[OS] Illness (อารอง*อาสาม)

[awoodendoll]

Title: Illness

Paring: เออร์ซัน (อารอง * อาสาม/ อู๋เออร์ไป๋ * อู้ซันเสิ่ง)

Author: A Wooden Doll (https://awoodendoll.wordpress.com/)

Warning: Spoil กลางเรื่องนิดหน่อยค่ะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อู๋ซันเสิ่งในยามปกตินั้นบ้าดีเดือด มุทะลุ ดุดัน...ผู้คนต่างรู้กันว่าเขามักจะคุยด้วยหมัดด้วยเท้ามากกว่าคำพูด บางครั้งพี่สามคนนี้ก็ถึงกับปลิดชีวิตผู้อื่นเพียงเพื่อความโลภของตนเสียด้วยซ้ำ

หากในยามนี้ความน่าเกรงนั้นหายไปสิ้น เมื่อบุรุษผู้นี้นอนหมดสภาพหอบเพ้อถึงเฉินเหวิ่นเจิน ซ้ำยังไข้ขึ่นสูงอยู่ที่บ้านของพี่รอง...อู๋เออร์ไป๋

ใช่ว่าคนอย่างอู๋ซันเสิ่งอยากจะมาที่ไหนกันล่ะ...

หลังกลับจากตักทราย อู๋ซันเสิ่งก็มีอาการไข้ขึ้น ซ้ำยังหอบและเพ้ออย่างที่เห็น...คนสนิทอย่างพานจื่อก็จนปัญญา ไม่รู้จะหอบร่างพี่สามของมันไปโรงพยาบาลพร้อมบอกว่าเพิ่งไปตักทรายคว่ำกรวยมาดี หรือจะไปหาเซียนปราบผีที่ไหนดี อดีตนายทหารในสงครามเวียดนามจึงได้แต่ฝากความหวังไว้ที่ความเฉลียวฉลาดของอู๋เออร์ไป๋...

พานจื่อหอบร่างของพี่สามของมันมาถึงหน้าบ้าน...ก่อนจะร้องขอให้อู๋เออร์ไป๋รับผิดชอบดูแลด้วยใบหน้าเป็นกังวล

ตักทรายเจอบ๊ะจ่างตัวสองตัวน่ะเรื่องปกติ...แต่อะไรก็ตามที่ทำให้เป็นแบบนี้หลังตักทรายน่ะ

...ไม่ปกติหรอกนะ

ปกติพี่สามของมันเป็นคนเข้มแข็ง ถึงจะเจ็บปวดกับเรื่องของเฉินเหวิ่นเจินอย่างไรก็ไม่ค่อยปริปากนัก...หากนี่กลับนอนเพ้อถึง

ต้องเป็นบ๊ะจ่างหรืออะไรสักอย่างมาดลใจอย่างแน่นอน หากอาการไข้นั่นก็น่าเป็นห่วง ซ้ำไอ้พานจื่อก็ไม่ค่อยจะมีความรู้เสียด้วย

"เจ้าสาม...เฮ้" อู๋เออร์ไป๋เรียกเสียงเรียบ มือตบเข้าที่หน้าเบาๆอย่างพยายามจะเรียกสติ น้องชายผู้นอนอยู่ตรงกลางห้องส่งเสียงพึมพำบางสิ่งไม่ได้ศัพท์ ที่พอจะฟังรู้เรื่องก็มีแต่คำ'เหวิ่นเจิน'เท่านั้น

เออร์ไป๋มั่นใจว่านี่คือเจ้าสามตัวจริงอย่งแน่นอน...หากเป็นเจ้าสามอีกคนล่ะก็ ไม่มีทางนอนเพ้อถึงเฉินเหวิ่นเจินเช่นนี้แน่

มือนั้นตบอยู่อีกสองสามทีก่อนจะผละไป เออร์ไป๋เลิกคิดที่จะเรียกเจ้าสามแล้ว...หากในตานั้นปรากฎรอยความเป็นห่วง เขาลุกขึ้นหันไปเตรียมยาแทน

อู๋ซันเสิ่งดื่มยาขมนั้นเข้าไป...แม้ตอนดื่มก็ไม่มีสติ หลับไปและตื่นขึ้นอีกทีตอนเย็นของวันต่อมา

"...เจ้ารอง?" เสียงแหบครางออกอย่างงงๆ

นี่เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

"ลูกหมาของแกบอกแกโดนดีเข้า...ดื่มนี่แล้วพักไป" อู๋เออร์ไป๋เลือกที่จะไม่สนใจคำเรียกนั่น มือหยิบแก้วยายื่นไปตรงหน้า พูดเสียงราบเรียบก่อนจะลุกเดินออกไป...

ไม่ใช่ว่าผู้มีศักดิ์เป็นพี่ไม่อยากจะเพ่นกบาลเจ้าบ้านี่สักทีสองทีโทษฐานทำให้เป็นห่วง หากดูแล้วหากทำอะไรมันตอนนี้ล่ะก็คงได้ไปนอนในนรกจริงๆแน่ พี่รองจึงได้แต่เก็บความไม่พอใจไว้ในใจ

แม้อู๋ซันเสิ่งจะงงอยู่บ้าง หากก็ยอมดื่มยานั้นเข้าไป...เขารู้ตัวเองดี นี่คงจะไม่สบายหรืออะไรแน่ๆถึงได้ปวดอย่างกับหัวจะระเบิดเช่นนี้ ไหนจะความปวดเมื่อยที่ตัวนี่อีกเล่า

ดื่มยาแล้วก็ล้มตัวนอนลงต่อ...เมื่อกี้เพียงลุกขึ้นนั่ง อู๋ซันเสิ่งก็รู้สึกว่าแผ่นดินเคลื่อนที่จนจะอ้วกออกมาแล้ว เผลอเพียงไม่นานก็หลับไป...ครานี้ไร้เสียงครางถึงเหวิ่นเจิน

เพียงวันที่สาม อู๋ซันเสิ่งก็ลุกขึ้นพูดคุยเถียงกับพี่รองของมันได้...แม้จะยังไม่หายดีนัก หากใบหน้าก็พอมีสีเลือดอยู่บ้าง

"แกจะนอกคอกไปคว่ำกรวย ฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ดูแลตัวเองซะบ้าง...ฉันไม้ได้ว่างขนาดมาดูแลแกได้หรอกนะ"

"ฉันอยากให้แกดูแลที่ไหนล่ะ...แต่ชีวิตแกนี่นะไม่ว่าง นอกจากเปิดโรงน้ำชาโขกมหากรุก แกก็ไม่เห็นจะทำอะไร" ซันเสิ่งตอกกลับไปบ้างก่อนจะพยายามลุกขึ้นไปห้องน้ำ...หรืออาจจะแค่พยายามจะหนีจากบทสนทนาตรงหน้า

"เฮ้ย...ระวังหน่อยสิ" อู๋เออร์ไป๋ผุดลุกไปช่วยประคองเมื่อเห็นอีกฝ่ายเซไปด้านข้าง

"...รู้แล้วน่า เจ้ารอง"

"พี่รอง...เรียกพี่รอง" ครานี้เออร์ไป๋ไม่ยอมปล่อยผ่าน เขาแก้คำเรียกให้พร้อมถามต่อ

"แกเจออะไรในกรวยนั่น?"

"...!" ซันเสิ่งดูตกใจ...พี่รองไม่เคยถามแบบนี้มาก่อน ในหัวระลึกถึงเรื่องที่เจอในกรวยนั่นแล้วก็ชะงักกึก "...ก็แค่กรวยธรรมดา ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก"

เออร์ไป๋เหยียดยิ้ม พูดอีกเสียงเรียบเย็น "ฉันเคยบอกแล้วไง คนรองน่ะมักจะได้อะไรดีๆไปก่อนคนที่สามเสมอ..."

"แกเจอเรื่องของเฉินเหวิ่นเจิน"

ใช่แล้ว ตามที่เออร์ไป๋คิด...อู๋ซันเสิ่งไม่ได้โดนของโดนดีอะไรหรอก เจ้านี่เพียงแค่เจอเรื่องของเฉินเหวิ่นเจินในกรวยเท่านั้น ประกอบกับเจอไอศพทำให้ร่างกายอ่อนแอ...ไข้ขึ้นสูงขนาดนั้น ไม่เพ้อออกมาก็แปลกแล้ว

ซันเสิ่งปิดสีหน้าตกใจไม่มิด ส่วนเออร์ไป๋เหยียดยิ้ม...

"แกลืมเฉินเหวิ่นเจินไปได้แล้ว ตัวแกอีกคนคิดถูกจริงๆที่จะกำจัดผู้หญิงคนนั้นไป"

"นายไม่ต้องมาพูดหรอกน่า!!" ซันเซิงเผลอขึ้นเสียงใส่ นั่นทำให้พี่คนรองชะงักไป...

เขาทนมาตั้งแต่ตอนเจ้าสามเพ้อแล้ว...ไม่เข้าใจว่าเจ้านั่นจะเพ้อถึงผู้หญิงที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามทำไม...ความเด็ดขาดของเจ้าน้นหายไปไหนหมด

เขา...อู๋เออร์ไป๋ทั้งรักทั้งห่วงเจ้าน้องชายบ้านี่ หากมันกลับเอาแต่จมอยู่กับอดีตที่ย้อนมาไม่ได้แล้ว

ให้ตายสิ!

"แกนั่นแหละ...จะมัวแต่จมอยู่กับอดีตนั่นไปทำไมกัน" เออร์ไป๋ตะคอกใส่...ทั้งห่วง ทั้งหวง ทั้งเจ็บ แล้วก็...รัก

"แกกับเหวิ่นเจิน...มันจบแล้ว แกต้องก้าวไปข้างหน้า เหมือนอย่างที่เธอทำนั่นแหละ!"

ก้าวไปข้างหน้า...ข้างหน้าไหนกันล่ะ

หลังเหตุการ์ณที่ซีซา...ดูเหมือนอู๋ซันเสิ่งจะไม่มีข้างหน้าให้ก้าวไปอีกแล้ว เรื่องทุกเรื่องต่างก็ผุดเข้ามาในหัวไม่ได้หยุด

ทุกสิ่งที่ทำลงไปนั้นไม่ใช่การ'ก้าวไปข้างหน้า'หากมันคือการทำเพื่ออดีตข้างหลังนั่นต่างหาก

"ถ้าแกไม่รู้จะก้าวไปทางไหน...แกจงคิดไว้ว่าทำเพื่ออนาคตของตระกูลอู๋ เพื่อลูกหลานตระกูลอู๋..." เออร์ไป๋พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ หากสีหน้านั้นจริงจัง

"แล้วก็..." กล่าวออกอีกคำแล้วก็ก้มไปกระซิบที่ข้างหู "เพื่อฉัน" มือสากโอบไหล่ที่สั่นเทาเพราะคำพูดเมื่อครู่ไว้

"ถ้าแกจะล้ม ฉันจะช่วยพยุงแกอย่างวันนี้เอง อย่าจมกับอดีต...ซันเสิ่ง"

เสียงจริงจังกระซิบแผ่วเบาหากให้ความรู้สึกหนักแน่น ริมฝีปากประทับเบาๆที่หน้าผาก...

ใช่ ไม่มีอะไรจะต้องกลัว...ซันเสิ่ง

.

.

.

.

.

.

End
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[gustoon]

พี่รองเท่มากเลยคะะ

[nightsza]

อารองคอยดูแลขนาดนี้ ทั้งรักทั้งหวงเลยสินะ

[The_Dark_Lady]

อารองคนซึน...หึหึ
ฉันเห็นเส้นชายขอบอยู่ลิบๆล่ะ อ่าาาาาา ค้ำคอร์ที่ดีย์