[OS] (AU) Wedding Dress (allเสีย)

[The_Dark_Lady]

ได้แรงบันดาลใจจากเพลง Wedding Dress ค่ะ
ชอบพลอตร้าวรานประมาณนี้
...แล้วก็อาจจะดริฟต์เบาๆ



- เรื่องราวของเซี่ยอวี้เฉิน -

...พวกเราเคยสัญญากันเอาไว้ว่าจะแต่งงานกัน

แล้วทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ…

เขาในชุดสูทตัดเข้ารูปสีดำกับเชิ้ตสีชมพูยืนอยู่ในห้องจัดเลี้ยง ในมือประคองแก้วคอกเทลสีสวยเอาไว้

ดวงตาเหม่อมองชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนในชุดสูทสีขาวที่ยืนอยู่บนเวที กำลังพูดคุยเฮฮากับนายอ้วนหวัง พิธีกรของงานในค่ำคืนนี้

...งานเลี้ยงฉลองสมรสของนายน้อยสามตระกูลอู๋...อู๋เสีย…

งานแต่งตามขนบพิธีจัดเป็นการภายในครอบครัวไปก่อนหน้านี้แล้วที่หังโจว มีเพียงคนสนิทไม่กี่สิบคนกับคนในครอบครัวเท่านั้นที่ได้เข้าร่วม

เขาเองก็ได้รับเชิญ…

...แต่ถึงอย่างงั้นก็ยังไม่ชินกับอีกฝ่ายในชุดแต่งงานเสียที

งานเลี้ยงนี้จัดขึ้นอีกรอบเพื่อเป็นการป่าวประกาศให้สังคมรับรู้ จัดในห้องบอลล์รูมใหญ่ของโรงแรมในปักกิ่ง คนที่ถูกเชิญงานในงานคราวนี้มีมากมาย ส่วนใหญ่เป็น เพื่อนเก่าของอู๋เสียจากทุกระดับชั้น คนในวงการธุรกิจค้าของเก่าที่อีกฝ่ายทำกิจการอยู่

เฝ้ามองผู้คนเดินเข้ามาในงาน อู๋เสียในชุดขาวเดินไปทักทายกับแขกด้วยรอยยิ้มแจ่มใส ข้างกายมีคนหน้านิ่งในชุดสูทสีดำติดตามไม่ห่าง

...เขาสบตากับฝ่ายนั้นชั่วแวบแล้วเบือนหน้าหนี

ล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกง คลึงแหวนสองวงที่อยู่ข้างในนั้น

สมัยเด็กๆ อู๋เสียซึ่งเข้าใจผิดได้มอบแหวนพลาสติกไว้ให้เขาเป็นการหมั้นหมายพร้อมคำสัญญาว่าจะแต่งงานกัน

...มองอีกฝ่ายที่กำลังจะประกาศตัวคนที่จะยืนเคียงข้างกาย…

คำสัญญาอันไม่จริงจังนั้นคงได้ถูกลืมเลือนไปแล้ว



“มายืนอะไรเงียบๆอยู่นี่คนเดียวล่ะ เสี่ยวฮัว...พวกคนใน ถามหานายกันให้รึ่ม…”

โดยที่ไม่รู้ตัว อู๋เสียในชุดสูทสีขาวพาตัวเองมายืนตรงหน้า เอ่ยทัก

เขาคลี่ยิ้มจืดเจื่อนแสร้งตอบ “หลบความวุ่นวายน่ะ อาเฮีย…”

อีกฝ่ายพยักหน้าหงึกๆ “เห็นนายเข้ามซักพักแล้วไม่ได้ทักทาย...โทษทีนะ…”

“ไม่เป็นไรหรอก…” เขามองอีกฝ่ายในชุดแต่งงานอีกหน “สูทตัวนี้สวยดีนะ อาเฮีย…”

“ใช่ไหม…” สำทับพร้อมรอยยิ้มเอียงอาย “เขาเป็นคนเลือกให้น่ะ…”

ได้ยินเสียงทุ้มที่ติดจะเย็นชาเรียกชื่อคนตรงหน้าไกลๆ พร้อมกับเจ้าของเสียงมายืนรอไม่ห่างนัก

“ต้องไปต่อแล้ว...ตามสบายเลยนะ”

เป็นคำพูดสุดท้ายที่อีกฝ่ายทิ้งเอาไว้

เซี่ยอวี้เฉินทิ้งตัวเอนพิงผนัง เฝ้ามองแผ่นหลังของคนที่รักมาตลอดในชุดแต่งงานสีขาวเดินห่างออกไป


สัมผัสเย็นเยียบของแหวนโลหะอีกวงในกระเป๋า ...แหวนที่เขาเตรียมให้อีกฝ่ายตั้งแต่อายุสิบแปด...

คงไม่มีวันได้ใช้อีกแล้ว…





- เรื่องราวของเฮยเสียจื่อ -

‘มาเล่นดนตรีในงานแต่งของฉันได้ไหม...’

เป็นคำขอเมื่อนานมาแล้วของนายน้อยสามตระกูลอู๋

พวกเขารู้จักกันผ่านผู้เป็นอาของอีกฝ่าย จากนั้นก็ได้พบพานเรื่อยมา เคยได้ฟันฝ่าอันตรายด้วยกัน

...ได้ก้าวไปเป็นอาจารย์ สั่งสอนเรื่องราวเกี่ยวกับวงการที่อีกฝ่ายเข้ามาคลุกคลี

หากจะพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ เขาอาจพูดได้ว่าเอ็นดูอีกฝ่ายอย่างลูกศิษย์ อย่างน้องชายคนหนึ่ง

...แม้จะชอบหยอกล้อแรงๆ ถึงเนื้อถึงตัวกับอีกฝ่ายบ่อยครั้ง

นึกถึงวันที่อีกฝ่ายยื่นการ์ดเชิญงานแต่งมาให้ วันที่ไปร่วมพิธีการที่หังโจว...ใบหน้าที่มีความสุขนั้น…

แปลกที่มีความรู้สึกชาๆในอกซ้าย

เหลือบมองใครอีกคนที่ยืนอยู่อีกมุมของงาน ซึ่งดวงตาสีอ่อนจับจ้องยังคนในชุดสูทสีขาวไม่วางตา

...ความรู้สึกในอกของเซี่ยอวี้ฮัวคนนั้นจะเป็นอย่างไรหนอ

หยิบไวโอลินคู่ใจที่หอบมางานเลี้ยงฉลองวันนี้ จับประทับกับบ่า จรดปลายนิ้วลงบนสาย อีกมือจับคันชักจรดเครื่องดนตรีแล้วเริ่มบรรเลงเพลง

ท่วงทำนองเนิบช้า แว่วหวาน…

...เป็นคำอวยพรจากใจจริง...แด่ลูกศิษย์ผู้กำลังเปี่ยมสุขในชุดแต่งงานสีขาว





- เรื่องราวของเซี่ยจื่อหยาง -

เขาเฝ้ามองเพื่อนรักในชุดสูทสีขาว จากมุมหนึ่งของงาน

ที่เขามาถึงที่นี่วันนี้ ก็เพราะความคำนึงหาของเขาที่มีต่ออีกฝ่าย

เพื่อนรักของเขาจะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว

อีกฝ่ายไม่ได้เข้ามาทักทาย...อาจจะเพราะลืมหรืออะไรก็ตามแต่

เขาไม่ได้ไปร่วมงานพิธีที่หังโจว ถึงแม้จะพบบัตรเชิญถูกส่งมาก็ตาม...แต่กว่าบัตรจะถึงมืองานก็จัดไปแล้ว

...นึกตื้นตันที่อีกฝ่ายยังนึกถึงเขาบ้าง…

ได้ข่าวว่าจะมีงานฉลอง เขาจึงแวบมาดู

แม้ใจหนึ่งจะบอกว่า ไม่จำเป็น...ตัวเขาไม่ควรจะมายุ่งเกี่ยวกับโลกของอู๋เสียอีก

แต่อีกใจก็บอก...อยากจะพบเจอเป็นครั้งสุดท้าย

หมุนตัวหันหลัง ได้เห็นอีกฝ่ายในชุดสูทสีขาว...เพียงพอต่อความตั้งใจเริ่มแรกแล้ว

พลันได้ยินเสียง

“สบายดีสินะ...เหลาหย่าง…”

เขาผินหน้ามามอง เห็นอู๋เสียยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้ายิ้มแย้มยินดี

ขอบตาร้อนผ่าว เขากระตุกยิ้มบาง อยากจะวิ่งเข้าไปถามไถ่

...จะเอาตัวเองไปพัวพันกับชีวิตอีกฝ่ายมากกว่านี้ไม่ได้…

ตัดใจ หมุนตัวหันหลัง ก้าวเดินออกมา...ยกมือขึ้นโบกเป็นสัญญาณ

‘ลาก่อน’





- เรื่องราวของนายอ้วนหวัง -

เขายืนอยู่บนเวที รับหน้าที่เป็นพิธีกรพูดคุยเฮฮาฆ่าเวลาไปเรื่อยเปื่อย

เขาผ่านเรื่องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับนายน้อยสกุลอู๋มาหลายครั้งหลายหน ...เรียกว่าเป็นเพื่อนตาย…

ในงานที่หังโจว เขาเกือบจะหลั่งน้ำตาด้วยความยินดีที่อีกฝ่ายได้เป็นฝั่งเป็นฝาเสียที

มางานฉลองในวันนี้ ที่อีกฝ่ายมาขอร้องให้ช่วย เขาจึงยินดีทำให้อย่างไม่อิดออด

เขาเอ็นดูอีกฝ่ายเป็นน้องชายคนหนึ่งเสมอมา

...เช่นเดียวกับอีกคนที่ผ่านอะไรๆมาด้วยกัน…

มองเสี่ยวเกอในสูทสีดำยืนประกบเป็นบอดี้การ์ดให้อู๋เสียในงาน อดไม่ได้จะทอดถอนใจ

...น่าเสียดาย…

“เสี่ยวเกอ...ถึงเวลาแล้ว ช่วยพาตัวคนกำลังเถลไถลกลับขึ้นเวทีด่วน....”





- เรื่องราวของจางฉี่หลิง -

เหลือบมองนาฬิกา นึกขึ้นได้ว่าถึงเวลาเป็นเวลาเดียวกับนายอ้วนส่งเสียงเรียกผ่านไมค์จากเวที

เขาจึงคว้ามืออู๋เสียที่กำลังพูดคุยกับคู่ค้าคนหนึ่ง พาเดินไปยังเวทีของห้องบอลล์รูม

...นึกถึงช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันตลอดมา…

เป็นคนๆนี้ที่อยู่เคียงข้างเขา เป็นแสงสว่างให้เขา เป็นคนคอยประคองเขาให้สามารถมีชีวิตอยู่ได้ในตอนนี้

...นึกถึงตอนที่อีกฝ่ายเข้ามาบอกข่าวดีของตนเองครั้งแรก

‘ฉันเจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เราคุยกันมานานแล้ว ในที่สุด...เธอก็ตอบรับคำแต่งงานของฉันแล้ว..’

ใบหน้านั้นหันมาทางเขา ‘ดีใจกับฉันด้วยสิ...เสี่ยวเกอ’

วันนั้นเขาได้แต่ตอบไปสั้นๆว่ายินดีด้วย

ถัดมา อีกฝ่ายก็เที่ยวตระเวนลากเขาไปเป็นเพื่อน จัดการเรื่องพิธีแต่งงาน

‘นายเป็นเพื่อนคนสำคัญของฉัน เพราะอย่างงั้นช่วยอยู่กับฉันหน่อยนะ เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้ฉันได้ไหม’

เขาพยักหน้ารับ อีกฝ่ายบ่นถึงใบหน้าเรียบเฉยของเขาก่อนจะนึกปลง

...แต่อีกฝ่ายไม่เคยรู้…

ทุกครั้งที่เห็นอีกฝ่ายพูดถึงเรื่องแต่งงาน พูดถึงหญิงสาวคนนั้น ในอกเขารู้สึกบางอย่าง

...เป็นความรู้สึกที่เขาไม่อาจอธิบายได้ถูก

เคยนึกอยากจะกอดอีกฝ่ายเอาไว้ ฉุดรั้งให้อยู่กับเขาตลอดไป ไม่ให้ไปไหน

‘เราจะเป็นเพื่อนกันเสมอ ต่อให้ฉันจะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ตาม...ฉันจะไม่มีวันเลิกเป็นเพื่อนนายหรือลืมเลือนนาย’

...พอได้ยินคำพูดนั้นและใบหน้าที่มีความสุขเหลือเกินของอู๋เสีย เขาก็ได้แต่ปล่อยให้มันเป็นไป

ยิ่งได้พบกับผู้หญิงคนนั้น

“คุณเองสินะคะ เสี่ยวเกอของอู๋เสีย...เขาเอาแต่พูดถึงคุณตลอดเวลาที่อยู่กับฉัน ขอบคุณที่คอยดูแลเขามาตลอดนะคะ แล้วจากนี้ไปก็คงรบกวนคุณดูแลเขาด้วย…”

หญิงสาวที่ธรรมดาอย่างที่สุด แต่เต็มไปด้วยความสดใสร่าเริง

...เหมาะสมกับอู๋เสียแล้ว…เหมาะกับชีวิตธรรมดาที่อีกฝ่ายควรจะมี…

ในใจตอนนั้น เขาบอกตัวเอง ...นี่เป็นความสุขของอู๋เสีย...


เขาอยู่เคียงข้างอู๋เสียมาตลอด นับตั้งแต่พิธีที่หังโจว...จนกระทั่งวันนี้…

มองหญิงสาวในชุดขาวฟูฟ่องถือช่อดอกไม้เดินเข้าในห้องบอลล์รูม อู๋เสียยืนอยู่ข้างเขา จับจ้องเธอคนนั้นด้วยแววตาตื่นตะลึงระคนปลาบปลื้มยินดี

เขามองอู๋เสียในชุดสีขาวสลับกับหญิงสาวในชุดแต่งงาน

เมื่อหญิงสาวเดินมาถึงบนเวที เขาเป็นคนจับมือของทั้งสองคนมาจับกัน ตบเบาๆบนมือทั้งสอง เอื้อมไปตบไหล่อู๋เสียแล้วเดินหลบออกมาด้านข้าง มายืนอยู่กับนายอ้วน

...เฝ้ามองคนสองคนกำลังจุมพิตดูดดื่ม

อู๋เสียกำลังจะมีชีวิตของตัวเอง...ตัวเขา...จากนี้ไปก็คงต้องหาทางที่เป็นของตัวเองเช่นกัน…

ไม่อาจจะรบกวนอีกฝ่ายได้อีกแล้ว…

บนบ่ารู้สึกถึงแรงตบหนักๆจากนายอ้วน เขาหันไปมองแวบหนึ่ง เห็นอีกฝ่ายมองมาด้วยแววเห็นใจ

เขาหันกลับ...เฝ้ามองภาพของอู๋เสียและหญิงสาวในชุดแต่งงานสีขาว ใบหน้าอันเปี่ยมด้วยความสุขของทั้งสอง...จารจำเอาไว้ในสมอง…

...ก่อนที่จะถึงเวลาต้องแยกจากกันไป…



END



บ่นในทวิตมานาน ในที่สุดก็ได้เขียนเสียที
เซตติ้งเป็น AU เพื่อความปลอดภัย 555555
เขียนวันชอตนี้รู้สึกเหมือนต่อมยันแตกค่ะ
หักหลังทุกคน ล่มทุกเรือ แม้แต่เรือหลักตัวเอง เป็นความหมั่นไส้ส่วนตัว ที่ทุกคนดูมะรุมมะตุ้มกับอู๋เสีย
สุดท้ายแล้ว หญิงสาวที่ได้นายน้อยสามไปเป็นอวาตาร์ของเราเองค่ะ//หลบดาบดำ พลอง ลูกปืน กิ่งสำริด
อยากลองเขียนแบบนี้ดู ไม่รู้ว่าทำได้ดีรึเปล่า
จะดีใจมากๆ ถ้าคนอ่านแล้วรู้สึกว่ามันดริฟต์หักมุม

[yakusoku]

แง้ ทำไมมันแอบเศร้าแบบนี้คะ เหมือนทุกคนแอบอกหักในใจกันหมด//น้ำตาจะไหลนายน้อยหาเมียได้แล้ว

[Rozenkreuz]

ทะมึน.... มีเมฆหมอกไม่ธรรมชาติก่อตัวขึ้นบนหัว
คือกำลังคิดว่าใช่เสี่ยวเกอป่าววะ แบบเจ้าบ่าวเจ้าสาวเดินทักทายแขกในงาน (สูทดำสูทขาวพอดี แค่กๆ)
แต่เริ่มเสียวสันหลังแปร๊บๆตอนเสี่ยวฮัวสบสายตากับเสี่ยวเกอ.. แม่ง ลางไม่ดีเลยเว้ย เสี่ยวเกอไม่ได้ส่งสายตาเยาะเย้ย //ก้มหลบพลอง

ท้ายที่สุดเหมือนจะได้ยินเสียงอะไรหักเป๊าะเป็นระลอก ฮืออออ อู๋เสียแม่งทำร้ายเสี่ยวเกอออ เพื่อนคนสำคัญอะไรของนาย ถ้าสำคัญจริงก็ต้องเป็นเจ้าของพิธีแล้ว ไม่ใช่เพื่อนเจ้าบ่าว แม่งเอ้ยยย //ปาสมุดบันทึกใส่หน้านายน้อย มิตรภาพแบบนี้ไม่ถูก! นี่มันไม่ถูกต้อง!! *งอแง*

[Cathareen]

อะเฮื้อะะะะ หักมุมมมมมมมมมมมมมมมมมม
นึกว่าเป็นเสี่ยวเกอซะอีกค่ะ หนุ่มๆอกหักดังเปาะไปตามๆกันเลอ
อู๋เสีย นายจะรู้บ้างไหมว่าทำผู้ชายหล่อจำนวนมากอกหัก

[mama moosap]

เราก็ว่าเสี่ยจะเสียดายทำไม นี่เข้าใจมาตลอดว่าเเต่งกับเสี่ยวเกอ (ก็แอบคิดนะไหงจัดงานเเต่ง) ที่ไหนได้ ฮื่อ จุกจนไม่รู้จะว่าอะไรดีเลยค่ะ

[Luckey.B]

ตอนแรกมาอย่างอบอุ่น จริงๆก็อบอุ่นจบนะ
แต่ว่า.....อ่านของพี่เมินแล้วสงสารอะ น้ำตาไหลเลย ฮรืออออออ จุกมากคะ

[poypoy]

ตอนแรกก็นึกว่าแต่งกับเสี่ยวเกอ แงงงงงงงงง้
ที่แท้ โอ๊ยยยยยยยย กับผู้หญิง /นายน้อยเอาเวลาที่ไหนไปป้อสาวคะ ตอบบบบ

ปล.ทำไมคิดว่าเป็นความในใจของซานซูตอน 370ซังแต่งงานกันนะ /นโมไกล

[meanato]

เฮือก... หัวใจด้วงเจ็บปวด//เ//อู๋เสียก็คืออู๋เสียจริงๆ

[mamin]

เศร้าจังเลยค่ะ ฮืออ ถถถ ทุกคนได้แต่มองนายน้อยเดินไปกับคนอื่น