[TRANS] 05 รถไฟ #817

[anurakbeer]

05 รถไฟ

ผมมองตามสายตาของเสี่ยวฮัว พวกเราอยู่ตรงไหล่เขา สามารถมองเห็นลักษณะรูปทรงภูเขาฝั่งตรงข้าม เนื่องจากเป็นสำนักงานป่าไม้ ต้นไม้รายรอบน่าจะถูกตัดโค่นไปรอบหนึ่งแล้ว มีแต่ต้นไม้ขนาดเล็กที่อายุไม่มาก แต่ภูเขาลูกนี้ไม่ใหญ่ ไม่มีอะไรพิเศษ จากนั้นผมก็เห็นภูเขาลูกที่เสี่ยวฮัวหมายถึง

มันอยู่ข้างหลังภูเขาลูกตรงหน้าผม ห่างไกลออกไปมาก มีภูเขาลูกใหญ่อยู่ลูกหนึ่ง ภูเขาซ่อนเร้นอยู่กลางเมฆหมอก สามารถมองเห็นหิมะบนยอดเขา

ภูเขาลูกนี้ดูห่างไกลจากพวกเรามาก โบราณว่ามองเห็นภูเขาวิ่งจนม้าตาย แค่กะรยะด้วยสายตาก็ไกลขนาดนั้นแล้ว ระยะทางจริงอาจจะไกลอย่างเวอร์วัง รูปทรงของภูเขา คล้ายกับตราลัญจกร นี่คือสาเหตุที่ทำให้เสี่ยวฮัวสนใจมัน

"ภูเขาลูกนี้ อยู่ทิศทางเดียวกับที่พวกเราจะไปหรือเปล่า"

ถ้าภูเขาลูกนี้อยู่ใกล้กับภูเขาหิมะซันเซิ่งซาน หรืออยู่บนเทือกเขาเส้นเดียวกัน รูปทรงเช่นนี้อาจไม่ใช่เหตุบังเอิญ

เสี่ยวฮัวถ่ายรูปภูเขาด้วยโทรศัพท์มือถือ ถามเหมียวเสวียตง ว่ามันคือภูเขาอะไร เหมียวเสวียตงส่ายหน้า "คนหนุ่มสมัยนี้สายตามองไปแต่โลกภายนอก ใครบ้างจะสนใจภูเขาที่บ้านเกิด อีกอย่างภูเขาแบบนี้ ที่นี่มีทั่วไปหมด ต้องถามจากพรานเฒ่าถึงจะรู้ แต่สมัยนี้คงหาไม่ได้แล้ว"

ระยะเวลาสิบปี สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้บ้าง เมื่อคราวที่พวกเราเข้ามาในสถานที่เช่นนี้ ยังพอจะมีพรานเฒ่า อายุสัก 80-90 มักจะเจอตัวได้บ้าง สิบปีให้หลัง พรานเฒ่าในนิยามที่ผมรู้ อาจไม่มีเหลือแล้วแม้แต่คนเดียว

ถ้ามีเวลา ยังใช้เวลาสักหนึ่งอาทิตย์สำรวจดูรอบๆ เข้าไปใกล้ๆ ภูเขาลูกนี้ น่าจะมองเห็นได้ชัดขึ้น

พรรคพวกอีกทางหนึ่ง ลงมือขุดกันแล้ว ชั้นดินถูกตักออก ขุดลึกลงไปหนึ่งเมตรกว่า ก็เริ่มมีเศษไม้ให้เห็น เศษไม้เปื่อยผุผสมกันกับดิน เนื้อไม้เปื่อยจนกรอบร่วน แต่จะขุดลงไปก็ยังเป็นเรื่องยาก โดยจะเจอกับส่วนที่ยังแข็งอยู่บ่อยๆ

ไม่นานคนพวกนี้ก็หมดแรง พวกเรานับเป็นคนในเมืองที่พละกำลังดีเยี่ยมแล้ว แต่งานใช้แรงงานล้วน ก็ยังเหนือความคาดหมายของเราอยู่ดี

ผลก็คือ ขุดกันจนค่ำมืด ก็ได้หลุมใหญ่หลุมหนึ่งที่แลดูง่อยเปลี้ยมากๆ

คิดถึงเมื่อครั้งขุดสร้างสุสานหลวง จิ๋นซีฮ่องเต้ต้องใช้แรงงานถึงเจ็ดแสนคน มันก็เป็นเหตุจำเป็นจริงๆ

เรียกคนมาอีกหนึ่งคณะ จากนั้นก็ปักหลักกางเต็นท์ ก่อกองไฟ พักแรมกันเสียที่นี่ ข้างๆ ยังมีคนใช้ตะแกรงร่อนพวกเศษดินกับเศษไม้ เหมือนร่อนทองคำ

ขุดลงไปลึกราวหกเมตร ข้างใต้ก็ไม่มีไม้อีกแล้ว จึงขุดขยายไปทางข้าง ขณะฟ้าสาง มีคนมาปลุกผมจากถุงนอน ให้ผมดูสิ่งของที่ขุดเจอ

หัวลูกศรอีกแล้ว ซ้ำยังเปียกชื้น น่าจะเพิ่งร่อนพบ ผมเอาออกไปดูใต้แสงอาทิตย์ เป็นแบบเดียวกันเปี๊ยบกับในเถ้ากระดูกคุณปู่

ลานทั้งลานถูกขุดจนพรุนไม่มีดี หัวลูกศรนี้ขุดเจอห่างจากจุดแรกสิบเมตร สิ่งที่เจอพร้อมๆ กัน ยังมีลูกสนจำนวนมาก แสดงว่ามันคือต้นสน

"อย่างน้อยเรารู้ได้ว่าบริเวณที่หัวธนูพวกนี้ยิงเข้าลำต้น มีต้นสนอยู่จำนวนมาก ดูจากจำนวนป่าสนในป่าดงดิบผืนนี้ อย่างน้อยขอบเขตการค้นหาของพวกเราก็ลดลงไปแล้วตั้งครึ่ง ใช้เวลาแค่ 200 ปีก็หาทั่ว" นายอ้วนกล่าว "นับตั้งแต่วันนี้ เสี่ยอ้วนจะเริ่มรำไทเก๊กทุกวัน พอจะช่วยนายได้อีก 30 ปี เวลาที่เหลือ นายก็สู้ๆ นะ!"

ผมค้อนเขาควับหนึ่ง คว้าลูกสนขนาดต่างๆ และก้อนกรวดที่ร่อนได้ขึ้นมาหนึ่งกำ "ถ้าเรารู้เส้นทางการตัดไม้ในยุคนั้น ยังช่วยลดขอบเขตลงได้อีก" ถ้าไม่ไหวจริงๆ มีแต่ต้องลุยไปบนเส้นทางเดิม ผมยังพอจำทางได้รางๆ แต่หากเป็นเช่นนั้น เราต้องออกเดินทางตั้งแต่ตอนนี้ เพราะเมื่อไหร่ที่หิมะตก ภูมิทัศน์จะเปลี่ยน จนไม่อาจแยกแยะ

"รางรถไฟ" เสี่ยวฮัวพลันพูด

ผมหันไปมองเขา เขาพูดว่า "เส้นทางตัดไม้ของป่าไม้ จะเลียบไปตามรางรถไฟทั้งนั้น ทหารช่างติดตั้งรางเหล็กไปข้างหน้า หน่วยโยธาก็ตามมาตัดไม้ ท่อนไม้ที่ได้ทั้งหมด ขนบรรทุกออกมาด้วยรถไฟเล็ก"

รถไฟเล็กหมายถึงหัวรถจักรสำหรับการขนส่งโดยเฉพาะ มีขนาดเล็กกว่าหัวรถจักรทั่วไปมาก

ข่านเจียนออกคำสั่ง ให้พวกลูกน้องวางเครื่องมือ แล้วเริ่มค้นหารางรถไฟในพงหญ้า

รางรถไฟถูกหาพบอย่างรวดเร็ว มีสนิมขึ้นเขรอะ ไม้หมอนข้างใต้ยังอยู่ ใต้ไม้หมอนคือเศษหิน มีหญ้าขึ้นเต็มเช่นกัน แต่เนื่องจากเป็นเศษหิน หญ้าจึงบางตากว่า

รางรถไฟทอดขวางลานกว้าง เชื่อมเข้าไปถึงในอาคารอิฐเก่าร้างที่ไม่มีหลังคาแล้วหลังหนึ่ง ส่วนอีกฝั่งทอดไกลออกไปยังทิศทางที่เมื่อครู่หวังเหมิงหนีไป

"เอาไงต่อ" ข่านเจียนถามผม

ผมถามเสี่ยวฮัว "นายเป็นเสี่ยใหญ่ใจโต พอรู้หรือเปล่าว่าที่ไหนมีรถไฟขาย"


Talk:
อย่างที่บอกว่า งานมักเกิ้ลที่คาดหวังว่าจะออกในงานหนังสือ 3 เล่มถูกเลื่อน เฟลจนหันมาซบเต้ามู่ฯ อีกรอบ
ถือโอกาสแจ้งความคืบหน้าเลยนะครับ

1. หนานไพ่ฯ เริ่มลงมือ #เก้าสกุล แล้ว ใช้ชื่อภาษาอังกฤษว่า "Old Nine Gates"
2. "หยงเจ่อต้าเม่าเสี่ยน" ล่าสุดคือ 4 ตอนแล้ว เนื้อหาจนถึงตอนนี้ ยังมองไม่เห็นความเกี่ยวข้องกับเวอร์ชั่นอนิเม (อานเหยียน, เสินถู ฯลฯ) นะครับ

ไว้เจอกันเฟลหน้านะ #เอ๊ะ

คมม.
@mangmoomculture << ฟอลยัง

[Malangporyim]

โธ่ คมม.สู้ๆ นะคะ ด้วงๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ ( ; - ; )ง

ตอนนี้ขำนายน้อยยยย 555555 จะเอารถไฟจากเสี่ยวฮัวววว อลังไปมั้ย ยืมเงินเค้าบ่อยๆ ยังไม่เจียมตัวอีก 555555555

ฮิอ เสี่ยยังมากอารมณ์ขันเหมือนเดิม น่ารัก♥ สมเป็นเสี่ยอ้วนของทุกคน♥



ปล. ชื่อเก้าสกุลอันนี้เราทำเราอึ้งไปพักใหญ่เลย สงสัยว่าทำไมใช้ Gates กันนะ น่าจะมีคำเท่กว่านี้สิ แต่น่าจะมีเหตุผลแหละ (มั้ง) รอชมต่อไป 55555

ปล.อีกที เต้ามู่นี่วางใจแล้ว ส่วนหยงเจ่อออกรวมเล่มจริงเมื่อไหร่ จะส่งสายตาอ้อนวอนรัวๆ ใส่พี่ๆ สยามฯ นะคะ -----แค่กๆ ค่อกๆๆๆๆ

[falenda]

นายน้อย =_="
สิบปีแล้วนอกจากจะไม่หายจากโรคเทียนเจิน(?)
ยังเป็นโรคมุกแป้กอีกเหรอคะ
รางรถไฟมันยังจะใช้ได้อีกเหรอ ไม้หมอนผุหมดแล้วมั้งคะ
ต่อให้เสี่ยวฮัวหารถไฟมาให้ได้ นายจะหาคนที่ขับได้เรอะ

[annminki]

เอาล่ะต่อให้นายอ้วนตายไปคงไม่เสียใจเท่าไหร่ม้างงงง

สิบปีแร้วนิเดี๋ยวหวานใจเค้าก็จะออกจากประตูละ

โด๊ปยาเยอะๆนะจะได้อยู่นานๆ

[NadaMin]

รักเสี่ยมากค่ะ

หวังเหมิงนี่ยังไงกันน้า <3

[teleri]

คุณชายยังค้อนไม่เลิกด้วย แม้อายุอานามจะไม่ให้ก็เหอะ

[arshura09]

ขุดไม้ กับหัวลูกศร เจอรางรถไฟ
แถมยังได้เงื่อนงำเรื่องภูเขาหน้าตาลัญจกรอีก
เสี่ยวฮัวนี่ดูเป็นที่พึ่งได้ในการสังเกตอะไรแบบนี้จริงๆ
ส่วนเสี่ยอ้วนก็ยังคงฮาได้ทักสถานการณ์
ในขณะที่เทียนเจินก็ยังคงคิดอะไรระห่ำเหมือนเคย
ตกลงจะซื้อกระทั่งรถไฟเลยรึ
แล้วหวังเหมิงล่ะ รู้อะไรๆมากขนาดไหนล่ะนั่น
รอติดตามต่อ