลาย"

"เจ๋ง ลูกพี่อ้วนสมกับเป็นผู้มีความรู้รอบตัวสูง" ข่านเจียนบิดเปิดฝาขวดเหล้าขาวขวดหนึ่ง "ผมก็คยหากินอยู่แถบตะวันออกเฉียงเหนือ นับเป็นคนกันเองกับลูกพี่ ต้องดื่มกันหน่อย มาๆๆ"

เหล้านั้นหอมมาก ไม่รู้เป็นเหล้าอะไร ข่านเจียนรับสัมภาระบนตัวนายอ้วนไปกว่าครึ่ง พร้อมกับส่งเหล้าให้นายอ้วน "ลูกพี่ซดให้เต็มที่"

ผมมองข่านเจียนด้วยสายตาชมเชย นายอ้วนยกจิบอึกหนึ่ง แล้วก็ตัวสั่น กล่าวชมผมว่า "นายเก่งกว่าอาสามของนายนัก ดูพวกลูกน้องของนายสิ แต่ละคน ฉลาดเป็นกรด ข่านเจียน เอาไว้เข้าไปข้างในแล้วฉันจะคลำของดีมาให้ รับรองเนื้อดีกว่าของเจ้านายแกแน่นอน"

เพิ่งจะพูดจบ คนอื่นๆ ก็กรูกันเข้ามา บ้างส่งบุหรี่ บ้างรับกระเป๋าไปแบกแทน

เสี่ยวฮัวผิวปากอยู่ข้างหน้า พวกเราเร่งความเร็ว มาถึงใกล้กับยอดเขา มองลอดดงไม้ออกไป ดวงอาทิตย์กำลังตกดิน แสงอัสดงทอฟ้า ฉาบทั่วหุบเขาเป็นสีแดง ส่องลงไปบนยอดไม้ทึบหนา เสมือนว่าใต้ใบไม้ทุกใบ มีฝูงหิ่งห้อยสีทอง ส่องแสงระยิบระยับ

อีกฟากหนึ่งดวงจันทร์ลอยขึ้นเหนือฟ้า อุณหภูมิลดลง เหงื่อที่เหม็นท่วมเริ่มเย็นตัว

มองจากจุดนี้ลงไป สามารถมองเห็นเส้นทางที่เด่นชัด รู้ว่าหินยักษ์ก้อนนั้นกลิ้งลงไปอย่างไร ชนเข้ากับตรงไหน เพราะลักษณะภูเขา เว้นทุกชั่วระยะหนึ่งจะมีลุมหลึก เห็นได้ว่าเกิดจากแรงกระแทกของหินยักษ์ขณะกลิ้งตก

"ต้นฝอยทองในหุบเขานี้เติบโตงอกงามขนาดนี้ เป็นเพราะที่นี่เคยนองเลือด ใต้ดินมีแต่ศพของคนมองโกลหรือเปล่า" ข่านเจียนถาม

"หยุดเลย" ผมพูด "แม่งเอ๊ย เรื่องเมื่อหลายพันปีก่อนอย่าเอามาพูดถึงตอนนี้ มันต้องมีสาเหตุอื่นอีก พวกเราแค่ต้องสืบค้นต่อไปจากนี้ ต้องเจออะไรแน่ๆ"

เนินเขาตรงที่พวกเราอยู่ เป็นกรวดหินและดินทราย ต้นไม้ไม่สูง นายอ้วนพยักหน้าให้ผม ก่อนหน้านี้เราเคยเห็นภูมิประเทศเช่นนี้รอบๆ ตำหนักทิพย์พิมานเมฆเช่นกัน หากกษัตริย์ว่านหนูเคยตั้งทัพป้องกันไว้ที่นี่ สิ่งที่ปกป้องก็น่าจะอยู่ใต้กรวดหินใต้ฝ่าเท้าเรา

หยิบเอาแท่งไดนาไมท์กับดินปืนออกมา ผมหนีห่างไปไกลๆ นายอ้วนหลงรักกีฬาระเบิดเขานี่จากใจ จนถึงวันนี้ ฝีมือการจุดระเบิดของเขาก้าวหน้ากว่าแต่ก่อนเยอะ พวกลูกน้องทั้งหลายพากันตื่นเต้น เหมือนกำลังจะจุดประทัดวันตรุษจีน

ผมกับเสี่ยวฮัวคำนวณกันค่อนวัน มาตรงดงป่าข้างๆ ตรงนี้ปลอดภัยที่สุด แล้วผมก็ตะโกนบอก "ระวังจะระเบิดยอดเขาพังถล่มลงมาฝังพวกนายกันหมดล่ะ"

"วางใจเถอะน่า นี่เป็นการระเบิดเจาะ อัดระเบิดลงไปในดิน บอมบ์เศษหินทิ้ง เพื่อเจาะหลุมขนาดใหญ่" นายอ้วนกล่าว "ฝีมือของเสี่ยอ้วน พวกนายยังไม่รู้อีกหรือ"

ผมกับเสี่ยวฮัวถอยหลังไปทางชายป่า ผมส่ายหน้า ยังคงรู้สึกว่านายอ้วนต้องก่อเรื่อง เสี่ยวฮัวตบไหล่ผมอย่างแรง ผมหันควับไปดู ก็รีบบอกให้นายอ้วนหยุด

พวกเราถอยหลังมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงขอบรอยแยกภูเขาเส้นหนึ่งโดยไม่รู้ตัยว รอยแยกนี้อยู่เหนือโขดหิน แปลกแยกสะดุดตาขนาดนี้ เห็นแวบเดียวก็รู้ว่า เกิดขึ้นอย่างมีมูลเหตุไม่ธรรมดา

[Malangporyim]

5555555 เชื่อคนง่ายเกินไปแล้วนะนายข่านเจียนนน ฮือ ลูกน้องอู๋เสียนี่เชื่อคนง่ายพอๆ กับอู๋เสียเลยนะคะ /หันไปมองบรรดาลูกน้องที่คิดว่าเสี่ยวฮัวจะหารถไฟมาให้ได้จริงๆ ตอนก่อน

ชอบที่มีเล่ากลับไปถึงตอนตดมหาประลัย ตกลงตดเสี่ยจริงๆ สินะคะ ยอมรับจากปากแล้วสินะคะ 55555555 ฮือ คิดถึงตอนเก่าๆ จังเลย (คุณบ. บอก ก็กลับไปอ่านสิ 5555)

ที่เลือกลูกน้องได้ดีเพราะนายน้อยสามเขา "เลือกผู้ชายเก่ง" ค่ะ แค่กๆๆๆๆๆ

ขอบคุณที่แปลมานะคะ ,,> v <,,)

[falenda]

เหล่มองเสี่ยอ้วน//ไม่รู้จะอธิบายยังไง
ว่าแต่นายน้อยคะ
ไอ้ที่คำนวณกันค่อนวันนี่...เพื่อหลบระเบิดเรอะ
แถมยังถอยมาเจอเบาะแสอีก

[yakusoku]

ฮาเสี่ยวอ้วนจริงๆ ตอนนั้นบอกไม่ได้ตด
ตอนนี้มายอมรับว่าตดแล้วสินะคะ555

[arshura09]

เสี่ยอ้วนแม้ผ่านมาสิบปี
ก็ยังคงโม้เก่งเหมือนเคย เอาซะเด็กๆของนายน้อยสามหลงเชื่อกันเป็นขบวน
ส่วนเสียวฮัวเก่งกาจอย่างไรก็อย่างนั้น
เลยคำนวณระยะปลอดภัยกันไว้เรียบร้อยแบบรู้ๆกันว่าเชื่อเสี่ยอ้วนไม่ได้
แล้วสุดท้ายยังไม่ทันระเบิดก็เจอเบาะแสใหม่
กษัตริย์ว่านหนูทิ้งอะไรไว้ที่นี่กันแน่นั่น