[Drabble] คนที่เข้าใจ [หวังเหมิง, หลีชู่]

[feyralin]

*มีสปอยล์ซาไห่ตอน 19 ค่ะ*


---


“ผมว่าผมพอจะเข้าใจนะ”


จู่ๆเด็กหลีชู่นั่นก็โพล่งขึ้นมา หลังจากกลับเข้าพักในเต๊นท์คืนหนึ่ง

“ก็..เรื่องที่คุณเล่าให้ฟังคืนก่อนไง” เห็นคู่สนทนาไม่ตอบรับ ทำเอาหลีชู่กระวนกระวายขึ้นมา ไม่ใช่ว่าหลับไปแล้วอีกหรอกนะ


หวังเหมิงมองอีกฝ่ายด้วยสายตาราบเรียบ จากนั้นจึงค่อยนึกขึ้นได้ได้ว่าเรื่องที่ว่าคือเรื่องไหน


“พวกคุณสืบเรื่องครอบครัวของผมมาแล้วใช่มั้ยล่ะ งั้นก็คงรู้ว่าพ่อแม่ของผมแยกทางกันตั้งแต่ครึ่งปีก่อน น่าแปลกนะที่ผมไม่ได้รู้สึกเศร้าโศกฟูมฟายอะไรมากมาย กลับรู้สึกเฉยๆเสียยังงั้น

เป็นเพราะระหว่างนั้น พวกเราอยู่ด้วยกันสามคนแต่ครอบครัวก็ไม่เคยเป็นครอบครัว มีแต่ทะเลาะกันทุกวัน มีข้าวของถูกทุบทำลายทุกวัน พ่อแม่แสดงด้านที่อัปลักษณ์ใส่กันตลอดเวลา กลายเป็นพ่อกับแม่ที่ผมไม่เคยรู้จักไปซะแล้ว จากที่เคยหวังว่าสักวันทั้งสองคนจะมีวันที่คืนดีกันได้ สุดท้ายเลยเหลือแค่หวังให้เรื่องพวกนี้จบๆไปซะที

เพราะงั้นพอพ่อกับแม่ตกลงหย่ากัน ผมกลับรู้สึกเหมือนถูกปลดจากเครื่องจองจำ ไม่ต้องติดอยู่ในสภาพแบบนั้นอีก ต่อจากนี้ผมก็อะไรก็ได้แล้ว ตอนหลังถูกตัดสินให้อยู่กับพ่อ ถึงพ่อจะติดเหล้าโวยวายทุบตีผมบ้าง แต่ด้วยงานที่ทำเลยไม่มีเวลาได้เจอกันมากนัก

ครึ่งปีที่ผ่านมา ผมมีเวลาให้ตัวเองมากกว่าเดิม แล้วเลยรู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวก็ดีเหมือนกัน”


หลีชู่พรูลมหายใจยาว เห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าเหมือนคนปลงตกทั้งๆที่อายุเท่านี้ ทำให้เขานึกหมั่นไส้ขึ้นมา อดจะสอดปากขึ้นไม่ได้

“เด็กอย่างนายจะเข้าใจอะไร”


“อ้าว ก็..บอกไม่ถูกแฮะ ผมว่าสถานการณ์ที่เราเจอมันคล้ายๆกันนะ ถึงฝ่ายคุณจะเป็นการติดอยู่กับความว่างเปล่าที่นานจนแทบบ้า ส่วนผมเป็นคนที่ติดอยู่กับสภาพครอบครัวที่วุ่นวายจนแทบบ้า แต่พวกเราต่างก็เคยผ่านพ้นวันเวลาที่ยาวนานเหมือนมีดกรีดเหมือนกัน

ไม่ได้มีแต่เราที่เจอเรื่องแบบนี้ คิดแบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอ

ไม่เอาน่าผู้จัดการหวัง ตัวคุณที่บ้าระห่ำถึงขั้นพกเครื่องช็อตไฟฟ้าลักพาตัวคนป่วยจากโรงพยาบาลคนนั้นหายไปไหน คุณที่เป็นแบบนี้ผมไม่ชินเลยสักนิด”


“งั้นก็หัดทำตัวให้ชินไว้” หวังเหมิงหันหลังให้เด็กชาย ดับตะเกียง แล้วจึงซุกตัวลงในถุงนอน

หลีชู่ที่ถูกเมินไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไหร่ได้แต่อ้าปากค้าง ถ้อยคำที่เหลือไม่ทันหลุดออกจากปากก็ได้ยินเสียงกรนคร่อกจากคนข้างๆซะแล้ว

จะปิดสวิตช์ตัวเองไวไปมั้ย!


เหอะ คนเขาอุตส่าห์พยายามจะเข้าใจแท้ๆ เด็กหนุ่มฮึดฮัดอยู่คนเดียวจนชักรู้สึกงี่เง่า สุดท้ายเลยตัดสินใจดับตะเกียงแล้วทิ้งตัวลงในถุงนอนของตัวเองบ้าง


แม่งมีแต่คนประหลาดทั้งนั้น เลิกๆๆ ไม่รู้ด้วยแล้ว!!


---


เกาะขอนไม้แน่น แงงงงงงงง

อ่านซาไห่ 19 แล้วอาดูรหวังเหมิงยิ่งนัก นายยยยย ฮือออ ช่วงเวลาเยาว์วัยอันสดใส(?) ต้องถูกผลาญไปกับการรอคอยที่ไม่รู้จุดหมาย ก็สมควรที่จะกลายเป็นคนแบบนี้ แงงงง ลูบๆโอ๋ๆ เอ็นดูทั้งสองคน อยากรับเลี้ยงเป็นคู่ค่ะ แงงงงง /นายน้อยบอกจ่ายค่าตัวมา

ได้ระบายกาวพอใจละ ขอตัวไปปั่นงานต่อ ฮืออออ #ไม่มีเวลาแล้ว


.

[Malangporyim]

แอ๊รรรรรรร์

คุณหลินคะ เราถูกกระชากลงแพคนลักพาตัวกับตัวประกันแรงมากด้วยฟิคนี้ แงงงงงงงงง อย่าลืมมารับผิดชอบชีวิตลูกเรือโดยสารด้วยนะคะ ฮรึกกกกกกกกกก

/ปาหัวใจใส่ทั้งสองคน

เทียนเจินไม่ดูแลหัวใจหนุ่มๆ ในสังกัดเลย เขาเลยหนีไปกินกันเองแล้วเห็นไหม จุ๊ๆ 5555

[The_Dark_Lady]

โอยตาย...นี่มันศาลาคนเศร้ารึไง
รวมพลคนกำลังจะอกหัก---แค่ก--- คนที่ถูกนายน้อยใช้งานสินะ
นี่มันดีค่ะ...คนอก---แค่ก--- คนเหงาสองคนมาเจอกัน

ว่าแต่ใครมันจัดเต้นท์พัก แหม่ จัดได้ดีจริงๆ

[yakusoku]

อยากบอกน้องหลีว่าสู้ต่อไปนะลูก

[_execute_]

โฮรวววววววววววววววว คนที่เคยเจ็บปวดเหมือนกันมาเจอกัน เขาก็คงเข้าใจกันสินะคะ //ซับ
ต่างคนต่างรอ คนหนึ่งรอที่จะพบ อีกคนรอที่จะจบ เจ็บปวดดด อึกกกกฮึกกกกกก
หลีชู่... สักวัน ผกจ.หวังจะเปิดใจให้นายนะะะะะ โฮฮฮฮฮฮ #อ้าวเหมือนจะผิดประเด็น

[Xyxear]

แงงงงง แตกต่างเหมือนกันสินะคะ
แต่เข้ากันดีจังเลยยย โฮรวววววววววววววว