[One shot] After That (NC) - ผิงเสีย/เสียผิง ฟิคกู้เรือ บ้าเอร้ยยย

[Roon]

**นี่เป็นฟิคที่แต่งต่อจากฟิคเรือคว่ำ Find ของคุณต่ายค่ะ (เรือมันคว่ำจริงๆ นะคุณ TvT ผิงเสียโปรดตั้งสติก่อนกด) >> https://dmbjth.thai-forum.net/t1175-topic


.


.


.


.


.



นอกเหนือจากอารมณ์ที่พุ่งสูง คือความสะใจ


สีหน้าอันเฉยเมยที่แข็งค้างหลอกหลอนในความทรงจำตลอดสิบปี ในที่สุดก็เปลี่ยนแปลง ผมกดนิ้วลึกเข้าไปอีก แล้วถอนออกช้าๆ กดเข้า ถอนออก วนเวียนย้ำในจุดที่ทำให้ก้อนหินมีความรู้สึก ตลอดเวลาที่นิ้วกระทำการ ผมไม่ละสายตาจากใบหน้านั้นแม้ชั่วเสี้ยววินาทีเดียว


สิบปี...ระหว่างที่ผมเสพรับชัยชนะเหนือชายผู้เป็นมือหนึ่งแห่งวงการใต้ดิน ความหนักหนาของเวลาสิบปีก็ค่อยๆ โถมทับลงบนไหล่ ผมมองใบหน้าที่ขมวดมุ่นด้วยแรงอารมณ์ สิบปีที่ผมไม่ได้เห็นหน้าเขา สิบปีที่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เหลืออยู่ มีเพียงลัญจกรเฮงซวยกับคำว่า 'ถ้านายยังไม่ลืม'


เขาได้รู้เดี๋ยวนี้แล้วว่าผมไม่เคยลืม


ผมผัดเปลี่ยน ถอนนิ้วออกแล้วเติมกลับเข้าไปด้วยสิ่งที่มีชีวิตชีวายิ่งกว่า ผมทำทุกอย่างไปตามที่อารมณ์ดิบของมนุษย์นำพาไป ด้วยความเกรี้ยวกราด ดุดัน สาแก่ใจ เวลาสิบปีสามารถเปลี่ยนแปลงมนุษย์คนหนึ่งจนหมดสิ้น ผมอยากให้เขารู้ ผมอยากให้เขาตระหนักได้ว่าไม่ว่าเขาจะเข้าประตูห่าเหวนั่นเพื่อปกป้องผมหรือไม่ คนไร้เดียงสาโง่ๆ นั่นก็ต้องตายลงไป


ผมไม่ใช่อู๋เสียที่เขารู้จักอีกแล้ว


ผมดันกายเข้าไปจนสุด ปลดปล่อยความสาหัสของช่วงเวลาสิบปีเข้าไปในร่างของต้นเหตุแห่งทุกสิ่งทุกอย่าง เมื่อได้ระบายออก อารมณ์ที่พัดโหมเหมือนพายุร้ายจึงค่อยสงบลง ผมแค่นยิ้ม เหลือบมองใบหน้าคนใต้ร่างอย่างเย้ยหยันว่าสีหน้าจางฉี่หลิงตอนเสร็จจะเป็นเช่นไร


เทพเจ้ากิเลนดำวาดลวดลายบนร่างที่ผ่ายผอม เขาดูอ่อนล้า จากทั้งเพราะเพิ่งออกจากประตูสิบปี และทั้งกิจกรรมความใคร่ที่ผมยัดเยียดให้อย่างไม่ออมแรง แต่ถึงอย่างนั้น ในดวงตาสีดำด้านจนเหมือนไร้ก้นบึ้ง กลับฉายเพียงความสงบเฉย


ไฟโทสะผุดวาบ ผมแค่นหัวเราะ กดข้อมือที่ไร้การต่อต้านจมลงกับเตียงแล้วเริ่มต้นใหม่ ครั้งแล้ว ครั้งเล่า ดูสิว่าคืนนี้ผมจะทำให้หน้ากากปูนปั้นนี้จะแตกสลายลงได้หรือไม่ ตลอดเวลานั้นจางฉี่หลิงไม่ขัดขืน ไม่ว่าจะกี่รอบ รุนแรงหยาบโลนเพียงใด เขาไม่พูดอะไรสักคำเดียว


ความสงบในแววตาคู่นั้น แม้จะถูกผมใช้ราคะจูงมันจนปั่นป่วนสักกี่รอบ สุดท้ายมันก็จะกลับมานิ่งเฉยเสมอ คล้ายคำท้าทายสาดใส่หน้า...ว่าความบ้าคลั่งของผม สิบปีที่เข่นฆ่าผม ทุกสิ่งทุกอย่าง


มันไม่อาจกระเทือนเขาแม้แต่นิดเดียว


"เชี่ยแม่งเอ้ย!"


ผมถอนกายออก ใช้กำลังทั้งหมดกดไหล่หมอนั่นลงกับเตียง อยากต่อยเขาให้ตายคามือ "ถ้าฉันจะข่มขืนนายจนตายนายก็จะไม่ทำอะไรเลยหรือไง!" ผมตวาดเสียงกร้าว "ถูกผู้ชายด้วยกันเหยียดหยาม นายไม่สนใจเลยสักนิดเลยหรือไงกัน!"


"ฉันไม่สนใจ"


จางฉี่หลิงพูดเป็นครั้งแรก เสียงของเขาเบาและแหบแห้งอย่างคนขาดน้ำ


แต่กลับมีความหนัก ปราศจากการลังเล


"ฉันไม่สนใจว่าใครกระทำหรือถูกกระทำ ฉันไม่ถือสาเรื่องเหล่านี้ ฉันไม่สนใจ" เขายกแขนที่ถูกล่ามด้วยกุญแจข้อมือและสายโซ่ ได้ยินเสียงเคร้งของโลหะ "ฉันเสียแรงไปมาก แต่ยังสามารถทำลายโซ่เส้นนี้ ในเมื่อนายอยากให้ฉันอยู่ที่นี่ ฉันจึงไม่ทำลายมัน"


จางฉี่หลิงหันกลับมาจ้องมองผม ด้วยสายตาอันสงบนิ่งจนน่าควักมันออกมา


"อู๋เสีย นายพอใจหรือยัง"


.

.

.

.

.


จบจ้ะ...

ฟิคนี้...มันเริ่มจากการอยากกู้เรือ (ที่คุณต่ายโคลงไว้หนักมาก orz) แต่คิดว่าแต่งแรงๆ ตอบแล้วทุกอย่างมันจะผิดไปหมด จะหักให้นายน้อยกลายเป็นเคะเลยไม่ได้ เพราะคุณต่ายทรงนายน้อยมาดีมาก กลับมาเคะลำบากมาก ;w; สุดท้ายก็ต้องตามน้ำก่อน คือรับเอาราชินีเทิร์นเมะเข้ามาในตัว แล้วก็จัดการผ่อนหนักเป็นเบา ใส่เหตุผลใส่ตรรกกะผิดเพี้ยนลงไป และทรงนายเมินไว้ให้นิ่งเหมือนหินผา ไม่กระเทือนอะไรเลย

เพราะจริงๆ ตามที่คิด สุดท้ายนายเมินก็คือนายเมิน ไม่ว่านายน้อยจะร้ายจะอะไรใส่เขาแค่ไหน เขาจะไม่เต้นตาม เขาจะนิ่งเหมือนที่นิ่งมาตลอด

เราคิดว่าในสายตาพี่เมิน อู๋เสีย=ไร้เดียงสา ไม่เกี่ยวว่าจะนิสัยเปลี่ยนแค่ไหน สำหรับเขา อู๋เสีย คือ อู๋เสีย และเพราะเป็นอู๋เสียที่เขาอยากปกป้อง จะทำอะไรเขาก็คงไม่ว่าหรอก ออกจากประตูเจออาอู๋กำลังคลั่งแบบนั้น เฮียเมินก็คงไม่ขวาง ปล่อยให้ฮีอยากทำไรก็ทำไป แล้วคนอย่างจางฉี่หลิง ขนาดกกน.ยังใส่ไม่เลือกลาย เขาก็คงไม่คิดมากเรื่องใครเมะรึเคะ เอาเป็นว่าอู๋เสียพอใจก็พอ #แต่พี่รุกบ้างก็ดีนะพี่

เลยเป็นฟิลนายน้อยวุ่นวายกับนายเมินโคตรนิ่ง จะกี่ปีอู๋เสียก็ยังเป็นเด็กในสายตาพี่เมิน คือฮีไม่กระเทือนอะไรเลย TvT ใครเมะเคะฮีไม่สน แต่ถ้านอกใจคบชู้...ฮีก็มีเวลาเหลือเฟือ #แค่กๆๆ

ปล.สิ่งที่อยากสื่อหลังจากแต่งฟิคนี้คือ บางทีความเมะเคะ ก็ไม่อาจตัดสินได้ด้วย 'การถูกกด' #ถึงเฮียจะโดนน้องอู๋เสียบ #เฮียก็ยังเมะเสมอในสายตาหนูขร่ะะะะ

ปลล.หวังว่าทุกท่านจะพลิกเรือผิงเสียกลับมาได้โดนสวัสดิภาพค่ะ... //ยิ้มอ่อนแรง

ขอบคุณที่อ่านจนจบข่าาา เมากาวหนักมาก แออออ ;; 7 ;;

[kangaroow]

//เอาหัวโขกกำแพงระรัว ๆ

พรากๆๆๆๆๆ ก่อนอื่น ขอบคุณที่พลิกเรือให้นะคะ ฮรือออออ
ตอนที่อ่านของคุณหลินเสียผิงมากแต่คือดีมาก เรือผิงเสียอย่างเรานี่สั่นแรงเลย แง
แต่พอมาอ่านอันนี้ที่เป็นอันต่อกลับรู้สึกว่านี่มันเป็นเสียผิงที่ฟีลผิงเสีย
ดีงามเหลือเกินทั้งสองอันเลยค่ะ //ซับ

สิบปีที่ผมไม่ได้เห็นหน้าเขา สิบปีที่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เหลืออยู่ มีเพียงลัญจกรเฮงซวยกับคำว่า 'ถ้านายยังไม่ลืม'

ตอนที่อ่านถึงอันนี้เราน้ำตาคลอเลยค่ะ เป็นลัญจกรเฮงซวยจริง ๆ
สภาพของคนที่ต้องวิ่งตามมาตลอดสิบปี แต่พอเจอหน้ากันกลับไม่มีปฏิกิริยา
ไม่มีคำพูด ไม่มีคำจา ไม่มีสีหน้า ไม่มีอารมณ์... เพื่ออะไร มาถึงนี่เพื่ออะไร
เรื่องของตระกูลจาง ขั้วสุดท้ายนั่น ลัญจกร
หรือแม้แต่เสี่ยวเกอที่เอาแต่ทำหน้าเฉยชา ยึดมั่นจุดหมายของตระกูลหนักแน่น เฮงซวยจริง ๆ

ตอนท้ายที่บอก "อู๋เสีย นายพอใจหรือยัง" นี่คือแบบ... พรากกกกกก ไอ้บ้านี่ พรากกกกกกกกกกกกกก
ทำไมสมกับเป็นเมินโหยวผิงขนาดนี้ พรากกกกก ไม่กระเทือนอะไรเลยจริงจัง พรากๆๆๆๆ
แต่เข้าใจเลยว่าไม่สนใจจริง ๆ ไม่ได้สนจริง ๆ ว่าจะกดหรือโดนกด ยังไงนี่ก็คืออู๋เสีย
เป็นอู๋เสียคนที่เขาบอกว่าถ้ายังไม่ลืมกันก็ให้มาเจอในอีกสิบปีคนนั้น
ยังไงก็คืออู๋เสียคนนั้น พรากกก

ตอนอ่านครั้งแรกนี่อึนมากค่ะ เอาซะเราเข้านอนทั้งความอึนอย่างนั้นแบบทำอะไรไม่ได้ไปเลย
คือมัน... โฮววว ฮรืออออ แงงงงงงง //เป็นบ้า TT______________________TT
น้ำตาไหลแรงมาก ขอบคุณสำหรับวันชอตดี ๆ นะคะ ฮรืออออออออออ

[casey]

จริงๆนายน้อยคงเจ็บที่ตาเมินนี่ไม่ตอบโต้อะไร เลยยิ่งประชดหนัก

ยิ่งประโยคสุดท้าย ฮื้อออออ นายคิดอะไรก็บอกเค้าหน่อย รายนี้ยิ่งจอมมโนอยู่
ไม่ใช่พอใจไม่พอใจแต่มันไม่รู้จะเอาความเสียใจ เหนื่อย โกรธ อะไรหลายๆอย่างไปลงที่ไหนต่างหากเจ้าบ้า
ถ้าตอนเจอหน้ากันมีปฏิกริยาซักกะติ๊ด กระตุกมุมปากสักครึ่งเซนต์นายน้อยคงไม่คลั่งขนาดนี้

[bloodnine]

ฮื้อออออออออออออ รีเทิร์นมาซบด้วงหลังจากโดนลากไปที่อื่นมานาน มาเจอฟิคนี้โอ้โหว.... TvT

[Eli-kun]

เอิ่ม นี่เค้าเป็นคนเดียวรึเปล่านี่ที่อ่านแล้วรู้สึกสงสารเสี่ยวเกอ
เพิ่งออกจากประตูมาแท้ๆ ยังต้องมาโดน xxx อีก T__T
ก็เข้าใจนะเจอพี่เมินนิ่งๆแบบนั้นไม่แปลกที่จะฟิวส์ขาด
แต่นายน้อยสามเพลาๆมือหน่อยเถอะ อาจตายได้
เรื่องนี้ผิงเคะใช่มะ เป็นพวกเซนซิทีฟเวลาเห็นเคะถูกรังแกค่ะ แง  
เป็นฟิคเสียผิงที่ให้ฟีลผิงเสีย ถึงนายน้อยจะเอาชนะผิงทางร่างกายได้ แต่เห็นได้ชัดเลยว่าผิงนิ่งกว่า เพราะผิงผิงเขายอมให้ทำหรอกน่า เอาจริงแค่โซ่เส้นเดียวฉุดรั้งคนอย่างจางฉี่หลิงไม่ได้หรอก
สุดท้ายก็เจ็บทั้งคู่ รวดร้าวจัง นายน้อยพอเถอะค่ะ Y__Y

[Malangporyim]

ฮรึกกกกกกกกกกก ขุ่นรูนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เป็นฟิคกู้เรือที่ดีมากกกกกกกกก

เขียนออกมาแล้วสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในเรื่องนี้แสดงออกมาผ่านตัวอักษรเลย อ่านแล้วก็กรีดร้องในใจ นายน้อยยย หยุดเถอะ นี่มันไม่ใช่คำตอบ นี่มันไม่ใช่วิธีระบายอารมณ์ที่ดี มันไม่ใช่เรื่องต้องเอาชนะกันนะคะ ฮือออออ ไม่ใช่แค่เมินโหยวผิงที่เจ็บ นายน้อยเองสุดท้ายก็จะเจ็บเหมือนกันนะคะ ; [ ] ;

ยิ่งนายน้อยรุนแรง ตอนอ่านก็ยิ่งรู้สึกหน่วง แล้วก็อึนค่ะ ยิ่งไต่ระดับโหดขึ้น ทำซ้ำ ก็ยิ่งอึน หน่วงสุดๆ เลย ฮืออออ เขียนออกมาดีมาก ประทับใจจจจ ยิ่งเสี่ยวเกอไม่ดิ้นรนขัดขืน ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บตามไปค่ะ

"ฉันไม่สนใจว่าใครกระทำหรือถูกกระทำ ฉันไม่ถือสาเรื่องเหล่านี้ ฉันไม่สนใจ" เขายกแขนที่ถูกล่ามด้วยกุญแจข้อมือและสายโซ่ ได้ยินเสียงเคร้งของโลหะ "ฉันเสียแรงไปมาก แต่ยังสามารถทำลายโซ่เส้นนี้ ในเมื่อนายอยากให้ฉันอยู่ที่นี่ ฉันจึงไม่ทำลายมัน"

ท่อนนี้คือโคตรแมนค่ะ ผิงเสียจัดเต็มมาก อ่านจบแล้วที่คุณรูนมาถามเราว่ามันผิงเสียหรือเสียผิง เหมือนโดนตรบหน้าด้วยคำถามเดียวกับที่นายน้อยควรถามตัวเองอะค่ะ 555 คำตอบของเราเลยออกมาเป็น "จะผิงเสียหรือเสียผิงก็ไม่สำคัญแล้ว ที่สำคัญคือเขารักกัน" 5555 ส่วนที่สำคัญคือความรู้สึกที่ควรถนอมแก่กัน ไม่ใช่การเอาชนะกัน อะไรทำนองนี้น่ะค่ะ แล้วที่สำคัญคือสัมผัสได้ถึงความรักที่เสี่ยวเกอมีให้นายน้อยมากมากมาก

อ่านแล้วรู้ได้เลยว่าเสี่ยวเกอรักอู๋เสียมาก เพราะรักถึงยอมให้ขนาดนี้ พี่ชาย ใจพี่โค่ดแมนค่ะ T___T อ่านแล้วสงสารแล้วก็กรีดร้อง อยากจับเสี่ยวเกอมาโอ๋ๆๆๆ ฉันรักนายยยยยยยยยยยยย ทำไมนายถึงใจหล่อขนาดนี้ยยยย์ (แม้จริงๆ เขาจะไม่แคร์โพสิชันจริงๆ ไม่แคร์เลย ไม่มีความคิดเรื่องนี้ในหัวเลยก็ตาม คงไม่เจ็บปวดอะไรขนาดนั้น ถ้าจะเจ็บปวด คงเจ็บปวดที่นายน้อยเปลี่ยนไป เจ็บปวดที่ต้องเห็นเทียนเจินกลายเป็นคนแบบนี้ไปแล้วมากกว่า แถมในฟิคคุณหลิน นายน้อยระบุด้วยว่าเพราะนาย โธ่ เสี่ยวเกอคะะะะ ; [] ; ไม่เอานะ อย่าช็อกนะ อย่าคิดมากนะ นายน้อยแค่ขี้วีน แงแง)

เพราะฉะนั้นฟิคนี้ เลยเหมือนนายน้อยที่กราดเกรี้ยวอยู่ฝ่ายเดียว อีกฝ่ายยังเป็นเมินโหยวผิง นายหน้านิ่งที่รักนายน้อยเหมือนเดิม กราดเกรี้ยวมา ก็ตอบรับด้วยความรัก (?) ที่นิ่งเฉยกลับไป ฮืออออ งานนี้นายน้อยแพ้หมดรูปเลย ฮือ เหมือนยังไงก็ยังเป็นเด้กต่อหน้าจางอากงอยู่ดี แอบโมเอะเบาๆ ตรงนี้นินุง TT m TT (จะดีเหรอปอยิ้ม...)

ถ้าถามว่าฟิคเรื่องนี้สงสารใคร เราสงสารทั้งสองคนค่ะ นายน้อยที่พ่ายแพ้แบบหมดรูป ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่สามารถเอาชนะเสี่ยวเกอได้ และยิ่งทำ ตัวเองก็จะยิ่งเจ็บปวดในภายหลัง นายน้อยก็น่าสงสาร ส่วนเสี่ยวเกอที่ต้องพบว่าคนที่ตัวเองยอมสละตัวเอง เพื่อรักษาความไร้เดียงสาของนายน้อยเอาไว้ กลายเป็นนายน้อยที่คลั่งไปด้วยโทสะแบบนี้ ก็น่าสงสารไม่แพ้กัน ฮือ เป็นฟิคร้าวๆ ไม่ฟูมฟาย ไม่ชงดราม่าเข้มเกินไป แต่อ่านแล้วหน่วงๆ หนักๆ มาก จริงจัง ; ___ ;

ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆ นะคะ ปกติไม่อ่านดราม่ามากเท่าไหร่ อันนี้ไม่ใช่ดราม่า แต่ก็มีพลังและทิ้งร่องรอยความหน่วงไว้ในหัวใจ ไม่แพ้ฟิคดราม่าหนักๆ เลย ดีงามจริงๆ ค่ะ

[Rozenkreuz]

นายพอใจหรือยัง
อ่านแล้วจุกมั้ยอู๋เสีย ฮืออออ
อ่านคอมเม้นคุณปอยิ้มแล้วพยักหน้ารัวๆ //พึ่งกลับมาอ่านอีกรอบ แล้วพึ่งรู้สึกตัวว่าไม่ได้คอมเม้น เพราะคุณปอยิ้มได้บรรยายความอัดอั้นสุมอกออกไปหมดแล้ว

ชอบคอมเม้นคุณปอยิ้มครับ โคตรจะตรงประเด็น เก็บครบมากๆ ถ้าเม้นต่อนี่รู้สึกเลยว่าหาเรื่องอยากพูดไม่ได้แล้ว เพราะโดนแย่ง 5555
แต่คอมเม้นสื่อความหมายออกมาได้ดีจริงๆ