[OS] #dmbjdaily (เทียน) เส้นด้ายที่หลอมรวม [ผิงเสีย] -สปอยเล่มสิบ-

[sinnerdarker]

[289 Days Left] เส้นด้ายที่หลอมรวม [ผิงเสีย] #DmbjDailly หัวข้อ เทียน By Sinnerdarker





“289 Days Left… until we meet again.”

+++++++++++++++++++++++++

เขาคือจางฉี่หลิง



เขาเป็นสิ่งผิดแผกบนโลกใบนี้ เส้นด้ายซึ่งไม่ผูกโยงสัมพันธ์กับผู้ใด

แม้ยืนท่ามกลางผู้คน เขาก็ยังเดียวดาย รู้สึกถึงความมืด สัมผัสถึงความว่างเปล่า

ความเงียบสงัด

ไม่หรอก รอบข้างไม่ได้เงียบสงัด เขาเพียงบอกตนเองว่าเงียบสงัด รอบข้างไม่ได้ว่างเปล่า แต่เขาเลือกที่จะไม่รู้สึกถึงสิ่งใด  เพื่อจะปฏิเสธโลกใบนี้ ปฏิเสธที่จะหลอมรวมเส้นด้ายของตนกับผู้ใด

จะมีประโยชน์อันใดที่จะผูกสัมพันธ์ ในเมื่อท้ายที่สุดแล้ว จำต้องสะบั้นเพื่อจากลา

นับแต่ลืมตาตื่นขึ้น รับรู้ถึงหน้าที่และเป้าหมาย สิ่งอื่นใดในโลกล้วนไร้ค่า..ไร้ความหมาย ชีวิตอันยังดำรงนี้..ก็คล้ายกับตายไปแล้ว

การมีชีวิตที่มีเพียงลมหายใจ ทว่าไร้คุณค่าที่มนุษย์พึงมี

หรือแท้จริงแล้ว ตัวเขาเองอาจไม่ใช่มนุษย์มาแต่แรก เป็นแค่เพียงสิ่งที่ถูกสร้างขึ้น เพื่อทำหน้าที่ของตนให้เสร็จสิ้นอย่างสมบูรณ์

ทว่าในความมืดนั้น เปลวเทียนสว่างวาบขึ้น

เขาไม่ได้อยู่ในความมืดอย่างแท้จริง เป็นแค่การเปรียบเปรย แสงเทียนเองก็เช่นกัน  กระนั้น จางฉี่หลิงไม่รู้ว่าควรเปรียบสิ่งที่เดินเข้ามาว่าอะไร..นอกจากแสงเทียน

ตอนแรกแสงเทียนนั่นอ่อนมาก อ่อนแรง กระทั่งในความมืดยังไร้แสง

เปลวเทียนไม่มีค่ากับเขา แสงสว่างของมันน้อยนิดเหลือเกิน ไม่มีเหตุใดให้ต้องสนใจ

ทั้งที่คิดเช่นนั้น ยามเวลาไหลเลยผ่านไป ภายใต้ความมืดซึ่งเขายังคงเป็นเส้นด้ายที่แปลกแยกตัดขาด แสงเทียนกลับใกล้เข้ามา..ใกล้เข้ามา กระทั่งลุกไหวอย่างงดงามที่ข้างกาย

แสงเทียนระริกไหว สงบ พยายามที่จะหลอมรวมเส้นด้ายของเขาและตนไว้ด้วยกัน

จางฉี่หลิงไม่เคยปรารถนาจะผูกพันกับผู้ใด เขาจึงดับเปลวเทียนนั้นไป หยุดการหลอมรวมของเส้นด้ายที่เกิดขึ้น

ทว่าในความมืด แสงเทียนกลับถูกจุดขึ้น ส่องสว่างวิบไหวอีกครั้ง

เขาดับมันครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่าแสงเทียนก็ถูกจุดอีกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนสุดท้ายเขาได้แต่ยอมแพ้ ยินยอมให้เปลวเทียนนั้นสว่างไสวข้างกายเขา

หลังจากนั้น แสงเทียนก็เริ่มสว่างไสวมากขึ้น โลกของเขาในความมืดสว่างไสวขึ้น เห็นผู้ที่ถือเทียนเล่มนั้นเอาไว้อย่างชัดเจน

อู๋เสีย…

ในระหว่างนั้น แสงเทียนก็จ่อที่ปลายด้ายของเขาและอู๋เสีย แผดเผาหลอมรวมเส้นด้ายสองเส้นให้เป็นหนึ่งเดียว

เชื่อมโยงเขาไว้กับโลกนี้

อู๋เสียมีความผูกพันมากเหลือเกิน ปลายเส้นด้ายของชายหนุ่มผู้ไร้เดียงสา ผูกพันโลกนี้เป็นตาข่าย ยามใดที่อู๋เสียล้มลง คนมากมายจะเดินเข้ามาหา ฉุดขึ้นมา และเป็นเกราะกำบังที่ไร้ข้อกังขา

แม้ไม่ยอมรับ ทว่าไม่อาจปฏิเสธ เขาเองคงนับเป็นหนึ่งในนั้น เป็นสายสัมพันธ์ที่อู๋เสียยื่นมือเข้าหา

ต่างกันเพียงเส้นด้ายของเขาและอู๋เสีย เชื่อมโยงด้วยการหลอมรวม สำหรับคนอื่น เชื่อมโยงด้วยปมผูกพัน

จางฉี่หลิงยินดีกับเรื่องนั้นอย่างแปลกประหลาด

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด แสงเทียนที่อยู่ข้างกายกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เคยชิน ทำให้สบายใจ

เป็นสิ่งสำคัญ

.

.

.

ทว่าแม้สำคัญ…เขาก็ต้องละทิ้งมัน เพื่อหน้าที่อันเป็นจุดมุ่งหมายหนึ่งเดียวของเขา

เขาจำต้องสะบั้นสายสัมพันธ์หนึ่งเดียวของตนให้ขาดลง

“ฉันมาลานาย”

บางทีแม้ตัดสินว่าไม่สำคัญเท่า.. สายสัมพันธ์นี้คงมีความหมายกับเขา โดยไม่รู้ตัว โดยไม่อาจยอมรับ สุดท้ายเขาจึงยังกล่าวลากับมัน อาลัยอาวรณ์ก่อนจะร้างราชั่วนิรันดร์

“ทุกสิ่งทุกอย่างนี้สิ้นสุดลงแล้ว ฉันทบทวนดูความเชื่อมโยงของฉันกับโลกใบนี้ ดูเหมือนเท่าที่เจอ ก็มีแต่นาย”

แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวบนโลกใบนี้

ความหมาย และสีสันเพียงหนึ่งเดียวที่รู้สึก ในความมืดที่เงียบสงัด

นับจากนี้จะไม่หวนกลับมามอง

จางฉี่หลิงมองเส้นด้ายที่หลอมรวมกัน ตัดสินใจสะบั้นมันออก ดับเปลวเทียนที่อีกฝ่ายมอบให้ เดินจากมาโดยไม่เหลียวหลัง

.

.

.

ในความมืด เขาเดินออกจากกลุ่มโยงใยแห่งสายสัมพันธ์ เดินโดยไม่หันไปมอง ไม่คิดหวนคืน

ทั้งอย่างนั้น กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นของเปลวเทียน

เมื่อหันไปมอง กลับยังเห็นเทียนเล่มเดียวกัน คนคนเดียวกัน ยืนหยัดอยู่ตรงนั้น ตามมาโดยไม่ลดละ และหลอมรวมเส้นด้ายสองเส้นที่ขาดสะบั้นเข้าด้วยกันอีกครั้ง

ครั้งนี้…เขาไม่อาจสะบั้นมันได้อีกต่อไป

สิ่งเกี่ยวโยงหนึ่งเดียวบนโลกที่เขาตัดใจทึ้งมันออก กลับตามมาอย่างไม่ลดละ จางฉี่หลิงไม่อาจตัดมันได้อีกต่อไป

เช่นนั้นเขาจึงตัดสินใจ ก้าวถอยหลังจากโลกใบนี้ไปยังหน้าที่ของตน โดยยังโอบกอดสายสัมพันธ์เอาไว้ ปล่อยให้เส้นด้ายยังคงหลอมรวมกัน และยื่นมือออกไปหาเปลวเทียนเป็นครั้งแรก ยื่นเส้นด้ายของตนให้ เพื่อที่จะหลอมรวมกัน ผูกพันให้แน่นกว่าเดิม

จางฉี่หลิงตัดสินใจ หากแม้เมื่อหน้าที่เสร็จสิ้น หากเปลวเทียนยังคงสงบนิ่ง มิได้ลุกโชติช่วงจนเส้นด้ายขาดสะบั้น

เขาจะกลับมาหาสายสัมพันธ์นี้อีกครั้ง ผูกพันไว้อย่างแน่นหนา และจะไม่มีวันปล่อยไป

แสงเทียน และเส้นด้าย ซึ่งเขาเปรียนเปรยไว้กับคนคนหนึ่ง

.

.

.

อู๋เสีย

.

.

.

“289 Day Left…..Until we meet again”



END

[Malangporyim]

โอย แอบอ่านในทวีตไปแล้วเมื่อกี้ แต่วิ่งกลับมาเม้นต์ในบอร์ดแทน

เราชอบคอนเซปต์นี้จังค่ะ เทียน + ผูกด้าย นึกถึงเวลาปัจฉิมนิเทศ / รับน้อง ที่พี่จะผูกข้อมือ แล้วใช้เทียนลนๆ เอาจนปลายมันมารวมกันอะไรงี้ > v < อ่านแล้วแบบ เออ เทียนนอกจากจะใช้เผาไหม้ มันก็ใช้เชื่อมประสานเข้าด้วยกันอะไรงี้ก็ได้เหมือนกันเนอะ ฮื่อ เป็นหัวข้อที่คิดไปไม่ถึงเลยค่ะ

ชอบตอนท้ายๆ ที่สุดท้ายเสี่ยวเกอติดสินใจว่าจะเก็บไว้ โฮฮฮ น่ารัก มันต้องแบบนี้สิจางฉี่หลิง!

[Yuwadee Wana]

มันเศร้า มันโดน มันใช่ มันเวิร์ค ชอบสำนวนและภาษามากๆค่ะ

นายน้อยเหมือนจะอ่อนแอที่สุดในเรื่อง แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย นายน้อยคือคนที่เข้มแข็งที่สุดและยึดโยงคนอื่นๆ ไว้ด้วยกัน

[Feran.FS]

//วิ่งเข้ามากรีดอัด รอบที่...เท่าไหร่ไม่รู้(ฮา)
ฮึ้ยยยยยย ชอบบบบ ชอบบบบบ //ฟัดหมอน

อันที่จริง....จำได้ว่าตอนเห็นชื่อตอน เราก็จ้องชื่อตอนเขม็งเลย....โดยเฉพาะตรงคำว่า หลอมรวม อิสสสส//ปิดหน้า

[hnee]

แอร๊ยยยยย เสี่ยวเกอรู้มั้ยว่าแสงเทียนที่อาเสียจุดขึ้นจะไม่มีวันดับ? เพราะแสงเทียนนั้นอาเสียมีให้เสี่ยวเกอไงล่ะ สัญญานะว่าเมื่อหมดสิ้นภาระแล้วอย่าได้ทอดทิ้งอาเสียอีก ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะผูกผันกะบอาเสีย ยื่นมือไปให้อาเสียแล้ว ขอให้กลับมาอยู่รับผิดชอบดูแลอาเสียด้วย