[Fic] 002 [ผิงเสีย]

by **sllee1** Fri 14 Aug 2015, 17:11

[Fic] 000 [ผิงเสีย] https://dmbjth.thai-forum.net/t1727-topic
[Fic] 001 [ผิงเสีย] https://dmbjth.thai-forum.net/t1729-topic

แสงสว่างที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้อง ทำให้ผมและนายอ้วนรู้สึกตัว
นายอ้วนบิดขี้เกียจไปมาสองสามที พอมองบนเตียงไม่เห็นผมจึงรีบดีดตัวขึ้นอย่างเร็ว
แน่นอนเมื่อคืนผมต้องระเห็ดระเหินมานอนบนเก้าอี้แทน คงไม่ต้องบอกว่ามันทั้งเมื่อย
ทั้งปวด ระบมไปทั้งตัวจากเหตุการเมื่อคืน ผมนวดหลังตัวเองพลางส่งสายตาอาฆาตไปหานายอ้วน

“นายอย่ามองฉันอย่างนั้นสิ ฉันเขินนา”
“..........................................”
“หรือเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ” นายอ้วนพล่ามพลางก้มลงมองร่างตัวเองใต้ผ้าห่ม “หรือว่าเรา...........”
“ถ้านายยังไม่หยุดพูด ฉันจะส่งนายกลับ”
“ก็ได้ๆๆ เสี่ยอ้วนยอมแล้วๆ”
“เก็บของซะ เราต้องออกเดินทางต่อ”

ผมหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นมายัดของใช้ลงไป
อืมม เบา
กระเป๋าผมมันเบากว่าตอนมา ผมรู้สึกตะหงิดๆ ผมคว้านดูของในกระเป๋าแล้วผมก็พบว่า
เงิน โทรศัพท์ กุญแจรถ แล้วก็ เฮือกกก ลัญจกรผี มันหายไป เวรแล้ว
นายอ้วนเห็นท่าทีลนลานของผม จึงเริ่มรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ ลางสังหรณ์มันบอกเราว่าเจอดีเข้าแล้ว
ผมและนายอ้วนรีบวิ่งลงไปข้างล่าง
“อ่า เวรเอ้ยย”
พวกเราโดนต้มซะเปื่อย โรงเตี้ยมตอนนี้กลายเป็นบ้านร้างไปแล้ว ไม่มีใครอยู่ซักคน ข้าวของหายไปหมด แม้แต่หมาซักตัวยังไม่เห็น
“ไอหยา อู่เสีย ไอพวกเวรนั้นแท้จริงมันเป็นพวกปล้นคนเดินทาง ซวยๆๆๆๆๆๆ คราวนี้จะทำยังไงต่อ”
“เรื่องทั้งหมดมันคงไม่เกิดถ้านายไม่เมาเป็นหมาแบบนั้น โธ่เว้ย ฉันรู้สึกแหม่งๆอยู่แล้วเชียว”
อีกไม่กี่วันก็จะถึงกำหนดเวลาแล้ว ดันมามีปัญหาอีก คราวนี้รถก็ไม่มี เงินก็ไม่เหลือ
จะไปถึงฉางไป๋ซานได้ยังไง ต่อให้ไปถึงหน้าประตูนั่น แต่ตราลัญจกรผีดันหายไป แล้วจะเปิดประตูนั่นได้ไหมนะ
หมดหวัง
ผมรู้สึกล้าไปหมด ที่นี่อยู่กลางหุบเขา จะหารถผ่านมาซักคันยังยาก อยู่ที่นี่ก็เหมือนติดอยู่กลางเกาะ
หากจะเดินตามทางไปเรื่อยๆจะใช้เวลาเท่าไหร่กันนะ ผมอาจจะไปไม่ทัน...
เฮ้อออ ผมถอนหายใจพลางนั่งลงพิงผนัง ดูท่าผมกับนายอ้วนคงต้องนอนตายรอความช่วยเหลืออยู่ที่นี่กระมัง
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นเซ่ ไม่สมเป็นนายจริงๆ สิบปีที่ผ่านมานี้ต่อให้เจออุปสรรคชิ้นโตแค่ไหนแต่นายน้อยอู่ก็ผ่านมันมาได้อย่างสวยงาม
เรื่องแค่นี้ไม่น่าทำให้นายท้อใจได้” นายอ้วนพูดพลางโอบไหล่ผม ผมยิ้มรับ
“เพราะมันเป็นเรื่องของเสี่ยวเกอน่ะ” จริงๆผมรู้ว่าผมไม่ได้ท้อใจ หากแต่ตอนนี้ผมกำลังกลัว
กลัวว่าผมจะไปไม่ทัน กลัวว่าจะสายไป กลัวว่าจะคลาดกัน กลัวว่าเขาจะไม่รอผม
เหมือนนายอ้วนจะรู้ว่าผมรู้สึกอย่างไรจึงนั่งเงียบปล่อยให้ผมจมดิ่งอยู่กับความคิด ตอนนี้มันก็ดีที่ผมไม่ได้อยู่คนเดียว

“ไปกันเถอะ” นายอ้วนลุกขึ้นพลางส่งมือมาให้ผม
“ไปไหน”
“ฉันจะพานายไปให้ทันพิธีส่งตัวเอง”

_______________________________________________________________________________________________
จบตอน กร้ากก คือมันสั้นมากๆ รู้สึกอายตัวเอง
อีกไม่กี่วันจะถึงเวลาแล้วนายน้อยจะไปทันไหมหนอ
ถามตัวเอง แล้วคุณเมริงจะแต่งทันไหมห้ะ 555 อยากให้เจอกันตามกำหนดเวลาจังนายน้อยของบ่าว