[OS] Never Ending [ผิงเสีย]

[MinMin]

หมายเหตุ : ฟิคเรื่องนี้ ต่อเนื่องจาก "Happy Ending" ค่ะ
https://dmbjth.thai-forum.net/t1840-topic







Never Ending




“ผมอยากให้ตลอดเส้นทางที่ผ่านพ้น ทุกคนสามารถมีชีวิตอยู่ได้ด้วยดี คนทุกคนต่างได้เห็นตอนจบของตนเอง พวกเราอาจไม่มีชีวิตอยู่ตราบชั่วฟ้าดินสลาย แต่ขอให้เราจงใช้ชีวิตที่เราสมควรมี จวบจนถึงปลายทาง”



ชายหนุ่มวางกระเป๋าเป้ลงกับหาดทราย ถอดรองเท้า แล้วเดินลงไปในน้ำทะเลพร้อมกับสมุดบันทึกที่ถือไว้ในมือ

ท้องฟ้าในตอนนี้ถูกแสงอาทิตย์อาบไล้กลายเป็นสีเหลืองอ่อนนวลตา สีสันอันอ่อนโยนราวกับต้องการปลอบประโลมผู้คนที่เฝ้ามองมันด้วยหัวใจที่ด้านชา เสียงกระซิบจากธรรมชาติแผ่วเบาคลอไปกับเกลียวคลื่นที่กระทบฝั่ง

เขาเปิดพลิกสมุดบันทึกไปยังหน้าที่คั่นไว้


“สักวันหนึ่งที่เมินโหยวผิงว่าง ผมจะไม่ปล่อยให้เขานั่งเหม่ออยู่ในบ้าน ผมจะชวนนายอ้วน วางแผนพาเขาไปเที่ยวทะเล นึกๆ แล้ว พวกเราเคยไปทะเลที่ ซีซาด้วยกัน ผมยังจำภาพท้องฟ้าตอนที่ออกมาจากสุสานใต้ทะเลได้ มันเป็นภาพที่สวยงามและอ่อนโยน แต่ตอนนั้นพวกเรามีเรื่องที่ต้องจัดการ จึงไม่สามารถหยุดมองได้นาน ตัวผมเองก็ขาเป็นตะคริว ความซาบซึ้งในบรรยากาศจึงหายไปอย่างรวดเร็ว เพราะฉะนั้นคราวนี้ ผมคิดว่าพวกเราน่าจะมีเวลามากพอสำหรับชื่นชมความงามของธรรมชาติด้วยกัน”


เขามองท้องฟ้า ปล่อยเท้าเปลือยเปล่าสัมผัสน้ำทะเล ตัวตนของเขาอยู่ตรงนี้ ทว่าความคิดกลับอยู่ที่อื่น

...นี่คือทะเลที่นายเขียนถึงหรือเปล่า…

ดวงตาเรียบเฉยของเขาปราศจากอารมณ์ใดๆ ไม่มีถ้อยคำ ไม่ดีใจ ไม่เจ็บเศร้า

...เขาเพียงแค่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เนิ่นนาน…

เมื่อดวงอาทิตย์ลาลับหายไป เปลี่ยนผ่านสู่ความมืดยามค่ำคืน ดวงดาวเริ่มทอแสงปรากฏให้เห็น แต่งแต้มผืนฟ้าสีน้ำเงินดำให้เป็นประกายสีเงิน

ดวงดาวเหล่านี้คือสิ่งที่เขาเคยใช้ดูเพื่อบอกทิศทาง

สำหรับคนที่ไม่มีอดีตและอนาคต ไม่รู้ว่าตัวเองมาจากทิศใด ไม่รู้ว่าตัวเองจะมุ่งหน้าไปที่ไหน รู้เพียงแค่มีธุระที่ต้องทำบนโลกใบนี้...เขาได้แต่อาศัยดวงดาวบอกทาง เพื่อไปทำธุระดังกล่าว...เพียงเท่านั้น

นี่คือชะตากรรมของเขา...สิ่งที่ควรจะเป็น สิ่งที่สมควรจะเป็น…

...ปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปตามทาง...ทั้งหมดไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรที่เขาต้องใส่ใจ…

“เสี่ยวเกอ นายโอเคใช่มั้ย”

นายอ้วนหวังเคยถามเขาเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นเขาส่ายหน้าเงียบๆ ตอบว่า “ไม่เป็นไร”

...

...เขาไม่เป็นไร…

…

หลังจากงานศพของอู๋เสียสิ้นสุดลง เขาก็ไม่ได้กลับไปหานายอ้วนหวังอีก ความจริงคือเขาไม่ได้กลับไปที่ไหนเลย เขาร่อนเร่ เดินทางทำหน้าที่ของตัวเองไปเรื่อยๆ ...และคิดว่าคงจะเป็นเช่นนั้น ตราบจนกว่าความเป็นจางฉี่หลิงของเขาจะเลือนหายไป

จนกระทั่งนายอ้วนหวังเดินทางมาหาเขา พร้อมกับสมุดบันทึกหลายเล่ม

“ฉันคิดว่าพวกนี้ควรเป็นของนาย” นายอ้วนหวังยัดสมุดเหล่านั้นใส่มือเขา “ฉันไม่รู้ว่ามันจะสร้างภาระในการเดินทางให้นายมากขึ้นหรือเปล่า แต่สมุดพวกนี้ก็เหมือนเจ้าของ เป็นภาระของพวกเราเสมอ แต่ก็เป็นภาระที่พวกเราเต็มใจแบกรับ”

นายอ้วนหวังจุดบุหรี่สูบ บอกต่อว่า

“นายห้ามปฏิเสธไม่รับของ กว่าจะตามรอยนายเจอ แม่งลำบากยิ่งกว่าคว่ำกรวย อย่าให้เสี่ยอ้วนเสียแรงเปล่า”

เขามองสมุดในมือด้วยสายตาเรียบเฉย น้ำหนักของมันไม่ใช่น้อยๆ หากให้แบกไปด้วยทั้งหมดก็คงเป็นภาระ

“ถ้าไม่มีอะไรทำก็กลับมาเยี่ยมฉันบ้าง รู้มั้ย” นายอ้วนหวังบ่นพล่ามเรื่อยเปื่อย ทำให้เขานึกถึงใครบางคนที่แม้เขาจะทำตัวนิ่งเฉยยังไง ก็ยังพูดต่อไปไม่รู้จักเหนื่อย
คืนนั้นพวกเขาค้างแรมด้วยกัน ก่อนจะแยกย้ายกลับไปทำงานของตนเอง เมื่อเหลือตัวคนเดียว บรรยากาศรอบข้างที่เคยสงบกลับเงียบเหงาอย่างแปลกประหลาด
ตอนที่กำลังเก็บของ เขาลังเลว่าควรนำสมุดบันทึกพวกนี้เดินทางไปด้วยหรือไป หากเป็นปกติ เขาควรจะทิ้งมันไป เพราะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับการทำหน้าที่ของเขา
ทว่า...ลายมือที่อยู่บนปกสมุดทำให้เขาตัดสินใจหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน


      เมินโหยวผิงเงียบไป เราสองคนนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงพูดกับผมว่า “ฉันเข้าใจ” แล้วก็มองผม “และเข้าใจมากกว่านายด้วย สำหรับฉัน เรื่องที่อยากรู้มีเยอะกว่านายมาก แต่ฉันกลับไม่มีใครให้จับตัวมาเค้นถามได้เหมือนนาย”
        ผมพลันนึกขึ้นได้ว่าเขาเคยสูญเสียความจำแล้วก็อยากตบตัวเองสักฉาด นึกในใจว่าจะแข่งอะไรกับเขาก็แข่งได้ ไฉนจึงมาท้าแข่งเรื่องนี้
        เขาพูดต่อไปว่า “ฉันเป็นคนที่ไม่มีอดีตและอนาคต ทุกเรื่องที่ฉันทำก็คือตามหาความเกี่ยวโยงระหว่างฉันกับโลกใบนี้ ฉันมาจากไหน ฉันอยู่ที่นี่ได้ยังไง” เขาก้มมองมือตัวเอง พูดเรียบๆ “นายนึกภาพดูได้ คนอย่างฉัน หากหายตัวไปจากโลกก็ไม่มีใครรู้ เหมือนกับว่าฉันไม่เคยมีตัวตนบนโลกใบนี้มาก่อนเลย บางครั้งฉันส่องกระจกยังมักสงสัยว่าตัวเองมีตัวคนอยู่จริงหรือเปล่า หรือเป็นแค่ภาพลวงตาของใครสักคน”
        ผมพูดไม่ออก คิดสักครู่จึงกล่าวว่า “ไม่ได้ถึงขั้นที่นายพูด ถ้านายหายตัวไป อย่างน้อยฉันจะรู้”


…

เขาปิดสมุดบันทึกเล่มนี้ วางลง แล้วหยิบสมุดเล่มอื่นขึ้นมาเปิดอ่าน


      ผมพูด “นายข้อมือหักเพราะช่วยฉัน ถ้านี่เป็นเหตุทำให้นายต้องเสียแผน ฉันทำใจไม่ได้ ดังนั้นฉันต้องตามนายไป”
        เขาพูด “งั้นฉันก็ต้องใข้วิธีที่ฉันพูดเมื่อคืน”
        “ก็ได้ แล้วแต่นาย ถ้านายฟาดฉันสลบจริง ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด แต่ฉันอยากให้นายรู้ ถ้านายต้องการใครสักคนเดินเป็นเพื่อนจนสุดทาง ฉันจะไม่ปฏิเสธ” ผมกล่าว “ฉันจะเดินไปเป็นเพื่อนนาย นี่เป็นการตัดสินใจของฉันเอง นายไม่ต้องคิดมาก”


…

เขาปิดสมุดบันทึกลงอีกครั้ง แล้วหยิบเล่มต่อไปขึ้นมาอ่าน


      จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเมินโหยวผิงคืออะไร...คือเพื่อนงั้นหรือ ผมคิดว่าพวกเราเกินกว่าคำว่าเพื่อน เขามีจุดมุ่งหมายของตนเอง แต่เมื่อท้ายที่สุด เขากลับปล่อยมือจากจุดมุ่งหมายของตัวเองเพื่อช่วยผม
        คือคนสนิทงั้นหรือ ผมก็ยังรู้สึกว่าไม่ใช่ พวกเราห่างเหินกัน ผมยังต่างเดาใจเขา แต่ที่แน่ๆ ผมอยากให้เขาปลอดภัย และเชื่อว่าเขาก็คิดเช่นเดียวกัน ไม่ว่าจะอยู่ใกล้หรืออยู่ไกล เขาจะไปที่ไหน ผมก็อยากให้เขาปลอดภัย….และกลับมา
        เขาเคยบอกผมว่าเขาไม่มีอดีต ผมก็จะไม่สนใจอดีตของเขา ผมไม่สนใจว่าเขาอายุเท่าไหร่ ผ่านอะไรมาบ้าง และคิดว่าเขาก็คงจำไม่ได้ แต่ถ้าไอ้ขี้ลืมอย่างเขาอยากจะรู้อดีตของตัวเอง ผมก็จะยื่นสมุดบันทึกทั้งกองนี้ให้เขา บอกว่านี่คืออดีตของเขา เขามีอดีตที่อยู่ร่วมกับผม ผมจะเป็นอดีตให้กับเขา
        เขาเคยบอกผมว่าเขาไม่มีอนาคต เขาคิดว่าตัวเองเป็นเด็กเตรียมสอบที่สอบตกแล้วตกอีกหรือยังไง แก่ขนาดเป็น   อากงของผมยังจะคิดเล็กคิดน้อยไปได้ จะช้าหรือเร็วคนเราทุกคนก็ต้องก้าวไปข้างหน้า มุ่งสู่อนาคต ถ้าเขายังบอกอีกว่าไม่มีอนาคต ผมก็จะยื่นสุดบันทึกที่ร่างแผนการพาจางอากงไปพักร้อนให้เขาดู แล้วบอกว่านี่คืออนาคตของเขา เขามีอนาคตที่อยู่ร่วมกับผม ผมจะเป็นอนาคตให้กับเขา
        และถ้าเขายังบ้าบอบอกว่าตัวเองไม่มีตัวตน ไม่มีปัจจุบัน ผมจะจับเขามาเทศนาข้ามวันข้ามคืนแล้วให้คัดลายมือเขียนว่า “ผมคือเมินโหยวผิง ปัจจุบันอาศัยอยู่กับอู๋เสีย” จากนั้นก็จะเอากระดาษคัดลายมือของเขาแปะรอบบ้าน แปะทุกที่ และให้เขาพบติดตัวไปด้วย บอกว่านี่คือปัจจุบันของเขา เขามีปัจจุบันที่อยู่กับผม ผมจะเป็นปัจจุบันให้กับเขา
        ไอ้บ้าเมินโหยวผิงที่อยู่คนเดียวหลังประตูสำริดสิบปี ผมอยากให้เขารู้ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว
        เขายังมีผมที่เป็นความเชื่อมโยงของเขากับโลกใบนี้
        ทั้งในอดีต ปัจจุบัน และอนาคต
        ...เขาไม่ได้อยู่คนเดียว…


เขาปิดสมุดบันทึก รู้สึกถึงสิ่งที่ถืออยู่ในมือ เริ่มเข้าใจว่าเพราะอะไรนายอ้วนหวังถึงนำสิ่งนี้มาให้เขา และนั่นเป็นวินาทีเดียวกับที่ภายในจิตใจของเขาเกิดคลื่นความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาอย่างไม่อาจต้านทาน

...ความรู้สึกที่เขาเคยหลงลืม…

สิ่งที่เขาปล่อยให้ทะลุทะลวงผ่านกาย และทำเพียงแค่พยักหน้ารับรู้ แต่ไม่เคยคิดว่าควรรับมือกับมันอย่างไร

...

เขาทิ้งตัวลงท่ามกลางสมุดบันทึก ขดตัวเป็นวงกลม

ในความเงียบที่มีเพียงเสียงลมพัดผ่าน...หากเงี่ยหูฟังก็จะได้ยินเสียงแห่งความเสียใจที่ไม่อาจเอ่ยออกมาเป็นถ้อยคำ…







____________________________________






หลายปีหลังจากได้รับสมุดบันทึกของอู๋เสีย การเดินทางของเขาเริ่มต้นอีกครั้ง…

ทว่า เขาเลิกเงยหน้ามองท้องฟ้าเพื่อหาดวงดาวนำทาง

...เพราะเขามีอดีต ปัจจุบัน และอนาคตอยู่กับตัวเอง…

...

การเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่การเดินทางของจางฉี่หลิง

...เป็นการเดินทางของเมินโหยวผิง...
















(END)

[The_Dark_Lady]

ร้องกรี้ดอีกครั้ง แงงงงงงง
คราวนี้ไม่มีเสียง ไม่มีร่าง ไม่สัมผัส ไม่มีใครที่รอคอย
...แต่กลายเป็นความทรงจำในสมุดบันทึก ที่จะไปด้วยกันในทุกหนทุกแห่ง
เป็นอดีต ปัจจุบันและอนาคตที่อยู่ด้วยกัน
...จะเรียกว่าการได้อยู่เคียงข้างกันไปชั่วชีวิตในอีกรูปแบบหนึ่งรึเปล่านะ

การเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่การเดินทางของจางฉี่หลิง
...เป็นการเดินทางของเมินโหยวผิง...

ชอบท่อนนี้...ไม่ได้เป็นจางฉี่หลิงแล้ว เป็นเมินโหยวผิงที่แบกรับเอาความทรงจำของอู๋เสียเอาไว้สินะ

[sudarat689]

จบแบบเศร้าแต่ไม่เศร้่า ดังคำบอกที่ว่า ความตายพรากไปได้แค่เพียงร่างกาย แต่เขาจะอยู่ในใจและความทรงจำของเราตลอดไป //นี่เอ็งมีสาระกับชาวบ้านเขาด้วยหรือ *เขย่าตัวเอง*

[Rozenkreuz]

แงงงงงงงงง //น้ำตาร่วงเผาะๆ
นี่กำลังดูซีรี่ส์คอมเมดี้ พร้อมอ่านฟิคไปดัวย สภาพบ้าบอมาก เงยหน้าขึ้นมาดูแล้วหัวเราะ ก้มลงมาอ่านนิยายแล้วร้องไห้ ฮือ
จางอากงอ่ะ ตอนที่ยังมีเวลาก็ไม่ยอมอยู่ข้างๆอู๋เสีย //ทุบตี

มองบันทึกทั้งสิบเล่มที่ผมวางกองไว้ข้างคอมแล้วอยากร้องไห้
นี่คือความทรงจำของนายน้อย เป็นอดีตของจางฉี่หลิง เป็นสิ่งยืนยันว่านายมีอดีต ปัจจุบันและอนาคตนะเสี่ยวเกออออ โฮววววว

[susuwatari]

น้ำตาจะไหล ฮืออ
อย่างน้อยอู๋เสียก็จะมีชีวิตอยู่ในใจนายเมินตลอดไป