[TRANS] 06 ต้นฝอยทอง #817

[anurakbeer]

#817 #สิบปีแล้ว
ตอน 05 ต้นฝอยทอง

เสี่ยวฮัวมองผมด้วยสายตาเย็นๆ เห็นได้ว่าไม่อยากสนใจผม ส่วนคนอื่นๆ ก็มองเสี่ยวฮัว อยากให้เขาหาซื้อรถไฟสักขบวนได้จริงๆ

"ตั้งใจหน่อย" เสี่ยวฮัวพูด

เขาเอาแต่เตือนให้ผมตั้งใจเสมอ การแก้ไขนี้ ความจริงก็เป็นแรงขับเคลื่อนที่ทำให้ผมยันไหวเช่นกัน สุดท้ายย่อมไม่มีรถไฟขาย แต่เป็นการจัดขบวนคน รวมสิบสองคน เดินลึกเข้าไปตามทางรถไฟไปเรื่อยๆ

หาคนไปยืมล่อมาเกือบยี่สิบตัว ครึ่งหนึ่งไว้ขี่ ครึ่งหนึ่งไว้บรรทุกของ แล้วเราก็ออกเดินทาง

สิบปีมานี้ การเดินทางเช่นนี้ผมคุ้นชินมากแล้ว สวมใส่ชุดปีนเขา (冲锋衣) ที่เก่าแล้วแต่ยังใช้งานได้ดี จัดเตรียมรองเท้า เต็นท์ อุปกรณ์กันยุง มีดคูครี (Cold Steel Gurkha Kukri) ในฝักสามเล่ม อยู่หลังล่อเล่มหนึ่ง คาดไว้ที่เอวเล่มหนึ่ง และเสียบไว้ข้างเป้อีกเล่มหนึ่ง เสี่ยวหม่านเกอพาสุนัขสามตัว กินอาหารจนอิ่ม ก็มุ่งหน้าเข้าสู่ป่าดึกดำบรรพ์กัน

ตลอดทางไม่มีคำพูด เดินเท้ากันสี่วัน เข้าสู่เขตใจกลางป่าดึกดำบรรพ์แล้ว ได้ผ่านป่าสนที่แลดูอายุไม่มากนักเพียงผืนเดียว เสี่ยวฮัวบอกว่าไม่ใช่ที่นี่ แต่เพื่อความไม่ประมาท พวกเราก็ยังสำรวจกันรอบหนึ่ง ไม่พบอะไรเป็นพิเศษ

"ป่าที่ถูกตัดโค่นผืนนี้ อยู่ห่างจากสำนักงานป่าไม้แค่ระยะทางสี่วัน เป็นป่าสนผืนใกล้ที่สุด น่าจะถูกตัดก่อนเพื่อน ต้นไม้ระยะเริ่มต้นเอาไปใช้สร้างบ้านกันหมด ไม้ผุที่เราขุดได้จากใต้ดิน จะต้องมาจากป่าที่ลึกกว่านี้"

ดังนั้น จึงมุ่งหน้าต่อ

ป่ายามค่ำคืนนั้นทั้งชื้นและหนาว กองไฟที่ก่อไว้ลุกไหม้อยู่ ต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกัน เสี่ยวหม่านเกอสร้างผลงานทุกวัน ไม่ใช่กระต่ายป่าก็ไก่ป่า ข่านเจียนกับนายอ้วนต่างชอบของป่า ทั้งคู่ผลัดกันย่างเหยื่อที่แตกต่างกันทุกวัน ผมเองหลายปีนี้ กินเนื้อได้ไม่มากแล้ว กินได้แต่เพียงคำสองคำแรกสุดเท่านั้น

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา พวกเรามาถึงร่องเขาแห่งหนึ่ง นายอ้วนเป็นคนส่งเสียงแปลกใจขึ้นก่อน คนอื่นๆ ก็พากันหยุด

ในร่องเขามีก้อนต้นฝอยทองก้อนใหญ่มหึมา เบียดกันแน่นขนัด เหมือนดักแด้ยักษ์ รอบๆ ก้อนต้นฝอยทองก้อนนี้ยังมี "พลองขน" จำนวนมาก ก็คือต้นไม้แห้งตายที่ถูกต้นฝอยทองเลื้อยพันจนเต็มต้น ต้นฝอยทองนี่ก็ตายแล้วเช่นกัน แผ่เป็นแพใหญ่สีเหลืองๆ หญ้าป่าบนพื้นแห้งเฉาเป็นสีเหลือง แต่ขึ้นสูงมาก แสดงว่าเติบโตอย่างบ้าคลั่งก่อนจะเฉาตาย

พวกเราต่างถูกดักแด้ต้นฝอยทองนี้ดึงดูด เมื่อเดินเข้าไปดูใกล้ๆ พบว่าดักแด้นี่มีขนาดมหึมาจริงๆ ข้างในเหมือนจะเป็นหินยักษ์

"น่าจะเป็นที่นี่" สัญชาตญาณบอกกับผม มองดูรอบด้านเป็นป่าสน โปร่งๆ หลวมๆ ทั้งยังมีภูมิประเทศแปลกประหลาด ภูเขาสองข้างราบเตี้ย หินก้อนนี้โผล่ขึ้นโดดๆ อยู่ในร่องเขามันพิลึกมาก

รอบตัวเริ่มใช้เครื่องสแกนโลหะค้นหาตามพื้น แล้วก็ตรวจพบอย่างรวดเร็ว ตักผิวดินขึ้นมาร่อน แทบไม่นานนักก็เจอเศษเหล็ก ไม่ใช่เศษชุดเกราะโบราณ ก็เป็นเศษอาวุธ หัวธนู

"ที่นี่เป็นสมรภูมิโบราณ" นายอ้วนทำท่าท่านแม่ทัพฮั่วชวี่ปิ้ง หันหน้าชี้ไปยังภูเขาฝั่งหนึ่ง "หินยักษ์ก้อนนี้น่าจะมาจากภูเขาลูกข้างๆ นั่น พอกองทัพของมองโกลเข้ามาถึงตรงนี้ กองทัพของกษัตริย์ว่านหนู ผลักหินยักษ์ลูกนี้ลงมา แล้วพุ่งตามหลังมัน เข้าห้ำหั่น"

กลยุทธดักซุ่มงั้นหรือ ถ้าเป็นศึกดักซุ่ม ควรจะมีหินจำนวนมากถึงจะถูก แต่นี่มีหินยักษ์ก้อนเดียว น่าจะเป็นศึกประจัญบาน ผมมองไปทางทิศที่นายอ้วนชี้ พูดว่า "กองทัพของกษัตริย์ว่านหนูปกป้องสถานที่สำคัญที่หนึ่งอยู่ ชาวมองโกลไต่เขาขึ้นบุก พอใกล้จะบุกแตก ถึงต้องทิ้งหินยักษ์ลงมาถล่ม พวกเราขึ้นเขาไปจากจุดนี้ ทุกคนลืมตาให้กว้าง บนเขาต้องมีอะไรอยู่แน่"


Talk:
มัวกับยุ่งกับอะไรใหม่ๆ อันสารพัดของหนานไพ่ฯ เกือบลืม #สิบปีแล้ว ไปเลย
ก่อนจะเจอกันตอนบ่าย จึงจัดมาให้แต่เช้า
ตามกันยาวๆ ครับ

[Malangporyim]

ไปบ่าย แต่มาแอบอ่าน ครึ่กๆๆๆ

นายน้อยยยยย สุขภาพคุณไม่ไหวแล้ววววว 555555555555555555 บทนี้ตั้งยาว จับโฟกัสได้แค่กินเนื้อไม่มากแล้ว 555555

แงแง เสี่ยวฮัวทำดีค่ะ อย่าไปสปอยล์มากค่ะ รถไฟหาไม่ได้ก็เอาคนเกาะเอวกันสิบสองคนเข้าป่าไปตามรางแทนไปก่อนเนอะ ♥

[arshura09]

หนักใจแทนเสี่ยวฮัว
นายน้อยสามเทียนเจินคิดอะไรระห่ำแบบหาไม่ได้อีกแล้ว
ยังดีที่เสี่ยวฮัวมีสติ ดึงความคิดท่านกลับมาได้
ส่วนเสี่ยอ้วนก็ยังคงมุ่งมั่นหาของกินแปลกใหม่ แถมมีเพื่อนร่วมทางมากฝีมือ
งานนี้เลยเปรมเสี่ยอ้วน แต่ดูจะไม่ถูกจริตสุขภาพนายน้อยสาม
ตามรอยเส้นทางกันมาถึงสมรภูมิที่นำสู่ความลับบนเขา
ว่าแต่เขานั้นมีอะไรกันบ่ะนั่น
ติดตามๆ