[OS] Go back all the time [พานสาม]

[Cathareen]

‘พานจื่อ แกดูนี่สิ’


พานจื่อละสายตาจากมีดในมือ หันไปมองแผ่นกระดาษเปรอะเลือดที่ถูกยื่นมาใกล้


‘ชิ ไอ้พวกเชี่ยนี่แม่งเลี้ยงเสียข้าวสุก ฉันกะแล้วว่ามันต้องแอบทำอะไรลับหลังฉัน’


เขาก้มอ่านจดหมายนั้นคร่าวๆ พบว่าเป็นการติดต่อถึงบุคคลที่เป็นศัตรูคู่แข่งของพี่สามจริงๆอย่างที่คาดเดาไว้


ได้ยินเสียงบ่นงึมงำข้างหูไม่หยุด เขาเงยหน้าขึ้นอ้าปากจะพูด แต่ก็ชะงักไป



..เพราะยามนี้ใบหน้าของใครบางคนอยู่ใกล้มากเหลือเกิน...



ดวงตาดุดันกับคิ้วที่ขมวดแน่น ใบหน้าที่มีเคราครึ้มบางๆอย่างคนไม่ค่อยดูแลตัวเอง


กลิ่นบุหรี่ชัดเจนอย่างคนสูบหนัก ทำให้เขาอดยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกนิดไม่ได้


...กลิ่นของพี่สาม...









แต่การเข้าใกล้เกินไปนั้นก็ทำให้ใครอีกคนรู้สึกตัว ดวงตาเข้มตวัดมองฉับ


‘พานจื่อ แกทำอะไร’


‘อ้อ พี่สามมีเศษใบไม้ติดอยู่บนผมน่ะครับ’


คนฟังหรี่ตาเล็กน้อย ยกมือขึ้นปัดๆผมตัวเองสองสามที ก่อนจะเก็บกระดาษลงกระเป๋าเสื้อ


‘ลมหน้าหนาวนี่แรงชะมัด กลับกันเถอะพานจื่อ’


‘ครับ’


เขาแย้มยิ้ม รีบก้าวเดินตามแผ่นหลังนั้นไป











เสียงวิทยุดังๆเบาๆลอดเข้าโสตประสาท พานจื่อลืมตาขึ้น มองพัดลมหมุนบนเพดานอย่างเลื่อนลอยอยู่ครู่หนึ่ง


ซักพักนายทหารเก่าก็ลุกขึ้นนั่ง เอื้อมมือไปปิดวิทยุที่เปิดค้างไว้


นาฬิกาข้อมือที่ถอดไว้ข้างๆบ่งบอกว่าตอนนี้ยังเช้ามากนัก


นอกหน้าต่างมีแสงรำไรจากเสาไฟข้างถนนลอดเข้ามา พานจื่อนั่งมองอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งแสงแรกของวันมาเยือนจึงลุกไปเปิดหน้าต่าง


ใบไม้สีน้ำตาลแห่งกรอบใบหนึ่งถูกพัดเข้ามาพร้อมลมหนาวเย็น


เขาก้มลงหยิบมันขึ้นมา ใบไม้ใบเล็ก จับนิดหน่อยก็ร่วงหล่นเป็นเศษ


...ตอนนั้นก็เป็นฤดูหนาวเหมือนกัน...


ภาพใบหน้าที่พึ่งเห็น ปรากฏขึ้นในความทรงจำ จมูกยังจำกลิ่นในฝันได้ดีจนเหมือนตอนนี้ได้กลิ่นนั้นจริงๆ


พานจื่อยิ้มบาง






..ความฝันก็ดีอย่างนี้...สามารถทำให้สิ่งที่เป็นจริงไม่ได้ เกิดขึ้นจริงเพียงชั่วครู่ในห้วงคำนึง...


....ราวกับย้อนเวลากลับไปในฤดูหนาวนั้น ที่เรายังอยู่ด้วยกันจริงๆ...








-----------------------------------------








‘ให้ตาย วันหลังฉันจะไม่มาคว่ำกรวยในที่ที่มีหิมะตกอีกแล้ว’


‘พี่สามเอาผ้าอีกไหมครับ ผมมีอีกผืน’


‘ถ้าหมายถึงผืนที่แกห่มอยู่นั่นละก็ไม่ต้องเลย เดี๋ยวแกก็หนาวตายหรอก’


‘แต่ว่า—‘


‘เงียบน่า...........เอางี้ละกัน’


ร่างของคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามลุกขึ้น คู้ตัวเดินเร็วอย่างคนที่หนาวสั่นมานั่งข้างเขา


ผ้าห่มบนตัวถูกดึงไปครึ่งหนึ่ง พร้อมกับมีผ้าอีกครึ่งของพี่สามยื่นมาให้


พานจื่อใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่หัวเราะ ใบหน้าที่ออกมาจึงกลายเป็นยิ้มกว้างจนพี่สามโวยวายใส่


‘ยิ้มอะไร!’


‘เปล่าครับ ไม่มีอะไร’


ความหนาวเหน็บรอบกายคล้ายจะหายวับไปเสียดื้อๆ แทนที่ด้วยไออุ่นจากคนข้างกายที่แผ่เข้ามาถึงในหัวใจ









พานจื่อลืมตาขึ้นบนเตียง พบว่าตัวเองยังยิ้มค้างอยู่ มือยกขึ้นคลำแถวๆหัวใจ รู้สึกได้ถึงหยาดน้ำตาที่ลูกผู้ชายไม่ควรมี คลอหน่วยขึ้นมา


..ที่หัวใจอบอุ่นเหลือเกิน..


เขาลุกขึ้นนั่ง มองนอกหน้าต่างที่มีเพียงแสงไฟข้างถนนเหมือนเช่นเคย


..ฝันถึงเรื่องในอดีต แล้วก็ตื่นขึ้นมาในเวลาเดิมอีกแล้ว..


นี่เป็นเรื่องดีหรือเรื่องไม่ดี พานจื่อไม่อาจตัดสินใจ รู้เพียงแต่ยามฝันนั้นสุขล้นเหลือ แต่ยามตื่นขึ้นมาพบความจริง ความสุขที่หลงเหลือในหัวใจก็กรีดจนทรมานเสียมากมาย


เขาได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่าง จนกระทั่งแสงแรกของวันมาเยือนอีกครั้ง








-----------------------------







‘พานจื่อ ก้มหัวลงแล้วหลับตา’


‘?’


แม้จะสงสัย แต่พานจื่อก็ไม่เคยขัดคำสั่งเจ้านายของเขา


หมวกไหมพรมที่ใส่ประจำถูกถอดออกไป ความเย็นที่พัดมากระทบกะทันหันทำให้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย


หากก็ไม่นานนัก สัมผัสของสิ่งที่คล้ายหมวกผ้าของเขาก็กลับมาทำให้อบอุ่นอีกครั้ง


‘ลืมตาได้’


พานจื่อกระพริบตาปริบๆ มองหมวกไหมพรมสีเขียวของตนในมือพี่สาม แล้วยกมือขึ้นลูบสิ่งที่ตัวเองสวมอยู่อย่างแปลกใจ


‘ไอ้หมวกเน่าๆของแกเนี่ยมันเก่ามากแล้ว อันใหม่นี่ถือซะว่าให้แกเป็นของขวัญก็แล้วกัน’


พี่สามพูดพลางตบมือลงบนหัวเขาแปะๆ


พานจื่อนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมา


‘ขอบคุณมากครับพี่สาม ผมดีใจมากเลย’


เขายิ้ม ยิ้มแบบที่ไม่คิดว่าจะยิ้มกว้างได้กว่านี้อีกจนโดนพี่สามดึงหู


‘หยุดยิ้มน่าขนลุกอย่างนั้นเลย รู้งี้ฉันซื้อไอ้หมวกรูปหมาฮัสกี้นั่นให้แกดีกว่า’


‘พี่สามให้อะไรผม ผมก็ใส่หมดแหละ’


‘บอกให้หยุดยิ้มน่าขนลุกอย่างนั้นไง!’











พานจื่อลืมตาขึ้น พบว่าทิวทัศน์ที่มองเห็นไม่เหมือนทุกวัน


เบื้องหน้าเขาคือถนนที่ถูกปุกคลุมด้วยหิมะ และตัวเขาเองก็มีแต่หิมะเช่นเดียวกัน


เขาหันหลังมองประตูที่พิงอยู่ ก่อนจะค่อยๆนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร


รอยยิ้มที่ค้างบนใบหน้าคลายลง


..วันนี้พี่สามก็ยังไม่กลับมา...


เขายกมือขึ้นลูบหมวกไหมพรมสีน้ำเงินที่ใครคนนั้นให้มา หลังปัดหิมะออกจากตัวจนหมดแล้ว พานจื่อก็เอนหลังพิงประตู กอดอกให้ตัวเองอบอุ่นขึ้น แม้จะแทบไม่ช่วยอะไรจากการนอนตากหิมะทั้งคืน








..เขาว่าหมาจะรอเจ้าของมันจนหมดอายุขัยหรือตรอมใจตายไป..


...ไม่รู้ว่าระหว่างร่างกายของเขา กับหัวใจที่โดนความฝันพาย้อนกลับไปกรีดซ้ำๆ อะไรจะพ่ายแพ้ก่อนกัน...






สัมผัสของหมวกไหมพรมชวนให้นึกถึงความอบอุ่นตอนที่พี่สามสวมสิ่งนี้ให้


พานจื่อยกยิ้มเล็กน้อย เลือกที่จะนั่งอยู่หน้าบ้านพี่สามต่อไปทั้งอย่างนั้น











“พี่สาม........ผมคิดถึงพี่จะตายอยู่แล้ว....กลับมาซักทีเถอะครับ...”







END



**********************************

ถ้าถามว่าทำไมถึงเป็นฤดูหนาว เป็นเพราะฟิคนี้เริ่มจากเราฟัง Back To December ของ Taylorค่ะ Y/w/Y

ก็เลยออกมา Go back to winter all the time อย่างนี้

[tanok]

แง...น้ำตาไหลเลยค่ะ ฮือออออ

คิดถึงอาสาม คิดถึงพี่พาน

คิดถึงความผูกพันของสองคนนี้จริงๆค่ะ

[Rozenkreuz]

ฮืออออ ผมอินมาก น้ำตาไหลพราก
พี่พาน อาสามมมม แงงงงงงงงงงง
คิดว่าหมดช่วงฟีเวอร์ไปแล้วนะเนี่ย แต่อ่านฟิคก็ยังน้ำตาแตก กระซิกๆ