[Drabble] #dmbjdaily (Yogert) Cleaning [เฮยฮัว/NC-15]

[sinnerdarker]

+++++++++++++++++++

"นั่นนายถืออะไรมา เฮยเสียจื่อ"


คุณชายเก้าเดินเข้ามาในห้องส่วนตัวของตน เอ่ยถามผุ้บุกรุกขาประจำด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง มือเรียวยาวปลดกระดุมเสื้อสูทออกแล้ววางคลุมไว้บนเก้าอี้ไม้ในห้องตน พรูลมหายใจอย่างเคยชินที่ถูกอีกฝ่ายบุกรุกพื้นที่ส่วนตัว

เฮยเสียจื่อได้ยินเสียงคุ้นเคยจึงเงยหน้าขึ้น ยิ้มแป้นทั้งๆที่คาบช้อนพลาสติกแล้วเอ่ยบอก "โยเกิร์ตครับคุณชาย ลองซักคำไหม?"

เซี่ยอวี่ฮัวหรี่ตาลงมองของหวานชนิดนั้น ก่อนจะถอนหายใจพรืดแล้วส่ายหัวตอบเสียงแข็ง "ไม่"

"โธ่ อะไรกัน เปรี้ยวๆ อร่อยออกนะครับคุณชาย~~~" นายแว่นดำว่าเสียงกวนประสาท งับช้อนแล้วเดินมาหาคนที่กำลังปลดเนกไทต์ออก ตักโยเกิรฺตจ่อที่ริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว “น่าๆ แค่ลองกินมันไม่เสียหายหรอกนะครับ”

“ฉันไม่อยากกินตอนนี้.. นายจะกินก็กินไป” ชายหนุ่มว่าอย่างรำคาญ ดันตัวคนที่เดินมาใกล้ตนออกไป มือเลื่อนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีชมพูของตนต่อ

“แค่คำเดียวน่าคุณชายเก้า ลองหน่อยจะเป็นอะไรไป” เฮียเสียจื่อยิ้มหวาน ตักโยเกิร์ตทำท่าจะป้อนให้คนสวยของตนด้วยความพยาายมไม่ลดละ “อ้ามครับคุณชาย~~”

“เฮย เสีย จื่อ! ฉันบอกว่าไม่กิน” เขาตวัดปัดมืออีกฝ่ายออก แต่เจ้ากรรมแทนที่จะโดนแค่ช้อนที่ยื่นมือ กลับปาดไปโดนถ้วยโยเกิร์ตในมืออีกฝ่ายด้วย ส่งผลให้ถ้วยโยเกิร์ตลอยละล่อง ร่วงแผละราดใส่ตัวคุณชายเก้าผู้ลดกระดุมเสื้อเชิ้ตค้างไว้อย่างพอดิบพอดี

แผละ!!




“....”

“....”

“....ผมนึกได้ว่าต้องไปลงกรวย ขอตัวก่อนนะครับคุณชาย” เฮยเสียจื่อกล่าวเสียงหวาน แต่ไม่ทันได้หนีแว่บหายไป มือเรียสวยก็คว้าหมับที่ไหล่ของเขา พร้อมรอยยิ้มหวานที่ประดับบนใบหน้างามงดของนักแสดงอุปรากรผู้โด่งดัง

แต่ประทานโทษ เฮยเสียจื่อรู้ดีว่ายิ้มแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

“..ฉันบอกแล้วว่าไม่กิน ใช่ไหม...” น้ำเสียงนั้นดังขึ้นอย่างเย็นเยียบ

“เอ้อ…”

“แล้วนายก็ยังบังคับ…”

“คือ…..”

คุณชายเก้าหรี่นัยน์ตาลง มองคนที่เหงื่อตกยกสองมือยอมแพ้ตรงหน้าคน ก่อนจะลากคออีกฝ่ายให้เดินตามมา นั่งลงบนเก้าอี้ และเตะตัดขาให้ร่างที่ตนลากมาด้วยล้มโครมลงกับพื้น ก่อนใช้ปลายรองเท้าหนังสีดำเชยคางคนโอดครวญขึ้นมา

"คุณชายจะทำอะไรผ--"



“เลีย”




เฮยเสียจื่อชะงัก เงียบไปครุ่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น “คุณชาย ผมว่าผมหูฝาด”


“นายไม่ได้หูฝาด” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอกอ่อนหวาน ทว่าทรงอำนาจ “ตรงไหนที่มีโยเกิรฺตเปื้อนอยู่ เลียซะ”

“มันออกจะกดขี่ข่มเหงไปหน่อยนะครับคุณช--”

“จะทำ หรืออยากจะโดนฟาด?”

“......คุณนี่ช่างออกคำสั่งจริงๆ” เฮยเสียจื่อเอ่ยน้ำเสียงโอดครวญ..ทว่ากลับเลียริมฝีปาก ดวงตาหรี่มองคราบเหนียวสีขาวที่เปื้อนบนร้องเท้าหนังสีดำ ก่อนจะยกขึ้นจูบแลบลิ้นเลียของเหลวหนืด ส่งรสเปรี้ยวกระจายทั่วปาก

คุณชายเก้ากดสายตามองอีกฝ่ายอย่างพอใจ ท้าวคางกับพนักมองคนที่กำลังทำความสะอาดรองเท้าของตนก้วยปลายลิ้่น ก่อนสะดุ้งยามที่ฝ่ามือกร้านขยับไล้เข้ามาใต้กางเกงขายาวของตน จนเผลอตวาดออกไปเสียงดัง “เฮียเสียจื่อ!”

“เผื่อว่าใต้กางเกงนี่มีรอยเปื้อนเหนียว ผมจะได้ทำความสะอาดให้ได้ไงครับ คุณชาย~” นายบอดดำเอ่ยเสียงเริงร่า เลียคราบโยเกิร์ตที่ติดบนกางเกงสีดำขายาว ฝ่ามือยังคงไล้ลูบผิวเปลือยเปล่าใต้กางเกงผ้าสีดำ เรียวลิ้นขยับเลียกลืนกินโยเกิรตเนื้อนุ่ม ทว่าไม่วายงับน่องอีกฝ่ายเบาๆ ผ่านเนื้อผ้า ส่งผลให้เจ้าของร่งาสะดุ้งเบาๆทุกครั้งที่แนวฟันงับลงบนผิวเนื้อผ่านกางเกงของตน

เฮยเสียจื่อเลียลงบนเนื้อผ้าที่มีคราบโยเกิร์ตจนเฉอะแฉะแนบติดกับผิว ขณะฝ่ามือไล้แตะต้องน่องขาเปลือยเปล่าบีบเคล้นคลึงโดยไม่สนใจว่าจะถูกโกรธเคืองหรือไม่

เซี่ยอวี่ฮัวกลั้นลมหายใจ เรียวขาชะงักทุกคราที่มือร้อนผ่าวสอดไล้เข้ามาภายใต้กางเกงขายาวของตน ทว่าเกมนี้เขาเป็นผู้เริ่ม...จะถอยออกได้อย่างไร



ก็ดี...จะดูว่านายแว่นดำคนนี้จะเล่นตอบสนองเขาได้ถูกใจหรือเปล่า

เซี่ยอวี่ฮัวคิดในใจ มองคนที่กำลังเล่นสนุกกับเรียวขาของเขา .....ฝ่ามือทั้งสองข้างไล้แทรกเข้ามาในขากางเกง ลูบผิวเปลือยเปล่าจนถึงข้อพับขา ในขณะที่เรียวลิ้นแตะสัมผัสผ่านเนื้อผ้า แลบเลียคราบโยเกิร์ตที่เปรอะเปื้อนและสร้างสัมผัสแผ่วผิวแล่นปราดขึ้นมาจนเผลอสำลักลมหายใจ

ก่อนจะผละออกมาเมื่อไม่เหลือครบโยเกิร์ตอยู่ที่ใดบนกางเกงขายาวสีดำเนื้อดี

“ตรงขาเหมือนจะหมดแล้วนะครับคุณชายฮัว ต่อไปก็…..” ผู้ตกเป็น ‘เบี้ยล่าง’ พึมพำพลางจ้องแผ่นอกที่มีคราบโยเกิร์ตเปื้อนอยู่ ลูบไล้มือออกมาจากขากางเกงอย่างเชื่องช้า ครุดปลาวเล็บสร้างริ้วกระแสเบาๆอย่างจงใจ ก่อนจะยกตัวขึ้น ท้าวแขนกับพนักเก้าอี้ มองแผ่นอกเปื้อนโยเกิร์ตและสบดวงตาคู่สวยด้วยนัยน์ตาพราวระยับ

คุณชายเก้าเลิกคิ้ว เอ่ยเสียงแผ่ว "ฉันบอกให้นายทำความสะอาด..." หยุดไปเล้กน้อย "...ทั้งตัว"

เฮยเสียจื่อยิ้มกว้าง พึมพำรับคำสั่งในลำคอ ก่อนจะก้มศีรษะลงจูบแผ่นอกเปือยเปล่า แลบลิ้นแตะลงบนผิวร้อนผ่าวนุ่มนวลของร่างบนเก้าอี้ แนบริมฝีปากดูดกลืนสิ่งที่เปื้อนอยู่บนนั้น ลากไล้อย่างจงใจที่ไปที่ยอดอกซึ่งปราศจากโยเกิร์ต ครอบริมฝีปากลงไปแล้วดูดเม้มเบาๆ จนรู้สึกถึงแรงกระตุกของแผ่นอกตรงหน้าและเสียงครางที่ดังแผ่วในลำคอ

นายบอดดำครางในคออย่างพึงใจ ไล้เลียรอยเปื้อนสีขาวโพลนจนสะอาดเอี่ยมอ่อง ฝ่ามืออีกข้างรั้งสาบเสื้อออก สอดมือโอบเอวร่างโปร่งบางไว้ขณะที่ปรนเปรอความสุขสมให้ ลืมสิ้นซึ่งจุดประสงค์ดั้งเดิม

..ก็จนกระทั่งฝ่ามืออรหันต์แพ่นลงมาบนกบาล


โป๊ก!



“โอ๊ย! คุณชาย!”

“พอได้แล้ว….” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยบอกมองใบหน้าที่เงยขึ้นสบ ดวงตาแดงก่ำสบเนตรที่มองไม่ออกเบื้องหลังแว่นตาสีดำนั้น “ไม่เหลืออะไรให้นายเลียแล้ว”

“....ก็ไม่แน่หรอกครับ คุณชาย” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกพราวเล่ห์ เลื่อนฝ่ามือที่แตะอยู่บนแผ่นอกลงไปที่ท้องน้อย ก่อนเคลื่อนสัมผัสที่กึ่งกลางซึ่งโป่งพองออกผ่านเนื้อผ้า มองใบหน้าที่กระตุกเล็กน้อยยามที่เขาขยำลงไปเบาๆ ราวจะปลุกเร้า “จะให้ผมทำความสะอาด ‘โยเกิร์ต’ จากเจ้านี่หลังคุณพอใจด้วยดีไหม?”

ดวงตาปรือฉ่ำเบิกขึ้น ตวัดมองคนพูดอย่างไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร

“....เจ้าคนโรคจิต” เซี่ยอวี่ฮัวว่าเบาๆ ยกยิ้มเหนื่อยใจ ก่อนจะดับไฟในห้องจนมืดสนิท ถอดแว่นดำของอีกฝ่ายออกแล้วรั้งคอลงมาจูบ

….จากนั้นค่ำคืนอันยาวนานก็ทำหน้าที่ของมันไป

END

เขียนไม่ค่อยเอโร่ยเลยค่ะ ถือว่าเพิ่งกลับมาเขียน (....) ขออภัยที่เขียนสุดทางไม่ได้ หมดพลังจริงๆ ฟฟฟฟฟฟฟ

[linpingz]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย  ขอบคุณที่เขียนมากคะ

ฟินสุดๆเลยยยยยย ว่าเเต่คุณชายฮัวนี้ยั่วสุดๆเลยยยยยยยย *0*