[Drabble] รอ... (implied ผิงเสีย/เสียผิง)

[Amzinas]

อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันนัดหมาย จางฉี่หลิงคนปัจจุบันจะออกมาจากประตูสำริด

อู๋เสียต้องเรียนรู้ที่จะอดกลั้นความโดดเดี่ยวอ้างว้างในอก

 
สองมือรื้อค้นของมากกมาออกมาจากกระเป๋าเป้ใบใหญ่เพียงเพื่อยืนยันว่าลัญจกรดวงสำคัญยังอยู่ในนั้น
สองมือขึ้นลูบใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยจากความเครียดแรงๆ

ท่าจะบ้า...

แสงแดดตอนเช้าตรู่แยงตาก่อนที่เจ้าของกระเป๋าจะยอมลุกไปนอนบนเตียง
แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะหลับ พลิกตัวกลับไปกลับมา ในสมองอัดแน่นไปด้วยความทรงจำเก่าๆ

อู๋เสียไม่สามารถนอนเต็มตามาหลายเดือนแล้ว ตั้งแต่กลับมาจากฉางไป๋ซาน
เขากอบกู้และแผ่ขยายอิธพลเดิมของอาสามออกไปจนตอนนี้สามารถพูดได้ว่ายิ่งใหญ่กว่าที่เคยเป็นมา 
แต่แล้วไง ถึงมีอำนาจแค่ไหนไม่อาจซื้อเวลากลับมาได้ 

อู๋เสียเคยคิด ว่าถ้าตัวเขาไม่รั้นตามอาสามไปที่สุสาน ถ้าไม่ได้หยิบผ้าไหมยุคจ้านกั๋วนั่น ถ้าไม่ไปตามหาอาสาม ถ้าไม่ ถ้าไม่... เรื่องทั้งหมดจะเป็นอย่างไรต่อไป 
หากไม่มีเขาเป็นตัวแปร อาสามอาจจะไม่ต้องหายสาปสูญไป พานจื่นอาจจะยังอยู่ อาจจะไม่ได้เจอกับนายอ้วน กับจางฉี่หลิง...

เขาไม่รู้ว่าจริงๆแล้วตนต้องการอะไรกันแน่ 

ยิ่งวันนั้นใกล้เข้ามายิ่งกระวนกระวายมีแค่ช่วงเวลาที่โหมงานเท่านั้นที่จะกลบเสียงกระซิบในใจได้ เสียงที่คอยนับวันรอ รอการกลับมาของเขา 

มันปรียบเสมือนบทสรุปของความพยายามตลอดสิบปีที่ผ่านมา เขาได้ก้าวผ่านความเจ็บปวดของการสูญเสีย ลวงหลอก การจากไปของความสุข
ทุกครั้งที่หลับตา เสียงและบรรยากาศเดิมๆจะหวนกลับมา อาสาม พานจื่อ อาหนิง นายแว่น เสี่ยวฮัว นายอ้วน จางฉี่หลิง นายเมินโหยวผิง ไอเรือพ่วงงี่เง่านั่น

สิบปีที่ผ่านมายังไม่เทียบเท่าความโหยหาในตอนนี้
   
ฉันคิดถึงนาย...






-----------------
ลืมโพส... เรื่องนี้เหมาะกับวันที่16สุดๆ แต่ลืมโพส

[yakusoku]

โธ่ นายน้อย...

[Rozenkreuz]

นายน้อยล่ะก็ ถ้าไม่ได้ลงกรวยครั้งนั้นจะได้สามีกลับมาเหรอ! //โดนตบ