[TRANS] ทำไมผมไม่พูด บทความโดยหนานไพ่ซานซู

[anurakbeer]

ทำไมผมไม่พูด

ผมเงียบไปเป็นเวลานาน ในกล่องข้อความ นักอ่านที่เคยสนับสนุนส่งข้อความมาด่าผม ผมเลือกไม่พูด ความจริงก็คือผมรอวันนี้ พูดทุกอย่างให้จบในทีเดียว

นิยายเล่มหนึ่งจะกลายเป็นผลงานบนจอภาพ มักเป็นเช่นนี้เสมอ มีหัวข้อสนทนาเยอะๆ ทำประชาสัมพันธ์มากๆ

แต่ท้ายที่สุด สิ่งที่จะชนะใจผู้ชม ก็ยังต้องเป็นตัวผลงานภายหลังดัดแปลงแล้วเอง

ก่อนที่ภาพยนตร์ 007 ฉบับใหม่จะคลอด มีคนไม่พอใจสีของดวงตา 007 คนใหม่มาก ภายหลังภาพยนตร์เข้าฉาย เสี้ยวขณะที่เดเนียล เคร็ก โผล่ขึ้นจากทะเล ก็เอาชนะคนเหล่านั้นทันที

ดังนั้นผมเลือกไม่พูด นี่เป็นสิ่งที่สมควรยอมรับ ถ่ายทำได้ดีทุกคนชื่นชอบ ถ่ายทำได้ไม่ดีก็พยายามกันต่อ ไหนๆ นิยายของผมเขียนไว้ไม่เลว

สำหรับเจ้าของต้นฉบับแล้ว ส่วนขยายต่างๆ เป็นเพียงการทดลองและนำเสนอนิยายของตนในอีกรูปแบบหนึ่งเท่านั้นเอง ซีรี่ส์จะดีหรือไม่ดี ดี ผมดีใจ ไม่ดี งั้นเรารอดูภาพยนตร์กันดีไหม ยังไม่ดีอีก เรายังมีอนิเมะอีก

เหมือนกับการอ่านโดจินน่ะ ถ้านิยายเป็นชีวิตจริง การถ่ายทำอื่นๆ ก็คืออีกมิติหนึ่งที่เบาสบายมากขึ้นได้


ชีวิตของผม อยู่ในตัวอักษรของผม ที่นั่นจึงเป็นความจริงของผม ใครเป็นมิติที่สองของใคร


ดังนั้น สำหรับผมแล้วถือเป็นเรื่องที่เรียบง่าย

ดังนั้น นักแสดงจะชนะใจพวกคุณได้หรือไม่ เป็นผลของความพยายามของพวกเขา ฝ่ายประชาสัมพันธ์จะทำให้พวกคุณมาดูมันได้หรือไม่ เป็นผลของความพยายามของพวกเขา ในฐานะกรรมการ พวกคุณก็ให้คะแนน ชอบหรือไม่ชอบ เป็นเรื่องยุติธรรม แก๊งสามเหลี่ยมเหล็ก พวกเขาไม่มาให้คะแนนหรอก พวกเขาเพียงแค่เดินผ่านตัวพวกคุณไป

ดังนั้น มันย่อมมีความแตกต่างกันบ้าง ชีวิตจริงๆ ของพวกเขา กับที่พวกคุณเห็นบนหน้าจอ มันต้องมีส่วนที่ต่างกัน

ความกลุ้มกังวลทั้งหมด ขอเพียงพวกคุณนึกดูว่าพวกเขามีตัวตนอยู่จริง มันก็จะสลายหายไปเอง ยกเว้นพวกคุณคิดว่าพวกเขาไม่ได้มีอยู่จริง อย่างน้อยสำหรับผมแล้ว ลูกน้องของพวกเขาบัดนี้ก็อยู่ข้างหลัง รุมล้อมบีบคั้นให้ผมเขียนคำประกาศฉบับนี้ เมื่อแปดปีก่อน ตอนที่อู๋เสียเริ่มชวนผมคุย คงไม่นึกว่าผมจะก่อปัญหาให้เขามากมายขาดนี้ และขณะนี้พวกเขากำลังอยู่บนเส้นทางที่มุ่งหน้าสู่เอ้อร์เต้าไป๋เหอ

หากคุณเห็นชอบกับข้อความข้างต้นของผม ก็ขอให้อ่านข้อความต่อไปจากนี้

ก่อนอื่น ผมคือผู้ประพันธ์บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน หนานไพ่ซานซู เป็นบุคคลที่เต็มไปด้วยข้อบกพร่องต่างๆ ผมเขียนตัวละครที่มีข้อบกพร่องต่างๆ จำนวนมากขึ้นมากลุ่มหนึ่ง สิบปีใกล้จะถึงแล้ว ความทุกข์ของคนเหล่านี้ก็ใกล้จะจบแล้ว คลื่นลมหรือการก่อกวนต่างๆ ล้วนเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อย พวกเขารอมาสิบปีแล้ว พวกเราก็รอมาสิบปีแล้ว จิตใจของเราไม่ควรเป็น "xxx ไสหัวไปจากบันทึกจอมโจรฯ" ผู้อ่านบันทึกจอมโจรฯ ความอึกทึกครึกโครมทั้งหมดที่เห็น ต่างล้วนควรเป็นดอกไม้ไฟกลางอากาศ หากพวกคุณสอดส่องมองหาผู้คนที่กำลังเฮฮาปาร์ตี้กันอย่างใจเย็น พวกคุณจะเจออู๋เสียและเสี่ยวเกอตัวจริง จะเห็นเซี่ยอวี่ฮัวกับเฮยเสียจื่อและผองเพื่อน พวกเขากระชับเสื้อแน่น ก้มหน้าเดินผ่าน คนทุกคนกำลังตะโกนเรียกชื่อของพวกเขา เหล่าศัตรูที่สะกดรอยตามและล้อมจับพวกเขาถูกกั้นอยู่นอกฝูงคนที่กำลังฉลอง บรรดาผู้ไล่ล่าเหล่านี้ มองเห็นทุกที่คือจางฉี่หลิง ทุกที่คือฮู้ดน้ำเงินและผู้คนที่ปรบมือกึกก้อง พวกเขาไม่รู้ว่าเหตุใดวันนี้จึงมีผู้คนมาชุมนุมอยู่ที่นี่มากมายเหลือเกิน พวกเขารู้ว่าจบสิ้นแล้ว

พวกคุณจะรู้ว่าพวกเขาปลอดภัยแล้ว แผนร้ายพันปีล่มสลายไปพร้อมกับเสียงกู่ร้องชัยโยของผู้คนทั้งหมด คนหลายคนเข้าใจว่าพวกเขากำลังฉลองการเกิดใหม่ให้กับตัวละครอุปโลกน์ แต่พวกเขากลับไม่รู้ ทุกผู้นามที่เข้าร่วมกับเรื่องราวนี้ ผู้คนในตัวเรื่องและนอกตัวเรื่อง พร้อมใจกันคุ้มกันและช่วยเหลือเขา นั่นคือกลลวงที่ใหญ่ที่สุดที่คนชื่ออู๋เสียวางไว้ และนักเขียนที่ชื่อสวีเหล่ย ไม่ทำให้เขาผิดหวัง

จงปล่อยให้บรรดาผู้มีจิตใจคิดคด เติมดินปืนให้กับดอกไม้ไฟแห่งสิบปี พวกเขารู้แต่เพียงเต้ามู่ปี่จี้เป็นข่าวร้อนเป็นกระแส พวกเขาไม่มีวันเข้าใจเต้ามู่ปี่จี้ ผมเองกับพวกเขา ไม่มีอะไรให้คุยกัน

หากมีคนข้างกายถามถึง กรุณาบอกเขาว่าผมกล่าวไว้เช่นนี้


转自南派三叔的微博 @npss《为什么我不说话》
หนานไพ่ซานซู /เขียน
อนุรักษ์ กิจไพบลทวี /แปล


Talk

หนีหัวข้อวันนี้มาแปล [TRANS]

สวีเหล่ย (徐磊) คือชื่อจริงของหนานไพ่ซานซู

บทความนี้ออกมาช่วงมีข่าวเรื่องแคสต์ตัวละคร เรื่องการถ่ายทำ เรื่องยกเลิกสัญญาฮอลลีวูด และอะไรมากมาย

บางข้อความต้องอาศัยการตีความกันนิดนึง (โดยเฉพาะสารพัด "พวกเขา") ผมถอดมาแบบไม่ขยายเพิ่ม ขอให้ตีความกันเอง

ทำงานชิ้นนี้มาหนึ่งปีเต็ม สำหรับผม "พวกเขา" มีชีวิตจริง เป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้อง ป้วนเปี้ยนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่เอง

[Malangporyim]

;/////; คุณหนานไพ่ซานซูดูเครียดน่าดู ช่วงกระแสมาแรงๆ มีทั้งคนชอบและคนไม่ชอบ ทางนี้พอทราบว่าคุณหนานไพ่ฯ พูดแกนๆ ว่าให้คิดซะว่าเป็นมิติใหม่ก็รู้สึกเบาสบายขึ้นได้ (← แล้วหล่อนไปเครียดอะไรกับโปรดักชั่นเขาแต่แรกยะ 555)

ทุกผู้นามที่เข้าร่วมกับเรื่องราวนี้ ผู้คนในตัวเรื่องและนอกตัวเรื่อง พร้อมใจกันคุ้มกันและช่วยเหลือเขา นั่นคือกลลวงที่ใหญ่ที่สุดที่คนชื่ออู๋เสียวางไว้ และนักเขียนที่ชื่อสวีเหล่ย ไม่ทำให้เขาผิดหวัง

ค่อนข้างชื่นชอบท่อนนี้มาก อ่านแล้วปริ่ม คุณหนานไพ่ฯ เป็นคนที่ให้ความสำคัญ และให้เกียรติแก่นักอ่านของเขามากจริงๆ ในขณะที่เวลาเราติ่งหรือชื่นชอบผลงานของนักเขียนบางคนมากๆ เราจะรู้สึกเหมือนเขาอยู่ไกล ไม่กล้ากรี๊ดแรง ไม่กล้าติ่งมากอะไรมาก กลัวว่าจะไปรบกวนโลกของเขาหรือเปล่า กลัวจะเป็นการดูหมิ่นหรือเหยียบเส้นไหนตัวละครเขาหรือเปล่า แต่คุณหนานไพ่ซานซูเป็นนักเขียนที่แม้จะอยู่ไกล (ในแง่ภูมิศาสตร์คืออยู่คนละประเทศ ในแง่บุคคลคือเป็นเซเลบริตี้ไปแล้ว ไกลจากปุถุชนอย่างเรามากจริงๆ) แต่เขาก็ดึงและชักชวนคนอ่านของเขาให้เข้ามาอยู่ใกล้ๆ โลกของเขาบ่อยๆ ทำให้ไม่รู้สึกห่างเหิน ไม่รู้สึกว่าโลกของเขาและตัวละครของเขาเป็นที่หวงห้ามเลย คุณหนานไพ่ฯ แกให้พื้นที่แก่แฟนนักอ่านตลอดเวลา น่ารักตรงนี้นี่แหละ > v <

ก่อนหน้านี้เคยรู้สึก (ไปเอง) ว่าคนเขียนงานที่อลังการแบบนี้น่าจะติสต์ๆ อีโมๆ เข้าถึงยากเนอะ... (จนตอนนี้ก็ยังรู้สึกอยู่ว่าเฮียแกติสต์อยู่ดี ฮา) แต่เพราะคุณหนานไพ่ฯ น่ารักแบบนี้แหละ ถึงอยากทุ่มใจช่วย เอาตังค์หนูไปเบยยย เอาไปเบยยยย ไถหนูอีกเท่าไหร่ก็ยอม เอาไปเบยยย เดี๋ยวมีอนิเมมากินเงินอีกสินะ โฮฮฮ เอาไปปปปป

เรื่องทีวีซีรี่ส์ก็จะรอดูค่ะ ถึงแรกๆ จะช็อคกับแคสต์ที่โคตรหล่อไป และค่อนข้างเฉยๆ มึนๆ ใส่เสี่ยวเกอ (แต่ชอบหยางหยางนะ!) แต่ก็คิดว่าจะดูแหละค่ะถ้าไม่ออกมาหลุดโลกจนเจ็บกระดองใจไป (ยิ่งคุณหนานไพ่ฯ พูดซะขนาดนี้ ต่อให้หลุดโลกแค่ไหนก็คงดูเอามันส์เหมือนอ่านโดจินแทนได้ ท่านศาสดาอนุญาตแล้ว เราก็โอเคค่ะ 5555) ฮือๆ โฮๆ บอร์ดนี้จะมีใครทำซับไทยมั้ยนะ *กระแอมแล้วมองซ้ายขวา*

[meanato]

พอเริ่มดังมันก็เริ่มมีปัญหาสินะ เป็นเรื่องปกติค่ะ

[kagahika]

จากงานที่เขียนด้วยใจรัก เป็นศิลปะ เป็นความภาคภูมิใจ เมื่อมีธุรกิจเข้ามาเกี่ยวข้องก็มักจะเปลี่ยนไปแบบนี้แหละค่ะ
เห็นนักเขียนหลายๆ ท่านเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อกลายเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียง แต่คุณหนานไพ่ยังยืนอยู่บนจุดยืนของตัวเองก็นับว่าประเสริฐแล้ว ปลาบปลื้มกับความใส่ใจนักอ่านของคุณหนานไพ่ จำได้ว่า จากบทความท้ายเล่มสิบคุณหนานไพ่เคยเขียนเอาไว้ว่า สิ่งที่แกภูมิใจที่สุดคือตอนที่เอาตอนใหม่ๆ ลงเว็บแล้วมีนักอ่านมาอ่าน มาคอมเม้นถามว่าตอนใหม่ออกหรือยัง นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้แกดีใจที่สุด จากข้อความตรงนี้สะท้อนให้เห็นชัดเจนว่า โลกของนักเขียนนั้นเป็นโลกที่เปลี่ยวเหงามากมายนัก และเสียงของนักอ่านก็คือเสียงปลอบประโลมที่อบอุ่นอ่อนโยนที่สุดสำหรับนักเขียน แฟนคลับบางคนอาจจะกลัวที่จะก้าวเข้าไปใกล้นักเขียนที่ตัวเองชื่นชอบ แต่ขอออกตัวว่ากำลังใจของนักอ่านคือสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับนักเขียนเสมอค่ะ

ขอบคุณคุณ anurakbeer สำหรับบทความแปลนะคะ

[Berry _]

ขออนุญาติพูดเปรียบจากที่คุณหนานไพ่พูดจาก007ค่ะ
คุณเคร็กที่โลกไม่ปลื้มพอเขามาเป็นบอนด์007แล้วอย่างไร คุณต้อนรับเขา อู่เสียและจางฉี่หลิงก็เช่นกัน
ท่อนนี้คือ
แล้วก็ท่อน
"ซีรี่ส์จะดีหรือไม่ดี ดี ผมดีใจ ไม่ดี งั้นเรารอดูภาพยนตร์กันดีไหม ยังไม่ดีอีก เรายังมีอนิเมะอีก" เอ่อ ประมุขคะ จะเอากี่ทางคะ555
"ดังนั้น นักแสดงจะชนะใจพวกคุณได้หรือไม่ " อยากให้ประมุขมาดูในทวิตเตอร์ของโลก เฟสบุ๊ค คุณเห็นไหมคะ ด้วงจะบ้ากันไปหมดแล้วค่ะ
จริงๆ อยากเห็นฟีลแบบ ถ้าอู๋เสีย จางฉิหลิง เสี่ยอ้วน มาให้คะแนนอี้เฟิง หยางหยาง กับพี่หลิว เขาจะให้คะแนนเท่าไหร่นะ /
แล้วก็ในส่วนสุดท้ายที่ประมุขกล่าวถึงตัวละคร จริงๆ เราๆ ที่อ่านก็คิดว่าเค้ามีชีวิตจริงๆ
แบบที่รู้สึกเลย เหมือนเพื่อนกันไปแล้ว อบอุ่นดีเนอะคะ
อย่างไรแล้วก็ต้องขอบคุณมากที่คุณแต่งนิยายเนรื่องนี้มา
ได้อะไรเยอะเลย
ส่วนเรื่องติชม เพราะมากคนก็มากความเนอะ
หลายคนมีความหวงเเหนในตัวละครของตัวเองที่ชอบ
อาจจะมีมโนไปหลาย ๆแบบ แต่ในเวอร์ซีรีส์ก็ลองดูก่อนแล้วกัน
ต่อให้เราเป็น #ทีมอี้เฟิง แต่ถ้าไม่ไหวเราก็ไม่ชมให้เสียหลายเนอะ 555
ขอบคุณคุณเบียร์ที่แปลให้อ่านด้วยค่า

[Yuwadee Wana]

ขอบคุณคุณเบียร์ที่แปลมาให้อ่านค่ะ

เป็นกำลังใจให้หนานไพ่ค่ะ คงผ่านอะไรมาเยอะจริงๆ

[oilypicca]

ปกติก็คิดเหมือนกันว่าในส่วนของภาพยนตร์หรือการ์ตูนมันคืออีกรูปแบบนึงในการดำเนินเรื่องของนิยายที่เราอ่าน มันมีส่วนที่แตกต่าง เพิ่มเติม ปรับเปลี่ยนจากในส่วนของนิยายอยู่แล้ว มันเหมือนตัวละครในเรื่องออกมาวิ่งให้เราเห็นบนจอแทนที่เราจะจินตนาการเห็นเขาวิ่งในมโนภาพของเราเอง ซึ่งแน่นอนว่าความชอบ หรือสิ่งที่คิดไว้ของแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกัน มันเลยเกิดปัญหาขึ้น แต่ก็นั่นแหละถ้ารับได้ก็ดู ถ้ารับไม่ได้ก็ไม่ต้องดู ^^
นิยายสำหรับเรามันคือโลกๆหนึ่งที่มีอยู่จริง มันเหมือนเป็นโลกคู่ขนาน เมื่อไหร่ที่หยิบขึ้นมาอ่านเหมือนเรากำลังเฝ้าดูชีวิตของตัวละคร เสมือนเข้าไปยืนข้างๆแต่ควบคุมอะไรไม่ได้ แต่เมื่อปิดหนังสือ เราก็กลับมาอยู่ในโลกของเราใช้ชีวิตของเรา

อยากขอบคุณและเป็นกำลังใจให้ท่านหนานไพ่ค่ะ และก็ขอบคุณพี่เบียร์มากค่ะที่แปลมาให้อ่านอีกแล้ว ขอบคุณจริงๆค่ะ

[FateKiRi]

ขอบคุณคุณเบียร์ที่นำมาแปลให้อ่านเช่นเคยนะคะ

เราเห็นด้วยกับคุณหนานไพ่ฯ โดยเฉพาะประโยคที่ว่า

ดังนั้น มันย่อมมีความแตกต่างกันบ้าง ชีวิตจริงๆ ของพวกเขา กับที่พวกคุณเห็นบนหน้าจอ มันต้องมีส่วนที่ต่างกัน

เรายอมรับในฐานะคนอ่านว่า พอหนังสือที่ชอบได้ทำเป็นซีรี่ย์ ภาพยนตร์ หรือสื่อประเภทอื่นๆ
เราก็คาดหวังว่าอยากเห็นมันออกมาดี แต่ก็รู้เช่นกันว่ายังไงมันก็มีข้อแตกต่าง ด้วยข้อจำกัดหลายๆอย่าง
ทุกคนล้วนมีชีวิตและเสน่ห์เป็นของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นในรูปแบบไหน ทั้งหนังสือ หรือซีรี่ย์ หรืออาจเป็นอนิเมะ
อย่างที่คุณหนานไพ่บอกนั้นแหละว่า มันเป็นหน้าที่ของนักแสดงว่าจะสื่อตัวตนของพวกเขาออกมาในรูปแบบไหน
แน่นอนว่ารวมถึงทีมงานที่ช่วยกันสร้างมันขึ้นมาด้วย และเขาก็ให้พวกเราเป็นคนตัดสินว่าจะลงคะแนนเท่าไหร่
พวกเขาทุกคนมีชีวิตอยู่จริง เราเชื่อแบบนั้น และในเมื่อเรื่องราวของพวกเขาได้ออกมาตีความในอีกรูปแบบหนึ่ง
เราก็อยากจะเห็นพวกเขาทุกคนเช่นกัน และเราพร้อมช่วยเหลือและเป็นกำลังใจให้พวกเขา

คุณหนานไพ่ฯให้เกียรตินักอ่านเสมอ และเปิดพื้นที่ให้นักอ่านมาตลอดเช่นกัน
ในจุดๆนี้ทำให้เราชื่นชมมากๆและรักผลงานเรื่องนี้มากขึ้นไปอีก
และในส่วนพวกเขาสุดท้ายที่คุณหนานไพ่ฯเอ่ยถึง เรารู้สึกมันน่าเศร้านะ
ที่พวกเขาตัดสินเพียงแค่เต้ามู่กระแสที่พวกเขาน่าจะเอามาขายได้ โดยที่พวกเขาไม่เข้าใจมันเลย

ส่วนเรื่องซีรี่ย์ ก็จะรอติดตามและรอให้คะแนนไปพร้อมๆกับทุกคนละกันค่ะ 555

[Feran.FS]

อ่านแล้วรู้สึกตื้นตันเล็กๆ ท่านประมุขหนานไพ่ เป็นนักเขียนที่ทำตัวเสมือนว่าตัวละครของเขามีตัวตนอยู่จริงๆ เป็นส่วนที่ชอบมาก เพราะมันทำให้นักอ่านรู้สึกใกล้ชิดกับนักเขียนด้วย อิสสสสสส(?)

[prince501]

ขอบคุณสำหรับคำแปลค่ะ และขอบคุณท่านประมุขที่แต่งนิยายดีๆ แบบนี้ออกมา
ส่วนตัวชอบซีรีย์และตัวละครนะคะ ส่วนตัวละครเพิ่มเติมสารภาพว่าไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่ 555 แต่นิยายทุกเรื่องเวลาเอาไปทำเป็นซีรีย์หรือภาพยนต์มันย่อมแตกต่างจากหนังสืออยู่แล้วค่ะ โลกมันเป็นแบบนี้แหล่ะ เฮ้ออออ

[Rozenkreuz]

กราบท่านประมุขและขอบคุณคุณเบียร์ครับ
ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลที่เกิดขึ้นหลังจากอ่านบทความนี้จบ คุณปอยิ้มได้พูดออกมาหมดแล้ว (ผมคิดเหมือนกับคุณปอยิ้มเป๊ะๆเลยครับ)
ท่านประมุขเป็นคนที่ถ่ายทอดเรื่องราวได้ดีมาก บรรยากาศได้ คำพูดน่าฟัง สมเป็นนักเขียนจริงๆ
หลายๆคนรอบตัวผมค่อนข้างดูหมิ่นนักเขียน หาว่าทำอาชีพนี้จะเอาอะไรกิน(ซึ่งมันก็จริงของเขา ฮ่าๆ) แต่ตัวผมรักการอ่านมาตั้งแต่เด็กๆ จำได้ดีเลยว่าตอน ป.1 ค่อนข้างพัฒนาการช้ากว่าคนอื่น อ่านหนังสือยังไม่คล่องเลย คำง่ายๆยังต้องวิ่งไปถามแม่ว่าอ่านว่าอะไร แต่เพราะมุ่งมั่นมากว่าต้องอ่านหนังสือเล่มนั้น(แฮร์รี่ พ็อตเตอร์เล่ม1) ให้จบด้วยตัวเองให้ได้ ในที่สุดผ่านไปหลายสัปดาห์ก็อ่านจบ ความรู้สึกที่ได้จินตนาการผ่านตัวอักษรทำให้ผมรักการอ่านนับแต่นั้น และความรู้สึกเคารพนับถือนักเขียนหลายท่านก็ถือกำเนิดขึ้นในหลายปีถัดมา
การถ่ายทอดเรื่องราวไม่ยากเลย แต่จะทำให้คนที่อ่านอ่านแล้วมีส่วนร่วมไปกับเรื่องราวเหล่านั้นต่างหากที่เยี่ยมยอด
สร้างชีวิตของคนกลุ่มหนึ่งขึ้นมา มีนิสัย มีรัก มีเกลียด มีทุกข์ มีสุข เหมือนกำลังใช้ชีวิตร่วมไปกับกลุ่มคนเหล่านั้น มีตัวตน
ตั้งแต่ผมเปิดอ่านบันทึกจอมโจรฯ หน้า2 ก็เหมือนได้รู้จักนายน้อยลึกซึ้งยิ่งกว่าครอบครัวตัวเอง รู้ว่านายน้อยจะพูดอะไร รู้สึกยังไง ตอนนั้นทำหน้าแบบไหนอยู่ มันเป็นเรื่องที่ผมรู้สึกผูกพันมาก ทั้งๆที่อยู่ด้วยกันมาไม่นาน แต่ผมก็รู้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่จะจดจำตลอดไปแน่นอนครับ
ผ่านมาสิบกว่าปีที่ผมรักตัวหนังสือ นี่เป็นครั้งแรกที่คิดว่าเอาเงินผมไปเลย ท่านประมุขจะขูดรีดผมแค่ไหนก็ยอม ถ้าเปิดขอบริจาคเงินอีกผมจะโอนข้ามประเทศไปให้เลย
ท่านประมุขคือ one of a kind ครับ คนแบบนี้มีแค่คนเดียวในโลกเท่านั้น
ความอัดอั้นนี้คงมีแต่ชาวด้วงด้วยกันที่เข้าใจ //ปาดน้ำตา ฮึก