[OS] If you hear me [ผิงเสีย]

[Cathareen]

“เฮ้อ...จบซะที”


ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปิดโทรศัพท์แล้วโยนมันไปบนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยอะไรต่อมิอะไรมากมายก่ายกอง


...เอาไว้มีอารมณ์ค่อยไปคุ้ยหา...ถือซะว่ามันหายไปชั่วคราวก็แล้วกัน...


ลุกจากเก้าอี้ไปทิ้งตัวลงบนโซฟา เหยียดตัวไล่ความเมื่อยขบจากการนั่งทำงานมาหลายชั่วโมง


พึ่งสะสางปัญหาใหญ่ที่ค้างคาจบไป คราวนี้ถ้าไม่ได้เสี่ยวฮัวผมคงจะแย่กว่านี้อีก หลังจากนี้คงต้องแวะไปขอบคุณซักทีสองที


เอนตัวลงนอน รู้สึกได้ว่าปวดเอวปวดหลังมากกว่าปกติ ผมคงแก่แล้วจริงๆ...


เสียงวิทยุที่เปิดคลอทิ้งไว้ดังเข้าหู ช่วงหลังมานี้ผมชอบเปิดเพลงฟังเวลาทำงานแล้วเครียดมากๆ


..จะว่าช่วยมันก็ช่วย แต่หลายครั้งก็ทำงานจนลืมว่าเปิดเพลงทิ้งไว้เหมือนกัน...


พอสมองเริ่มว่างก็ไพล่นึกไปถึงใครบางคนโดยไม่ได้ตั้งใจ


...ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ?

‘ได้ยินคำขอบคุณของฉันรึเปล่า?’

‘เสียงเพลงของฉันและเศษเสี้ยวของหัวใจ....ได้ยินรึเปล่า?’

‘แม้เราจะพบกันได้เสมอยามฉันหลับตา....แม้เราจะเคยใกล้ชิดกันยิ่งกว่าใครๆ....’

ทำนองเพลงที่ไม่คุ้นหูพาให้แววตาวูบไหวอย่างช่วยไม่ได้ แม่งจะเหมาะเจาะอะไรขนาดนี้...


...คงไม่เป็นไรมั้ง ถ้าจะปล่อยให้เสียงเพลงพาไปเสียหน่อย ตอนนี้เหนื่อยเกินกว่าจะมาคอยห้ามความความคิดตัวเองแล้ว..


ผมหลับตาลง ปล่อยให้ห้วงความคิดล่องลอยไป


ภาพของเสี่ยวเกอปรากฎเด่นชัดในความทรงจำ เป็นภาพที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปจากสิบปีก่อน


..แน่ล่ะ ใครใช้ให้คนโง่ๆอย่างผมนึกถึงเขาทุกวันกัน...


อดแค่นเสียงหึ นึกสมเพชตัวเองอยู่ในใจไม่ได้

‘คำเอ่ย ฉันรักเธอ ทั้งเสียงของฉันและความรู้สึกของฉัน.......ส่งถึงใจเธอบ้างรึเปล่า?’

‘ความเป็นจริงที่ไม่สามารถสัมผัสเธอได้อีก ช่างเหมือนฝันร้าย.....ดั่งเป็นเพียงการหลอกลวง’

‘ฉันไม่สามารถก้าวไปจากตรงนี้ได้เลย.....’

เพราะไอ้บ้าบางคนนั่นแหละ ที่เอ่ยคำสัญญาสิบปีผูกมัดผมไว้ จุดหมายปลายทางของการกระทำทั้งหมดที่ผ่านมาของผม ยังคงทำเพื่อเขา....


ไอ้บ้าเมินโหยวผิงคนนั้น

‘ได้ยินฉันเอ่ยถามหรือไม่? ทำไม’

นั่นสิ ทำไม เรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาที่มันเป็นแบบนี้ ทำไม? ทำไมนายต้องทำแบบนั้น ทำไมฉันต้องทำแบบนี้ ทำไมกันนะเสี่ยวเกอ?


รู้ตัวว่าความคิดเริ่มเละเทะจนกู่ไม่กลับแล้ว แต่ผมก็ตัดสินใจสติแตกต่อไป


แม้ผมจะคิดฟุ้งซ่านเป็นประจำ แต่ตั้งแต่เป็นเถ้าแก่อู้ก็ไม่ได้มีเวลาให้สติแตกเท่าไรนัก


..เละแล้วก็ให้มันเละไป นานๆทีไม่เป็นไรหรอก...

‘ได้ยินเสียงเพลงของฉันรึเปล่า น้ำตาของฉัน.....รับรู้ได้หรือไม่?’

‘คำเอ่ยของฉัน อยากพบเธอ .....ส่งถึงเธอรึเปล่า?’

อยากเจอ...ตลอดสิบปีที่ผ่านมานี้ทั้งที่เอ่ยในใจ ทั้งที่เอ่ยออกมานับครั้งไม่ถ้วน


คิดถึง..อยากเจอ.... เมื่อก่อนบางครั้งก็อ่อนแอจนอดร้องไห้ออกมาไม่ได้


...ไม่สิ แม้แต่ตอนนี้เอง....ความคิดถึงก็ยังทำให้อ่อนแออยู่ดี...


“อยากเจอนาย.....”


พูดออกไปแผ่วเบาแล้วก็ได้แต่ขำตัวเอง ผมคงบ้าไปแล้ว คนที่อยู่ไกลกันพันหมื่นลี้แถมมีประตูสำริดกั้นคงจะได้ยินหรอก


แต่ถ้าเขาได้ยินจริงๆ หวังว่าจะได้ยินความคิดถึงทั้งหมดตลอดสิบปีของผมด้วยนะ


ผมปาดหยดน้ำออกจากหางตาตัวเองแล้วยิ้มขำ


..ความคิดถึงแม่งทำให้คนเป็นบ้าได้จริงๆด้วย..

‘เป็นเสียงของฉันเอง ที่ยืนยันว่ายังอยู่ตรงนี้’

ยังอยู่ตรงนี้ ยังรอนายอยู่.....ส่งเสียงถึงนายจากที่ไกลๆว่ายังรออยู่เสมอ

‘ไม่ว่าจะยากลำบากเพียงใด หากจำเป็น ฉันอยากเปลี่ยนตัวเอง’

‘ฉันจะเปลี่ยนตัวเอง’

‘เพื่อที่การจากลาของเราจะไม่ไร้ความหมาย’

ผมเปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนไปแล้วจากเทียนเจินอู๋เสียเป็นเถ้าแก่อู้.....แม้ใครหลายคนจะบอกว่าเทียนเจินจะยังเป็นเทียนเจินก็เถอะ แต่ผมก็เปลี่ยนไปแล้ว


ผมเปลี่ยน...ผมเข้มแข็งขึ้น...ตลอดสิบปีที่ผ่านมาผมทำทุกอย่างที่ทำได้ ให้แน่ใจว่าเวลาสิบปีที่เขาให้มาจะไม่สูญเปล่า


...และเพื่อที่การจากลาของเราจะไม่ไร้ความหมาย...





เสียงนักร้องเงียบหายไปครู่หนึ่ง มีแต่ท่วงทำนองเชื่องช้าเหมือนให้เวลาผมได้ฟุ้งซ่านเต็มที ก่อนจะขึ้นท่อนใหม่อีกครั้ง


คราวนี้ผมร้องคลอตามไปด้วย

“ได้ยินคำขอบคุณของฉันรึเปล่า?”

“เสียงเพลงของฉันและเศษเสี้ยวของหัวใจ....ได้ยินรึเปล่า?”

..เถ้าแก่อู้ไม่เคยร้องเพลงให้ใครฟัง เพราะฉะนั้นนายจะต้องเสียใจที่ไม่ได้ยินเพลงที่ร้องให้นาย เสี่ยวเกอ...

“หากฉันเปิดใจ ฉันจะได้ยิน....”

“คำพูดสุดท้ายของเธอ คำขอสุดท้ายของเธอ”

‘อีกสิบปี ถ้านายยังจำได้....ให้นำสิ่งนี้มาที่นี่ เปิดประตูสำริดบานนั้น นายอาจเจอฉันอยู่ข้างใน’


จนถึงตอนนี้ ประโยคนั้น น้ำเสียงในตอนนั้นก็ยังจำได้ดี


..เป็นคำขอที่เห็นแก่ตัวเป็นบ้า นายเมินโหยวผิง คำขอที่เอาเวลาสิบปีทั้งหมดของฉันไปกับนายด้วย..


แต่คำพูดของหมอนั่นมันผิดอยู่นิดหน่อย


เพราะตอนนี้ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมก็จะทำให้คำว่า ‘อาจเจอฉัน’ ของเขา กลายเป็น ‘จะเจอฉัน’ ให้ได้เลย คอยดูสิ

“คำเอ่ย ฉันรักเธอ ทั้งเสียงของฉันและความรู้สึกของฉัน.......ส่งถึงใจของเธอบ้างรึเปล่า?”

แม้แต่ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน จริงๆก็ไม่แน่ใจนักว่าเขาได้รับมันบ้างไหม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้แล้ว


...แต่ถ้าครั้งนี้ได้เจอกัน.... ผมคิดว่าจะพูดออกไปให้ชัดเจน....เอาแบบที่ถึงจะเป็นนายคนหน้าตายคนนั้น ก็ต้องรู้สึกบ้างอะไรบ้างล่ะ

“ไม่ว่ากี่ครั้ง ฉันก็จะตอบรับความหวังของเธอ”

“เพราะฉะนั้นได้โปรดเถิด ยิ้มให้ฉัน”

...วันที่เราเจอกันอีกครั้ง เขาจะยิ้มให้ผมบ้างรึเปล่านะ?


ในความทรงจำของผม ภาพรอยยิ้มของเขาแม้มีเพียงน้อยนิด แต่ก็ติดตรึง


โดยเฉพาะตอนที่เขายิ้มให้ก่อนจะเข้าประตูสำริดไปกับกองทัพผีนั่นน่ะ...แม่งน่าหมั่นไส้ซะจนผมจำแม่นมากจริงๆ


เรื่องเก่าๆบางเรื่อง พอย้อนกลับไปคิดอีกทีก็ตลกอยู่เหมือนกัน ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเงียบเสียงลง เงี่ยหูเป็นผู้ฟังที่ดีเฉยๆเหมือนเดิม

‘ตอนนี้ฉันสามารถก้าวออกไปได้แล้ว’

ถึงจะเจ็บปวดแต่ตอนนี้ผมก็สามารถยิ้มได้แล้ว และอีกไม่นานผมก็จะก้าวออกไปอีกครั้ง........เพื่อไปรับใครบางคนกลับมา


ท่วงทำนองบ่งบอกว่าเพลงกำลังจะจบ สองประโยคสุดท้ายจากวิทยุดังแผ่วหวิวในอากาศ

‘เธอจากไปแล้ว หลังจากสอนทั้งความเข้มแข็งและความอ่อนแอให้ฉัน’

‘แต่เธอก็ยังคงอยู่ตรงนั้นเพื่อฉันเสมอ’

กริ๊ก


ผมกดปุ่มปิดวิทยุ เปิดประตูเดินเข้าห้องนอนแล้วล้มตัวลงบนเตียง ทำเป็นลืมไปว่าไม่ได้อาบน้ำมาประมาณหนึ่งวันแล้วเพราะมัวแต่ทำงาน


“แต่นายก็ยังคงอยู่ตรงนั้นเพื่อฉันเสมอ.....ฉันรู้ว่านายอยู่ตรงนั้น เพราะฉะนั้นก่อนฉันจะไปรับ อย่าพึ่งหนีไปไหนล่ะ...พ่อนักหายตัวมืออาชีพ...”


ส่งเสียงงึมงำในลำคอด้วยความง่วง อู๋เสียปิดปากหาวอีกทีก่อนจะผล็อยหลับไป








************************************





ในความมืดยาวนานไร้แสงใดๆ บุรุษผู้หนึ่งนั่งเงี่ยหูสดับฟังเสียงอะไรบางอย่างเงียบๆ


ใบหน้าที่มักไม่เปลี่ยนแปลงปรากฏรอยยิ้มขึ้น


“ได้ยินแล้ว...ไม่หนีไปไหนหรอก....”





END



****************************************************



กร๊ากกกกกก มันเวิ่นมากค่ะแงงงง 5555555555 เป็นนายน้อยโหมดสาวน้อยสติแตก--- /โดนยิงทิ้ง

YwY มันมาจากที่เมื่อวานเราได้ไปฟังเพลงนี้มาค่ะ

https://www.youtube.com/watch?v=WFmLxaSkhj8

Eternal Encore เป็นเพลงภาษาญี่ปุ่นของเกมส์ PSO2ค่ะ เราเล่นเกมส์แล้วก็ได้ไปฟังไลฟ์สเตจในเกมส์มา... ในเกมส์มีคำแปลภาษาไทยให้ค่ะ ตอนฟังนี่แบบ ฟาหกีรเฟสหรกี้ฟร สติหลุดมาก น่าเสียดายในยูทูปมีแต่ซับอังกฤษค่ะ แถมตัวเล็กมากด้วย

เนื้อเพลงที่เอามาใส่ในฟิคเราแปลอังกฤษเอาค่ะ แต่บางตอนก็เอาของภาษาไทยที่จำได้มาใส่ บางที่แปลไม่เหมือนกัน อย่างตรง ‘เพื่อที่การจากลาของเราจะไม่ไร้ความหมาย’ ในอังกฤษแปลเป็น ‘เพราะการบอกลามันเศร้าเกินไป’

ตัดแต่ส่วนก๊าวๆมาใส่ด้วยแหละค่ะเนื้อเพลง 555555

คิดว่าสิบปีที่ผ่านไปเนี่ย ไอ้เรื่องที่เศร้าถึงจะเจ็บปวดอยู่แต่ก็ยิ้มได้แล้วค่ะ เลยแต่งออกมาแบบนี้

ที่จริงออกมาดูไม่มีแก่นไงไม่รู้ แงง 555 เป็นนายน้อยที่สติแตกแล้วเวิ่นเว้อตามเพลงไป YwY

ตรงเรื่องยิ้มนั่น ที่จริงเป็นความหมั่นไส้ส่วนตัวของเราค่ะ ยังมีหน้ามายิ้มอีกนะตอนนั้น ฟฟฟฟฟฟฟ นายยยยยยยย

ส่วนตอนท้ายที่ว่าเสี่ยวเกอได้ยินได้ไง คิดซะว่าเสี่ยวเกอฝึกวิชาหูทิพย์พันลี้ ได้ยินเสียงนายน้อยได้ หรือไม่ก็สำเร็จวิชาถอดจิตก็แล้วกันค่---

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฟิคไม่มีสติของเรานะคะ YwY <3

[KANAE]

จะหวาน รึ จะหน่วง
มันก็เริ่มต้นด้วยตัวเดียวกัน
'ห' หัวใจ ยังไงค่ะ

เป็นฟิคที่ให้ความรู้สึกแบบนี้จริงๆค่ะ ยิ่งพอเปิดเพลงแล้วฟังซ้ำอีกรอบนิ
โอยย อยากแต่งฟิคเป็นเหลือเกินนน
แบบ อร้ายย นี่มันอะไรกัน อะไรกันเนี่ย ยิ่งตอนนายน้อยที่บ่นว่าเป็นเถ้าแก่อู๋แล้วไม่ค่อยได้สติแตกไม่ค่อยได้เวิ่นเว้อนี่ ฮรืออออ กระอักเลือดค่ะ
เห็นความพยายามอันมหาศาลตลอดสิบปีของนายน้อยเลยค่ะ ว่าหนักแล้วก็เหนื่อยขนาดไหน ไหนจะหลับตาแล้วฝันเห็นอีก ดาเมจอีกแล้วววว
พูดถึงรอยยิ้มตาเมินนี่นึกว่าเราเป็นคนเดียวซะอีก ฮาาาา

ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ ^^

[Malangporyim]

พรากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก นั้มตาาา

ทำไมนายต้องทำแบบนั้น ทำไมฉันต้องทำแบบนี้

ชอบท่อนนี้มากเลยค่ะ "เพราะรัก" ยังไงล่ะค่ะ ฟืดดดด /เสียงสูดกาว

คำขอที่เอาเวลาสิบปีทั้งหมดของฉันไปกับนายด้วย..

ตรงนี้เราก็ชอบค่ะ ใช่เนอะ นายน้อยโดนเอาเวลาสิบปีไปด้วยเต็มๆ เลย ฮือ จนเวลาผ่านมาก็ยังคิดถึงแต่เสี่ยวเกอนะ ข่นบ้า ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!

เพราะตอนนี้ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมก็จะทำให้คำว่า ‘อาจเจอฉัน’ ของเขา กลายเป็น ‘จะเจอฉัน’ ให้ได้เลย คอยดูสิ

มุ่งมั่นมากเลย เท่มากๆ เลยค่ะนายน้อยขราาาา เราชอบนายน้อยแบบนี้ ชอบแกร่งๆ > v <

[DarkAki]

ใจสื่อถึงใจกันสินะ

ไม่ว่าตัวจะห่างกันแค่ไหน แต่ใจเราอยู่ใกล้กัน ... ฮิ้วววววว

อ่านแล้วเหมือนกำลังกินน้ำผึ้งผสมสะเดา (เอาสะเดาพอ ไม่ขมมาก)