[OS] เวลาอันยาวนาน

[casey]

(๑)

มนุษย์แสวงหาความเป็นอมตะ เมื่อเทคโนโลยีก้าวล้ำ ผู้คนล้วนพยายามต่อต้านธรรมชาติ



เมื่อครั้งได้อ่านทฤษฏีหนึ่ง ผมสงสัย
การเก็บแช่ร่างกายในไนโตรเจนเหลวติดลบเกินร้อยองศา เป็นไปได้ว่าจะสามารถคงสภาพตัวเองไปถึงร้อยปีพันปี
แต่คนเราเมื่อตายไปแล้วเหลือเพียงร่างไร้วิญญาณ จะสามารถฟื้นคืนได้อย่างไร
ร่างกายมนุษย์หากปราศจากการเคลื่อนไหว เพียงไม่กี่เดือนก็ฝ่อลีบ หลับใหลนานเพียงนั้นจะยังทำงานได้อยู่หรือ
หากต้องต่อเติมอุปกรณ์แปลกประหลาดมากมายเข้ากับตัว แปรเปลี่ยนถึงเพียงนั้นคงไม่อาจเรียกว่ามนุษย์ได้อีก


ทางเลือกอีกอย่างคือไม่ต้องฟื้นมาก็ได้ เพียงคงสภาพเซลล์ไว้ นำชิ้นส่วนนี้เพาะขึ้นมา ก่อกำเนิด เติบโต
ร่างกายใหม่นี้จะยังเรียกได้ว่าเป็นคนเดิมอยู่หรือไม่ แม้ภายนอกเหมือนเดิมทุกประการแต่ปราศจากความทรงจำเก่าก่อน



หากว่าสามารถฟื้นคืนได้จริง ในวันที่ลืมตาตื่นขึ้นมาเหลือเพียงตัวเอง คนที่รักล้วนจากไปหมดสิ้น ทุกสิ่งที่มีกลับกลายเป็นว่างเปล่า
บนโลกแปลกประหลาดที่ไม่รู้จักนี้ ยังเหลือความหมายใดในการดำรงชีวิต




อา ผมตื่นขึ้นมาเพื่อที่จะตายอีกครั้ง












(๒)

ขณะอ่านรายงานอยู่ในห้องพักของศูนย์วิจัย ผู้ช่วยคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมา “ฟื้นแล้วๆ ดร.จางคะ ฟื้นแล้วค่ะ”
ได้ยินดังนั้นผมรีบตรงดิ่งไปยังห้องหมายเลข ๑

ในห้องสีขาวโปร่ง ร่างนั้นนอนเอนหลังกับเตียงยาว มีคนสองสามคนจัดการดูแล หาน้ำให้จิบ

“เสี่ยว...เก..อ”
เมื่อเห็นหน้าผม ชายคนนี้พลันเบิกตากว้าง รำพึงกับตัวเองเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ท่าทางไม่แน่ใจนัก
คล้ายกับว่ากำลังเรียกอยู่ ครั้นเห็นผมนิ่งเงียบกลับเอ่ยคำที่ทำให้รู้สึกตกใจ

“จางฉีหลิง” ไม่คิดว่าเขาจะเอ่ยชื่อผมออกมา แววตาที่จ้องมองมานั้นลังเลสับสน ชั่วครู่เดียวก็เหมือนกับเข้าใจบางอย่าง



คนคนนี้เป็นใคร เมื่อกี้เขารู้อะไร




ตระกูลผมมีความเป็นมายาวนาน ได้ยินว่าเก็บซ่อนความลับนับพันปีไว้ในสุสานประจำตระกูล
เพียงแต่แม้เก็บซ่อนอย่างดี ฝังกลไกไว้มากมาย กลับถูกทำลายลงถึงสามครั้ง ทำให้บันทึกทั้งหลายขาดหายไป
ครั้งล่าสุดที่ถูกทำลาย เจ้าบ้านรุ่นนั้นได้ส่งคนเข้าไปสำรวจ สิ่งที่หลงเหลือมีเพียงบันทึกขาดวิ่นจำใจความไม่ได้
และถังโลหะประหลาดใบใหญ่กับอุปกรณ์แปลกตาในสุสาน ถูกเก็บรักษาไว้อย่างดียิ่งกว่าส่วนอื่นที่เหลือเพียงซากปรักหักพัง


หลังนำสิ่งของนั้นกลับมาตรวจสอบภายใน กลับพบชายคนหนึ่งหลับใหล ยังมีลมหายใจแม้เพียงแผ่วเบาแต่คุ้มค่าที่จะลองดู
ผู้คนหลายรุ่นพยายามศึกษาส่วนประกอบในของเหลวนั้น ต่อมาเมื่อทราบแล้วกลับติดปัญหา
เพราะการที่จะให้ร่างกายเยียบเย็นกลับมามีอุณหภูมิปกติเหมือนมนุษย์ทั่วไปทำได้ยากยิ่ง
หากผิดพลาดเพียงน้อยก็อาจทำให้ชีวิตที่บอบบางนี้สูญสลาย จึงจัดการเชื่อมเส้นสายมากมายเพื่อยื้อชีวิตนี้ออกไป
จนกว่าจะหาหนทางทำให้ร่างนั้นคืนชีพอย่างสมบูรณ์

และแล้วเวลาก็ล่วงเลยไป



“คุณชื่ออะไร” ผมถามออกไป ชายผู้นั้นกลับนิ่งงัน ทั้งห้องกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง สักพักจึงเอ่ยขึ้นมา
“อู๋เสีย ฉันชื่ออู๋เสีย อย่างน้อยก็คิดว่าแบบนั้น” ในใจผมต่อท้ายทันที เทียนเจินอู๋เสีย

ไร้เดียงสารึ กะคร่าวๆ ชายคนนี้ไม่น่าต่ำกว่าสามสิบห้า ต่อให้หน้าเด็กขนาดไหนก็ไม่มีส่วนใดเหมาะสมที่จะเรียกแบบนั้น
ทว่าชื่อนี้กระทบใจผมอย่างประหลาด คล้ายกับเคยได้ยินมาก่อนแล้ว เชื่อเต็มร้อยว่าเขาชื่อนี้อย่างไม่ต้องสงสัย มั่นใจยิ่งกว่าเจ้าตัวเสียอีก

ทำไมกัน



...อู๋เสีย?












(๓)

การฟื้นของอู๋เสียเป็นข่าวใหญ่ ด้วยความที่ผมเป็นหัวหน้าทีมวิจัยจึงวุ่นวายไปพักหนึ่ง ทำให้ได้พบเขาเพียงสองครั้ง
ไม่ถึงครึ่งเดือนหลังจากฟื้น ในคืนวันศุกร์อู๋เสียก็หลับไป

หลับสนิทยาวนาน



จากที่สอบถามภายหลัง ล้วนเห็นตรงกันว่าอู๋เสียเป็นคนเงียบ ถามคำตอบคำ
เป็นไปได้ว่าด้วยเวลาหลายร้อยปี ความแตกต่างของภาษาทำให้สื่อสารกันลำบาก
และทุกคนก็วุ่นอยู่แต่กับการช่วยปรับสภาพร่างกายของเขาให้กลับมาปกติ
นอกจากชื่อ น้ำหนัก ส่วนสูง หรืออะไรที่สามารถใช้อุปการณ์การแพทย์ตรวจร่างกายได้แล้ว ไม่มีประวัติส่วนตัวอื่นๆ ของเขาแม้แต่น้อย



ผมเฝ้ารอ ค้นคว้าอย่างหนัก หาหนทางแก้ไขหวังให้เขาตื่นขึ้นมาสักครั้ง
ตอบคำถามว่าเขาเป็นใคร เหตุใดคนนอกสกุลถึงมาอยู่ที่นี่ได้

จนถึงปีที่สิบ ทีมงานหลายคนเห็นว่าหมดหวังแน่แล้ว บอกให้ผมถอดใจ ผมกลับนึกถึงบทสนทนาในวันหนึ่ง



เช้าวันนั้น ผมอาศัยเวลาว่างเล็กน้อยเข้ามาตรวจดูอาการและเครื่องมือนู่นนี่ด้วยตัวเองอย่างเร่งรีบ

"นี่ฉันใส่เกราะหยกมากี่ร้อยปีแล้วนะ รุ่นนี้แย่จริง สงสัยเป็นของก๊อบ ใส่แล้วอายุเท่าเดิมไม่เห็นจะเด็กลง"
อู๋เสียคนนั้นยิ้มบางเบา เปรยด้วยน้ำเสียงติดตลก แต่นัยน์ตาดูโศกเศร้า

"เกราะหยกอะไร" ขณะจดข้อมูลลงในชาร์ต เหลือบมองเห็นเขาเลิกคิ้วเล็กน้อย ท่าทางไม่ค่อยแปลกใจ

"นายไม่เคยได้ยินเหรอ ผู้สวมใส่เกราะหยกวิเศษจะย้อนจากวัยชรากลับเป็นเด็กได้ มีอายุยืนยาว"
ผมเผลอขมวดคิ้วคิดค้านในใจ ของแบบนั้นมีอยู่แต่ในเรื่องเล่าหลอกเด็กเท่านั้น

"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ฉันเคยเห็นสิ่งนี้ด้วยตาตัวเองมาแล้วถึงสองครั้ง สมัยฉันยังนับว่าเป็นของโบราณหายาก
ถ้ายุคของนายคงเรียกว่าเป็นของในตำนานละมั้ง" ถ้าหายากจริงผมไม่คิดว่าจะเจอได้โดยง่ายถึงสองครั้งดังว่า

ใจผมอยากอยู่กับเขาต่ออีกเล็กน้อย ติดที่มีคนมาตามออกไปข้างนอกเสียก่อน นั่นจึงเป็นการพูดคุยครั้งสุดท้ายของเรา



ก่อนนั้นตำแหน่งจางฉีหลิงมีหน้าที่อะไรผมไม่ทราบ แต่หลายชั่วรุ่นมานี้จางฉีหลิงดำรงอยู่เพื่อหาหนทางให้คนตรงหน้ามีชีวิตขึ้นอีกครั้ง
ผมเคยคิด หากไร้หนทางจริงๆ เพียงส่งกลับถังโลหะตามเดิมและรอคอยเวลา
ผมมั่นใจว่าจากการค้นคว้าศึกษามารุ่นต่อรุ่น จะสามารถคงชีพนี้ไว้ได้
หากแต่อู๋เสียคงไม่ต้องการฟื้นตื่นขึ้นมาอีกแล้ว สุดท้ายผมยอมตกลงให้ถอดเครื่องช่วยชีวิตทั้งหลายออก

เขาจากไปอย่างสงบไม่แตกต่างจากตอนหลับใหล มีเพียงหน้าจอที่แสดงคลื่นหัวใจราบเรียบเป็นเส้นตรงช่วยยืนยันว่านี่คือเรื่องจริง



หลายคนที่รู้จักผมล้วนบอกว่าผมเย็นชา ไร้ความรู้สึก
ไม่รู้ทำไม เมื่อเห็นร่างไร้ลมหายใจนั้น ในอกก็พลันเจ็บปวด











+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จะเอาส่งเดลี่ Sleeping beauty ย้อนหลังก็รู้สึกเกรงใจ ;-;

[cadifa]

เสี่ยวเกอจำนายน้อยไม่ได้อีกแล้วเสียใจ ;_;

[yakusoku]

แง้ ถอดทามมายยย แง้ นายน้อยตื่นขึ้นมาเซ่ หลับนานไปแล้วนะ//ร้องไห้หนักมาก

[Malangporyim]

หงุง เราชอบ เราชอบเรื่องนี้ ชอบธีม ชอบโจทย์ ชอบทุกอย่างเลย

ชอบที่จางฉี่หลิงคนปัจจุบันจำกันไม่ได้แล้ว หน่วงๆ ดีค่ะ แง อันนี้เราคิดต่างจากคนอื่นๆ รู้สึกว่าต่างฝ่ายต่างถ้าจำกันไม่ได้ก็ แยกย้ายๆ ไปมีชีวิตใหม่เถอะพวกนาย 55555 (มองอู๋เสียเป็นหลัก เพราะจางฉี่หลิงปกติพี่ท่านก็จำไม่ได้บ่อยจนชินแล้ว ฮือ 555)

เราชอบเนื้อหากับธีมนะคะ อยากอ่านอีกยาวๆ 55555555 แต่จบแบบนี้ก็โอเคแล้วล่ะ แง ชอบๆ

[Rozenkreuz]

ฟ้ากกกกกกกก//เขวี้ยงโต๊ะ
ทำไมเสี่ยวเกอทำแบบนี้กับนายน้อย ทำมายยยยยย *เขย่าๆ*
เป็นเรื่องที่ไม่มีน้ำตา แต่ร้าวใจมาก งืออออออ

[The_Dark_Lady]

การตีความใหม่สินะ...หงุงงงง
จางฉี่หลิงคนนี้นี่คือเสี่ยวเกอที่สูญเสียความทรงจำไปหรื่อเสี่ยวเกอชาติใหม่อ่ะ
.
.
ถึงจะไม่ต่อยพูดไม่ค่อบคุยแต่ก็ผูกพันสินะ
จางฉี่หลิงคนนี้รู้สึกยังไงกันนะ ตอนที่ยินยอมปลดปล่อยชีวิตของอู๋เสียไปน่ะ
งืออออ
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ